Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ (Στον κύριο Κοροβέση και στον ΣΥΡΙΖΑ ο Αγρυπνος Φρουρός έχει ασκήσει σκληρη κριτική, όμως το συγκεκριμένο άρθρο είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ και θεωρώ πως αξίζει να το διαβάζουν όλοι οι φίλοι του RADAR)
Η Αριστερά στην πορεία της στους δύο περασμένους αιώνες επεξεργάστηκε μεγάλες ιδέες και παρήγαγε πολύτιμες φιλοσοφικές και πολιτικές ιδέες, άσχετα αν ποτέ και πουθενά δεν απέδωσαν την ιδανική κοινωνία.
Εν τούτοις στην υπαρκτή κοινωνία έπαιξαν το ρόλο της ατμομηχανής και επέφεραν πολλές αλλαγές. Και εκεί που η Αριστερά δεν είχε γίνει ολοκληρωτικό καθεστώς, ήταν παράγοντας και εγγύηση για τη Αστική δημοκρατία, όσο και αν επιθυμούσε την ανατροπή της.
Εν τούτοις στην υπαρκτή κοινωνία έπαιξαν το ρόλο της ατμομηχανής και επέφεραν πολλές αλλαγές. Και εκεί που η Αριστερά δεν είχε γίνει ολοκληρωτικό καθεστώς, ήταν παράγοντας και εγγύηση για τη Αστική δημοκρατία, όσο και αν επιθυμούσε την ανατροπή της.
Προτάθηκαν διάφορα επαναστατικά προτάγματα για δίκαιες κοινωνίες, όπως ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός ή ακόμα η αυτοδιοικούμενη κοινωνία των αναρχικών. Ολες αυτές οι θεωρίες είναι γοητευτικές και μπορούν και πείθουν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλες είναι σωστές. Αλλά έχουν όλες κοινά στοιχεία: την ισότητα των πολιτών, την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα. Με άλλα λόγια επικαιροποιούν χριστιανικές αξίες, όπως όλοι είναι ίσοι μπροστά στο θεό και ακόμα «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Με άλλα λόγια, η κοινωνική αλληλεγγύη.
Σίγουρα η Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν είναι στα πρόθυρα κάποιου σοσιαλισμού. Και το ερώτημα είναι αλλού. Κατά πόσο ο νεοέλληνας αισθάνεται μέλος αυτής της κοινωνίας και κατά πόσο στο μέτρο του δυνατού αισθάνεται κυρίαρχος πάνω σε αυτήν την κοινωνία και δεν δίνει λόγο σε κανέναν.
Σίγουρα η Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν είναι στα πρόθυρα κάποιου σοσιαλισμού. Και το ερώτημα είναι αλλού. Κατά πόσο ο νεοέλληνας αισθάνεται μέλος αυτής της κοινωνίας και κατά πόσο στο μέτρο του δυνατού αισθάνεται κυρίαρχος πάνω σε αυτήν την κοινωνία και δεν δίνει λόγο σε κανέναν.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τον «Ελληναρά» αλλά και τον «Αριστεραρά».
Ελλείψει επιστημονικής έρευνας (και αν υπάρχει, εγώ δεν την ξέρω) θα κάνουμε μερικές εμπειρικές παρατηρήσεις που γίνονται διά γυμνού οφθαλμού. Η οδήγηση είναι μια συλλογικότητα, θα έλεγα απόλυτη, γιατί αν δεν κρατήσεις τους κανόνες, θα σκοτώσεις ή θα σκοτωθείς. Και στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να συμβούν και τα δύο. Τα θύματα της ασφάλτου, νεκροί και τραυματίες, μετριούνται σε δεκάδες χιλιάδες κάθε χρόνο. Από τους επιζήσαντες τραυματίες βρέθηκε κάποιος να πάρει μια πρωτοβουλία για ένα κίνημα για την ασφάλεια στο δρόμο; Κατά κανόνα αυτές οι πρωτοβουλίες είναι διεθνείς ή παίρνονται από τις Αρχές.
Οσοι είχαμε την εύνοια της τύχης να βρισκόμαστε σε ουρές για οτιδήποτε (λεωφορεία, ΙΚΑ, παλιότερα μισθοδοσία μέσω τραπέζης κ.λπ.), πόσες φορές δεν χώθηκε κάποιος μπροστά μας, θεωρώντας πως επειδή είναι αυτός ή αυτή δικαιωματικά έχει προτεραιότητα... Και αυτό είναι ένα μίνι ποινικό αδίκημα, που αν το μεγεθύνεις φτάνεις σε αξιόποινες ποινικές πράξεις.
Οσοι είχαμε την εύνοια της τύχης να βρισκόμαστε σε ουρές για οτιδήποτε (λεωφορεία, ΙΚΑ, παλιότερα μισθοδοσία μέσω τραπέζης κ.λπ.), πόσες φορές δεν χώθηκε κάποιος μπροστά μας, θεωρώντας πως επειδή είναι αυτός ή αυτή δικαιωματικά έχει προτεραιότητα... Και αυτό είναι ένα μίνι ποινικό αδίκημα, που αν το μεγεθύνεις φτάνεις σε αξιόποινες ποινικές πράξεις.
Ακόμα, ας προσέξουμε λίγο τις σχέσεις του άμεσου περιβάλλοντος. Στη δουλειά, στο χωριό, στην πολυκατοικία. Και οι τρεις αυτοί χώροι θα έπρεπε να ήταν χώροι αλληλεγγύης. Στη δουλειά όλοι έχουμε την ίδια μοίρα και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε μαζί. Στο χωριό όλοι έχουμε ανάγκη τον άλλον. Στην πολυκατοικία ζούμε και κοιμόμαστε μαζί και κατά κανόνα ακούμε από το διπλανό διαμέρισμα δραστηριότητες που θα έπρεπε να ήταν απόρρητες, ως προσωπικά δεδομένα.
Παλιότερα τα ερμηνεύαμε αυτά με μεταφυσικούς όρους και μιλάγαμε για «κακούς» και «καλούς» ανθρώπους. Και αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι δεδομένοι. Και αν αυτός ο μανιχαϊσμός καλυπτόταν και από μια ιδεολογία, τότε θα είχαμε τη βάση του φανατισμού. Και ως γνωστόν ο φανατισμός δεν συνδιαλέγεται, αλλά προσπαθεί να εξοντώσει τον άλλον ως το απόλυτο κακό και ως όργανο του Σατανά.
Παλιότερα τα ερμηνεύαμε αυτά με μεταφυσικούς όρους και μιλάγαμε για «κακούς» και «καλούς» ανθρώπους. Και αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι είναι δεδομένοι. Και αν αυτός ο μανιχαϊσμός καλυπτόταν και από μια ιδεολογία, τότε θα είχαμε τη βάση του φανατισμού. Και ως γνωστόν ο φανατισμός δεν συνδιαλέγεται, αλλά προσπαθεί να εξοντώσει τον άλλον ως το απόλυτο κακό και ως όργανο του Σατανά.
Η συμπεριφορά των ανθρώπων εξαρτάται από τις άμυνές τους. Αν ο άνθρωπος έχει παραμείνει στα παιδικά στάδια της ανάπτυξης, και αυτό ισχύει για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, δηλαδή παραμένει ένας ενήλικος-παιδί, δεν μπορεί να δώσει τίποτα. Θέλει μόνο να παίρνει γιατί θεωρεί πως τα δικαιούται. Και όπως φαίνεται, αυτοί που ενηλικιώνονται είναι λίγοι. Και είναι αυτοί που δημιουργούν σε όλους τους τομείς, πληρώνοντας συχνά ένα βαρύ τίμημα: φτώχεια και αποκλεισμό.
Και για να δανειστούμε την ορολογία της «ασημαντότητας» του Κορνήλιου Καστοριάδη, μπορούμε να εντάξουμε σε αυτήν την κατηγορία όλους όσοι δεν μπορούν να δώσουν κάτι στους άλλους και αυτοευνουχίζονται, καταστρέφοντας τον κοινωνικό τους εαυτό.
perkor29@gmail.com
perkor29@gmail.com
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου