Των οικιών υμών απειλουμένων

Του Νικου Γ. Ξυδακη

H μήνυση των Εθελοντών Δασοπυροσβεστών Διασωστών κατά της δημάρχου Εκάλης για εγκατάλειψή τους, ενώ έσβηναν τη φωτιά στον γειτονικό Αγιο Στέφανο, δείχνει πώς αντιπετωπίζουν τις φυσικές καταστροφές οι τοπικές κοινωνίες και το κράτος: εξατομικευμένα και εντοπισμένα, συμφεροντολογικά και αποσπασματικά, αυτοσχέδια και ιδιωτικά.

Η δήμαρχος ήθελε τα οχήματά «της» και τους εθελοντές «της» στην πόρτα της, σε επιφυλακή. Τι κι αν ο Αγιος Στέφανος λαμπάδιαζε, παραδίπλα, και οι κάτοικοι εγκατέλειπαν τα σπίτια τους; Δικό τους πρόβλημα, ας το λύσουν με το κράτος και το δικό τους δήμο. Κάθε δήμος είναι μια αυτόνομη επικράτεια, με δικές της πυρκαγιές, δική της αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, ειδική αίσθηση του ανήκειν, ελαστική ποσότητα αλληλεγγύης. Και, κυρίως, δεν υπακούει σε κανέναν κεντρικό σχεδιασμό.

Η καταγγελλομένη δήμαρχος αντικαταγγέλλει τους εθελοντές ότι κινήθηκαν «εξυπηρετώντας δικά τους συμφέροντα», αλλά δεν τα κατονομάζει. Δύο τινά: είτε πήγαν εκεί να σώσουν τα δικά τους σπίτια – ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Είτε πήγαν εκεί γιατί τους έταξαν αμοιβή ή προαγωγή – παράλογο, από τη στιγμή που οι άνθρωποι προσφέρονται εθελοντικά, και από αίσθηση αλληλεγγύης.

Πολλαπλή η θλίψη. Αφενός διότι βλέπουμε την κοινωνία κερματισμένη και διαιρεμένη ακόμη και τη στιγμή της καταστροφής, της υπερταξικής και υπερτοπικής. Η φωτιά δεν γνωρίζει διοικητικά όρια, μόνο μικρόψυχοι φύλαρχοι επικαλούνται όρια ευθύνης. Αφετέρου, διότι και τούτη η πυρκαγιά έδειξε πόσο απαράσκευο και ασυντόνιστο είναι το κράτος, παραδομένο σε τοπάρχες και αλληλοϋπονομευόμενους πολιτικούς. Κι ακόμη, πόσο υποτιμημένος είναι ο εθελοντισμός, πόσο περιφρονείται η κοινωνική συνοχή και η αλληλεγγύη.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ