"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: O καημένος ο Νίκος και η πρόταση δυσπιστίας

 

Toυ Μάνου Βουλαρίνου

πρόταση δυσπιστίας(η) 1. αυτή που δεν έχει καμία σημασία, ασήμαντη, αδιάφορη, «ο αμυντικός του Παναθηναϊκού τιμωρήθηκε με κίτρινη κάρτα, η οποία όμως είναι πρόταση δυσπιστίας», 2. απελπισμένη απόπειρα να έρθει κάποιος στο προσκήνιο, «ο καημένος ο Νίκος έκανε άλλη μια πρόταση δυσπιστίας και, όπως ήταν αναμενόμενο, κανείς δεν του δίνει σημασία», 3. χάσιμο χρόνου, χασομέρι, «πρέπει να κάνουμε γρήγορα, καθώς δεν είναι ώρα για πρόταση δυσπιστίας»

Κατανοώ την αγωνία του συντρόφου Ανδρουλάκη. Δεν είναι λίγο να τρως τη σκόνη ακόμα και του Στέφανου με τα κολλητά ρούχα.

Από την άλλη, φοβάμαι ότι με την πρόταση της δυσπιστίας δεν θα καταφέρει τίποτα από όσα επιδιώκει, δηλαδή το εξής ένα: προβολή που θα βοηθήσει το κόμμα του να περάσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις (πράγμα που θα τον κάνει να ελπίσει ότι όταν μεγαλώσει μπορεί να γίνει το αντίπαλον δέος στον Μητσοτάκη). Οι προτάσεις δυσπιστίας ή οι ψήφοι εμπιστοσύνης μπορεί να απασχολούν πολύ τον μικρόκοσμο των πολιτικών και των δημοσιογράφων, αλλά τους πολίτες τούς αφήνουν αδιάφορους από τη στιγμή που έχουν την αξία θεατρικής παράστασης και δεν αλλάζουν τίποτα απολύτως.

Υπ’ αυτήν την έννοια, ο σύντροφος Ανδρουλάκης θα έπρεπε να φροντίζει να αξιοποιεί πιο δημιουργικά τον χρόνο του κάνοντας πράγματα που στα αλήθεια μπορεί να τον ωφελήσουν. Θα μπορούσε π.χ. να ξεκινήσει μαθήματα αγγλικών ή ορθοφωνίας.

Ακουσα μια άποψη σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση μπορεί να βρεθεί σε δύσκολη θέση επειδή δεν έχει συμμαχίες στη Βουλή. Κοιτώντας το ποιοι άλλοι βρίσκονται στη Βουλή, νομίζω ότι η κυβέρνηση καλά θα κάνει να μη συμμαχήσει με κανέναν τους.

Είδα το πρωτοσέλιδο της «Εφημερίδας των Συντακτών» με το «τελεσίγραφο Κασσελάκη» και τη φωτογραφία του που είναι ντυμένος φαντάρος, αλλά σε αντίθεση με πολλούς συμπολίτες δεν νομίζω ότι πρόκειται για εσκεμμένη γελοιοποίηση. Απλώς ο Στέφανος με τα κολλητά ρούχα…

 

ΠΑΣΟΚικά ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Νίκος Ανδρουλάκης: Διαβήματα

 


Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη

Αυτή η Βουλή διαφέρει από όλες όσες προηγήθηκαν στα 50 χρόνια δημοκρατίας: Κανένα κόμμα δεν μπορεί μόνο του να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας. Κανένα δεν διαθέτει το απαιτούμενο από το Σύνταγμα του αριθμού των βουλευτών για να επιχειρήσει αυτόνομα να αμφισβητήσει την κυβέρνηση.

Το αριθμητικό εμπόδιο είναι βέβαια συμβολικό. Τόσο συμβολικό, όσο και η ίδια η πρόταση, που δεν υποβάλλεται για να εκπληρώσει το γράμμα της (για να προκαλέσει την άρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση).

Τον συμβολισμό επιχείρησε να τρέψει υπέρ του και το ΠΑΣΟΚ ζητώντας πρώτο την κίνηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, παρότι έχει μόνο τους 32 από τους 50 βουλευτές που απαιτούνται.

Η ταχύτητα όμως που έδειξε ο Ανδρουλάκης εμφανίζει τον ίδιο ως επισπεύδοντα ενός αντικυβερνητικού μετώπου που θα σχηματιστεί ως αναγκαίο άθροισμα στη Βουλή. Η φυσική απουσία αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης επιτρέπει στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να ιδιοποιηθεί και αυτό το συμβολικό κεφάλαιο, υποδυόμενος τον αντι-Μητσοτάκη – καθώς ο φύσει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα είναι στη Θήβα, προσηλωμένος στα στρατιωτικά του καθήκοντα.

Διά της δυσπιστίας, ο Ανδρουλάκης δημιουργεί για τον εαυτό του το πεδίο για να διεκδικήσει (ξανά) τη θέση του βασικού πόλου της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης – στόχος που φαινόταν να απομακρύνεται με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Θα δια-φέρει άραγε αυτή η επιχείρηση πόλωσης από τις προηγούμενες κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη;

Τότε, επί Τσίπρα, όπως και τώρα, η πόλωση στηριζόταν σε βαριές κατηγορίες ηθικής κατάπτωσης της κυβέρνησης («διαρκές έγκλημα» από «μια αδίστακτη αγέλη εξουσίας», λέει το ανακοινωθέν Ανδρουλάκη).

Τότε, όπως και τώρα, η αξιοπιστία του αντικυβερνητικού εγχειρήματος στηριζόταν στη δυνατότητα συγκρότησης ενός αντιπολιτευτικού μετώπου που, παρότι ετερόκλητο και ασυνάρτητο, θα κατάφερνε, ωστόσο, να προκαλέσει ένα ωστικό κύμα ανατροπής, χωρίς αύριο.

Τι άλλαξε σε 10 μήνες για να αποστερηθεί η κυβέρνηση τη νωπή εντολή της;

Μια τέτοια αντικυβερνητική πρόταση δοκιμάστηκε στις κάλπες του 2023 (ψηφίστε για να φύγει ο Μητσοτάκης και μετά βλέπουμε τι κυβέρνηση θα κάνουμε με την απλή αναλογική). Δέκα μόλις μήνες μετά, ποια είναι τα νέα συστατικά που δικαιολογούν την αναγόμωση του διαβήματος;

Αν υποθέταμε ότι τελεσφορούσε η δυσπιστία, και αποστερούνταν η κυβέρνηση τη νωπή εντολή της, τι θα συνέβαινε στη χώρα την επόμενη μέρα;

 

Αυτό είναι το στοίχημα που παίζει ο Ανδρουλάκης στη Βουλή: Να πείσει ότι αυτό που έχει συντελεστεί (η προσθήκη του παράταιρου εφέ «φεύγεις φεύγεις» στο γνήσιο και ήδη ανατριχιαστικό «με 47 νούμερο περνάτε κόκκινο φωτόσημο εξόδου») αρκεί για να αναλάβει η κοινωνία το ρίσκο.

Εκείνος χρειάζεται να βρει κάτι πειστικό να πει για το μετά.

Η κυβέρνηση ξέρουμε τι θα λέει.

Αυτό που…

ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών σουργελο-ξεφτιλαράδων κωμωδία

 





 

ΣΥΡΙΖΑίου διεθνούς σουργελοξεφτιλαρά κωμωδία

 






 

ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών σουργελαράδων κωμωδία

 




 
 

Σαν σήμερα (29/3/ΧΧΧΧ)

 

1430:O Οθωμανος σουλτάνος Μουράτ Β' καταλαμβάνει την Θεσσαλονίκη.

1821: Η πρώτη μάχη της Εθνεγερσίας. Δύναμη 300 Μανιατών υπό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη νικά 1700 Τούρκους, στον Άγιο Αθανάσιο της Καρύταινας. 500 οι Τούρκοι νεκροί.

1864: Η Αγγλία ανακοινώνει ότι παραχωρεί τα Επτάνησα στην Ελλάδα

1896: Ο Σπύρος Λούης τερματίζει 1ος στον μαραθώνιο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Χρόνος: 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα.

1971: Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Νίκος Γουλανδρής προσφέρει στους παίκτες του Παναθηναϊκού 225.000 δραχμές ως δώρο για την πρόκρισή τους επί της Έβερτον. Η προσφορά δεν έγινε δεκτή.

1993: Αρχίζει στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας η δίκη του Γιώργου Κοσκωτά

1870: Γεννιέται ο ηρωας του Μακεδονικού αγώνα Παύλος Μελάς

1943: Γεννιέται ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου






2013 Πεθαίνει ο ηθοποιός Ρίτσαρντ Γκρίφιθς


2019 Πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών ο διακεκριμένος δικηγόρος Αντώνης Βγόντζας.
 
 
 
 
 
 
2022
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών το «αηδόνι» του νησιώτικου τραγουδιού, η Ειρήνη Κονιτοπούλου - Λεγάκη

ΝουΔο-ΣΥΡΙΖΑίοι ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ: Κανένα έλεος ούτε μισό

 


Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Μερικά «ζητηματάκια» που προκύπτουν και είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Α, Βου, Γου, Δυο. Ας πούμε

Είχε υπογραφεί σύμβαση με την ονομασία «717» για την εγκατάσταση και λειτουργία τηλεδιοίκησης στη σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών-Θεσσαλονίκης;

Είχε!

Επρεπε το έργο να είχε ολοκληρωθεί το 2017;

Επρεπε!

Εγινε;

Όχι δεν έγινε!

Ποιος ο υπουργός Μεταφορών που φέρει την πρώτη ευθύνη;

Ο Χρήστος Σπίρτζης του ΣΥΡΙΖΑ. Απλό.

Επομένως ένοχος ο Χρήστος Σπίρτζης. Γιατί αν το έργο είχε ολοκληρωθεί τότε κανένας επιβάτης δεν θα είχε «εξαερωθεί».

Πόσο ένοχος είναι;

Δεν γνωρίζω. Είναι αποκλειστικής αρμοδιότητας των δικαστικών αρχών. Πάντως είναι.

Πάμε παρακάτω.

Τι έκανε ο διάδοχος του Χρήστου Σπίρτζη, δηλαδή ο Κώστας Καραμανλής; Ολοκληρώθηκε το έργο, έστω μετά από τόσα χρόνια;

Όχι δεν ολοκληρώθηκε.

Είναι αλήθεια πως ο εν λόγω Καραμανλής είχε προειδοποιηθεί από εμπειρογνώμονες για πιθανό, μεγάλο και τραγικό δυστύχημα που θα κοστίσει πολλές ζωές;

Φυσικά είχε προειδοποιηθεί.

Είχε συμβεί εκτροχιασμός τρένου στην ίδια γραμμή;

Είχε. Και όχι μόνο. Παραλίγο προηγούμενο δυστύχημα να κατέληγε σε μαζικό τάφο δεκάδων επιβατών.

Είχε ο ίδιος, από το βήμα της Βουλής, διαβεβαιώσει τον ελληνικό λαό πως η ασφάλεια των τρένων είναι εξασφαλισμένη και υποδειγματική;

Είχε!

 

Επομένως ένοχος ο Κώστας Καραμανλής.

Πόσο ένοχος;

Δεν γνωρίζω. Είναι της αρμοδιότητας των δικαστικών ερευνών.

Πάμε παρακάτω;

Είναι αρκετή η παραίτησή του από το πόστο του υπουργού Μεταφορών;

Όχι δεν είναι. Αλλωστε, μετά την τραγωδία και υπό το βάρος μαζικού τάφου καθώς και από την οργή γονέων και συγγενών ήταν αδύνατον και αδιανόητο να παραμείνει στη θέση του.

Επρεπε λοιπόν, το στοιχειώδες να κάμει, δηλαδή να μην θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές του Ιουνίου του 2023;

Επρεπε. Όμως δεν το έκαμε. Όχι μόνο έπρεπε αλλά από πάνω ο ίδιος να θέσει τον εαυτό του στη διάθεση των δικαστικών αρχών. Δεν το έκαμε. Γιατί;

Πρώτο επειδή η βουλευτική έδρα είναι ελκυστική.

Δεύτερο επειδή πίστευε ότι μια τέτοια παραίτηση θα λειτουργούσε ως ομολογία ποινικών ευθυνών.

Και τρίτο επειδή ήταν σίγουρος πως θα εκλεγεί.

Επομένως όσοι τον ψήφισαν στην περιφέρειά του και μάλιστα ήταν αρκετοί, πλαγίως συνένοχοι κι αυτοί. Στη συνείδηση του μέσου πολίτη. Αν και με την πλάτη στον τοίχο των Τεμπών, εκείνοι τον ψήφισαν. Επειδή η περιφέρειά του είναι το βιλαέτι του. Επειδή Καραμανλής και ξερό ψωμί. Ο, τι κι αν γίνει.

Πάμε παρακάτω.

Είναι η δεν είναι περίεργο το γεγονός πως αρκετοί εκ των προφυλακισθέντων πλήρωσαν μεγάλα ποσά προκειμένου να αποφυλακιστούν προσωρινά;

Είναι! Μα που τα βρήκαν όλα αυτά; Δεν πρέπει ο εισαγγελέας να αναζητήσει την διαδρομή του χρήματος για το έργο εγκατάστασης της τηλεδιοίκησης ανάμεσα σε μεγαλοστελέχη της εταιρείας καθώς και στους ανώτερους κύκλους των συνδικαλιστών;

Πρέπει!

Με απλά λόγια, οι ένοχοι κάθε κατηγορίας είναι…

ΝουΔο-γαλαζαίοι ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ: Αν έλεγε “παραιτούμαι” και “παραπέμψτε με”, δεν θα ήταν Καραμανλής ο Γ’, ο μικρός…

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ

Κάθε άνθρωπος που κουβαλάει-καλώς ή κακώς- ένα τόσο ασήκωτο φορτίο, όπως αυτό των 57 νεκρών των Τεμπών, έχει το ιερό δικαίωμα της απολογίας.
Το έχει, ασφαλέστατα και ο Κώστας Αχ. Καραμανλής.

Αλλά σ’ αυτήν πρέπει να είναι σεμνός και ταπεινός (όπως έλεγε ο εξάδελφός του, πρώην πρωθυπουργός) και πάνω απ’ όλα τολμηρός και θαρραλέος. Και δεν ήταν.

Και επειδή σ’ αυτήν την τραγωδία σχεδόν τα πάντα έχουν ειπωθεί και δεν αξίζει να πελαγοδρομούμε, ας πούμε ανοιχτά και καθαρά: τι ΔΕΝ έχει κάνει ο Κώστας Αχ. Καραμανλής, τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει έστω και τώρα και τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνει ο πρωθυπουργός στην αποψινή ομιλία του.

Πρώτον, ο Κώστας Αχ. Καραμανλής είχε την ευκαιρία χτες στη Βουλή να πει απλά και καθαρά:
«Κυρίες και κύριοι βουλευτές, έκανα λάθος που ήμουν ξανά υποψήφιος βουλευτής. Έπρεπε να μην είμαι μέχρι να εκκαθαριστεί πλήρως η τραγωδία, πολιτικά και δικαστικά και να επέλθει η κάθαρση. Γι’ αυτό, διευκολύνοντας τον πρωθυπουργό και το κόμμα μου, παραιτούμαι σήμερα από βουλευτής και θα μείνω εκτός πολιτικής μέχρι να επέλθει αυτή η κάθαρση». Αυτή θα ήταν μια- όχι προσχηματική και υποκριτική- ανάληψη της πλήρους πολιτικής ευθύνης. Και ο πρώην υπουργός ΔΕΝ το έκανε.

Δεύτερον, ο Κώστας Αχ. Καραμανλής, αντί να ζητάει από τους πολιτικούς αντιπάλους του να το κάνουν, να ζητήσει Ο ΙΔΙΟΣ να συσταθεί η λεγόμενη Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής, για να διερευνήσει ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του. Και όχι μόνον αυτό. Να ζητήσει Ο ΙΔΙΟΣ από τους συναδέλφους του της ΝΔ να ψηφίσουν υπέρ της παραπομπής του. Έτσι, θα έπειθε τους πάντες ότι πιστεύει στην αθωότητά του, την οποία ,άλλωστε, θα διαπίστωναν-όχι οι βουλευτές, αλλά- οι δικαστές. Γιατί αυτό που πονηρά αποκρύπτεται είναι ότι, με την τελευταία τροποποίηση του νόμου περί ευθύνης των υπουργών, στο Ειδικό Δικαστήριο δεν παραπέμπουν οι βουλευτές, αλλά το Δικαστικό Συμβούλιο, που αποτελείται από ανώτατους δικαστές (Αρεοπαγίτες και Συμβούλους Επικρατείας). Αυτοί θα αποφάσιζαν για την παραπομπή ή μη του πρώην υπουργού. Και, φυσικά, αν δεν υπήρχε καμία σοβαρή ένδειξη και καμιά «αιτιώδης συνάφεια», ο Κώστας Αχ. Καραμανλής θα αποδιδόταν λευκός και θα επανερχόταν θριαμβευτής στην πολιτική.

Όμως, ο πρώην υπουργός ΔΕΝ τόλμησε να κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και κατά τούτο δεν ισχύει η διαβεβαίωσή του ότι «δεν κρύβεται». Κρύβεται από τις πολιτικές ευθύνες. Κι οχυρώνεται πίσω από τον πλειοψηφία του κόμματός του όσον αφορά τις ενδεχόμενες ποινικές.

Υπάρχει ακόμη καιρός να διορθωθούν τα πράγματα.  

Και αυτός μπορεί να γίνει με δύο τρόπους:

Ή ο πρώην υπουργός να τα κάνει σήμερα μόνος του και να κερδίσει-τότε δικαιολογημένα- όλο το χειροκρότημα των συναδέλφων του. 

Ή να τα κάνει ο πρωθυπουργός. Στην αποψινή ομιλία του, αντί να ψάχνει δικαιολογίες και να ασχολείται με τον Κασσελάκη και τον Ανδρουλάκη, ας κάνει δύο καθαρές ανακοινώσεις: ο πρώην υπουργός δεν θα είναι βουλευτής μέχρι να εκκαθαριστεί πλήρως η τραγωδία και θα συσταθεί αμέσως Προανακριτική Επιτροπή.

Δυοίν θάττερον: 

Αν ο Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν το κάνει, απλώς θα επιβεβαιώσει ότι είναι «Καραμανλής ο Γ’, ο μικρός».  

Και αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν το κάνει, απλώς θα επιβεβαιώσει ότι...

 

NoυΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Τον πολεμούν τα συμφέροντα!

 

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Είναι φως φανάρι ότι σκοτεινοί κύκλοι τον έχουν βάλει στο μάτι και προσπαθούν να τον ρίξουν από την εξουσία για να πέσει η πατρίς μέσα στο ορθάνοιχτο στόμα των ντόπιων και των ξένων μεγαλοκαρχαριών.

Οπως τότε, το -όχι και τόσο μακρινό- 2008, όταν πήγαν τον άνθρωπο να τον μπλέξουν με το σκάνδαλο της Siemens, επειδή ο Κυριάκος -ως μεροκαματιάρης άνθρωπος που ήταν (και παραμένει)- είχε οικονομικά στενέματα και καθυστέρησε να αποπληρώσει κάτι ψωροσυσκευές που είχε ψωνίσει από τη Siemens.

Μάλιστα, τότε είχαν βρεθεί και κάποιοι νοσηρά καχύποπτοι τύποι, που θεώρησαν ότι ήταν ύποπτη συγκυρία το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της οφειλής αποπληρώθηκε μόλις τρεις ημέρες μετά την κατάθεση του πρώην λογιστή της Siemens στον ανακριτή.

Στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», που φαίνεται ότι το ‘χει κάνει… τάμα να μπλέκει την πρωθυπουργάρα μας σε περιπέτειες, δημοσιεύτηκε άρθρο (στις 5 Ιουνίου 2008) όπου διαβάζουμε τα ακόλουθα: «Εμπλοκή Κυρ. Μητσοτάκη στο σκάνδαλο Siemens. Τεράστια ερωτηματικά για τις σχέσεις του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη με την εταιρία Siemens δημιουργούνται από την αποκάλυψη ότι ο βουλευτής της Ν.Δ. συναλλάχθηκε με τη γερμανική εταιρία, από την οποία προμηθεύτηκε συσκευές (ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τηλεφωνικά κέντρα κ.ά.) κατά την περίοδο από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο του 2007 και αποπλήρωσε το χρέος του μόλις την περασμένη Δευτέρα 2 Ιουνίου!

»Η αντίστοιχη επιταγή, ύψους 43.000 ευρώ, του κ. Μητσοτάκη κατατέθηκε στην τράπεζα Alpha Bank μόλις τρεις ημέρες μετά την κατάθεση του πρώην λογιστή της Siemens στον ανακριτή, κατά την οποία αποκαλυπτόταν η σχέση του βουλευτή με την εταιρία. Οι προμήθειες είναι της τάξης περίπου των 120.000 ευρώ και εκδόθηκαν από τη Siemens και Fujitsu Siemens, άρχισαν δε να πληρώνονται στις αρχές του 2008».

Πώς να πάει η χώρα μπροστά με τόσο καχύποπτους ανθρώπους;

Από πού κι ως πού παρεξηγούσαν το 2008 τις αφραγκίες ενός ανθρώπου, όπως ο Κυριάκος μας, που τον έχει φάει το λιοπύρι στο μεροκάματο;

Για ποιο λόγο τώρα του χρεώνουν ακόμα και χοντροκομμένα ηχητικά μοντάζ;

Είναι δυνατόν αυτή η άσπιλος, αφιλοχρήματος μορφή να θέλει…

NoυΔο-γαλαζαίικο ΨΩΝΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τέλος της κυριαρχίας Κούλη?

 

Tου Παντελή Σαββίδη

Το ότι οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα συντάσσονται με τα πολιτικά κόμματα σε μια δημοκρατία δυτικού τύπου είναι γνωστό και γίνεται σε όλες τις χώρες. Αναλόγως της κατά κεφαλήν παιδείας του λαού, όπως θα έλεγε ο Γιανναράς, η ταύτιση αυτή είναι απόλυτη, προκλητική ή σχετική και διακριτική.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν περιθώρια για διακριτικότητες. Για να γίνει κατανοητή η υποστήριξη τα μηνύματα είναι προκλητικά σαφή.

Στον μεταπολιτευτικό βίο το φαινόμενο ήταν γνωστό. Αλλά πάντα υπήρχε μια απόκλιση από το όλον.

Εκτός δύο περιπτώσεων.

Η μια ήταν η προσπάθεια να ενταχθεί η Ελλάδα στο Ευρώ, κάτι που, ευτυχώς, επετεύχθη και η άλλη με την διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει πετύχει την απόλυτη υποστήριξη από το οικονομικό και εκδοτικό κατεστημένο.

Ο προφανής λόγος της επιτυχίας είναι ότι μοίραζε και μοιράζει χρήματα και δεν δίνει ούτε ευρώ σε οποιονδήποτε θέλησε να κρατήσει μια σταγόνα αξιοπρέπειας. Καμιά διαφοροποίηση, ούτε έμμεση, δεν δικαιολογείται. Για να πάρεις πρέπει να υποστηρίξεις μέχρι ταυτίσεως.

Ρήγματα σε αυτήν την απολυτότητα διακρίνονται τελευταία και, μάλιστα, με οικονομικό παράγοντα και εκδότη που συνδέεται στενά η Αγία Οικογένεια. Το ερώτημα είναι γιατί;

Είναι, νομίζω, ελαφρά η ποδοσφαιρική εξήγηση.

Περισσότερο πειστική είναι η κατανομή των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης. Φαίνεται πως ο κ. Μητσοτάκης αισθάνθηκε αρκετά ισχυρός ώστε να κατανείμει τα δις χωρίς να λάβει υπόψη του τις αναγκαίες ισορροπίες ή δεν θα μπορούσε να κρατήσει άλλο τις ισορροπίες. Το χοντρό παιχνίδι παίζεται μεταξύ 4 οικογενειών..

Δεν πρέπει να αποκλειστεί η περίπτωση της αλαζονείας. Η αποκοπή από την καθημερινότητα των πολιτών, η τυφλή υποστήριξη των ΜΜΕ και το χειροκρότημα των υποτακτικών, δημιουργεί στις ηγεσίες την αίσθηση της αλαζονείας. Και εκεί αρχίζει να χάνεται το παιχνίδι.

Το ερώτημα είναι αν η διάσταση αυτή θα περιοριστεί σε έναν, μόνο, οικονομικό παράγοντα ή υπάρχουν και άλλοι δυσαρεστημένοι που θα εκδηλωθούν. Αν συμβεί το δεύτερο οι πολλές κυβερνητικές αδυναμίες -και προσωπικές του κ. Μητσοτάκη- θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται σε βαθμό επικίνδυνο για την κυβερνητική πλειοψηφία.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν ο κ. Μητσοτάκης δημιούργησε μια συμπαγή κοινωνική μάζα η οποία δεν διαταράσσεται ή θα υπάρξουν κοινωνικά στρώματα τα οποία θα απελευθερωθούν από την επιρροή του. Και αυτό θα φανεί το επόμενο διάστημα και, κυρίως, στις ευρωεκλογές.

Το τρίτο είναι η σχέση του Μητσοτάκη με τον διεθνή παράγοντα, κυρίως, τις ΗΠΑ, και δευτερευόντως, την Ε.Ε. Στο πεδίο αυτό ο Έλληνας πρωθυπουργός δίνει καθημερινές εξετάσεις αφοσίωσης, πολλές φορές και σε βάρος των συμφερόντων της χώρας.

Ορισμένοι αποδίδουν αυτήν την συμπεριφορά στην διεκδίκηση μιας ευρωπαϊκής ή άλλης διεθνούς θέσης.

Δεν αποκλείεται. Αλλά...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: O μακάριος Κώστας Αχ. Καραμανλής

 

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Δεν νομίζω ότι το δυστύχημα των Τεμπών είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης. Καταλαβαίνω ότι ως θέμα προκαλεί συγκίνηση αλλά η δημοσκοπική φθορά έχει κυρίως να κάνει με την καθημερινότητα και τις κακές επιδόσεις σε αυτή.

Αν τα Τέμπη ήταν κομβικής σημασίας ζήτημα για την ψήφο, θα ήταν και στις εκλογές του καλοκαιριού.

Δεν ήταν και δεν είναι.

Παρ’ όλα αυτά είναι ένα πρόβλημα που συνεχώς επανέρχεται κυρίως εξαιτίας της επικοινωνιακής ανεπάρκειας της κυβέρνησης και της επιμονής της Νέας της Δημοκρατίας να υπάρχει σώνει και καλά (ανεξαρτήτως προσόντων) ένας απόγονος του ιδρυτή της στα ψηφοδέλτια αλλά και του φόβου του Κυριάκου του Μητσοτάκη να συγκρουστεί με αυτή την αστεία και αυτοκαταστροφική αντίληψη*.

Η κυβέρνηση θα απέφευγε το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής (μπορεί και ολόκληρη) που υφίσταται σήμερα για το δυστύχημα των Τεμπών αν δεν είχε συμπεριλάβει τον Κώστα Αχ. Καραμανλή στα ψηφοδέλτιά της. Αν τα στελέχη της καταλάβαιναν ότι τα υψηλά αξιώματα (και η υπουργική θέση είναι ένα από τα υψηλότερα) έχουν μεγάλες ευθύνες και πρέπει να υφίστανται μεγάλες συνέπειες όταν τα πράγματα στραβώνουν.

Αν ήταν σε θέση να κατανοήσουν ότι στις κοινωνίες δεν είναι καλό να δημιουργείται η αίσθηση του ατιμώρητου των αξιωματούχων (προφανώς η απώλεια μιας κληρονομικής βουλευτικής έδρας δεν είναι τίποτα μπροστά σε 57 νεκρούς αλλά θα ήταν μια απόδειξη ότι η Νέα η Δημοκρατία δεν είναι πλήρως αποκομμένη από το δημόσιο αίσθημα).

Φυσικά δεν θα χρειαζόταν να τα συζητάμε όλα αυτά αν ο Κώστας Αχ Καραμανλής είχε το ηθικό ανάστημα να μην βάλει υποψηφιότητα και να απαλλάξει το κόμμα του από μια παρουσία-βαρίδι της οποίας έτσι κι αλλιώς το μόνο προτέρημα είναι το επώνυμο.

Αλλά όπως φαίνεται, ο Κώστας Αχ Καραμανλής, αφού έχυσε τα προβλεπόμενα δάκρυα στον τόπο του δυστυχήματος, συνέχισε σαν μην έχει συμβεί και να μη συμβαίνει τίποτα. Διατηρεί την έδρα του και συνεχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία αποδεικνύοντας ότι καθόλου δεν νοιάζεται ούτε για την ομαλότητα, ούτε για το κόμμα που ίδρυσε ο θείος του ή ότι νοιάζεται γι’ αυτά πολύ λιγότερο από όσο νοιάζεται για την πάρτη του.

Διαφορετικά θα είχε τουλάχιστον ακολουθήσει τον σύντροφο Σπίρτζη που έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση της δικαιοσύνης.

Προφανώς ο σύντροφος, όπως παρατήρησε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, το έκανε εκ του ασφαλούς αλλά η παρατήρηση αυτή το μόνο συμπέρασμα στο οποίο οδηγεί είναι ότι ο Κώστας Αχ Καραμανλής δεν νιώθει και πολύ ασφαλής να το κάνει.

Γιατί όμως να μην αισθάνεται ασφαλής από τη στιγμή που ξέρει ότι δεν έχει κάνει τίποτα το επιλήψιμο;

Εκτός αν…

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΟΥΛΟ-ΧΑΝΕΙΟ: Τέμπη: χρονικό ενός καθυστερημένου βρασμού

 


Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Πριν από δεκατρείς μήνες, σε αυτές εδώ τις στήλες, απλώναμε αναλύσεις για το πώς το δυστύχημα των Τεμπών μπορεί να αναζωπυρώσει την αντισυστημική αγανάκτηση της αντιμνημονιακής πλατείας. Οι στήλες τυπώθηκαν. Η μελάνη στέγνωσε. Και ο «συστημικότερος» των εκλογικών ανταγωνιστών πήρε, τέσσερις μήνες μετά τις ασκήσεις δυσοίωνης ενόρασης, 41%. Ο δεύτερος δεν τον έβλεπε.

Τώρα, ο αντίλαλος εκείνων των προφητειών επιστρέφει σαν τύψη. Το γεγονός που τότε δεν μέτρησε εκλογικά, εμφανίζεται να παίρνει τη ρεβάνς.

Γιατί;

Διότι έκτοτε το γυμνό γεγονός μπαζώθηκε με τόσες βαριές υποψίες που κατάφερε να αποκτήσει νέο πολιτικό βάρος.

Διότι πάντα κρίσιμη εκλογικά δεν είναι σκέτη η πραγματικότητα, αλλά η πρόσληψή της. Εδώ τα φίλτρα της πρόσληψης έχουν ποτιστεί με θεωρίες ότι υπήρχαν αδήλωτα βαγόνια με λαθραίες εύφλεκτες ύλες που η εξουσία είχε λόγους να ενταφιάσει για να προστατέψει τον γόνο μιας πολιτικής δυναστείας. Τα σενάρια δεν στηρίζονται σε στοιχεία. (Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ακόμη και οι εμπειρογνώμονες που όρισαν οι οικογένειες των θυμάτων έχουν διατυπώσει μόνο εικασίες για το μέγεθος της έκρηξης – όχι συμπεράσματα). Διανθίζονται όμως με τη σύστοιχη θεωρία ότι αρκεί η συλλογή πολλών υπογραφών για να παρακαμφθεί η συνταγματικώς προβλεπόμενη διαδικασία για να αχθούν ενώπιον της δικαιοσύνης πολιτικά πρόσωπα – για να υποκαταστήσει ο λαός τη Βουλή και τον εισαγγελέα.

Τα Τέμπη επέστρεψαν γιατί το δραστικότερο στοιχείο της πρόσληψής τους είναι το πρόσωπο. Το πρόσωπο της μάνας είναι το μήνυμα. Για την κυβέρνηση θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερο να είχε απέναντί της μόνο τους τοκιστές μιας μαύρης αντιπολίτευσης, παρά μια μαυροντυμένη μητέρα που έβαλε μια νύχτα το παιδί της στο τρένο και το είδε ξανά σε σάκο.

Πολιτικά άτρωτη, η μορφή αυτή «αφηγείται» από την αρχή την ιστορία.

Θα έλεγε κανείς ότι η κυβέρνηση βρίσκεται έτσι σε ένα περιβάλλον ριζοσπαστικής καχυποψίας και συγκινησιακής όξυνσης. Για να ανακύψει όμως τέτοιο περιβάλλον δεν αρκεί ούτε μόνο το συναίσθημα ούτε μόνο η δοξασία. Χρειάζεται και υποκείμενη αλήθεια.

Είναι αλήθεια ότι, σχεδόν έξι χρόνια μετά, δεν έχουμε ακόμη δικαστική απόφαση για το Μάτι.

Είναι αλήθεια ότι τη σοβαρή έρευνα για την «πτυσσόμενη» σύμβαση 717 χρειάστηκε να την κάνει η ευρωπαϊκή εισαγγελία.

Είναι αλήθεια ότι με το ισχύον Σύνταγμα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει την ευχέρεια να διευθετεί σύμφωνα με το κομματικό της συμφέρον τις δικαστικές εκκρεμότητες των πολιτικών προσώπων.

 

Είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία τοποθέτησε επικεφαλής της Εξεταστικής έναν νταή του κομματικού μπούλινγκ, δείχνοντας από την αρχή πώς σκόπευε να «ξεμπερδέψει» με τη θεσμική αγγαρεία.

Είναι αλήθεια ότι το «σύστημα» υπέθαλψε το αίσθημα της ατιμωρησίας που τώρα στρέφεται αντισυστημικά εναντίον του.

Αντί να έχουν «κρυώσει», και να μπορούν να κατασταλάξουν στη συλλογική συνείδηση ως επουλωμένο τραύμα, τα Τέμπη κινδυνεύουν, ενάμιση χρόνο μετά, να…