ΠΑΣΟΚοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κοίτα το ΠΑΣΟΚ να πέφτει

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Η πτώση του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις δεν πρέπει να εξέπληξε ούτε τα στελέχη του ή τουλάχιστον τα πιο ικανά από αυτά να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Tην πραγματικότητα στην οποία η πτώση άργησε κιόλας εξαιτίας της υπόθεσης των παρακολουθήσεων και του δυστυχήματος των Τεμπών αλλά ήταν αδύνατο να αποφευχθεί. Στην πραγματικότητα στην οποία ακόμα και το 9% μοιάζει πολύ για ένα κόμμα που:


    Δεν ξέρει κανείς τι θα κάνει μετά τι εκλογές. Ο αρχηγός του έχει ευθέως εκδηλώσει την επιθυμία να στείλει τη Νέα τη Δημοκρατία στην αντιπολίτευση, ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό είναι η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά πολλά στελέχη θα τσινίσουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ταυτοχρόνως το συμφέρον του κόμματος είναι να μη γίνουν δεύτερες εκλογές που λόγω εκλογικού νόμου θα του στερήσουν αρκετές από τις έδρες των πρώτων. Και όλα αυτά με το επιπλέον μπέρδεμα της πεισματικής απαίτηση να μην είναι πρωθυπουργός ο αρχηγός του μεγάλου κόμματος με το οποίο θα συνεργαστεί (αν συνεργαστεί) το ΠΑΣΟΚ. Τρέχα γύρευε. 


    Έχει επικεφαλής του έναν άνθρωπο ο δεν δίστασε να πετάξει στα σκυλιά την μοναδική επί αυτά τα χρόνια συντρόφισσά του στις Βρυξέλες παρουσιάζοντας την ως «δούρειο ίππο της ΝΔ» (ακόμα κι αν είναι έτσι το ότι δέκα χρόνια δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα λέει κάτι για τον ίδιο), μιλά πιο ξύλινα κι από τον μακαρίτη σύντροφο Τσοχατζόπουλο και μοιάζει να ζει στη δεκαετία του 1980: τότε που η επίκληση «της δεξιάς» αρκούσε για να συσπειρώσει τους παπαντρεόπληκτους ψηφοφόρους. Στον 21ο αιώνα όμως αυτού του είδους οι διαχωρισμοί σημαίνουν όλο και λιγότερα, η δεξιά δεν τρομάζει κανέναν και οι παπαντρεόπληκτοι ψηφίζουν τη φυσική συνέχεια του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας τους 80 και του αυριανισμού, τον ΣΥΡΙΖΑ.


    Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο θέμα προέταξε την παρακολούθηση του αρχηγού του. Ανεξαρτήτως της άποψης που έχει ο καθένας για τη σοβαρότητα του θέματος όλοι καταλαβαίνουν ότι το δράμα του παρακολουθούμενου Ανδρουλάκη δεν συγκινεί ιδιαιτέρως τους ψηφοφόρους.  

        
    Σκίζει τα ρούχα του ότι δεν θα συνεργαστεί ποτέ με τους «πρωταγωνιστές της δραχμής» κάνοντας  ότι ξεχνάει ότι όταν ο Γιάνης έμπλεκε την Ελλάδα σε περιπέτειες το έκανε ως υπουργός του Αλέκση ο οποίος ουδέποτε έχει αποκλείσει και μάλλον επιζητά τη συνεργασία με τον παλιό του σύντροφο.

 
    Δεν προσθέτει τίποτα απολύτως στην πολιτική. Δεν καλύπτει κανένα κενό που ενδεχομένως να αφήνουν ακάλυπτο η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει στελέχη που να κάνουν κάτι διαφορετικό από το να αραδιάζουν καθωσπρέπει κλισέ. Είναι τόσο φανερή η απουσία λόγου ύπαρξης του κόμματος που είμαι σίγουρος πως αν το ίδιο κόμμα με τα ίδια στελέχη δεν λεγόταν ΠΑΣΟΚ και δεν είχε για σήμα τον πράσινο ήλιο ούτε να ονειρευτεί δεν θα μπορούσε την είσοδο στη Βουλή. 


    Κουνά το δάχτυλο και εμφανίζεται ως το νέο και σύγχρονο τη ώρα που κάνει ακριβώς ό,τι και οι «κατηγορούμενοι». Ας πούμε στην περίπτωση της στελέχωσης των ψηφοδελτίων. Κατηγορεί τους «γόνους» την ίδια στιγμή που διαφημίζει την υποψηφιότητα του γιου του Λαμπράκη. Κατηγορεί τη συμμετοχή διασήμων, άσχετων με την πολιτική, για κράχτες και κατεβάζει Σαργκάνη και Σκουντή.

Με λίγα λόγια...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Περί «κινδυνολογίας» για τον ΣΥΡΙΖΑ

 

Του ΜΙΧΑΛΗ ΔΕΜΕΡΤΖΗ

Στο οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, πριν λίγες ημέρες, ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατηγόρησε την κυβέρνηση για προεκλογική κινδυνολογία, κυρίως σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, και απέρριψε το ενδεχόμενο η Ελλάδα να επιστρέψει σε καταστάσεις τύπου 2015.  

Για αυτό το τελευταίο έχει δίκιο. Τα πράγματα δεν είναι όπως το 2015. Είναι χειρότερα…

Όταν λέμε ότι σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα από το 2015, αναφερόμαστε στους εξωγενείς παράγοντες. Ενώ η Ελλάδα δεν φαίνεται να είναι τόσο ευάλωτη όσο ήταν την εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η κατάσταση στη διεθνή πολιτική είναι πολύ χειρότερη σήμερα από ό,τι ήταν τότε.

Ο Ευ. Βενιζέλος, όπως χαρακτηριστικά είπε, απορρίπτει την πιθανότητα να ξαναδεί η χώρα μνημόνια, κλειστές τράπεζες και σενάρια περί δραχμής, φαίνεται να ξεχνά όμως, πρώτον, ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πόλεμος στην Ευρώπη ανάμεσα στη Δύση και την Ρωσία, δεύτερον, ότι από τα έξι κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου τα τέσσερα θεωρούν τον Πούτιν από παρεξηγημένο μέχρι ήρωα και, τρίτον, ότι το ένα από αυτά καθοδηγείται από τον Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος ονειρεύεται φωναχτά επιστροφή στη δραχμή.

Με αυτά τα δεδομένα, χρειάζεται κανείς την κινδυνολογία της κυβέρνησης για να ανησυχεί; 

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει ήδη το κάλεσμά του για «προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας» προς τον Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος, ασχέτως αν η Ελλάδα έχει οικονομική κρίση ή όχι, θέλει με το ζόρι να κλείσει τις τράπεζες. Και να θέλεις δηλαδή να το ξεχάσεις το 2015, δεν σε αφήνουν! 

Πάντως, στο ενδεχόμενο μίας τέτοιας κυβερνητικής σύμπραξης, σίγουρα θα υπάρχει μία μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2015: Έτσι και ζητήσουμε αυτή τη φορά δανεικά από τον Πούτιν, θα μας τα δώσει πολύ ευχαρίστως…

Αλλά ας αφήσουμε τον Βαρουφάκη, ας αφήσουμε και το 2015 και ας δούμε πιο πρόσφατα δεδομένα… 

Ο Ερντογάν την τελευταία τριετία είναι πιο επιθετικός από ποτέ και στο (πιθανότατο) ενδεχόμενο να επανεκλεγεί στην ηγεσία της Τουρκίας, θα είναι το λιγότερο απρόβλεπτος. Πόσο κινδυνολογικό είναι να θυμόμαστε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα; Ή ότι πήρε το μέρος του Ερντογάν στην υπόθεση του ασύλου των οκτώ Τούρκων αξιωματικών το 2016;  

Κι ας πούμε ότι υπερβάλλουμε, επειδή από τότε πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια… Από τότε, όμως, που πήρε πάλι πρακτικά το μέρος του Ερντογάν καταψηφίζοντας στο Κοινοβούλιο την αμυντική συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας, δεν έχουν περάσει ούτε δύο.

Αλλά ας αφήσουμε και τον Ερντογάν, που, ασχέτως του ποιον έχουμε πρωθυπουργό, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο κινδυνολογίας από μόνος του και ας θυμηθούμε την κρίση της πανδημίας… Θυμάστε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπέρ των συγκεντρώσεων και κατά των υγειονομικών μέτρων; Ή που χάιδευε το αντιεμβολιαστικό κίνημα; 

Η τρέχουσα κυβέρνηση σε αυτή την κρίση προχώρησε στην ψηφιοποίηση του Δημοσίου, την οποία και χρησιμοποίησε για να οργανώσει ένα πολύ καλό εμβολιαστικό πρόγραμμα. Είναι κινδυνολογία να λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ήταν κυβέρνηση, θα τα πήγαινε χειρότερα; Ή μήπως είναι μία πολύ ρεαλιστική εκτίμηση; Πιθανώς να μην ξαναέρθει ποτέ το 2015, αλλά αν θεωρείτε ότι αποκλείεται να ξαναέρθει μία αναπάντεχη μεγάλη κρίση, μπορείτε να πείτε ότι είναι κινδυνολογία…

Εν κατακλείδι, είναι ωραία η άποψη που λέει ότι τα δύσκολα τα έχουμε αφήσει πίσω μας και μπορεί ο κ. Βενιζέλος να είναι αρκετά αισιόδοξος ώστε να την ενστερνίζεται. Κάποτε, όμως, πρέπει να βάλουμε και μυαλό και να μάθουμε ότι...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΒΑΡΟΥΦΑΚΟπληκτο ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Αλχημείες σε επανάληψη

Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

 Αρχίσαμε πάλι. «Κάποιες πολιτικές μας μπορεί να οδηγήσουν στο κλείσιμο των τραπεζών». «Εμείς δεν έχουμε φετίχ με το νόμισμα». «Για εμάς, το νόμισμα πρέπει να είναι υπηρέτης του ανθρώπου και όχι ο άνθρωπος υπηρέτης του νομίσματος». Ο χρόνος προχώρησε, αλλά η ψυχή καθηλώθηκε στο 2015. Η τελετουργία του βαρουφακικού αντισυστημισμού χρησιμοποιεί πάντα το ίδιο λεξιλόγιο, αναδίδει μονίμως την ίδια ταγκή οσμή αχώνευτης κομμουνιστογενούς τροφής. Το εποικοδόμημα έχει πρόβλημα, γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να το διορθώσουμε από τη βάση του. Οι θεσμοί δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες του λαού, γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να τους ανατινάξουμε. Τα πάντα είναι μια ρωμαλέα ρήξη – μη ρωτάτε λεπτομέρειες. Υπάρχει σχέδιο. Υπάρχει στυλ. Επιθυμείτε την απελευθέρωση από την τυραννία των αγορών ή όχι; Είστε με τον λαό ή με τους ολιγάρχες, τους μνημονιακούς και τα μονοπώλια; 

 Η εμμονή του Γιάνη Βαρουφάκη με την ανατροπή του οικονομικού και του τραπεζικού συστήματος, οι διχαστικοί του λεονταρισμοί και η τάση του να πρωτοστατεί σε ανύπαρκτες μάχες δικής του σκηνοθεσίας, θα μπορούσαν να εκληφθούν ως μπανάλ γραφικότητες, μόνο που η Ιστορία έχει δείξει πως είναι κάτι παραπάνω: Ο πυρήνας μιας πολιτικής που, όταν είχε την ευκαιρία, ο αρχηγός του ΜέΡΑ25 προσπάθησε να εφαρμόσει· ένας ιδεασμός με αξιώσεις ολέθριας υλοποίησης. Τα αστεία που έχουν αποδείξει ότι θέλουν να υποκαταστήσουν την πραγματικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται πλέον ως αστεία.

Γιατί, όµως, να εγκαταλείψει τις ανεδαφικές φλυαρίες του περί εναλλακτικών εξωτραπεζικών συστημάτων συναλλαγής; 

Γιατί να μη διαφημίσει ξανά οράματα ρήξης με τις Βρυξέλλες; Γιατί να μη θέσει ξανά υπό δημιουργικά ασαφή αμφισβήτηση την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη;  

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν έχει να χάσει κάτι· δεν επλήγη από το φιάσκο του 2015 ούτε θα πληγεί από ένα νέο, ενδεχόμενο φιάσκο, καθότι πρακτικώς εξασφαλισμένος (με συμβατικές μεθόδους φυσικά, όχι με τις επαναστατικές που ευαγγελίζεται). Για την καταστροφική θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, η φρικαλεότητα της οποίας ήταν τέτοιας τάξης που κατάφερε μέχρι και τα βαριά ιδεοληπτικά μάτια του Αλέξη Τσίπρα να ανοίξουν μπροστά στη ζοφερή πραγματικότητα, όχι μόνο δεν απολογήθηκε, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε πολιτικά, αλλά επιβραβεύτηκε! Το κόμμα του και η είσοδός του στη Βουλή είναι η απόδειξη ότι από τις ακροβασίες του βγήκε κερδισμένος. Το φλερτ του με την εθνική κατακρήμνιση και η άτακτη, πλην έγκαιρη, φυγή του παγίωσαν τη θέση του στα πολιτικά πράγματα, αντί να τον στιγματίσουν.

Επειτα είναι και η περίφημη και διαρκώς ανανεούμενη «νέα γενιά». Αυτή που το 2015 ήταν πολύ μικρή για να παρακολουθεί την «περήφανη» διαπραγμάτευση, την αντιμνημονιακή μαγκιά που κατέληξε σε ταπεινωμένη συνθηκολόγηση, τον αντισυμβατικό μηχανόβιο υπουργό που έβλεπε τον θεσμικό του ρόλο σαν σαπουνόπερα, εμπαίζοντας τους δανειστές της χώρας και αφήνοντας την τελευταία να πληρώσει τον λογαριασμό των θεατρινισμών του. Αυτή η γενιά δεν γνώρισε τον Γιάνη Βαρουφάκη ως πολιτικό με επικίνδυνη δύναμη και επιρροή, αλλά ως γκουρού της σουρεάλ μα ελκυστικής αριστερής κοινοτοπίας· ως αντισυστημική εναλλακτική στη συστημική Αριστερά.  

Γι’ αυτή τη γενιά, η επιβολή των capital controls δεν ήταν ένα βίαιο ενήλικο βίωμα, αλλά παράταση μιας ήδη υπάρχουσας, σχεδόν καθιερωμένης κρίσης. Ακόμη κι αν ο Βαρουφάκης δεν διαδραματίσει τελικά τον ρυθμιστικό ρόλο που η απλή αναλογική μπορεί να του επιφυλάσσει, ακόμη κι αν βγει πολιτικά ζημιωμένος από τις διπλές κάλπες, έχει κληροδοτήσει στον πολιτικό διάλογο τα τραύματα του ’15 ως προίκα. Στο άκουσμα των σχεδίων «Δήμητρα» και «Οδυσσέας», οι νεαροί ψηφοφόροι δεν κάνουν συνειρμούς τρόμου. Ονειρεύονται. Αναρωτιούνται γιατί «δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά».

Ο βαρουφακισμός δεν ηττάται στη μάχη. Δεν καίγεται κάτω από το φως της ευθύνης και της πραγματικότητας. Ας μην ελπίζουμε, λοιπόν, ότι οι ακαδημαϊκές μυθοπλασίες περί παράλληλων συστημάτων πληρωμών και «ψηφιακών δημοσιονομικών μονάδων» θα αποδομηθούν αυτοδικαίως, στην απίθανη (;) περίπτωση που θα χρειαστεί να εφαρμοστούν. Εχουμε ξαναδεί το έργο: Για την αποτυχία της ακροαριστερής κουταμάρας δεν φταίει ποτέ η ακροαριστερή κουταμάρα· φταίνε οι εχθροί, η τρόικα, η «τρόικα εσωτερικού», το «σύστημα». Ο παραλογισμός δεν νικιέται. Μόνο προλαμβάνεται και αποφεύγεται.

Οι ριζοσπαστικοί ρεμβασμοί του Βαρουφάκη επανήλθαν ερεθίζοντας ανεπούλωτα τραύματα· η ρητορική περί ελεγχόμενων Μέσων –λίγο καιρό μετά την καταδίκη Παππά!– επανήλθε και αυτή διά στόματος Κατρούγκαλου· τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ γεμίζουν με ρυπαρά διαδικτυακά τρολ που τα βάζουν μέχρι και με θύματα βιασμού, ενώ παράλληλα οι ζυμώσεις στην Ακροδεξιά προλειαίνουν το έδαφος για μια έξαρση εθνικιστικού πρωτογονισμού και πολιτικής ανοησίας.

 Το πολιτικό σκηνικό μοιάζει να ξαναφοράει ρούχα μνημονιακών εποχών, απαντώντας χωρίς λόγια σε μερικά καίρια και όμως μάταια ερωτήματα που διατυπώθηκαν πρόσφατα: 

Γιατί οι υποκλοπές απασχολούν τόσο λίγο κόσμο; 

Γιατί τα Τέμπη αποσβέστηκαν τόσο γρήγορα από την επικαιρότητα;  

Επειδή...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πού να είναι άραγε σήμερα ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας που θα εξαργύρωνε τη στάση του με μία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ και ΠΟΥ Η ΑΦΕΝΤΙΑ ΣΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ? Ρε ουυυρτ ρεεε....

 


Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της καθηγήτριας Επιδημιολογίας, Αθηνάς Λινού και την κάθοδό της στις εκλογές της 21ης Μαΐου με το κόμμα του. Λίγες εβδομάδες πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, είχε ανακοινώσει ότι τον σταυρό προτίμησης στη Θεσσαλονίκη θα κυνηγήσει ο καθηγητής της Σορβόνης Γρηγόρης Γεροτζιάφας. Και βεβαίως ήρθε –για να κορυφώσει αίφνης τη λατρεία του ΣΥΡΙΖΑ στον κλάδο των επιστημόνων– η ανακοίνωση του αναπληρωτή καθηγητή Ιατρικής στο Χάρβαρντ, Οθωνα Ηλιόπουλου, στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας.  

Σε πρώτη ανάγνωση, τι πιο ενθαρρυντικό για την πολιτική. Να μπορεί να προσελκύει επιστήμονες και άλλους άξιους ανθρώπους, αντί για κάποιους του κομματικού σωλήνα που δεν ξέρουν τίποτα περισσότερο από τους θυρωρούς των κεντρικών γραφείων του κόμματος. 

Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να μην επισημάνει κανείς ότι τα τρία αυτά πρόσωπα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Οπως δεκάδες ακόμη, έγιναν ευρύτερα γνωστά –κυρίως λόγω της τηλεόρασης– τα δυόμιση χρόνια της πανδημίας και της μάχης με τον κορονοϊό.   

Απέκτησαν αναγνωρισιμότητα, προφανώς λόγω της επιστημονικής τους επάρκειας, αλλά κυρίως λόγω του σκεπτικισμού που επιμελώς εξέφραζαν για κυβερνητικές πολιτικές και για τις αποφάσεις της τότε Επιτροπής των Εμπειρογνωμόνων. 

Και όταν μιλάμε για την Επιτροπή των Εμπειρογνωμόνων, μιλάμε ουσιαστικά για κριτική στάση απέναντι στο πρόσωπο-θρύλο εκείνων των πρώτων –κυρίως– μηνών, τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα. Τον κ Τσιόδρα, που στην ενημέρωση των 18:00, από τις λέξεις του, τη σεμνότητά του, τα κομπιάσματά του, τη χροιά της φωνής του, κρέμονταν από τα χείλη του εκατομμύρια πολίτες, σπάζοντας κάθε μέρα νέο ρεκόρ τηλεθέασης. Ακόμη και όταν ανακοίνωνε τα πιο επώδυνα μέτρα, την καραντίνα, είχε τον τρόπο του.  

Η δημοφιλία του καθηγητή, μετά τους πρώτους μήνες, άρχισε να υποπτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελεί το κατάλληλο όχημα της κυβέρνησης προκειμένου να περνά τις επιλογές και την πολιτική της με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Αλλωστε, η αποδοχή των μέτρων της κυβέρνησης ήταν συντριπτική.  

Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε κάτι που ξέρει καλά. Με ένα ανελέητο κυνήγι αμφισβητήθηκε η επιστημονική ανεξαρτησία, η ευθικρισία και η ακεραιότητα του κ. Τσιόδρα. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και διαδικτυακοί δίαυλοι τον στοχοποίησαν. Τη μία ότι άργησε να επιβάλει τη μάσκα παντού, την άλλη ότι δεν υποχρέωσε την κυβέρνηση σε μαζικά τεστ (όταν δεν υπήρχαν) ή ότι έκρυψε τις ελλείψεις στα επαρχιακά νοσοκομεία.  

Από αυτή την κριτική στάση, Γεροτζιάφας, Λινού και Ηλιόπουλος ουδέποτε έλλειψαν. Ενώ ο πολύς Πολάκης προχώρησε στον πυρήνα της αμφισβήτησης, δηλώνοντας ότι τα εμβόλια δεν είναι δοκιμασμένα, ικανοποιώντας έτσι ένα διόλου ευκαταφρόνητο αντισυστημικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ.

  Γιατί, πολύ πριν τα fake news για τη νεκρή μικρή Μαρία στον Εβρο, το τσιμέντωμα της Ακρόπολης, την ιδιωτικοποίηση του νερού, την υποβάθμιση των θεατρικών σπουδών ή οτιδήποτε άλλο, τα εργαστήρια δημιουργίας ψευδών ειδήσεων εμφάνισαν τον καθηγητή κ. Τσιόδρα να έχει προχωρήσει σε συμφωνίες με το Μαξίμου, εξαργυρώνοντας τη στάση του, τουλάχιστον με μία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ.  

Πού είναι, λοιπόν, σήμερα ο καθηγητής; 

 Μάλλον σε κάποιον διάδρομο του Αττικού Νοσοκομείου, να λύνει απορίες φοιτητών του ή να μελετά τα στοιχεία για τις πανδημίες του μέλλοντος.  

Πού είναι εκείνοι που έκαναν καριέρα ως επικριτές του; 

Εκεί που τον κατηγορούσαν ότι θα βρεθεί. 

Ουδείς αμφισβητεί ότι ο κ. Γεροτζιάφας ή η Αθηνά Λινού (υποψήφια στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ φυσικά) έχουν πολιτικό υπόβαθρο. Με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν υποψήφιος ο μεν, το βάπτισμα του πυρός το 2007 με το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει η δε. 

Συγγνώμη, όμως, στον κ. Τσιόδρα θα ζητήσει κανείς; 

Κρίμα, γιατί...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Το lapsus του Αλέξη Τσίπρα


 
Του Μανόλη Καψή

Είναι πάντα χρήσιμο να ακούς προσεκτικά τον πρόεδρο Τσίπρα. Ολο και κάτι μαθαίνεις. Να στις τελευταίες του εμφανίσεις μας εξήγησε γιατί δεν πιστεύει στις δημοσκοπήσεις.  

Δεν τις πιστεύει λέει, γιατί αυτός άλλα ακούει στις εξορμήσεις του και στις επαφές του με τον κόσμο.  

Τώρα βέβαια να βγάζεις συμπέρασμα από τον κόσμο που φωνάζει "Αλέξη μπροστά, πάμε δυνατά" και "Νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός" είναι μάλλον παρακινδυνευμένο, δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε ποιοτικά στοιχεία, αλλά δεν το υποτιμώ. Απλώς υποπτεύομαι ότι εκεί που κινείται ο πρόεδρος, στις προεκλογικές του ομιλίες δηλαδή, συνήθως βρίσκονται κατά βάση οι οπαδοί του, για να μην πω οι φανατικοί οπαδοί το.υ που τρέχουν να τον ακούσουν να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια για το καθεστώς Μητσοτάκη και τα δεινά που έφερε στον τόπο, και δεν είναι αυτό που λένε οι δημοσκόποι "τυχαίο δείγμα", αλλά ίσως είναι και λεπτομέρεια. Μην τα ψειρίζουμε τα πράγματα. Τόσο κόσμο συναντά ο Αλέξης Τσίπρας στον δρόμο, το δείγμα δεν είναι τυχαίο, αλλά είναι μεγάλο. Και αστάθμιο

Αλλά βέβαια για έναν απόφοιτο του Πολυτεχνείου, το να μην πιστεύει στις δημοσκοπήσεις, δηλαδή να μην πιστεύει στα εφαρμοσμένα μαθηματικά, στην στατιστική, είναι ένα μικρό πρόβλημα όπως και να το κάνεις. Δεν θέλω να γίνω κακός και να επαναλάβω τα όσα ακούγονται για το πώς παίρνουν πτυχίο οι συνδικαλιστές στα ελληνικά πανεπιστήμια, γι αυτό και εικάζω ότι όταν λέει ο πρόεδρος ότι δεν πιστεύει στις δημοσκοπήσεις, εννοεί ίσως τις δημοσκοπήσεις έτσι όπως γίνονται στην Ελλάδα.  

Να ξέρει όμως πώς γίνονται οι έρευνες στο εξωτερικό;  

Αλλά αν ξέρει πώς γίνονται στο εξωτερικό και βλέπει διαφορές με τη μεθοδολογία των ελληνικών εταιρειών, πώς του ήρθε να ζητήσει να δίνουν οι εταιρείες στη δημοσιότητα τα "αστάθμιστα και πρωτογενή τους δεδομένα"; 

Το έχει δει πουθενά να γίνεται στο εξωτερικό και δεν το ξέρουμε εμείς;  

Και καλά εμείς που δεν έχουμε τον κοσμοπολιτισμό του Αλέξη Τσίπρα. Δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιες οι εταιρείες; Μυστήριο.

Ισως πάλι να εννοεί ότι δεν εμπιστεύεται τις δημοσκοπήσεις γιατί οι εταιρείες είναι "πιασμένες" από την κυβέρνηση. Είναι ένα ενδεχόμενο. Αλλά πάλι και ο ΣΥΡΙΖΑ με εταιρείες δεν δουλεύει; Δεν κάνει και δικές του δημοσκοπήσεις; Και αυτοί "πιασμένοι" από την κυβέρνηση είναι;  

Μήπως τελικά εννοεί ότι δεν πιστεύει στις δημοσκοπήσεις, γιατί δεν του αρέσεις αυτό που προκύπτει από τις έρευνες; Μήπως δεν πιστεύει τις δημοσκοπήσεις γιατί όλες, εδώ και χρόνια, βγάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα; 

Γιατί όταν τα γκάλοπ έδιναν μεγάλη πτώση της Νέας Δημοκρατίας μετά την τραγωδία στα Τέμπη, αν δεν κάνω λάθος, μια χαρά σχολίαζαν οι σύντροφοι τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων. Και θωρούσαν την κυβέρνηση τελειωμένη.

Αλλά πάντα είναι χρήσιμο να ακούς τον πρόεδρο Τσίπρα, όλο και κάτι μαθαίνεις. Να στην τελευταία του παρέμβαση στο Φόρουμ των Δελφών, εκεί όπου κάλεσε τον Βαρουφάκη και τον Κουτσούμπα να δώσουν ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ (μυστήριο γιατί το έχει δεδομένο ότι θα στέρξει να στηρίξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ο Νίκος Ανδρουλάκης, αλλά ίσως είναι και λεπτομέρεια, είπαμε μην τα ψειρίζουμε τα πράγματα), ο πρόεδρος Τσίπρας τους προειδοποίησε: Θα πρέπει να πάρουν την ευθύνη.

Ποια ευθύνη; 

Την ευθύνη να στηρίξουν αυτή την κυβέρνηση, ή "να ανοίξουν τον δρόμο στον κ. Μητσοτάκη με απανωτές εκλογές και με περιπέτειες για τη χώρα να επανέλθει και να συνεχίσει αυτά που έκανε εδώ και 4 χρόνια." 

Πάλι μας μπέρδεψε ο πρόεδρος. Τελικά τις πιστεύει τις δημοσκοπήσεις ή δεν τις πιστεύει;

Γιατί αν δεν κάνω κάποιο λάθος, αν γίνουν απανωτές εκλογές όπως λέει- και δεύτερες και τρίτες εκλογές- αυτός που θα πάρει τελικά την αυτοδυναμία, θα είναι αυτός που προηγείται στις εκλογές. 

Ποιος άλλος θα πάρει αυτοδυναμία; Ο δεύτερος;  Κουρασμένοι από την ακυβερνησία οι ψηφοφόροι, θα του δώσουν τελικά του πρώτου την αυτοδυναμία, θα του δώσουν τις ψήφους που του λείπουν, ώστε να αποκτήσει η χώρα κυβέρνηση. Αν υπάρχει φόβος να επανέλθει δηλαδή ο Μητσοτάκης- για να κάνει αυτά που έκανε εδώ και 4 χρόνια- υπάρχει, γιατί είναι πρώτο κόμμα.

Μάλλον λύθηκε λοιπόν το μυστήριο. Μια χαρά τις πιστεύει τις δημοσκοπήσεις ο πρόεδρος Τσίπρας και μια χαρά ξέρει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι πρώτο κόμμα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερος. Και δεν θέλει απανωτές εκλογές, γιατί ξέρει ότι έτσι θα επανέλθει ο Μητσοτάκης (και θα κάνει βεβαίως βεβαίως αυτά που έκανε εδώ και 4 χρόνια.)

Αλλά αν ξέρει ότι θα είναι δεύτερο κόμμα, γιατί έσπευσε να δηλώσει ότι θα σχηματίσει κυβέρνηση μόνο αν είναι ο νικητής των εκλογών;  

Η μία απάντηση είναι η προφανής: 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Θέλει… και τηλεμαχία ο αθεόφοβος

 Toυ Θοδωρή Γιάνναρου

Τελικά και μετά από μεγάλη συζήτηση, άκαρπη αποδείχτηκε η πρώτη συνεδρίαση της διακομματικής επιτροπής, με τα κόμματα να μην καταφέρνουν να συμφωνήσουν για το debate των πολιτικών αρχηγών, πριν την εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μαΐου 2023.

Συγκεκριμένα, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα συμφώνησαν για μία τηλεμαχία λίγο πριν από τις εκλογές, με όλους τους αρχηγούς, με τον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια να διαφοροποιείται και να ζητά δύο ντιμπέιτ, το πρώτο με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και το δεύτερο να είναι… ιδιωτικό μεταξύ μόνο του Κυριάκου Μητσοτάκη και του (ακόμα) αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης, με το να επαινεί με θράσος τον εαυτό σου, μάλλον θα ελπίζει… πως όλο και κάτι θα μείνει. Μάλλον κάποιος του σφύριξε, πως ο Ναπολέων Βοναπάρτης κάποτε είχε πει πως, "με το θράσος μπορεί κανείς να κυριεύσει τα πάντα” και ο δόλιος το έδεσε σχοινί-κορδόνι… μόνο που ξέχασε να διαβάσει τη συνέχεια του αποφθέγματος που λέει "…αλλά δεν μπορεί να κάνει τα πάντα!”  

Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την δυσλεξία, αλλά πιθανώς με τη νοητική στέρηση! Δυστυχώς δεν είμαι ούτε ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος για να αποφανθώ με σιγουριά εκ’ αυτού!

Δυστυχώς φίλες και φίλοι, κάποιοι είναι και παραμένουν αδίστακτοι, γιατί τίποτα δεν είναι πιο αδίστακτο από την ατιμωρησία… 

Τον ανεχτήκαμε, του την χαρίσαμε… ε!… καλά να πάθουμε! Αντί να βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα με ριγέ στολή -για εσχάτη προδοσία, παρέα με μέλη της αγέλης του, παραμένει στην επιφάνεια πιο αδίστακτος και με περισσότερο θράσος από ποτέ! Δυστυχώς εμείς τον κάναμε να πιστεύει, πως από "τίποτα”, μπορεί να γίνει "κάτι”, και αυτή μας την ανόητη και παντελώς αχρείαστη απερισκεψία, την λουζόμαστε τώρα σε όλο της το μεγαλείο.

Αυτό το απύθμενο θράσος του, μετατρέπεται με τον καιρό και με τη συνδρομή της δικής μας αδιαφορίας, σε "αδιαλλαξία” και "χυδαιότητα”, κάτι που ο ίδιος φυσικά αρνείται, θεωρώντας το ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό!  

Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη που διακατέχει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει πως έχει πάντα δίκιο, αποτελεί τη σφραγίδα ενός πράγματι χυδαίου πολιτικού πνεύματος, που αποτελεί ορατό κίνδυνο για τη δημοκρατία!

Επιμένει λοιπόν στην φιλοσοφία του ολοκληρωτισμού, έχοντας σίγουρα διαβάσει Βοναπάρτη, υποστηρίζοντας αυτό που εκείνος υποστήριζε… πως δηλαδή… "τρία πράγματα δεν κάνεις σε αυτό το είδος της πολιτικής, αν βέβαια αποτελεί επιθυμία σου να την ακολουθήσεις: δεν υποχωρείς ποτέ, δεν ανακαλείς ποτέ και δεν παραδέχεσαι ποτέ τα λάθη σου!”.

Αυτό λοιπόν κάνει και ο Μέγας Αλέξης -ο Αλέξης της αριστερής όχθης του Εξώκοσμου, αλλά κατά τ’ άλλα...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίου εθνικού σουργελοκατσαπλιά κωμωδία

 

 




 
 
 
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίων εθνικών σουργελαράδων κωμωδία

 

 


 

 

 



 
 
 
 




στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βαρουφακο-Βελοπουλο-Ανδρουλακο-Κουτσουμπο-Τσιπρο-Σουργελοξεφτιλαράδων κωμωδία

 



 




 
 
 
 
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σαν σήμερα (30/4/ΧΧΧΧ)

 

311: H χριστιανική θρησκεία αναγνωρίζεται επίσημα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με διάταγμα του αυτοκράτορα Γαλέριου Βαλέριου Μαξιμιανού .

1803: ΟΙ ΗΠΑ αγοράζουν από τη Γαλλία την περιοχή της Λουϊζιάνας με τιμή 20 δολαρίων να τετραγωνικό μίλι. Συνολικό τίμημα 15 εκατομμυρια δολάρια
1821: Το Συνέδριο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο Λάιμπαχ (σημερινή Λιουμπλιάνα) αποδοκιμάζει την ελληνική επανάσταση.

1919: Επικυρώνεται στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού η αποστολή ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, με σκοπό  να προστατεύσει τον χριστιανικό πληθυσμό στην περιοχή και να επιβάλει την τάξη .

1925: Ο Ολυμπιακός, ενάμιση μήνα μετά την ίδρυσή του, δίνει τον πρώτο αγώνα του στο ποδηλατοδρόμιο, το κατοπινό στάδιο Καραϊσκάκη. Νικά τη γαλλική ομάδα του πλοίου «Ζαν Ντ' Αρκ» με 5-0.

1915: Γεννιέται ο ποιητής Νίκος Γκάτσος
1883: Πεθαίνει ο γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Εντουάρ Μανέ
1945: Αυτοκτονεί ο Αδόλφος Χίτλερ  και η  Εύα Μπράουν  μία ημέρα μετά το γάμο τους.

1989: Πεθαίνει ο ιταλός σκηνοθέτης και «πατέρας» του σπαγγέτι - γουέστερν Σέρτζιο Λεόνε
 2014: Πεθαίνει, σε ηλικία 71 ετών από πνευμονία ο Βρετανός ηθοποιός Μπομπ Χόσκινς.  










2018:  Πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο εκδότης Γίωργος Κουρής μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
 





2019  Πέθανε  σε ηλικία 74 ετών στο σπίτι του στο Τέξας ο Πίτερ Μέιχιου, ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Τσουμπάκα στις ταινίες Star Wars
 
 
 
 
2022 Πέθανε η ηθοποιός Αλέκα Λαμπρινού
 
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μια, δύο, τρεις «πρώτες φορές αριστερά»!

 

Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη

Χθες, οδηγώντας προς μία επαρχιακή πόλη για να λάβω μέρος σε μία παρουσίαση, άκουσα στο ραδιόφωνο τον γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, να ζητάει από τους ψηφοφόρους να δώσουν στο κόμμα του την ευκαιρία να κυβερνήσουν, εφαρμόζοντας για πρώτη φορά το πρόγραμμά του. Ισχυρίστηκε, μάλιστα, πως την προηγούμενη «πρώτη φορά αριστερά», δεν κυβέρνησαν με βάση το δικό τους πρόγραμμα, γιατί τους δέσμευαν οι υποχρεώσεις που ανέλαβαν έναντι των πιστωτών και των εταίρων μας. Μάλιστα. Και τα έλεγε σοβαρά, ενώ εγώ τα άκουγα και γελούσα. Τι άλλο θα σκαρφιστούν!

Τι θέλουν, δηλαδή να μας πουν; Πώς δεν ήξεραν ποια είναι η στάση της «τρόικας», η οποία μετονομάσθηκε μέσα σε μια νύχτα «θεσμοί»;  

Ήταν ανήλικοι δηλαδή και τους ξεγέλασαν ή μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας για να κατανοήσουν την πραγματικότητα; 

Έλαβαν παρά τη θέλησή τους μέρος στις εκλογές, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως κανείς δεν πρόκειται να χορέψει, όσο αυτοί θα βαράνε τα νταούλια; Το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίασαν μαζί με τον συνέταιρό τους Καμμένο, το έγραψε κάποιος άλλος και όχι οι φωστήρες του κόμματος; 

 Γιατί τώρα το απεμπολούν και το αποκηρύσσουν με τόση ευκολία; Δεν είναι περήφανοι για τα πεπραγμένα τους; 

Έχουν προσωρινή απώλεια μνήμης; 

Αν ναι, τότε ας ρωτήσουν κάποιον από την εχθρικά διακείμενη μεσαία τάξη, σύμφωνα με τη δική τους διατύπωση, την οποία είχαν μετατρέψει στο φορολογικό υποζύγιο, για να τους θυμίσει όλα όσα θέλουν να ξεχάσουν οι ίδιοι και προσπαθούν να τα ξεχάσουμε κι εμείς.

Κοντολογίς, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μηδενίσει το κοντέρ των κυβερνητικών του θητειών, εκλιπαρώντας για μία πρώτη ευκαιρία. Αυτό θυμίζει το σύνθημα που διακινούσαν στις παραμονές του 2015, σύμφωνα με το οποίο «τους άλλους τους δοκιμάσαμε, ας δώσουμε μία ευκαιρία στον Τσίπρα κι αν κάνει το ένα δέκατο όσων υπόσχεται».

Η ευκαιρία δόθηκε και το αποτέλεσμα ήταν ένα τρίτο, αχρείαστο μνημόνιο και η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, των «ασημικών του κράτους» όπως φώναζαν στις τηλεοπτικές εκπομπές, για τα επόμενα 99 χρόνια.

Ψαρεύοντας, ωστόσο, όπως πάντα, σε θολά νερά, ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται πως δεν κυβέρνησε ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένας κλώνος του, ώριμο τέκνο της μνημονιακής ανάγκης. Ως εκ τούτου δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία για μια «πρώτη φορά αριστερά», ώστε να εφαρμόσει ανεμπόδιστος το πρόγραμμα του, το οποίο είχε επεξεργαστεί για την πραγματική «πρώτη φορά αριστερά», η οποία, παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να το υλοποιήσει, γιατί προσέγγιζε την πραγματικότητα ρομαντικά, όπως δήλωσε και ο κ. Μουζάλας. Ο ψηφοφόρος, βέβαια, θέλει πρακτικές λύσεις στα προβλήματά του και δεν έχει ούτε χρόνο, ούτε διάθεση για ρομαντικές περιπέτειες και μάλιστα με ερασιτέχνες, αριστερούς μάγους.

Ποιο είναι το πρόγραμμα για το οποίο γίνεται τόσος λόγος; Αναρωτιέται ο καλόπιστος αναγνώστης. 

Η απάντηση είναι απλή και διασκεδαστική στις μέρες μας: Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι...

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ου λήψει το όνομα Γεωργούλη επί ματαίω

 

Του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΥ

Πάντα μου ήταν μυστήριο η μαγεία των «παπατζήδων» της Ομόνοιας. Όχι τόσο για την ταχυδακτυλουργία με την οποία μπέρδευαν τα χαρτιά, όσο για τον τρόπο με τον οποίο παγίδευαν κάθε αφελή, όταν τον καλούσαν να λύσει το «αίνιγμα»: «παπάς εδώ, παπάς εκεί, πού είναι ο παπάς;». Διότι έμοιαζαν σαν να σαγήνευαν το θύμα τους. 

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτήν ακριβώς τη μαγική μέθοδο των «παπατζήδων» χρησιμοποίησε η ηγεσία συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης, ως κεντρικό της μύθο. Και αποδείχτηκε θαυματουργή. Διότι κατέλαβε την εξουσία. Γι’ αυτό, συνεπαρμένη από την επιτυχία, συνεχίζει μέχρι σήμερα πιστά την εφαρμογή της από όλες τις θέσεις. Είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Και σε όλα τα θέματα. Από την οικονομία και την πανδημία, μέχρι τις εξωτερικές μας σχέσεις.

Εκεί όμως που αποθεώθηκε η «μέθοδος του παπατζή» ήταν στην αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών. Έτσι όταν αποκαλύφθηκε ότι ο πρεσβευτής της Βενεζουέλας, αγαπημένης τριτοκοσμικής τυραννίας, κακοποιούσε σεξουαλικά τις εργαζόμενες στην πρεσβεία, ο κ. Τσίπρας αντέδρασε αστραπιαία και «αποτελεσματικά». Έστειλε αμέσως επιστολή προς τον τύραννο στην οποία χαρακτήριζε «πολιτική ωριμότητα» όχι την προστασία των θυμάτων και την τιμωρία του δράστη αλλά ακριβώς το αντίθετο: τη σ υ γ κ ά λ υ ψ η του εγκλήματος. Μόνον και μόνον γιατί ο δράστης ήταν δικός τους! Όταν, όμως, στην περίπτωση Λιγνάδη ο δράστης δεν ήταν δικός τους, αφού ούτε πρεσβευτής κάποιας αγαπημένης τυραννίας ήταν ούτε μέλος του δικού τους κόμματος, πρώτη πράξη τους ήταν να τον χρεώσουν στους αντιπάλους τους.

Μάλιστα, επειδή μετά από θεατρικές παραστάσεις συνηθίζονται οι φωτογραφίσεις ηθοποιών με επισήμους και υπήρχε τέτοια όπου εμφανίζονταν με τον Λιγνάδη πρόσωπα των αντιπάλων τους μαζί με την πρώην υπουργό πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποίησαν τη γνωστή σταλινική μέθοδο: νόθευσαν ακόμη και τη φωτογραφία, αφαιρώντας το πρόσωπο της υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ. Και στη συνέχεια την επιδείκνυαν για να καταγγείλουν τους αντιπάλους τους ότι είχαν φωτογραφηθεί μαζί του!

Και αμέσως, σε όλη τη χώρα και για διάστημα μηνών, αντηχούσε παντού το όνομα Λιγνάδης. Ο οποίος όμως δεν ανήκε στον εαυτό του αλλά στους αντιπάλους τους, ώστε να κατασκευάσουν συλλογική ευθύνη και ενοχή. Την οποία ανέλαβαν να αποδώσουν αγέλες αυτόκλητων αφιονισμένων τιμωρών, διακόπτοντας θεατρικές παραστάσεις με συνθήματα, μιλώντας για κόμμα βιαστών, αναρτώντας πανό για ενόχους, πραγματοποιώντας επιθέσεις σε σπίτια κ.ο.κ. Μάλιστα, επειδή ο καταγγελθείς υπηρετούσε στο Εθνικό Θέατρο ζητούσαν την παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού.

Και αυτά δήθεν για «απόδοση δικαιοσύνης». Αδιαφορώντας για το ότι σε μία δημοκρατία η απόδοση δικαιοσύνης έχει ανατεθεί σε θεσμούς και όχι σε ομάδες αυτόκλητων τιμωρών, που ενεργούν σαν τάγματα εφόδου με την εξουσία της αγέλης. Την οποία, κατ’ ευφημισμόν, ονομάζουν «δικαιοσύνη παντού», ενώ πρόκειται για την πιο ωμή κατάργηση της δικαιοσύνης. Απέδειξαν έτσι ότι δεν τους ενδιέφεραν ούτε οι βιασμοί ούτε τα θύματα αλλά μόνον η εκμετάλλευση των καταγγελιών για βιασμούς. Μάλιστα, στον παροξυσμό της δημαγωγικής εκμετάλλευσης της υπόθεσης Λιγνάδη, ξέχασαν ότι υπήρχαν και θύματα – τα οποία έπνιξαν μέσα στη σιωπή. Διότι η δημαγωγία είναι πάντα μονοθεματική και μονοδιάστατη.

Ώσπου ήρθε η μεγάλη ανατροπή που έφερε η υπόθεση Γεωργούλη. Διότι τώρα τον καταγγελλόμενο ως βιαστή δεν μπορούν να τον χρεώσουν στον αντίπαλο. Αντίθετα είναι δικός τους πολιτικός. Και μάλιστα ευρωβουλευτής τους. Οπότε μόνον ένα θαύμα τους έσωζε από το τέρας της «συλλογικής ευθύνης», που οι ίδιοι είχαν κατασκευάσει, για να καταβροχθίσει τους αντιπάλους τους. 

Και το θαύμα εγένετο. Στον «βιασμό Γεωργούλη» δεν υπάρχει βιαστής! Δεν υπάρχει θύτης! Άρα δεν υπάρχει δράστης για να ονομάσουν και να καταγγείλουν. Υπάρχει μόνον θύμα, χωρίς θύτη. Γι’ αυτό είναι «με τα θύματα»!

Οπότε, «ου λήψει το όνομα Γεωργούλη επί ματαίω».  

Γι’ αυτό δεν λένε το όνομα «Γεωργούλης» ούτε καν για να τον υπερασπιστούν. Και τον υπερασπίζονται έμμεσα, ρυπαίνοντας το θύμα με χυδαίους υπαινιγμούς, που  ανασύρουν από τον Τύπο του υποκόσμου. Και δίνουν και όνομα στη στάση τους αυτή: «είμαστε με τα θύματα»…

Επαναλαμβάνουν έτσι τον εαυτό τους, όταν δεν ήθελαν να καταδικάσουν την εισβολή του Πούτιν. Και γι’ αυτό κατήγγελλαν τον εν γένει πόλεμο –σαν να έκαναν πόλεμο οι Ουκρανοί στον εαυτό τους– και υποστήριζαν την ειρήνη, την αγάπη, τον άνθρωπο, τους ποδηλάτες, τα ζώα και τις ώρες κοινής  ησυχίας, μόνον και μόνον για να μην εκστομίσουν τη λέξη «Πούτιν»!

Πρόκειται για την εξέλιξη της «θεωρίας του παπατζή». Στην οποία δεν ξέρεις ποτέ πού είναι ο «παπάς». Ενώ εδώ σου κρύβουν ακόμη και το αν υπάρχει «παπάς». Δηλαδή βιαστής.

Τη γελοιότητα του «παπατζή» φαίνεται πως την αντιλήφθηκαν ακόμη και οι ίδιοι. Γι’ αυτό...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Οι Illuminati, ο Τσε και ο αγωνιστής Γεωργούλης

 

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Στην αρχή ήταν ο καβγάς με τον Πολάκη. Μετά ήρθε η επίθεση του Παπαδημούλη στον φράχτη του Εβρου. Και, τώρα, όταν έσκασε η υπόθεση του άλλου μεγάλου αγωνιστή της Αριστεράς και εξίσου μεγάλου καλλιτέχνη Γεωργούλη, έγινε ένα μέγα μπάχαλο σχετικά με το τι ήξεραν ή δεν ήξεραν και από πότε ο Τσίπρας και η δημογεροντία του ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, σε σχέση με κάτι απίθανους κομματικούς τύπους που σκάσανε μύτη να υπερασπιστούν αυτόν τον γίγαντα του ήθους, της δημοκρατίας και της τέχνης. Και, όλα αυτά, μέσα στις λίγες ημέρες από τότε που ξεκίνησε, άτυπα έστω, αλλά πολύ ουσιαστικά, η προεκλογική περίοδος. Επιπλέον, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και μία σειρά ακόμα από αντίστοιχα αυτογκόλ των συριζαίων των ίδιων ημερών. Αλλά αυτά είναι αρκετά για να φανεί καθαρά πόσο πολύ δεν το έχουν με το timing της εκλογικής αναμέτρησης.

Πάντως, την ίδια ώρα και εν μέσω των ίδιων συνθηκών, ο Τσίπρας, να το σημειώσουμε εκ νέου, σηκώθηκε και πήγε στο Βερολίνο, να «φιλήσει το δαχτυλίδι» του Σολτς. Δηλαδή να βάλει υποψηφιότητα ως ο πιο πρόθυμος «ακόλουθος» της γερμανικής πολιτικής στην Ελλάδα. Βέβαια, ο ίδιος είπε κάτι σαν «να ενισχύσουμε τις συνεργασίες των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη» και τέτοια, όταν συνάντησε τον καγκελάριο: ε, αν ήταν ο Πινόκιο, η μύτη του θα είχε φτάσει δυο μέτρα: γι’ αυτό πήγε;  

Αν ήταν γι’ αυτό, θα είχε και σε πολλούς άλλους να πάει. Πήγε όμως στο μεγάλο αφεντικό, να φιλήσει το χέρι που ίσως τελικά να κουνάει αόρατα την κουτάλα του σχηματισμού της επόμενης κυβέρνησης. Λοιπόν, ο άνθρωπος όντως έχει άλλο επίπεδο απ’ τους δικούς του: όσο αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν για να γκρεμίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντίστροφη μέτρηση για τις κάλπες, ο Τσίπρας χτίζει ένα «υβριδικό» μέλλον, περίπου ό,τι κι αν βγάλουν αυτές.

Εν τω μεταξύ όμως οι δικοί του οι τηλεστάρ το έχουν γυρίσει στην κωμωδία. Σε αυτό το είδος φαίνεται ότι ήθελε να διαπρέψει και ο ηθοποιός Γεωργούλης. Αλλά μετά τις φρικτές καταγγελίες για βιασμό και πολύ ξύλο εις βάρος μιας αθώας γυναίκας (που υπέφερε στα χέρια του αλλά και που, ευτυχώς, είχε τη δύναμη μετά να κινηθεί απόλυτα σωστά), εκείνος αποκάλυψε την «αλήθεια»: είναι πολιτική δίωξη, όχι προσωπική. Δεν έχει να κάνει, λέει, με κάποιον που είναι αντιμέτωπος με αυτά τα βαριά ποινικά εγκλήματα. Οχι. Είναι πολιτική μάχη: το σύστημα τον χτυπάει για τις ιδέες του, για το έργο του, για την αγάπη που του έχει η κοινωνία, για το πάθος με το οποίο τον στηρίζει. Και όλα αυτά συμβαίνουν εις βάρος του την ώρα που είναι έτοιμος να ριχτεί στον προεκλογικό πόλεμο κατά της… τυραννίας. Τυχαίο; Δεν νομίζω…

Αυτός ο αγνός αγωνιστής, ο δάσκαλος του ήθους, ο γίγαντας του δικαίου, έχει πέσει θύμα μιας τεράστιας διεθνούς καλοστημένης σκευωρίας που εξυφάνθηκε ακριβώς επειδή είναι αυτός που είναι. Και που σύμφωνα με εξακριβωμένες πλέον πληροφορίες εκτός από τους εσωτερικούς εχθρούς του, περιλαμβάνει βέβαια και την πονηρή βελγική εισαγγελία, αλλά, πίσω από αυτήν, στο επίκεντρο, τους Illuminati: εκείνοι έδωσαν την εντολή εξόντωσης, σε απόρρητη διεθνή σύσκεψη πέρυσι το καλοκαίρι στη Λίμνη Πλαστήρα.

Επειδή γνωρίζουν τη δύναμή του να αλλάξει τον κόσμο προς το καλό: βλέπουν ότι είναι ένας νέος Τσε που απειλεί συθέμελα την παγκόσμια νέα τάξη τους. Και λένε: τσου!  

Ομως...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΖΑίικο ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η λούμπεν πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ

 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Το τελευταίο επεισόδιο στον πόλεμο ξεκίνησε με τα διοικητικά συμβούλια των μουσείων. Ο διορισμός τους από την κυβέρνηση, αναζωπύρωσε την αντιπαράθεση με τους συνδικαλιστές και τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Για τον μέσο πολίτη είναι ένας μάλλον ακατάληπτος πόλεμος. 

Το επίδικο είναι η αλλαγή του καθεστώτος των μουσείων τα οποία στο εξής θα είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ και το Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων ο «κατάπτυστος» νόμος της κυβέρνησης, δρομολογεί την ιδιωτικοποίηση των μουσείων.

Υπό κανονικές συνθήκες και μόνο η χρήση του όρου «ιδιωτικοποίηση» θα έπρεπε να μας κάνει επιφυλακτικούς για τη σοβαρότητα των καταγγελιών. Άλλωστε μόλις πρόσφατα ζήσαμε την παράνοια της ιδιωτικοποίησης του νερού.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει ένας ακόμα λόγος: με το ίδιο νομικό καθεστώς λειτουργεί και το Μουσείο της Ακρόπολης. Το πιο επιτυχημένο δηλαδή μουσείο της χώρας. Για να μη πούμε για τα πανεπιστήμια, όλα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, τα οποία ουδείς ποτέ χαρακτήρισε ιδιωτικά.  

Η επιχειρηματολογία που συνόδευσε τις αντιδράσεις ήταν εξ ίσου προβληματική. Σε πολλές περιπτώσεις διακινούσαν απλώς ψέματα. Όπως ότι τα μέλη των ΔΣ θα αμείβονται πλουσιοπάροχα, όταν οι θέσεις είναι αμισθί, ή ότι θα ξεπουλήσουν τα αρχαία, όταν η αρμοδιότητα για τα εκθέματα παραμένει στο υπουργείο και το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Σε άλλες περιπτώσεις έδειχνε μια πλήρη άγνοια για τον ρόλο των Διοικητικών Συμβουλίων. Έτσι αναφερόταν ως αρνητικό στοιχείο η συμμετοχή και άλλων ειδικοτήτων πέραν των αρχαιολόγων όπως αρχιτεκτόνων, καθηγητών πανεπιστημίου ή επιχειρηματιών. Κάτι απόλυτα σύνηθες, ισχύει και για το Μουσείο της Ακρόπολης, και βέβαια έχει στόχο να αξιοποιήσει έμπειρα στελέχη από διάφορους χώρους για την διαχείριση και την ανάπτυξη της εξωστρέφειας των μουσείων. Σε κάθε περίπτωση επικεφαλής των μουσείων, στη θέση του γενικού διευθυντή δηλαδή, μπήκαν σε όλες τις περιπτώσεις αρχαιολόγοι. Αυτοί έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Το αν θα επιτύχουν τα νέα Διοικητικά Συμβούλια μένει να φανεί. Θα είναι πολύ δύσκολο ωστόσο να τα πάνε χειρότερα: ως σήμερα τα μουσεία ήταν υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού. Με όλη την γραφειοκρατία, την απουσία λογοδοσίας αλλά και τη νοοτροπία που συνοδεύει το Δημόσιο. Το πραγματικό ερώτημα είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να υιοθετήσει και να αναδείξει ως στοιχείο της αντιπολίτευσης που ασκεί, ένα τέτοιο ζήτημα. Ένα στενά συντεχνιακό θέμα το οποίο στην καλύτερη περίπτωση ικανοποιεί κάποιους συνδικαλιστές. Σε έναν στοιχειωδώς λογικό πολίτη ωστόσο, δίνει την εικόνα μιας αντιπολίτευσης από το μακρινό παρελθόν. Δογματικά προσκολλημένης δηλαδή σε μια συνθηματολογία που όλοι πια αναγνωρίζουν ότι είναι κενή περιεχομένου, αποτελεί ένα φύλλο συκής αντικοινωνικών συμπεριφορών.

Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει ανάλογα περιθωριακές θέσεις σε μια σειρά από ζητήματα, τα οποία ήρθαν για ένα μικρό διάστημα στο επίκεντρο της επικαιρότητας, μόνο και μόνο για να χαθούν στη συνέχεια. Έμειναν απλώς σαν υπενθύμιση για το πόσο εύκολα ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στο κόμμα του 4%.

Ο χώρος του πολιτισμού προσφέρει και άλλα παραδείγματα. Η τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης είναι ένα. Στάθηκε αφορμή για εξαιρετικά ανοίκειες επιθέσεις στην υπουργό, την οποία αποκάλεσαν «Τσιμενδώνη», αλλά και σε έναν επιστήμονα διεθνούς κύρους όπως ο Μανόλης Κορρές. Έναν άνθρωπο ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στην προστασία της Ακρόπολης. Το ότι έκανε αυτοψία για το ζήτημα η βουλευτής Ραλλία Χρηστίδου ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Τελικά η έκθεση της Unesco έδειξε αυτό που όλοι γνωρίζαμε, πολύ φασαρία για το τίποτα. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με τα αρχαία του μετρό στη Θεσσαλονίκη, τα οποία επανατοποθετούνται στο σταθμό Βενιζέλου χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Άλλο ένα «έγκλημα» το οποίο θα βρεθεί στον κάλαθο των αχρήστων, μια καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν τα χούγια ακραίων και περιθωριακών.

Ξεχωριστή θέση έχει ασφαλώς και η ημιεπίσημη καμπάνια για τη σύνδεση της ΝΔ με σεξουαλικά εγκλήματα, η οποία βρήκε θερμή ανταπόκριση στους χουλιγκάνους των γηπέδων, ναυάγησε ωστόσο και αυτή όταν ήρθαν στην επιφάνεια οι καταγγελίες σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Γεωργούλη. Η παραβατική συμπεριφορά δεν είναι προνόμιο ενός κόμματος.

Πάντα στο χώρο του πολιτισμού, ένα ακόμα θέμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε το είδος της αντιπολίτευσης που ασκεί, ήταν με την περίφημη «υποβάθμιση» των ηθοποιών. Η διαφορά σε σχέση με τα άλλα είναι ότι το ζήτημα είναι υπαρκτό. Πηγάζει ωστόσο από το γεγονός ότι οι ιδιωτικές σχολές στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται, θέση η οποία βρίσκεται στην καρδιά της ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλα αυτά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις. Είναι εναντίον των ιδιωτικών σχολών ανάλογα με το ποιοι φοιτούν σε αυτές. Αν έχει ενδιαφέρον αυτή η αντιπαράθεση όμως, είναι ακριβώς επειδή δείχνει ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ προτεραιότητα δεν έχει η πολιτική συνέπεια αλλά η ικανοποίηση κάποιων κοινών, τα οποία θεωρεί προνομιακά, όπως οι ηθοποιοί.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό αυτών των τοποθετήσεων είναι η προσπάθεια να απευθυνθούν και να αξιοποιήσουν όχι τη λογική αλλά το συναίσθημα, μερικές φορές ακόμα και τα πιο χαμηλά αντανακλαστικά των πολιτών. Η αρχαιολογική μας κληρονομιά που κινδυνεύει, η σεξουαλική κακοποίηση, οι συμπαθείς ηθοποιοί που αδικούνται. Και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά υπάρχουν και στο χώρο της ανώτατης παιδείας όπου ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει ότι θα επαναφέρει το «άσυλο». Δεν θα πρέπει να υπάρχει έστω και ένας έλληνας ο οποίος να πιστεύει πραγματικά μέσα του ότι κινδυνεύει το άσυλο. Αντιθέτως όλοι έχουν δει κι έχουν ακούσει για την κατάσταση που επικρατεί σε ορισμένες τουλάχιστον σχολές. Πρόκειται λοιπόν για ένα ακόμα σύνθημα κενό περιεχομένου το οποίο προσπαθεί να ανακαλέσει μνήμες από την εποχή της δικτατορίας. Στην πράξη ανταποκρίνεται απλώς στις επιθυμίες μιας μικρής μειοψηφίας την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί δική του. Είναι η ίδια μικρή μειοψηφία για χάρη της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να κάνει απίθανους ακροβατισμούς διαφωνώντας με τον σταθμό του μετρό στα Εξάρχεια. Να πάει λίγα στενά πιο πέρα για να μη στεναχωρηθούν τα παιδιά!

Στη μεγάλη εικόνα των πραγμάτων όλα αυτά τα ζητήματα είναι ασφαλώς δευτερεύουσας σημασίας. Πολλοί ψηφοφόροι ενδεχομένως και να τα αγνοούν. Δεν παύουν ωστόσο να διαμορφώνουν την εικόνα που έχει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών για την αξιωματική αντιπολίτευση. Ένα κόμμα αναχρονιστικό το οποίο σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τη νοοτροπία αριστερής σέχτας. 

Ένα πολιτικό προϊόν για το οποίο...

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια: