ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ο Κασσελάκης, ο Πολάκης και το... κουβαδάκι

 

Toυ Χάρη Παυλίδη

Ακούγοντας τον Στέφανο Κασσελάκη να «πουλάει» τον εαυτό του,
αναφέροντας τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα έναντι των άλλων υποψηφίων, κυρίως όμως έναντι του πρωθυπουργού, καταλάβαμε ότι ο πέμπτος υποψήφιος επιχειρεί να «ναυλώσει» το κόμμα για λογαριασμό του Αλέξη Τσίπρα με «εκναυλωτή» τον Παύλο Πολάκη.  

Το μόνο που δεν είπε στο τετράλεπτο βίντεο με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του είναι πως ένα θύμα, όπως υποστηρίζει ότι υπήρξε η οικογένειά του του παραδικαστικού κυκλώματος, εμπνεύστηκε από τον Πολάκη για να το πολεμήσει!  

Θα μπορούσε κάλλιστα να απευθυνθεί στον Παπαγγελόπουλο για περισσότερες πληροφορίες.

Αλλά εκτός από αυτό το βίντεο-μελό, μέσα από το οποίο εξιστορεί μέχρι και προσωπικές στιγμές του, έχει σημασία το γεγονός ότι οι προτάσεις του δεν συνάδουν με το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Και πέραν αυτού, διότι μπορεί να πει κανείς ότι κατεβαίνει ως ανατροπέας για να τα αλλάξει όλα, έχει και κάτι άλλο σημασία: ότι οι προτάσεις του δεν είναι επεξεργασμένες μια και βασίζονται σε απόψεις διαδικτυακών σχολιαστών. Δηλαδή, του είδους: «Αν ήμουν πρωθυπουργός θα καταργούσα τη στρατιωτική θητεία, ή θα έβαζα προπέλες στα λεωφορεία να κυκλοφορούν στους δρόμους που θα είχα μετατρέψει σε Βενετία».

Σε κάθε περίπτωση, η υποψηφιότητά του δεν συνιστά την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί δεν δικαιούται ως εφοπλιστής στα φουγάρα των πλοίων του να απεικονίζεται σουρεαλιστικά το σφυροδρέπανο, αλλά γιατί...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Καλώς και τον Στέφανο (το μεταμοντέρνο Ντομινό) «Με λένε Στέφανο». Και μένα Πόπη από την γιαγιά μου την Καλλιόπη. Μια χαρά! Περάστε κόσμε!

 


Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Καλωσορίζω τον Στέφανο-Μαρκ στο μεγάλο μας τσίρκο. 

«Μαρκ» τον βάφτισε το υποσυνείδητό μου με το που είδα αυτόν και το θεληματικό του πιγούνι. Έχει να κάνει με τα σινερομάντζα μιας άλλης, παλαιολιθικής εποχής. Περιοδικό Ντομινό, Ρομάντσο κ.λ.π. Τα διάβαζαν οι «κοπέλες» (έτσι τις αποκαλούσαν τότε) στο δωμάτιο υπηρεσίας που απαραιτήτως διέθεταν οι πολυκατοικίες ενός «κάποτε». Εκεί τρύπωνα, εκεί με εντόπιζε η μάνα μου και μου έσκιζε το περιοδικό τους ενώ μου πέταγε στα μούτρα το «Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα» του Λουντέμη, συμπληρώνοντας με θυμό και νόημα: «Για να ξεστραβωθείς!». Στα σινερομάντσα πάντα, μα πάντα ένας, ίδιος! Ίδιος σας λέω Στέφανος. 

Μόνο που για τα μάτια του τότε σπάραζε μια Ντόροθυ. Τώρα ενδεχομένως κρυφοκλαίει μια Αχτσιόγλου για το πώς σκάλωσε ο βηματισμός της σβελτοανύψωσης της. 

Και κοίτα πώς τα φέρνουν τα χρόνια. Τι ενδιαφέρουσες οι εποχές μας! Ενώ η Αχτσιόγλου «απέσυρε» στα μετόπισθεν το στεφάνι της μετά την «αντρουά» συμπεριφορά ξεσπάσματος επί συναδέλφου, ο Στέφανος εξέθεσε με το «καλημέρα σας» το στεφάνι του, με δόξα και τιμή, καμαρώνοντας για την ήπια δύναμη του, τόσο κατά τη διάρκεια της νύχτας στο προσκέφαλο ασθενών, όσο και κατά τη διάρκεια της ημέρας για τις σπουδές του. Α ρε, μεταμοντέρνο Ντομινό! Και αν ρίξεις και έναν Πολάκη στον κάδρο… το απογείωσες! 

Γενικώς ο Στέφανος έφερε χαμούλη και βρήκε αδιανόητα ύποπτα ορθάνοικτες πόρτες στα ΜΜΕ.  

Τι τα θες; 

 Μετά από τη μελαγχολία ενός τόσο δραματικού καλοκαιριού δικαιούμασταν ένα «ΟΟΟΟαααα!». Γιατί ο Στέφανος είναι το «ΟΟΟΟααααα!» μας. Ζεσταθήκαμε, γελάσαμε, δημιουργήσαμε. Είναι μαγευτική η διαδρομή του Έλληνα από πλακατζής σε χιουμορίστα! Τύφλα να έχουν οι Εγγλέζοι! 

 «Με λένε Στέφανο». Και μένα Πόπη από την γιαγιά μου την Καλλιόπη. Μια χαρά! Περάστε κόσμε!  

Εδώ τίμησαν συμπολίτες μας δια της ψήφου τους τη Ζωϊτσα, γιατί έκανε καρδούλες και «έπαθε γυναίκα» (δανεισμένη φράση από τη Δήμητρα Παπαδοπούλου που περιέγραφε τον εαυτό της στην τωρινή φάση της….Τη λάτρεψα!)…  

Εδώ χωρέσαμε Βελόπουλο. 

Εδώ Σπαρτιάτες με περικεφαλαίες.  

Και θα μας κακοπέσει ο Στέφανος;  

Όλοι οι καλοί χωράνε, αδέλφια. 

Οι Αμερικάνοι είναι πίσω από όλα! (Ή μια τίγρης γυναίκα που παίρνει εκδίκηση ζήλιας…Επίδραση Ντομινό). Ο λαμπρός πολιτισμός τους παρελαύνει και εξοντώνει. Από κινηματογράφο μέχρι πολιτική. Η πιο ύπουλη διήθηση σε κάθε τομέα. Η πιο ύπουλη δικτατορία της ρηχού, της κενότητας, της αμορφωσιάς. Το μπέρδεμα της αλήθειας ως ψέμα και του ψέματος ως αλήθεια.  

Ο πλανήτης και η χώρα μας έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Δεν υπάρχει αντίποδας. Οι ψηφοφόροι των αντιπάλων, αντί να κοιτάζουν τα μούτρα τους στον καθρέπτη για το 41% του λαού, το φτύνουν ειρωνικά σε αυτούς που ψήφισαν Μητσοτάκη και που αναγκάζονται, οι έρμοι, να κάνουν και αντιπολίτευση στον κατ΄ επιλογήν τους Πρωθυπουργό, ψυχανεμιζόμενοι τον μεγάλο κίνδυνο. Παραλλάσσοντας την παροιμία του σοφού λαού «Μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις… πήδα μας!». 

Καλώς και τον Στέφανο-Μαρκ, λοιπόν. 

Καλώς και την επιλογή του (πήξαμε στην πρωτοτυπία!) να μιλήσει από τον τάφο του Βενιζέλου, εμπνευστή της Μεγάλης Ιδέας.  

Ο πολιτικός που θα κόπτεται να μιλήσει από τον τάφο του Καποδίστρια, εργάτη της Μεγάλης Πράξης, αργεί.  

Αλλά επί της ουσίας...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Κασσελάκης για Πρόεδρος με φόρα…

 


Του Άρη Πορτοσάλτε


Το αστείο είναι ότι κι ο Αλέξης Τσίπρας λανσαρίστηκε «ως» το νέο πρόσωπο στην πολιτική.
Στην Αριστερά που ο αστικός μύθος ήθελε υποτίθεται τολμηρή να ανοίγει δρόμους και να δοκιμάζει το καινούργιο.

Αποδείχτηκε και στη σκέψη και στις πράξεις του ένας ακόμη πολιτικός που δεν του ταίριαζε το «ως» αλλά το σαν μπροστά στο «νέος». Εξελίχθηκε γρήγορα σε «νεόγερο». Η ρήξη που επιχείρησε, ο,τι πιο μουχλιασμένο, βασισμένο σε αριστερές δοξασίες και καταφανώς επικίνδυνο για ένα κράτος και μια κοινωνία. Κυβέρνησε απολύτως συντηρητικά και γραφειοκρατικά και αποχώρησε από την πολιτική.

Το αστείο είναι ότι επιχειρείται, ξανά, λανσάρισμα ενός «νέου» σε καινούρια συσκευασία. Η προώθηση του Στ. Κασσελάκη σε μια προσπάθεια να πάρει τα πάνω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Έκδηλη η αγωνία κάποιων. Μηχανισμός σχηματίζει εύκολα, μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, την εικόνα ενός «Μεσσία», να δώσει λάμψη στο πεπαλαιωμένο προϊόν.  

Ο Κασσελάκης «παπαγαλίζει» κάτι δήθεν φρέσκες ιδέες, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε ούτε να αγγίξει στα κυβερνητικά χρόνια, για να πεις πως θα καταπιαστεί τώρα.

Μην διαφεύγει: Ο Στέφανος Κασσελάκης θεωρεί μέντορα του στην πολιτική τον Παύλο Πολάκη. Και μόνο αυτό δείχνει τους χιουμορίστες συγγραφείς του σεναρίου…

Το αστείο είναι ότι μια κοινωνία αναζητά απελπισμένα το «νέο». Κι αυτοί το ξέρουν. Μια διαρκής προσπάθεια και τελικά τίποτε περισσότερο από μια μόδα, νά’ χουμε «κάτι» να περάσει η ώρα. Η πλήξη, που λέγαμε. Κατ´ ουσία η κοινωνία φοβάται το «νέο». Δεν το θέλει πραγματικά. Προτιμά την ασφάλεια του δήθεν.

Κατά βάση συντηρητική η ελληνική κοινωνία. Βαθιά συντηρητική και συνάμα υποκριτική. Προσκολλημένη ή απλώς «κολλημένη» σε μια σιγουριά που της παρέχουν οι συνήθειες της. Μεγάλη αξία η «συνήθεια». Θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε ο ελληνικός «τρόπος ζωής» στις δεκαετίες της Δημοκρατία και της αφθονίας.

Το αστείο είναι ότι...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ο Κεν και η Μπάρμπι του ΣΥΡΙΖΑ…

 


Του Κώστα Στούπα

Η περίπτωση του 5ου υποψηφίου για την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στέφανου Κασσελάκη, δεν φαίνεται να έχει καμιά τύχη στη παραδοσιακή βάση του κόμματος
αλλά αποτελεί άλλο ένα σημάδι σπασμωδικής αντίδρασης στο …μοιραίο που διαφαίνεται πως επέρχεται για το νυν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σημάδι σπασμωδικής αντίδρασης αποτελεί και η υποψηφιότητα της κας Αχτσιόγλου καθώς τα κριτήρια που την εμφανίζουν σαν επικρατέστερη στηρίζονται περισσότερο στον φιλικό τρόπο που "γράφει το γυαλί" και όχι σε κάποιο ευδιάκριτο πολιτικό στίγμα ή κάποιους ευκρινείς πολιτικούς προσανατολισμούς, όπως έχει π.χ. ο κ. Τσακαλώτος….

Εν αντιθέσει με την κα Αχτσιόγλου, ο κ. Κασσελάκης δημοσιοποίησε και κάποιες θέσεις που έκαναν αίσθηση, όπως η κατάργηση της στρατιωτικής θητείας και "επαγγελματοποίηση" των ενόπλων δυνάμεων ή ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας.  Αυτές δεν  είναι όμως αρκετές για  να τον διαφοροποιήσουν και να δώσουν κάποιο σαφές πολιτικό περιεχόμενο..

Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο  κ. Κασσελάκης γνωρίζει τη ελληνική πραγματικότητα περισσότερο ως τουρίστας…

 Είναι δύσκολο να πείσει πως μπορεί, όχι να μεταρρυθμίσει, αλλά να διαχειριστεί επαρκώς το νεοελληνικό δημόσιο χάος…

Το ελληνικό χάος των μικρών και μεγάλων συμφερόντων δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν οι Καραμανλήδες, ο  Σημίτης, οι Μητσοτάκηδες, τρία μνημόνια και μια χρεοκοπία…

Αμφότεροι λοιπόν, οι πλέον προβεβλημένοι υποψήφιοι μοιάζουν με επιλογές που έγιναν με κριτήρια μάρκετινγκ όπως κάποια εταιρεία προώθησης απορρυπαντικών θα επέλεγε μοντέλα που εξυπηρετούν τους σκοπούς της.  

Τουτέστιν, δεν αρέσουμε γιατί μας ταυτίζουν με τους "κατσαπλιάδες" του εμφυλίου και τους αργόσχολους του δημοσίου ή τους "φοιτητοπατέρες"; Γι’ αυτό θα βάλουμε στη βιτρίνα έναν "Κεν" και μια "Μπάρμπι" μπας και σπάσουμε το κλοιό πολιτικής απομόνωσης…

Τούτο καταδεικνύει και την φτώχεια της ελληνικής αριστεράς και της αριστεράς γενικότερα στην εποχή της Δυτικής ευημερίας χωρίς προσπάθεια…

Καταδεικνύει όμως και την φτώχεια της εγχώριας οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής ελίτ να διαμορφώσουν όρους σοβαρότητας και βιωσιμότητας στην διακυβέρνηση της χώρας.

Κατά τα λοιπά  ο κ. Κασσελάκης είναι ό,τι μισεί ο μέχρι τώρα ΣΥΡΙΖΑ: Μορφωμένος, Αμερικανοτραφής, σαφώς προσανατολισμένος στις αξίες των δυτικών δημοκρατιών,  γνωρίζει καλά αγγλικά και καθόλου ρωσικά, αυτοδημιούργητος εφοπλιστής, έχει αριστεύσει σε ξένα πανεπιστήμια και διεύθυνε εταιρεία η οποία φορολογούνταν σε φορολογικό παράδεισο…

Τούτο την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική αριστερά συνολικότερα αντιλαμβάνονται το κόσμο με όρους που κινούνται μεταξύ 1850, ελληνικού εμφυλίου και  κάποιας καπελωμένης από την ΕΣΣΔ επιτροπής ειρήνης και αφοπλισμού…

Αρκούν όμως αυτά για να βγει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την φθίνουσα τροχιά;  

Μάλλον όχι. Το πιθανότερο είναι το σοκ της εκποίησης αρχών θα επιταχύνει τη φθορά.

Δεν είναι τυχαίο που οι  προσπάθειες της ηγετικής ομάδας Τσίπρα τα τελευταία χρόνια να προσεγγιστούν θέσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας της δεκαετίας του ’70  απέτυχαν παταγωδώς…

Ο κ. Τσίπρας επειδή βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση, την περίοδο της κατάρρευσης λόγω χρεοκοπίας, κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός για μια τετραετία.

Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι δημιούργημα του κ. Τσίπρα και η επιλογή που καταδεικνύει το πολιτικό  περιεχόμενο του κ. Τσίπρα είναι το γεγονός πως την περίοδο της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και διάσπασης του ΚΚΕ ( στον υπόλοιπο κόσμο τα ΚΚ εξαφανίζονταν) επέλεξε να ενταχθεί στην ΚΝΕ…  

Η  δεύτερη επιλογή είναι η επιλογή να συγκυβερνήσει με τους "Καμένους"…

Οι περιπτώσεις τόσο του κ.  Κασσελάκη και όσο και τις κας  Αχτσιόγλου είναι επιλογές με κριτήρια "λάιφ στάιλ" μιας απέλπιδας προσπάθειας να αλλάξουν τη βιτρίνα του κόμματος, μήπως και καταφέρουν αλλάξουν τόσο το εμπόρευμα όσο και τη πελατεία…

Τούτο όμως δεν μοιάζει αρκετό.

Την αμετάκλητη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξαφάνιση την καταδείκνυε...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Πώς να πάρετε τα λεφτά από την τράπεζα με προσωπική εγγύηση


Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου


Σε ένα παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα που έχει σαν Βίβλο το χαμηλό ρίσκο και τις υψηλές εξασφαλίσεις, υπάρχει άνθρωπος που από τη μια μισεί τον καπιταλισμό και από την άλλη τον εκμεταλλεύεται, για να παίρνει δάνεια με «προσωπική εγγύηση».
Και αυτός ο άνθρωπος μας κάνει να αισθανόμαστε κορόιδα και ταυτόχρονα μας κάνει να θέλουμε να του μοιάσουμε.

Ας μεταφερθούμε στο τέλος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που κράτησε από το 2007 έως το 2009. Μιας κρίσης που προκλήθηκε από τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια των τραπεζών στις ΗΠΑ. Μιας κρίσης που άλλαξε για πάντα τις διαδικασίες δανειοδοτήσεων των τραπεζών, αφού οι τράπεζες έγιναν πιο συντηρητικές, πιο δύσπιστες και πιο φειδωλές στις χορηγήσεις δανείων.

Προς όλους; 

Όχι. Ένας νεαρός που είχε εργαστεί στην Goldman Sachs και είχε αποχωρήσει απογοητευμένος από τις χρηματιστηριακές αγορές, από το κεφάλαιο και τον καπιταλισμό, από την εκμετάλλευση του «κόπου του άλλου» και από την αλαζονεία που φέρνει το άτιμο το χρήμα, καταφέρνει το ακατόρθωτο. Καταφέρνει να πάρει ένα τραπεζικό δάνειο χωρίς εγγυήσεις, πέραν της «προσωπικής του εγγύησης» και να γίνει εφοπλιστής. Και μάλιστα όπως ο ίδιος υποστηρίζει, «έφτιαξε την εταιρεία του  από το μηδέν και έβγαλε κέρδος $70 εκατ. για τους επενδυτές του. Εξασφαλίζοντας σύμφωνα με τον ίδιο,  «μια άλλη ανάσα, την ανάσα της ελευθερίας».

Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας πολίτης που να μην αισθάνεται μεγάλο κορόιδο, διαβάζοντας ή ακούγοντας αυτήν την ιστορία που θυμίζει λίγο από ασπρόμαυρη δακρύβρεχτη ταινία με τον Νίκο Ξανθόπουλο και λίγο από μια γκλαμουράτη ταινία για την Wall Street με τον Michael Douglas.

Κατ’ αρχάς τα μεγαλύτερα κορόιδα είναι οι εφοπλιστές, που βάζουν σαν εγγυήσεις στις τράπεζες τα μαλλιοκέφαλα τους, για να δανειοδοτηθούν για την αγορά ή τη ναυπήγηση ενός πλοίου.

Τεράστια κορόιδα είναι οι νέοι επιχειρηματίες που προσφέρουν σαν εγγυήσεις στις τράπεζες προσωπικά περιουσιακά στοιχεία, όπως ακίνητα και καταθέσεις, για να λάβουν δάνειο για το ξεκίνημα τους.

Μεγάλα κορόιδα είναι και οι τραπεζίτες. Αντί να ξοδεύουν άπειρες ανθρωποώρες για να μελετούν και να εξετάζουν επιχειρηματικά σχέδια, αντί να προβαίνουν σε αποτιμήσεις περιουσιακών στοιχείων και αντί να εξασφαλίζουν τα κεφάλαια των μετοχών τους και τις καταθέσεις των αποταμιευτών, θα μπορούσαν να δανειοδοτούν όσους έχουν «καθαρό κούτελο», ή κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα.

Μεγάλα κορόιδα και όλοι οι αντισυστημικοί αγωνιστές που ενώ πολεμούν ενάντια στην  εκμετάλλευση του «κόπου του άλλου», δεν κατορθώνουν σαν το παλικάρι του παραμυθιού μας, να κτυπήσουν το Κεφάλαιο και το Σύστημα «από τα μέσα». Και να πάρουν ένα δανειάκι στο «πιτς φυτίλι». Αλλά αντίθετα κάνουν πορείες και διαδηλώσεις, μπας και πέσει ο καπιταλισμός.

Μεγάλα κορόιδα και όσοι παλεύουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο για την ελευθερία τους. Που δεν ξέρουν τον τρόπο, ώστε από το μηδέν να βγάζουν μέσα σε λίγα χρόνια κάποια εκατομμυριάκια για να νοιώσουν και αυτοί ελεύθεροι.

Φυσικά, όπως σε κάθε παραμύθι, κάπου υπάρχει δράκος. Και ο δράκος είναι το πλήθος των αντιφάσεων για το επιχειρηματικό ξεκίνημα που γίνεται «από το μηδέν», αλλά και από ένα δάνειο με «προσωπική εγγύηση». Με μηδενικά κεφάλαια, με δάνεια χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις, με μετόχους και με κάποιες δεκάδες εκατομμύρια κέρδη.

Θα μου πείτε αυτό δεν είναι το αμερικανικό όνειρο; Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, τότε τι είναι;  

Ναι, είναι, μέσα από...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Κάποιο λάκκο έχει διασταύρωση ΓΑΠ, Νίκου Ξανθόπουλου και Βαρουφάκη που ακούει στο όνομα Στέφανος Κασσελάκης

 

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Δεν θέλω να στεναχωρήσω κανέναν αισιόδοξο, αλλά φοβάμαι ότι αυτή η διασταύρωση ΓΑΠ, Νίκου Ξανθόπουλου και Βαρουφάκη που ακούει στο όνομα Στέφανος Κασσελάκης θα προκαλέσει πολλές πτώσεις από τα σύννεφα.  

Συμμερίζομαι την επιθυμία για μια αντιπολίτευση που δεν θα μοιάζει με την επικίνδυνη αστειότητα που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δυστυχώς αυτή δεν μπορεί να την κάνει κάποιος που με καμάρι δηλώνει ότι ταιριάζει με τον σύντροφο Πολάκη και ενημερώνει τους αθεράπευτα αισιόδοξους ότι αυτός, ο Πολάκης, ήταν που τον έφερε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ακόμα κι αν κανείς θεωρήσει την παρέα με τον Πολάκη απλώς ένα πολιτικό σκαλοπάτι (αν και στην πραγματικότητα ξέρουμε καλά ότι είναι η σκάλα που οδηγεί στη πολιτική άβυσσο) καλό είναι να μην αγνοήσει την ΓΑΠική αντίληψη για την πολιτική η οποία οδηγεί τον σύντροφο Κασσελάκη να ανεβάζει βίντεο στα οποία διαμορφώνει το πρόγραμμά του υιοθετώντας on camera πολιτικές προτάσεις που διαβάζει στα μηνύματα πολιτών λες και είναι ινφλουένσερ σε giveaway. 

Ούτε την επιμονή του στην νικοξανθοπουλική δακρύβρεχτη ιστορία του κατεστραμμένου οικονομικά αγοριού που ξενιτεύεται και μόνο του, με την αξία του και όχι με ξένες πλάτες, θριαμβεύει στη Μέκκα του Καπιταλισμού.  

Ούτε τη βαρουφάκεια έπαρση με την οποία αντιμετωπίζει τους αντιπάλους του (ακούστε μόνο τι λέει για τον εαυτό του σε σχέση με τον Μητσοτάκη στο σαπουνοπερατικό διάγγελμά του) αλλά και τους δημοσιογράφους που τον δυσκολεύουν στις συνεντεύξεις*.

Πολύ περισσότερο καλό είναι να μην αγνοήσει ένα περίεργο βιογραφικό στο οποίο ο από «οικονομικά κατεστραμμένη από το παραδικαστικό κύκλωμα οικογένεια» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) Κασσελάκης παίρνει υποτροφία για ένα πολύ ακριβό αμερικάνικο λύκειο, μετά υποτροφία για ένα πολύ ακριβό ιδιωτικό πανεπιστήμιο στο οποίο, κατά σύμπτωση, εργάζεται ως «Instructor in GRD Preclinical Laboratory» από το 2006 (χρονιά στην οποία ο σύντροφος Στέφανος γίνεται 18) και μια οδοντίατρος (όπως η μητέρα του) ονόματι Ευγενία Κασσελάκη, μετά τα 21 του προσλαμβάνεται στην Goldman Sacks από την οποία φεύγει μόλις ανακαλύπτει «την αλαζονεία που φέρνει το χρήμα», για να κάνει τι μετά την ανακάλυψη της αλαζονείας του χρήματος;  

Μα φυσικά να ανοίξει μια ναυτιλιακή εταιρεία (που όπως όλοι ξέρουμε δεν έχει σχέση με χρήμα). Με τι λεφτά; Μα φυσικά παίρνοντας δάνειο με προσωπική εγγύηση (η οποία είναι αρκετή για κάθε άνθρωπο χωρίς περιουσία). 

Για να γίνει τι;  

Μα εφοπλιστής φυσικά. Τι άλλο άλλωστε μπορεί να γίνει κάποιος που μόλις έχει ανακαλύψει την αλαζονεία του χρήματος;

Και ξαφνικά τα παρατάει όλα αυτά για να γίνει αρχηγός σε ένα κόμμα το οποίο δεν τον είχε απασχολήσει ποτέ μέχρι τις εθνικές εκλογές και αφού δύο μήνες πριν, ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της επικρατείας, δήλωνε ότι δεν έχει καμία πρόθεση για πολιτική καριέρα.

Μπορεί να φταίω εγώ και η κακοπιστία μου αλλά πολλά δεν μου κολλάνε σε αυτή τη σύγχρονη Οδύσσεια Ενός Ξεριζωμένου η οποία, από σεναριακής απόψεως, μου μοιάζει να έχει πιο πολλές τρύπες κι από σουρωτήρι. Όσες τρύπες, πολιτικές αυτή τη φορά, έχει και η απόφασή του να ξεκινήσει τον «αγώνα» του από τους τάφους των Βενιζέλων. Δηλαδή του βαριά αντικομμουνιστή Ελευθέριου και του «πολιτικού κληρονόμου» του. Περίεργη επιθυμία για άνθρωπο που δεν είναι αντικομμουνιστής και ξεσπαθώνει εναντίον των «πολιτικών κληρονόμων», η οποία το μόνο που συμβολίζει είναι τα μαύρα μεσάνυχτα από πολιτική και ιστορία.

Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ότι ο «αυτοδημιούργητος» Κασσελάκης είναι χειρότερος από έναν καταδικασμένο για παράβαση καθήκοντος που είναι έξω με αναστολή, μια που ελπίζει σε κρίσεις επειδή «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για τη αριστερά», έναν παλαιοπασόκο και έναν εκπρόσωπο της ελληνικής μεγαλοαστική τάξης ο οποίος, παρότι δεν έχει ακόμα μάθει να μιλάει καλά ελληνικά μετά από δεκαετίες παραμονής στην Ελλάδα, φιλοδοξεί να καθορίζει το μέλλον της. Σημαίνουν όμως ότι...

 

ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών χαβιαρο-σουργελο-ψωναρο-ξεφτιλαράδων κωμωδία

 






Σαν σήμερα (31/8/ΧΧΧΧ)

 

1923: Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν την Κέρκυρα.

1932: Με υπουργική απόφαση, εγκαταλείπεται στην Ελλάδα η θερινή ώρα.

1976: Ο Τζορτζ Χάρισον καταδικάζεται για λογοκλοπή. Δικαστήριο αποφαίνεται ότι τμήμα της μεγάλης του επιτυχίας «My Sweet Lord» είναι αντιγραφή του τραγουδιού των Chiffon, «He's so fine». Η υπόθεση κοστίζει στο πρώην «σκαθάρι» πάνω από 500.000 δολάρια.

1980: Ιδρύεται το πολωνικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη», το οποίο υπό την ηγεσία του ηλεκτρολόγου Λεχ Βαλέσα συνέβαλε καθοριστικά στην πτώση του κομμουνισμού στη χώρα.

1984: Αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του Μίμη Δομάζου με τον Παναθηναϊκό, εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς. Ο αγώνας διεξάγεται στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρουσία 50.000 θεατών και η ομάδα της Αργεντινής νικά με 3-2.

12: Γεννιέται ο Γάιος Καίσαρ, ρωμαίος αυτοκράτορας. Έμεινε στην ιστορία με το παιδικό του προσωνύμιο Καλιγούλας (Μποτούλες στα λατινικά) και για την εξαιρετική αγριότητα και φαυλότητά του.

1949: Γεννιέται ο Ρίτσαρντ Γκιρ

1997: Χάνει τη ζωή της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Παρίσι, με τον φίλο της Ντόντι Αλ Φαγιεντ η Λαίδη Ναϊάνα Σπένσερ, πρώην σύζυγος του πρίγκιπα Καρόλου
 

2016: Πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών  ο μεγάλος Γάλλος φωτορεπόρτερ Μαρκ Ριμπού, δημιουργός φωτογραφιών που έμειναν στην Ιστορία όπως «το κορίτσι με το λουλούδι» μπροστά σε Αμερικανικούς στρατιώτες στη διάρκεια πορείας εναντίον το πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του ο Ριμπού απεβίωσε έπειτα από μακρά ασθένεια. 
 
 
 
 
 
 
 
 
2021
Εφυγε από τη ζωή ο πολυαγαπημένος ηθοποιός Μάικλ Κόνσταντιν, ο οποίος είχε υποδυθεί τον «Γκας Πορτοκάλος», τον κινηματογραφικό πατέρα της «Τούλας» (Νία Βαρντάλος) στην πετυχημένη ταινία My Big Fat Greek Wedding του 2002.

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΑΔΙΚΟ: Ακούγοντας τον Κασσελάκη: απορίες και διορθώσεις

 


Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Πώς σας φάνηκε το μήνυμα του Στέφανου Κασσελάκη με το οποίο διεκδικεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; 

Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον. Και ελκυστικό για ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού ακροατηρίου με δυσανεξία στη μούχλα που εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ και τη μιζέρια των εσωκομματικών διαδικασιών. Ο Κασσελάκης είναι ένα πρόσωπο φωτεινό που, ακόμα και αν δεν τα καταφέρει, είναι βέβαιο ότι θα δείξει το περίγραμμα του μοντέλου που εκφράζει τις αναζητήσεις και τις προτιμήσεις μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Αλλωστε ήδη στις αποδόσεις του στοιχήματος εμφανίζεται ως δεύτερος, μετά την Εφη Αχτσιόγλου.  

Ωστόσο ακούγοντας το μήνυμα του, γεννήθηκαν εύλογα κάποιες παρατηρήσεις. Ελάτε, λοιπόν, να το διαβάσουμε μαζί. 

«Με λένε Στέφανο και έχω να σας πω κάτι. (Είμαστε όλο αφτιά…) Γεννήθηκα στο Μαρούσι το 1988. Σε μία χώρα με κληρονόμους πρωθυπουργούς. 

(Παρεμπιπτόντως, ψηφίστηκαν από τον λαό στον οποίο απευθύνεστε.) 

Σε μία οικογένεια με αυτοδημιούργητους γονείς. Η μητέρα μου, οδοντίατρος, δούλευε μέρα νύχτα να στηρίξει τον πατέρα μου όσο εκείνος άρχιζε την εταιρεία του. Τελικά η εταιρεία μεγάλωσε και εγώ βρέθηκα να μεγαλώνω στην Εκάλη. Μόνο που αυτή η ευμάρεια ήταν τελικά επιφανειακή – όπως ήταν και της Ελλάδας. Το παραδικαστικό κύκλωμα χτύπησε τους γονείς μου και τους πήρε ό,τι είχαν και δεν είχαν.

  (Μήπως μπορείτε να μας πείτε κάτι παραπάνω για την υπόθεση; Οχι τίποτα άλλο, αλλά να μην τα μαθαίνουμε από άλλους…) 

Έτσι, στα 14 μου βρέθηκα μόνος μου στην Αμερική. Όχι για πολυτέλεια. Από ανάγκη. Ήμουν τυχερός που ένα από τα παλαιότερα σχολεία των ΗΠΑ μού έδωσε πλήρη υποτροφία. Και αργότερα, η υποτροφία Ανδρέα Δρακόπουλου μού επέτρεψε να φοιτήσω στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια. (Εύγε. Not bad για έναν ανήλικο μετανάστη εξ ανάγκης.

Το 2009, στα 21 μου, εν μέσω οικονομικής κρίσης, βρήκα δουλειά στην Goldman Sachs και είδα από κοντά τι είναι Κεφάλαιο. Το να αγοράζεις τον κόπο του άλλου φτηνά. Το πόση αλαζονεία φέρνει το χρήμα.  

(Εσείς, ως επιχειρηματίας, αγοράζετε φθηνά ή ακριβά την εργατική δύναμη; Και ναι, το χρήμα φέρνει αλαζονεία. Αυτοί που δεν δούλεψαν στη Goldman Sachs ίσως το ξέρουν καλύτερα…) 

Γι’ αυτό και άφησα αυτήν τη δουλειά. Πήρα δάνειο με προσωπική εγγύηση, και τρία χρόνια μετά κατάφερα να μπω στην ποντοπόρο ναυτιλία. Διαχειριζόμενος ρίσκο όλο το 24ωρο. 

(Εδώ έχουμε απορίες. Είναι τόσο εύκολο να πάρει ένα νέος δάνειο για να αγοράσει πλοία; Και τι ακριβώς σημαίνει «προσωπική εγγύηση»;) 

 Μετά από πολύ ιδρώτα, πήρα μια μεγάλη οικονομική ανάσα. Αλλά υπάρχει μια άλλη ανάσα, πολύ πιο σημαντική: Είναι η ανάσα της ελευθερίας. Γνώρισα τον Τάιλερ στα 31 μου. Νοσοκόμος στις ΜΕΘ, ξαγρυπνούσε δίπλα στους ασθενείς, ενώ έκανε το διδακτορικό του με το φως της ημέρας. Και όπως είχα δει από τους γονείς μου στα εύκολα και στα δύσκολα, όταν βρίσκεις έναν άνθρωπο καλύτερο από σένα, κάνεις ό,τι μπορείς να τον κρατήσεις, ό,τι και να λένε οι άλλοι. (Μπράβο σε σας και στον Τάιλερ. Και ως ζευγάρι είστε συμπαθέστατοι.) 

Δεν έχω γκέι ατζέντα. Έχω ανθρώπινη ατζέντα. Με προτάσεις που τις διαβάσατε πριν από μερικές μέρες, που άλλοι φοβούνται να τις πουν. Προνόμια για λίγους και εκλεκτούς τέλος, διαφάνεια παντού, τομές σε υγεία, παιδεία, εργασία, δικαιοσύνη, διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας στον στρατό. 

(Μένει να βρείτε τους πόρους για τον επαγγελματικό στρατό και τους χιλιάδες νέους δημοσίους υπαλλήλους…)  

Έχω επίγνωση ότι δε διαθέτω κομματική προϋπηρεσία. (Αυτό είναι προσόν.) Η προϋπηρεσία μου είναι στην εργασία και στην κοινωνική ζωή. Η υποψηφιότητα που τώρα θέτω δείχνει έναν άλλο δρόμο: από την κοινωνία, για την κοινωνία. Αρκετές γενιές χάθηκαν. Έφτασε η ώρα να φτιάξουμε το Ελληνικό Όνειρο που τόσο έχουμε ανάγκη. (Στο σημείο αυτό να σας πω ότι αν χρησιμοποιήσετε το «Ελληνικό Ονειρο», μαζί με τον Στάθη Καλύβα θα ζητήσουμε δικαιώματα για τη χρήση του, καθώς είναι ο τίτλος του βιβλίου μας. Εντάξει, αστειεύομαι…

Με ένα κράτος που διασφαλίζει ισοτιμία στην ευκαιρία. Με έναν πολίτη που το μέλλον του δεν προδιαγράφεται από το πού και πώς γεννήθηκε. Για να γίνει το Ελληνικό Όνειρο πραγματικότητα, πρέπει να νικήσουμε όσους ωφελούνται από μία Ελλάδα άγονο χωράφι και όχι Ευρώπη στην πράξη. Θέλετε να βάλετε απέναντι στον κληρονόμο Μητσοτάκη ένα άτομο αυτοδημιούργητο; 

(Μετά από τόσες εκλογικές ήττες, αυτό δεν το λέει ούτε ο Τσίπρας πια…) 

Θέλετε να βάλετε απέναντι στους δήθεν άριστους ένα άτομο που μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, που τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία; 

 (Το να διεκδικείς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναφερόμενος στα αγγλικά, ακούγεται και ως τρολιά. Και, τέλος πάντων, ποιους κερδίσατε στους μαθηματικούς διαγωνισμούς; Προς στο παρόν, στις εκλογές δεν διαγωνίζονται στην άλγεβρα. Επίσης εξαιρετικά αγγλικά και καλά μαθηματικά γνωρίζει και ο Γιάνης ο Βαρουφάκης.) 

Θέλετε να βάλετε απέναντι στον Πρωθυπουργό της δήθεν οικονομικής σταθερότητας ένα άτομο που ξέρει καλύτερα χρηματοοικονομικά και επιχειρείν από εκείνον, επειδή έχει δουλέψει και επιχειρήσει; (Ναι, γιατί όχι; Το συζητάμε.)  

Θέλετε να βάλετε απέναντι στον σκηνοθετημένο Πρωθυπουργό του Γκρίνμπεργκ έναν άνθρωπο με ενσυναίσθηση; (Αυτό τώρα είναι ψυχογράφημα του Μητσοτάκη;) 

 Θέλουμε να βάλουμε απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη κάποιον που θα τον νικήσει; (Είπαμε, το συζητάμε…) 

Εγώ έχω όρεξη, δεν έχω καμία απολύτως εξάρτηση, δεν μπορούν να με εξαγοράσουν, όπως δεν μπόρεσαν να εξαγοράσουν τον Αλέξη. (Το πρόβλημα με τον Αλέξη ήταν...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΧΑΒΙΑΡΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ποιος είναι, επιτέλους, αυτός ο εκπρόσωπος της μπουρζουαζίας Στέφανος Κασσελάκης;


Του Θανάση Μαυρίδη

Πάντα θαύμαζα τους αριστερούς για την μαεστρία τους στην προπαγάνδα.
Και μην πείτε ότι οι άοσμες και άγευστες εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησαν ενδιαφέρον. Ποιος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης;  

Σωστά ρωτάτε

Βγει δεν βγει, πάντως, από πλευράς marketing είναι μια πετυχημένη κίνηση. Όλοι μιλάνε για τον αμερικανοσπουδαγμένο νέο, για τον εφοπλιστή που θέλει να πάρει στα χέρια του το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ. Από την δρακογενιά και τους Δρακόπουλους στον Στέφανο! Μία ήττα δρόμος…

Δεν πρέπει να μας ξενίζει το γεγονός ότι ένας εκπρόσωπος της μπουρζουαζίας θέλει να ηγηθεί ενός κόμματος που «εκφράζει» τις λαϊκές μάζες. Ένας φανατικός κομμουνιστής θα μπορούσε να μας πει ότι αυτό και μόνο το γεγονός είναι απόδειξη ότι ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε αριστερό κόμμα. Με άλλα λόγια, δεν κυβέρνησε η αριστερά στην Ελλάδα και έτσι υπάρχει περιθώριο να … ξαναδοκιμάσουμε. Κι αυτή την φορά την … αληθινή αριστερά.  

Η αλήθεια είναι ότι η αριστερά πάντα γοήτευε ένα κομμάτι της πλουτοκρατίας. Εδώ είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ο Πέτρος Κόκκαλης, ο γιος του Σωκράτη! Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά…

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει ελπίδες, επειδή ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει! Μέχρι να εμφανιστεί ο κ. Κασσελάκης το ενδιαφέρον του κοινού ήταν περιορισμένο, υποτονικό. Κι αυτό διότι η ίδια η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για το ποιος θα ηγείται ενός κόμματος που το έχει ήδη καταδικάσει στις εκλογές. Η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει με δοκιμασμένες λύσεις. Αν η Αχτσιόγλου ή ο Παππάς μπορούσαν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ήδη καταφέρει κάτι καλύτερο στις εκλογές. Χρειάζεται, λοιπόν, κάτι νέο.  

Είναι αυτό το «νέο» ο Στέφανος Κασσελάκης;  

Δεν το γνωρίζουμε! Αυτά δοκιμάζονται στην πράξη. Και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει πριν να συμφωνήσουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που θα εκλέξουν τον πρόεδρό τους. Οι άλλες λύσεις, όμως, δεν φαίνεται να είναι εκείνες που θα οδηγήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και πάλι στην εξουσία

Δικό τους το κόμμα, δικές τους και οι αποφάσεις. Αν έχουν μία πιθανότητα να βγουν από το πηγάδι που έχουν πέσει, αυτή είναι να παρουσιάσουν κάτι πραγματικά καινούργιο.

Σε κάθε περίπτωση έχουμε κι εμείς οι «άλλοι» ένα κέρδος. Με τον Κασσελάκη πρόεδρο δεν θα ακούσουμε άλλη φορά Συριζαίο να καταγγέλλει το κέρδος, το κεφάλαιο και την κερδοσκοπία. 

Με άλλα λόγια, έχουν δεν έχουν, προς εμάς θα έρθουν πάλι. Όπως έκαναν και μετά το 2015.  

Και μην τους δείτε να κάνουν και...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Ουρανοκατέβατος αριστερός του χαβιαριού σε μια ριζοσπαστική κομματική έρημο κατσαπλιάδων.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Και τι έχουν να χάσουν; Αν δεν επιτρέψουν στους εαυτούς τους να πειραματιστούν τώρα, στο 17%· αν δεν πάρουν τώρα ένα μεγάλο ρίσκο στον ΣΥΡΙΖΑ, πότε θα το πάρουν;

Το ερώτημα ακούγεται λογικό. Κι είναι αυτό που επιτρέπει στον υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας –και παντελώς ξένο για τον συριζαϊκό βιότοπο μέχρι τον περασμένο Μάιο– Στέφανο Κασσελάκη να προβάλει τώρα σαν υποψήφιος πρόεδρος του ηττημένου κόμματος

Οι πιθανότητες ενός νεοφώτιστου, που κομίζει στην πολιτική αγορά κυρίως τη σοσιαλμιντιακή του φωτογένεια, να προσπελάσει το κλειστό κομματικό σύμπαν της Κουμουνδούρου θα ήταν μηδαμινές, αν το κόμμα διατηρούσε ακόμη κάποια ερείσματα μικρο-εξουσίας.  

Τώρα, σε ένα περιβάλλον απόλυτης πολιτικής ένδειας, με την εσωκομματική αναμέτρηση να έχει σχεδόν εκπνεύσει χωρίς να έχει αφήσει κανένα ίχνος στη δημόσια σφαίρα, οτιδήποτε ουρανοκατέβατο είναι ευπρόσδεκτο.

Ο ουρανοκατέβατος, πάντως, έχει κάτι κοινό με το φαβορί. Ο Κασσελάκης όπως και η Αχτσιόγλου δεν θυμίζουν σε τίποτε το κόμμα του οποίου φιλοδοξούν να ηγηθούν. Ξεχωρίζουν προφανώς λόγω εικόνας. Η εικόνα όμως δεν είναι σκέτη επιφάνεια. Συμβολίζει ήδη κάποιες πολιτικές ποιότητες. Τις προεικάζει, χωρίς βεβαίως να τις εγγυάται.

Τι κατεβάζει ο ουρανός σε μια κομματική έρημο.

Κάποιος που έχει σπουδάσει σε καλό αμερικανικό πανεπιστήμιο, έχει δοκιμάσει την τύχη του στην ελεύθερη αγορά και έχει επιτύχει ως επιχειρηματίας, θα μπορούσε εύκολα να περιγραφεί και ως το αντίθετο του προηγούμενου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ο κόσμος είχε διαμορφωθεί μέσα στους τοίχους των κομματικών γραφείων. Οι διαφορές αυτές οξύνονται αν δοκιμάσει κανείς να ακούσει τι όντως λέει ο νέος με το άλλο βιογραφικό: «Για να εμπιστευτεί ξανά η κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να εμπιστευτεί ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία». «Μόνο με τη διάδραση, μόνο με το μαζί, αλλάζει η Ελλάδα».

Αντε μετά να βρεις, με τέτοιες ΓΑΠικές γλυκερότητες, «διάδραση» με το κοινό που απέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ – και που έχει διαπαιδαγωγηθεί με παραγγέλματα κομματικού σωβινισμού.

Κι όμως.
Αν έχει κάτι να δοκιμάσει ένα πολλαπλώς ηττημένο κόμμα, που βρίσκεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της οριστικής περιθωριοποίησής του, είναι να χειραφετηθεί, επιτέλους, από τους εθισμούς των πιστών του· και να δοκιμάσει να απευθυνθεί σε εκείνους που δεν το ψήφισαν. Οι ζυγαριές αριστερής ορθοδοξίας αφορούν μόνο εκείνους που κατάγονται από τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%· και που μόνο σε ένα τέτοιο κόμμα –μικρό και «καθαρό»– θα διατηρούσαν τον ρόλο τους.

Μπορεί ο Κασσελάκης να μην προλάβει καν να τρέξει στον στίβο. Ομως...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: ΣΥΡΙΖΑ made in USA

 



Tης ΓΙΟΥΛΑΣ ΚΟΥΓΙΑ

Διαβάζω το βιογραφικό: νέος, επάγγελμα εφοπλιστής, σπουδές στην Αμερική, ομιλεί τέσσερις πέντε ξένες γλώσσες, έχει εργαστεί σε εταιρείες-κολοσσοί, σε ομάδες υποστήριξης Αμερικανών υποψηφίων προέδρων – αυτά είναι τα σημαντικότερα μεταξύ άλλων, κορυφαίο όλων βέβαια είναι ότι αυτός ο νέος προαλείφεται για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ένας «πρίγκιπας» στην Κουμουνδούρου λοιπόν; 

Δηλαδή, πάει το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», αλλάζει η διαδρομή Σύνταγμα-Αμερικανική πρεσβεία, δεν θα καίμε τις σημαίες των ΗΠΑ, όλα είπα-ξείπα

Ή μήπως κάνουμε πρόεδρο έναν άνθρωπο που ξέρει τον εχθρό από μέσα και θα μας βοηθήσει να του καταφέρουμε το τελειωτικό χτύπημα, καθότι είναι άκρως επικίνδυνο να βάζουμε φωτιές στις σημαίες σε μια χώρα που είναι πολύ εύφλεκτη και καθόλου πυράντοχη;

Ό,τι κι αν συμβαίνει, το βέβαιον είναι ότι η λεγόμενη Αριστερά αναζητεί νέα ταυτότητα και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή που όλοι θα τις αλλάξουμε – εκτός από λίγους που θα αντισταθούν μέχρις εσχάτων για να μην μπει μέσα τους ο σατανάς. 

Εδώ σε λίγο καιρό θα κρέμονται σε κάποιον τοίχο της Κουμουνδούρου, δίπλα στα κάδρα του Βελουχιώτη, του Φιντέλ Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Kasselakis for president?

 


Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Αν ο Στέφανος Κασσελάκης ήθελε να στήσει μία φάρσα, τότε τα κατάφερε μια χαρά. Μέσα σε τρεις ημέρες έγινε talk of the town και top trending topic στα social -βάζω τα αγγλικά για να είμαι πιο κοντά στο κλίμα που αποπνέει η σχετική κουβέντα. 

Αν σοβαρολογεί και θέλει να γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ο κίνδυνος οι ψηφοφόροι να πιστέψουν ότι πρόκειται όντως για φάρσα.  

Τώρα αν εσείς δεν γνωρίζετε ποιος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, αφήστε το ερημονήσι που κάνετε διακοπές και ελάτε να μας συναντήσετε.  

Ο Κασσελάκης είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη που περιμένεις να είναι ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοδημιούργητος εφοπλιστής, όπως δηλώνει, μόλις στα 35 του, με καλές σπουδές στην Αμερική. Ωραία φάτσα, καλοντυμένος. Κοινώς αντιπροσωπεύει αυτό που χλευάζει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Ηταν υποψήφιος στο Επικρατείας, ως εκπρόσωπος των αποδήμων, αλλά η παρουσία του πέρασε κάτω από το ραντάρ. Μέχρι που αποφάσισε να ανακοινώσει τη δημιουργία πλατφόρμας για την ανασυγκρότηση του κόμματος.  

Οι θέσεις του;  

Εντάξει, ουσιαστικά πρόκειται για μερικά ανεπεξέργαστα σημεία, ικανά όμως να τραβήξουν το ενδιαφέρον.  

Ας πούμε το «μπλοκάκι» να εξισωθεί με το μισθολόγιο, διαχωρισμός κράτους-Εκκλησίας, να έρθουν ξένα ΑΕΙ σε συνεργασία με τα δημόσια, να καταργηθεί η υποχρεωτική θητεία και να αποκτήσουμε επαγγελματικό στράτευμα.  

Μόνο που σε τέτοιες περιπτώσεις, ελάχιστοι ασχολούνται με τις θέσεις. Ολοι βλέπουν το πρόσωπο. 

Ασφαλώς δεν το βλέπουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.  

Ο κομματικός Τύπος, για παράδειγμα, αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο υποψηφιότητας με μία λιτή καταγραφή. Η «Αυγή» πάντως σπεύδει να σημειώσει ότι δεν έχει καμία κοινοβουλευτική ή κυβερνητική εμπειρία -προφανώς θεωρεί προσόν την κυβερνητική εμπειρία επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.  

Τα κομματικά τρολ είναι μάλλον μουδιασμένα, περιμένουν να δουν πώς θα κάτσει η μπίλια, αλλά κάποιοι από το βαθύ κόμμα έβγαλαν χολή με ομοφοβικά σχόλια, όπως κατήγγειλε η Ελενα Ακρίτα.  

Ο Κασσελάκης είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος και έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφο του. Για ποιο λόγο μπαίνει στην κούρσα; 

Πιθανότατα είναι θέμα mentality, όπως θα έλεγε και ο ίδιος. Αν στα 35 σου έχεις γίνει πλούσιος, τότε διατηρείς κάθε δικαίωμα να ονειρεύεσαι the next big thing. Ούτως ή άλλως, μέσα σε δύο ημέρες τον έμαθε σχεδόν όλη χώρα. 

Στα social γίνεται και πλάκα.  

Θα πορευτεί, ως πρόεδρος, προς την αμερικανική πρεσβεία στην πορεία του Πολυτεχνείου; 

Μπορεί ένας εκατομμυριούχος εφοπλιστής να συνομιλήσει με ναυτεργάτες; 

Σε ποια πολιτική «γλώσσα» θα συνεννοείται με τον Φίλη, τη Σία και την Τασία; 

 Τηλεφώνησα σε ένα γνωστό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. «Ούτε μία στο εκατομμύριο» ήταν η απάντηση του στο ερώτημα αν βλέπει τον Κασσελάκη να εκλέγεται πρόεδρος. «Δεν έχει επαφή με το κόμμα».  

Του είπα ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως δεν έχει επαφή με τύπους σαν τον Κασσελάκη. Διότι ...