Σταζ ή στέιτζ;

Του Niκου Γ. Ξυδακη
(Άρθρο εξαιρετικό)

Σταζ ή στέιτζ; Πώς προφέρεται το stage; Ιδού η απορία. Και: Πληρώνονται με ευρωπαϊκά χρήματα ή με δικά μας; Αυτή είναι η συζήτηση για σταζ. Περίπου εκεί εξαντλείται και η πολιτική συζήτηση για την απασχόληση, την ανεργία, την ανάπτυξη, τις νέες γενιές.

Το σταζ αναφέρεται στην απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, είναι η άσκηση, με συμβολική αμοιβή, που κάνει ο απόφοιτος μιας σχολής για να έλθει σε επαφή με το μελλοντικό του επαγγελματικό περιβάλλον. Σταζ σε ένα νοσοκομείο, λ.χ., σε μια υφαντουργία, σε ένα εργοτάξιο. Αυτό, το σταζ, είναι πια ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η Ελλάδα σε εκατοντάδες χιλιάδες νέους χωρίς προοπτική. Ζητούν εργασία, ζητούν μια προοπτική επαγγελματικής αποκατάστασης. Τους προσφέρεται ένα εξάμηνο εργασιακής προσομοίωσης, μαζί με χαρτζιλίκι. Χιλιάδες νέοι προσέρχονται σε δημόσιες υπηρεσίες για το σταζ· δεν έχουν πού να τους βάλουν, γιατί φυσικά δεν υπάρχουν ούτε καν καθίσματα, δεν ξέρουν τι να τους κάνουν. Τους λένε να πάνε για καφέ. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι σταζιέρ αποκτούν πράγματι εργασιακή εμπειρία και γνώση του Ελληνικού Δημοσίου.
Το θέμα δεν είναι αν τα σταζ πληρώνονται ή όχι με ελληνικό χρήμα. Το θέμα είναι αν το ελληνικό κράτος έχει να προσφέρει στις νέες γενιές κάτι καλύτερο από χαρτζιλίκι, από ξεγέλασμα των ιδίων και των γονιών τους. Αν έχει να προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης, κίνητρα για επιχειρηματικότητα, περιβάλλον αξιοκρατίας, όρους ανάπτυξης.

Δυστυχώς, το πελατειακό κράτος, ανίσχυρο και εξαχρειωμένο, παρακολουθεί απαθές τις δόλιες πτωχεύσεις εταιρειών, τα κανόνια των ατσίδων, την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, ενώ το ίδιο εμπορεύεται όλο και πιο φθηνές ελπίδες: κάποτε εμπορευόταν διορισμούς («διορισμό ζητάμε, κύριε βουλευτά, όχι δουλειά!»), ύστερα, έπεσε στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου με υπόσχεση για μονιμοποίηση, τώρα εμπορεύεται σταζ και εξάμηνα χαρτζιλίκια.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ