Από τον Δ.Κ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ(...) Η νέα κυβέρνηση, λοιπόν, πρώτα μετονόμασε το υπουργείο Δικαιοσύνης σε υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και μετά έθεσε σε δημόσια διαβούλευση την άμεση λήψη μόνιμων και προσωρινών μέτρων αποσυμφόρησης των φυλακών και τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας.
Ως εδώ καλά, όμως μέσα στην παραπάνω «μαγική εικόνα» βρίσκουμε κι έναν ανύποπτο δεκατριάχρονο ύποπτο εγκληματικής πράξης, στην αντικατάσταση του άρθρου 282 παρ. 3 ΚΠΔ.
Συνήθως δεν παραθέτω στα άρθρα μου ολόκληρα κείμενα, όμως αυτό το παραθέτω, έχει κάποιες διαφορές από την παλαιά διάταξη -μπορείτε να το βρείτε στο αρχείο της δημόσιας διαβούλευσης- για να δείτε το κάλλος και την ομορφιά του νόμου για τα δεκατριάχρονα...
Στην παράγραφο 3 μαθαίνουμε για την προσωρινή κράτηση ότι: «Μπορεί να επιβληθεί αντί για περιοριστικούς όρους -εάν αιτιολογημένα κριθεί ότι οι τελευταίοι δεν επαρκούν,... ..., μόνον αν ο κατηγορούμενος διώκεται για κακούργημα και δεν έχει γνωστή διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόποινος ή φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου ή παραβίαση περιορισμών διαμονής, εφόσον από τη συνδρομή των παραπάνω στοιχείων προκύπτει σκοπός φυγής ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό, όπως προκύπτει από προηγούμενες αμετάκλητες καταδίκες για κακούργημα ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αποδιδόμενης σ' αυτόν πράξης για την οποία απειλείται στον νόμο ισόβια κάθειρξη ή πρόσκαιρη κάθειρξη με ανώτατο όριο τα είκοσι έτη, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα. Μόνο η κατά τον νόμο βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης».
«Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις και εφόσον αιτιολογημένα κρίνεται ότι δεν επαρκούν οι περιοριστικοί όροι, μπορεί να επιβληθεί προσωρινή κράτηση και για το πλημμέλημα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια κατά συρροή... Στην περίπτωση αυτή, το ανώτατο όριο της προσωρινής κράτησης είναι διάρκειας έως έξι μηνών, που μπορεί να παραταθεί για άλλους τρεις μήνες».
Στην επόμενη παράγραφο 5 αναφέρεται ότι «εφαρμόζεται και για ανήλικο κατηγορούμενο που έχει συμπληρώσει το δέκατο τρίτο έτος της ηλικίας του, εφόσον η πράξη για την οποία κατηγορείται απειλείται στον νόμο με ποινή κάθειρξης τουλάχιστον δέκα ετών. Η αδυναμία παροχής εγγύησης δεν επιτρέπεται να οδηγήσει από μόνη της σε προσωρινή κράτηση».
Μπορούμε, λοιπόν, να εφαρμόσουμε τον νόμο σε έναν ανήλικο 13χρονο επικίνδυνο εγκληματία, που έχει μάθει να σκοτώνει από τα 10 του, μετακινείται σε διάφορα κρησφύγετα, έμαθε την ατιμωρησία μιας κοινωνίας που τον «αγάπησε και τον προστάτευσε», χωρίς διαφορά από τον νόμο, χωρίς αναλογική εφαρμογή, χωρίς διάκριση. Παρεμπιπτόντως ουδεμία διαμαρτυρία διαπιστώθηκε από κανέναν στη δημόσια διαβούλευση, κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, σύλλογος, δικηγόρος ή παιδαγωγός, και φυσικά όχι το υπουργείο Παιδείας των νέων.
Αν ρίξουμε μια απλή ματιά στην αναπτυξιακή θεωρία του Piaget, θα δούμε ότι το παιδί από τα 6-7 του χρόνια μέχρι τα 12-13 βρίσκεται στο «στάδιο των συγκεκριμένων λειτουργιών», αρχίζει να αντιλαμβάνεται σχέσεις μεταξύ πραγμάτων και προσώπων, δεν μπορεί όμως να κατανοήσει έννοιες πιο πολύπλοκες, οι οποίες συνδέονται με την αφαιρετική σκέψη. Από την ηλικία περίπου των 12 αρχίζει η περίοδος της αφαιρετικής σκέψης, το «στάδιο των τυπικών λειτουργιών» και γύρω στα 15-16 η «νοημοσύνη αρχίζει να παίρνει την τελική της ισορροπία». Τότε δημιουργείται ένα νέο είδος κρίσης, που στηρίζεται σε υποθέσεις και πραγματικά γεγονότα.
Πώς είναι δυνατόν να εφαρμόζουμε σε ανήλικους διατάξεις ενός κώδικα ποινικής δικονομίας των ενηλίκων και ταυτόχρονα να διδάσκουμε στα πανεπιστήμιά μας θεωρίες τού «τίποτα»;
Το υπουργείο Παιδείας πώς ανέχεται τέτοιες πρακτικές σε δεκατριάχρονο κατηγορούμενο, χωρίς ειδικές διατάξεις, χωρίς ειδική μέριμνα και υποστήριξη ειδικών από τη Δικαιοσύνη, ενώ έχει εκατοντάδες παιδαγωγούς, γνώστες της αναπτυξιακής θεωρίας, που λέει ότι η νοητική ισορροπία αποκτάται στα 15;
Ο Συνήγορος του Παιδιού θεωρεί φυσικό να προφυλακίζεται ως ενήλικας κάποιος που η νοητική του λειτουργία δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως και μάλιστα όταν ξέρουμε ότι η προσωρινή κράτηση ξεκινά «από την άσκηση ποινικής δίωξης με ενδείξεις ή αποχρώσες ενδείξεις»;
Μήπως όταν η Δικαιοσύνη και κατ' επέκταση η ίδια η κοινωνία, θεωρεί ότι ένας δεκατριάχρονος πρέπει να αντιμετωπίζεται ως προς τις διατάξεις προφυλακίσεως με τον ίδιο τρόπο με έναν ενήλικα, ενώ γνωρίζει πως το μυαλό του ακόμα οργανώνεται, αποδέχεται ότι έχει γενετικό κώδικα εγκληματία; Δεν απομένει παρά το υπουργείο Προστασίας του πολίτη να αναλάβει δράση και να αναλύσει όλα τα DNA, για να μας προστατεύσει από τέτοιους ειδεχθείς δεκατριάχρονους εγκληματίες.
Ευτυχώς που ακόμα και σήμερα, έτος 2009, δεν έχει επικυρωθεί από την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Σύμβαση σχετικά με την αποζημίωση των θυμάτων παραβάσεων βίας του Νοεμβρίου του 1983, γιατί θα βρισκόμασταν σε απόλυτο δίλημμα πού θα την εφαρμόζαμε. Ποιος θα ήταν ο θύτης και ποιος το θύμα, ο δεκατριάχρονος εγκληματίας με το ανοργάνωτο μυαλό ή η κοινωνία που εγκληματικά δεν τον βοήθησε;
Κάποια στιγμή θα έπρεπε να αποκατασταθεί η επικοινωνία με τον νέο άνθρωπο, λέγοντας ξεκάθαρα τι θέλουμε από αυτόν, ώστε να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Αλλά πώς να ξεκαθαρίσουμε τις ευθύνες, όταν λίγο πριν από τις εκλογές ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος είχε ενημερώσει για ταμειακό έλλειμμα 8%, βάσει του οποίου «μπορούσε να γίνει εκτίμηση ότι το δωδεκάμηνο θα έκλεινε με διψήφιο ποσοστό» και εμείς χανόμασταν ευχάριστα στις ψευδαισθήσεις;
Ας κυνηγήσουμε λοιπόν, ως χώρα, τους αδίστακτους εγκληματίες ετών 13, που είναι εύκολος στόχος και ας γίνουμε «δικαστές και εκδικητές και θύματα των ίδιων μας των νόμων».
Υπάρχει κάποια λύση, θα έλεγε κάποιος; Σαν οπαδός του Αριστοτέλη θα έλεγα η «μεσότης», «...ότι εν πάσιν η μεσότης επαινετόν, τα δε άκρα ούτ' επαινετά ούτ' ορθά αλλά ψεκτά...» και όπως έλεγε και ο Πλάτωνας: «...ούτε χρημάτων ένεκα εθέλουσιν άρχειν οι αγαθοί ούτε τιμής
Ως εδώ καλά, όμως μέσα στην παραπάνω «μαγική εικόνα» βρίσκουμε κι έναν ανύποπτο δεκατριάχρονο ύποπτο εγκληματικής πράξης, στην αντικατάσταση του άρθρου 282 παρ. 3 ΚΠΔ.
Συνήθως δεν παραθέτω στα άρθρα μου ολόκληρα κείμενα, όμως αυτό το παραθέτω, έχει κάποιες διαφορές από την παλαιά διάταξη -μπορείτε να το βρείτε στο αρχείο της δημόσιας διαβούλευσης- για να δείτε το κάλλος και την ομορφιά του νόμου για τα δεκατριάχρονα...
Στην παράγραφο 3 μαθαίνουμε για την προσωρινή κράτηση ότι: «Μπορεί να επιβληθεί αντί για περιοριστικούς όρους -εάν αιτιολογημένα κριθεί ότι οι τελευταίοι δεν επαρκούν,... ..., μόνον αν ο κατηγορούμενος διώκεται για κακούργημα και δεν έχει γνωστή διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόποινος ή φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου ή παραβίαση περιορισμών διαμονής, εφόσον από τη συνδρομή των παραπάνω στοιχείων προκύπτει σκοπός φυγής ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό, όπως προκύπτει από προηγούμενες αμετάκλητες καταδίκες για κακούργημα ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αποδιδόμενης σ' αυτόν πράξης για την οποία απειλείται στον νόμο ισόβια κάθειρξη ή πρόσκαιρη κάθειρξη με ανώτατο όριο τα είκοσι έτη, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα. Μόνο η κατά τον νόμο βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης».
«Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις και εφόσον αιτιολογημένα κρίνεται ότι δεν επαρκούν οι περιοριστικοί όροι, μπορεί να επιβληθεί προσωρινή κράτηση και για το πλημμέλημα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια κατά συρροή... Στην περίπτωση αυτή, το ανώτατο όριο της προσωρινής κράτησης είναι διάρκειας έως έξι μηνών, που μπορεί να παραταθεί για άλλους τρεις μήνες».
Στην επόμενη παράγραφο 5 αναφέρεται ότι «εφαρμόζεται και για ανήλικο κατηγορούμενο που έχει συμπληρώσει το δέκατο τρίτο έτος της ηλικίας του, εφόσον η πράξη για την οποία κατηγορείται απειλείται στον νόμο με ποινή κάθειρξης τουλάχιστον δέκα ετών. Η αδυναμία παροχής εγγύησης δεν επιτρέπεται να οδηγήσει από μόνη της σε προσωρινή κράτηση».
Μπορούμε, λοιπόν, να εφαρμόσουμε τον νόμο σε έναν ανήλικο 13χρονο επικίνδυνο εγκληματία, που έχει μάθει να σκοτώνει από τα 10 του, μετακινείται σε διάφορα κρησφύγετα, έμαθε την ατιμωρησία μιας κοινωνίας που τον «αγάπησε και τον προστάτευσε», χωρίς διαφορά από τον νόμο, χωρίς αναλογική εφαρμογή, χωρίς διάκριση. Παρεμπιπτόντως ουδεμία διαμαρτυρία διαπιστώθηκε από κανέναν στη δημόσια διαβούλευση, κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε, σύλλογος, δικηγόρος ή παιδαγωγός, και φυσικά όχι το υπουργείο Παιδείας των νέων.
Αν ρίξουμε μια απλή ματιά στην αναπτυξιακή θεωρία του Piaget, θα δούμε ότι το παιδί από τα 6-7 του χρόνια μέχρι τα 12-13 βρίσκεται στο «στάδιο των συγκεκριμένων λειτουργιών», αρχίζει να αντιλαμβάνεται σχέσεις μεταξύ πραγμάτων και προσώπων, δεν μπορεί όμως να κατανοήσει έννοιες πιο πολύπλοκες, οι οποίες συνδέονται με την αφαιρετική σκέψη. Από την ηλικία περίπου των 12 αρχίζει η περίοδος της αφαιρετικής σκέψης, το «στάδιο των τυπικών λειτουργιών» και γύρω στα 15-16 η «νοημοσύνη αρχίζει να παίρνει την τελική της ισορροπία». Τότε δημιουργείται ένα νέο είδος κρίσης, που στηρίζεται σε υποθέσεις και πραγματικά γεγονότα.
Πώς είναι δυνατόν να εφαρμόζουμε σε ανήλικους διατάξεις ενός κώδικα ποινικής δικονομίας των ενηλίκων και ταυτόχρονα να διδάσκουμε στα πανεπιστήμιά μας θεωρίες τού «τίποτα»;
Το υπουργείο Παιδείας πώς ανέχεται τέτοιες πρακτικές σε δεκατριάχρονο κατηγορούμενο, χωρίς ειδικές διατάξεις, χωρίς ειδική μέριμνα και υποστήριξη ειδικών από τη Δικαιοσύνη, ενώ έχει εκατοντάδες παιδαγωγούς, γνώστες της αναπτυξιακής θεωρίας, που λέει ότι η νοητική ισορροπία αποκτάται στα 15;
Ο Συνήγορος του Παιδιού θεωρεί φυσικό να προφυλακίζεται ως ενήλικας κάποιος που η νοητική του λειτουργία δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως και μάλιστα όταν ξέρουμε ότι η προσωρινή κράτηση ξεκινά «από την άσκηση ποινικής δίωξης με ενδείξεις ή αποχρώσες ενδείξεις»;
Μήπως όταν η Δικαιοσύνη και κατ' επέκταση η ίδια η κοινωνία, θεωρεί ότι ένας δεκατριάχρονος πρέπει να αντιμετωπίζεται ως προς τις διατάξεις προφυλακίσεως με τον ίδιο τρόπο με έναν ενήλικα, ενώ γνωρίζει πως το μυαλό του ακόμα οργανώνεται, αποδέχεται ότι έχει γενετικό κώδικα εγκληματία; Δεν απομένει παρά το υπουργείο Προστασίας του πολίτη να αναλάβει δράση και να αναλύσει όλα τα DNA, για να μας προστατεύσει από τέτοιους ειδεχθείς δεκατριάχρονους εγκληματίες.
Ευτυχώς που ακόμα και σήμερα, έτος 2009, δεν έχει επικυρωθεί από την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Σύμβαση σχετικά με την αποζημίωση των θυμάτων παραβάσεων βίας του Νοεμβρίου του 1983, γιατί θα βρισκόμασταν σε απόλυτο δίλημμα πού θα την εφαρμόζαμε. Ποιος θα ήταν ο θύτης και ποιος το θύμα, ο δεκατριάχρονος εγκληματίας με το ανοργάνωτο μυαλό ή η κοινωνία που εγκληματικά δεν τον βοήθησε;
Κάποια στιγμή θα έπρεπε να αποκατασταθεί η επικοινωνία με τον νέο άνθρωπο, λέγοντας ξεκάθαρα τι θέλουμε από αυτόν, ώστε να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Αλλά πώς να ξεκαθαρίσουμε τις ευθύνες, όταν λίγο πριν από τις εκλογές ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος είχε ενημερώσει για ταμειακό έλλειμμα 8%, βάσει του οποίου «μπορούσε να γίνει εκτίμηση ότι το δωδεκάμηνο θα έκλεινε με διψήφιο ποσοστό» και εμείς χανόμασταν ευχάριστα στις ψευδαισθήσεις;
Ας κυνηγήσουμε λοιπόν, ως χώρα, τους αδίστακτους εγκληματίες ετών 13, που είναι εύκολος στόχος και ας γίνουμε «δικαστές και εκδικητές και θύματα των ίδιων μας των νόμων».
Υπάρχει κάποια λύση, θα έλεγε κάποιος; Σαν οπαδός του Αριστοτέλη θα έλεγα η «μεσότης», «...ότι εν πάσιν η μεσότης επαινετόν, τα δε άκρα ούτ' επαινετά ούτ' ορθά αλλά ψεκτά...» και όπως έλεγε και ο Πλάτωνας: «...ούτε χρημάτων ένεκα εθέλουσιν άρχειν οι αγαθοί ούτε τιμής
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου