Το Μοναστηράκι ξεχάστε το....

Tου Νικου Βατοπουλου

Καθ' οδόν προς το «Σινέ Ψυρρή» έχει κανείς την ευκαιρία να δει κομμάτια της νέας «παλιάς» Αθήνας. Ετσι κι εγώ, με σκοπό να δω την κλασική ταινία του Ζαν Ρενουάρ «Ο κανόνας του παιχνιδιού», περπάτησα από την πλατεία Μοναστηρακίου ώς την οδό Σαρρή, όπου και ο κινηματογράφος. Η ταινία με αποζημίωσε για την απογοήτευση που ένιωσα διασχίζοντας αυτό το - υποτίθεται- φιλόδοξο κομμάτι της Αθήνας.

Το Μοναστηράκι ξεχάστε το....Μετά την παράδοση της νέας μορφής της πλατείας, την «κατήργησαν» από πλατεία, αφού επέτρεψαν την κατάληψή της (όπως και της οδού Αρεως μπροστά από τη Βιβλιοθήκη του Αδριανού) από δεκάδες μικροπωλητές. Η ατμόσφαιρα είναι απολύτως καταθλιπτική και επιεικώς απαράδεκτη. Η δε επιφάνεια της πλατείας, για την οποία τόσος ντόρος έγινε για το αν θα επιτραπεί (από τους αρχαιολόγους) να έχει «πολύχρωμο» δάπεδο, δεν φαίνεται από την έλλειψη καθαριότητας. Κρίμα, γιατί αν το ξέραμε ότι ο Δήμος Αθηναίων δεν είναι σε θέση να εκπληροί στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις του, δεν θα χάναμε μία δεκαετία που είχαμε το Μοναστηράκι ζωσμένο σε λαμαρίνες. Περιμέναμε τη «νέα» πλατεία και το αποτέλεσμα είναι η έλλειψη σεβασμού απέναντι στους αρχιτεκτονες που δούλεψαν και στους πολίτες που την πλήρωσαν.

Αλλά και η οδός Ερμού, από το Μοναστηράκι και κάτω θυμίζει ακόμη φτωχογειτονιές της Αιγύπτου, με τα σπασμένα πεζοδρόμια, τη ρυπαρότητα, τα καταρρέοντα κτίρια και την αίσθηση παρακμής. Ευτυχώς, σκόρπιες αποκαταστάσεις ορισμένων νεοκλασικών κτιρίων επιχειρούν να προσφέρουν ένα αντίβαρο. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Και καθώς ήταν Σάββατο, υπήρχε και η επιπλέον πλήρης ασυδοσία στα ήδη σπασμένα, ρυπαρά και ανεπαρκή πεζοδρόμια να υπάρχουν παρκαρισμένα οχήματα που κανείς δεν ενόχλησε.

Κακοφωτισμένη η Ερμού, στο κάτω μέρος της, έχει θαυμάσια κτίρια. Σκέφτεται κανείς πώς θα μπορούσε να είναι. Αλλά δεν είναι. Τουλάχιστον ακόμα. Αλλά ώς πότε; Και πριν από 10 - 15 χρόνια τα ίδια λέγαμε. Πειρμέναμε τότε να αποδώσει η επένδυση στου Ψυρρή, αλλά ο κύκλος σταμάτησε.

Ευτυχώς, στο «Σινέ Ψυρρή» υπήρχε μια όαση πολιτισμού με την ταινία του Ρενουάρ από το 1939 και τα γαλλικά τραγούδια στο διάλειμμα.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ