ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΘΝΙΚΑ ΣΚΑΤΟΨΥΧΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Λέμε «ναι» σε ό,τι ωφελεί την Πατρίδα μας!

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Η πρόσφατη αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία και ακόμη περισσότερο η ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής είναι ξεκάθαρη εθνική επιτυχία.

Πολλές φορές έγραψα για τα πρωτοφανή ανοίγματα που μας κάνει η Ιστορία, μέσα από την αμετροέπεια, επιθετικότητα και αλαζονεία του Ερντογάν, με τις συνεχείς επιθέσεις του προς το Ισραήλ, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, πως αυτά πρέπει να εκμεταλλευτούμε επιδιώκοντας συγκρότηση συμμαχίας με ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής, ειδικά με τη Γαλλία και, ει δυνατόν, με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Η Γαλλία είναι πυρηνική δύναμη, από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και μεσογειακή δύναμη, τη θέση της οποίας απείλησε με αφροσύνη η Τουρκία. Θυμίζω το περιστατικό με το γαλλικό πολεμικό που ο Τούρκος κυβερνήτης διανοήθηκε να «κλειδώσει» στα ραντάρ των όπλων του. Η Γαλλία έδειξε αυτοσυγκράτηση, και τα Μεμέτια δεν έγιναν τροφή για τα ψάρια και η τουρκική φρεγάτα παλιοσίδερα στον βυθό, αλλά η ενέργεια καταγράφηκε από τη γαλλική ελίτ, που είναι ιδιαιτέρως επεμβατική, ευαίσθητη για τα γαλλικά γεωπολιτικά συμφέροντα και δεν θα ανεχόταν ποτέ να τους πετάξει έξω από την Ανατολική Μεσόγειο κανένας Ερντογάν.

Η καραμπόλα που προκάλεσε η συμφωνία AUKUS, που πέταξε έξω τη Γαλλία από ένα συμβόλαιο-μαμούθ ναυπήγησης υποβρυχίων για την Αυστραλία, η ανάκληση του Γάλλου πρέσβη από την Ουάσινγκτον και η πιλάλα που έπιασε τους Αμερικανούς να εξευμενίσουν τους Γάλλους, για να μην τινάξουν το ΝΑΤΟ στον αέρα, έβαλαν γκολ για λογαριασμό μας. Για να ικανοποιήσουν τα γαλλικά συμφέροντα και το γόητρο του Γαλλικού έθνους, οι Αμερικανοί, που μας είχαν κάνει στενό μαρκάρισμα να πάρουμε τις αμερικανικές φρεγάτες, παρά τη θέση των επιτελών του Πολεμικού Ναυτικού μας υπέρ των Belharra, κομμένων και ραμμένων στις ανάγκες μας, έδωσαν τις ευλογίες τους να πάρουμε τις υπερσύγχρονες γαλλικές φρεγάτες, που μαζί με τα Rafale αλλάζουν δραματικά υπέρ μας τα δεδομένα στην περιοχή.

Αυτό που απαιτείται πάντα ως το πιο αναγκαίο «οπλικό σύστημα» των Rafale και των Belharra, το οποίο δεν μπορούν να μας προμηθεύσουν οι Γάλλοι, είναι η σταθερή και αυστηρή εκπομπή του μηνύματος πως αυτή την εξαίρετη πολεμική ισχύ θα τη χρησιμοποιήσουμε χωρίς δισταγμό εάν οι Τούρκοι τολμήσουν. Αυτή είναι η πεμπτουσία της αποτροπής. Και πλέον στα έγκατα του βαθέος κράτους-συμμορίας θα ξέρουν πως όχι μόνο είμαστε ισχυρότεροι, αλλά και πως δεν είμαστε μόνοι. Η δε Γαλλία δεν υπέγραψε τη ρήτρα γιατί απλά μας πουλάει όπλα ή γιατί έχουμε ωραία μάτια, αλλά γιατί τα συμφέροντά της εν προκειμένω ταυτίζονται με τα δικά μας στην περιοχή και έχουν κάθε λόγο να μην επιθυμούν την αποθράσυνση και επικράτηση του τουρκικού επεκτατισμού.

Είναι επίσης κατά των συμφερόντων της Γαλλίας αλλά και του Ισραήλ η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή του 40% της Κύπρου. Οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις και τα οπλικά τους συστήματα, το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου, τα τουρκικά drones, που μπορούν να ενεργήσουν από εκεί, είναι ένας ισλαμικός στρατός που αποτελεί απειλή για την ασφάλεια του λαού του Ισραήλ, ενώ είναι και ένα εμπόδιο για την ενεργειακή συνεργασία της χώρας με την Ελλάδα και την Ευρώπη. Αποτελούν, όμως, κίνδυνο και για τα γαλλικά συμφέροντα στην περιοχή. Η Γαλλία, το Ισραήλ και η Αίγυπτος, όλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ, έχουν καθεμιά τους δικούς τους λόγους που θα έπρεπε να τις κάνουν να επιθυμούν μια Κύπρο ελεύθερη, ενιαία και ελληνική. Αυτούς τους λόγους είναι καθήκον μας να τους υποδείξουμε, φωτίσουμε και προβάλουμε, έχοντας υπομονή και επιμονή, με το βλέμμα σταθερά στον μεγάλο και λαμπρότερο στόχο: την ελευθερία της Κύπρου. Θα είναι τραγικό λάθος μας, όταν οι συγκυρίες μάς ευνοούν, να σπεύσουμε για την αυτοκαταστροφή του Κυπριακού Ελληνισμού με λύσεις τύπου Σχεδίου Ανάν, όταν ο τουρκισμός μπαίνει σε αποδρομή.

Εμείς, λοιπόν, χωρίς μεμψιμοιρίες, συγχαίρουμε την κυβέρνηση για την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, τη σοβαρή ενίσχυση του της θαλάσσης κράτους και τη ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής με τη γαλλική υπερδύναμη. Υπάρχουν άλλα να διαφωνήσουμε και να «πιαστούμε» στα χέρια, πολιτικά πάντα, για την Οικονομία, την Παιδεία, την Ασφάλεια, τον ολοκληρωτισμό του δικαιωματισμού κ.λπ. Απέναντι στον Τούρκο, όμως, και σε ό,τι αφορά τις Ενοπλες Δυνάμεις δεν υπάρχει για τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (Δημιουργία Ξανά – Νέα Δεξιά) τίποτα ισχυρότερο από το εθνικό συμφέρον.

Τη σκατοψυχιά και βαριά εθνική ανεπάρκεια της ελληνικής Αριστεράς...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑίικα ΡΑΓΙΑΔΟ-ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Αντιπολιτευτική μιζέρια και για τα εξοπλιστικά

 

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ

Όπως και να το δεις είναι μια μικρή πρόοδος. Από την ιδεολογική στόχευση θα μειώσουμε τους εξοπλισμούς και θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία, φτάσαμε στη χθεσινή του ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ όπου δηλώνει πως στηρίζει την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν τις οικονομικές και κοινωνικές αντοχές της χώρας (αρκεί να τις λάβει υπόψιν του και ο Ερντογάν…).

Βρίσκει μάλιστα ότι «η αμυντική συνεργασία με τη Γαλλία όπως και η ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με φρεγάτες Belharra είναι επί της αρχής στρατηγικά ορθές επιλογές, που έχει ήδη η χώρα από το 2018!».

Θέτει ωσαύτως το ερώτημα «κατά πόσον αποτελούσαν προτεραιότητα οι επενδύσεις σε εξοπλιστικά όπως τα επιπλέον Rafale, ή η επέκταση του εκσυγχρονισμού επί πλέον των F-16 ή η σκανδαλωδώς πανάκριβη συμφωνία με το Ισραήλ για το κέντρο εκπαίδευσης στην Καλαμάτα;».

Καταρχάς το να διερωτάται ο ΣΥΡΙΖΑ κατά πόσο αποτελούσαν προτεραιότητα τα Rafale και ο εκσυγχρονισμός των F-16, είναι κατά τι «σόλικο». Τον επιβαρύνει η θητεία του. Τότε που με υπογραφές Τσίπρα - Καμμένου (για να μην ξεχνιόμαστε), αποφάσισαν αιφνιδιαστικά και χωρίς καμία μελέτη, να δώσουν με απευθείας ανάθεση 500 εκατομμύρια στην Lockheed Martin, για να εκσυγχρονίσει πέντε αεροσκάφη ηλικίας… 35 ετών! Τώρα με ποια γεωστρατηγική και τεχνικοοικονομική μελέτη (που δεν έκανε για τα σαπάκια της Lockheed) κρίνει ότι δεν χρειάζονται τα Rafale και ο εκσυγχρονισμός των F-16, άγνωστο.

Επιπροσθέτως διαβεβαιώνει ότι θα είναι «απέναντι» σε αδιαφανείς διαδικασίες που τόσο έχουν κοστίσει στη χώρα στο παρελθόν.

Σε αυτό είμαστε μαζί του. Όντως τα εξοπλιστικά στο παρελθόν (βλέπε π.χ. Άκης), υπό το πρόσχημα της μυστικότητας που επιβάλει η εθνική άμυνα, έγιναν εκτροφείο σκανδάλων.

Δημοκρατικό είναι το να επιβλέπει η αντιπολίτευση τους εξοπλισμούς. Αρκεί να επιφορτίσει γι’ αυτό σοβαρούς ανθρώπους και με γνώση του αντικειμένου, και όχι τους συνήθεις «φιλειρηνικούς» δικαιωματιστές που αφθονούν στους κόλπους της, και οι οποίοι έχουν βιωματική απέχθεια προς κάθε εξοπλισμό, και τον πλέον αμυντικό.

Άλλωστε καλά είναι τα διεθνικά αισθήματα και οι επιτροπές φιλίας των λαών, που τόσο διακονούσε η Αριστερά στο παρελθόν, αλλά ουδέποτε και πουθενά, οι επιτροπές φιλίας αποσόβησαν κτητικές διαθέσεις και επιθετικές ενέργειες βουλιμικών γειτόνων.

Για το ΚΚΕ, στο γνωστό του υπερεκατονταετές μοτίβο, η συμφωνία με τη Γαλλία και η επικείμενη με τις ΗΠΑ, υπηρετούν τον στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της ελληνικής άρχουσας τάξης – όπως τότε δηλαδή που οι πόλεμοι δεν αφορούσαν τους εργάτες των εμπλεκόμενων εθνών γιατί ήταν απλώς ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Είναι το παλιό ερώτημα βούτυρο ή κανόνια, που έχει ταλανίσει την ορθόδοξη Αριστερά. Εκφράστηκε και με τραγούδα «τι τα θέλουμε τα όπλα/τα κανόνια τα σπαθιά/ να τα κάνουμε αλέτρια/ να δουλεύει η αγροτιά».

Βέβαια, η ιστορία με την σκληρότητά της έχει απαντήσει. Αν δεν έχεις κανόνια δεν έχεις και βούτυρο. Και αν σου κατακτήσουν τη γη, δεν θα έχεις γη να οργώσεις με τα αλέτρια που εξοικονόμησες από τα όπλα.

Ούτως ή άλλως και ανεξάρτητα αν ήταν απόνερα της AUKUS, η συμφωνία είναι ιστορική, καθώς...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΝουΔοΡΑΓΙΑΔΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Αφοπλισμένοι σαν αστακοί

 Αμοιβαίες υποχωρήσεις = η Ελλάς υποχωρεί από τα δίκαιά της και η Τουρκία υποχωρεί σε όσα ζητάει από εμάς

    Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Έχει ξαναγραφεί εδώ και, δυστυχώς, ουδείς ξενίστηκε από τη φράση: η Ελλάδα, και πυρηνικά όπλα να αποκτήσει, αν η ηγέτιδα τάξη της δεν είναι αντάξια του ιστορικού βάρους του έθνους μας θα ηττάται ακόμα κι από ημιθανή κρατίδια όπως τα Σκόπια (από τα οποία ηττηθήκαμε αναιμάκτως και ολοσχερώς, δωρίζοντάς τους όνομα, εθνότητα και γλώσσα).

Τα παραπάνω δεν είναι απαισιόδοξα, αλλά ρεαλιστικά. 

Στηρίζονται σε απτά δεδομένα, τα οποία προοιωνίζονται τα χειρότερα για την πορεία της χώρας. 

Στη συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, από το Μουσείο του Λούβρου, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ και στους δημοσιογράφους Νίκο Αλιάγα και Αντριάνα Παρασκευοπούλου, είπε το ακόλουθο μνημειώδες: «Δεν υπάρχουν άλλοι κανόνες για να λύνονται αυτά τα ζητήματα παρά μόνο το Διεθνές Δίκαιο. Εμείς αποδείξαμε και στην περίπτωση της Ιταλίας, και στην περίπτωση της Αιγύπτου ότι μπορούμε να κάνουμε τέτοιου είδους συμφωνίες. Συμφωνίες που απαιτούν, ναι, θα το πω ανοιχτά, και κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις προκειμένου  να μπορούμε να πετύχουμε τελικά λύσεις που θα είναι προς όφελος όλων».

Η εικόνα ενός πρωθυπουργού να ανακοινώνει πρόθεση για εθνικές υποχωρήσεις την ίδια στιγμή που επισφραγίζει συμφωνία για αγορά φρεγατών τελευταίας τεχνολογίας από τη Γαλλία είναι και πρωτοφανής και ανεξήγητη και αξιοθρήνητη.

Μπορείτε να φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο Πούτιν, την ίδια στιγμή που ανακοίνωνε την επιχειρησιακή ετοιμότητα και τη δυνατότητα μαζικής παραγωγής των πυραύλων Avangard*, δήλωνε ότι είναι έτοιμος για υποχωρήσεις στη διένεξη της Ρωσίας με την Ιαπωνία για την κυριαρχία στις Κουρίλες νήσους;

Μήπως αυτό το υπερμέγεθες πυρότουβλο που εκτοξεύτηκε από το πρωθυπουργικό κοσμοδρόμιο είναι αποτέλεσμα...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ανάλυση της συμφωνίας με τη Γαλλία: ΣΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
 

Η Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας -Γαλλίας, παράλληλα με την αγορά πολεμικών πλοίων, προκάλεσε ενθουσιασμό στην κοινή γνώμη διότι και ενισχύονται οι Ένοπλες Δυνάμεις και υπάρχει στη συμφωνία αναφορά σε ένοπλη υποστήριξη σε περίπτωση απειλής κατά της εδαφικής επικράτειας των μερών. Μετά απο χρόνια αδράνειας και υποχωρήσεων που συνεχίζονται, ακόμη και σήμερα, η κοινή γνώμη αισθάνθηκε μια ανακούφιση.

Υπάρχουν ορισμένα όμως, τα οποία πρέπει να δούμε ψύχραιμα. Διότι η στρατιωτική προετοιμασία της χώρας δεν είναι παιχνιδάκι, ούτε μέσον για άσκηση εσωτερικής πολιτικής.

1.-Το πρώτο είναι η συνειδητοποίηση της ανυπαρξίας της Ελλάδας ως κράτους. Η αγορά και η συμφωνία κατέστησαν δυνατές μετά απο “άδεια” των ΗΠΑ, λόγω AUKUS. Η Ουάσιγκτον θέλησε να εξευμενίσει το Παρίσι απο την ακύρωση της Συμφωνίας με την Αυστραλία και έδωσε το ΟΚ στην Ελλάδα να αγοράσει τις ψηφιακες φρεγάτες Bellhara. Αν δεν συνέβαινε το γεγονός που προκάλεσε την Γαλλική αντίδραση η Ελλάδα θα προμηθευόταν αμερικανικά πλοία κατάλληλα για ακτοφυλακή. Όχι ανοικτές θάλασσες. Οι ΗΠΑ διαθέτουν πολύ καλές φρεγάτες, τις Arleigh Burke αλλά αρνούντο να τις προμηθεύσουν στην Ελλάδα για να μην στεναχωρήσουν την Τουρκία. Και οι Bellhara είναι η δεύτερη καλύτερη επιλογή και ενισχύουν την αποτρεπτική ικανότητα της χώρας. Άλλωστε, εκεί αποβλέπει και η ελληνική πολιτική. Στην αποτροπή.  

Αποτροπή, όμως, σημαίνει να μην επιτραπεί στον αντίπαλο να αμφισβητήσει. Η Ελλάδα, όμως, έχει διεκδικήσεις. ΑΟΖ, 12 μίλια, απελευθέρωση της Κύπρου. Στην περίπτωση αυτή δεν αρκεί η αποτροπή, δεν αρκούν τα όπλα. Και κρισιμα όπλα δεν είναι, μόνο, οι Bellhara αλλά και τα Rafale. Χρειάζεται και αποφασιστικότητα. Και αυτή, προς το παρόν, δεν υπάρχει. Ίσως, φανεί όταν ολοκληρωθεί η αγορά των εξοπλισμών. Χρειάζεται, δηλαδή, μια νέα ελληνική πολιτική. Φοβάμαι πως για να εξαγγελθεί και υλοποιηθεί χρειάζεται η έγκριση των Δυνάμεων. Και για να είμαι σαφής των ΗΠΑ. Άρα, μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο. Καλές οι αγορές εξοπλισμών αλλά χωρίς στρατηγικό σχέδιο-που δεν θα μπορέσει να αποκτήσει η Ελλάδα λόγω της εξάρτησής της- η σημασία τους περιορίζεται. Ενδεικτικό της άδειας που χρειαζόταν η Ελλάδα για την αγορά απο τη Γαλλία και την συμφωνία μαζί της είναι και η σημερινή ανακοίνωση του State Department που την χαιρετίζει.

2.-Το State Department στον χαιρετισμό του κάνει αναφορά και στην πρόοδο που σημειώνεται στην Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ και μιλά για επ αόριστον ισχύ της (Μέχρι τώρα ανανεωνόταν κάθε χρόνο). Οι πληροφορίες λένε πως οι ΗΠΑ αρνούνται οποιαδήποτε δέσμευση αμυντικής συνδρομής. Αρνούνται, ακόμη, και την ελληνική προσφορά δραστηριοποίησης των Ενόπλων Δυνάμεών τους σε περιοχές που θα παρουσίαζαν ενδιαφέρον για την Ελλάδα, όπως η Σκύρος. Δηλαδή, οι ΗΠΑ ζητούν χωρίς να δίνουν. Κανείς πολιτικός στην Ελλάδα δεν έχει το εκτόπισμα να τους αρνηθεί.
 

3.-Έχουν καμιά σημασία τα κείμενα των Συμφωνιών; Μάλλον περιορισμένη. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι τίποτε, δεν μπορεί, όμως, να πει ότι είναι και το άπαν. Ο τρόπος που είναι διατυπωμένες αφήνουν περιθώρια υλοποίησης ή μη υλοποίησης των δεσμεύσεων. Για παράδειγμα, η Συμφωνία με τη Γαλλία, στο μεγαλύτερο μέρος της είναι μια έκθεση ιδεών. Έχει δύο κρίσιμα σημεία. Δεσμεύουν περισσόερο την Ελλάδα να συνδράμει τη Γαλλία παρά τη Γαλλία να συνδράμει την Ελλάδα.
Το κρίσιμο άρθρο είναι το 2 το οποίο λέει επι λέξη:
“Τα Μέρη παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο, σύμφωνα με το ‘Αρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών”.  

Δείτε το προσεκτικά: “εάν διαπιστώσουν απο κοινού ότι μια ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας…” Τα περιθώρια να μην υπάρξει κοινός τόπος εκτίμησης, δηλαδή συμφωνίας, σε μια κρίσιμη στιγμή είναι μεγάλα. Αλλά, κακά τα ψέμματα, έτσι γίνεται σε τέτοιες συμφωνίες. Τα κράτη δεσμεύονται αλλά αφήνουν πάντα περιθώρια να εκτιμήσουν την στιγμή.
 

Αξίζει να σημειωθεί και το εξής: Το άρθρο 2 μιλά για επικράτεια. Επικράτεια είναι το έδαφος και τα χωρικά ύδατα. Αν ένα ελληνικό πλοίο δεχθεί επίθεση στα διεθνή ύδτα, βρίσκεται εκτός επικράτειας. Και η παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορεί να γίνεται σε χωρικά ύδατα. Λεπτομέρεια αλλά ενδιαφέρουσα. Και σε μια ανάλυση πρέπει να επισημανθεί.
 

Το ενδιαφέρον των δύο χωρών στους χώρους που αναφέρεται η Συμφωνία (Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Βαλκάνια) συγκλίνει. Η Συμφωνία προσθέτει στην αποτροπή. Δεν είναι, όμως, για επανάπαυση. Άλλωστε, υπάρχει και η παρασκηνιακή πληροφορία ότι ένα απο τα προβλήματα που δεν επήρχετο μέχρι τώρα συμφωνία με τη Γαλλία (πέραν της αμερικανικής εμπλοκής) ήταν και ότι το Παρίσι δεν δεχόταν τέτοια αναφορά, όπως αυτή του άρθρου 2. Οι ίδιες πληροφορίες υποστηρίζουν πως οι αμερικανοί τους παρότρυναν να την δεχθούν.
 

4.-Και ενώ το σημείο που μας αφορά έχει αυτά τα προβληματικά σημεία, το άρθρο 18 παραγραφος ι που αφορά τη Γαλλία είναι πιο σαφές και δεσμευτικό.Λέει: “ι) Συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ”. Δηλαδή, κατονομάζει ρητά μια περιοχή πιθανής ελληνικής συμμετοχής που ενδιαφέρει τη Γαλλία. Βεβαίως, θα μπορούσε να δοθεί και η ερμηνεία, πριν γίνει σαφές, τι εννοεί η παράγραφος του άρθρου ότι οι κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή τα θέατρα επιχειρήσεων μπορεί να είναι και αυτά που ενδιαφέρουν την Ελλάδα. Αποφεύγει, όμως, το άρθρο να είναι σαφές σε θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, είναι σαφές σε θέματα γαλλικού ενδιαφέροντος.

 
Τέλος, θα ήθελα επιγραμματικά να κάνω τις εξής επισημάνσεις:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Από το "Αβέρωφ" στις Belharra...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

 Η σημασία της συμφωνίας για την αγορά των γαλλικών φρεγατών Belharra και εν συνεχεία των κορβέτων Gowind ξεπερνά κατά πολύ αυτή μιας απόφασης με στενά  εξοπλιστικό χαρακτήρα σαν αυτές των τελευταίων δεκαετιών.

Κατ’ αρχήν η συμφωνία εμπεριέχει δεσμεύσεις αμυντικής συνδρομής μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας κάτι που η χώρα μας ουσιαστικά έχει να κάνει από την εποχή των βαλκανικών πολέμων.

Ανάλογη συμφωνία ήταν και η προσχώρηση στο ΝΑΤΟ στις αρχές της δεκαετίας του ’50 χωρίς όμως να διευκρινίζεται η συνδρομή σε περίπτωση απειλής από άλλο μέλος του ΝΑΤΟ.

Η παρούσα συμφωνία προβλέπει αμυντική συνδρομή και στην περίπτωση που η μία από τις δυο χώρες δεχθεί επίθεση ακόμη και από συμμαχική χώρα του ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα αποφάσισε να εκσυγχρονίσει σχεδόν πλήρως τον στόλο επιφανείας με την αγορά 3+1 φρεγατών Belharra, ενώ διαπραγματεύεται και την αγορά  3+1 κορβέτων Gowind με κόστος περί τα 5 δισ. ευρώ.

Πρόκειται για μια απόφαση ριζικής αναβάθμισης που καλύπτει τις ανάγκες της χώρας τις επόμενες δεκαετίες.

Αν προσθέσει κάποιος και τα 5 δισ. ευρώ της αγοράς των Rafale έχουμε να κάνουμε με ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα 10 δισ. ευρώ που βάζει τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στην ψηφιακή εποχή και εξασφαλίζει μια ισχυρή ομπρέλα προστασίας με άρνηση περιοχής και αντιπρόσβαση  σε μια έκταση από το Βόρειο Αιγαίο, το Λιβυκό Πέλαγος και τη Ν.Α. Μεσόγειο της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης.

Ο εξοπλισμός που φέρουν οι νέες μονάδες επιφανείας (σύγχρονα ραντάρ, Aster30, Scalp, Exocet) σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα γερμανικά υποβρύχια τύπου "Παπανικολής", τους Patriot και τα αναβαθμισμένα σε Viper F-16 εξασφαλίζουν αρκετά σαφή στοιχεία υπεροχής τόσο στο Αιγαίο όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου που υπό αυτή την έννοια παύει να "κείται μακράν" της ικανότητας προβολής ισχύος των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Βέβαια υποχρεώσεις αμυντικής συνδρομής προς την Ελλάδα προβλέπονται και από το άρθρο 42.7 της Συνθήκης της Λισσαβόνας (ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής μεταξύ των χωρών της Ε.Ε.) αλλά και από το άρθρο της Συνθήκης της Ουάσιγκτον στα πλαίσια της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.

Η συνθήκη του ΝΑΤΟ ήταν "θολή" όπως είπαμε για την περίπτωση που πρόκειται για δυο μέλη της συμμαχίας όπως η Ελλάδα και η Τουρκία, ενώ  η Ε.Ε. δεν φημίζεται για την ευκολία και την ταχύτητα αντίδρασης σε έκτακτες καταστάσεις.

Αντιθέτως επειδή οι "νεοθωμανικές" φιλοδοξίες  της Τουρκίας αμφισβητούν τα συμφέροντα της Γαλλίας και της Ε.Ε. στη Ν.Α. Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής η συμφωνία  πατάει σε στέρεη βάση.

Η Ελλάδα αποτελεί έναν καλό σύμμαχο για τη Γαλλία και ως πεδίο προβολής ισχύος στην ευρύτερη περιοχή. Το ίδιο άλλωστε ισχύει για δεκαετίες και για τις ΗΠΑ, οι οποίες όμως έχουν ακόμη μεγαλύτερη παρουσία και στην Τουρκία.

Η Ελλάδα προσπάθησε πολλάκις να εξασφαλίσει μια ανάλογη συμφωνία από τις ΗΠΑ αλλά η ανάλογη σχέση τους και με την Τουρκία δεν τους επέτρεπε να ανατρέψουν την ισορροπία.

 
Κυοφορία Ευρωάμυνας...

Η ομπρέλα προστασίας στη Ν.Α. Μεσόγειο με γαλλική αμυντική τεχνολογία ενισχύει τις προϋποθέσεις υιοθέτησης της τελευταίας στις διεργασίες ανάπτυξης δομών κοινής αμυντικής πολιτική της Ε.Ε.

Η συμβατότητα μεταξύ των υπαρχόντων συστημάτων των πλοίων επιφανείας και των Ραφάλ ενισχύει τις μελλοντικές εξοπλιστικές επιλογές και άλλων χωρών της Ε.Ε. στην ευρύτερη περιοχή. Ήδη, άλλη μια χώρα της EUMED9, η Κροατία έχει επιλέξει τα γαλλικά πολεμικά αεροπλάνα.

Παράλληλα, η Αίγυπτος, το Ισραήλ και τα ΗΑΕ, που μετέχουν στο πλέγμα συμμαχιών εναντίον της Τουρκίας, διαθέτουν επίσης εκτεταμένο γαλλικό εξοπλισμό και αυτό δεν είναι τυχαίο για τις ισορροπίες που διαμορφώνονται στην περιοχή.

Η Γαλλία διεκδικεί να υποκαταστήσει το κενό που αφήνουν οι ΗΠΑ και το οποίο βιάζεται να καταλάβει η Άγκυρα.

Η επιλογή των γαλλικών μονάδων επιφανείας μετά και τη συμφωνία για Ραφάλ καταδεικνύει μια στρατηγική διαφοροποίηση στον τρόπο που η Ελλάδα μέχρι τώρα ουσιαστικά "μοίραζε" τις εξοπλιστικές δαπάνες.

Η Ελλάδα δεν επιμερίζει τις πενιχρές της αμυντικές δαπάνες στις βιομηχανίες διάφορων ισχυρών χωρών, προσδοκώντας κυρίως τη διπλωματική και ίσως και αμυντική τους υποστήριξη, αλλά πραγματοποιεί και μια επιλογή με βάση την ικανότητα αποτροπής που προσφέρει ο ίδιος ο εξοπλισμός.

Η ύπαρξη πολλών τύπων πολεμικών αεροπλάνων, π.χ. στην πολεμική αεροπορία, αυξάνει το κόστος λειτουργίας και συντήρησής τους.

Παράλληλα, οι σχέσεις με τις ΗΠΑ βρίσκονται στην καλύτερη φάση όλων των εποχών και υπάρχουν διαπραγματεύσεις για την ελληνοαμερικανική συμφωνία αμυντικής συνεργασίας όπου οι ΗΠΑ αναμένεται να αποκτήσουν και άλλα σημεία στρατιωτικής παρουσίας πέραν της Σούδας.

Η επικέντρωση του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ στον Ειρηνικό όπου αναδύεται σαν υπερδύναμη η Κίνα, με την "άτσαλη" πολλές φορές αποχώρηση από άλλες περιοχές είναι προφανές πως μέτρησε στην ελληνική απόφαση.

Ο απρόσεκτος τρόπος με τον οποίο συνάφθηκε η πρόσφατη συμφωνία AUKUS για τον εξοπλισμό της Αυστραλίας με πυρηνικά υποβρύχια σε βάρος της Γαλλίας, φαίνεται πως δημιούργησε ένα παράθυρο ευκαιρίας για την ελληνογαλλική συμφωνία. Οι  ΗΠΑ του Μπάιντεν φαίνεται να μετακινούνται σε μια θέση στήριξης της δημιουργίας ευρωπαϊκού αμυντικού βραχίονα συμπληρωματικού ως προς το ΝΑΤΟ, το οποίο σε σχέση με την Τουρκία πλέον μοιάζει να είναι, αν όχι "εγκεφαλικά νεκρό", όπως είχε πει ο πρόεδρος Μακρόν, σίγουρα "ανάπηρο".

Η πρόβλεψη αμυντικής συνδρομής βέβαια, προκειμένου να προλάβουμε τα διάφορα αλαλάζοντα κύμβαλα της αριστεράς, σημαίνει πως η Ελλάδα θα πρέπει να συνδράμει τη Γαλλία αν χρειαστεί ανάγκη. Για μια χώρα όπως η Γαλλία που έχει στρατιωτική παρουσία σε γεωπολιτικά "εύφλεκτα" σημεία του πλανήτη τούτο αποτελεί μια ευκαιρία για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις (κυρίως τους επαγγελματίες)  να μην παραμένουν "άκαπνες" σε περιόδους ειρήνης με βασικό καθήκον τη σάρωση των στρατοπέδων και το γυάλισμα αρβυλών.

 
Τα βασικά σημεία της συμφωνίας:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Στην σκιά της Ακρόπολης

 

Γράφει ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

«Η Ελλάδα είχε πολιτισμό πριν γίνει έθνος-κράτος, και μας επέτρεψε να είμαστε ο κόσμος που είμαστε». 

Αυτή η επισήμανση του Μακρόν  στην ομιλία του για την ιστορικής σημασίας συμφωνία συνεργασίας Γαλλίας Ελλάδας αναδεικνύει το τεράστιο ειδικό βάρος που προσδίδει στην χώρα η αναγνώριση της ιστορικής της συνέχειας. Η χώρα είναι ταυτισμένη με τον πολιτισμό, με την διαχρονικότητα  της ελληνικής ταυτότητας που βρίσκει την συνέχειά της στην δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.

Φέτος, 200 χρόνια από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης είχαμε την ευκαιρία να αναστοχαστούμε  την ιστορία μας, μια ιστορία καθόλου …βαρετή που, ωστόσο, πάρα τις (αναγκαίες) αναθεωρήσεις και τις νέες αναγνώσεις, αποδεικνύει πόσο ιδιοφυής υπήρξε η επιμονή  στην ιδέα  της ιστορικής μας συνέχειας που συνδέει το νέο ελληνισμό με την αρχαιότητα.

Εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο περνούν κάτω από τον ίσκιο της Ακρόπολης  αντιλαμβανόμενοι την χώρα μας ως κληρονόμο της λαμπρής αρχαιότητας που τόσο αποκαρδιωτικά ενοχοποιήθηκε από την «προοδευτική» ιδεοληπτική ανάγνωση και ερμηνεία της. Εκατομμύρια ξένοι επισκέπτες αλλά και σύσσωμος ο πνευματικός κόσμος του πλανήτη εδώ και αιώνες επιβεβαιώνει την επιμονή του Παπαρηγόπουλου και του Ζαμπέλιου, των θεωρητικών που επέμειναν στην ανάδειξη  της ιστορικής ενότητας αρχαίου, μεσαιωνικού και νεώτερου ελληνισμού .

Μπορεί η σύγκριση με την αρχαιότητα να είναι μερικές φορές δυσβάστακτη, ωστόσο, η πρόσληψη της σύγχρονης Ελλάδας ως  κληρονόμου αυτού του λαμπρού πολιτισμού πάνω στον οποίο οικοδομήθηκαν οι θεμελιώδεις άξιες του δυτικού κόσμου και ανθρώπου, χαρίζει στην χώρα μας μιαν απίστευτη προστιθέμενη αξία, που -επαναλαμβάνω-  η «προοδευτική» αριστερή θεώρηση ταύτισε με την ακροδεξιά…

Αυτή η πολιτισμική υπεραξία της χώρας, ακόμα κι όταν τα συμφέροντα και οι οικονομικές δοσοληψίες είναι κυρίαρχες, έχει τον δικό της τρόπο να επηρεάζει την πρωτοκαθεδρία της στεγνής, επίπεδης μαρξιστικής ερμηνείας που θέλει τον οικονομικό παράγοντα ως μοναδικό κλειδί της ερμηνείας του κόσμου. Είναι αυτονόητο ότι το οικονομικό συμφέρον παίζει ρόλο, ωστόσο, παίζει τον ίδιο ρόλο (μετατρέπεται σε ζωή και ελευθερίες) στην Καμπούλ και τον ίδιο στο Παρίσι, εξυπηρετεί τις ίδιες αξίες, τον ίδιο τρόπο ζωής;

Ποια ήταν εκείνη η παρόρμηση που  ώθησε τον Μακρόν να υπενθυμίσει σε μιαν αγοροπωλησία την διαχρονική υπεραξία του ελληνικού πολιτισμού; 

Θα ήταν ίδια η Αθήνα δίχως την σκιά του Παρθενώνα;

Όπως και να έχει, η συμφωνία Γαλλίας Ελλάδας που όπως όλα δείχνουν  έκλεισε στην σκιά της Ακρόπολης, είναι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Histoire d’amour

 

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Οι ιστορικά καλές σχέσεις των δύο χωρών (η ιστορία αγάπης, όπως την είπε ο πρόεδρος Μακρόν), η άριστη επικοινωνία μεταξύ δύο ηγετών (θα προσέξατε, φαντάζομαι, τα γαλλικά του Κυριάκου…), όλα αυτά ασφαλώς έπαιξαν τον ρόλο τους, πρωτίστως όμως για την επίτευξη της χθεσινής συμφωνίας βοήθησαν οι εξελίξεις στο διεθνές πεδίο.  

Η AUKUS δεν ήταν ούτε αφορμή ούτε ευκαιρία για να προχωρήσει η ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία.  

Η AUKUS ήταν το γεγονός που απέδειξε τη μετατόπιση του αμερικανικού ενδιαφέροντος στον Ειρηνικό, ήταν η πραγματικότητα που υπαγόρευσε την ανάγκη της συγκεκριμένης συμφωνίας. Γι’ αυτό και, στις ομιλίες τους, οι δύο ηγέτες μόνον εμμέσως και εν παρόδω αναφέρθηκαν στη δυνατότητα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής, που περιλαμβάνεται στη συμφωνία. Ηθελαν να δείξουν ότι ο διεθνής χαρακτήρας της συμφωνίας υπερτερεί των στενών εθνικών συμφερόντων των δύο πλευρών, που επίσης εξυπηρετούνται.

Για τους Γάλλους, η συμφωνία είναι σωτήρια για τη αμυντική βιομηχανία τους. Η AUKUS «δεν ήταν πλήγμα στη βιομηχανία μας», είπε ο γάλλος πρόεδρος, επειδή «δεν χάνονται θέσεις εργασίας». Η ειρωνεία εν προκειμένω είναι ότι το επιχείρημα αυτό δικαιώνει την αποχώρηση των Αυστραλών από τη συμφωνία τους με τους Γάλλους, καθώς οι Αυστραλοί διαμαρτύρονταν ότι, ενώ η συμφωνία προέβλεπε το 90% των θέσεων εργασίας να είναι στην Αυστραλία, τελικά αυτές έφθασαν το 60%, με τους Γάλλους να πιέζουν για την περαιτέρω μείωσή τους. 

Το ότι οι φρεγάτες θα κατασκευασθούν πλήρως στη Γαλλία αντισταθμίζεται για την Ελλάδα από ότι θα τις παραλάβει σύντομα: το 2025 και το 2026. (Για τα μέτρα αυτών των εργασιών, θεωρούνται σχεδόν ετοιμοπαράδοτες.)

Η συμφωνία, χωρίς να θίγει καθόλου την ευρωατλαντική συμμαχία, ανοίγει δρόμους, όπως τόνισαν και οι δύο ηγέτες, για τη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης. 

Ανοίγει, όμως, τον δρόμο και...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Το διπλό παιχνίδι γεωπολιτικού πόκερ

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

 Το γεωπολιτικό παιχνίδι μοιάζει συχνά με πόκερ. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να κρατάς κλειστά τα χαρτιά σου και, το κυριότερο, να είσαι ενίοτε απρόβλεπτος.

 Δεν είναι καλό να σε θεωρεί κανείς δεδομένο, «βρέξει, χιονίσει». Οι βασικές σταθερές προφανώς δεν αλλάζουν. Οποιος φεύγει ξαφνικά από τις «ράγες» μπορεί εύκολα να εκτροχιαστεί.
 

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περίοδο όπου αναζητεί έναν ιδανικό συνδυασμό: την κάλυψη του εξοπλιστικού χάσματος με την Τουρκία μέσα σε λογικά πλαίσια και την ταυτόχρονη εξασφάλιση κάποιου είδους στρατηγικής δέσμευσης από τους συμμάχους της που θα αποτρέψουν μία ανεξέλεγκτη κρίση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η εξίσωση είναι δύσκολη.

Ισως όμως την ευνοούν οι εξελίξεις. 

Πάρτε, για παράδειγμα, την ένταση και το ρήγμα στις σχέσεις Γαλλίας – ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Μακρόν είναι στριμωγμένος, θέλει να αποδείξει ότι θα είναι ο ηγέτης μιας στρατηγικά αυτόνομης Ευρώπης. Και θα ήθελε πολύ να πετύχει μία νίκη. Η Αθήνα θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί αυτήν τη συγκυρία για να διαπραγματευθεί μία γαλλική δέσμευση συνεργασίας σε περίπτωση που μία από τις δύο χώρες δεχόταν επίθεση. Οι δεσμεύσεις και τα προοίμια έχουν ασφαλώς λογοτεχνική αξία αν δεν συνοδεύονται από πρακτικά μέτρα, όπως π.χ. μια εγκατάσταση ή παρουσία στρατιωτικών σε κάποιο ευαίσθητο σημείο της χώρας μας.

Την ίδια παρτίδα, σε άλλο «τραπέζι», θα παίξει η Αθήνα και με τις ΗΠΑ βέβαια. Θα δει τι θα πετύχει και κατόπιν θα πάρει τις αποφάσεις της.

Το εν λόγω παιχνίδι δεν είναι καινούργιο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καλούσε τον Ντε Γκωλ στην Ελλάδα για να δώσει το μήνυμα πως ναι μεν ήταν προσηλωμένος στη Δύση και στη Βορειοατλαντική Συμμαχία αλλά… Ακόμη και οι δικτάτορες έπαιξαν το παιχνίδι, απειλώντας τους Αμερικανούς με την παραγγελία των Μιράζ, η οποία ολοκληρώθηκε μετά την κατάρρευσή τους.  

Το παιχνίδι συνεχίστηκε με τη Γαλλία να παίζει δυνατά από την ώρα της επιστροφής του βετεράνου πολιτικού με το γαλλικό προεδρικό αεροσκάφος τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974, γεγονός που ανησύχησε τον Κίσινγκερ. 

Το έπαιξε όμως και ο Ανδρέας Παπανδρέου με την περίφημη αγορά του αιώνα, την οποία μοίρασε ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γαλλία.

Στην ακόμη μεγαλύτερη εικόνα, την Ελλάδα συμφέρει απολύτως η στενότερη αμυντική συνεργασία εντός της Ε.Ε., ενώ μεγάλος εθνικός στόχος πρέπει να είναι η προστασία των ελληνικών συνόρων ως συνόρων της Ευρώπης. Συμβαίνει τώρα με το προσφυγικό, αλλά απέχουμε ακόμη πολύ από την εγγύηση των συνόρων της χώρας από κάθε απειλή.

Επειδή λοιπόν ορισμένοι Βορειοευρωπαίοι αναρωτιούνται γιατί η Ελλάδα χρειάζεται τόσους εξοπλισμούς, η απάντηση είναι ότι...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Δεκατέσσερεις θέσεις για το Πατριαρχείο

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ 

Η υπόθεση Ελπιδοφόρου ανέδειξε όλες τις παθογένειες του ελληνικού πολιτικού βίου και της ελληνικής κοινωνίας.

Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση.

1.-Το Πατριαρχείο είναι ένας θεσμός, κατάλοιπο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο οποίος αγαθή τη τύχη βρίσκεται στα χέρια Ελλήνων. Μπορεί η σημασία του σήμερα να μην είναι η παλαιά αλλά υπάρχει. Και το γεγονός πως ένα έθνος που απουσιάζει παντελώς, σε θεσμικό επίπεδο, απο τη διεθνή σκηνή κατέχει έναν τέτοιο θεσμό, ο οποίος ξεπερνά τα εθνικά του σύνορα είναι πολύ σημαντικό.

2.-Η κακιά τύχη το έφερε ο θεσμός αυτός να βρίσκεται υπο πολιορκίαν σε μια επικράτεια, τουρκική σήμερα. Ουσιαστικά βρίσκεται υπο αιχμαλωσίαν.  

Για την αντιμετώπιση του θεματος αυτού υπάρχουν δύο τάσεις.

-Η μία προκρίνει την μετακίνησή του σε ελλαδικό χώρο.

-Η άλλη την παραμονή του στον τόπο που μεγαλούργησε. Τάσσομαι με την δεύτερη διότι ο συμβολισμός της λειτουργίας του στην Πόλη είναι τεράστιος. Και υποδηλώνει μελλοντικές υποθήκες.

3.-Το γεγονός της πολιορκίας του και της εξάρτησής του απο την Τουρκία υποχρεώνει το Πατριαρχείο σε αναζήτηση διεθνούς προστασίας. Η Ελλάδα δεν μπορεί να του παράσχει κανενός είδους προστασία. Και οι άλλοι διεθνείς προστάτες του μέχρι ενός σημείου είναι διατεθειμένοι να έρθουν σε αντίθεση με την Τουρκία. Άρα, το Πατριαρχείο πρέπει να επιβιώσει με τις δικές του δυνάμεις. Με την ευελιξία και τη Βυζαντινή πολιτική του που είναι οικεία στην Τουρκία και λείπει παντελώς απο την σύγχρονη Ελλάδα.

4.-Με πολλές δυσκολίες, το Πατριαρχείο, καταφέρνει να υπάρξει αν και με κομμένα τα φτερά. Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο η σημερινή ισλαμική κυβέρνηση της Τουρκίας το αντιμετωπίζει περισσότερο θετικά απο τις κεμαλικές. Δεν το ερωτεύτηκε, βεβαίως, και ενίοτε το χρησιμοποιεί. Αλλά τα αιτήματά του βρήκαν μεγαλύτερη ανταπόκριση απο ό,τι στο παρελθόν.

5.- Πέραν της τουρκικής πολιορκίας και της ελληνικής αδιαφορίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντιμετωπίζει και ένα άλλο, σοβαρό, πρόβλημα. Την βουλημία της ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι γνωστό ότι η Ρωσία θέλει να το καταλάβει.

Στα ρωσικά χέρια, όμως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα αποτελέσει κλειδί της ρωσικής πολιτικής. Και αυτό δεν το θέλουν οι ΗΠΑ (και γι αυτό παρέχουν την περιορισμένη υποστήριξή τους), ούτε, πιστεύω, η Τουρκία. Ένα Οκουμενικό Πατριαρχείο που θα απολαμβάνει της ρωσικής υποστήριξης θα έχει άλλον αέρα, άλλη δυναμική και άλλο εκτόπισμα. Και αυτό δεν είναι επιθυμητό στην Άγκυρα. Αλλά η δυναμική του ελέγχου του υπάρχει. Ο κίνδυνος, δηλαδή, η Ελλάδα να χάσει ένα Οικουμενικό Πατριαρχείο, έναν, δηλαδή, διεθνή θεσμό, απο αδυναμία να το υποστηρίξει είναι μεγάλος. 

Προς το παρόν ελέγχεται διότι, όπως επισημάνθηκε, υπάρχουν και άλλοι που το θέλουν σε ελληνικά χέρια. Θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η επιθυμία; Θα μπορούν διεθνείς δυνάμεις να υποστηρίξουν το σημερινό status του;

6.-Η ελληνική αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικής, όμως, δημιουργεί έναν επιπλέον κίνδυνο. Την αλλοπρόσαλη προσέγγιση του Πατριαρχείου, των λειτουργιών και των λειτουργών του. Η περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου εντάσσεται σε αυτήν την λογική.

7.-Μια κυβέρνηση νεαρών, σχετικά, ας πούμε ψιλοτεχνοκρατών, που αγνοούν τη βαθιά σημασία του Πατριαρχικού θεσμού αντέδρασε με παιδική αφέλεια σε μια κίνηση του Αμερικής που θα μπορούσε να τύχει έγκαιρης και παρασκηνιακής διαχείρισης.

8.-Αν υπάρχει κάποιο λάθος στην κίνηση Ελπιδοφόρου είναι ότι παραβρέθηκε σε εκδήλωση στην οποία ήταν παρόν και η κατοχική μαριονέτα, ο Τατάρ. Για να το πω πιο λαϊκά, όταν εκπρόσωποι θεσμών που βρίσκονται κοντά στην Ελλάδα παρευρίσκονται σε τέτοιες εκδηλώσεις δεν μπορείς να το απαιτήσεις απο άλλους ξένους εκπροσώπους. Και αυτό ενέχει τον κίνδυνο χαλάρωσης της απομόνωσης του κατοχικού καθεστώτος και της σταδιακής αναγνώρισής του. Σε επίπεδο επιχειρημάτων, πάντα, αυτά.

9.-Κατά τα άλλα, αν δηλαδή, δεν ήταν παρούσα η κατοχική μαριονέτα, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Έλληνες κυβερνητικοί παράγοντες και άλλοι επίσημοι παίρνουν μέρος σε δεξιώσεις και εκδηλώσεις των Τούρκων ακόμη και για τη νίκη τους στον Μικρασιατικό Πόλεμο. Το ότι ο Αμερικής που εκπροσωπεί ένα υπο αιχμαλωσίαν Πατριαρχείο πήγε στα εγκαίνει ενός τουρκικού κέντρου είναι πταίσμα μπροστά στις συμμετοχές ελλήνων επισήμων σε τουρκικές εκδηλώσεις. Και η υποκρισία έχει τα όριά της.

10.-Για να έχει δικαίωμα να ομιλεί η Αθήνα έπρεπε να είναι κράτος. Είναι; Όχι. Αν ήταν κράτος οι υπηρεσίες της θα είχαν ενημερωθεί για την παρουσία του Τατάρ στην εκδήλωση και η κυβέρνηση θα ενημέρωνε τον Αρχιεπίσκοπο καθιστώντας του γνωστή και την θέση της. Και αν την παρήκουε,τότε θα έφερε ευθύνη. Και θα ήταν άξιος καταδίκης. Και, πάλι, προσεκτικής.

11.-Τίποτε απο αυτά δεν συνέβη και ο Ελπιδοφόρος πήγε στην εκδήλωση όπου ήταν παρούσα και η κατοχική μαριονέτα. Ήταν παιδιαριώδης ο τρόπος που αντέδρασε η κυβέρνηση της Αθήνας. Ακύρωσε την συνάντηση Μητσοτάκη- Ελπιδοφόρου με δημόσια δήλωση. Ούτε μωρά δεν θα σκούσαν τέτοια πολιτική. Η μόνη υποστήριξη που μπορεί να παρέχει η ελληνική κυβέρνηση στο Πατριαρχείο είναι οι επισκέψεις της απο καιρού εις καιρόν στο Φανάρι και οι συναντήσεις με εκπροσώπους του. Τίποτε περισσότερο. Όταν και αυτό γίνεται με τρόπο αρνητικό τότε τα πράγματα χειροτερεύουν. Το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση της οποίας η πολιτική σε κρίσιμα θέματα αναπαραγωγής της εθνικής συνείδησης είναι αποδομητική, αντεδρασε με αυτόν τον αρνητικό τρόπο για να ικανοποιήσει το αίσθημα ενός μέρους του λαού. Αλλά η υψηλή πολιτική απο την οποία η Αθήνα δεν έχει ιδέα δεν ασκείται έτσι. Η υψηλή πολιτική μερικές φορές έρχεται σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα. Ο τελικός σκοπός έχει σημασία. Και ο τελικός σκοπός είναι η διατήρηση του Πατριαρχείου σε ελληνικά χέρια και η ισχυροποίησή του. Κρίνετε μόνοι σας αν αυτοί οι στόχοι επετεύχθησαν.

12.-Μέρος της κοινωνίας είμαι και εγώ αλλά ποτέ μια κοινωνία 10 εκατομμυρίων ανθρώπων δεν μπορεί να ομονοεί κατ απόλυτον τρόπο σε όλα. Διαφωνώ, λοιπόν, με τη λογική του, εκεί που απολαμβάνουμε την εξέλιξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα απο το σαλόνι μας με πίτσα στο ένα χέρι και μπύρα στο άλλο, να κάνουμε διάλειμμα και να αναθεματίζουμε τον εκπρόσωπο ενός κρίσιμου και λεπτού θεσμού επειδή σ αυτό μας οδήγησαν τα αντανακλαστικά μας. Ή, επειδή κάποια ακραία παραθρησκευτική οργάνωση θεωρεί ύψιστη αμαρτία τη συνάντηση Πάπα- Πατριάρχη, ή επειδή έτσι υπαγόρευσε ο παπάς της Ενορίας διότι ο Μητροπολίτης είναι εθνικός και όχι οικουμενικός. Ή, διότι δεν πιστεύουμε.

13.-Η προσέγγισή μου σήμερα δεν γίνεται στη βάση της θρησκευτικής πίστης αλλά της ύπαρξης και της λειτουργίας ενός μακραίωνος θεσμού που μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη μιας διεθνούς πολιτικής. Οι κοινωνίες δεν συγκροτούνται, μόνο, στη βάση θρησκευτικών πιστεύω. Συγκροτούνται και με αυτά αλλά όχι μόνο. Ακόμη και όσοι δεν πιστεύουν διαμορφώνουν υποσυνείδητα μια φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας στην οποία ζουν. Το Πατριαρχείο διαδραματίει στην θέσμιση αυτή της ελληνικής κοινωνίας σημαντικό ρόλο. Δεν είναι ένας θεσμός μόνο των πιστών. Αλλά και των απίστων.

14.-Ούτε το Πατριαρχείο μπορεί να βρίσκεται εκτός κριτικής. Θέλει, όμως, περίσκεψη και φρόνηση η προσέγγισή του. Και βαθιά γνώση. Αν δεν υπάρχει είναι καλύτερη η σιωπή.  

Μερικά πράγματα δεν είναι ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακός για να εκτονωνόμαστε. Αν δεν τα κατέχουμε, τότε...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Τα στεγνά πρατήρια καυσίμων ως το μεγαλύτερο τεστ ικανoτήτων του Μπόρις Τζόνσον μετά το Brexit και τον Covid.

 

Της Therese Raphael / Bloomberg

Δεν είναι καλό σημάδι όταν υπουργοί μιας κυβέρνησης φωνάζουν στο Twitter: "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΥΣΙΜΩΝ". Είναι σαν να λέει κανείς στους ανθρώπους "Μην φαντάζεστε ότι υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο".

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μένουν και πολλά για τη φαντασία. Το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται σε πανικό όσον αφορά τα καύσιμα. Σύμφωνα με πληροφορίες, έως και το 90% των αντλιών των πρατηρίων σε μεγάλες βρετανικές πόλεις έχουν "στεγνώσει" και ο βρετανικός στρατός βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε, εάν χρειαστεί, να αναλάβει να οδηγήσει φορτηγά για τη μεταφορά καυσίμων.

Η εφαρμογή του νόμου περί ανταγωνισμού στη χώρα (ο οποίος προστατεύει τους καταναλωτές από ληστρικά υψηλές τιμές) έχει ανασταλεί, έτσι ώστε οι παραδόσεις καυσίμων να μπορούν να γίνονται συντονισμένα για την κάλυψη της ζήτησης και η κυβέρνηση βρίσκεται σε συζητήσεις προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευση του δεύτερου μεγαλύτερου διυλιστηρίου πετρελαίου της χώρας (Stanlow).

Ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο τεστ ικανoτήτων του μετά το Brexit και τον Covid. Για να το περάσει, θα απαιτηθούν περισσότερα από τις βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα διορθώσεις οι οποίες έχουν συζητηθεί μέχρι στιγμής.

Η έλλειψη καυσίμων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη οδηγών μεγάλων οχημάτων. Το γεγονός αυτό, καθώς και οι υψηλές τιμές του φυσικού αερίου, επιτείνουν άλλα προβλήματα της αλυσίδας εφοδιασμού και προκαλούν μαζικές αγορές πανικού από τους καταναλωτές. Αυτό, με τη σειρά του, οδηγεί ήδη σε υψηλότερες τιμές τροφίμων, μια τάση που είναι πιθανό να συνεχιστεί στην πορεία μέχρι τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Οι άνθρωποι αναρωτιούνται πότε θα αρχίσουν να εκλείπουν τα απαραίτητα. Εξ ου και οι ουρές στα καταστήματα για εμφιαλωμένο νερό και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Ορισμένοι Βρετανοί κρατικοί αξιωματούχοι κατηγόρησαν τους πανικόβλητους καταναλωτές και επιχειρηματικές ενώσεις για καταστροφολογία εν όψει ενός προσωρινού ζητήματος. Ποτέ ωστόσο δεν είναι καλή ιδέα να κατηγορεί κανείς τους ψηφοφόρους. Οι καταναλωτές είναι απλά ορθολογικοί και οι επιχειρήσεις μιλούν για έλλειψη εργατικού δυναμικού στον κλάδο εδώ και αρκετό καιρό.

Οι επικριτές της κυβέρνησης έσπευσαν να κατηγορήσουν το Brexit. Το ίδιο έκανε και ο άνθρωπος που πιθανόν να αντικαταστήσει την Άνγκελα Μέρκελ ως ηγέτης της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης. "Η ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων είναι μέρος του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης", δήλωσε τη Δευτέρα ο Ολαφ Σολτς, ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD). "Δουλέψαμε πολύ σκληρά για να πείσουμε τους Βρετανούς να μην εγκαταλείψουν την ένωση. Aποφάσισαν ωστόσο διαφορετικά και ελπίζω ότι θα μπορέσουν να διαχειριστούν τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτό".

Αφήνοντας στην άκρη μια μικρή χαιρεκακία, ο Σολτς υπερβάλλει σχετικά με το φαινόμενο του Brexit σε αυτή την περίπτωση. Ναι, η αποχώρηση από την ΕΕ ενίσχυσε τα προβλήματα της αλυσίδας εφοδιασμού. Οι καθυστερήσεις στα λιμάνια του Ηνωμένου Βασιλείου οι οποίες προκαλούνται από τις νέες κανονιστικές συνθήκες που δημιούργησαν ο Covid και το Brexit έχουν μειώσει τον αριθμό των οδηγών οι οποίοι είναι πρόθυμοι να έρθουν στη χώρα.

Πριν από μια εβδομάδα, η βρετανική κυβέρνηση συμφώνησε να παράσχει υποστήριξη σε μια ιδιωτική αμερικανική εταιρεία λιπασμάτων, η οποία είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής διοξειδίου του άνθρακα στο Ην. Βασίλειο, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η έλλειψη του τελευταίου. Η βρετανική επαρχία της Βόρειας Ιρλανδίας, η οποία αποτελεί ντε φάκτο μέρος της ενιαίας αγοράς αγαθών της ΕΕ, είναι σε θέση να εισάγει πιο εύκολα CO2 από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ωστόσο, οι ελλείψεις εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού στις μεταφορές αποτελούν πρόβλημα εδώ και αρκετό καιρό. Και παρόλο που ένας ένοχος ήταν πράγματι η μείωση των καθαρών επιπέδων μετανάστευσης από τις χώρες της ΕΕ (ενώ και πολλοί οδηγοί εγκατέλειψαν το Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid), υπάρχουν επίσης και άλλα μεγάλα ζητήματα.

Αυτά περιλαμβάνουν τη γήρανση του εργατικού δυναμικού, τη χαμηλή ανεργία και τις δυσκολίες στην προσέλκυση νέων υποψηφίων σε ένα επάγγελμα όπου η εργασία είναι επίπονη και μερικές φορές επικίνδυνη. Η μέση ηλικία ενός οδηγού βαρέων οχημάτων είναι σήμερα τα 55 χρόνια, με λιγότερο από 1% κάτω των 25 ετών, λέει ο κύριος φορέας του κλάδου.

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει κι εκείνη τις δικές της ελλείψεις οδηγών. Τα στοιχεία του 2020 έδειξαν ότι η Γερμανία παρουσιάζει έλλειψη 45.000 έως 65.000 οδηγών και η Πολωνία 124.000 οδηγών. Η βασική διαφορά με το Ηνωμένο Βασίλειο, όμως, είναι ότι αυτό δεν έχει οδηγήσει σε εξάντληση καυσίμων στα βενζινάδικα - η κινητικότητα στην αγορά εργασίας μεταξύ των χωρών της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς σίγουρα έχει βοηθήσει σ’ αυτό.

Μέχρι στιγμής, η απάντηση της βρετανικής κυβέρνησης στις ελλείψεις καυσίμων συνίσταται σε αρνήσεις και μικροδιορθώσεις, καθώς και πανηγυρισμούς για τις αυξήσεις των μισθών στον κλάδο, οι οποίες παρουσιάζονται ως μέρισμα του Brexit. Οι αυξήσεις μισθών μπορεί να είναι ευπρόσδεκτες, ωστόσο είναι απίθανο να αποδειχθούν αρκετές για να αναπληρώσουν την προσφορά οδηγών. Τα σχέδια έκδοσης τρίμηνης βίζας για έως και 5.000 οδηγούς από την ΕΕ προϋποθέτουν ότι οι άνθρωποι θα θελήσουν πραγματικά να επιστρέψουν σε χειρότερες συνθήκες εργασίας σε σχέση με εκείνες στην ηπειρωτική Ευρώπη - και μάλιστα για τόσο σύντομο χρόνο. Κάτι τέτοιο είναι κάθε άλλο παρά βέβαιο.

Άλλες προτάσεις - όπως η χαλάρωση των κανόνων των εξετάσεων για τους οδηγούς και η παράταση των ωρών επιτρεπόμενης οδήγησης - μπορεί να αντικαταστήσουν ένα πρόβλημα με ένα άλλο. Η Βρετανία έχει από τους πιο σκληρούς κανόνες χορήγησης άδειας οδήγησης οπουδήποτε στον κόσμο κι αυτό αποδίδει σε μεγαλύτερη οδική ασφάλεια. Το να επιτρέπεται στους οδηγούς να παραμένουν πίσω από το τιμόνι για 11 ώρες την ημέρα ακούγεται μη ασφαλές (μια άποψη που μπορεί να υιοθετήσουν και οι ασφαλιστικές εταιρείες). Αν και το βρετανικό Υπουργείο Άμυνας φαίνεται να βοηθά στην εκπαίδευση περισσότερων οδηγών, θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να καλυφθεί το κενό.

Δεν υπάρχουν εύκολες μέθοδοι διόρθωσης του προβλήματος, ωστόσο η κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει μακροπρόθεσμες λύσεις. Στο παρελθόν υπήρξαν εκκλήσεις για επέκταση προγραμμάτων κατάρτισης ώστε να συμπεριληφθούν σε αυτά και οδηγοί μεγάλων οχημάτων. Η βιομηχανία εφοδιαστικής ζήτησε επίσης επέκταση του Εθνικού Ταμείου Δεξιοτήτων, μιας πρωτοβουλίας που θα βοηθά ενήλικες να επανεκπαιδεύονται για νέες επαγγελματικές σταδιοδρομίες, ώστε να συμπεριλαμβάνει και προσόντα οδηγών βαρέων φορτηγών.

Εκτός από αυτά, η κυβέρνηση θα μπορούσε επίσης, για περιορισμένο χρονικό διάστημα, να χορηγήσει δάνεια για εκπαίδευση οδηγών, η οποία κοστίζει τουλάχιστον 4.000 βρετανικές λίρες (5.483 δολάρια), τα οποία να είναι αποπληρωτέα μέσω εισοδήματος μετά την εύρεση απασχόλησης.

Σίγουρα υπάρχει ανάγκη να καταστεί το επάγγελμα του οδηγού πιο ελκυστικό ως καριέρα βελτιώνοντας τις εγκαταστάσεις (όπως έχει πράξει η Ευρώπη) και τις συνθήκες για τους οδηγούς. Η κυβέρνηση θα μπορούσε επίσης να χαλαρώσει τους περιορισμούς ενδομεταφορών προς αύξηση της αποδοτικότητας και προς εξοικονόμηση καυσίμων. Φυσικά, ορισμένο μέρος του αυξημένου κόστους για τις εταιρείες μεταφοράς εμπορευμάτων θα μετακυληθεί αναπόφευκτα στους καταναλωτές.

Μέχρι στιγμής, η άνοδος των τιμών της ενέργειας και το ζήτημα με τα καύσιμα δεν φαίνεται να επηρεάζει τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Με το Εργατικό Κόμμα να είναι απασχολημένο με την αλλαγή του καταστατικού του, με την ανάλυση της διακήρυξης 12.000 λέξεων του ηγέτη του, Κιρ Στάρμερ και με τη διχογνωμία για την κάπως "παρδαλή" γλώσσα του αναπληρωτή αρχηγού του στην περιγραφή της κυβέρνησης, ο Μπόρις Τζόνσον δεν ανησυχεί ακόμη ιδιαίτερα.

Τα πράγματα, ωστόσο, θα μπορούσαν να αλλάξουν ταχύτατα. Κατά τη διάρκεια της έλλειψης καυσίμων το 2000, η ​​κυβέρνηση των Εργατικών υπό τον Τόνι Μπλερ είδε τη δημοτικότητά της να πέφτει χαμηλότερη από εκείνη των Συντηρητικών.

Εκείνη η κρίση πέρασε γρήγορα. Εάν η τρέχουσα κρατήσει περισσότερο...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Οι Ταλιμπάν εξέδωσαν απαγόρευση για το ξύρισμα γενειάδας στο νότιο Αφγανιστάν

 

Αξιωματούχοι των Ταλιμπάν εξέδωσαν απαγόρευση για το ξύρισμα της γενειάδας στην επαρχία Χελμάντ, στο νότιο Αφγανιστάν, μετέδωσαν  τοπικά ΜΜΕ.

Ο διευθυντής ενημέρωσης και πολιτισμού των Ταλιμπάν, Χαφίζ Ρασίντ Χελμάντ, είπε στην εφημερίδα Etilaatroz ότι η απόφαση ελήφθη από τη θρησκευτική αστυνομία των Ταλιμπάν, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με ιδιοκτήτες κουρείων στην επαρχία.

Σε μια επίσημη επιστολή, που εξέδωσαν οι Ταλιμπάν και κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αξιωματούχοι της οργάνωσης στην επαρχία προειδοποιούν τα κουρεία για...

 

Ελληνόφωνου αριστεροαληταρόπληκτου κωλοχανείου κωμωδία

 

 

ΣΥΡΙΖΑίων ραγιαδοξεφτιλαράδων κωμωδία

 

 

 

 

Σαν σήμερα (30/9/ΧΧΧΧ)

 

1846: Ο δρ Γουίλιαμ Μόρτον χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον αιθέρα ως αναισθητικό για την εξαγωγή δοντιού, στο Τσάρλεστον της Μασαχουσέτης.

1922: Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμφωνία της Διάσκεψης των Μουδανιών, με την οποία δίδεται στους Τούρκους και η Ανατολική Θράκη μέχρι τον Έβρο.

1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλεται σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Χέρφιλντ του Λονδίνου.

1955: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο Τζέιμς Ντιν.

1978: Πεθαίνει ο Λαυρέντης Διανέλος.

2018: Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών ο τραγουδιστής Σαρλ Αζναβούρ ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού -και όχι μόνο- πενταγράμμου

 

 

 

 

 

30/9/2019: Πέθανε  στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 74 ετών, (εξαιτίας πολυοργανικής ανεπάρκειας και σηψαιμικού σοκ, επιπλοκών του τραυματισμού της στη σπονδυλική στήλη που είχε υποστεί πριν από τέσσερα χρόνια) η θρυλική αμερικανίδα ερμηνεύτρια της όπερας Τζέσι Νόρμαν 

ΔΙΕΘΝΗ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Απίστευτες εικόνες στο Προεδρικό Μέγαρο! Η πρόεδρος έβγαλε τις σημαίες, αλλά έβαλε… μαξιλάρι με την φάτσα της στον καναπέ !!!

Γράφει ο "Κύριος Μάξιμος"

Δεν είναι τυχαίο ότι η εμπιστοσύνη των πολιτών σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, στον θεσμό της προεδρίας της δημοκρατίας είναι στο ναδίρ, ενώ για την δημοφιλία της προέδρου, τα αποτελέσματα πλέον δεν δημοσιοποιούνται.

Η Κ. Σακελλαροπούλου, ελέω Γεραπετρίτη και διαπλοκής Πρόεδρος, έδειξε τις «προθέσεις» της από την πρώτη στιγμή. 

Ως άλλη Μαρία Αντουανέτα, επέλεξε το προεδρικό ως …κατοικία της, σε αντίθεση με όσα έκαναν οι τελευταίοι προκάτοχοί της. Μαζί φυσικά με όλα τα κομφόρ. Τον σεφ που τον είχε να μαγειρεύει για την ίδια και τον σύντροφο της και άλλα τραγελαφικά, την ώρα που η Ελλάδα περνούσε δύσκολες ώρες.

Εννοείται ότι δεν λησμόνησε να προσβάλλει βάναυσα το Δημόσιο αίσθημα με την αφαίρεση του θυρεού και των σημαιών από τα εμβληματικά σημεία που τα διατηρούσε ο προκάτοχός της.  

Η απέχθεια που επέδειξε απέναντι στην Ορθοδοξία και τον εθνικό ύμνο ήταν εξίσου χαρακτηριστικά δείγματα συμπεριφοράς.

Έφτασε μάλιστα στο σημείο, για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, να ψεύδεται και να διαδίδει fake news εις βάρος πολιτικού αρχηγού αλλά και του ίδιου του Έλληνα ΥΠΕΞ!

Εκεί λοιπόν που νομίζαμε πως τα είχαμε δει όλα από την κυρία πρόεδρο, ήρθε και το κερασάκι…

Η κυρία πρόεδρος λοιπόν, στον καναπέ του προεδρικού, εκεί που γίνονται οι επίσημες συναντήσεις και αστράφτουν τα Φλας των φωτογράφων, έχει τοποθετήσει ένα άσχετο μαξιλάρι με το πρόσωπο της! 

Όχι, δεν είναι μοντάζ, η φωτογραφία είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Μην αναρωτιέστε λοιπόν γιατί ακόμα και στην πλέον εμβληματική εορτή της νεότερης ιστορίας, αυτή των 200 ετών από την εθνεγερσία, δεν επισκέφτηκε την κυρία πρόεδρο ούτε ένας αρχηγός κράτους! Διότι οι ξένοι δυστυχώς, είναι σοβαροί…

Σε αντίθεση με τους δικούς μας, που...

 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΕΘΝΙΚΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Δεσποινίς Χαβισαμ!

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Οι δημοσιογράφοι το είδαν περισσότερο ως κριτική για την αποχωρούσα Μέρκελ. 

Για μένα, όμως, ήταν κάτι πλησιέστερο σε ερωτική επιστολή.  

Αναφέρομαι στη μακροσκελή ανάρτηση του προέδρου Βαρουφάκη, με την οποία απαντά στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Αλέξη Τσίπρα για τη Μέρκελ, που δημοσιεύθηκε μαζί με εκείνα άλλων ευρωπαίων πολιτικών σε γερμανική εφημερίδα.  

Η απάντηση Βαρουφάκη έχει τη μορφή προσωπικής επιστολής και είναι σε ύφος που ξεχειλίζει από την οργή της εξαπατημένης ερωμένης που δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί. Την οργή του επιστολογράφου πυροδοτεί ο ισχυρισμός του Τσίπρα ότι συμβιβάστηκε με την Ευρώπη, προκειμένου να σώσει «την ειρήνη στην Ευρώπη» ― εξίσωσε, δηλαδή, ο Τσίπρας την ειρήνη στην Ευρώπη με την παραμονή της Ελλάδας στην Ενωση.

Είναι οπωσδήποτε κωμικός μέσα στη μεγαλομανία του ο ισχυρισμός του Τσίπρα, αλλά πόσο μίζερη και καταθλιπτική είναι η εμμονή του Βαρουφάκη στην καθεστωτική ανατροπή που δεν έγινε το 2015. 

Οσο επανέρχεται στη δική του «Χαμένη Ανοιξη», είναι σαν να αποδέχεται ότι και ο ίδιος ανήκει στο παρελθόν. 

Τουλάχιστον ο Τσίπρας προσπαθεί να πάει κάπου αλλού μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του, έστω και αν το κάνει αβέβαια, άτσαλα και όπως πάντα επιφανειακά. 

Ο Βαρουφάκης...