Του Ρούσσου Βρανά Τις μέρες που η εθνική κυριαρχία των μικρών ευρωπαϊκών χωρών πέρασε στα χέρια των τραπεζικών καρτέλ, μαινόταν ο πόλεμος στον Περσικό. Εκείνο το βράδυ της 26ης Ιανουαρίου 1991, ο Μιτεράν συγκαλούσε σύσκεψη στο γραφείο του με τους πιο στενούς συνεργάτες του. Ήταν μια σύσκεψη που θα καθόριζε τη γαλλική στρατηγική στη σύνοδο κορυφής του Μάαστριχτ, τον επόμενο Δεκέμβριο. Ακόμη και μια μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία, δεν έκρυβε την ανησυχία της για την επικείμενη αναμέτρηση με τους Γερμανούς.
Κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί τότε πόσο θα ήταν δύσκολη η τήρηση των κριτηρίων που οι ίδιοι αποφάσισαν να θέσουν, θα γράψουν αργότερα ο Ερίκ Εσιμάν και ο Πασκάλ Ρισέ στο βιβλίο τους «Ο επταετής πόλεμος», μια ιστορία του παρασκηνίου που οδήγησε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Στις γαλλογερμανικές διαπραγματεύσεις για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, κυριάρχησαν οι γερμανικοί φόβοι για το μάρκο. Γι΄ αυτό, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Τέο Βάιγκελ υπεραμύνθηκε μιας ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας, μακριά από τις κυβερνήσεις και τις επιρροές των πολιτικών, κατά το πρότυπο της αμερικανικής Fed.
Οι Γερμανοί επέμειναν ότι η νομισματική ένωση έπρεπε να ξεκινήσει πρώτα με τις οικονομικά «ενάρετες» χώρες (δηλαδή τις χώρες της ζώνης του μάρκου). Ο Γάλλος ομόλογός του Πιερ Μπερεγκοβουά υποχρεώθηκε να αποδεχτεί την ιδέα μιας ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας. Σε αντάλλαγμα, επιχείρησε να βάλει την πολιτική από το παράθυρο, ζητώντας ένα οικονομικό διευθυντήριο. Οι Γερμανοί απέρριψαν την ιδέα του Μπερεγκοβουά. Και επέβαλαν τα περίφημα κριτήρια σύγκλισης. Έτσι άνοιγε ο δρόμος για μια Ευρώπη «δύο ταχυτήτων» και για την επικυριαρχία των τραπεζιτών στην πολιτική. Με περιορισμένα ελλείμματα τότε, μόλις 1,6%, οι Γάλλοι αποδέχτηκαν τα κριτήρια. Μάλιστα, στα δημοσιονομικά έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο. Πρότειναν περιορισμό των ελλειμμάτων στο 3%, κάτι που γρήγορα αποδείχτηκε θηλιά στο λαιμό: έξι χρόνια αργότερα, το γαλλικό δημόσιο έλλειμμα είχε φτάσει στο 4,2% και το γερμανικό στο 4,1%.
Γιατί λοιπόν τόσο πεισματική προσκόλληση στους αριθμούς; αναρωτιούνται οι συγγραφείς Εσιμάν και Ρισέ. Επειδή επικράτησαν ανομολόγητες σκέψεις πως, όσο πιο αυστηρά ήταν τα κριτήρια τόσο το καλύτερο για τον σκληρό γαλλογερμανικό άξονα. Και οι υπόλοιπες χώρες; Αυτές ήταν έτσι κι αλλιώς ποσότητες αμελητέες.
Μέχρι σήμερα οι διεθνείς αγορές πίστευαν ότι το ευρώ δεν ήταν παρά ένα ψευδώνυμο του γερμανικού μάρκου, λέει ο Φρανσουά Λανγκλέ, αρχισυντάκτης της γαλλικής εφημερίδας «Λα Τριμπούν». «Τώρα ανακαλύπτουν ότι το ευρώ είναι ένας τραγέλαφος», γράφει, «που συνέδεσε το μάρκο με τη δραχμή, την πεσέτα και άλλα νομίσματα- μαϊμού, τα οποία ήταν πολύ λιγότερο γνωστά στους επενδυτές από ό,τι στους τουρίστες». Η οικονομική κρίση αποκαθιστά την πραγματικότητα.
Η περίφημη σύγκλιση των οικονομιών δεν έγινε ποτέ. Ο κορσές του ενιαίου νομίσματος δεν έσβησε τις διαφορές που χώριζαν τις μικρές ευρωπαϊκές χώρες από τις μεγάλες. Αντίθετα, τις όξυνε. Και τις εκμεταλλεύονται ανεμπόδιστα τα τραπεζικά καρτέλ στα οποία έχει εκχωρηθεί η εθνική κυριαρχία τους.
Μέχρι σήμερα οι διεθνείς αγορές πίστευαν ότι το ευρώ δεν ήταν παρά ένα ψευδώνυμο του γερμανικού μάρκου, λέει ο Φρανσουά Λανγκλέ, αρχισυντάκτης της γαλλικής εφημερίδας «Λα Τριμπούν». «Τώρα ανακαλύπτουν ότι το ευρώ είναι ένας τραγέλαφος», γράφει, «που συνέδεσε το μάρκο με τη δραχμή, την πεσέτα και άλλα νομίσματα- μαϊμού, τα οποία ήταν πολύ λιγότερο γνωστά στους επενδυτές από ό,τι στους τουρίστες». Η οικονομική κρίση αποκαθιστά την πραγματικότητα.
Η περίφημη σύγκλιση των οικονομιών δεν έγινε ποτέ. Ο κορσές του ενιαίου νομίσματος δεν έσβησε τις διαφορές που χώριζαν τις μικρές ευρωπαϊκές χώρες από τις μεγάλες. Αντίθετα, τις όξυνε. Και τις εκμεταλλεύονται ανεμπόδιστα τα τραπεζικά καρτέλ στα οποία έχει εκχωρηθεί η εθνική κυριαρχία τους.
πηγη ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου