ΚΚΕ-δο--ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ανιστόρητα αριστερά σούργελα και Ιστορία

 

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Tην Τετάρτη, ημέρα γενικής απεργίας, οι δρόμοι της Αθήνας είχαν γεμίσει με αφίσες του ΠΑΜΕ.

Τι ζητούσε το ΠΑΜΕ;

«Εξω η Ελλάδα από του πολέμου τα σφαγεία».

Η ιδέα δεν είναι κακή κι ίσως να άξιζε τη γενική απεργία παρά την ταλαιπωρία του κοσμάκη.

Αλλά υπάρχει ένα πρακτικό ζήτημα. Η Ελλάδα δεν είναι μέσα σε κανένα «σφαγείο πολέμου» ώστε να χρειάζεται να βγει έξω.

Την τελευταία φορά που πολέμησε ήταν στην Κορέα πριν από εβδομήντα και πάνω χρόνια. Κι αφού λίγα χρόνια νωρίτερα είχε ξαποστείλει τους προπάτορες του ΠΑΜΕ που ήθελαν να μας κάνουν σοβιετικό παραμάγαζο.

Αλλη συμμετοχή μας σε «σφαγείο πολέμου» δεν γνωρίζω.

Ενδεχομένως όμως να μην ξέρουμε όλοι την ίδια ιστορία.

Διάβασα λοιπόν πως το ΚΚΕ διοργάνωσε μια έκθεση για «Το Απελευθερωτικό Επαναστατικό 1944».

Είμαι βέβαιος ότι η έκθεση θα έχει ενδιαφέρον. Παρόλο που το 1944 η Ελλάδα μετράει μια απελευθέρωση από τους Γερμανούς, αλλά δεν ακούσαμε ποτέ να έγινε καμία επανάσταση.

Τώρα όμως μαθαίνουμε για «μακελειό που ακολούθησε εις βάρος των απελευθερωτών» και για «σύγκρουση με τους νέους άγγλους κατακτητές» («ΕφΣυν», 15/11).

Μόνο που το 1944 το «μακελειό» ξεκίνησε από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ εναντίον της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του Γεώργιου Παπανδρέου, αλλά έσπασαν τα μούτρα τους.

Ενώ οι Αγγλοι ήταν σύμμαχοί μας εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας και οι άνθρωποι δεν κατέκτησαν τίποτα. Απλώς συνέδραμαν τη νόμιμη κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το «μακελειό» των Δεκεμβριανών.

Δεν θα τα ανέφερα αυτά διότι είναι κατανοητό (αν και όχι λογικό…) μια παράταξη να έχει τη δική της ανάγνωση της Ιστορίας, ακόμη και της δικής της ιστορίας.

Η ΝΔ μπορεί να θεωρεί ότι ο Καραμανλής ανακάλυψε τη δημοκρατία και το ΠαΣοΚ να πιστεύει ότι ο Ανδρέας έδωσε την Ελλάδα στους Ελληνες.

Για το ΚΚΕ όμως ένα σύμπαν με «επαναστάσεις», «μακελειά», «σφαγεία», «απελευθερωτές» και «κατακτητές» είναι περίπου υπαρξιακή προϋπόθεση.

Διότι αν δεν ζεις μέσα σε ένα δικό σου επινοημένο ιστορικό σύμπαν, αποκλείεται να αντέξεις μια ιστορία που σε πηγαίνει από ήττα σε ήττα.

Σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης που έχουν εξαφανιστεί, το ΚΚΕ καταφέρνει και επιβιώνει ακριβώς επειδή…

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΠΑΣΟΚ-ο-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η προνομιούχος πασοκάρα

 Όλα τα 'χε η Μαριορή, το άγχος για τα νέα προνόμια του ΠΑΣΟΚ, τώρα που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, μας έλειπε...

 

ΑΡΘΡΟ-ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ
 

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

 

Νέα μόδα: η συζήτηση για το τι έχει λαμβάνειν το κόμμα που διέλυσε την Ελλάδα και υπονόμευσε στρατηγικά το έθνος. 

Τώρα, βλέπετε, περνά στην επόμενη πίστα και αυξάνεται το ενδιαφέρον για την καλοπέραση των πασοκτζήδων.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τη μαμάλα της εξουσίας και διαλύεται σαν ξύλινο σπιτάκι που περνά από πάνω του τυφώνας. Χάνει και τους βουλευτές που χρειαζόταν για να φέρει το βαρύτιμο κοινοβουλευτικό αξίωμα της… αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Θα χάσει και μετακλητούς υπαλλήλους, που θα τους πάρει το ΠΑΣΟΚ (ακόμα περισσότεροι ικανοποιημένοι πρασινοφρουροί). 

Θα χάσει και χλιδάτα γραφεία, που θα τα πάρει το ΠΑΣΟΚ. 

Θα χάσει και χρόνο ομιλίας στη Βουλή και θα τον πάρει το ΠΑΣΟΚ. 

Μέχρι τώρα, οι απώλειες για τους πολίτες δεν είναι και τόσο σημαντικές. Από οικονομικής απόψεως, μας έρχεται «μία η άλλη». Τι να πληρώνεις μετακλητούς πασόκους, τι συριζαίους. Τι να πληρώνεις γραφειάρες στους γνήσιους πασόκους, τι να πληρώνεις τη ροζ ιμιτασιόν έκδοση. 

Και από τις ομιλίες στη Βουλή, πάλι «μία η άλλη». Τα ίδια φούμαρα τσαμπουνάνε, συνεδριάσεις στη Βουλή δεν μπορεί να παρακολουθήσει νοήμων άνθρωπος χωρίς να κλονιστεί η υγεία του, οπότε τι μας κόφτει;

Εκείνο που μας κόφτει είναι το περίπου μισό δισ. ευρώ που χρωστά στις τράπεζες το κόμμα του Σημίτη, του Ανδρέα, του Άκη, του Γιάννου, του Κουτσόγιωργα και του Γιωργάκη.  

Να ακούς ότι έχουν ακόμα λαμβάνειν προνόμια αυτοί οι άνθρωποι σου ’ρχεται κάπως βαρύ. ∆εν χωνεύεται. 

Υπό κανονικές συνθήκες, σε κανονική χώρα, θα έπρεπε να έχει κλείσει οποιοδήποτε κόμμα με τα φέσια του ΠΑΣΟΚ και να έχουν κατασχεθεί τα περιουσιακά στοιχεία του (από τα ντέξιον και τα συρραπτικά στα γραφεία μέχρι το λογότυπο και οι περιουσίες των προέδρων, των μελών της Κεντρικής Επιτροπής και των οικονομικών διευθυντών του). 

Κι αντί να γίνει αυτό, η Βουλή, δηλαδή αυτοί που εμείς τους ταΐζουμε, τους δίνει επιπλέον προνόμια! Και υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν μεν κάποιο οικονομικό συμφέρον από τούτο το εξωφρενικό σκηνικό, αλλά χαίρονται επειδή το ΠΑΣΟΚ θα αποκτήσει κι άλλα προνόμια για να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. 

 Όπου «δουλειά», βλέπε την...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η μελαγχολία του ακροτελεύτιου άσματος

 

Του Δημήτρη Καμπουράκη

Τα κύκνεια άσματα αποπνέουν πάντα μια βαριά μελαγχολία. Αυτή η υπόγεια συλλογική απελπισία, ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού σε όποιον παρακολούθησε το Συριζαϊκό debate. Εντάξει, ο Γκλέτσος έκανε ό,τι μπορούσε για να μας διασκεδάσει, ο Πολάκης έβαλε τα δυνατά του να καμουφλάρει τον κουτσαβακισμό του, ο Φαραντούρης μας φλόμωσε με την άνευ ουσίας ευφράδειά του και ο Φάμελλος φόρεσε επιτυχώς το πιο καλοσυνάτο χαμόγελό του. Πλην πάλι, η αίσθηση των περασμένων μεγαλείων που όταν τα διηγείσαι σε πιάνουν τα κλάματα, δεν έπαψε να πλανάται στην ατμόσφαιρα.

Τι τα θέτε; Ένας κύκνος που πεθαίνει, θα αποτελεί πάντα θρηνητικό θέαμα. Θα μου πείτε ότι τούτοι εδώ, πριν πάρουν – εξ ανάγκης και απανωτών στραπάτσων – την μορφή του κάτασπρου και ευγενικού πτηνού, είχαν κάνει μεγάλη καριέρα ως γύπες και κακιασμένα αρπακτικά.

Σύμφωνοι, αλλά πάλι η ουσία δεν αλλάζει. Το όλο τηλεοπτικό θέαμα της Τετάρτης, θύμιζε μνημόσυνο στο οποίο οι παριστάμενοι παρίσταναν τους χαρούμενους γαμηλιώτες. Απόγνωση. 

(Για όσους αναγνώστες δεν το έχουν πρόχειρο, η μυθολογία λέει ότι ο κατάλευκος και ευγενικός κύκνος με το πολύ άσχημο κρώξιμο για φωνή, λίγο πριν πεθάνει, αρχίζει ξάφνου να κελαηδά αγγελικά αποχαιρετώντας παραπονιάρικα τις ομορφιές αυτού του κόσμου. Ο Πλάτωνας μάλιστα είχε γράψει ότι κελαηδά όχι γιατί λυπάται, αλλά διότι χαίρεται που σύντομα θα συναντήσει τον προστάτη του, το θεό Απόλλωνα. Αν ήξερα και ποιος είναι ο θεός Απόλλωνας του Σύριζα, θα είχα συμπληρωμένο το παζλ. Να είναι ο μακρινός και αόρατος Τσίπρας άραγε;)

Τέλος πάντων, έστω και μέσα απ’ αυτή τη διάχυτη μελαγχολία που διαπότιζε το debate τους, ένα ακροτελεύτιο συμπερασματάκι μπορεί να βγει. Θα κάνουν τον Πολάκη αρχηγό, να μου το θυμάστε.

Όχι μόνο διότι είναι ο μοναδικός εκ των τεσσάρων που έχει ένα ξεκάθαρο στίγμα (ουτοπικά και χαζά ακροαριστερό, δίχως τον Μεσσιανισμό του ΚΚΕ), αλλά κυρίως διότι το κόμμα αυτό έχει γραμμένες στο DNA του την ταξικοκοινωνική εχθροπάθεια και τη σαρωτική  επιθετικότητα.

Λένε πως κάθε ερωτική σχέση που αξίζει τον κόπο, τελειώνει άσχημα. Αντιστοίχως και ο Σύριζα, για να αποδείξει ότι άξιζε τον κόπο να υπάρξει ως κόμμα κατεδάφισης, πρέπει…

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Επιστροφή στην ανεμελιά της γκρούπας

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Η ανανεωτική Αριστερά μπορούσε από τότε, από τη δεκαετία του 1970, να κουβεντιάζει για τα πάντα με μια ανεμελιά και χαλαρότητα πρωτοφανή για τα σκληρά και άκαμπτα καλούπια της παραδοσιακής Αριστεράς. Ωρες μεταμεσονύκτιων συζητήσεων σε φοιτητικές ταβέρνες, μέσα σε ένα απίστευτο ντουμάνι από τα άφιλτρα τσιγάρα –θυμάμαι μαύρη κασετίνα, με χρυσαφένια ετικέτα– για το αν η μετάβαση στον σοσιαλισμό θα είναι ειρηνική ή βίαιη. Και δώσ’ του οι ενστάσεις για το τι εννοούμε «ειρηνικός δρόμος» και τι «βίαιος». 

Εν πάση περιπτώσει, μέσα στη φοιτητική ξενοιασιά μας, περνούσαμε όμορφα. 

Μετά αυτός ο χώρος βίωσε την εκλογική ήττα οδυνηρά, διασπάστηκε, ξαναδιασπάστηκε και στα τέλη της δεκαετίας του 1980, το 1989, αποφάσισε να παίξει μπάλα σε μεγάλα γήπεδα.  

Συνασπίστηκε με το ΚΚΕ και συγκυβέρνησε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για να κλείσουν στη φυλακή τον Παπανδρέου. Τελικά ο συνασπισμός της Αριστεράς διαλύθηκε, το ΚΚΕ στο 13ο Συνέδριο γνώρισε μια νέα διάσπαση –η πρώτη ήταν το 1968– και η ανανεωτική Αριστερά στις εκλογές του 1993 έμεινε εκτός Βουλής. Στα μεγάλα γήπεδα χωρίς μεγάλη ομάδα δεν επιβιώνεις. Αυτό το αντιλήφθηκε άριστα η κυρία Αλέκα Παπαρήγα και επέλεξε την απομόνωση ως πράξη κομματικής αυτοσυντήρησης.

Οι «άλλοι», ένα μείγμα ανανεωτικών και δογματικών που ανένηψαν, θέλησαν να κυβερνήσουν. Είναι γνωστό πώς συνέβη αυτό. Οσοι είχαμε θητεύσει σε αυτόν τον χώρο, επειδή γνωρίζαμε πρόσωπα και καταστάσεις, προειδοποιούσαμε τους αδαείς για αυτό που θα ερχόταν. Τους λέγαμε αυτοί οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν είναι απατεώνες, δεν είναι δημαγωγοί. Αυτά που λένε τα πιστεύουν. Οντως πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη, διότι έχουν μιαν ιεραποστολική αντίληψη για την πολιτική. Εχουν έναν θεολογικό βολονταρισμό, μια πίστη στο θαύμα που τους ωθεί σε κινήσεις τις οποίες ο κοινός νους θεωρεί έξω από κάθε λογική. Δυστυχώς δικαιωθήκαμε.

Αυτές οι σκέψεις μού ήρθαν στο μυαλό παρακολουθώντας την προχθεσινή τηλεμαχία για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σκόρπιες προτάσεις, κλασικά αριστερά κλισέ, άναρχος λόγος και μια συντροφική χαλαρότητα, χαρακτήριζαν την όλη κουβέντα.  

Μερικές φορές διέκρινα στα πρόσωπα των δύο δημοσιογράφων της Δημόσιας Τηλεόρασης –που έκαναν άψογα τη δουλειά τους– μια αμηχανία αλλά και μια συμπαθητική κατανόηση για κάποιες τοποθετήσεις των υποψήφιων αρχηγών, καθώς οι απαντήσεις τους ελάχιστη σχέση είχαν με τις ερωτήσεις. Η μπάλα στην κερκίδα είναι μια προσφιλής τακτική σε παρόμοιες περιστάσεις.

Τελικά τι απέμεινε από αυτή την τηλεμαχία; 

 Ποια ήταν η εικόνα που σχημάτισε ο τηλεθεατής; 

 Σίγουρα πως αυτοί οι τέσσερις πολιτικοί δεν μπορεί να κυβερνήσουν την Ελλάδα.  

Δεν ήταν τηλεμαχία πρωθυπουργών εν αναμονή. Πιο πολύ έμοιαζε με...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Αχ - Βαχ

 

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Ο Στέφανος είχε πλάκα όσο ήταν ΣΥΡΙΖΑ.

Η συνθήκη που παρήγαγε την κωμωδία ήταν η σύγκρουση του παραδοσιακού αριστερού κατεστημένου με τη σύγχρονη, αλαμπουρνέζικη και συμπεριληπτική εκδοχή της «Θείας από το Σικάγο».

Από τη σύγκρουση των δύο τόσο διαφορετικών κόσμων προέκυπταν διαρκώς οι εξωφρενικές και εξωπραγματικές καταστάσεις που βίωνε ο ΣΥΡΙΖΑ επί Στέφανου Κασσελάκη.

Για τους ίδιους που το βίωναν, βέβαια, ήταν μια τραγωδία. Για εμάς τους τρίτους όμως ήταν η καλύτερη, πληρέστερη κωμωδία που ανέβηκε στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια.

Τολμώ να πω μάλιστα ότι …

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Επιζώντες

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Ελειπαν μόνο οι ρακές. Ακόμη και (εμφανώς) μακιγιαρισμένος, ο Πολάκης υποδυόταν αυθεντικά τον εαυτό του, σαν να βρισκόταν «εντός έδρας» και όχι εντός του πρωτοκόλλου που έχει καθιερώσει πλέον για τις εσωκομματικές τηλεμαχίες η δημόσια τηλεόραση.  

Η κυριαρχία του στον «αέρα» ήταν προδιαγεγραμμένη, όχι μόνο λόγω των ντεσιμπέλ με τα οποία τον έχει εξοπλίσει η «γενετική» οργή του, αλλά και λόγω επικοινωνιακής ασυδοσίας: Δεν είναι ότι εκείνος δεν σκηνοθετεί, όπως και οι άλλοι, την παρουσία του. Απλώς η δική του σκηνοθεσία «γράφει» στο γυαλί ως αυτοσχεδιασμός.

«Τι σημασία έχει;», θα αναρωτηθεί κανείς. Τι σημασία έχει αν τελικώς ο αντιδραστήρας της αψύτητας καταφέρει να εξαργυρώσει και εκλογικά την επικοινωνιακή του υπεροπλία; 

Τυχόν επικράτησή του θα επισφραγίσει τη διολίσθηση του κόμματος στο περιθώριο – αν δεν σηματοδοτήσει κιόλας μια τρίτη διάσπαση, με τους συντρόφους του εκείνους που δύσκολα θα συμβιώσουν μαζί του.

Προτού βιαστεί όμως κανείς να υποτιμήσει τον πολακισμό, σαν τον μακρύ ρόγχο ενός πολιτικού φαινομένου που εκπνέει, αξίζει να σκεφτεί και την αντίστροφη ανάγνωση: Τι καταφέρνει μέχρι στιγμής να επιπλέει από το ναυάγιο του μεγάλου αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ; 

Η πούρα Αριστερά έφτιαξε το καθαρό της σχήμα, αλλά δεν ανιχνεύεται σε καμία μέτρηση πάνω από το εκλογικό όριο.  

Ο Κασσελάκης, παρά την έξωσή του, συγκράτησε μια μαγιά για να φτιάξει δικό του κόμμα. 

Τι θα σημαίνει αν ο Πολάκης, που είχε στηρίξει τον Κασσελάκη ως «ντεκαπαρισμένη» εκδοχή του πολακισμού για την ανατροπή του συριζαϊκού κατεστημένου, βρεθεί ξαφνικά με τα κλειδιά της Κουμουνδούρου στο χέρι;

Από τον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απομείνει μόνο η αντιπολιτική.

Θα σημαίνει ότι από το συριζαϊκό μείγμα θα έχει επιζήσει ως πιο ανθεκτικό και δραστικό συστατικό ο αντισυστημισμός. Ούτε η Αριστερά, ούτε ο πασοκίζων λαϊκισμός. Θα έχουν επιζήσει δύο συνιστώσες –κόμμα Κασσελάκη, κόμμα Πολάκη– που, παρά τις υφολογικές τους διαφορές, θα εκπροσωπούν, χωρίς ειρμό αλλά με ορμή, το «γκρεμίστε τα όλα»: Πιάστε τις τράπεζες, πάρτε πίσω τη ΔΕΗ, καταλάβατε τα διυλιστήρια, φτιάξτε λαϊκά δικαστήρια, κλείστε κάποιους φυλακή, κλείστε τα «ταϊσμένα» media.

Αν το σενάριο επιβίωσης Κασσελάκη – Πολάκη επιβεβαιωθεί, θα μπορούσε κανείς να το αποδώσει στην ικανότητα αμφοτέρων να λειτουργούν ως μαγνήτες προσοχής. Θα μπορούσε όμως να δει, πίσω από τη μιντιακή βιτρίνα, ότι το (αντι)πολιτικό προϊόν που προσφέρουν έχει ζήτηση.

Η πολιτική επιτυχία δεν προϋποθέτει την προγραμματική συνοχή. Για να είναι κανείς ανταγωνιστικός στην εκλογική αγορά, αρκεί η αποδόμηση ενός ήδη απονομιμοποιημένου «συστήματος». Αρκεί να επικυρώνει δυσαρέσκειες «ψυχολογικά», κι ας μην μπορεί ορθολογικά να τις απαντήσει.

Ο Τσίπρας της ημιτελούς μεταστροφής προς τη σοσιαλδημοκρατία, θα βρίσκεται εκτός πολιτικής. 

Και στο κενό που άφησε...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίοι ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ: Γι αυτό ο λαός τους έστειλε στα αζητητα

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών ψωναροκατσαπλιάδων κωμωδία

 

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών σουργελαράδων κωμωδία (ΣΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΓΚΛΕΤΣΟ ΚΑΙ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ ΑΔΙΑΒΑΣΤΑ !!!)

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σαν σήμερα (24/11/ΧΧΧΧ)

 

1859: Ο Κάρολος Δαρβίνος δημοσιεύει το μνημειώδες έργο του «Η καταγωγή των ειδών».

1901: Θεμελιώνεται το Εθνικό Θέατρο, στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου.

1944: Οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν για πρώτη φορά το Τόκιο, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

1953: Στην Ελλάδα εκδίδεται εσωτερικό προαιρετικό δάνειο. Εξαλείφονται τα τρία μηδενικά όλων των χαρτονομισμάτων και κόβονται κέρματα από 5λεπτο μέχρι 10δραχμο.

1976: Το αμερικανικό συγκρότημα «The Band» δίνει το αποχαιρετιστήριο κοντσέρτο του στο Σαν Φρανσίσκο, με την παρουσία κορυφαίων ονομάτων της ροκ σκηνής. Η συναυλία απαθανατίστηκε από τον Μάρτιν Σκορσέζε στην ταινία - ντοκουμέντο «The Last Waltz» («Το Τελευταίο Βαλς»).

1991: Πεθαίνει απο AIDS ο Φρέντι Μέρκιουρι, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Φαρόκ Μπουλσάρα, βρετανός τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος «Queen».
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΝουΔο-ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ο κατακερματισμός και οι συνέπειές του

 

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Στον αντίλαλο των τελευταίων πράξεων θανάτου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πείθονται και οι πλέον δύσπιστοι ότι κάθε προϊόν κρίσης φέρει το σπέρμα του τέλους μέσα του.

Θα είχε αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την ευπρεπή ήττα του 2019, αν η ιδεολογία δεν τον εμπόδιζε να αποδεχθεί τις ίδιες τις συνθήκες της ευκαιριακής  ύπαρξής του και ότι η μη προσαρμογή στις αλλαγές αυτών των συνθηκών θα τον άφηνε παγερά πίσω τους. Τα επεισόδια τέλους των τελευταίων ημερών είναι η απόδειξη αυτής της αδυναμίας κατανόησης και αντίστοιχης δράσης.

Μετά από κάθε προσωρινό εντυπωσιασμό παρόμοιου είδους η πραγματική ζωή αφομοιώνει το ασήμαντο που αυτός ο εντυπωσιασμός αντιπροσωπεύει και το τοποθετεί γρήγορα στη ζώνη της ανυπαρξίας, ωσάν η πηγή του να μην υπήρξε ποτέ, ωσάν οι πρωταγωνιστές και το έργο τους να ήταν μια στιγμή συγκυρίας. Οπου μια φιλοσοφία σέχτας ενυπάρχει στη συνείδηση ενός πολιτικού σώματος, με βεβαιότητα θα προκύψει η διάσπασή του. Οι φύλακες της καθαρότητας θα κληθούν να «διορθώσουν» παρεκκλίσεις και λάθη αδιαφορώντας για μεθόδους και μέσα. Μοιραίο το τέλος.

Ολοκληρώνεται σιγά-σιγά το κενό στον χώρο της αντιπολίτευσης.

Η διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα δύο μικρά κόμματα που θα τον διαδεχθούν συμπληρώνουν την άδεια θέση στη ζώνη της ανισορροπίας που περισφίγγει το πολιτικό σύστημα. Η ευρύτερη πολιτική αυτή συνθήκη περιμένει σαν πέτρα την κατεργασία της. Το ευπρεπώς συντηρητικό ΠαΣοΚ δεν μοιάζει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη μιας ριζικής αντισυμβατικότητας, πέρα από τις κλασικές και μηχανικές αντιπολιτευτικές τακτικές, που αφήνουν στον χρόνο το βάρος της συνειδητοποίησης, όταν η πολιτική είναι μια μάχη ερμηνείας της συνθήκης, κατανοητής και εύληπτης επεξήγησής της, σε ένα μέτωπο που στην πρώτη γραμμή του η φανέρωση της πολιτικής φύσης του αντιπάλου αποτελεί την προϋπόθεση για όλα τα άλλα μέτωπα.

Η απουσία ορατού εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου, έστω ως υπόσχεση στον μακρινό ορίζοντα, σφραγίζει αρνητικά τις ημέρες που διανύουμε. Επαναπαυμένη η κυβέρνηση στην εξωτερικά ευνοϊκή για αυτήν συνθήκη αφήνει τον χρόνο να χάνεται άπρακτος και ανεκμετάλλευτος αποφεύγοντας και μεταθέτοντας συνειδητά επείγοντα προβλήματα και ανάγκες.

Αυτή η κυβερνητική ιδιοτελής χρήση του χρόνου βρίσκεται μέσα στον λόγο  των κυβερνητικών στελεχών και ερμηνεύει τη βραδύτητα του κυβερνητικού σχήματος, σε έναν δρόμο μάλιστα που ο κατακερματισμός έχει αφαιρέσει κάθε εμπόδιο.

Αν η συντήρηση είναι η άρνηση της μεταβολής και η εναντίωση στις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, κανείς οπαδός της δεν θα μπορούσε να φανταστεί …

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Το «μ» της ματαίωσης

 

Toυ Άρη Αλεξανδρή

Είναι απαραίτητη μία διάκριση: είναι άλλο πράγμα η γραφειοκρατική διαδικασία και άλλο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Η ακύρωση των διαγωνισμών που είχαν προκηρυχθεί με αντικείμενο τον σχεδιασμό του λογότυπου για το μετρό Θεσσαλονίκης πρέπει να σχολιάζεται ανεξάρτητα από τη γραφιστική έκβαση της υπόθεσης, την οποία ο καθένας δικαιούται να εκτιμήσει διαφορετικά.

Από μόνη της, λοιπόν, η ανατροπή ενός προδιαγεγραμμένου σχεδίου υποβολής προτάσεων είναι εξαιρετικά προβληματική και παραπέμπει σε γνώριμα ρουσφετολογικά μοτίβα διάδρασης Δημοσίου και ιδιωτών: Πρώτα, ένας ή περισσότεροι διαγωνισμοί για τα προσχήματα κι έπειτα μία απευθείας ανάθεση για την εξυπηρέτηση της αρχικής, κεκαλυμμένης σκοπιμότητας. Εφόσον η ακύρωση των διαγωνισμών, που στην πραγματικότητα αποτελεί ακύρωση του κόπου και της εμπιστοσύνης των επαγγελματιών που έκαναν το λάθος να συμμετάσχουν σε αυτούς, δεν είναι επαρκώς αιτιολογημένη, δεν μπορεί να υποτεθεί κάτι διαφορετικό.

Η επίσημη εξήγηση είναι ότι ο διαγωνισμός «απέβη άγονος, επειδή απορρίφθηκαν οι προσφορές όλων των διαγωνιζόμενων».

Γιατί απορρίφθηκαν όμως;

Ηταν εκτός θέματος;

Ηταν όλες τους ανεπαρκείς;

Γίνεται τόσοι έμπειροι επαγγελματίες να φάνηκαν κατώτεροι των προσδοκιών των ιθυνόντων και την τελευταία στιγμή οι ιθύνοντες να βρήκαν τη σωτηρία τους σε μια εταιρεία που δεν διαθέτει καν διαδικτυακή παρουσία με δείγματα γραφής;

Αν γίνεται, πώς γίνεται;

Τηλεπαθητικά;

Ως προς το λογότυπο που παρουσίασε ο υπουργός Μεταφορών, Χρήστος Σταϊκούρας, καλό θα ήταν να αποφύγουμε την παγίδα της έκφρασης γνώμης επί τη βάσει του γούστου. Δεν θα βγάλουμε άκρη με αυτόν τον τρόπο, γιατί όλοι έχουν κι από ένα, κι όπου μπλέκονται πολλά γούστα η αυθαιρεσία συνήθως κατισχύει του ορθού λόγου. Το γούστο μας, άλλωστε, παίζει ρόλο στις κουρτίνες που επιλέγουμε για το σπίτι μας. Οταν μιλάμε για ένα έργο δημόσιου χαρακτήρα, τα κριτήρια επιλογής γίνονται πιο τεχνικά και επαγγελματικά.

Το νέο λογότυπο είναι κακό και ακατάλληλο όχι επειδή είναι άσχημο, αλλά επειδή είναι ερασιτεχνικό: ένας επαγγελματίας σχεδιαστής μπορεί να εξηγήσει σε όποιον ενδιαφέρεται πόσο εύκολο είναι κατασκευαστικά (όταν λέμε εύκολο δεν εννοούμε απλό ή μίνιμαλ – εννοούμε πρόχειρο), να του δείξει με παραδείγματα πόσο μοιάζει μορφολογικά με δεκάδες άλλα λογότυπα (ότι, δηλαδή, δεν πρόκειται για πρωτότυπη σύλληψη) και να τον διαφωτίσει ως προς τη σχεδιαστική του πρώτη ύλη, η οποία είναι μάλλον ελαφρώς «προκάτ» και όχι εμπνευσμένη ως ιδιοκατασκευή, ειδικά για το ad hoc ζητούμενο του πελάτη. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιον το μίζερο, ρευστοποιημένο «μ» μέσα στο ανολοκλήρωτο κυκλάκι του, σίγουρα το έργο δεν είναι υψηλών γραφιστικών προδιαγραφών, με λίγα λόγια. Αντί να γίνει στο χέρι, έγινε στο πόδι.

Είναι όμως και μία ακόμη σημαντική παράμετρος που πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν: κανένα λογότυπο δεν λειτουργεί κατά μόνας· αντιθέτως, τελεί σε σχέση εξάρτησης με τους μηχανισμούς και τη «γλώσσα» της συνολικής οπτικής ταυτότητας. Το λογότυπο δηλαδή δεν επιτελεί τον σκοπό του ως στατικό έμβλημα, αλλά ως κυρίαρχο υπαρξιακό στοιχείο του μετρό, που όμως σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με πλήθος άλλων στοιχείων γύρω από αυτό: με τις απεικονίσεις του σε διάφορα υλικά (από αφίσες μέχρι εισιτήρια), με τη θέση του σε πραγματικούς και ψηφιακούς χώρους, με τα περαιτέρω οπτικά σύνολα που γεννάει (π.χ. σε διαφημίσεις και σε προϊόντα της υπηρεσίας), με τις ιστορίες που αφηγείται.

Για να κρίνουμε λοιπόν το νέο λογότυπο, θα πρέπει να το δούμε εν δράσει· θα πρέπει κάποιος να μας δείξει τις εφαρμογές του, τον τρόπο ανάπτυξής του, την ιδέα πάνω στην οποία στηρίχτηκε.

Το ότι δεν υπάρχει ακόμη μια αναλυτική παρουσίαση των παραπάνω (παρά μόνο ένα κλισέ ρασιονάλ) ίσως είναι τυχαίο, αλλά ίσως είναι και…

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΝουΔο-γαλαζαίοι ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ: Πατριωτισμός το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων

 

Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας

Οσο και να τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς

Προς ενημέρωση του: δεν συνάντησα ούτε έναν (αριθμός 1) που να βρήκε έναν η έστω μια δικαιολογία προς υποστήριξη του γνωστού Τουρκοφάγου και Αλβανοφάγου πρώην αρχηγού της γαλάζιας παράταξης. Ούτε μισό

Οι αντιδράσεις από επιφωνήματα του τύπου «επιτέλους», μέχρι και διαπιστώσεις όπως «ο Κυριάκος άργησε», «αποστάτης ήταν αποστάτης θα μείνει», αλλά και όπως «μούγκα οι δικοί του» και όπως «αν τους κοτάει ας βγουν δημοσίως να τον στηρίξουν»

Τώρα τι να πρωτοθυμηθείς;

Που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες σε εκατοντάδες κρατούμενους των φυλακών του Χότζα;

Που τράβηξε το χαλί στον ευεργέτη του;

Που είχε το απίστευτο θράσος να διακηρύσσει το σκίσιμο των Μνημονίων από το Ζάππειο ένα και Ζάππειο δύο;

Που έτσι φούσκωσε το κόμμα των ταχαριστερών Συριζαίων με αποτέλεσμα ο Βαρουφάκης να παίξει τη ζωή της χώρας στα ζάρια;

Που γκρέμισε την παράταξή του στο ιστορικό ρεκόρ του 18%;

Που βιάστηκε να ξεμπερδέψει με την προσωρινή κυβέρνηση του Παπαδήμου;

Που χρησιμοποιήθηκε από τον Κωστάκη τον Καραμανλή ως αντίβαρο στη Ντόρα;

Αφθονα ράμματα για τη γούνα του. Και το χειρότερο όλων η απίστευτη, η πρωτοφανής και κατ εξακολούθηση υπονόμευση του Κυριάκου Μητσοτάκη με την κατηγορία της εθνικής μειοδοσίας. Μα υπάρχει έστω και ένας Ελληνας πρωθυπουργός, ακόμα και ο πλέον άχρηστος και ακατάλληλος που θα διαπραγματεύονταν με τους πασάδες έστω και μισό μέτρο εδαφικής ακεραιότητας και ελληνικής κυριαρχίας;

Από το Πολάκη μέχρι τον Φάμελλο και από την Ολγα Γεροβασίλη μέχρι τον Φαραντούρη.

Με απλά λόγια εκείνο που κυριαρχεί και πρυτανεύει σ αυτόν τον διαρκή οίστρο Τουρκοφαγίας με ορντέβρ Αλβανοφαγίας είναι το ακατανίκητο και αθεράπευτο μίσος του προς την οικογένεια Μητσοτάκη

Περίπτωση εντελώς ψυχαναλυτική της στοιχειώδους Ψυχιατρικής. Μίσος που ροκανίζει κάθε ίχνος λογικής και κάθε ικμάδα ψυχραιμίας και σοβαρότητας. Και μέσα σ αυτήν την περιδίνηση μίσους εκθέτει και απογυμνώνει τον χαρακτήρα του.

Γι αυτό τον λόγο να τον ευγνωμονούμε. Επειδή αποκαλύπτει τον χαρακτήρα του

Αν μάλιστα κρίνει κάποιος τις δικές του επιδόσεις σχετικά με θέματα εξοπλισμών και συμμαχιών, τότε …

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

NoυΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Αδυναμία

 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Δεν νομίζω να αιφνιδιάστηκε κανείς από τη διαγραφή του Σαμαρά. Ούτε καν ο Σαμαράς.

Οταν εξαπολύεις μια τέτοια επίθεση στην κυβέρνηση και στον Πρωθυπουργό, είναι φανερό ότι δεν μπορείς να συνυπάρχεις μαζί τους. Ψάχνεσαι να φύγεις.

Κανένας πρωθυπουργός κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στον πλανήτη δεν θα ανεχόταν έναν προκάτοχό του να του υποδεικνύει δημοσίως ποιον θα προτείνει για πρόεδρο, ποιον εγκρίνει για υπουργό Εξωτερικών, με ποιον του επιτρέπει να «χαριεντίζεται» και με ποιον να συνομιλεί.

Και όπως είναι κατανοητό, ο Μητσοτάκης δεν εμφορείται από ιδεασμούς παραίτησης ή αυτοκτονίας.

Το μοναδικό ερώτημα τελικά είναι γιατί το έκανε ο Σαμαράς. Τι επεδίωκε. Και πού αποβλέπει.

Ουδείς τον είχε εμποδίσει να «μιλάει» και να διατυπώνει κοσμίως τις απόψεις του, ακόμη και τις διαφωνίες ή τις ανησυχίες του.

Ομολογώ λοιπόν ότι δεν έχω καταλάβει τι συνέβη. Μεταξύ μας, δεν το έχει καταλάβει και κανείς άλλος.

Ακόμη κι ο Καραμανλής έσπευσε αξημέρωτα να διευκρινίσει ότι δεν υπήρχε καμία προσυνεννόηση με τον άλλο πρώην πρωθυπουργό, προφανώς για να μην μπλέξει σε έναν ακατανόητο καβγά.

Εως τώρα ο Μητσοτάκης είχε μεταχειριστεί τον Σαμαρά μάλλον με σεβασμό και ανοχή, και ούτε τίποτα κολοσσιαίες διαφορές μεταξύ τους ήταν προφανείς.

Ακόμη κι η επίκληση των ελληνοτουρκικών μοιάζει περισσότερο προσχηματική παρά ουσιαστική. Ούτως ‘Η άλλως δεν υπήρξε η παραμικρή εξέλιξη που θα δικαιολογούσε κάποια αντίδραση. Και γι’ αυτό οι «ανησυχίες» που κάθε τρεις και λίγο κυρίευαν τον πρώην πρωθυπουργό έμειναν στο παρολί, δεν επιβεβαιώθηκαν από πουθενά.

Εχουμε λοιπόν δύο ζητήματα.

Ο Μητσοτάκης δεν μπορούσε να μην κάνει αυτό που έκανε. Ούτως ή άλλως, κανείς αρχηγός που απαλλάχτηκε από κάποιον πρώην δεν έπαθε ποτέ τίποτα.

Ενώ για τον Σαμαρά κανείς δεν κατάλαβε γιατί το έκανε.

Ο πρώην πρωθυπουργός είναι έξυπνος άνθρωπος και πεπειραμένος πολιτικός. Αποκλείεται να απέβλεπε στην κηδεμονία του Μητσοτάκη ή σε κάποια μορφή «συνδιοίκησης» μαζί του. Ξέρει ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.

Και για να είμαι ειλικρινής δεν τον βλέπω να ηγείται «εθνικού αγώνα» με κάτι φρενοβλαβείς και τη Λατινοπούλου. Ξέρει πως ούτε αυτά μπορούν να γίνουν.

Συνεπώς, μάλλον από αδυναμία αναγκάζομαι να καταφύγω στην ευγενική συνεισφορά κορυφαίου παράγοντα της κυβερνητικής παράταξης.

Ο οποίος αντί άλλης εξήγησης θύμιζε την ιστορία με…

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΝουΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Αποτυγχάνοντας καλύτερα από την πρώτη φορά !

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ


(...) Ο Σαμαράς σφυρηλάτησε και «κατοίκησε» το δικό του στερεότυπο. Δεν έγινε κάτι άλλο από αυτό που ήταν πριν από τριάντα χρόνια, τότε που περίπου επινόησε ένα «εθνικό θέμα» για να διοχετεύσει σε αυτό τον βολονταρισμό του.  

Τώρα επινοεί πάλι μια κατάσταση εθνικού συναγερμού, δαιμονολογώντας για την Τουρκία, σε μια στιγμή που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους από την εποχή των Ιμίων. Σε μια στιγμή που η αποχή από παραβιάσεις στον αέρα είναι πλέον τόσο μακρά, ώστε να μπορεί να λογίζεται ως «δεδικασμένο».

Πολλοί αναρωτιούνται, ποια είναι τα κίνητρα του πρώην πρωθυπουργού για να ζώνεται τα εκρηκτικά και να επιτίθεται κατά της κυβέρνησης, χωρίς καν να υπάρχει ορατή πιθανότητα ενός συμβιβασμού με την Τουρκία; 

 Ο Σαμαράς ζητάει τη δια-κοπή της εξωτερικής πολιτικής και την επιστροφή σε μια Ελλάδα που θα αναπέμπει στους γείτονές της τελεσιγραφικές διακηρύξεις για τα εθνικά της δίκαια. Ζητάει την επαναβαλκανοποίηση της χώρας, γιατί; 

Διότι μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί ο ίδιος να υπάρξει. Μόνο σε μια χρονοκάψουλα όπου η αναξιοπαθούσα πατρίς κινδυνεύει μπορεί ο ίδιος να βρει ακόμη κάτι να πει.

Το Μαξίμου έκρινε ότι δεν μπορούσε να περάσει τα επόμενα δυόμισι (και κάτι) χρόνια μέσα στο νέφος υπονόμευσης που είχε δημιουργηθεί, κυρίως μετά τις ευρωεκλογές. Η αποπομπή Σαμαρά –ως επιχείρηση διάλυσης του νέφους– ενέχει ρίσκο, αλλά λελογισμένο. Το ρίσκο θα ήταν να βρίσκονταν βουλευτές πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον πρώην πρωθυπουργό σε ένα διάβημα στο οποίο έχει ήδη αποτύχει όταν ήταν 42 ετών. 

Τότε το εγχείρημά του τον είχε οδηγήσει εκτός πολιτικής. 

Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι τώρα θα τα κατάφερνε καλύτερα; 

Μάλλον, ούτε καν ο ίδιος. Αλλά...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΝουΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Τα μυστικά του βάλτου

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το ενύπνιον με την Πηνελόπη Δέλτα αυτοπροσώπως αυτή τη φορά δεν σήκωνε παρερμηνείες. «Παιδί μου, ήρθε η ώρα σου. Πες τους τα έξω από τα δόντια. Δείξε τους το πραγματικό σου μέγεθος. Καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται». Γιατί είναι η αλήθεια ότι πολύ λυπούνταν τα τελευταία χρόνια τον κ. Σαμαρά. 

Ηγέτης εξ απαλών ονύχων είχε καταντήσει ένας βουλευτής ανάμεσα σε άλλους τριακόσιους, ένας πρώην. 

Αυτός που είχε ρίξει την κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη, αυτός που είχε ιδρύσει την Πολιτική Ανοιξη, αυτός που είχε κηρύξει τον αντιμνημονιακό αγώνα, αυτός που διέκοψε το μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης Παπαδήμου για να γίνει πρωθυπουργός. 

Αυτός που έστρωσε τον δρόμο για να κερδίσει τις εκλογές το 2015 ο Τσίπρας. 

Εδειξε, θα μου πείτε, χαρακτήρα αρνούμενος να υποδεχθεί τον διάδοχό του στο Μαξίμου.  

Είναι δυνατόν μετά απ’ όλ’ αυτά να παρακολουθεί αμέτοχος την καταστροφή της χώρας; Τον πρωθυπουργό της να πίνει καφέ με τον Ερντογάν, έχοντας μάλιστα παρασύρει και τον πρόεδρο της μαρτυρικής Μεγαλονήσου; 

Ειρωνεία της τύχης; Τον λένε κι αυτόν Κ. Μητσοτάκη.  

Ο πατέρας του Κ., Κάπα κι αυτός, είχε «πουλήσει» τη χώρα στο κρατίδιο των Σκοπίων. Ο γιος του πρώτου Κ. ετοιμάζεται να πουλήσει τη χώρα στους νεο-Οθωμανούς.  

Οταν σου προτείνει ο Ερντογάν να πιείτε ένα καφεδάκι να τα πείτε, αν είσαι γνήσιος πατριώτης του απαντάς διπλωματικά: «Ευχαριστώ, αλλά έχω μια συζήτηση με τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Πείτε τα εσείς με τον κ. Ράμα, τα λέω κι εγώ με τον κ. Χριστοδουλίδη κι έτσι δεν θα θυμώσει ο κ. Σαμαράς. Κι αν θέλετε να συνεχίσουμε τον διάλογο διαβάστε τα “Μυστικά του βάλτου”».

Η Πηνελόπη Δέλτα διαμόρφωσε με τα υπέροχα βιβλία της γενιές Ελλήνων. Δεν έχουμε όμως όλοι εμείς οι ταπεινοί την ίδια σχέση μαζί της με αυτήν που έχει ο κ. Σαμαράς. Δεν τη βλέπουμε στον ύπνο μας, ούτε συνομιλούμε μαζί της όταν σχεδιάζουμε την επόμενη πολιτική μας κίνηση. Ισως επειδή έχουμε διαφθαρεί και μάθαμε να ξεχωρίζουμε τις διαφορές της σημερινής Ελλάδας από αυτήν της Δέλτα. 

Ηταν αναγκαία η διαγραφή του; 

Ο κ. Σαμαράς αμφισβήτησε την πολιτική της κυβέρνησης στα εθνικά θέματα, ενέπλεξε την Κύπρο, ζήτησε την αποπομπή του υπουργού Εξωτερικών και πρότεινε τον Καραμανλή για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.  

Εκείνος είπε ότι δεν έχει ιδέα. Σιγά μην κάτσει να σκάσει. 

Περιμένει να τον ακολουθήσουν και άλλοι βουλευτές;  

Ο κ. Συμπιλίδης που τον ακολούθησε στο κόλπο γκρόσο του 1993 εξαφανίσθηκε από προσώπου γης. Εσείς μπορεί να τον έχετε ξεχάσει, όμως οι βουλευτές τον θυμούνται ακόμη.  

Θέλει να ηγηθεί μιας παράταξης στα δεξιά της Ν.Δ.;  

Μπορεί. Η πολιτική του πείρα υποθέτω ότι τον προειδοποιεί για την ποιότητα του πολιτικού υλικού που έχει να αντιμετωπίσει. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε, για κάποιον που πιστεύει ότι...

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

NoυΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Πολιτικός Χειμώνας

 

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: Τον έδιωξαν ή έφυγε;

Τυπικά, ο Αντώνης Σαμαράς διαγράφεται από τη ΝΔ (και από την ΚΟ και από το κόμμα), ουσιαστικά όμως είναι φανερό ότι επεδίωξε τη διαγραφή του. Με άλλα λόγια, τους υποχρέωσε «να τον φύγουν», ώστε η ευθύνη να είναι τυπικά δική τους. Μεθόδευσε την αποχώρησή του ως διαγραφή.

Σε αυτή την απόφαση του κ. Σαμαρά οπωσδήποτε θα είχε έναν ρόλο η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Οχι σε πολιτικό επίπεδο – γιατί τα περί κουλτούρας woke στην Ελλάδα είναι ανοησίες και υπερβολές. Σε προσωπικό επίπεδο όμως ίσως τον επηρέασε. Το παράδειγμα, δηλαδή, του πολιτικού που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του και, παρ’ όλα αυτά, επιστρέφει στο προσκήνιο, χάρη στο πείσμα, την ενέργεια και τον δυναμισμό του, πιστεύω κάτι θα του είπε του κ. Σαμαρά.

Αυτό που του είπε, όμως, ήταν μάλλον λάθος, γιατί το 2024 δεν είναι 1993 και ο κ. Σαμαράς δεν είναι πια 42 χρονών.

Η πολιτική του άνοιξη έχει περάσει ανεπιστρεπτί και τώρα βρίσκεται στον χειμώνα.

Επομένως, προσωπικό πολιτικό κέρδος από την έξοδό του δεν μπορώ να φανταστώ. Μόνο ζημία για την κυβέρνηση, αλλά πολλοί άνθρωποι γύρω μας αντιλαμβάνονται τη ζημία που προκαλούν στους άλλους ως προσωπικό όφελος. Για την κατσίκα του γείτονα, δηλαδή, γίνεται ο καβγάς.

Δική του, πάντως, δεν τον βλέπω να αποκτά. Ωστόσο, η διαγραφή/αποχώρηση του κ. Σαμαρά έχει ένα άμεσο αποτέλεσμα στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης: σκοτώνει το σενάριο που θέλει τον πρόεδρο του συνεταιρισμού καπνοπαραγωγών της Β. Ελλάδας, Κώστα Καραμανλή τον Ακάματο, να διαδέχεται την Κατερίνα Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Η εκτίμησή μου είναι ότι αυτό το ξεχνάμε.

Είτε είχε ερωτηθεί από τον κ. Σαμαρά προτού τον προτείνει είτε όχι, το σενάριο που κυκλοφορούσε τις τελευταίες εβδομάδες προφανώς ακυρώνεται καθώς και η μεταπήδηση του κ. Καραμανλή από την προεδρία ενός συνεταιρισμού στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Καλύτερα έτσι για την κυβέρνηση, διότι η επιλογή του κ. Καραμανλή για την Προεδρία θα ισοδυναμούσε με δικαίωση του Προκόπη Παυλόπουλου και υποχώρηση του κ. Μητσοτάκη στο καίριο σημείο που κάνει την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στον ίδιο και την παραδοσιακή ΝΔ. Είναι καλύτερα έτσι, επίσης, για τη χώρα και την οικονομία της, διότι η πρωτογενής παραγωγή έχει ανάγκη το ταλέντο και την ακατάβλητη ενεργητικότητά του.

Κατόπιν αυτών, διακινδυνεύω τη σκέψη ότι…

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

NoυΔο-γαλαζαίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Μαζί στη ζυγαριά;

 

Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Πείτε το σύμπτωση, μπορεί όμως να μην είναι. Σε κάθε περίπτωση, παρακαλώ σκεφτείτε το και κρίνετε μόνοι σας: είναι τυχαίο, λέτε, ότι ο Αντώνης Σαμαράς προχώρησε στην ηρωική έξοδό του από τη ΝΔ μετά τις ανακοινώσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας για μείωση του αριθμού των στρατοπέδων;

Και μάλιστα, όταν ο κ. Δένδιας αναδεικνύει ως παράδειγμα του ανορθολογισμού, που επιβάλλει την αναδιάταξη, το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα μονάδες στην Πελοπόννησο με στελέχωση 130%, ενώ κάποιες άλλες στον Εβρο έχουν μόλις 30% στελέχωση;

Είναι κάτι τυχαίο, μία από τις αναρίθμητες συμπτώσεις που δεν σημαίνουν τίποτα; Ή μήπως…

Η δική μου γνώμη είναι ότι, ναι, αυτά τα δύο συνδέονται. Δεν μιλώ για αιτιώδη συνάφεια, δεν λέω δηλαδή ότι το ένα προκάλεσε το άλλο. Λέω μόνο ότι υφίσταται σύνδεση και το βασίζω στην πεποίθησή μου ότι ανέκαθεν ο κ. Σαμαράς με τις πολιτικές επιλογές του εξέφραζε τη διαχρονία του Ελληνισμού.

Αν λοιπόν συρρικνωθούν οι μονάδες του Στρατού μας στην Πελοπόννησο, πώς θα αντισταθούν οι Πελοποννήσιοι σε πιθανή εισβολή των Ρουμελιωτών;

Δεν φτάνει μόνο η γενναιότητα, στην οποία φυσικά οι Πελοποννήσιοι υπερτερούν. Ολοι βλέπουμε τι γίνεται στην Ουκρανία! Εξάλλου, να θυμίσω ότι μόλις τις προάλλες είχαμε την επέτειο των διακοσίων ετών. Ηταν τον Οκτώβριο του 1824, στον πρώτο μας Εμφύλιο, όταν εισέβαλαν οι Ρουμελιώτες στην Πελοπόννησο και την έκαναν λαμπόγυαλο. Ετσι ξεχνιούνται αυτά, νομίζετε; Τι είναι 200 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα;

Και, κατά την εκτίμησή μου, ο κ. Σαμαράς κάνει πολιτική για την αιωνιότητα.

Ωστόσο, επειδή η αιωνιότητα αργεί, ας στρέψουμε για λίγο την προσοχή μας στα αμέσως επερχόμενα.

Στους περισσότερους είναι γνωστή η ρήση του αθυρόστομου 36ου προέδρου των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, ο οποίος, να εξηγήσω με την ευκαιρία αυτή, δεν είχε ορισμένα από τα ταμπού των περισσότερων ανθρώπων, έτσι μπορούσε να συσκέπτεται με τους συνεργάτες του από την τουαλέτα. Καθισμένος στη λεκάνη. Με ανοιχτή πόρτα, για να μη ξελαρυγγιάζεται, διότι ήταν και βαρύς καπνιστής. Ελεγε λοιπόν ο Τζόνσον ότι είναι προτιμότερο να έχεις τον επικριτή μέσα στη σκηνή για να τα κάνει (παραφράζω για λόγους σεμνοτυφίας…) προς τα έξω, παρά να τον έχεις έξω και να τα κάνει προς τα μέσα.

Από τα όσα θα ακολουθήσουν την ηρωική έξοδο του κ. Σαμαρά θα κριθεί μεν η ισχύς του αξιώματος, θα κριθεί όμως και το προσωπικό πολιτικό βάρος του κ. Σαμαρά. Γιατί εξαρτάται ποιον πετάς έξω από τη σκηνή και, αντικειμενικά, δεν έχουν όλοι την ίδια βαρύτητα, ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας για τον εαυτό του.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, οι πρώτες ενδείξεις, που φτάνουν στο Μαξίμου από τις μετρήσεις οι οποίες ακολούθησαν το μέγα γεγονός, δείχνουν ότι η κυβέρνηση τσιμπάει λόγω της διαγραφής Σαμαρά. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτή η δημοσκοπική τάση θα διατηρηθεί, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει όταν η έκβαση της υπόθεσης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Ενας από αυτούς, λ.χ., είναι ...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια: