Του Τασου ΤελλογλουΗταν η πρώτη φορά μετά το 1997, όταν παλιννόστησα, που πέρασα το κατώφλι μιας ξένης τράπεζας για να καταθέσω τις οικονομίες μου. Αιτία, οι διαρκείς επισημάνσεις στελεχών ιδιωτικών τραπεζών ότι μεταχρονολογούν τις επισφάλειές τους. Με αυτό τον τρόπο δεν θα υποβάλουν επισφάλειες που δεν πληρώνονται τώρα, το τελευταίο τρίμηνο του τρέχοντος έτους, αλλά το 2010. Και θα εξασφαλίσουν τα υψηλά «μπόνους» τους στο τέλος του χρόνου σε δόξα των κορόιδων που πληρώνουν στην ώρα τους και έχουν τις οικονομίες τους στις τράπεζες (σ. σ.: οι κυβερνητικοί επίτροποι τι ακριβώς κάνουν;).
Το φαινόμενο λένε, όσοι γνωρίζουν, δεν αφορά μία τράπεζα και δεν έχει σχέση μόνο με τις δουλειές στην Ανατολική Ευρώπη και τις επισφάλειες εκεί. Αφορά μικρότερες τράπεζες, δάνεια που δόθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια για να κερδηθούν μερίδια αγοράς και που σήμερα οι διοικήσεις που είχαν δώσει το σύνθημα για την «έφοδο στον ουρανό» καλούνται να ξεγράψουν.
Οι τράπεζες πρέπει να καταλάβουν ότι η δουλειά που κάνουν στηρίζεται στην εμπιστοσύνη ότι αποτυπώνουν με ακρίβεια τους κινδύνους και τα προβλεπόμενα για την αντιμετώπισή τους κεφάλαια.
Αλλά και το κράτος, ειδικότερα οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης, που ασχολούνται με τους αναξιοπαθούντες καταθέτες, πρέπει να σταματήσουν να σπρώχνουν τις τράπεζες εκτός συναλλακτικής ορθοδοξίας. Δεν μπορεί ο «μπαταξής» να επιδοτείται κιόλας. Ούτε είναι δυνατόν να «λύνεται» το πρόβλημα των επιτοκίων με κυβερνητικές αποφάσεις, η εφαρμογή των οποίων επαφίεται σε δικαστήρια που δεν λειτουργούν και σε ελεγκτικούς μηχανισμούς που είναι ανεπαρκείς.
Ορισμένες τράπεζες επιδίδονται σε ένα είδος «καλλιστείων» για το ποια θα ακολουθήσει την πιο συνεπή κοινωνική πολιτική. Φυσικά σπρώχνονται και από τη δημόσια συζήτηση για την «ελάφρυνση» των «μπαταξήδων» σε αυτά, δημόσια συζήτηση στην οποία πρωταγωνιστούν στελέχη της νέας κυβέρνησης. Με αυτή την εξέλιξη, ωστόσο, δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά θα επιδεινωθεί και άλλο, μεταφέροντας τις επισφάλειες στις πλάτες των τραπεζών.
Οι τράπεζες πρέπει να καταλάβουν ότι η δουλειά που κάνουν στηρίζεται στην εμπιστοσύνη ότι αποτυπώνουν με ακρίβεια τους κινδύνους και τα προβλεπόμενα για την αντιμετώπισή τους κεφάλαια.
Αλλά και το κράτος, ειδικότερα οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης, που ασχολούνται με τους αναξιοπαθούντες καταθέτες, πρέπει να σταματήσουν να σπρώχνουν τις τράπεζες εκτός συναλλακτικής ορθοδοξίας. Δεν μπορεί ο «μπαταξής» να επιδοτείται κιόλας. Ούτε είναι δυνατόν να «λύνεται» το πρόβλημα των επιτοκίων με κυβερνητικές αποφάσεις, η εφαρμογή των οποίων επαφίεται σε δικαστήρια που δεν λειτουργούν και σε ελεγκτικούς μηχανισμούς που είναι ανεπαρκείς.
Ορισμένες τράπεζες επιδίδονται σε ένα είδος «καλλιστείων» για το ποια θα ακολουθήσει την πιο συνεπή κοινωνική πολιτική. Φυσικά σπρώχνονται και από τη δημόσια συζήτηση για την «ελάφρυνση» των «μπαταξήδων» σε αυτά, δημόσια συζήτηση στην οποία πρωταγωνιστούν στελέχη της νέας κυβέρνησης. Με αυτή την εξέλιξη, ωστόσο, δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά θα επιδεινωθεί και άλλο, μεταφέροντας τις επισφάλειες στις πλάτες των τραπεζών.
Οι τράπεζες έχουν μετόχους -στους οποίους είναι αλήθεια ότι δεν δίνουν λόγο- και είναι υπόλογες έναντι αυτών. Δεν μπορούν να κάνουν πολιτική χαρτοφυλακίου με κριτήρια άλλα από εκείνα που καθορίζουν οι ίδιες, ενώ επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο τη θέση τους. Και δεν μπορούν να επιδεινώνουν το πρόβλημα με τις επισφάλειες με διάφορα δώρα που είναι αμφίβολο αν θα λειτουργήσουν υπέρ της τόνωσης της ζήτησης. Ανακοινώνουν, π. χ., ότι δεν προχωρούν σε πλειστηριασμούς κάτω από ένα ποσό κ. λπ. παραβλέποντας, αν όχι συγκαλύπτοντας, ότι αυτές οι πρακτικές συνεισφέρουν στη συνολική επιδείνωση της εικόνας με χιλιάδες ακίνητα που βρίσκονται υπερτιμολογημένα στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών.
Υποπτεύομαι ότι τα στελέχη των τραπεζών δεν έμαθαν πολλά πράγματα από τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και εξακολουθούν να κάνουν περίπου ό, τι και προηγουμένως: Τρίμηνη μεγέθυνση αποτελεσμάτων και «πόλεμο τιμών» στο «λιανοπούλι» την ώρα που πολύ λίγα δάνεια δίνονται σε επιχειρήσεις.
Φυσικά, οι επιχειρήσεις δεν αναπτύσσουν τις δουλειές τους -με λίγες εξαιρέσεις- και οι τράπεζες υποψιάζονται ότι με τα χρήματα που τους ζητούν θα καλύψουν λειτουργικές τους υποχρεώσεις από μία διαχείριση που είχε τα προβλήματά της πριν από την κρίση. Μήπως όμως θα είχε μεγαλύτερη σημασία για όλους αν αντί να ασχολούμαστε με τις πιστωτικές κάρτες και τα στεγαστικά δάνεια να σκύψουν συναρμόδια υπουργεία και τράπεζες στις πιο καινοτόμες, πιο σύγχρονες και πιο σημαντικές για το μέλλον ενός κλάδου επιχειρήσεις;
Υποπτεύομαι ότι τα στελέχη των τραπεζών δεν έμαθαν πολλά πράγματα από τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και εξακολουθούν να κάνουν περίπου ό, τι και προηγουμένως: Τρίμηνη μεγέθυνση αποτελεσμάτων και «πόλεμο τιμών» στο «λιανοπούλι» την ώρα που πολύ λίγα δάνεια δίνονται σε επιχειρήσεις.
Φυσικά, οι επιχειρήσεις δεν αναπτύσσουν τις δουλειές τους -με λίγες εξαιρέσεις- και οι τράπεζες υποψιάζονται ότι με τα χρήματα που τους ζητούν θα καλύψουν λειτουργικές τους υποχρεώσεις από μία διαχείριση που είχε τα προβλήματά της πριν από την κρίση. Μήπως όμως θα είχε μεγαλύτερη σημασία για όλους αν αντί να ασχολούμαστε με τις πιστωτικές κάρτες και τα στεγαστικά δάνεια να σκύψουν συναρμόδια υπουργεία και τράπεζες στις πιο καινοτόμες, πιο σύγχρονες και πιο σημαντικές για το μέλλον ενός κλάδου επιχειρήσεις;
Σύμφωνοι, η Ελλάδα είναι μια χώρα μικρομάγαζων και η ιδιωτική κατανάλωση έχει θέσει σε ομηρία κάθε άλλη αναπτυξιακή προσπάθεια. Αλλά γιατί πειράζει ένα είδος κατανάλωσης και ένας αριθμός μαγαζιών να περιοριστούν εξαιτίας αυτής της κρίσης; Διότι σε αυτή την κρίση δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε ένα μέρος του πλούτου που συσσωρεύτηκε τις τελευταίες δύο δεκαετίας στη χώρα· αν ήταν μόνο αυτό δεν θα ήταν τόσο κακό. Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε τα κριτήρια με τα οποία λαμβάνονται και υλοποιούνται αποφάσεις, με τρόπο που να κερδίζει η κοινωνία και η οικονομία μας.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου