Το σπάσιμο έγινε «παράδοση»

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Οτι τα καθημερινά δηλητήρια όσο και τα αόριστα βάσανα, οι συγκεχυμένες ανησυχίες που τρώνε την ψυχή των νέων γεννούν επιθετικότητα που εκτονώνεται ενίοτε με εντυπωσιακές εκδηλώσεις βίας είναι και επιστημονικά βεβαιωμένο. Η οικονομική ανασφάλεια, ο φόβος, η απογοήτευση, η απόρριψη από το οικείο περιβάλλον, η σχολική αποτυχία, η διάψευση ονείρων, οι διαρρηγμένοι οικογενειακοί δεσμοί, η διαφορετικότητα, η τρικυμία που φέρνουν οι ουσίες σε πνεύμα και σώμα, η εξοικείωση με τη βία, η αντικατάσταση του σεβασμού προς τους άλλους με τον ανταγωνισμό, της υπευθυνότητας και της διάθεσης για συνεργασία με τον ατομισμό, οπλίζουν το χέρι που βιαιοπραγεί.

Ομως δεν σημειώνονται παντού οι ίδιες εκδηλώσεις νεανικής βίας, που αυξάνεται στην Ευρώπη θεαματικά. Λόγου χάρη, στη Σουηδία οι νέοι μεθούν και ασχημονούν, στην Ισπανία υπό την επήρεια ουσιών διαπομπεύουν συνομηλίκους και απειλούν, στην Ιταλία επιτίθενται, σε συμμορίες, σε αλλοδαπούς, στη Ρουμανία, μαστιζόμενοι από τον ιδρυματισμό και την ανεργία, κλέβουν, ξυλοκοπούν. Στην Ελλάδα βανδαλίζουν, καταστρέφουν, λεηλατούν. Πολύ εύκολα. Με την παραμικρή αφορμή, παίρνουν ανά χείρας τη βαριοπούλα και τα κάνουν γυαλιά καρφιά...

Με έναν τρόπο, οι βανδαλισμοί και τα σπασίματα έγιναν «παράδοση» στη χώρα μας, η τυπική νεανική διαμαρτυρία, με «ρίζες» βαθιές στον χρόνο. Οταν η «ουρά» της εθιμοτυπικής πορείας (του Πολυτεχνείου) κατέβαζε βιτρίνες διαμαρτυρόμενη για τη στρέβλωση του εορταστικού νοήματος. Οταν με ευθύνη πολιτείας, κομμάτων, διοικήσεων των πανεπιστημίων, η διαμαρτυρία εκφυλίστηκε σε ασυδοσία εκατέρωθεν των πλευρών.

Οι αδέξιοι κατασταλτικοί χειρισμοί παγίωσαν τη βίαιη αντίδραση ως ηθική στάση. Οι βανδαλισμοί θεωρήθηκαν φυσική εκδήλωση αγανάκτησης. Το σπάσιμο μπερδεύτηκε με την αμφισβήτηση και έγινε ρουτίνα. Ο «Μάης» εκφυλίστηκε σε πλιάτσικο - ίσως γιατί αποτελεί διαδεδομένη πρακτική. «Πλιάστικο κάνουν όλοι, από τη βάση της πυραμίδας έως την κορυφή» είναι το γενικό μήνυμα.

Μιμητές και μαζί τιμωροί, οι άγουροι καταστροφείς εκτονώνουν τη διέγερση που προκαλεί το αδιέξοδο με παραβατικότητα. Επιθετικότητα ενάντια στην επιθετικότητα, κλοπή ως απάντηση στην κλοπή, βία ενάντια στη βία είναι η θεωρία. Ετσι, το ξήλωμα μαρμάρων, το κάψιμο βιβλίων, η καταστροφή κειμηλίων, οι εκτεταμένες φθορές «νομιμοποιούνται». Θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε για κάτι; Καταστρέφουμε. Το οριακό σημείο γίνεται ζητούμενο και οικείο, ιδεολογικό σημάδι ύπαρξης ενάντια σε εκείνους που οι δρόμοι όλοι τούς είναι ανοιχτοί, ενάντια στη γλίτσα της διαφθοράς που αποκλείει τις διεξόδους του χρόνου, τις διεξόδους του ονείρου, ενάντια στη βιτρίνα ενός κόσμου όπου τίποτα δεν είναι στη θέση του.

Αποτέλεσμα είναι τα «οχυρωματικά έργα» εντός των πανεπιστημίων, οι λαμαρίνες με τις οποίες καλύπτονται οι βιτρίνες των καταστηματάτων εν όψει επετείων... Ομως αυτή είναι μια διαταραγμένη σχέση νέων - πολιτείας - κοινωνίας.

Ο βανδαλισμός της περιουσίας του άλλου είναι πράξη αντιδημοκρατική, από την άλλη η δημοκρατία δεν προστατεύεται εάν, αντί να γιατρέψει τις πληγές της, ενισχύει το πλέγμα των συμφερόντων που στρεβλώνουν τη ζωή. Οι ανταγωνιστικές ελευθερίες νέων και κράτους είναι σε απόλυτη ανισορροπία. Ομως, η απλή καταστολή, η χωρίς πρόληψη «μηδενική ανοχή» δεν είναι λύση, είναι αδιέξοδο. Λύση είναι η δημιουργία ευκαιριών και δικαιοσύνης για όλους

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ