Ο κύριος «Ναι-Μεν-Αλλά»

Tου Κωστα Καλλιτση

Στην αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, γενικώς συμφωνούμε - έστω με την κρυφή ελπίδα ότι αν σταθούμε τυχεροί, οι μεταρρυθμίσεις θα θίξουν τους άλλους κι εμείς «θα τη γλιτώσουμε». Οταν αρχίζει, όμως, η συζήτηση για κάποια μεταρρύθμιση, η μόνη άποψη που με βεβαιότητα θα διατυπωθεί είναι αυτή του κυρίου «Ναι-Μεν-Αλλά».

Ναι μεν πρέπει να μεταρρυθμίσουμε το ασφαλιστικό, αλλά είναι σωστό να μειωθούν οι κοινωνικές συνταξιοδοτικές παροχές κάποιων κοινωνικών ομάδων;

Ναι μεν πρέπει να περικοπούν οι κρατικές δαπάνες, αλλά είναι σωστό να παγώσουν (δηλαδή, να αυξηθούν μόνο 2% λόγω «ωρίμανσης») οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων;

Ναι μεν πρέπει να κτυπηθεί άμεσα η φοροδιαφυγή, αλλά γιατί δεν φτιάχνουμε πρώτα το φοροεισπρακτικό σύστημα, αφού είναι άδικο να προσδιορίζονται με αντικειμενικά κριτήρια τα εισοδήματα ελεύθερων επαγγελματιών;

Ναι μεν είναι απαράδεκτο να παίρνεις δουλειές επειδή «λαδώνεις», αλλά δεν είναι υπερβολικό να δημευτεί μια επιχείρηση που καταδικάστηκε επειδή «λάδωνε»;

Ναι μεν είναι απαράδεκτο να ξεπλένεται χρήμα μέσω πλαστών τιμολογίων, αλλά δεν είναι υπερβολικό να πάει στη φυλακή κάποιος που υπέπεσε στο αδίκημα παράτυπων τιμολογίων;

Εχει δίκιο ο κύριος «Ναι-Μεν-Αλλά»;

Γιατί να μην αυξηθούν γενικά οι συντάξεις ή να μην εξισωθούν όλες προς τα πάνω; Μήπως οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων είναι ικανοποιητικοί για όσους εξ αυτών είναι μορφωμένοι και πράγματι εργάζονται με αφοσίωση, τηρούν το πλήρες ωράριό τους, χωρίς συνεχείς «ασθένειες», χωρίς δεύτερη δουλειά και χωρίς «φιλοδωρήματα»; Ποιος διαφωνεί ότι πρέπει να ανασυγκροτηθούν οι εφορίες ώστε να κάνουν καλά τη δουλειά τους; Δεν είναι υπερβολικό να τιμωρηθεί σκληρά ένας επιχειρηματίας που θα συλληφθεί επειδή «λάδωσε» για να πάρει κάποια κρατική δουλειά, αφού αυτή η πρακτική είναι τόσο διαδεδομένη ώστε κινδυνεύουν να βγουν εκτός παιγνιδιού όσοι την αποφεύγουν; Είναι δίκαιο να καταδικαστεί για ξέπλυμα ένας άλλος που από λάθος (ε, συμβαίνουν αυτά!..) εξέδωσε ανακριβή τιμολόγια;

Ο κύριος «Ναι-Μεν-Αλλά», ωστόσο, λησμονεί ορισμένες στοιχειώδεις αλήθειες.

Πρώτη, το κράτος δεν έχει λεφτά. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. το παρέλαβε με έλλειμμα 7 και χρέος 168 δισ. ευρώ, το παρέδωσε με έλλειμμα 30 και χρέος 300 δισ. ευρώ. Τα ταμεία είναι άδεια.

Δεύτερη, δεν έχουμε χρόνο. Το 2010, με δύο νέες υποβαθμίσεις στον ορίζοντα, το κράτος θα δυσκολευτεί να βρει δάνεια για να λειτουργήσει. Χωρίς άμεση δράση, θα χρεοκοπήσουμε όλοι μαζί - κράτος, τράπεζες, επιχειρήσεις. Αυτό δεν υπάρχει κοινωνία που θα το αντέξει - και ο νοών, νοείτω...

Τρίτη, σχεδόν κανείς δεν φοβάται τη Δημοκρατία. Κι αυτή είναι άδειο πουκάμισο αν δεν έχει την ισχύ να επιβάλει τις αποφάσεις της, τους νόμους της. Δεν αρκεί, αλλά εδώ που φτάσαμε, αν δεν «χυθεί αίμα» ο φαύλος κύκλος της παρακμής δεν θα σπάσει.

Ετσι, όταν ακούω σε σχετικές συζητήσεις την άποψη του κυρίου «Ναι-Μεν-Αλλά», αναρωτιέμαι μήπως, κάθε φορά πριν συζητήσουμε για μεταρρυθμίσεις, είναι αναγκαίο να συμφωνούμε ότι υπάρχει ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθούμε. Μήπως πρέπει, δηλαδή, κάθε φορά να συμφωνούμε σε αυτονόητα, όπως ότι το κράτος δεν έχει λεφτά, ότι δεν περισσεύει χρόνος και ότι η Δημοκρατία πρέπει να έχει ισχύ - να τη φοβούνται.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ