Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Βετεράνος πολιτικός πρώτης γραμμής σε μια χαλαρή βραδιά φίλων μού αφηγήθηκε πώς ξεκίνησε η καριέρα σημαντικού τραγουδιστή, που ήταν κι αυτός στη συναυλία, η οποία ήταν γενικώς κι αορίστως υπέρ της Ειρήνης, που θα μπορούσε να ήταν και κοριτσάκι που το πάτησε «ακροδεξιός» ευρωατλαντιστής με Lada.
Πάντως συναυλία κατά της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν ήταν. Σας θυμίζω πριν από πολλά χρόνια συναυλίες και κινητοποιήσεις που έκαναν το ΚΚΕ και μετωπικές οργανώσεις του, όπως κινήσεις πάλι τάχα υπέρ της κακομοίρας της ειρήνης και κατά των αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων «Πέρσινγκ» και «Κρουζ», αλλά κάνανε την πάπια για τους σοβιετικούς πυρηνικούς πυραύλους SS-20, οι οποίοι, ως γνωστόν, όταν πυροδοτηθούν, σου κάνουν ωραίο μαλλί, απαλή επιδερμίδα και εν γένει είναι πύραυλοι με επίκεντρο τον άνθρωπο, κι όποιος διαφωνούσε ήταν φασίστας και πράκτορας του ΝΑΤΟ.
Μπατίρης και ντροπαλός, λοιπόν, ο νέος φέρελπις τραγουδιστής, πήγε στη δισκογραφική εταιρία με σημείωμα του Ιωάννη Λαδά, του Συνταγματάρχη από την Αρκαδία και ενός εκ των πιο σκληροπυρηνικών μελών, και ειδικώς ο… τέταρτος -όπως ο Ντ΄Αρτανιάν στους τρεις σωματοφύλακες, που ήταν τελικά τέσσερις- της τριανδρίας της Junta (ισπανική λέξη που σημαίνει κάτι σαν Στρατιωτικό Συμβούλιο), μαζί με τους Παπαδόπουλο, Παττακό και Μακαρέζο. Καημός του φερέλπιδος αοιδού να χτυπήσει δίσκο, να τον ακούσει η μάνα του στο ραδιόφωνο και όλη η Ελλάδα. Ευγενής φιλοδοξία.
Η εταιρία υπάκουσε στο μπιλιετάκι κωλοτουμπηδόν κι έτσι ο νέος έγραψε τον πρώτο του δίσκο, που έτυχε μεγάλης επιτυχίας.
Δεν γνωρίζω αν είναι αληθές, το πρόσωπο, όμως, που μου το αφηγήθηκε είναι εγνωσμένης σοβαρότητας. Σίγουρα οφείλουμε ευγνωμοσύνη στον, μακαρίτη πια, Λαδά, διότι έτσι το ελληνικό τραγούδι κέρδισε μια σπουδαία φωνή που διέπρεψε στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Διότι όποιος κι αν έδινε μπιλιετάκι, όσο επίφοβος κι αν ήταν, εάν η φωνή δεν άξιζε, θα έσβηνε σαν κωλοφωτιά, αφού οι πωλήσεις είναι αμείλικτος κριτής. Πόσα ταλέντα πήγαν άπατα λόγω έλλειψης μπάρμπα στην Κορώνη ή ακόμη καλύτερα πραξικοπηματία Συνταγματάρχη;
Με την ίδια, βέβαια, νομιμοφροσύνη που τραγούδησε, όπως πολλοί άλλοι, π.χ. ο μέγας Μπιθικώτσης, σε γιορτές της Δικτατορίας, μετά τη μεταπολίτευση υπήκουσε πειθαρχικότατα στα κελεύσματα της αριστεράς και πήρε, όπως πλείστοι συνάδελφοί του, σβάρνα τα φεστιβάλ αριστερών νεολαιών και γενικά συναυλίες υπό την αιγίδα της αριστερίλας, που διάβρωσε τη χώρα σαν σαράκι από το 1974 έως σήμερα.
Υπάρχει ένας παράγοντας που θα πρέπει να μη μας διαφεύγει και αυτός είναι η πνευματική δικτατορία της αριστεράς στην Τέχνη, που κρατά σε μεγάλο βαθμό ως σήμερα.
Πρέπει να δείξουμε κατανόηση σε πολλούς από τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε τέτοιες αμφίσημες, να το πω ευγενικά, εκδηλώσεις, καπελωμένες και στην ουσία οργανωμένες από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ. Εάν τολμήσουν να πουν όχι, θα δουλέψει η θηριώδης μπετονιέρα, μέσα στην οποία πάντα η αριστερά έχει έτοιμη τη λάσπη, που έχουν ασκηθεί οι αριστεροί πρωτίστως να την πετάνε ο ένας στον άλλο σε κάθε διαφωνία, όταν κάποιοι πάνε εκτός γραμμής ή «αυτομολούν» προς τα δεξιά.
Οι παλιοί θα λασπωθούν ανελέητα από τους κομματικούς στρατούς, οι δε νεότεροι δεν θα δουν στον ήλιο μοίρα.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, με τη χυδαία ζούγκλα των κοινωνικών δικτύων, με τους οργανωμένους στρατούς των αριστερόστροφων φασιστών και των μαύρων ιδεολογικών εξαδέλφων τους, με κοινή τη βαρβαρότητα, τη χυδαιότητα, τη συκοφαντική ψευδολογία, οι καλλιτέχνες που θα ψελλίσουν «όχι» στο όποιο κάλεσμα ή θα τολμήσουν να εκφραστούν αντίθετα θα υποστούν ανελέητη δολοφονία της προσωπικότητάς τους, θα αμφισβητηθεί και λοιδορηθεί η καλλιτεχνική τους αξία, θα πλημμυρίσουν τα προφίλ τους με ύβρεις και απειλές, διότι απέναντι στον ιδεολογικό εχθρό η αριστερά τιμά τη σταλινική παράδοση. Μπορεί να μην τους παίρνει να εξοντώσουν βιολογικά, δεν έχει Βασίλι Μπλοχίν η κουλτουριάρικη αριστεράντζα και ο Κουφοντίνας δεν δύναται, έχει όμως συκοφαντίες, ειρωνείες, απαξίωση, επαγγελματικούς αποκλεισμούς, επιβολή οικογενειακής ευθύνης και ό,τι πιο χυδαίο και ρυπαρό, όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς από όσα γράφουν και λένε άνθρωποι οι οποίοι, χωρίς να παίξουν βλέφαρο, υποστηρίζουν τρομοκράτες ή τον Δημάκη που τους έκανε ρεντίκολο.
Η χώρα έχει πολύ δρόμο για να απαλλαγεί από την πνευματική δικτατορία και ρυπαρότητα του αριστερόστροφου φασισμού, που διακρίνεται από...
μια χυδαία τοξικότητα που μόνο στους νεοναζί βρίσκει το δίδυμο αδερφάκι της, ένεκα προφανώς της κοινής καταγωγής τους, αφού ο ναζισμός και ο φασισμός είναι αιρέσεις της αριστεράς, με την ίδια αποδοχή της βίας ως πολιτικού μέσου, την ίδια αγάπη στον ολοκληρωτισμό, πίστη στον υποταγμένο άνθρωπο της μάζας, με αληθινό μίσος στην ελευθερία, δυσανεξία στην ευπρέπεια.
Γι’ αυτό κάποιους από τους καλλιτέχνες ίσως τους συγχωρήσουμε.
Τον συγκεκριμένο τον συγχωρώ. Η πρώτη του επιτυχία ήταν το πρώτο, ίσως, τραγούδι που έμαθα κι ακόμη το σιγομουρμουράω στο αυτοκίνητο. Οταν μετά πολλά χρόνια κανείς δεν θα θυμάται τα καμώματα της συναυλίας, θα ακούγεται ακόμη και οι πολίτες θα θυμούνται μόνο το ταλέντο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου