ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Όταν οι Μοσχοβίτες πλήρωναν μισό μεροκάματο για να φάνε BigMac (και ο σουργελαράς ΑλέΚσης γραφόταν στην ΚΝΕ !)


  

31 Ιανουαρίου 1990

Οι «χρυσές αψίδες» των McDonald’s άναψαν στην Πλατεία Πούσκιν της Μόσχας, για το άνοιγμα του πρώτου εστιατορίου της αμερικανικής αλυσίδας στη Σοβιετική Ρωσία.


Σήμερα, μοιάζει απλό. Άλλωστε, αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από 39.000 fast food των McDonald’s ανά τον κόσμο. Όμως την εποχή εκείνη, ο συμβολισμός ήταν τεράστιος. Ένα όνομα που μπορεί να θεωρηθεί και σήμα κατατεθέν του αμερικανικού καπιταλισμού, έκανε τους Μοσχοβίτες να παραμιλούν.

Ο εμπνευστής του εγχειρήματος, ο CEO της McDonald’s Canada, που συνεργάστηκε με το δημοτικό συμβούλιο της Μόσχας, στόχευε από την αρχή ψηλά. Κατασκεύασε το μεγαλύτερο εστιατόριο McDonald’s του κόσμου -για την εποχή εκείνη- με 900 θέσεις και 600 άτομα προσωπικό, καθώς περίμενε ότι μόνο την πρώτη ημέρα, θα σέρβιρε περίπου 1.000 πελάτες.


Όμως η υποδοχή των ντόπιων ξεπέρασε κάθε προσδοκία
. Περίπου 38.000 Σοβιετικοί περίμεναν για ώρες στην ουρά για αυτό που είχαν ακούσει, αλλά ποτέ έως τότε δεν είχαν γευτεί: Ένα burger των McDonald’s.

Καθώς οι περισσότεροι κοίταζαν μέσα από τα παράθυρα για να δουν τι τρώνε οι άλλοι και να πάρουν μια ιδέα τι να παραγγείλουν, για τη Σοβιετική Ένωση άνοιγε ένα παράθυρο προς τον δυτικό τρόπο ζωής.

«Ήταν σαν να έτρωγα την ίδια την Αμερική»,
θυμάται ένας Μοσχοβίτης, που κατάφερε να πάρει στα χέρια του το περίφημο BigMac, περίπου έναν μήνα μετά την ημέρα των εγκαινίων. «Οι ουρές ήταν τεράστιες», λέει.


Τι και εάν το BigMac κόστιζε 3,75 ρούβλια, την ώρα που ο μέσος μισθός δεν ξεπερνούσε τα 150 ρούβλια τον μήνα.

Οι ουρές συνέχισαν να αυξάνονται ακόμα και καθώς οι μήνες περνούσαν. Πλέον, κόσμος ερχόταν από άλλες πόλεις μόνο για να δοκιμάσει το burger και το milkshake των McDonald’s.  

«Ήμασταν όρθιοι κάτω από τον καυτό ήλιο για οκτώ ώρες», θα έλεγε χρόνια αργότερα ένας άλλος πελάτης. «Βέβαια, αυτό δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα, καθώς είχαμε συνηθίσει να περιμένουμε στην ουρά για μέρες για να πάρουμε ζάχαρη και τσάι με το δελτίο».

Η εικόνα μέσα στα McDonald’s, με τους δεκάδες υπαλλήλους να εκτελούν με γοργές κινήσεις την μία παραγγελία μετά την άλλη, δεν θύμιζε σε τίποτα τα άδεια ράφια και τις τεράστιες ελλείψεις σε βασικά είδη που ήταν η καθημερινότητα της εποχής στη Σοβιετική Ένωση.

Με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, τα McDonald’s της Μόσχας δεν ξέμεναν ποτέ από υλικά. Το μυστικό είναι ότι η εταιρεία είχε διαπραγματευτεί τη δημιουργία μιας ιδιωτικής μονάδας παραγωγής μέσα στη Σοβιετική Ένωση -κάτι που τότε ήταν ανήκουστο- ενώ εισήγαγε περίπου το 80% των άλλων υλικών που χρειαζόταν.

Όσο για τη στρατιά από τους χαμογελαστούς υπαλλήλους της; 

Η McDonald’s δημοσίευσε μία και μόνο αγγελία στη μεγαλύτερη εφημερίδα και αμέσως κατακλύστηκε από 30.000 αιτήσεις. Από αυτούς, διάλεξε 600. Ήταν όλοι τους νέοι και πρόθυμοι. Και το κυριότερο: Είχαν ελάχιστη ή και καμία εμπειρία, αφού η McDonald’s έψαχνε για υπαλλήλους που δεν είχαν αποκτήσει τις «κακές συνήθειες» όσων δούλευαν την εποχή εκείνη στα σοβιετικά καφέ με το τραχύ σέρβις.

«Μπορείς να χαμογελάς για οκτώ ώρες συνεχόμενα;», ρωτούσαν τους υποψηφίους. Γιατί το χαμόγελο μπορεί να περίσσευε στα σοβιετικά σπίτια, όμως δεν ήταν μέρος της δημόσιας ζωής. Για τους Μοσχοβίτες, μέχρι και το χαμόγελο των υπαλλήλων στα McDonald’s ήταν ξένο. Ήταν αμερικάνικο.

Το Τείχος του Βερολίνου είχε πέσει περίπου τρεις μήνες νωρίτερα και οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις της περεστρόικα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους. Το άνοιγμα των McDonald’s μαρτυρούσε ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Καθεστώς απαγορεύσεων και «φασιστικά μέτρα». Ας θυμηθούμε το «διαβατήριο εσωτερικού» επί ΕΣΣΔ

 


Στην Σοβιετική Ένωση εάν ήθελες να μετακινηθείς (εντός της χώρας εννοείται) ή να αλλάξεις διαμονή ή να παραμείνεις κάπου, χρειαζόσουν πάντα άδεια από την αστυνομία. Έπρεπε πάντα να βρίσκεσαι κάτω από το άγρυπνο μάτι της αστυνομίας, όπως συμβαίνει όταν, σ’ έκτακτες περιστάσεις, κηρύσσεται σε μια χώρα ο στρατιωτικός νόμος.

Το σύστημα «διαβατηρίων εσωτερικού» υπήρχε και επί Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αρχικά οι μπολσεβίκοι το έθεσαν σε αχρησία μετά το 1917, αίροντας έτσι τους περισσότερους περιορισμούς στις εσωτερικές μετακινήσεις των μελών της εργατικής τάξης. Ήταν τα βιβλιάρια εργασίας αυτά που έγιναν το κύριο μέσο προσωπικής ταυτοποίησης.

Το 1932 όμως, το «καθεστώς διαβατηρίων» επανήλθε, με σκοπό να «βελτιώσει» την καταγραφή του πληθυσμού και να «ανακουφίσει» τις μεγάλες βιομηχανικές πόλεις και άλλες ευαίσθητες τοποθεσίες από «κρυμμένους κουλάκους και επικίνδυνα πολιτικά στοιχεία» και όσους «δεν ασχολούνται με εργασία κοινωνικής χρησιμότητας». Η διαδικασία «διαβατηρίου» αναπτύχθηκε σταδιακά περιλαμβάνοντας εργοστάσια, μεγάλες, μεσαίες και μικρές πόλεις, οικισμούς και αγροτικές περιοχές και τελικά απέκτησε καθολική ισχύ στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Τα εσωτερικά διαβατήρια ήταν απαραίτητα για την ταυτοποίηση προσώπων για διάφορους σκοπούς. Χρησιμοποιήθηκαν για τον έλεγχο και την παρακολούθηση του τόπου διαμονής, ενός κανονισμού που αποσκοπούσε στον έλεγχο της εσωτερικής μετακίνησης του πληθυσμού δεσμεύοντας ένα άτομο με τον μόνιμο τόπο διαμονής του.
 


Μια “propiska” (προπίσκα) ήταν ταυτόχρονα άδεια παραμονής και εργαλείο καταγραφής μετανάστευσης.
Η τοπική αστυνομία (Militsiya) ήταν αρμόδια για την έκδοση και καταγραφή στα μητρώα της μιας propiska η οποία αποκτούσε εγκυρότητα με σφραγίδα ως διαβατήριο εσωτερικού. Απαγορευόταν η διαμονή οπουδήποτε για περισσότερο από μερικές εβδομάδες χωρίς άδεια. Η ΕΣΣΔ είχε και μόνιμες προπίσκες και προσωρινές προπίσκες.

Έτσι, μια έγκυρη propiska ήταν απαραίτητη για τη λήψη τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή ιατρικής περίθαλψης. Εκτός από το γάμο με κάτοικο άλλης περιοχής, η πανεπιστημιακή εκπαίδευση ήταν ο πιο δημοφιλής τρόπος παράκαμψης της προπίσκας και διαμονής αλλού. Επίσης, δεδομένου ότι μόνο μια μειοψηφία κατοικιών ήταν ιδιόκτητες, η ύπαρξη προπίσκας σε μια συγκεκριμένη διεύθυνση σήμαινε ότι κάποιος είχε το δικαίωμα να ζήσει εκεί.

Το σύστημα των αδειών διαμονής αποσκοπούσε κατά ένα μέρος, στον όσο το δυνατό μεγαλύτερο περιορισμό της διευρύνσεως των αστικών κέντρων και στον έλεγχο της ροής των μετακινουμένων για εγκατάσταση στις μεγάλες πόλεις τής Σοβιετικής Ένωσης. Κανένας εργοδότης δεν μπορούσε να δώσει δουλειά σε άτομο που δεν είχε προπίσκα για τέτοια περιοχή. Αντίθετα, έξω από τις μεγάλες πόλεις, εργάτες της βιομηχανίας και υπάλληλοι γραφείων έβρισκαν ελεύθερα δουλειά. Για τους αγρότες αυτό ήταν πολύ δυσκολότερο, γιατί δεν είχαν καν το απαιτούμενο «διαβατήριο» για να ταξιδέψουν. Στην πραγματικότητα μπορούσαν να ζητήσουν ειδικό πιστοποιητικό, αλλά τότε εξαρτώντο απόλυτα από την κρίση του τοπικού συμβουλίου, του χωριού τους, το όποιο είχε κάθε δικαίωμα να τους αρνηθεί την σχετική άδεια.

 


Έγραφε (αρκετά ουδέτερα) ο δημοσιογράφος της «The Guardian», Jonathan Steele
(όπως δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» της 13.4.1975) :

 

ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η εκπόνηση στρατιωτικού σχεδίου από την ηγεσία του ΚΚΕ για την κατάληψη της εξουσίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών (1943-1944)




Μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας, την διαφαινόμενη ήττα του Άξονα και την σοβαρή ενδυνάμωση του ΕΛΑΣ με οπλισμό, τέθηκε στις τάξεις της ηγεσίας του ΚΚΕ το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Στο άνοιγμα της συζήτησης αυτής συντέλεσε και η ολοφάνερη ενδυνάμωση του ΕΛΑΣ και η απόλυτη επικράτηση του στα 2/3 της Ελληνικής υπαίθρου. 
 
Το θέμα της κατάληψης της εξουσίας ξεκίνησε να εξετάζεται από το πολιτικό γραφείο της Κεντρικής επιτροπής τον Αύγουστο του 1943, μετά από πρόταση των  Γιάννη Ιωαννίδη και Γιώργη Σιάντου.  
 
Για να εκπονηθεί το σχέδιο δημιουργήθηκε μια ξεχωριστή επιτροπή αποτελούμενη από τους Ζεύγο, Βατουσιανό, Χατζή, Δανιηλίδη, Τιμογιαννάκη ενώ αυξημένες αρμοδιότητες είχε ο Βασίλης Μπαρτζιώτας (“Φάνης”) γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας. Αρχικώς κάποια από τα μέλη της επιτροπής έφεραν αντιρρήσεις για την εκπόνηση του σχεδίου καθώς το θεωρούσαν εντελώς θεωρητικό, χωρίς πραγματικά δεδομένα, ενώ αφορούσε μια μελλοντική χρονική στιγμή που στην συγκεκριμένη συγκυρία έμοιαζε πολύ μακρινή.
 
Ακολούθησε μια κομματική σύσκεψη της επιτροπής αυτής στην οποία συμμετείχε και ο Πέτρος Ρούσος (λίγο πριν φύγει για το Κάϊρο) αλλά και τρεις αξιωματικοί της Κ.Ε. του ΕΛΑΣ. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Θεόδωρος Μακρίδης (ο “Έκτορας”), ο σημαντικότερος και πλέον καταρτισμένος αξιωματικός (ήταν απόστρατος μόνιμος αξιωματικός) που είχε και τον ρόλο του εισηγητή. Σύμφωνα με το σχέδιο που ανέπτυξε, προβλεπόταν ότι ο ΕΛΑΣ μέχρι την απελευθέρωση (που ακόμη τότε φάνταζε πολύ μακρινή), θα συγκροτούσε ένα Σώμα Στρατού στην Αθήνα αποτελούμενο από δύο ταξιαρχίες. Μετά την οριστική αποχώρηση των Γερμανών οι δύο ταξιαρχίες θα καταλάμβαναν στρατηγικά σημεία των Αθηνών, αλλά κατ΄εξοχήν το τρίγωνο Μακρυγιάννη – Φιλοπάππου – Ακρόπολη, στο οποίο βρίσκονταν τα σημαντικότερα κρατικά κτήρια. 
 
Θεόδωρος Μακρίδης (“Έκτωρας”)
Ο Μακρίδης αξιοποιούσε γόνιμα την εμπειρία που είχε από τα πολλά στρατιωτικά κινήματα του Μεσοπολέμου, των οποίων οι εμπνευστές πάντοτε είχαν ως βασικό στόχο να καταλάβουν την περιοχή αυτή για να γίνουν κύριοι της κατάστασης. Ο ίδιος είχε λάβει μέρος στο Βενιζελικό κίνημα του 1935 και είχε αποστρατευθεί μετά την αποτυχία του, με τον βαθμό του Λοχαγού.
 
Το σχέδιο του Μακρίδη έμοιαζε γενικόλογο και προέβλεπε ενέργειες κατά των δυνάμεων της δοσιλογικής κυβέρνησης στο Λεκανοπέδιο αλλά ανέφερε ρητά πως πιθανή αντιπαράθεση με τους Άγγλους ήταν εκτός σχεδιασμού καθώς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο ΕΛΑΣ δεν θα είχε καμία ελπίδα επιβολής. Το σχέδιο αυτό εμπεριείχε χάρτες στους οποίους αναφέρονταν λεπτομερώς οι κινήσεις των μονάδων, δεν προέβλεπε αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση (κάτι που σύμφωνα με τον Μπαρτζιώτα ήταν αδυναμία του σχεδίου), συντάχθηκε γραπτώς και εγκρίθηκε ομόφωνα από την επιτροπή αφού έγιναν κάποιες επουσιώδεις τροποποιήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σχέδιο είχε ξεκινήσει να συζητείται πριν να πάει η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ στο Κάϊρο και γίνει η τελική άκομψη αποπομπή της από τους Άγγλους. 
 
Το σχέδιο αυτό στην τελική του μορφή σύμφωνα με τον Μακρίδη, παραδόθηκε σε δύο αντίτυπα στην καθοδήγηση του κόμματος χωρίς ο ίδιος να κρατήσει αντίτυπο. Ένα αντίτυπο παρέλαβε ο Ιωαννίδης τον Νοέμβριο του 1943 και σύμφωνα με την μαρτυρία του αφού το διάβασε, το έκρυψε. Αργότερα σύμφωνα πάντα με την μαρτυρία του, το έκαψε. Το δεύτερο αντίτυπο το παρέλαβε η Χρύσα Χατζηβασιλείου, η οποία ομοίως αρχικώς το έκρυψε, ενώ το 1945, διαβεβαίωνε την ηγεσία του κόμματος της ότι το κατείχε ακόμη και ότι σκόπευε να το διαφυλάξει.Το σχέδιο το διάβασε και ο Σιάντος, ο οποίος σύμφωνα με τον Ιωαννίδη, το βρήκε “καλό και επιστημονικά καμωμένο”.
 
Το σχέδιο για την τελική κατάληψη της εξουσίας από το ΚΚΕ που είχε εκπονήσει ο Μακρίδης δεν έμεινε χωρίς αναπροσαρμογές. Συγκεκριμένα σύμφωνα πάντα με την μαρτυρία Μακρίδη, τον Μάρτιο η τον Απρίλιο του 1944 εκπονήθηκε νέο σχέδιο κατάληψης της εξουσίας από τον ΕΛΑΣ Αθηνών, ως παραλλαγή του πρώτου. Για το δεύτερο σχέδιο υπάρχει και σχετική μαρτυρία του Μπαρτζιώτα ο οποίος μιλάει για απλή “επεξεργασία” του πρωτότυπου σχεδίου του Μακρίδη. Τελικώς, σύμφωνα πάντα με τον Μακρίδη, εκπονήθηκε και τρίτο σχέδιο τον Αύγουστο του 1944, το οποίο άλλαξε όλα τα δεδομένα των δύο προηγούμενων καθώς προέβλεπε πλέον και την πιθανότητα της ένοπλης ρήξης με τους Άγγλους. Το σχέδιο αυτό τελικώς εφαρμόστηκε στην ένοπλη αναμέτρηση του Δεκέμβρη με τραγικές συνέπειες για το ΚΚΕ και τους υποστηρικτές του
 
Γιώργης Σιάντος
Σύμφωνα με τον Γρηγόρη Φαράκο τα σχέδια αυτά είχαν ως στόχο την επικράτηση των δυνάμεων του ΕΑΜ μετά την απομάκρυνση των Γερμανικών στρατευμάτων. Φαίνεται πως η επεξεργασία σχεδίων από την ηγεσία του ΚΚΕ για δράση  στην Αθήνα είχε διαρρεύσει στην κατοχική κυβέρνηση Ράλλη, καθώς βρέθηκαν σχέδια από τον ΕΛΑΣ Αθηνών που προέβλεπαν τον τρόπο αντιμετώπισης υποθετικών κομμουνιστικών ενεργειών στην Αθήνα από τις δυνάμεις της δοσίλογης κυβέρνησης..
 
Το αρχικό σχέδιο του Μακρίδη που είχε εκπονηθεί το 1943 δεν έχει ανεβρεθεί ως σήμερα σε κανένα σχετικό αρχείο. Σύμφωνα με τον Μπαρτζιώτα, το σχέδιο υπήρχε στα αρχεία του ΚΚΕ μέχρι το 1956, ενώ σύμφωνα με τον Ιωαννίδη, το σχέδιο υπήρχε στα αρχεία του ΚΚΕ ακόμη και μέχρι το 1965. Σύμφωνα με τους δύο πιο φιλόπονους ερευνητές των αρχείων του ΚΚΕ, τον Παπαπαναγιώτου και τον  αείμνηστο Γρηγόρη Φαράκο, το σχέδιο δεν ανεβρέθηκε στα διασωθέντα αρχεία του ΚΚΕ, παρά τις επίμονες έρευνες τους. Περιέργως ο Ηλίας Νικολακόπουλος σε άρθρο του στα “ΝΕΑ” αμφισβητεί την εγκυρότητα της ύπαρξης του σχεδίου, λέγοντας ότι η “Έκθεση Μακρίδη” συντάχθηκε το 1946 κατά παραγγελία του Ζαχαριάδη για να κυλιδώσει τους Σιάντο και Ιωαννίδη. Πιστεύω πως έχει άδικο και τα στοιχεία που παρατέθηκαν αναιρούν αρκετά ικανοποιητικά όσα παθιασμένα υποστηρίζει.
 
Θεωρώ ότι η ύπαρξη των σχεδίων αποδεικνύει ότι βασικός προσανατολισμός του ΚΚΕ...

ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Τι σόι αντάρτικο σκότωνε Ελληνες;»

 


Το χωριό Τσαμαντάς σήμερα. Το 1971 βρέθηκαν στην περιοχή 120 σκελετοί, καθένας με τα χέρια του δεμένα με σύρμα και μια τρύπα από σφαίρα στο κρανίο. Ηταν άνδρες –νεαρά παιδιά– του Ελληνικού Στρατού. Φωτ. SHUTTERSTOCK


ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ

Αμερικανοί φίλοι μου λογοτέχνες συχνά με ρωτούν γιατί η σύγχρονη Ελλάδα έχει αναδείξει πολύ περισσότερους σπουδαίους ποιητές από πεζογράφους, σημειώνοντας ότι και οι δύο νομπελίστες της χώρας, ο Γιώργος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης, έγραψαν ποίηση παρά μυθοπλασία.

Σε πρώτη μου απάντηση τους επισημαίνω ότι οι Ελληνες έγραφαν ποίηση εδώ και 3.000 χρόνια, ενώ το μυθιστόρημα υπάρχει μόνο τα τελευταία 300. Προσθέτω, επιπλέον, ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει αναδείξει πολλούς σπουδαίους πεζογράφους, αναφέροντας για παράδειγμα τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Στράτη Μυριβήλη και τον Θανάση Βαλτινό.

Από εδώ και πέρα όμως, σε αυτή τη λίστα διακεκριμένων λογοτεχνών, θα προσθέσω το όνομα του Σωτήρη Δημητρίου. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Ουρανός απ’ άλλους τόπους» (εκδ. Πατάκης) είναι ένα αριστούργημα, η λογοτεχνική αξία και βαρύτητα του οποίου δεν έτυχαν της προσοχής που τους αξίζει.

Υποψιάζομαι ότι η αιτία γι’ αυτό είναι, σε κάποιο βαθμό, η μεγάλη του επιτυχία στην απόδοση της γλώσσας του τόπου και του χρόνου στον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία του –τα χωριά των βουνών της Μουργκάνας στην Ηπειρο τη δεκαετία του 1940– που όσοι από εμάς θυμόμαστε τους ιδιωματισμούς και ρυθμούς της φωνής, τον θαυμάζουμε πραγματικά για το επίτευγμά του. Οι περισσότεροι όμως από τους σημερινούς αναγνώστες πρέπει να καταβάλουν κάποια προσπάθεια για να το κατανοήσουν. Αν όμως η συγγραφή είναι μια ζωγραφική με λέξεις, τότε ο Σωτήρης Δημητρίου έχει αποτυπώσει στο βιβλίο του τη ζωή των αγροτών στα βουνά της Ηπείρου στα μέσα του περασμένου αιώνα τόσο ζωντανά, όσο και ο Πέτερ Μπρίγκελ αποτύπωσε στους πίνακές του την αγροτική ζωή στις Κάτω Χώρες τέσσερις αιώνες νωρίτερα

Το σκηνικό όπου διαδραματίζεται η τραγική ιστορία που αφηγείται ο Δημητρίου είναι το χωριό που γεννήθηκε, γνωστό για αιώνες ως Πόβλα που αργότερα μετονομάστηκε σε Αμπελώνα. Αγκαλιάζει τα σύνορα της Αλβανίας κατά μήκος της τελευταίας δασικής ζώνης του ορεινού όγκου της Μουργκάνας και απέχει περίπου 10 χιλιόμετρα από το δικό μου χωριό, το Λία. Οι άντρες της Πόβλα, όπως και αυτοί του Λία, ήταν κυρίως καλατζήδες που έλειπαν κάποιες φορές από το σπίτι τους για ολόκληρους μήνες. Οι γυναίκες ήταν ως επί το πλείστον αναλφάβητες υπηρέτριες, που έκαναν ό,τι τους έλεγαν οι πατέρες, οι σύζυγοι και οι πεθερές τους. Η μόνη τους παρηγοριά ήταν τα παιδιά τους, η θρησκεία και η μεταξύ τους επικοινωνία.

Η ζωή στην Πόβλα, όπως και στα 16 χωριά της οροσειράς της Μουργκάνας, ήταν μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα τόσο πρωτόγονη όσο οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη. Το χωριό είχε έναν ιερέα και ένα σχολάρχη, όχι όμως γιατρό. Δεν υπήρχαν δρόμοι, ρεύμα, τρεχούμενο νερό, ούτε άλλες ανέσεις. Το κρέας, η ζάχαρη και ο καφές ήταν σπάνιες πολυτέλειες και η καθημερινή ζωή διέπονταν από δεισιδαιμονία, φόβο και καχυποψία.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος χειροτέρεψε την κατάσταση στην Πόβλα και στα γύρω χωριά και ο Εμφύλιος που ακολούθησε επέφερε μιαν αφάνταστη σκληρότητα. Οι περισσότεροι άνδρες εγκατέλειψαν τα χωριά τους για να μην τους στρατολογήσουν με τη βία οι αντάρτες κομμουνιστές που κατέλαβαν την περιοχή το φθινόπωρο του 1947, οι νέες γυναίκες επιστρατεύτηκαν στον Δημοκρατικό Στρατό και τα μικρά παιδιά μεταφέρθηκαν σε κομμουνιστικές χώρες στον Βορρά. Στην καχυποψία και τον φόβο, προστέθηκαν ο φθόνος, η προδοσία και η ψευδομαρτυρία.

Αυτό που συνέβη με όσους έμειναν στην Πόβλα, το αφηγείται παραστατικά στο βιβλίο του Δημητρίου η μητέρα του, η Αλέξω, της οποίας το μυαλό και η μνήμη παραμένουν στα 98 της τόσο καθαρά, όσο ο ήχος από τα κουδούνια των κατσικιών που άκουγε σε όλη της την παιδική ηλικία. Το επίκεντρο της ιστορίας είναι η μητέρα της Μηλιά, η σύζυγος του προέδρου του χωριού, που όπως και οι περισσότεροι άντρες της Πόβλα, τράπηκε σε φυγή καθώς πλησίαζε ο Δημοκρατικός Στρατός. Οταν οι αντάρτες δεν κατάφεραν να βρουν τον πρόεδρο του χωριού, άρπαξαν τη γυναίκα του τη Μηλιά. «Τις έκλεισαν τις γυναίκες στο κατώι του Λιάγκου. Τους έβαλαν τη μασιά πυρωμένην στον γκιοζι και στο στόμα. Μας τάειπε με χρόνια η Χρυσάνθη του Λιάγκου που την είχαν απόλυκουν. Ω, παιδάκια μου, τους έλεγε, έχω έξι κοπέλες παντρεμένες και ανύπαντρες. Και αυτή κοροϊδευαν που έκανε αράδα το σταυρό… Δεν αγλυμονήθηκαν κείνα τα δουλεμένα τα τυραγνισμένα χέρια;».

    Βασάνισαν ή και εκτέλεσαν αναλφάβητες αγρότισσες των οποίων η μόνη ανατρεπτική δράση ήταν να εκφράζουν απρόσεκτα τις απόψεις τους για τη ζωή υπό τον Δημοκρατικό Στρατό.

Η Μηλιά δεν ήταν το μόνο θύμα των ανταρτών. Καθώς επέβαλλαν ολοένα και πιο δρακόντεια μέτρα στους ντόπιους πληθυσμούς, ένιωθαν την ανάγκη να σκορπίσουν τον τρόμο σε όλα τα χωριά της Μουργκάνας, βρίσκοντας όλο και περισσότερους «αντιδραστικούς» για να συλλάβουν, να βασανίσουν, να καταγγείλουν σε δίκες παρωδία και να τους εκτελέσουν. Οι περισσότερες από αυτές ήταν αναλφάβητες αγρότισσες των οποίων η μόνη ανατρεπτική δράση ήταν να εκφράζουν απρόσεκτα τις απόψεις τους για τη ζωή υπό τον Δημοκρατικό Στρατό. «Τ’ ήξεραν οι γυναίκες, αγράμματες και ξυπόλυτες και ζόρκες», λέει η Αλέξω.

Στις αρχές Μαρτίου του 1948, η Πόβλα απελευθερώθηκε για λίγο από τον Ελληνικό Στρατό, αλλά οι αντάρτες αντεπιτέθηκαν και ανακατέλαβαν το χωριό σκοτώνοντας δεκάδες στρατιώτες και πιάνοντας 177 αιχμαλώτους, τους οποίους οδήγησαν στο αρχηγείο τους στον Τσαμαντά, χωριό που βρίσκεται πάνω από την Πόβλα.

Στον Τσαμαντά, τέσσερις αξιωματικοί μεταξύ των κρατουμένων, από τους οποίους ένας γιατρός, δικάστηκαν συνοπτικά και εκτελέστηκαν.  

Στους υπόλοιπους δόθηκε η επιλογή: να ενταχθούν στον αντάρτικο στρατό ή να παραδώσουν τις στολές τους και να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλοί στρατεύσιμοι που η ζωή τους διακόπηκε από τον πόλεμο και προτίμησαν τη δεύτερη επιλογή. Τους οδήγησαν μακριά από το χωριό, αλλά μόλις απομακρύνθηκαν αρκετά ώστε να μην τους βλέπουν, εξαφανίστηκαν και δεν τους είδαν ποτέ ξανά.

Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, το 1971, ένας βοσκός βρήκε έναν μισοθαμμένο σκελετό στην κοίτη ενός ρέματος κοντά σε ένα ασβεστόλακκο έξω από το χωριό. Εκεί βρέθηκαν τελικά 120 σκελετοί, καθένας με τα χέρια του δεμένα με σύρμα και μια τρύπα από σφαίρα στο κρανίο.

  Θάφτηκαν σε έναν λόφο στα περίχωρα του Τσαμαντά, αλλά κανένας υπουργός, κανένας ποιητής, κανένας διάσημος δεν επισκέφτηκε ποτέ τον χώρο για να τιμήσει τη θυσία τους, όπως κάνουν κάθε χρόνο στη Μακρόνησο για να αποτίσουν σεβασμό σε αυτούς που φυλακίστηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου αλλά και μετά.

Τουλάχιστον οι συγγενείς των στρατιωτών έμαθαν πού είναι θαμμένα τα λείψανα των αγαπημένων τους για να μπορούν να πάνε εκεί για να τους θρηνήσουν, η Αλέξω όμως δεν έχει τέτοια δυνατότητα μιας και τα λείψανα της μητέρας της δεν βρέθηκαν ποτέ. «Αυτοί βγήκαν για να σκοτώσουν τους ίδιους τους Ελληνες… Ανθρωποι της καταστροφής, τι σόι αντάρτικο, τι καθεστώς ήταν αυτό που σκοτώνανε τους Ελληνες;».

Οταν τελικά οι αντάρτες εκδιώχθηκαν από τα βουνά της Μουργκάνας, τον Σεπτέμβριο του 1948, ανάγκασαν όλους τους κατοίκους των χωριών που κατείχαν να τους ακολουθήσουν, πρώτα στην Αλβανία και μετά σε διάφορες χώρες του Ανατολικού μπλοκ. Θα περνούσαν τουλάχιστον έξι χρόνια μέχρι να μπορέσει κάποιος από αυτούς να επιστρέψει. «Ξορνιάστηκαν ο κόσμος με τους βρυκολάκους τους αντάρτες. Σκόρπισαν σαν ντουφεκιασμένα πουλιά. Αυτοί δεν ήταν για τίποτα, μονάχα για το κακό», θρηνεί η Αλέξω.
 

«Να θυμόμαστε τη Μακρόνησο, αλλά και τους νεκρούς του Τσαμαντά»

Ο Δημητρίου κατορθώνει κάτι σπάνιο στη νεοελληνική λογοτεχνία, παρουσιάζοντας τη θλιβερή του ιστορία. Τη γράφει με το απλό τοπικό ιδίωμα που μιλούσαν οι χαρακτήρες του σε όλη τους τη ζωή και το συντηρεί, χωρίς να «κομπιάζει» ποτέ σε όλη την αφήγηση. Και κάνει κάτι ακόμα πιο αξιοσημείωτο: αποκαλύπτει την πρωταγωνίστριά του, τη γιαγιά του Μηλιά, όχι άμεσα και ολότελα, αλλά με τον τρόπο που την περιγράφουν, συζητούν για αυτήν και τη θυμούνται οι συγχωριανοί της και ιδιαίτερα η κόρη της η Αλέξω, η αφηγήτρια. Ωστόσο, είναι σε θέση να αναδείξει τον ηρωισμό της Μηλιάς με τον συγκινητικό τρόπο που εξιστορεί τα βάσανα και το μαρτύριό της.

Παρά τη συγκλονιστική ιστορία που παρουσιάζει και τον εξαιρετικό τρόπο αφήγησης, το «Ουρανός απ’ άλλους τόπους» δεν έτυχε της προσοχής που συγκέντρωσαν τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα, παρ’ όλο που αναμφίβολα πρόκειται για το κορυφαίο του έργο. Κι ενώ όσοι έγραψαν κριτική γι’ αυτό επαίνεσαν τη λογοτεχνική ποιότητα του βιβλίου, με έναν κριτικό μάλιστα να συγκρίνει το γράψιμό του με αυτό του Ομήρου και του Παπαδιαμάντη, δεν προχώρησαν σε λεπτομέρειες για το περιεχόμενο του βιβλίου, όπως κάνω εγώ εδώ.  

Η αιτία και για τις δύο παραλείψεις είναι προφανής. Υπάρχει μια πολιτισμική εμμονή στην Ελλάδα να ρίχνουν στο πηγάδι της λήθης τα βίαια γεγονότα του Εμφυλίου και ιδιαίτερα τη βαρβαρότητα των κομμουνιστών σε περιοχές που ήλεγχαν. Καθώς όμως παρακολουθώ τις αναταράξεις στην αμερικανική κοινωνία σήμερα, ως αντίδραση στη βία κατά των μαύρων και των ιθαγενών της Αμερικής στο παρελθόν, αναρωτιέμαι...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Το αναδρομικό ρεζίλεμα των ελληνόφωνων σταλιναράρων

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

 

➤ Το ΚΚΕ ξεφτιλίζεται αναδρομικά. Έχουν κυκλοφορήσει στην ιστορική «πιάτσα» απόρρητα έγγραφα της ΕΣΣΔ που αποδιαβαθμίστηκαν και οι αποκαλύψεις καίνε τη (δανεική από τους Σοβιετικούς) «γούνα» των κουκουέδων.

➤ Οι κομμουνιστές του «αντάρτικου» όχι μόνο απομυθοποιούνται, αλλά διασύρονται κανονικότατα από τα έγγραφα των αφεντικών τους, των Σοβιετικών, που φέρνει στο φως με αναρτήσεις του στο twitter ο Ρώσος καθηγητής Σεργκέι Ρατζένκο.

➤ Η βασικότερη αποκάλυψη όλων προέρχεται από γραφόμενα του ίδιου του Μάρκου Βαφειάδη (ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του αποκαλούμενου «Δημοκρατικού Στρατού»).



Σε επιστολή του προς τους Σοβιετικούς χειριστές του  ο Βαφειάδης αποκαλύπτει ότι το 90% των στρατολογήσεων ανταρτών για να βγουν στο βουνό είχε «αναγκαστικό χαρακτήρα» και μόνο το 10% ήταν εθελοντές.

➤ Με λίγα λόγια, οι συμμορίτες του ΚΚΕ ήταν κατά κύριο λόγο απαγωγείς. Εβαζαν το μαχαίρι στον λαιμό των ανθρώπων που έβρισκαν στον δρόμο τους και τους υποχρέωναν να πολεμήσουν εναντίον της Ελλάδας.


 

➤ Σε άλλη ανάρτηση του Ρατζένκο διαβάζουμε το εξής: «Ενας εκ των Ελλήνων κομμουνιστών ηγετών (Μάρκος Βαφειάδης) κατηγορεί τον άλλον (Ζαχαριάδη) πως είχε στενές σχέσεις με τη γυναίκα του και το αποκαλύπτει σε συνάντηση με τους Σοβιετικούς ηγέτες, σε μια εμφανή προσπάθεια να προκαλέσει την παρέμβασή τους».

➤ Τέτοια η ξεφτίλα των «ιστορικών» ηγετών του ΚΚΕ. Ηθελαν να μπαίνουν οι Σοβιετικοί τροχονόμοι στα κρεβάτια τους.

➤ Πάντως, το γενικό συμπέρασμα είναι ότι...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΕΣ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Είναι το ΚΚΕ υπαρξιακή προϋπόθεση της δημοκρατίας;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Το ΚΚΕ, πριν μετατραπεί σε γραφικό απολίθωμα της πολιτικής ζωής, είχε όραμα για τη χώρα. Hθελε να απαλλάξει την Ελλάδα από το βάρος των «μοναρχοφασιστών» και διά της καθάρσεως να την εντάξει στο υγιές κομμάτι του μεταπολεμικού κόσμου, το Σοβιετικό μπλοκ που μετεξελίχθηκε σε Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ευγενής η πρόθεση και η ευγένειά της ήταν υπεράνω της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Αυτή την τελευταία μπορούμε να τη μετρήσουμε με τον αριθμό των θυμάτων του εμφυλίου, ένθεν κακείθεν, αλλά και με το κληροδότημα της ερειπωμένης, υλικά και ψυχικά, Ελλάδας.

Η γενιά μου υπήρξε de profundis ταγμένη στην Aριστερά. Ηταν η δικτατορία στην Ελλάδα, ήταν το Βιετνάμ, ήταν ο Μάης του ’68. Ησαν όλ’ αυτά. Αν ήσουν αριστερός, αν πίστευες πως υπάρχει ένας άλλος τρόπος διαχείρισης του κόσμου και μπορείς να τον επιβάλλεις, είχες το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα».

Για μας τους Ελληνες η ένταξη στην Aριστερά ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον εμφύλιο. Οφειλες να αποδεχθείς το δίκαιο του ΚΚΕ – ασχέτως αν δεν ψήφιζες ΚΚΕ μετά τη νομιμοποίησή του. Ομως, ακόμη κι αν δεν ψήφιζες ΚΚΕ, ακόμη κι αν δήλωνες κεντρώος ή δεξιός, όφειλες να δηλώνεις ότι τιμάς τους αγώνες του. Η πλούσια βιβλιοπαραγωγή καπεταναίων του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, το στίγμα του «αντικομμουνισμού» σε όποιον αντίλογο, καθιέρωσε το κυρίαρχο αφήγημα. Οι δικαιωμένοι του εμφυλίου είναι οι ηττημένοι.

Οι πρώτες φωνές αντίστασης ακούστηκαν από ανθρώπους που πλήρωσαν τη συμμετοχή τους στον εμφύλιο. Από τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Τίτο Πατρίκιο, ανάμεσα σε άλλους. «Αλίμονό μας αν ήμασταν οι νικητές». Με άλλα λόγια: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι».

Το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων δεν μας αποκάλυψε τίποτε καινούργιο. Απλώς επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη ξέραμε, χωρίς να είμαστε μελετητές του ανταρτοπολέμου, όπως δεν είμαι εγώ. Τίποτε πρωτόγνωρο στην προμήθεια οπλισμού στον ΔΣΕ από χώρες δορυφόρους της ΕΣΣΔ για να μη φανεί ότι αυτή παρακάμπτει τη συνθήκη που παραχωρούσε το 10% της Ελλάδας στη σοβιετική επιρροή. Το ΚΚΕ τη σεβάστηκε ακόμη και στον κοινοβουλευτισμό. Οποτε το εκλογικό του ποσοστό πήγαινε να το υπερβεί έκανε ό,τι μπορούσε για να το επαναφέρει στα όρια.

Στα αρχεία βέβαια υπάρχει και η επιστολή Ζαχαριάδη και Βαφειάδη, που διαμαρτύρονται στους Σοβιετικούς ότι η Αλβανία, κλείνοντας τα σύνορά της εμποδίζει τα σχέδιά τους. Κοινώς, τη δημιουργία μιας «δεύτερης» Ελλάδας στα βόρεια σύνορα.  

Ουδέν το μεμπτόν για μέλη του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενωσης, όπως ήταν ο Ζαχαριάδης. Πλην όμως, πώς να τους αντιμετωπίσεις ως μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας; Και ποιας Ελλάδας; 

 Της Ελλάδας την οποία το Κομμουνιστικό Κόμμα επιχείρησε να χειραγωγήσει στο όνομα μιας μεγάλης δύναμης.

Κι όταν η μεγάλη δύναμη κατέρρευσε, τι απέγινε το «όραμα»; 

«Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας». Το ΚΚΕ, αν μη τι άλλο αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να μεταφράσει σε όρους σύγχρονης πολιτικής το εγχείρημα του εμφυλίου. Αρκείται στον ρόλο του ιερατείου.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έχει αντίθετη άποψη. Ο,τι ζήσαμε το 2015 ήταν μια μίμησις της Ελλάδας του εμφυλίου. Η αποτυχία της ήταν το «ευτυχώς» της δικής μας εμπειρίας. Συμπεριφέρθηκαν σαν το όραμά τους να είναι ακόμη ζωντανό επειδή ήθελαν να πιστεύουν πως η μεγάλη δύναμη που το υποστήριζε ήταν ακόμη ζωντανή. Οι υποκριτές της μιμήσεως αποδείχθηκαν ατάλαντοι.

Τα αρχεία που δημοσίευσε ο καθηγητής Σεργκέι Ράτσεντσκι μας επιτρέπουν να αναρωτηθούμε ποιους ακριβώς αγώνες του ΚΚΕ «τιμούν» όσοι αισθάνονται υποχρεωμένοι να δηλώνουν ότι τους τιμούν, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Και εδώ είναι το πρόβλημα και το ζητούμενο. Η δημοκρατία μας...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Με όπλα από τον Στάλιν το ΚΚΕ σκότωνε Έλληνες

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
 

Ο Ρώσος ιστορικός Σεργκέι Ραντσένκο, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ, δημοσίευσε αυτές τις ημέρες μερικά πολύ σημαντικά έγγραφα για την κομμουνιστική χωριστική ανταρσία στην Ελλάδα, αυτό που ορθά ονομάστηκε και συμμοριτοπόλεμος και που η πολιτική ορθότητα βάφτισε «εμφύλιο».

   Το ένα από τα έγγραφα είναι μια λεπτομερής αναφορά του Μολότωφ, ΥΠΕΞ της ΕΣΣΔ, προς τον Στάλιν, στα οποία αναφέρεται στις ποσότητες όπλων που έστελναν οι Σοβιετικοί στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, που ούτε Δημοκρατικός ήταν ούτε Στρατός ούτε Ελληνικός, αν αναλογιστεί κανείς πως, όταν έπεσε ο Γράμμος, σχεδόν τα τρία τέταρτα των ανταρτών ήταν σλαβόφωνοι αποσχιστές ΝΟΦίτες, η μόνη εφεδρεία που τους είχε απομείνει, αφού ψυχικά το ΚΚΕ είχε αποκοπεί από τον Ελληνικό Λαό μετά την επανάληψη της κομμουνιστικής αθλιότητας για αυτόνομη «Μακεδονία», με την απόφαση της περίφημης 5ης Ολομέλειας και τη συμμετοχή του Ζαχαριάδη σε συνέδριο του ΝΟΦ στις Πρέσπες, στους Ψαράδες, εκεί που συμβολικά ο Τσίπρας πήγε να ξοφλήσει το παλιό γραμμάτιο στους συνεταίρους των Ελλήνων κομμουνιστών στην Εσχάτη Προδοσία.

Το ενδιαφέρον, εκτός από τη μεγάλη στρατιωτική ενίσχυση των στασιαστών από τις Ανατολικές Χώρες που έχουν αποκαλύψει και Ελληνες Ιστορικοί, είναι πως η ΕΣΣΔ έστελνε όπλα από τα γερμανικά λάφυρα, το αχανές πολεμικό υλικό των Ναζί, που περιήλθε στα χέρια του Κόκκινου Στρατού μετά την πανωλεθρία του Χίτλερ και την άνευ όρων παράδοση του Γ’ Ράιχ. Αυτό γινόταν γιατί στην ουσία η ΕΣΣΔ παραβίαζε έτσι τη Διάσκεψη της Γιάλτας, αφού η Ελλάδα ήταν συμπεφωνημένα στη δυτική σφαίρα επιρροής και ρωσικό πολεμικό υλικό στα χέρια των ανταρτών θα ανέβαζε στο κόκκινο τη θερμοκρασία του Ανατολικού Μπλοκ με τη Δύση. Μάλιστα ο Στάλιν αρνήθηκε να στείλει έστω και σοβιετικές στολές, σωβρακοφανέλες και υπόδηση στους στασιαστές, διότι ήταν πολύ χαρακτηριστικού τύπου και έτσι θα αποτελούσαν τεκμήρια της βοήθειας που έδινε στο ΚΚΕ.

Η επιστολή του Ζαχαριάδη και του Βαφειάδη της 7ης/7/1948 προς το ΚΚΣΕ, στην ουσία προς τον πατερούλη Στάλιν, περίπου έναν χρόνο πριν από τη συντριβή στον Γράμμο των στασιαστών από τον Ελληνικό Στρατό, τη Βασιλική Αεροπορία και τη Χωροφυλακή, Στρατό αποτελούμενο από κληρωτούς εργάτες, αγρότες, όταν σύσσωμος ο λαός τιμώρησε την προδοσία και οι προδότες βρέθηκαν στην εξορία, μερικοί στην Τασκένδη να αλληλοφαγώνονται κόβοντας ακόμη και αυτιά ο ένας του άλλου, έχει επίσης ενδιαφέρον, αφού αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, το βασικό σχέδιο των κατσαπλιάδων που παρίσταναν τους Στρατηγούς. Στόχος ήταν να αποσπάσουν ένα σοβαρό κομμάτι έδαφος στη Βόρεια Ελλάδα, όπου θα εγκαθιστούσαν τις δυνάμεις τους για να προχωρήσουν στην περαιτέρω «εξασθένηση του μοναρχοφασισμού». Αυτό που δεν λένε το λένε σε άλλα κείμενα και στην απόφαση της κατάπτυστης 5ης Ολομέλειας, για την οποία και μόνο θα έπρεπε να έχουν ντουφεκιστεί όλοι. Αυτά τα εδάφη, μαζί με άλλα, είχαν συμφωνήσει να τα παραχωρήσουν στα σχέδια του Τίτο και της Κομιντέρν για τη δημιουργία της «Μακεδονίας του Αιγαίου», μαζί με την περιοχή των Σκοπίων.

 Αυτή η ένοπλη στάση με σκοπό απόσπαση εθνικού εδάφους και παράδοσή του σε ξένη δύναμη είναι ο ορισμός της Εσχάτης Προδοσίας.

Άλλωστε το έχει παραδεχθεί και ο Φλωράκης με δήλωσή του: «Μα, τι ήμασταν; Προδότες ήμασταν, αφού ο Ζαχαριάδης μάς ζητούσε να παραδώσουμε τη Μακεδονία».  

Τη διαφορετική, άλλωστε, στάση τους στο ζήτημα αυτό, δηλαδή την άρνησή τους να συμφωνήσουν με την πολιτική του ΚΚΕ για «ολοκλήρωση των δικαίων του Μακεδονικού λαού», πλήρωσαν και επιφανή στελέχη του ΔΣΕ, όπως ο ικανότερος, ίσως, διοικητής μονάδας των στασιαστών, ο Δικηγόρος Γιώργος Γιαννούλης από το Τσοτύλι, γόνος Μακεδονομάχων και γραμματέας ως φοιτητής του Στέφανου Δραγούμη, που αιχμαλωτίστηκε από τον αργότερα Στρατηγό Οικονομάκο και αφέθηκε ελεύθερος κάνοντας το λάθος να αναλάβει να μεταφέρει στον Ζαχαριάδη σχέδιο ειρήνευσης. Δολοφονήθηκε άνανδρα από τον Ζαχαριάδη, τον Γούσια και τα όργανά τους, μια δραματική Ιστορία, εμβληματική του ελληνικού δράματος, και πιθανόν ίδια τύχη είχε από συντροφικό χέρι και ο Ευριπίδης Μπακιρτζής, που βρέθηκε δολοφονημένος από αγνώστους στην εξορία. Λέγεται, πάντως, πως ο Γιαννούλης, πλην της διαβίβασης σχεδίου ειρήνευσης, αμέσως μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς, χτύπησε και διέλυσε με την Ταξιαρχία του, κατόπιν διαταγής του Μπακιρτζή, φάλαγγα Γιουγκοσλάβων ανταρτών υπό τον Τέμπο, συνεργάτη του Τίτο, που πήγαιναν για να μπουν στη Θεσσαλονίκη χωρίς να ρωτήσουν το κόμμα.

Από τα έγγραφα προκύπτει και οικονομική βοήθεια προς το ΚΚΕ 100.000 δολαρίων, που προφανώς δεν ήταν η μόνη. Γι’ αυτό θα είχε ενδιαφέρον αν ποτέ η Αστυνομία έκανε κατάσχεση του Αρχείου του ΚΚΕ. Εκτός από τα λεφτά και τα όπλα που πήρε από ξένους για να αιματοκυλήσει την Ελλάδα, θα βρίσκαμε και τις πρωτότυπες διαταγές και σχέδια για κατά τόπους σφαγές, για την απόπειρα πραξικοπηματικής κατάληψης της εξουσίας κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 και επιβολής σταλινικής δικτατορίας, για την ομηρία και δολοφονία χιλιάδων αθώων πολιτών, για την παγίδευση και δολοφονία πλήθους δικών του μελών και στελεχών, και, φυσικά, για το -σχετικά άγνωστο- δράμα της απηνούς καταδίωξης και σφαγής, από προπολεμικά έως και τη διάρκεια της χωριστικής κομμουνιστικής ανταρσίας, των Ελλήνων τροτσκιστών και Αναρχικών της εποχής από τους σταλινοφασίστες δήμιούς τους.

Ήδη οι απολογητές του Κατίν και του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, της συμμαχίας των ιδεολογικών εξαδέλφων Χίτλερ και Στάλιν, που κατασπάραξαν τη γενναία και μαρτυρική Πολωνία, στη δημοσίευση των εγγράφων κραυγάζουν ως διακορευόμενες από την αλήθεια παρθένες, ψάχνοντας για… γερμανοτσολιάδες. Δεν τους αρκούν οι φωτογραφωίες του Ζαχαριάδη με τους ΝΟΦίτες και τα σλαβικά συνθήματα στους τοίχους του Αρχηγείου του ΔΣΕ, όταν το κατέλαβε ο Στρατός μας

Είναι καιρός...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τα σοβιετικά έγγραφα, η Αλβανία και το ΚΚΕ


Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

 Τα αποχαρακτηρισθέντα έγγραφα των Σοβιετικών δεν προσέθεσαν κάτι που δεν το γνωρίζαμε από άλλες πηγές. Εκείνο που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το υπόμνημα που έστειλαν οι Ζαχαριάδης και Βαφειάδης «προς την Κ.Ε. του ΚΚ (μπ.) της ΕΣΣΔ», όπως γράφουν, με βασικό σημείο τα προβλήματα που προκαλεί στη δράση του ΔΣΕ, το γεγονός πως η Αλβανία έκλεισε τα σύνορά της με την Ελλάδα. Το υπόμνημα φέρει ημερομηνία 7 Ιουλίου 1948, δηλαδή συντάχθηκε μετά τη δημοσιοποίηση της ρήξης Τίτο - Στάλιν και εφτά ημέρες πριν τη μεγάλη επίθεση των εθνικών δυνάμεων στο Γράμμο.

Τι είχε συμβεί;

Η Αλβανία, ως γνωστόν, ήταν ο αδύναμος κρίκος στη σοσιαλιστική αλυσίδα των βαλκανικών κρατών. Αδύναμη, κινδύνευε από μια επέμβαση των αμερικανικών και βρετανικών δυνάμεων ή από μια εισβολή του ελληνικού στρατού για να στερήσει από τους αντάρτες ένα ζωτικό χώρο ανασύνταξης και ελιγμών. Οι καταγγελίες της ελληνικής κυβερνήσεως στον ΟΗΕ κατά των Αλβανών ήταν συνεχείς.

Όταν ο Τίτο, μετά τη ρήξη με τον Στάλιν, άρχισε να κλείνει σταδιακά τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας με την Ελλάδα, η Αλβανία πλέον ήταν η μοναδική χώρα στην οποία μπορούσε να στηριχθεί επιχειρησιακά ο ΔΣΕ.

Μπροστά στον κίνδυνο η χώρα του να δεχθεί επίθεση κυρίως από τον ελληνικό στρατό, ο Ε. Χότζα στις αρχές Ιουλίου 1948 έκλεισε τα σύνορα του με την Ελλάδα, παρά τη συνάντηση που είχε με τον Ζαχαριάδη στις αρχές Ιουνίου 1948.

  Στις 10 Ιουλίου 1948 οι Ζαχαριάδης και Βαφειάδης με επιστολή τους στην Κ.Ε. του ΚΚ Αλβανίας ζητούσαν την άρση του αποκλεισμού. Ήταν το ίδιο ακριβώς αίτημα που διατύπωσαν και προς την Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, ταυτοχρόνως.

Οι συνέπειες αυτού του μέτρου που έλαβαν οι Αλβανοί κομμουνιστές ήταν τόσο σημαντικές που ο Ζαχαριάδης στις 15 Ιουλίου, και ενώ είχε αρχίσει η επίθεση του ελληνικού στρατού στο Γράμμο, ανακοίνωσε στον Μπαρτζιώτα και στον Μάρκο την πρόθεση του να αναστείλει τις εχθροπραξίες για ένα χρονικό διάστημα, περιμένοντας τις κινήσεις του Στάλιν.

Πράγματι ο Στάλιν διέταξε τους Αλβανούς να ανοίξουν και πάλι τα σύνορα τους, κάτι που έπραξαν. Έτσι ο αποκλεισμός των συνόρων διήρκεσε μόλις είκοσι μέρες. Σε όλη τη διάρκεια της μεγάλης κυβερνητικής επίθεση στο Γράμμο, που κράτησε σχεδόν 70 ημέρες, η βοήθεια που περνούσε μέσα από την Αλβανία ήταν συνεχής και άριστα οργανωμένη. Με φορτηγά πλοία ο οπλισμός και οι λοιπές προμήθειες ξεφορτώνονταν στο Δυρράχιο και από εκεί, μέσω ενός ικανοποιητικού οδικού δικτύου που είχαν κατασκευάσει οι Ιταλοί, έφταναν στα μέτωπα του πολέμου.

Επιπροσθέτως, το αλβανικό έδαφος έγινε ο χώρος ανασύνταξης και πολλών ελιγμών του ΔΣΕ για επιτεθούν πλευρικά στον εθνικό στρατό, ενώ αποτέλεσε τη βασική οδό για τον περίφημο ελιγμό του Γράμμου που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 20ης προς την 21η Αυγούστου 1948, όταν ο κύριος όγκος των δυνάμεων του ΔΣΕ πέρασε από τον Γράμμο στο Βίτσι, αποφεύγοντας έτσι την περικύκλωση.

Παρατηρούμε λοιπόν, μέσω του υπομνήματος των Ζαχαριάδη και Βαφειάδη προς την Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, πόσο καίρια ήταν...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τίποτατο καινούργιο

 


Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Αποχαρακτηρίστηκαν από ρωσικής πλευράς έγγραφα που αφορούν τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και την εμπλοκή των Σοβιετικών σε αυτόν. Σε ένα έγγραφο ο Μολότοφ ενημερώνει τον Στάλιν για τη βοήθεια που απέστειλαν στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Βοήθεια οικονομική (100.000 δολάρια) και στρατιωτική. Οπως προκύπτει και από το ενημερωτικό σημείωμα του Μολότοφ, οι Σοβιετικοί ενίσχυαν τους Ελληνες συντρόφους τους με γερμανικό οπλισμό και αργότερα και με τσεχοσλοβακικό, για να μην εκτεθούν, στην περίπτωση που αυτός ο οπλισμός έπεφτε στα χέρια των κυβερνητικών δυνάμεων. Ηταν μια πάγια τακτική τους, που δημιουργούσε όμως προβλήματα στην επιχειρησιακή ικανότητα του ΔΣΕ, τόσο στον τομέα των ανταλλακτικών όσο και σε αυτόν της εκπαίδευσης.  

Ολα αυτά, βέβαια, είναι γνωστά και το συγκεκριμένο έγγραφο ουδέν νέο προσέθεσε.

Σε άλλο αποχαρακτηρισμένο έγγραφο, που φέρει ημερομηνία 7 Ιουλίου 1948, οι Ζαχαριάδης και Βαφειάδης παραθέτουν στους Σοβιετικούς τους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΔΣΕ, οι οποίοι, όπως γράφουν, κατατείνουν στην απόσπαση ελληνικού εδάφους.  

Και αυτό το έγγραφο δεν εισφέρει στην έρευνα κάτι το καινούργιο. Είναι γνωστό πως η Γ΄ Ολομέλεια του ΚΚΕ, που συγκλήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1947, υιοθέτησε το γιουγκοσλαβικής εμπνεύσεως σχέδιο «Λίμνες» το οποίο, σε τελική ανάλυση, απέβλεπε στον εδαφικό διαχωρισμό της Β. Ελλάδας από τον υπόλοιπο εθνικό κορμό. Το συγκεκριμένο σχέδιο είχε συνταχθεί στην κυριλλική γραφή.

Συνεπώς και αυτό το αποχαρακτηρισμένο έγγραφο δεν προσφέρει κάτι που δεν γνωρίζαμε. Mετά μια σύντομη περίοδο κατά την οποία τα σοβιετικά αρχεία –τα σχετικά με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο– ήταν προσβάσιμα στους ερευνητές, στη συνέχεια χαρακτηρίστηκαν διαβαθμισμένα και ως εκ τούτου δεν ήταν ανοικτά στην ιστορική έρευνα. Η μετακομμουνιστική Ρωσία όταν άρχισε να ξαναβρίσκει το κομμουνιστικό, ιστορικό παρελθόν της και πάλι έκλεισε όσες ιστορικές πηγές υπήρχε πιθανότητα να αμφισβητήσουν την επίσημη σοβιετική ερμηνεία συγκεκριμένων γεγονότων. Η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν προσπαθεί με κάθε τρόπο να προστατεύσει αυτό το παρελθόν, καθώς αποτυπώνει την κυριαρχία της στον θεωρούμενο σήμερα ζωτικό χώρο της τον οποίο και διεκδικεί.

Ας μην περιμένουμε, λοιπόν, τον αποχαρακτηρισμό εγγράφων που...

 

Εθνικών αριστερών καθαρμάτων κωμωδία

 






 

 






 

 

"Επίγεια σοφία"

 

Αφιερωμένη στη μνήμη των Ελλήνων Ηρώων που έπεσαν σαν σήμερα στα ΙΜΙΑ πριν απο 26 χρόνια...
 

Ευτυχώς που το αίμα δεν παίρνει οδηγίες απ' το μυαλό,ευτυχώς που μονάχα με την καρδιά έχει να κάνη,
που η καρδιά το κινεί,
γιατί ποιος ξέρει τι τσιγγουνιές εκείνο θα μας έκανε,
τι υπολογισμούς στις πιο κρίσιμες στιγμές
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να βάψουμε την άσφαλτο
κόκκινη,
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να πιτσιλλίσουμε τους τοίχους κόκκινους.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ Κύπριος ποιητής
 
 
Ω ξειν’ αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.
Επιτύμβιο για τους 300 που έπεσαν στις Θερμοπύλαις 
.

Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα
Κωστής Παλαμάς, 1859-1943, Ποιητής

Σαν σήμερα (31/1/ΧΧΧΧ)

 

1865: Το Αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει Συνταγματική τροπολογία που καταργεί την δουλεία.



1914: Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροoυγγαρία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία) γνωστοποιούν στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι παραχωρούν και νομικώς στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου, μόνον εφόσον αποσύρει τις δυνάμεις της από τη Βόρεια Ήπειρο και τη νήσο Σάσωνα.



1976: Απαγορεύεται στην Πλάκα η λειτουργία καταστημάτων που χρησιμοποιούν ενισχυτές ήχου.



1996: Κορυφώνεται η Κρίση στα Ίμια. Τρείς Έλληνες ήρωες (Καραθανάσης - Βλαχάκος - Γιαλοψός ) πέφτουν στο καθήκον με το ελικόπτερό τους υπέρ πατρίδος



2004: Για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά μεταμοσχεύονται σε άνθρωπο οκτώ όργανα (ήπαρ, στομάχι, δύο νεφρά, μικρό και μεγάλο έντερο, πάγκρεας και σπλήνα) Πρόκειται για την ιταλίδα Αλέσια Ντι Ματέο ή οποία ήταν βρέφος επτά μηνών. Η επέμβαση πραγματοποιείται απο τον έλληνα χειρουργό Ανδρέα Τζάκη στο Μαϊάμι. Η ασθενής θα ζήσει ακόμη ένα χρόνο.



1797: Γεννιέται ο Φραντς Σούμπερτ, αυστριακός συνθέτης.
1982: Γεννιέται η Έλενα Παπαρίζου,



1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.
2013: Φεύγει σε ηλικία 89 ετών η  ηθοποιός του θεάτρου, η Βίλμα Κύρου.  
 
 
 
 
 
 


2021
Πέθανε σε ηλικία 75 ετών ο πρώην υφυπουργός και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Αδάμ Ρεγκούζας