Το ήπιο πάθος της

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Την Έλλη Παππά την είχα πρωτοσυναντήσει όταν μίλησε σε μια εκδήλωση του ΣΕΗ για το έργο της αδελφής της Διδώς Σωτηρίου. Έκτοτε συναντηθήκαμε αραιά και πού σε φιλικά σπίτια. Άλλοι αξιότεροι θα μιλήσουν και για τη δράση της και για τη φιλολογική, την ιστορική και τη μαρξιστική της συγγραφική εργασία.
Εγώ θα μιλήσω για την έμφυτη ευγένεια, το απέραντο χιούμορ της, την εκπληκτική αφηγηματική της οιστρηλασία, τον έξοχο, γνώριμο σε κάθε πραγματικά πνευματικό άνθρωπο, αυτοσαρκασμό της και την απέραντη ανοχή της για τα ανθρώπινα, τις αδυναμίες, τα λάθη, τις στραβοτιμονιές.

Όταν συνομιλούσε κανείς μαζί της και άκουγε το ήπιο πάθος της (είναι η εντύπωση που αποκόμισα, ήπιο πάθος) για ιδέες και αξίες, δεν μπορεί να φανταστεί πως αυτό το χαρίεν πλάσμα, η γεννημένη ενζενί, είχε βιώσει στο πετσί του μια θανατική καταδίκη, σκοτεινά κελιά, κομματικές καμαρίλες, απάνθρωπες ηγεσίες, τυφλούς στρατοδίκες και λυσσασμένα κομματόσκυλα.
Μόνο το ήπιο πάθος για την αλήθεια μπορεί να οδηγήσει μια ανθρώπινη συνείδηση που δεν αρνήθηκε τις ιδέες μπροστά στο απόσπασμα, να βρει τη γενναιότητα να συγκρίνει τον Λένιν με τον Μακιαβέλι. Με τον θάνατο της Έλλης Παππά έφυγε μια ολόκληρη εποχή και ένα πολιτικό ήθος που δυστυχώς χρόνο με τον χρόνο χάνεται.
ΠΗΓΗ : TA NEA