Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣΤο βασικό ερώτημα, όχι μόνο των ψηφοφόρων της Ν.Δ., αλλά και πολλών από τα άλλα κόμματα -πλην ΚΚΕ- είναι ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ Σαμαρά και Μπακογιάννη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Το ερώτημα δεν είναι φιλοσοφικό και έχει στόχο να μάθει ο κάθε ενδιαφερόμενος πολίτης τι του μέλλεται, μια και ο πρόεδρος της Ν.Δ. θα είναι μοιραία -με όποια ερμηνεία της λέξης- μελλοντικός πρωθυπουργός και, επομένως, ανθυπαφθέντης της καθημερινότητάς του.
Οσοι αναζητούν διαφορές στο οικονομικό μοντέλο, που ευαγγελίζεται καθένας από τους δύο, τέτοιες που να καθορίζουν δύο «άλλους κόσμους», μάλλον θα απογοητευτούν. Οι κόσμοι στα οικονομικά προγράμματα κυβερνήσεων και αξιωματικών αντιπολιτεύσεων των ευρωπαϊκών χωρών είναι ο εξής ένας: η αγορά.
Η ζωή των πολιτών στηρίζεται στο μοναδικό μοντέλο της άκριτης κατανάλωσης αχρείαστων, εν πολλοίς, αγαθών και φτιαγμένων ψεύτικα αναγκών, τέτοιων που να διαιωνίζουν το εδώ και χρόνια κερδοσκοπικό σύστημα παραγωγών - εμπόρων - τραπεζών - χρηματιστών - κατασκευαστών - καταναλωτών - παροχής υπηρεσιών.
Η κοινωνία των πραγματικών αναγκών βρίσκεται ακόμα έξω από το παιχνίδι και μακριά από τους σχεδιασμούς του σημερινού μοντέλου, που, παρ' όλο που παραπαίει, ζει, απειλεί και αντεπιτίθεται.
Ο Αντώνης Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη, λοιπόν, κρινόμενοι με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε διαφορετικό από το σύστημα και τίποτε διαφορετικό ο ένας από τον άλλον.
Στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικού κόσμου, όμως, οι διαφορές φαίνεται ότι είναι μεγάλες. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που να είναι και καθοριστικές στην επιλογή των ψηφοφόρων.
Οσοι αναζητούν διαφορές στο οικονομικό μοντέλο, που ευαγγελίζεται καθένας από τους δύο, τέτοιες που να καθορίζουν δύο «άλλους κόσμους», μάλλον θα απογοητευτούν. Οι κόσμοι στα οικονομικά προγράμματα κυβερνήσεων και αξιωματικών αντιπολιτεύσεων των ευρωπαϊκών χωρών είναι ο εξής ένας: η αγορά.
Η ζωή των πολιτών στηρίζεται στο μοναδικό μοντέλο της άκριτης κατανάλωσης αχρείαστων, εν πολλοίς, αγαθών και φτιαγμένων ψεύτικα αναγκών, τέτοιων που να διαιωνίζουν το εδώ και χρόνια κερδοσκοπικό σύστημα παραγωγών - εμπόρων - τραπεζών - χρηματιστών - κατασκευαστών - καταναλωτών - παροχής υπηρεσιών.
Η κοινωνία των πραγματικών αναγκών βρίσκεται ακόμα έξω από το παιχνίδι και μακριά από τους σχεδιασμούς του σημερινού μοντέλου, που, παρ' όλο που παραπαίει, ζει, απειλεί και αντεπιτίθεται.
Ο Αντώνης Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη, λοιπόν, κρινόμενοι με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε διαφορετικό από το σύστημα και τίποτε διαφορετικό ο ένας από τον άλλον.
Στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικού κόσμου, όμως, οι διαφορές φαίνεται ότι είναι μεγάλες. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που να είναι και καθοριστικές στην επιλογή των ψηφοφόρων.
Εκείνο που ενισχύει τον Αντώνη Σαμαρά είναι η βεβαιότητα, που εμπνέει, ότι η σύγκρουσή του με το ΠΑΣΟΚ θα είναι σφοδρότερη και, κυρίως, από πιο σαφή θέση απόστασης. Ο Μεσσήνιος πολιτικός έχει ξεκαθαρίσει ότι ευαγγελίζεται την ανάσταση της λαϊκής δεξιάς, που δεν ντρέπεται να πει το όνομά της και δεν περιφρονεί τα κατώτερα και μεσαία οικονομικά στρώματα, που κατ' αντιστοιχία στήριξαν την παράταξη στις δεκαετίες του '50 και του '60.
Αντιθέτως, η Ντόρα Μπακογιάννη πόνταρε στη διαφήμιση ενός κεντρώου προφίλ, που δεν ξεκαθαρίζει ποιες τάξεις και ποιες ιδεολογίες εκπροσωπεί, ενώ, από την άλλη, μοιάζει σαν να μην είναι αποφασισμένη για μια πραγματικά μετωπική σύγκρουση με το ΠΑΣΟΚ σε όλα τα επίπεδα. Σ' αυτό το πλαίσιο, υψηλά ιστάμενοι κύκλοι του κυβερνώντος κόμματος δεν έκρυβαν την προτίμησή τους στην εκλογή της κ. Μπακογιάννη, πιστεύοντας ότι θα υποστούν ελαφρύτερης μορφής πραγματική αντιπολίτευση και θα μπορούν να κερδίσουν τη συναίνεσή της σε σημαντικά θέματα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής. Η οικογένεια Μητσοτάκη βαρύνεται -και αυτό βαραίνει και την κόρη- με τις στενές σχέσεις της με σημαντικό κομμάτι του ελληνικού και διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου.
Φυσικά, η δεξιά παράταξη -όπως άλλωστε και η λεγόμενη σοσιαλιστική- έχει εδραιωμένες σχέσεις με τους εκπροσώπους του τραπεζικού, βιομηχανικού, εμπορικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, όποιος και αν είναι ο αρχηγός της. Πραγματικός αρχηγός είναι το επιχειρηματικό εθνικό και υπερεθνικό συμφέρον.
Και μ' αυτό τον γνώμονα, για τον μέσο πολίτη θα είναι μικρή η διαφορά όποιον κι αν έχει για πρωθυπουργό.
Μέχρι να αποφασίσει ότι αρχηγός είναι ο ίδιος και υπηρέτες του οι πολιτικοί.
Αντιθέτως, η Ντόρα Μπακογιάννη πόνταρε στη διαφήμιση ενός κεντρώου προφίλ, που δεν ξεκαθαρίζει ποιες τάξεις και ποιες ιδεολογίες εκπροσωπεί, ενώ, από την άλλη, μοιάζει σαν να μην είναι αποφασισμένη για μια πραγματικά μετωπική σύγκρουση με το ΠΑΣΟΚ σε όλα τα επίπεδα. Σ' αυτό το πλαίσιο, υψηλά ιστάμενοι κύκλοι του κυβερνώντος κόμματος δεν έκρυβαν την προτίμησή τους στην εκλογή της κ. Μπακογιάννη, πιστεύοντας ότι θα υποστούν ελαφρύτερης μορφής πραγματική αντιπολίτευση και θα μπορούν να κερδίσουν τη συναίνεσή της σε σημαντικά θέματα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής. Η οικογένεια Μητσοτάκη βαρύνεται -και αυτό βαραίνει και την κόρη- με τις στενές σχέσεις της με σημαντικό κομμάτι του ελληνικού και διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου.
Φυσικά, η δεξιά παράταξη -όπως άλλωστε και η λεγόμενη σοσιαλιστική- έχει εδραιωμένες σχέσεις με τους εκπροσώπους του τραπεζικού, βιομηχανικού, εμπορικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, όποιος και αν είναι ο αρχηγός της. Πραγματικός αρχηγός είναι το επιχειρηματικό εθνικό και υπερεθνικό συμφέρον.
Και μ' αυτό τον γνώμονα, για τον μέσο πολίτη θα είναι μικρή η διαφορά όποιον κι αν έχει για πρωθυπουργό.
Μέχρι να αποφασίσει ότι αρχηγός είναι ο ίδιος και υπηρέτες του οι πολιτικοί.
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου