ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ψαλιδισμένα οράματα

 

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Στην ελληνική συλλογική εμπειρία, ο ρόλος του φιλοσόφου οριοθετήθηκε από τον Σωκράτη και η οριοθέτηση διασώθηκε από τον Πλάτωνα.  

Σοφία είναι ο τρόπος του αληθούς, και αληθής ο τρόπος της αθανασίας. Αλήθεια δεν είναι ένας κατεστημένος, κατά σύμβαση τρόπος ή συνταγή για το «ορθώς διανοείσθαι». Αληθινό είναι κάθε τι που υπάρχει «κατ’ αλήθειαν»: δεν φθείρεται, δεν παρακμάζει, δεν πεθαίνει. Και, κυρίως, «υπό πάντων μετέχεται ενικώς».

Πού εντοπίζουν οι Ελληνες το χάρισμα ή κατόρθωμα της αθανασίας; 

Στον κοινωνούμενο τρόπο της ύπαρξης. Γνωρίζουν ότι η ύλη είναι οπωσδήποτε θνητή, όμως ο τρόπος ύπαρξης και συνύπαρξης των υλικών πραγμάτων – πεπραγμένων ενδέχεται να είναι άφθορος και αθάνατος.  

Ποια τα γνωρίσματα αυτού του τρόπου πιθανής αθανασίας; 

 Είναι η τάξη, η αρμονία, η κοσμιότητα. Και επειδή οι άνθρωποι «φύσει ορέγονται αθανασίας», προσπαθούν να μιμηθούν τον σταθερό και απαράλλαχτο τρόπο «τής του παντός διοικήσεως των υπαρκτών». Ιδρύουν πόλεις, οργανώνουν τη συμβίωση με τις προϋποθετικές αρχές που καθιστούν το σύμπαν κόσμημα, «κόσμον».

Το «άθλημα αληθείας», ως ελληνικός τρόπος της συμβίωσης και οργάνωσης του ανθρώπινου βίου, μοιάζει να τελείωσε ιστορικά στην περίπτωση των Ελλήνων με την ίδρυση του ομώνυμου νεωτερικού «εθνικού» κράτους. Στα πρώτα χρόνια της εξέγερσης, του 1821, ο στόχος της εξέγερσης μπορεί να έμοιαζε παράτολμος, και ουτοπικός, αλλά στις συνειδήσεις πρέπει να ήταν ρεαλιστικός και ξεκάθαρος: «Να πάρουμε την Πόλη και την Αγια-Σοφιά». Η συνείδηση του Ελληνισμού ήταν σαφέστατα και ρεαλιστικότατα αυτοκρατορική, η έννοια του «εθνικού κράτους» αδιανόητη, δεν υπήρχαν προσλαμβάνουσες παραστάσεις για να κατανοηθεί.

Στο πεδίο μελέτης της Ιστορίας αποφεύγουμε, αυτονοήτως, ερωτήματα του τύπου: «τι θα γινότανε αν» – δεν έχουν κανένα ρεαλιστικό αντίκρισμα. 

Παρ’ όλα αυτά, για λόγους έμμεσου φωτισμού του προβληματισμού μας, δεν θα ήταν λάθος να διερωτηθούμε: «Τι θα μπορούσε να έχει προκύψει, αν η επανάσταση των Ελλήνων το 1821 είχε αποτύχει στην Πελοπόννησο και είχε πετύχει στη Μολδοβλαχία».

Γνωρίζουμε από τη μελέτη των πηγών τη διαδρομή που ακολούθησαν οι ευρωπαϊκές αντιδράσεις στην ελληνική απελευθερωτική εξέγερση του 1821. Η πρώτη αντίδραση ήταν απροκάλυπτα και βίαια αρνητική: Η Ευρώπη του Μέτερνιχ ήταν αδύνατο να συναινέσει στον παραλογισμό της εξέγερσης των Ελλήνων. Ομως, προοδευτικά, μοιάζει να συνειδητοποιήθηκε στη Δύση η ευκολότερη από τις λύσεις: η αφομοιωτική δυναμική του τρόπου ή πολιτισμού της ευρωπαϊκής Νεωτερικότητας.

Εκ των υστέρων οι πιστοποιήσεις μοιάζουν σχηματικές, όμως η στρατηγική των λεγόμενων Μεγάλων Δυνάμεων της Δύσης γινόταν όλο και πιο φανερή. Προφανέστατος ήταν ο στόχος της ριζικής κοινωνικής αλλαγής – η μακραίωνη πολιτική παράδοση των Ελλήνων, ο κοινοτισμός, ήταν από τα βασικότερα στοιχεία ελληνικής ταυτότητας που έπρεπε να εξαφανιστούν: Το σχολείο, η εκκλησία και το καφενείο υπηρετούσαν την αυτονόητη συνοχή της κοινότητας, όμως η νεωτερική απαίτηση προτεραιότητας των «δικαιωμάτων του ατόμου» μετέβαλε έμμεσα και ασυνείδητα την ιεράρχηση προτεραιοτήτων.

Ο Νίκος Σβορώνος εντόπισε καίρια τον καταλύτη της αλλαγής που διαστέλλει ριζικά τη νεωτερική από την προγενέστερη Ευρώπη. Στο παρελθόν υποκείμενο φορολογικής υποχρέωσης ήταν η κοινότητα, στη νεωτερική εποχή των μεγαλουπόλεων το ατομικό εισόδημα διαβαθμίζει την καταξίωση και ιεράρχηση των πολιτών. Υπάρχει μια χαώδης διαφορά ανάμεσα στην ικανοποίηση των αναγκών και στην κοινωνία των αναγκών. Διατηρώ στη μνήμη την αφήγηση ενός γέροντα από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, μου περιέγραφε τη δοσοληψία στην αγορά κάθε Σάββατο στο Αϊβαλί: «Ζητούσες από έναν χωρικό που πούλαγε τα προϊόντα του, να σου δώσει δύο οκάδες (τότε) βούτυρο. Ο χωρικός ζύγιζε κανονικά τις δύο οκάδες και πρόσθετε και δύο κουτάλες ακόμα ως “ευλογία”. Ζητούσες είκοσι αυγά, τα πλήρωνες, αλλά ο χωρικός πρόσθετε και άλλα πέντε, “ευλογία”».

Η προφανής σημασία τέτοιων παγιωμένων εθίμων νομίζω ότι δήλωνε διαφορετική από ό,τι σήμερα ιεράρχηση αναγκών. Ενδιέφερε και τότε, οπωσδήποτε, η εμπορική δοσοληψία συμβατικά αξιολογημένη με την τιμή σε χρήμα. Ομως...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΑΓΙΑΔΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το τουρκικό δόγμα «θα έρθουμε ένα βράδυ…» και πως αντιμετωπίζεται. Τι θέλει και τι είναι διατεθειμένη να κάνει η αποχαυνωμένη ελληνική κοινωνία με την Τουρκία;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί και την πολιτεία αλλά και την ελληνική κοινωνία το οποίο, κάθε φορά που απαιτεί επιτακτική απάντηση, εξωθείται εις το πυρ το εξώτερον.

Το ερώτημα είναι αν η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη να πολεμήσει για να διατηρήσει την ακεραιότητα της χώρας. 

Αυτό που ο Ερντογάν με τον χαρακτηριστικό τρόπο έκφρασής του περιέγραψε ως εξής: «Γεμίστε (ενν. εξοπλίστε) όσο θέλετε αυτά τα νησιά. Τίποτε από αυτά δεν θα σας ωφελήσει. Εδώ υπάρχει η Τουρκία. Τα αεροπλάνα που έρχονται, τα όπλα, κι όλα αυτά… δεν ωφελούν. Αυτή η δουλειά δεν είναι ζήτημα κόπου και ισχύος, είναι ζήτημα καρδιάς».

Αυτή η καρδιά που ο Ερντογάν φαντάζεται πως την έχει η Τουρκία, υπάρχει στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα η κυρίαρχη αντίληψη είναι να αποφύγουμε τον πόλεμο χωρίς απώλειες. Είναι, όμως, ένα δόγμα το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει τα επόμενα χρόνια. Η ανάλυση πρέπει να βασιστεί στο πως θα αντιμετωπιστεί, με συνδυασμό ήπιας αλλά και σκληρής ισχύος, η Τουρκία. Θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε ή, για να διατηρήσουμε τον σημερινό τρόπο ζωής που οδηγεί στην αποχαύνωση, θα οδηγηθούμε σε παραχωρήσεις;

Ελάτε, όμως, που η παραχώρηση δεν θα είναι τύπου Ιμίων. Η Τουρκία αυτά που αμφισβητεί από την Ελλάδα είναι, ουσιαστικά, η ύπαρξή της. Θέλει να την καταστήσει τμήμα του νέου οθωμανισμού.  

Αυτό είναι το ερώτημα. Δεν είναι να βρούμε έναν τρόπο συνεννόησης με την Τουρκία μέσω συνομιλιών. Είναι αν θα παραδοθούμε.  

Θέλουμε να παραδοθούμε;  

Όχι θα απαντήσουν όλοι. Αλλά η μη παράδοση μπορεί να χρειαστεί πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία. 

 Θέλει η ελληνική κοινωνία αυτήν την αντιπαράθεση; Είναι αποφασισμένη να πολεμήσει;

Σ αυτό το ερώτημα οδηγούν συγκεκριμένοι συλλογισμοί. Να μερικοί:

1.-Η Τουρκία αποκτά μεγάλους βαθμούς αυτονομίας στις κινήσεις της. Ο βομβαρδισμός της Βόρειας Συρίας και του Βορείου Ιράκ τις τελευταίες ημέρες, παρά την αντίθεση ΗΠΑ και Ρωσίας, αυτό δείχνει. Μια ενέργειά της κατά της Ελλάδας δεν είναι αυτήν την στιγμή εφικτή και, πιθανώς, να σκέπτεται πως αν την πραγματοποιήσει χωρίς την αμερικανική, κυρίως, κάλυψη, μπορεί να βρει μπροστά της, στο πεδίο και δυτικές δυνάμεις. Θα έχει, όμως, και αύριο τις ίδιες δεσμεύσεις αν το ρευστό γεωπολιτικό τοπίο καταστήσει τις δεσμεύσεις των δυνάμεων απέναντι στην Ελλάδα πιο χαλαρές;

2.-Όπως αναφέρει η «Καθημερινή» σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυσή της (εδώ ), η Τουρκία με την επιμονή στη δήλωση «θα έρθουμε ένα βράδυ», διαμόρφωσε ένα νέο δόγμα, πέρα από το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας και το casus belli το οποίο αναφέρεται στην επέκταση των χωρικών υδάτων. Με το νέο δόγμα του «θα έλθουμε ένα βράδυ» η Τουρκία επιχειρεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και κάνει τις αναγκαίες προειδοποιήσεις να επέμβει κάποια στιγμή που θα κρίνει κατάλληλη, στην Ελλάδα. Επικαλούμενη είτε την, φανταστική, υπόθαλψη τρομοκρατών από την Αθήνα, είτε τον εξοπλισμό των νησιών, είτε οτιδήποτε σκαρφιστεί ο αρχηγός της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν. Δεν υποστηρίζω ότι θα το κάνει τώρα. Αλλά όταν κρίνει πως η συγκυρία την βολεύει.

3.-Στην Αθήνα με τον ρηχό προβληματισμό και τα πολλά φοβικά σύνδρομα επικράτησε η θέση, σε σχέση με την επέκταση των χωρικών υδάτων, αναμονής της κατάλληλης στιγμής για την επέκτασή τους. Η κατάλληλη στιγμή όχι, μόνο, δεν έρχεται όσο περνά ο καιρός αλλά συνεχώς μετατίθεται και μπορεί η μετάθεση να γίνει στο άπειρο. Να αποτελεί μια ελπίδα. Αν οι τουρκικοί σχεδιασμοί ευοδωθούν, η Τουρκία θα γίνει κέντρο ενός τουρκόφωνου κόσμου τον οποίο θα επιχειρήσει να ενώσει πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά, όπως περιγράφει σε μια εξαιρετική ανάλυσή του στις «Ανιχνεύσεις» ο Στρατηγός Λάζαρος Καμπουρίδης (εδώ ). Στις χώρες αυτές περιλαμβάνονται Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τουρκία, Ουζμπεκιστάν και Τουρκμενιστάν οι οποίες συμμετέχουν στον ήδη υφιστάμενο «Οργανισμό Τουρκικών Κρατών» στον οποίο η Τουρκία ενέταξε ως παρατηρητή και τα κατεχόμενα. Ως παρατηρητής συμμετέχει και η Ουγγαρία. Το πρότυπο συγκρότησης θα είναι μια Ένωση πιο προωθημένη από την Ε.Ε. αφού θα περιλαμβάνει και στρατιωτική δύναμη με κέντρο το Αζερμπαϊτζάν και στρατηγείο στην Άγκυρα, αλλά με οικονομικό και ενεργειακό κόμβο την Κωνσταντινούπολη.

Η Τουρκία θα ζητήσει την βοήθεια Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ στην προσπάθειά της αυτή και δεν αποκλείεται να την πάρει αφού μια τέτοια Τουρκική Ένωση θα είναι καρφί στα μάτια της Ρωσίας και της Κίνας. Τα στρατηγικά γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας και της Ρωσίας είναι αποκλίνοντα. Όχι στη λογική ότι η Τουρκία θα επιστρέψει στη δύση αλλά, ως ανεξάρτητη, θα δημιουργήσει τη δική της ζώνη επιρροής η οποία θα κινείται πότε προς τη Δύση πότε προς την Ανατολή. Αυτό που επιχειρεί να κάνει τώρα μόνη της, θα το κάνει με μεγαλύτερη ισχύ ως ηγεμονεύουσα δύναμη μιας ομάδας τουρκόφωνων κρατών.

4.-Ο ελληνικός προβληματισμός πάνω σε αυτές τις κινήσεις είναι ρηχός και αναχρονιστικός. Στην Ελλάδα υπάρχει έλλειμμα παραγωγής πολιτικής. Αναλυτές όπως ο Ομότιμος Καθηγητής Γεωπολιτικής του Πανεπιστημίου της Σορβόννης Γ. Πρεβελάκης, το απέδωσαν σε άρθρο τους και στην έλλειψη ικανών διπλωματών  αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Υπάρχει τεράστιο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας με ξεκάθαρους στόχους. Αλλά για να ξεκαθαρίσουν οι στόχοι πρέπει τα ερωτήματα να τεθούν ωμά μπροστά στην ελληνική κοινωνία: είναι διατεθειμένη η κοινωνία να πολεμήσει κάποια στιγμή;  

Αν ναι, πρέπει...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΚΗΦΗΝΟ-ΛΑΜΟΓΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Aυτοί που πιστολίζουν τα στεγαστικά τους δάνεια να 'ναι καλά και "οι ενοικιαστές να πάνε να..."

 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Ένα από τα πράγματα που με θυμώνουν είναι η συνεχής επανάληψη της φράσης «πρέπει να προστατευτεί η πρώτη κατοικία» και της (ακόμα πιο) λαϊκίστικης παραλλαγής της την οποία τελευταία άκουσα από το στόμα της (γαπικής που έγινε τσιπρική) συντρόφισσας  Ξενογιαννακοπούλου, σύμφωνα με την οποία «πρέπει να προστατευτεί η λαϊκή πρώτη κατοικία». 

Ακόμα δεν έχω ακούσει άλλες παραλλαγές του τύπου «πρέπει να προστατευτεί η ελληνική λαϊκή πρώτη κατοικία» ή «τα πρώτα κεραμίδια στο λαϊκό κεφάλι», αλλά υποθέτω είναι θέμα χρόνου.

Ο λόγος που νευριάζω είναι επειδή βλέπω όλη την αγωνία του πολιτικού και δημοσιογραφικού (δύσκολο να τους ξεχωρίσεις έτσι κι αλλιώς) κόσμου της χώρας να εξαντλείται στην «πρώτη κατοικία» των ανθρώπων που ήθελαν να γίνουν ιδιοκτήτες αλλά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, την ώρα που καμία αγωνία δεν περισσεύει για τους κατά τεκμήριο πιο αδύνατους οικονομικά ή/και λιγότερο επιπόλαιους: τους ενοικιαστές. Αυτούς δηλαδή που δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα (ή την επιπολαιότητα) να γίνουν ιδιοκτήτες. 

Η «προστασία της πρώτης κατοικίας» βασίζεται στην πεποίθηση ότι, ανεξαρτήτως της δυνατότητάς σου να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, πρέπει σώνει και καλά να συνεχίσεις να ζεις στο σπίτι το οποίο δανείστηκες για να αποκτήσεις. Προσέξτε, όχι στην (πολύ λογική) πεποίθηση ότι δεν πρέπει να μείνεις άστεγος, όχι στην πεποίθηση ότι πρέπει να έχεις ένα κάποιο σπίτι, μια «πρώτη κατοικία», αλλά στην πεποίθηση ότι η «πρώτη κατοικία» πρέπει οπωσδήποτε να είναι η συγκεκριμένη.

Αντιθέτως, αν είσαι πολίτης β’ κατηγορίας (δηλαδή ενοικιαστής) που ποτέ δεν δανείστηκες για να γίνεις ιδιοκτήτης, κανείς δεν θα νοιαστεί για το αν μπορείς να πληρώνεις το ενοίκιο του σπιτιού στο οποίο κατοικείς. «Αν δεν μπορείς να το πληρώσεις, να ψάξεις να νοικιάσεις αλλού» είναι η μόνη φράση που θα ακούσει ένας ενοικιαστής που ξαφνικά αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο νοίκι του ή στην αύξησή του. Και δεν θα ήταν όσο ενοχλητικό είναι τώρα, αν αντιμετωπίζονταν με αντίστοιχο τρόπο και όσοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν (αντί για το νοίκι) στη δόση του δανείου τους.

Για κάποιο λόγο όμως αυτοί ποτέ δεν θα ακούσουν ένα «αν δεν μπορείς να πληρώνεις τη δόση, νοίκιασέ το, μείνε κάπου με πιο φτηνό νοίκι από αυτό που ζητάς και συμπλήρωσε τη δόση με τη διαφορά». 

 Κανένας πολιτικός δεν θα προτείνει να αντικαθίσταται το σπίτι αυτού που δεν μπορεί να πληρώσει τη δόση με ένα φτηνότερο σπίτι στο οποίο να μπορεί να την πληρώνει. Όχι. Αυτοί που δανείστηκαν για να γίνουν ιδιοκτήτες πρέπει σώνει και καλά να κάνουν δικό τους ένα σπίτι που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να αγοράσουν. Δεν είναι δα τίποτα πλεμποενοικιαστές να καταδέχονται να μετακομίζουν.

Αυτή η παράνοια του να αντιμετωπίζονται με αδιαφορία αυτοί που σίγουρα δεν έχουν και να προστατεύονται αυτοί που κάτι έχουν (ακόμα κι αν στάθηκαν επιπόλαιοι), πρέπει κάποτε να σταματήσει. 

Όπως και ο παράλογος τρόπος που προστατεύεται η «πρώτη κατοικία». 

Πρέπει (αν δεν γίνει αυτό που είναι το λογικότερο, δηλαδή να έχουν προτεραιότητα στη βοήθεια) οι ενοικιαστές τουλάχιστον να αντιμετωπίζονται όπως και οι ιδιοκτήτες. Ή λοιπόν θα προστατεύεται και ο ενοικιαστής που δεν μπορεί να πληρώσει με το δημόσιο (δηλαδή όλους μας) να του πληρώνει μέρος του ενοικίου για να μην αλλάζει σπίτι (κι αυτός έχει παιδιά που πάνε σχολείο και φίλους και αναμνήσεις και όνειρα), ή πριν ξηλωθεί το δημόσιο (δηλαδή όλοι μας) για να βοηθήσει κάποιον που δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειό του θα εξαντλούνται όλες οι άλλες δυνατότητες: η δυνατότητα να ενοικιάσει το σπίτι ή η δυνατότητα να το ανταλλάξει με κάποιο που να ταιριάζει στην οικονομική του κατάσταση.  

Αυτό άλλωστε δεν θα λεγάτε και σε έναν ενοικιαστή; 

 Αυτό δεν θα λέγατε σε κάποιον που κατά τεκμήριο είναι πιο αδύναμος ή/και λιγότερο επιπόλαιος; 

Αλλά ξέχασα...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΗΦΗΝO-ΛΑΜΟΓΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Νομοθετώντας υπέρ της Κολοβού

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο Θάνος Τζήμερος

Οι αγανακτισμένοι δημοσιογράφοι και οι αγανακτισμένοι πολίτες συνηθίζουν να διατυπώνουν την αντίθεσή τους σε κάτι, εισάγοντάς το με το «δεν είναι δυνατόν να…». Και ακολουθεί η περιγραφή αυτού που δεν είναι δυνατόν να γίνεται. 

Στην περίπτωση της Κολοβού αυτή την εισαγωγή την ακούσαμε πολλές φορές από «αλληλέγγυους συντρόφους»: για το σπάσιμο της πόρτας, για την ώρα που έγινε αυτό, για τον πλειστηριασμό του διαμερίσματος, για το αίτιο του πλειστηριασμού, για το συσχετισμό του με τα χρέη των βουλευτών και των κομμάτων, για τις τράπεζες, για τα κοράκια, για τα πάντα.

Να δεχθώ, λοιπόν, σύντροφε, ότι η ιστορία της Κολοβού δεν έπρεπε να γίνει όπως έγινε. Θα πρέπει όμως να ορίσουμε το πώς θα έπρεπε να γίνει, ε;  

Διότι αυτό που έγινε, έγινε βάσει νόμων.  

Δεν έχει σημασία αν τους ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ. Είναι νόμοι του κράτους κι αν θέλουμε κάπως αλλιώς να γίνεται η ιστορία της κάθε Κολοβού, θα πρέπει να φτιάξουμε άλλους νόμους.

 Πάμε λοιπόν, σύντροφε, να νομοθετήσουμε.

Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουν να την βγάλουν από το σπίτι στις 5:30 το πρωί.

Τι ώρα να πηγαίνουν; Να βάλουμε από τις 11:00 το πρωί, που ξυπνάει η αριστερή κουλτούρα, μέχρι τις 9:00 το βράδυ ή θες νωρίτερα; Μέχρι τις 6 το απόγευμα, ας πούμε;  

Πάει λοιπόν ο δικαστικός επιμελητής στις 12:00 χτυπάει το κουδούνι και δεν ανοίγει κανένας. Είναι μέσα η κάθε Κολοβού και δεν ανοίγει ή λείπει;  

Δεν το ξέρει. Τι πρέπει να κάνει, για να το γράψουμε στον καινούργιο νόμο; Να φύγει και να έρθει μια άλλη ώρα; Μια άλλη μέρα; Κι αν η κάθε Κολοβού δεν ανοίξει ποτέ;  

Στα πόσα πήγαινε – έλα μπορεί ο δικαστικός επιμελητής να παραβιάσει την πόρτα; Στα 5; Στα 10; Στα 100;  

Και ποιος θα τον πληρώνει για να κάνει αυτή τη δουλειά;  

Η κάθε Κολοβού που δεν πληρώνει τίποτα ή ο νέος ιδιοκτήτης που δεν φανταζόταν ότι θα του έβγαινε κι αυτό το κοστουμάκι όταν αγόραζε, νομιμότατα, το σπίτι της;  

Αν λοιπόν δεχθούμε ότι π.χ. στις 3 φορές έχει δικαίωμα ο δικαστικός επιμελητής να παραβιάσει την πόρτα, τι θα συμβεί αν η κάθε Κολοβού φροντίσει να λείπει;  

Να σου πω εγώ, σύντροφε. 

Ο δικηγόρος της θα την συμβουλέψει να μηνύσει τον δικαστικό επιμελητή ότι της έκλεψε προσωπικά της είδη. Θα φέρει και 2-3 αλληλέγγυους ψευδομάρτυρες και θα τραβολογιέται ο επιμελητής στα δικαστήρια. Αυτό πώς θα το αντιμετωπίσουμε, σύντροφε; 

 Γι΄ αυτό πήγε ο επιμελητής στις 5:30 το πρωί. Για να είναι σίγουρος πως η Κολοβού είναι μέσα στο σπίτι, ώστε να γίνει η καταγραφή της κινητής της περιουσίας, να υπογράψει τον κατάλογο των αντικειμένων, να ορισθεί μεσεγγυητής, για να μην έχουμε δικαστικά ντράβαλα. Αν προτείνεις κάτι άλλο σύντροφε, ευχαρίστως να το ακούσω.

Δεν είναι δυνατόν να σπάνε την πόρτα.

Συμφωνώ απολύτως. Η πόρτα δεν ανήκει πλέον στην κάθε Κολοβού, αλλά στον νέο ιδιοκτήτη. Θα έπρεπε να έρθει κλειδαράς. Θα πληρωνόταν, βεβαίως, αλλά σίγουρα θα έπαιρνε λιγότερα από το κόστος αντικατάστασης της πόρτας. Όμως, η όλη διαδικασία αποκάλυψε ένα πρόβλημα της νομοθεσίας. Αν χρωστάς €40.000 και το σπίτι σου πουληθεί για €90.000, οι €50.000 της διαφοράς (μείον τα δικαστικά έξοδα) δεν πρέπει να σου κατατεθούν στον λογαριασμό σου αμέσως, αλλά μόνο μετά την παράδοση του σπιτιού στον νέο ιδιοκτήτη. Κάθε έξοδο που προκύπτει από την άρνηση της κάθε Κολοβού να παραδώσει το σπίτι της, θα πρέπει να βαρύνει την ίδια.

Δεν είναι δυνατόν να της παίρνουν το σπίτι για αρχικό χρέος €15.000.

Από ποιο ποσό και πάνω είναι δυνατόν να της το παίρνουν;  

Από κανένα; Δηλαδή μπορεί κάποιος να φεσώνει την κάρτα του, χωρίς όριο, και να μην την εξοφλεί ποτέ; Αν βάζαμε όριο ποιο θα ήταν αυτό; Οι €20.000; Οι €50.000; 

 Για να μην παίζουμε την κολοκυθιά, ας πούμε ότι μέχρι €50.000 δεν μπορεί να γίνει εκπλειστηριασμός ακινήτου. Αυτός ο νόμος θα ισχύει για όλους, όχι μόνο για την Κολοβού, έτσι δεν είναι;  

Πες μου, σύντροφε, έναν λόγο για τον οποίο ένας οφειλέτης θα εξοφλήσει την κάρτα του, αν ξέρει ότι η τράπεζα δεν μπορεί να τον αγγίξει. Όχι μόνο δεν θα την εξοφλήσει, αλλά μυριάδες νέες Κολοβού θα σπεύσουν να βγάλουν κάρτες τις οποίες θα φορτώσουν με 50 χιλιάρικα χρέος, και θα το πιστολιάσουν, κανονικά και με τον νόμο.  

Τι θα συμβεί μετά;  

Οι τράπεζες θα χρεοκοπήσουν. Δηλαδή, το χρέος που θα συσσωρευτεί θα το πληρώσουν οι (μικρο)μέτοχοι των τραπεζών. Για να μην κατεβάσουν όμως οι τράπεζες ρολά και χάσουν και οι καταθέτες τα λεφτά τους, θα χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση, δηλαδή νέο χρήμα που θα το πληρώσει ο προϋπολογισμός, δηλαδή ο φορολογούμενος, διότι νέοι ιδιώτες επενδυτές αποκλείεται να προκύψουν. Πες μου έναν, σύντροφε, που θα δεχόταν να ρίξει τα λεφτά του σε μια τράπεζα η οποία θα δάνειζε, αλλά αν δεν της τα επέστρεφαν, θα απαγορευόταν να διεκδικήσει τα οφειλόμενα. Εσύ θα το έκανες;

Δεν είναι δυνατόν το αρχικό χρέος των €15.000 να γίνεται €40.000.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Αν το σπίτι της Κολοβού έβγαινε στο σφυρί αμέσως μετά την απροθυμία της να πληρώσει τις αρχικές €15.000, αυτό θα λειτουργούσε ως πίεση. Μια και είχε εισοδήματα, ως συνταξιούχος από το «ευγενές» ταμείο των δημοσιογράφων (ευγενές λόγω αγγελιοσήμου, με τα λεφτά των άλλων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) η προοπτική του άμεσου πλειστηριασμού θα την ανάγκαζε να εξοφλήσει ή να διακανονίσει σε πολλές δόσεις το χρέος. Αν, πάλι, δεν έκανε τίποτε, θα της έμεναν €75.000 μετά την κατάσχεση κι όχι €50.000. Να πώς οι «φιλάνθρωποι» νόμοι που «παγώνουν» ένα πρόβλημα, όταν το ξεπαγώσουν το κάνουν τρισχειρότερο. Η κατσέλεια δήθεν «προστασία» της πρώτης κατοικίας από την κατάσχεση για χρέη, μέσω «παγώματος», έδωσε στους μπαταχτσήδες την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να μην πληρώσουν ποτέ, χωρίς επιπτώσεις. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήρε την προστασία, το χρέος εμφανίστηκε ξανά, υπερδιπλάσιο.

Δεν είναι δυνατόν το επιτόκιο των καρτών να είναι τόσο ψηλό.

Συμφωνώ και επαυξάνω. Ειδικά όταν το επιτόκιο των καταθέσεων είναι τόσο χαμηλό. Όμως, το επιτόκιο κάθε τραπεζικού προϊόντος αντισταθμίζει την πιθανότητα της απώλειας. Να το πω απλά: οι συνεπείς πληρώνουν και για τους φεσατζήδες. Οι τράπεζες διαπίστωσαν ότι πολλά χρέη καρτών ουδέποτε εξοφλούνται, ειδικά αν κάποιος δεν έχει κανένα περιουσιακό στοιχείο για να κατασχεθεί. Τι θα έπρεπε να κάνουν;  

Αν δεν έδιναν κάρτες σε πελάτες χωρίς περιουσιακά στοιχεία, θα έβγαινες στα κάγκελα, σύντροφε, να καταγγείλεις το τραπεζικό σύστημα που λειτουργεί με «ταξικά κριτήρια» και στραγγαλίζει τη «λαϊκή οικογένεια».

 Όμως κανένας δεν υποχρέωσε την κάθε Κολοβού να βγάλει πιστωτική κάρτα. Όταν την έβγαλε, ήξερε πως αν την εξοφλούσε στο τέλος του μήνα, το επιτόκιο θα ήταν μηδέν. Αν δεν την εξοφλούσε, το επιτόκιο θα ήταν γύρω στο 20%. Προτίμησε το δεύτερο. Πώς θα νομοθετούσαμε, σύντροφε, για να το αλλάξουμε αυτό; Θα ορίζαμε, με νόμο, επιτόκιο των καθυστερημένων δόσεων στο 2%;  

Θα ήταν σαν να καταργούσαμε τις κάρτες. Καμμία τράπεζα δεν θα έβγαζε πιστωτικές για κανέναν. Κανένας δεν σκορπάει λεφτά σε μια δουλειά που τον «βάζει μέσα». Αν έχεις αμφιβολίες περί τούτου, ρώτα το ΚΚΕ γιατί έκλεισε την «Τυποεκδοτική» και το κανάλι «902».

Δεν είναι δυνατόν να βγαίνει στο σφυρί η πρώτη κατοικία.

Κάθε πρώτη κατοικία; Και η βίλα με πισίνα; 

Όχι, θα πεις. Το έγραψε, άλλωστε, και η Αυγή, πρωτοσέλιδο, όταν οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ κατάργησαν την «προστασία» της Κατσέλη. Άρα, να βάλουμε ένα όριο, ε;  

Πόσο να αξίζει η πρώτη κατοικία για να προστατεύεται; 100.000 ευρώ; Λίγα δεν είναι; Ούτε δυάρι τόσο. Όλες οι «λαϊκές οικογένειες» κινδυνεύουν.  

Να το κάνουμε €200.000;  

ΟΚ, κατακυρώνεται. Κι αν ένας μένει σε γκαρσονιέρα που αξίζει €50.000 κι έχει ένα σπίτι στο χωριό των €130.000, δεν είναι άδικο να το χάσει, ενώ ο άλλος με το κόμπακτ διακοσαχίλιαρο να είναι «προστατευμένος»; Ας βάλουμε, λοιπόν, ότι προστατεύεται συνολικά η «λαϊκή» περιουσία μέχρι τις €200.000. Τι σημαίνει αυτό;  

Ό,τι και με τις κάρτες. Όσοι έχουν περιουσία μέχρι €200.000, μπορούν να φεσώνουν το σύμπαν. Δεν πρόκειται κανένας να τους ενοχλήσει. 

Τι θα συμβεί μετά;  

Οι τράπεζες θα χρεοκοπήσουν. Βλέπε προηγούμενες παραγράφους.

Δεν είναι δυνατόν τα κόμματα να χρωστάνε 400 εκατομμύρια το καθένα και να βγάζουν έξω την Κολοβού για πενταροδεκάρες.

Αυτό το επιχείρημα, επειδή είναι επί της αρχής, χρειάζεται διευκρίνιση.  

Συμφωνείς που τα κόμματα δεν έχουν πληρώσει δεκάρα τσακιστή και ζητάς η πατέντα να επεκταθεί και στην κάθε Κολοβού; 

Θες τα κόμματα να πληρώσουν, αλλά να μην πληρώσει η κάθε Κολοβού; 

Ή θες τα κόμματα να πληρώσουν για να πληρώσει και η Κολοβού; 

 Μάλλον δεν θες το πρώτο.  

Αν θες το δεύτερο, περιγράψαμε τι θα συμβεί.  

Αν θες το τρίτο, προσυπογράφω και με τα δύο χέρια. Ό,τι ακριβώς έγινε στην Κολοβού, πρέπει να γίνει σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ναι, καταχρεωμένα κόμματα που δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρώσουν το χρέος τους ούτε σε 1000 χρόνια, θα έπρεπε να υφίστανται τις συνέπειες της… ασυνέπειάς τους, όπως και η Κολοβού. Κατάσχεση και λουκέτο, μολονότι δεν έχουν ακίνητη περιουσία και τα πάγιά τους είναι αμελητέας αξίας. Για λόγους αρχής. Για λόγους ηθικής τάξης. Για να αποκτήσει ξανά ο πολίτης εμπιστοσύνη στους θεσμούς της Πολιτείας. Για να μην αισθάνεται ο συνεπής πως είναι το μόνιμο κορόιδο σ΄ αυτή τη χώρα.

Επίλογος

Στον πραγματικό κόσμο...

 

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Από την ψηφιακή επανάσταση στην εποχή των παγετώνων…

 

Γράφει ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Δεν είναι η πρώτη φορά -και δυστυχώς, υποθέτω, ούτε η τελευταία- που ο κύριος Τσίπρας, πρώην πρωθυπουργός, και νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λαλίστατος, χειμαρρώδης, καταγγελτικός αλλά τραγικά ανελλήνιστος και με εμφανή έλλειψη στοιχειώδους παιδείας, κακοποιεί δημόσια την έννοια της μάθησης.

Δεν είναι που δεν γνωρίζει ελληνικά, γεωγραφία, φυσική, γεωμετρία, ιστορία, δηλαδή, δεν διαθέτει αυτό που λέμε γενική παιδεία, είναι ότι δεν διαθέτει παιδεία γενικώς…  

Είναι ότι λειτουργεί ως κακό παράδειγμα, ότι δίχως κόπο και εφόδια μπορείς να γίνεις πρωθυπουργός… Όχι με τις γνώσεις σου αλλά με τις ελλείψεις σου!

Με αυτήν τη λογική όπου η αριστεία είναι αντικείμενο χλευασμού και απαξίωσης και η καριέρα χολέρα και η θάλασσα δεν έχει σύνορα (όπως η αγάπη…) ζούμε και περνάμε καλύτερα για την πάρτη μας. Αυτό είναι το ήθος που καλλιεργείται, που κυριαρχεί στις αντιλήψεις της κοινωνίας η όποια έμαθε να δικαιούται δωρεάν καθώς οι τύποι σαν τον Τσίπρα είναι γενναιόδωροι, χαρίζουν δάνεια, σπίτια, καταργούν ΦΠΑ, ασφαλιστικές εισφορές, γκρεμίζουν τείχη γιατί νιώθουν αλληλέγγυοι σε όλες τις μικρές νεκρές Μαρίες που δολοφονούνται, ακυρώνουν τους εξοπλισμούς γιατί όλοι οι λαοί είναι αδέλφια, καταργούν τον ΕΝΦΙΑ.

Όσο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο φαίνεται ότι ετοιμάζουν το σκηνικό του 2011-2014.  

Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, θα δοκιμάζεται ξανά η πολιτισμική μας αντοχή. Η σύγκρουση έχει εκ νέου πολιτισμικό χαρακτήρα: θα συγκρουστεί η εποχή των παγετώνων με την εποχή της ψηφιακής διακυβέρνησης. Μα πάνω από όλα, θα δοκιμαστεί η μνήμη μας καθώς λαός δίχως μνήμη είναι λαός δίχως μέλλον.

Καλό λοιπόν είναι να θυμηθούμε ενδεικτικά την εποχή των παγετώνων του κυρίου Τσίπρα: 

Αύξησε τον  ΦΠΑ στην εστίαση από το 13%  των γερμανοτσολιάδων στο 24% και στα νησιά του Aιγαίου από 16% στο 24%. 

Αντί να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ (βασική του προεκλογική δέσμευση), τον αύξησε μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές μειώνοντας ακόμα περισσότερο το εισόδημα του φτωχού λαού που τα παιδιά του λιποθυμούσαν από την πείνα. 

Αύξησε και τα τέλη κυκλοφορίας γιατί ο λαός πάει με τα πόδια κυρίως ή με λεωφορεία.   

Έκοψε το ΕΚΑΣ κυρίως από του χαμηλοσυνταξιούχους γιατί αν τους το άφηνε, έτσι κι αλλιώς θα το ξόδευαν.   

Έκοψε τις συντάξεις, τις φορολόγησε κι από πάνω αύξησε την προκαταβολή φόρου, μείωσε το επίδομα θέρμανσης αλλά έβγαλε με το νόμο Παρασκευόπουλου όλους τους εγκληματίες από τις φυλακές, χαρίζοντάς τους μια δεύτερη ευκαιρία να σκοτώσουν, να ληστέψουν, να βιάσουν -όπως και έγινε!-, άφησε τα νοσοκομεία χωρίς πρώτες ύλες και με τον Πολάκη να δηλώνει πως ροχαλίζει ήσυχος τα βράδια…   

Έχασε 39 δις. ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας επειδή ο Βαρουφάκης είχε πρωτοποριακές ιδέες και …ας μην κουραστούμε ενθυμούμενοι την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, τα δημοψηφίσματα, τα capital controls, τις δραχμές, το Μάτι, τη Novartis, το ινστιτούτο Φλωρεντίας και τα βοσκοτόπια, τον κίνδυνο εξόδου της χώρας από την ΕΕ…  

Όχι ότι δεν έχουμε άλλα τόσα και για την θητεία του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τις καταγγελίες κατά του ελληνικού λιμενικού σώματος διότι δολοφονεί μετανάστες και τους πνίγει στο Αιγαίο, ότι δολοφονούν στα σύνορα του Έβρου μικρές Μαρίες, ότι συντάσσεται απόλυτα με την πολιτική Ερντογάν, ώστε να τον επικαλούνται οι Τούρκοι ευθέως ως επιχείρημα για τα δίκια τους. 

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς…  

Όχι, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό ή όποιας άλλης φύσεως. 

Είναι...

 

ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η απλή συνταγή για αυτοδυναμία της ΝΔ από την πρώτη Κυριακή

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτοικος της χώρας που να μην καταλαβαίνει (ασχέτως αν του αρέσει ή όχι) ότι στις εκλογές που έρχονται η Νέα η Δημοκρατία θα είναι το πρώτο κόμμα. Τώρα που το σκέφτομαι, από τη στιγμή που υπάρχουν συμπολίτες που πιστεύουν ότι η Γη είναι επίπεδη ή ότι η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και εξοντώνει τους Ουκρανούς γιατί πιέστηκε από το ΝΑΤΟ, θα υπάρχουν και κάποιοι που θα πιστεύουν ότι η πρώτη θέση θα είναι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απευθύνομαι στους πιο ρεαλιστές από τον πληθυσμό. Η πρώτη θέση λοιπόν της ΝΔ είναι μάλλον δεδομένη για όποιον δεν πιστεύει στην επίπεδη Γη και το ζητούμενο για το κόμμα της Πειραιώς (πόσο αδιάφοροι φαίνονται όλοι οι δρόμοι όταν έχεις υπάρξει «της Συγγρού») είναι η αυτοδυναμία. Για την επίτευξη της οποίας υπάρχει μια πολύ απλή και νομίζω σίγουρη συνταγή.

Για αρχή να θυμίσω κάτι που όσο πλησιάζουν οι εκλογές θα το θυμούνται όλο και περισσότεροι συμπολίτες. Οι εκλογές δεν είναι καλλιστεία, διαγωνισμός δημοφιλίας ή επιλογή παρέας για τον καφέ και το τάβλι. Οι εκλογές γίνονται για να επιλεγεί ο πρωθυπουργός και το κόμμα που θα κυβερνήσει για τα επόμενα 4 χρόνια. Με λίγα λόγια διαλέγουμε ποιος θα είναι ο οδηγός που θα κρατάει το τιμόνι σε ένα όχημα στο οποίο θα είμαστε επιβάτες και όχι ποιος θα κάτσει δίπλα μας στη διαδρομή. 

 Και στις εκλογές που έρχονται οι δύο υποψήφιοι οδηγοί είναι ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης και ο Αλέκσης ο Τσίπρας. Και είμαι σίγουρος (και να μην ήμουν, όλες μα όλες οι έρευνες δείχνουν ακριβώς αυτό) ότι οι περισσότεροι συμπολίτες, ανεξαρτήτως της γνώμης που έχουν, προτιμούν στο τιμόνι του οχήματος τον Μητσοτάκη και το κόμμα της ΝΔ παρά τον Τσίπρα και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό όχι τόσο επειδή η κυβέρνηση βγάζει μάτια όσο επειδή η αντιπολίτευση κάνει τα μάτια να γουρλώνουν από τον τρόμο.

Ακόμα κι αυτοί που μπορεί να εκνευρίζονται ή να απογοητεύονται με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και για λόγους πολύ σοβαρότερους των «παρακολουθήσεων», όπως είναι η υπόθαλψη της οικοδομικής αυθαιρεσίας ακόμα και στις παραλίες και στους αιγιαλούς ή η πλήρης αδιαφορία για την οδική ασφάλεια, δεν έχουν πού να στραφούν.

 Εκεί που βρίζουν την κυβέρνηση, πάνε να κοιτάξουν στην αντιπολίτευση και τους λούζει κρύος ιδρώτας.

Γιατί η αντιπολίτευση είναι το μεγαλύτερο ατού της Νέας της Δημοκρατίας. Η νωπή ανάμνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, τα μαργαριτάρια και τα ψέματα του Αλέκση, οι βρισιές και οι απειλές του συντρόφου Πολάκη, η υπεράσπιση κάθε συκοφαντίας σε βάρος της Ελλάδας, η υπεράσπιση κάθε παραβατικής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, η μισαλλοδοξία και τέλος πάντων όλα όσα έχουν ταυτιστεί με τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι βγαλμένα από τα πιο τρελά όνειρα της κυβέρνησης.

Αν, λοιπόν, στ’ αλήθεια στην κυβέρνηση θέλουν να κυνηγήσουν την αυτοδυναμία από την πρώτη Κυριακή το μόνο που χρειάζεται να  κάνουν είναι αυτά τρία πράγματα: 

α) να αφήσουν τους αντιπάλους τους να μιλάνε όσο το δυνατόν περισσότερο στα πάνελ και να παρεμβαίνουν μόνο όπου είναι απολύτως απαραίτητο (αν οι δημοσιογράφοι έκαναν σωστά τη δουλειά τους και εξηγούσαν ότι δεν υπάρχουν δράκοι και ιπτάμενοι γάιδαροι δεν θα χρειαζόταν να μιλάνε καθόλου, αλλά δυστυχώς...)  

β) να ριτουιτάρουν τα τουίτ του συντρόφου Πολάκη και 

γ) να γεμίσουν τη χώρα με αφίσες του Αλέκση, του Πολάκη, του Τζανακόπουλου, του Φίλη, του Σκουρλέτη, της Αχτσιόχλου, του Σπίρτζη, της Γεροβασίλη. Κανονικά οι αφίσες δεν χρειάζεται να γράφουν τίποτα αλλά για σιγουριά μπορεί με μεγάλα γράμματα να υπάρχει η φράση...

 

ΣΥΡΙΖΑίων σουργελαράδων κωμωδία

 

 

ΣΥΡΙΖΑίων ξεφτιλαράδων κωμωδία

 

 

 

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

 

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.

1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.

1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας

1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι») 

2013 Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, που έκανε καριέρα σε Ολυμπιακό και Ολυμπιακό Βόλου Τάκης Συνετόπουλος

2013: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο μερικανος ηθοποιος, Πολ Γουόκερ, σταρ των ταινιών δράσης «Μαχητές των δρόμων» (Fast & Furious) .

2015:  Αφήνει  την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου νοσηλευόταν έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο ο γνωστός ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας 

2017: Πεθαίνει σε ηλικία 98 ετών , ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης, ο παλαιότερος έμπορος της Αθήνας, μια από τις πιο ευπρεπείς και ευγενικές προσωπικότητες της πόλης.

Tαυτισμένος με την οικογενειακή επιχείρηση της οδού Ερμού, έδινε το παρών καθημερινά στο ομώνυμο, κλασικό κατάστημα του σημαντικότερου εμπορικού δρόμου της πρωτεύουσας παραδίδοντας μαθήματα ζωτικότητας και απαράμιλλου στιλ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η μεγάλη αστάθεια

Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Δύο κύματα μαζικών απολύσεων κέρδισαν τα φώτα της δημοσιότητας τον τελευταίο μήνα. 

Η εταιρεία Twitter Inc απέλυσε τους μισούς από τους 7.500 υπαλλήλους της· ακόμη 1.200 τα βρόντηξαν κι έφυγαν.  

O Μαρκ Ζούκερμπεργκ, βασικός μέτοχος και διευθύνων σύμβουλος της Meta Platforms Inc (Facebook, Instagram, Messenger, WhatsApp κ.ά.) απέλυσε περισσότερους από 11.000 εργαζομένους, περίπου το 13% του εργατικού δυναμικού της εταιρείας.

Οι 15.000 αυτοί υπάλληλοι είναι στην κορυφή της εργασιακής αλυσίδας. Δεν έχασαν τη δουλειά τους επειδή η πρόοδος της τεχνολογίας τους ξέβρασε στις βραχώδεις ακτές της ανεργίας. Δεν ήταν σαμαράδες στην εποχή του αυτοκινήτου. Eκαναν όλα όσα ακούμε σε ημερίδες και σεμινάρια για το μέλλον της εργασίας. Εκπαιδεύτηκαν, επανεκπαιδεύτηκαν, προσαρμόστηκαν στη διαρκώς επιταχυνόμενη τεχνολογική εξέλιξη και γι’ αυτό βρέθηκαν να δουλεύουν στα πιο λαμπρά αστέρια της σύγχρονης επιχειρηματοσύνης. Eπεσαν θύματα της μεγαλομανίας ενός επιχειρηματία που αγόρασε το Τwitter έναντι 44 δισ. δολαρίων και των λαθών που έκανε το άλλο χρυσό παιδί της τεχνολογικής εποχής. «Θέλω να αναλάβω την ευθύνη για αυτές τις αποφάσεις και για το πώς φτάσαμε ώς εδώ», έγραψε ο Ζούκερμπεργκ σε επιστολή προς τους εργαζομένους. «Ξέρω ότι αυτό είναι δύσκολο για όλους και λυπάμαι ιδιαίτερα για όσους επηρεάζονται» (9.11.2022).

    Οι επιχειρηματίες αυτοί δεν θα πεινάσουν, αλλά ο Ελον Μασκ έχασε 100,5 δισ. δολάρια (σχεδόν το 50% του ελληνικού ΑΕΠ) από τις αρχές Νοεμβρίου. Σύμφωνα με το Bloomberg (8.11.2022) ο μεγιστάνας έχασε από τις αρχές του χρόνου το μισό της περιουσίας του, που υπολογιζόταν σε 340 δισ. δολάρια. Σε ένα χρόνο η χρηματιστηριακή αξία της Meta Inc έπεσε κατά 60%, κάτι που σημαίνει ότι έχασε 500 δισ. δολάρια. Η περιουσία του Μαρκ Ζούκερμπεργκ απομειώθηκε σε μία ημέρα μόνο (27 Οκτωβρίου) κατά 11 δισ. δολάρια.  

Μεγάλα καράβια, μεγάλες χασούρες θα πει κάποιος, αλλά αυτού του τύπου οι φουρτούνες εμφανίζονται όλο και πιο συχνά. Αν και ο δείκτης που μετράει την αστάθεια του αμερικανικού χρηματιστηρίου (CBOE Volatility Index) είναι εξαιρετικά… ασταθής, αυξήθηκε κατά 80,4% τα τελευταία πέντε χρόνια.

Στα πιο πεζά (και… φτωχικά) της δικής μας καθημερινότητας, είδαμε τις τιμές του φυσικού αερίου να εκτινάσσονται κατά 800% σε έναν χρόνο, να διπλασιάζονται σε δέκα μέρες και να πέφτουν από την ανώτατη τιμή κατά 70% σε μια εβδομάδα. Είναι κάτι που νιώθουμε στην τσέπη μας αλλά και στο νευρικό μας σύστημα.  

Το ερώτημα όμως είναι πόσο μακριά μπορεί να πάει ένα τόσο ασταθές σύστημα. Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε πως ο καπιταλισμός είναι μια διαδικασία διαρκών ρήξεων και εξ αυτού του λόγου διαρκών κρίσεων. Αυτό όμως που πρέπει να προσέξουμε είναι η επιτάχυνσή του. 

Η κατά τον Τζόσεφ Σουμπέτερ καταστροφή παύει να είναι δημιουργική. Αυτό φάνηκε τα τελευταία χρόνια. Μετά την COVID-19 (και πριν από τον πόλεμο) εμφανίστηκε πληθωρισμός που οφειλόταν μεν στις «γενναίες ενισχύσεις» των κυβερνήσεων, αλλά ήταν και πληθωρισμός της μειωμένης προσφοράς. Αποδιαρθρώθηκαν παραγωγικές δομές επειδή κατά τη διάρκεια των εγκλεισμών έπεσε η ζήτηση. Δηλαδή σε περίοδο δύο ετών (και με ορατό για τους περισσότερους το τέλος της πανδημίας) ζούμε διακυμάνσεις όχι σε επίπεδο συμβολικού πλούτου (τιμές μετοχών), αλλά πραγματικού (γραμμές παραγωγής, εμπορίου κ.λπ.).

Αυτή η μεγάλη αστάθεια μπορεί να έχει...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ένα σκουπίδι ή ένα λουλούδι ο άνθρωπος σε χίλια χρόνια;

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Πάλι υπάρχει θάμα με κινέζικα σκουπίδια.

Μία του Κινέζου, δυο του Κινέζου, θα σκάσει κάποια στιγμή στη στεριά και χαιρετίσματα στους δικούς μας και κυρίως στον πλάτανο.

Ευτυχώς όμως που σώζουμε τον πλανήτη με τα χάρτινα καλαμάκια. Φανταζόμαστε χάρτινα είναι και τα υπολείμματα των πυραύλων που πέφτουν κάθε τρεις και σήμερα στον μπλε πλανήτη.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση να προσπαθούν να μας κάνουν να συνηθίσουμε τα μπάζα.

Έτσι θα είναι ο άνθρωπος σε χίλια χρόνια σου λέει η Επιστήμη.

Καμπούρης, όχι σαν τον τίμιο γίγαντα, κανονικός Κουασιμόδος θα είναι χωρίς όμως την παραμόρφωση στο πρόσωπο. Η μάπα, η βιτρίνα που λέγαμε, θα έχει διπλά βλέφαρα, δύο καρμπιρατέρ, αυτόματο κιβώτιο για κίνηση στα τέσσερα, ίσως και τρίτο εφεδρικό ρουθούνι, να λειτουργεί όταν το άλλο θα έχει μπλοκάρει από την Ω4000699 μετάλλαξη του Sars Cov2-2019 all rights reserved.

Θα έχει και το χέρι λένε οι επιστήμονες, μόνιμα σε γωνία 90 μοιρών.

Δεν ανησυχούμε ακόμη κι αν αυτό συμβεί. Τότε η Ελλάδα θα βγάλει μεγάλους μπουζουκοπάιχτες και όσοι δεν τα καταφέρουν θα έχουν τη σωστή γωνία στο χέρι για να πετάνε λουλούδια στις ελαφριά ντυμένες ομορφοκαμπούρες και καλίπυγες τραγουδίστριες.

Ένα εξελιγμένο playmobile δηλαδή θα είναι ο απόγονος μας μετά από 1000 χρόνια και 100 μέρες ίσως.

Όμως η επιστήμη δεν έχει ακόμη αποφανθεί για το ακανθώδες ερώτημα: θα εξαφανιστεί η φαλάκρα σταδιακά ή θα επικρατήσει πλήρως;

Πάντως το να παρουσιάζουν τον μελλοντικό άνθρωπο σαν ένα φρικιό της τεχνολογίας, ξεκομμένο απόλυτα από τη φύση, είναι ένα καμπανάκι κινδύνου.

Όσο για το τι θα γίνει σε χίλια χρόνια ο τωρινός άνθρωπος δεν μπορεί να το προβλέψει. Δεν ξέρει τι θα γίνει στα επόμενα δέκα χρόνια, ή τι μπορεί να του σκάσει στο κεφάλι σε δέκα ώρες.

Να είναι ένα μεγάλο κινέζικο σκουπίδι ο άνθρωπος σε χίλια χρόνια δεν είναι πιθανό.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη ανατροπές και αίμα, πολύ αίμα, ποτάμια αίματος.

Το ζούμε ευτυχώς ή δυστυχώς. Από την Ουκρανία, στη Συρία πιο πριν, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν. Χωρίς να ξεχνάμε κάτι γενοκτονίες στην Αφρική, στην πρώην ΕΣΔΔ, στην Κίνα σιγά που ξέρουμε τι γίνεται με μειονότητες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Η τεχνολογική πρόοδος δεν αλλάζει ούτε την εξωτερική εμφάνιση, ούτε και τα βαθύτερα ένστικτα του ανθρώπου.

Ο οποίος θα εξακολουθεί να θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου, προσευχόμενος όμως ο καθένας στο δικό του θεό για τη μακροημέρευση του.

Και θα φοβάται μόνο...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Αυτοκτονία από περιβαλλοντισμό

 Editorial του Contrepoints

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Η αυτοκτονία της δυτικής κοινωνίας βρίσκεται σε εξέλιξη: την αποφάσισαν εν ψυχρώ ένας αυξανόμενος αριθμός άμυαλων, ανίκανων να προγραμματίσουν πέρα από μερικές ημέρες, αλλά πεπεισμένων ότι έχουν καταλάβει τα πάντα για το κλίμα τα επόμενα 100 χρόνια.

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα!  

Το αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακα που πρέπει να μειωθεί είμαστε εμείς! Και είναι τόσο αληθινό, τόσο προφανές που μια πρόσφατη στήλη της εφημερίδας Le Monde* προβάλλει αυτό που είναι πλέον διακηρυγμένος στόχος της πολεμικής οικολογίας, δηλαδή η προγραμματισμένη μείωση της ανθρωπότητας.

Ασχετο αν οι τελευταίες εύλογες προβλέψεις δείχνουν μια δραστική (πάνω από 50%) φυσική μείωση του πληθυσμού έως το 2100, για τους μαλθουσιανούς ακτιβιστές του κλίματος, δεν υπάρχει αμφιβολία: η γρήγορη εξάλειψη μέρους του πληθυσμού θα αποτελούσε μια πραγματική λύση για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, την οποία συνεχίζουν να βλέπουν σε ανόμοια φαινόμενα και υπό το πρίσμα λίγο πολύ καταστροφικών προφητειών, οι οποίες μετατίθενται χρονικά (θα καιγόμασταν ή θα πνιγόμασταν όλοι το 2000, ή τουλάχιστον το 2010, αργότερα το 2020, μετά… «Αυτός έφα»!).

Η "ΤΡΟΜΕΡΗ" ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΣΤΑΘΜΗΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ!

Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. Δεν χρειάζονται σχόλια

Και είναι αναμφίβολα αλήθεια ότι αν εξαλείψουμε τους ανθρώπους, δεν θα υπάρχει πλέον ανθρωπογενές διοξείδιο του άνθρακα, εξ ορισμού. Με αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουμε ότι οι δόσεις του ανθρωπισμού των οικολόγων έχουν περάσει γρήγορα στο ομοιοπαθητικό πεδίο: σε μερικές δεκαετίες, η οικολογία έχει μετατραπεί από μια συλλογή αρχών – μερικές από τις οποίες είναι η κοινή λογική, όπως η καταπολέμηση των επικίνδυνων για τον άνθρωπο παρεμβάσεων στο περιβάλλον του – σε μια ολοένα και πιο επιθετική ιδεολογία και στη συνέχεια μια πραγματική θρησκεία με το δόγμα της (του οποίου η άνοδος του επιπέδου των ωκεανών ή η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι πυλώνες), με τους ιερείς της (πολιτικοί και προβεβλημένοι από τα ΜΜΕ άνθρωποι των ΜΚΟ επίσημα συντονισμένοι με την Γαία) και τις τελετουργίες της από τη διαλογή των απορριμμάτων μέχρι την καταπολέμηση της πυρηνικής ενέργειας ή την κυκλοπαθητική με περηφάνεια επιδεικνυόμενη ποδηλατομανία από ορισμένους.

Καθώς έχουμε να κάνουμε με θρησκεία, η οποία δεν είναι ανοιχτή σε διάλογο και καθώς η πλειοψηφία του λαού σαφώς δεν την ακολουθεί (μάρτυρας τα συνεχή χαμηλά ποσοστά των «ορθόδοξων» οικολόγων στις εκλογές), η χρήση βίας γίνεται όλο και πιο αναγκαία. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτοί οι ίδιοι οικολόγοι, κρυμμένοι πίσω από ένα παραβάν μη βίας, πολλαπλασιάζουν τις ποινικές πράξεις από τις οποίες δεν αποκλείεται πλέον η βία: τα μπλοκαρίσματα αυτοκινητοδρόμων και ο λίγο πολύ επιδεικτικός βανδαλισμός έργων τέχνης**  πολλαπλασιάζονται ενώ παράλληλα, η συστηματική παρέμβαση σε ανθρώπινες δραστηριότητες με καταστροφικές ενέργειες εξαπλώνεται…

Σε αυτό το πλαίσιο, οι πολιτικοί θα έκαναν λάθος να μην προωθήσουν την Ατζέντα 2030***, η οποία αποτελεί λεωφόρο για την ελεγχόμενη περικοπή ολόκληρης της οικονομίας και τον πλήρη (και ολοκληρωτικό) έλεγχο κάθε ατόμου από μια μικρή κάστα ανθρώπων των κέντρων αποφάσεων, που τους δίνει τη δυνατότητα να πάνε να επιδειχθούν με κάθε υποκρισία στο Σαρμ Ελ Σέιχ**** κάτω από το δουλοπρεπές χειροκρότημα των υποτελών ΜΜΕ.

Ωστόσο, η συλλογική αυτοκτονία στην οποία αναπόφευκτα οδηγούν αυτά τα ανόητα μέτρα αρχίζει να ανησυχεί περισσότερους από έναν καθώς αρχίζουν να γίνονται αισθητές οι απτές επιπτώσεις: είναι πολύ ωραίο να πολλαπλασιάσουμε τους περιβαλλοντικούς κανόνες – ο καθένας πιο ατελής από τον άλλον – είναι πολύ χαριτωμένο να απαιτούμε την προστασία του γκρίζου ερωδιού πάση θυσία , αλλά αυτά τα γλοιώδη ενάρετα σήματα μεταφράζονται τώρα σε πτώση της ανταγωνιστικότητας, στη συνέχεια σε απώλειες θέσεων εργασίας και στη συνέχεια σε κλείσιμο εργοστασίων , μετά δυστυχία για όλους.

Οι Ζώνες Προς Υπεράσπιση (ZAD), η πομπή τους με τις άθλιες καλύβες και τις  λασπωμένες παραγκουπόλεις, ήταν μέχρι τώρα ο αξεπέραστος ορίζοντας των μοναδικών υποχονδριακών του περιβάλλοντος. Ενόψει του αδιάκοπου κατακλυσμού θανατηφόρων νόμων, θα γίνουν ο κανόνας για τους Γάλλους πολίτες, αναγκασμένους να επιστρέψουν πολύ γρήγορα σε έναν οικολογικό Μεσαίωνα, δηλαδή χωρίς ενέργεια και με άδειο στομάχι.

 

Τα εξώφυλλα του The Economist απέχουν ένα χρόνο. Από την πράσινη ενέργεια στο σοκ της έλειψης ενέργειας, – τέσσερις μήνες τουλάχιστον πριν επέμβει στην Ουκρανία ο «τρισκατάρατος» Πούτιν – γιατί η ΕΕ έχει «οικολογικές» προτιμήσεις, με αποτέλεσμα να μη γίνονται επενδύσεις στην εκμετάλλευση του πετρελαίου…

Παράδειγμα, η περίπτωση Bridor είναι ενδεικτική: παρενοχλούμενη από ντόπιους οικολόγους, η εταιρεία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πλήρως ένα εργοστάσιο ζαχαροπλαστικής στο Ille-Et-Vilaine. Οι 500 θέσεις εργασίας και ο πλούτος που θα δημιουργούνταν θα πάνε επομένως αλλού, εκτός Γαλλίας.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένο παράδειγμα, μακριά από αυτό: πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο ανοιχτός πόλεμος που διεξάγεται αυτή τη στιγμή εναντίον των θερμικών αυτοκινήτων, η εξαφάνιση των οποίων έχει αποφασιστεί αυθαίρετα για το 2035, θα περάσει όπως για τα ηλεκτρικά πατίνια;   

Οι άσχετοι της κυβέρνησης μόλις τώρα ανακαλύπτουν ότι αυτή η νομοθεσία καταδικάζει ευθέως ένα ολόκληρο τομέα της ευρωπαϊκής οικονομίας σε καταστροφή, οδηγώντας στην εξαφάνιση εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και στη μετεγκατάσταση (κυρίως στην Ασία) δεκάδων και μοναδικής τεχνογνωσίας εταιριών. 

Θα γελάσουμε (πικρά) αν δούμε...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η Βρετανία φέτος

 

Της ΣΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Η Βρετανία είναι μια πλούσια χώρα με φτωχούς πολίτες: το 60% των οικογενειών εισπράττει κάποιο επίδομα.  

Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι εκατομμύρια άνθρωποι αδρανούν ψευτοζώντας με κρατική ελεημοσύνη· σημαίνει ότι οι μισθοί είναι υπερβολικά χαμηλοί σχετικά με το επίπεδο ζωής (9,5 λίρες την ώρα είναι ημερομίσθιο πείνας), ότι τα ενοίκια είναι εξωφρενικά, ότι το φορολογικό σύστημα χρειάζεται μεταρρύθμιση κι ότι είναι απαραίτητη κάποια ανακατανομή του πλούτου.  

Το σύστημα των τάξεων στη Βρετανία δεν έχει εξελιχθεί όπως στην ηπειρωτική Ευρώπη· οι ανισότητες είναι αναχρονιστικές τόσο από την άποψη της ποιότητας, του life style κατά κάποιον τρόπο, όσο και από την άποψη των οικονομικών μεγεθών. Ανέκαθεν, στη Βρετανία, ένα μέρος της working class είχε μορφή κοινωνικού περιθωρίου· κάτι που φαίνεται ότι συμβαίνει όλο και περισσότερο.Προστίθεται η δυσλειτουργία των κοινωνικών υπηρεσιών, των σχολείων (που ξεμένουν από χρηματοδότηση), του συστήματος περίθαλψης (ιδιαίτερα καταρρέει η οδοντιατρική φροντίδα) λες και γίνεται προσπάθεια να αποτύχουν όλες αυτές οι δομές ώστε να πάψουν να τις υπερασπίζονται οι Βρετανοί και να δεχθούν ιδιωτικοποιήσεις.Με λίγα λόγια, υπάρχει ένας ολιγαρχικός πειρασμός τον οποίον ενσαρκώνει και ο Rishi Sunak, ο τελευταίος εκπρόσωπος των Συντηρητικών, που κάθεται σε μια οικογενειακή περιουσία 730 εκατομμυρίων λιρών.

Η Λις Τρας υποσχέθηκε να μειώσει τους φόρους και να κυβερνήσει ως Συντηρητική· σαν τη Μάργκαρετ Θάτσερ ας πούμε. Αλλά η Τρας δεν ήταν ποτέ σταθερή στις απόψεις της όπως ήταν η Θάτσερ: αντιτέθηκε στο Brexit με το σύνθημα «Η Βρετανία ισχυρότερη μέσα στην Ευρώπη», ύστερα όμως το αποδέχτηκε ενθουσιωδώς· παρότι θέλησε να παίξει τη Σιδηρά Κυρία εκπόνησε πρόγραμμα επιδομάτων· ανακοίνωσε πως θα έπαιρνε αντιδημοφιλείς αποφάσεις και πως θα τις τηρούσε ό,τι κι αν συνέβαινε, πλην όμως υποχώρησε μπροστά στον σκληρό πυρήνα των Τόρυς και στην πίεση του δρόμου.Το πακέτο ενεργειακής στήριξης που πρότεινε σταθεροποιούσε την τιμή της μονάδας για δύο χρόνια· ταυτοχρόνως, μείωσε τους φόρους ενώ είναι σαφές ότι στη Βρετανία οι φόροι για το υψηλότερο δεκατημόριο πρέπει να αυξηθούν.Εξάλλου, είναι επικίνδυνο να μειώνεις τους φόρους χωρίς να βρίσκεις πηγές χρηματοδότησης του κενού που θα δημιουργηθεί — και εκτός από επικίνδυνο, είναι στοιχειώδες. 

Στο μεταξύ, οι ελευθεριακοί πιστεύουν ακόμα ότι μια κοινωνία μπορεί να προχωρήσει με απόλυτη ελευθερία στις δραστηριότητες του κεφαλαίου: αν και η ελευθεριακή τακτική έχει δοκιμαστεί αυξάνοντας τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, καταστρέφοντας τις μικρές, δημιουργώντας υποπρολεταριάτο, πολλοί στο Συντηρητικό κόμμα μιλούν ακόμα με όρους του Φρίντριχ Χάγιεκ.

Οι Τόρυς συμπεριφέρονται σαν τους πανικόβλητους Ρομάνοφ όταν οι μπολσεβίκοι εισέβαλλαν στα Χειμερινά Ανάκτορα. Η κοινωνική τάξη που εκπροσωπούν έχει πολλά να χάσει και φοβάται μήπως τα χάσει: οι ορδές των φτωχών και των αμόρφωτων —η παιδεία κοστίζει ακριβά στη Βρετανία— καραδοκούν· θέλουν να τους κλέψουν τα οικογενειακά τιμαλφή· τα ασημένια μαχαιροπήρουνα.  

Υπάρχουν πράγματι μερικές τέτοιες βρετανικές ιδιαιτερότητες: η πρώτη είναι αυτή η κομματική ταξικότητα· οι Τόρυς προωθούν τα οικονομικά και πολιτιστικά συμφέροντα μιας παραδοσιακά «άρχουσας τάξης», ενώ τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κόμματα της δεξιάς και της κεντροδεξιάς απευθύνονται σε ποικιλία κοινωνικών στρωμάτων — επιπλέον, η λεγόμενη «λαϊκιστική» δεξιά απευθύνεται στους φτωχούς και στους λιγότερο μορφωμένους.  

Δεν είναι αυτή η περίπτωση των Βρετανών Συντηρητικών, αν και βεβαίως τα όρια του κοινού τους τροποποιούνται, εξού και η νίκη ή η ήττα τους στις εκλογές. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των Τόρυς είναι το ότι τα οικολογικά ζητήματα —ιδιαίτερα η κλιματική αλλαγή— δεν περιλαμβάνονται στις προτεραιότητές τους· είναι μοιρασμένοι ανάμεσα στα οικονομικά συμφέροντα και στον περιβαλλοντικό τους αντίκτυπο: για παράδειγμα, η Λιζ Τρας ήρε την απαγόρευση της υδραυλικής ρωγμάτωσης για να την επαναφέρει ο Sunak.

Η οικονομική κατάσταση είναι σταθερά δύσκολη εξαιτίας του χάσματος μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων, όχι εξαιτίας της χαμηλής παραγωγικότητας και της ανεργίας. Αν και ο ρυθμός του πληθωρισμού έφτασε το 8,8%, η ανεργία παραμένει χαμηλή· ακόμα και το αμφίβολο trickle down, η ιδέα ότι η αύξηση του πλούτου για τους πλουσιότερους στάζει προς τους φτωχότερους, μπορεί να φέρει κάποια αποτελέσματα —αλλά όχι μόνη της και όχι για πολύ καιρό. Είναι μύθος το ότι οι χαμηλότεροι φόροι και η κατάργηση των κανονιστικών ρυθμίσεων που περιορίζουν τα κέρδη οδηγούν σε χαμηλότερες τιμές και περισσότερες θέσεις εργασίας. Τα think tanks τα οποία επιμένουν σε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις και φορολογικές απαλλαγές με σκοπό την ενθάρρυνση της καινοτομίας και των επενδύσεων προσπαθούν να εφαρμόσουν τη θεωρία ότι ο πλούτος που δημιουργείται βελτιώνει τη ζωή όλων· αλλά αυτό δεν ισχύει: έχει δοκιμαστεί πολλές φορές —η ρηγκανομική είναι ένα παράδειγμα— με πολύ δυσάρεστες συνέπειες για τουλάχιστον το ένα τέταρτο των πολιτών. Οι μικρότεροι φορολογικοί συντελεστές έχουν νόημα μόνο αν συνοδεύονται από αύξηση των μισθών και μόνο αν δεν συνοδεύονται από περικοπές των δημοσίων δαπανών: ο τερματισμός των επιδοτήσεων είναι βεβαίως επιθυμητός αλλά, όπως είπα, οφείλεται κυρίως στο ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν πληρώνει σωστά τους εργαζομένους.

Η οικονομική πολιτική του Ρόναλντ Ρέιγκαν, η οποία αποτελεί πρότυπο για τους ελευθεριακούς, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιτυχημένη για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα: ο Ρέιγκαν επανεξελέγη τον Νοέμβριο του 1984 και ο αντιπρόεδρός του, Τζορτζ Χ. Β. Μπους, έγινε πρόεδρος το 1988. Ωστόσο, όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη, ήταν μια αποτυχία: ενώ ο Ρέιγκαν είχε υποσχεθεί να μειώσει τις ομοσπονδιακές κυβερνητικές δαπάνες, στην πραγματικότητα αύξησε το εθνικό χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών κατά 186%· από 907 δισεκατομμύρια δολάρια σε 2,6 τρισεκατομμύρια.Και παρόλο που η αμερικανική οικονομία αναπτύχθηκε κατά την προεδρία του περίπου κατά 3,49% ετησίως, η επίδοση ήταν χειρότερη από εκείνη άλλων προεδριών: επί Ρούσβελτ ήταν 9,3%, επί Κένεντι 4,4%, επί Τζόνσον 5,3%, επί Κλίντον 3,9%. Οπωσδήποτε, παίζει πάντοτε ρόλο η διεθνής συγκυρία και μια σειρά άλλοι παράγοντες. Ένας από τους συμβούλους του Ρέιγκαν, ο Ντέιβιντ Στόκμαν, περιέγραψε αργότερα την «επανάσταση του Ρέιγκαν» ως «ριζοσπαστική, ασύνετη και αλαζονική» προσθέτοντας ότι η πολιτική του απέτυχε επειδή οι μειώσεις δαπανών που απαιτούνταν για να αναπληρωθούν οι φορολογικές περικοπές απεδείχθησαν μεγαλύτερες και σκληρότερες από ό,τι πίστευαν οι σύμβουλοί του. Απαιτούσαν ολομέτωπη επίθεση στο αμερικανικό κράτος προνοίας η οποία θα άφηνε πάνω από 50 εκ. ανθρώπους χωρίς εκπαίδευση και περίθαλψη, ενώ ταυτοχρόνως θα οδηγούσε —και οδήγησε— σε τρέλες όπως η ιδιωτικοποίηση του σωφρονιστικού συστήματος.  

Κάτι παρόμοιο ισχύει για τη Βρετανία: η Μάργκαρετ Θάτσερ άφησε εποχή διότι είχε το θάρρος της γνώμης της —αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσουν όλοι— στην πράξη όμως δεν κατάφερε τίποτα σε ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης.

Όλες οι έρευνες που έγιναν από το 1965 έως το 2015 σε 18 πλούσιες χώρες γύρω από τον αντίκτυπο της μείωσης των φόρων για τους πιο εύπορους δείχνουν ότι δεν έχει αντίκτυπο στις επιδόσεις ανάπτυξης ή στα επίπεδα απασχόλησης, αλλά ότι οδηγεί σε μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα. Όσο για μείωση του εταιρικού φόρου, ίσως βελτιώνει τις ιδιωτικές επιχειρηματικές επενδύσεις αλλά δεν επηρεάζει εντέλει την ανάπτυξη σε εθνικό επίπεδο: μετά τη μείωση του φόρου από 30% το 2007 σε 19% το 2019, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει το χαμηλότερο ποσοστό ιδιωτικών επενδύσεων, ως ποσοστό του ΑΕΠ, από όλες τις οικονομίες της G7. Με βάση την απλή λογική, ακόμα και το αμερικανικό εκλογικό σώμα επιθυμεί μια μέτρια σοσιαλδημοκρατία που να προστατεύει τους πολίτες από τις πιο τραχιές γωνίες του καπιταλισμού: απλώς, στις ΗΠΑ, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούνε το συνθετικό «σοσιαλ» —αντιθέτως, στη Βρετανία, ακόμα και ένα μέρος των ψηφοφόρων του Συντηρητικού κόμματος πιστεύει ότι η κυβέρνηση πρέπει να αυξήσει τους φόρους και να δαπανά περισσότερα για την υγεία και την εκπαίδευση· ίσως ακόμα και για τα κοινωνικά επιδόματα ώστε να μην εξαθλιώνονται οι πιο εύθραυστες κοινωνικές ομάδες.

Φτάνω στο ζήτημα του «Brexit» το οποίο πρέπει να αποδοθεί στην αντίληψη ότι τα οφέλη του ελεύθερου εμπορίου δεν επαρκούσαν για να αντισταθμίσουν το κόστος της ελεύθερης μετανάστευσης. 

Το δημοψήφισμα ζήτησε το Συντηρητικό Κόμμα επισημαίνοντας το πρόβλημα της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταναστών και προσφύγων —αλλά, αντί να ληφθούν μέτρα γι’ αυτό το πρόβλημα, η Βρετανία μπήκε σε ένα blame game: oι μικρές επιχειρήσεις ήταν απογοητευμένες από τα τέλη της ΕΕ·μερικοί πίστευαν ότι η έξοδος από την ΕΕ θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας· το Κόμμα της Ανεξαρτησίας έπεισε πολλούς ότι η χώρα τους πλήρωνε στην ΕΕ περισσότερα από όσα της αντιστοιχούσαν.  

Η αποχώρηση από την ΕΕ ήταν περίπλοκη και το βρετανικό Κοινοβούλιο παρέμεινε διχασμένο μέχρι τον Ιανουάριο του 2020, όταν οι διατάξεις της συμφωνίας πήραν την απαραίτητη νομοθετική συγκατάθεση. Στη θέση των συμφωνιών χώρας-μέλους, υπεγράφη Συμφωνία Εμπορίου και Συνεργασίας η οποία δεν καλύπτει την εξωτερική πολιτική και την άμυνα όπως συνέβαινε πριν από το Brexit. Αν και η Bρετανία δεν συμμετέχει πια στην τελωνειακή ένωσηκαι στην ενιαία αγορά της ΕΕ, η εμπορική συμφωνία επιτρέπει μηδενικούς δασμούς και μηδενικές ποσοστώσεις σε εμπορεύματα που συμμορφώνονται με τους κανόνες προέλευσης. 

Όπως θα περίμενε κανείς, το Brexit δημιούργησε πίεση στις σχέσεις της Βόρειας Ιρλανδίας, που είναι κομμάτι της Βρετανίας, με τη γειτονική Δημοκρατία της Ιρλανδίας, που είναι μέλος της ΕΕ. Η καινούργια συμφωνία επιτρέπει στη Βόρεια Ιρλανδία να υιοθετήσει τους τελωνειακούς κανόνες της ΕΕ, ώστε να μην υπάρχουν σκληρά σύνορα μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών. Αντιθέτως, υπάρχει τελωνειακό και ρυθμιστικό σύνορο μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας στη Θάλασσα της Ιρλανδίας. Όσο για την ελεύθερη κυκλοφορία μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ έχει τερματιστεί:οι Ευρωπαίοι πολίτες που ζουν ήδη στο βρετανικό έδαφος πρέπει να διαθέτουν έγγραφα παραμονής και οι ταξιδιώτες πρέπει να επιδεικνύουν διαβατήρια. Για τους ταξιδιώτες επαγγελματίες υπάρχουν πρόσθετες απαιτήσεις: αν δραστηριοποιούνται σε μια χώρα της ΕΕ, μπορεί να χρειαστεί να ιδρύσουν μια τοπική θυγατρική στη Βρετανία. Πολλοί τομείς, όπως οι τηλεπικοινωνίες και οι ηλεκτρονικές υπηρεσίες, φορολογούνται. Τέλος, το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να καταβάλει «λογαριασμό διαζυγίου» περίπου 34 δισεκατομμυρίων λιρών μέχρι το 2064 για να εκπληρώσει τυχόν εναπομείνασες οικονομικές δεσμεύσεις που ανέλαβε ενώ ήταν μέλος της ΕΕ.

 Τα γράφω αυτά για να τονίσω ότι το Brexit υπήρξε μια βαριά και ανθυγιεινή εργασία για όλους τους εμπλεκόμενους. Και ότι έγινε για το τίποτα.

Προς το παρόν η βρετανική οικονομία έχει επιβραδυνθεί και πολλές επιχειρήσεις έχουν μεταφέρει την έδρα τους στην ΕΕ. Αλλά αυτό μπορεί να διορθωθεί: το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Brexit είναι...