Της Μαρίας ΜαρκουλήToν είχαμε ξεχάσει εντελώς. Μερικοί δεν μπορούσαν να θυμηθούν ούτε με τι έμοιαζε. Άλλοι είχαν πειστεί πως ήταν urban legend, αστικός μύθος σαν αυτούς που λένε ότι στους υπόνομους της πόλης ζουν παράξενα πλάσματα που βγαίνουν τη νύχτα και αλλάζουν τις πινακίδες στους δρόμους.
Μα υπάρχει στ΄ αλήθεια ο «κανονικός άνθρωπος»και αν ναι, πώς είναι; Περνάει από τη διάβαση; Μιλάει στο τηλέφωνο; Του αρέσει η μακαρονάδα; Έχει σάρκα και οστά; Και ποια η θέση του σε αυτόν τον πλανήτη;
Εδώ όπου μια ανεμοδαρμένη ύπαρξη με βαθύ ντεκολτέ, αβαθές βλέμμα και όχι και τόσο μεγάλη δραστηριότητα στον εγκέφαλο κάνει δηλώσεις που μεταδίδονται στα κανάλια ως υψίστης σημασίας και κοσμοϊστορικές για το πώς έπιασε φωτιά το μαλλί και για το αν σκοπεύει μέσα στη χρονιά να παντρευτεί (αν ναι, να δεσμευτεί αμέσως για την ημερομηνία). Όπου ο σοφός επικοινωνιολόγος κάνει πολιτική και παίρνει το χειροκρότημα επειδή τα κατάφερε, ή την ευθύνη αν δεν τα κατάφερε.
Αν είναι τόσο καλός, ας κατέβει στον δρόμο να επικοινωνήσει με τους άνεργους και τους απεργούς- «Δεν έχετε ψωμί; Φάτε επικοινωνία».
Σε αυτόν τον ίδιο ωραίο μη κανονικό πλανήτη που ζούμε, κυκλοφορούν τα κοστούμια της εξουσίας αυστηρά και ατσαλάκωτα, με ύφος «και μεγάλη χάρη σου κάνω τώρα που ασχολούμαι με το θέμα σου» (όχι ότι ασχολούνται, το ύφος είναι) και μιλάνε μια άλλη γλώσσα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.
Ο τρελός του χωριού που κάνει τούμπες και λέει αρλούμπες είναι ο νέος κανονικός άνθρωπος, πρότυπο για όλους αν θέλουν φήμη, χρήμα και μια αναφορά στις κοσμικές στήλες του λάιφσταϊλ (μπαφιάσαμε αδέλφια).
Σε αυτόν τον ίδιο ωραίο μη κανονικό πλανήτη που ζούμε, κυκλοφορούν τα κοστούμια της εξουσίας αυστηρά και ατσαλάκωτα, με ύφος «και μεγάλη χάρη σου κάνω τώρα που ασχολούμαι με το θέμα σου» (όχι ότι ασχολούνται, το ύφος είναι) και μιλάνε μια άλλη γλώσσα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.
Ο τρελός του χωριού που κάνει τούμπες και λέει αρλούμπες είναι ο νέος κανονικός άνθρωπος, πρότυπο για όλους αν θέλουν φήμη, χρήμα και μια αναφορά στις κοσμικές στήλες του λάιφσταϊλ (μπαφιάσαμε αδέλφια).
Έτσι που όταν ο κανονικός- κανονικός άνθρωπος εμφανιστεί, όλοι τον κοιτάνε με θαυμασμό, ενθουσιάζονται που μιλάει κανονικά, που περπατάει κανονικά και δεν πάει με τη λιμουζίνα ώς το περίπτερο- κανονικά πράγματα δηλαδή, αυτονόητα, τόσο που καμιά φορά ο κανονικός άνθρωπος μπερδεύεται και μπαίνει στον ειρμό του επικοινωνιολόγου, στην κοψιά του κοστουμιού, στον λόγο- μπετόν της παρέας και λες: Τελικά δεν υπάρχει, urban legend είναι. Ή- τι να πω- αν υπάρχει, πρέπει να παλέψει πολύ για να καταλάβουμε ότι είναι εδώ.
ΠΗΓΗ: TANEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου