ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Οπαδοί του Αγνώστου Στρατιώτη

 

Οι ανώνυμοι έχουν πολλές συναρπαστικές ιστορίες να αφηγηθούν, αλλά ουδείς τις μαθαίνει επειδή ουδείς ενδιαφέρεται για ανωνύμους

    Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Ποιος να είναι άραγε ο Άγνωστος Στρατιώτης, εκείνος ο οποίος σκοτώθηκε για την Ελευθερία μας κι εμείς αφήσαμε τα κόκαλά του να ασπρίζουν από το λιοπύρι, άταφα σε ξένους τόπους; 
  

Ποιος είναι ο ζωντανός οπλίτης, που βάρεσε πέρυσι τις περισσότερες σκοπιές, έκανε τις περισσότερες αγγαρείες και προθυμοποιήθηκε να κάνει άλλες τόσες, παρακινούμενος από μια ανεξήγητη (για τους πολλούς) αίσθηση του καθήκοντος;

Ποιος είναι ο επιχειρηματίας που προτίμησε να μην πάει διακοπές για να πληρώσει στην ώρα του τη μισθοδοσία του προσωπικού; 

Ποιος είναι ο ιερέας που αρνήθηκε τις περισσότερες προσφορές πιστών για ακολουθίες, ευχέλαια, τρισάγια και μυστήρια στα οποία ιερούργησε; 

Ποια είναι η δασκάλα που, αν και είχε μεγάλη ανάγκη, δαπάνησε ένα σεβαστό ποσό από τον μισθό της για να πληρώσει μελάνι για το φωτοτυπικό του σχολείου και να αγοράσει αυτοκόλλητα που κολλάει στα τετράδια μαθητών για να τους ενθαρρύνει;

Ποιος είναι ο γιατρός που αρνήθηκε τα περισσότερα φακελάκια και βοήθησε ασθενείς να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους ακόμα και ώρες που δεν είχε υπηρεσία;  

Ποια είναι η νοσοκόμα που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια του καθηκοντολογίου της και συμπεριφέρθηκε στους αρρώστους σαν πρώτου βαθμού συγγενείς της; 

Ποια είναι η μάνα που καθημερινά βάζει στις προσευχές της τα παιδιά όλου του κόσμου;

Τόσο πολύ καλό γύρω μας και δεν το βλέπουμε. Τόσες θυσίες και κόποι και δάκρυα και ελπίδες ποτίζουν το δέντρο πάνω στα κλαδιά του οποίου καθόμαστε όλοι και τα θεωρούμε δεδομένα, σταθερά, κάτι σαν φυσικό φαινόμενο που δεν το προκάλεσαν και δεν το προκαλούν άνθρωποι, που και θέλουν και προσπαθούν να προσφέρουν στους άλλους.

Σ’ αυτούς τους μεγαλειώδεις αγνώστους αξίζει...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Αλλοπρόσαλλη ελλαδική εθελουσία έξοδος από την Κύπρο

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ  

Γράφει ο Μάρκος Τρούλης

Και τι δεν θα έδιναν οι Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά και οι περιφερειακοί δρώντες, προκειμένου να τους είχε απονείμει η Ιστορία μια προνομιακή θέση στην Κύπρο
. Και τι δεν θα έδιναν για να είναι στη θέση του ελληνικού κράτους, ούτως ώστε να μπορούν να έχουν την πλήρη νομιμοποίηση και δυνατότητα προβολής ισχύος, καθώς και αποκόμισης στρατηγικών πλεονεκτημάτων από ένα εκ των σημαντικότερων γεωγραφικών ζωνών του πλανήτη.

Εμείς διαθέτουμε αυτό το προνόμιο, αλλά επιμένουμε να το απεμπολούμε και να το αρνούμαστε, όπως στην παλιά ελληνική ταινία στην οποία το αφεντικό προσέφερε 4.000 δραχμές στον υπάλληλό του, αλλά αυτός τις αρνιόταν γιατί… χρειαζόταν 3.000 και τα υπόλοιπα χρήματα δεν θα ήξερε τι να τα κάνει!

    Ιστορίες τρέλας, παραφροσύνης και άκρατου ανορθολογισμού ενός ελληνικού κράτους το οποίο επιμένει να βλέπει την Κύπρο πιο μακριά απ’ ό,τι έβλεπαν οι Βρετανοί τα Φόκλαντ εν έτει 1982.

Κάπως έτσι οδηγούμαστε εκουσίως στην έξοδο από τη Μεγαλόνησο, αφήνοντας το περιθώριο στους πρόθυμους Τούρκους να εδραιώνουν την παρουσία τους διά του παράνομου Αεροδρομίου Τύμπου και της επίσης απαράδεκτης βάσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο Λευκόνοικο.

Τα απόνερα των εν λόγω εξελίξεων καθίστανται ήδη ορατά, με τουρκικά UAVs να απογειώνονται από τα κατεχόμενα και να «σκανάρουν» τη θαλάσσια περιοχή έως και τη Ρόδο, ελάχιστες ώρες μετά την προκλητική παράσταση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με αφορμή τις ανακοινώσεις του για το άνοιγμα μέρους της Αμμοχώστου.

Την ίδια στιγμή, εμείς εξακολουθούμε να παρακολουθούμε ενεοί, αποφεύγοντας έστω τη μεταστάθμευση μιας μοίρας πολεμικών αεροσκαφών στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της παρουσίας Ερντογάν ή και την κινητοποίηση των περιφερειακών ευθυγραμμισμένων με τα συμφέροντά μας δρώντων, όπως το Ισραήλ ή η Αίγυπτος. Εξάλλου, είναι προφανές ότι ο στόχος ιδιαίτερα της βάσης στο Λευκόνοικο δεν είναι μόνο η Ελλάδα…

Έναντι της Κύπρου, η Ελλάδα έχει ηθική, εθνική, στρατηγική και νομική υποχρέωση ως εγγυήτρια δύναμη. Έχει την υποχρέωση να διατηρεί ορατή μια λύση συνυφασμένη με το διεθνές δίκαιο, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά και την ανάγκη διατήρησης της ειρήνης και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Με αυτόν τον τρόπο, προσφέρεται στην Ελλάδα ένα ισχυρό πλέγμα στρατηγικής και διπλωματικής νομιμοποίησης, το οποίο συνδυάζεται με την αδιαλλαξία και την επιθετικότητα της Άγκυρας επαληθευόμενη καθημερινά και όσον αφορά το Κυπριακό.

Επιβεβαιώθηκε πριν από τρεις περίπου μήνες κατά την Πενταμερή Διάσκεψη στη Γενεύη για το Κυπριακό

Επιβεβαιώνεται και μέσω της μεταστροφής της στάσης της Τουρκίας υπέρ της «λύσης των δύο κρατών» στην Κύπρο, ένα αίτημα που μετρά δεκαετίες σε ορισμένους κύκλους της Τουρκίας, αλλά ουδέποτε έγινε πραγματικά αποδεκτό από την τουρκική ηγεσία, η οποία παραμένει στην νταβουτόγλεια θέση ότι η Τουρκία οφείλει να ενδιαφέρεται για τη συντήρηση κυπριακού προβλήματος, με απώτερο σκοπό τον έλεγχο συνολικά της νήσου.

Η Τουρκία επιδιώκει διαχρονικά μια λύση ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή τον συνολικό έλεγχο, τόσο μέσω της παράνομης εισβολής και κατοχής, όσο και μέσω της προώθησης της λύσης της «διζωνικής-δικοινοτικής με πολιτική ισότητα».

Όμως, σε τι είδους «πολιτική ισότητα» αναφερόμαστε; 

Σε μια λύση «Απαρτχάιντ», με την οποία θα εξισώνεται το 82% του πληθυσμού με το 18%; 

Στην απονομή ίσων δικαιωμάτων διοίκησης κατά παρέκκλιση κάθε δημοκρατικής αρχής; 

Στην απόκτηση από τους Τουρκοκυπρίους δικαιωμάτων αρνησικυρίας στο σύστημα λήψης αποφάσεων; 

 Στη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της τουρκικής παράνομης εισβολής και κατοχής; 

την παραγραφή των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του Αττίλα;

    Αυτή θα είναι η «πολιτική ισότητα»; Να θέσουμε ουσιαστικά την Τουρκία τοποτηρητή της Κύπρου;

Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι εξαιτίας της φυγής μεγάλου μέρους των γηγενών Τουρκοκυπρίων τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και της έλευσης δεκάδων χιλιάδων εποίκων, για την αποχώρηση των οποίων δεν ακούμε τίποτα ειρήσθω εν παρόδω, αυτοί οι άνθρωποι εκπροσωπούν τα συμφέροντα της Άγκυρας και θα συνεχίσουν να τα εκπροσωπούν. Δεν έχουν συνείδηση Κυπριακής Δημοκρατίας.

Συζητούμε, συνεπώς, για «πολιτική ισότητα», αλλά δεν καταλαβαίνουμε τα βασικά ή προσποιούμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε, όταν «πεφωτισμένοι» πολιτικοί μας έχουν καταντήσει να υποστηρίζουν ότι «αν το σχέδιο Ανάν είχε γίνει αποδεκτό η Αμμόχωστος θα είχε επιστραφεί εδώ και 17 χρόνια».

Έως εκεί φθάνει η «σοφία» τους… Να θεωρούν ότι με το σχέδιο Ανάν το μείζον ήταν η παραχώρηση εδάφους, και όχι η άλωση μιας κρατικής οντότητας και η απέκδυσή της από κάθε δημοκρατική αρχή, με τελικό στόχο τη μετατροπή της σε νεοοθωμανική επαρχία. Είναι οι ίδιοι που χαιρέκακα ανέφεραν ότι «δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία» και έκτοτε έχουν παρουσιαστεί γεωστρατηγικές ευκαιρίες χάραξης ενός οδικού χάρτη για μια πραγματική λύση, αλλά η Αθήνα επιμένει να γυρνά την πλάτη της, αναπολώντας… το σχέδιο Ανάν.

Το Κυπριακό συνιστά ζήτημα ισορροπίας ισχύος, συμπεριλαμβανομένων των αποφάσεων της ελλαδικής πλευράς που αθροίζονται και αυτές στην ισχνή θέση της Αθήνας.  

Δημιουργήθηκε και διογκώθηκε με άξονα την ισορροπία ισχύος, εξελίσσεται σε αντιπαραβολή με την ισορροπία ισχύος και θα «επιλυθεί» με...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Η διπλωματία της ακινησίας και οι συνέπειες


 Του Δημήτρη Μακροδημόπουλου

Η ανακοίνωση του μερικού ανοίγματος της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου από τον Ταγίπ Ερντογάν, επανέφερε στο προσκήνιο τα ψηφίσματα 550/1984 και 789/1992 του ΟΗΕ για την Αμμόχωστο και συνακόλουθα υπέμνησε όλα τα άλλα ψηφίσματα που αξιοποιούνται ως αμυντική γραμμή της Λευκωσίας και της Αθήνας έναντι των εξαγγελιών του Τούρκου προέδρου, τα οποία ανάγονται κυρίως στη δεκαετία του 1970, του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990.  

Όμως έκτοτε με το τέλος του Ψυχρού πολέμου τα πάντα έχουν ανατραπεί στους διεθνείς συσχετισμούς και στην ευρύτερη περιοχή. Στη Μ. Ανατολή με τους δύο πολέμους του Κόλπου, στα Βαλκάνια με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στη Β. Αφρική με την Αραβική Άνοιξη, στην Εγγύς Ανατολή με τη Συρία, τον Λίβανο, τον ISIS, στον Καύκασο που φλέγεται κατά καιρούς. Αναταράσσεται δηλαδή ολόκληρη η περιοχή του Ανατολικού Ζητήματος στην οποία είναι ενταγμένη η Κυπριακή Δημοκρατία

Προέκυψαν μάλιστα και νέα δεδομένα που είναι καθοριστικά: Η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε το 2004 στις ευρωπαϊκές δομές, ανέκυψε ο ανταγωνισμός για την αξιοποίηση των ενεργειακών πηγών των υδρογονανθράκων και η διαμάχη για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στη βάση του Διεθνούς Δικαίου του 1982, θέματα που δεν υφίσταντο το 1974 και τις δεκαετίες που ακολούθησαν. 

Επομένως, αν εξαιρέσουμε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που αναφέρονται στις πάγιες αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όλα τα άλλα λογικά δημιουργούν αγκυλώσεις στην προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος διότι είναι ετεροχρονισμένα και αγνοούν τα σημερινά δεδομένα.

Εκείνο που κυρίως αγνοείται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, διότι δεν υφίστατο τότε η σχετική ιστορική εμπειρία, με αποτέλεσμα να προτείνεται έκτοτε η λύση της διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας, είναι ότι το Κυπριακό πρόβλημα, δημιουργήθηκε σε συνθήκες παγκόσμιας ισορροπίας, έστω του «τρόμου», με παγιωμένη την κατάσταση στην Εγγύς και τη Μ. Ανατολή και ενώ η συμβίωση διαφορετικών εθνοτήτων στα όρια ενός πολυεθνικού κράτους ήταν βιώσιμη. 

Σήμερα, επιχειρείται να επιλυθεί σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές που είναι  πολύ δυσμενέστερες. Διότι σήμερα, σε συνθήκες όπου τα πολυεθνικά κράτη έχουν διαλυθεί (ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Ουκρανία) και εθνότητες διεκδικούν την αυτοδιάθεσή τους (Σκωτία, Καταλονία, κ.α.), επιχειρείται, κόντρα στην πραγματικότητα, η συμβίωση δύο εθνοτήτων που δεν κατόρθωσαν να συνυπάρξουν όταν οι συνθήκες ήταν παγκόσμια ευνοϊκές γιαυτό. Αν πρόσθετα λάβουμε υπόψη ότι το 2004 οι ομογενείς μας απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία το σχέδιο Ανάν και στο Κραν Μοντανά η Λευκωσία αποχώρησε ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση της συμφωνίας μπροστά στην “απειλή” επίλυσης του προβλήματος, τότε εύλογα διερωτώμεθα ποιά συμφέροντα υπηρετεί η εμμονή στη λύση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Μήπως η επιδιωκόμενη λύση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν αποτελεί μορφή διχοτόμησης; Η Αθήνα και η Λευκωσία, αναμοχλεύοντας τα δεδομένα του παρελθόντος προσπαθούν να επιλύσουν, ή μάλλον να διαιωνίσουν τα εθνικά προβλήματα του παρόντος.

Η Αθήνα επαίρεται για την άσκηση της πολιτικής της στα εθνικά θέματα με επίκεντρο το Κυπριακό και όχι μόνον σε αυτό. Τελικά, ποιό κράτος υπηρετεί καλύτερα τα εθνικά του συμφέροντα; Η Τουρκία με την πολιτική έναντι των μειονοτήτων της ή η χώρα μας; 

Η Τουρκία προστάτευσε την τουρκοκυπριακή μειονότητα καταπατώντας το Διεθνές Δίκαιο, τη διεύρυνε πληθυσμιακά επαυξάνοντας τις αξιώσεις της στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος και την αξιοποιεί  ως εφαλτήριο άσκησης των συμφερόντων της στην ευρύτερη περιοχή. Το μήνυμα δηλαδή που απέστειλε η Τουρκία στις απανταχού μειονότητές της είναι ότι η «μητέρα» πατρίδα είναι κοντά τους.

Στις πρώτες εκλογές στην Αλβανία μετά την κατάρρευση του Αλία το 1991, η ομογένεια έστειλε στην αλβανική βουλή πέντε βουλευτές με τους μειονοτικούς συνδυασμούς και άλλους δέκα τρεις με τα άλλα κόμματα, δηλαδή συνολικά δέκα οκτώ. Στις πρόσφατες εκλογές εκλέχθηκαν μόνον δύο βουλευτές, ενδεικτικό του μεγέθους της συρρίκνωσης των ομογενών μας. Σε αυτό συνήργησαν κυβερνητικοί παράγοντες που χρησιμοποίησαν τη θρησκεία ως πολιτικό μέσον για να ενεργοποιήσουν την «ελληνική χριστιανική μειονότητα» της Αλβανίας, προκειμένου να  αποσταθεροποιηθεί το καθεστώς Αλία το οποίο ήδη κατέρρεε, προκαλώντας τεράστιο κύμα φυγής ομογενών στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να αποδυναμωθούν τα εθνικά μας ερείσματα εκεί.  

Σήμερα, ενώ οι ομοεθνείς μας τελούν υπό συνεχή διωγμό, η Αθήνα τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ένταξης της Αλβανίας στην ΕΕ, μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι η καταπιεστική πολιτική των Τιράνων άρχισε να γίνεται εντονότερη μετά τη χορήγηση του καθεστώτος της υποψήφιας προς ένταξη χώρας στην Ε.Ε. με την ελληνική συναίνεση. 

Και σαν να μην έφτανε αυτό...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ: Ισχυρή ναυτική δύναμη με αποτρεπτική ισχύ

Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

Η Ιστορία έχει αποδείξει πως η Ελλάδα πρέπει να είναι πάντοτε μία ισχυρή ναυτική δύναμη. Η γεωγραφία και η γεωπολιτική καθιστούν στρατηγική αναγκαιότητα για τη χώρα ένα Πολεμικό Ναυτικό το οποίο μπορεί ταυτόχρονα να προστατεύει τα νησιά και κάθε βραχονησίδα στο Αιγαίο, αλλά και να έχει παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο. Οσο καλά κι αν παίζουμε τα διπλωματικά μας χαρτιά, φτάνει η στιγμή που ο εκάστοτε αρχηγός του Στόλου πρέπει να μετρήσει τις δυνάμεις του, να ξέρει τι ακριβώς έχει διαθέσιμο και να «παίξει σκάκι» με ό,τι είναι διαθέσιμο

Η Ελλάδα το έκανε και το έκανε επιτυχημένα στη μεγάλη κρίση με το «Ορούτς Ρέις». Με τεράστιο κόστος για το προσωπικό και τα ίδια τα πολεμικά μας πλοία, που βρέθηκαν για πάρα πολλές εβδομάδες κυριολεκτικά στο κόκκινο.

Εχουμε όμως μείνει πίσω στο Ναυτικό. Πολύ. Τα πλοία μας είναι παλιά και ακόμη και τα μεγάλα μας «ατού», όπως είναι τα υποβρύχια, χρειάζονται άμεσες αναβαθμίσεις σε πυρομαχικά και συστήματα. 

Εχει έλθει η ώρα για γενναίες αποφάσεις που θα καλύπτουν όλη την γκάμα των αναγκών του Ναυτικού, όχι μόνο την πολυσυζητημένη αγορά των φρεγατών.  

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και είναι αστείο να τις αναζητούμε. Οπως όλα στην εποχή μας, απαιτούν μάνατζμεντ, σωστή διαχείριση πόρων και ανθρώπινου προσωπικού. Είμαστε τυχεροί γιατί το Ναυτικό έχει ικανή και αποφασιστική ηγεσία. Αυτό φάνηκε στην τελευταία κρίση με την Τουρκία. Ο πρωθυπουργός έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ανάγκες του Ναυτικού και γνωρίζει τα προβλήματα σε βάθος.

Η απόφαση για τις φρεγάτες θα έλθει κάποια στιγμή. Ελπίδα όλων είναι να βασιστεί στις απόψεις αυτών που ξέρουν τις ανάγκες της χώρας από πρώτο χέρι, τους ανθρώπους που «ζουν» στο πετσί τους την κατάσταση στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Καλοί είναι οι γεωπολιτικοί υπολογισμοί και το συναφές πόκερ. Η Ιστορία έχει αποδείξει, όμως, πως κανείς δεν αγόρασε μαζί με τους εξοπλισμούς και «ασφάλεια ζωής» για την περίπτωση που υπάρξει σύγκρουση με την Τουρκία. Αν τώρα βρεθεί κάποιος να σου εξασφαλίσει και τα δύο, την παροχή –έμμεσων έστω– εγγυήσεων και ένα λειτουργικό, αξιόπιστο ναυτικό «προϊόν», τότε πράγματι ο εθνικός στόχος θα έχει επιτευχθεί.

Σημασία πάντως έχει...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ: Γιατί η Τουρκία ζητά την αποστρατικοποίηση των νήσων του Αιγαίου;


ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

 Απόστρατος Αξκος του ΣΞ και κατέχει MΑ στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές. Είναι δόκιμος ερευνητής στον Τομέα Αμυντικών Θεμάτων του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών


Στις 16 Ιουλίου, ο Τούρκος μόνιμος αντιπρόσωπος της Τουρκίας στον ΟΗΕ Feridun Sinirlioglu, παρέδωσε επιστολή στον ΓΓ του ΟΗΕ Antonio Guterres,  με την οποία κατήγγειλε ότι η Ελλάδα παραβιάζει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τις Συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων με τις οποίες της παραχωρήθηκαν τα νησιά του Αιγίου και της Μεσογείου (κατά την Τουρκία), έχοντας εξοπλίσει τα νησιά. Η στρατικοποίηση των νήσων τονίζει στην επιστολή, αποτελεί σοβαρή απειλή για την ασφάλεια της Τουρκίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία ζητά την αποστρατικοποίηση των νήσων, τα οποία ουδέποτε έχει αποκαλέσει ελληνικά νησιά.  

Οι πρώτες σποραδικές διαμαρτυρίες εκδηλώθηκαν το 1964 και αφορούσαν μόνο τα νησιά του  Ανατολικού Αιγαίου. 

Όμως είναι η πρώτη φορά που το θέμα αναφέρεται στον ΟΗΕ με επιστολή και μάλιστα για όλα τα ελληνικά νησιά.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η Τουρκία προέβη στην αποστολή της επιστολής στον ΟΗΕ, στην παρούσα χρονική συγκυρία; 

Γιατί στην επιστολή συνδέει την ασφάλεια της με την στρατικοποίηση των νήσων;

Η θέση που εκφράζεται στο άρθρο είναι ότι η επιστολή είναι πολύ σοβαρή διότι ακριβώς απευθύνεται στα Ηνωμένα Έθνη. Ο ΟΗΕ είναι επιφορτισμένος με την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και συνεπώς παρουσιάζοντας κίνδυνο για την ασφάλεια της, η Τουρκία προσπαθεί να αποκτήσει εξωτερική νομιμοποίηση για χρήση ακόμη και στρατιωτικής ισχύος για δημιουργία επεισοδίου κατά ελληνικής νήσου στο Αιγαίο ή στην  Ανατολική Μεσόγειο. Στο άρθρο, στην πρώτη παράγραφο θα αναλυθεί εν συντομία το ιστορικό για την προσπάθεια της Τουρκίας για αποστρατικοποίηση των νήσων, ενώ στην δεύτερη θα αναφερθούν τα σοβαρά θέματα που προβάλλει η επιστολή. Εν συνεχεία θα δούμε την επιλογή του χρόνου αποστολής της επιστολής και το άρθρο θα κλείσει με επίλογο.
 

Ιστορικό Αιτημάτων για Αποστρατικοποίηση των Νήσων του Αιγαίου
 

Η παράλογη αξίωση της Τουρκίας για αποστρατικοποίηση των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου δεν είναι καινούργια. Στο πλαίσιο της σταθερής Στρατηγικής της Τουρκίας για έλεγχο του Αιγαίου μέχρι τον 25ο μεσημβρινό, την οποία υπηρετούν με συνέπεια τόσο κεμαλικές, όσο και ισλαμικές κυβερνήσεις της, οι διεκδικήσεις έναντι της Ελλάδας αυξάνονται. Η άποψη για αποστρατικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου επαναλαμβάνεται πιο συχνά απο το 1990 και μετά, αφού είχε προηγηθεί η εισβολή στην Κύπρο το 1974. Αμέσως μετά την εισβολή, διατυπώθηκε και η αμφισβήτηση της δικαιοδοσίας του FIR Αθηνών με την γνωστή ΝΟΤΑΜ 714, οπότε και εκδηλώνεται ο στόχος της Τουρκίας για έλεγχο του εναερίου χώρου του Αιγαίου μέχρι τον 25ο μεσημβρινό. (Βλέπε Χάρτη 1-25ος Μεσημβρινός)

 
Αυτός ο στόχος δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ από την Τουρκία, η οποία με την χρήση των αεροναυτικών της δυνάμεων και με την δική μας αδικαιολόγητη υποχωρητικότητα, προβαίνει σε συνεχείς παραβιάσεις του Ελληνικού Εναερίου Χώρου και των Ελληνικών Χωρικών Υδάτων από το 1974 και μετά. Το όριο αυτό του 25ου μεσημβρινού δεν είναι τυχαίο καθ’ όσον, ο συγκεκριμένος μεσημβρινός αφήνει ανατολικά του τα μεγάλα νησιά μας και φυσικά τα μικρότερα νησιά και τις νησίδες που εξαρτώνται από αυτά. (Βλέπε Χάρτη1 Αιγαίου- Βασικά ελληνικά νησιά σε μαύρο κύκλο) 

 

Στη συνέχεια έρχεται το όραμα της Γαλάζιας Πατρίδας το οποίο συνέλαβε ο ναύαρχος εα Cem Gurdeniz το 2006 και το  οποίο παρουσίασε με μια σειρά χαρτών ο επίσης  ναύαρχος εα Cihat Yayci το 2011, σε κείμενο του στην τουρκική Επιθεώρηση Στρατηγικών Ασφαλείας. (Βλέπε Χάρτη 2- Γαλάζια Πατρίδα)

Όπως φαίνεται στον Χάρτη 2, το δυτικό όριο της Γαλάζιας Πατρίδας συμπίπτει με τον 25ο μεσημβρινό. Όλα τα νησιά περιβάλλονται από αέρα και θάλασσα ο έλεγχος των οποίων είναι απαραίτητος για την διατήρηση της κυριαρχίας επί αυτών. Εάν η Τουρκία ελέγξει τον θαλάσσιο και εναέριο χώρο μέχρι τον 25ο μεσημβρινό, όχι μόνο θα αρχίζει να ροκανίζεται η κυριαρχία επί αυτών, αλλά θα πρέπει να εξασφαλίζεται η  άδεια της, ακόμα και για τον απλό ανεφοδιασμό τους. 

Η επιστολή στον ΟΗΕ λοιπόν έρχεται σε μια περίοδο που η Τουρκία δεν έχει επιτύχει τον έλεγχο του θαλασσίου και εναερίου χώρου του Αιγαίου, προκειμένου να δώσει περισσότερες επιλογές στον εαυτό της για την επιτυχία αυτού του στόχου, όπως θα δούμε στην επομένη παράγραφο.


Τι θέματα θέτει η Επιστολή

Η επιστολή εμφανίζει την Ελλάδα ως παραβιάζουσα τις Διεθνείς Συνθήκες, θέτοντας μεταξύ των άλλων,  τα εξής δυο πολύ σοβαρά θέματα, τα οποία θέτουν στην ουσία, το θέμα της κυριαρχίας της χώρας επι των νήσων:

- Η Τουρκία θεωρεί ότι τα ελληνικά νησιά, ανήκουν σε δυο ξεχωριστούς χώρους, του Αιγαίου και της Μεσογείου. Ο ισχυρισμός αυτός συμφωνεί με την θέση που είχε εκφράσει ο πρώην πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου ότι το Καστελόριζο και άρα οι νησίδες που εξαρτώνται από αυτό, ανήκουν στην Μεσόγειο. Δηλαδή αποσύνδεσε το Καστελόριζο από τα Δωδεκάνησα, θέλοντας να δείξει στην διεθνή κοινή γνώμη και συνεπώς και σε κάποιο Διεθνές Δικαστήριο του μέλλοντος για τις θαλάσσιες ζώνες, ότι το Καστελόριζο είναι ένα απομονωμένο νησί, λίγα μόνο μίλια από τις τουρκικές ακτές. Ο ισχυρισμός αυτός αποσιωπά το γεγονός ότι το Καστελόριζο παραχωρήθηκε μαζί με τα Δωδεκάνησα, με την Συνθήκη της Λωζάννης, από την Γαλλία στην Ιταλία και από την Ιταλία, με την Συνθήκη των Παρισίων του 1947, στην Ελλάδα.

- Η σύνδεση της στρατικοποιήσεως των νήσων, με την ασφάλεια της Τουρκίας, δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι η Τουρκία γνωστοποιεί στην διεθνή κοινότητα ότι κινδυνεύει. Ότι οι ελάχιστες στρατιωτικές δυνάμεις που υπάρχουν σε κάθε νησί μας για την αντιμετώπιση της 4ης τουρκικής Στρατιάς, αποτελούν απειλή για την ασφάλεια της. Η δε απειλή στις Διεθνείς Σχέσεις συνδέεται κατά βάσιν, με στρατιωτικές δυνατότητες.  (Απειλή = Δυνατότητες Χ Κίνητρο για ενέργεια, κατά τον Colin Gray) Ένας από τους τρόπους που έχει ένας διεθνής δρών για την αντιμετώπιση μιας απειλής, είναι και το προληπτικό χτύπημα για την απομείωση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της απειλής.  Η επιστολή εκτιμάται ότι αφήνει ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εάν παρουσιαστεί ή δημιουργηθεί η κατάλληλη ευκαιρία επί τούτω.

- Η αναφορά ξεχωριστά σε Αιγαίο και Μεσόγειο, γίνεται για δυο κυρίως λόγους:

- Για να δείξει η Τουρκία ότι κινδυνεύει από όλα τα ελληνικά νησιά, από Σαμοθράκη μέχρι και Καστελόριζο, και άρα όλα μπορούν να αποτελέσουν στόχο προληπτικού χτυπήματος
. Αυτό δίνει την δυνατότητα στην Τουρκία να συνδυάσει ενέργεια σε νησιά και νησίδες διαφόρων μεγεθών, σε διάφορα σημεία του Αιγαίου. Μέσα σε όλους τους συνδυασμούς, εκτιμάται ότι θα περιλαμβάνεται το Καστελόριζο, για πολλούς λόγους που δεν αναλύονται στο παρόν άρθρο.

- Για να μην επιτρέψει στις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών, την ακριβή εκτίμηση της εκδηλώσεως του χώρου της κυρίας προσπαθείας, ώστε να μην υπάρξει συγκέντρωση δυνάμεων σε συγκεκριμένο νησιωτικό σύμπλεγμα, τον κατάλληλο χρόνο

 
Επιλογή του Χρόνου Αποστολής της Επιστολής

Η επιλογή του προσωποπαγούς καθεστώτος Ερντογκάν της Τουρκίας, για αποστολή της επιστολής την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ’ όψιν από τις ελληνικές υπηρεσίες, καθ’ όσον:

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ούτε σχέδια Ανάν, ούτε σχέδια Ερντογάν!

Toυ  KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ

Ο Αττίλας επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. 

Με την επίσκεψή του στην Κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν αποκάλυψε τον πραγματικό στόχο του: Τη δημιουργία ενός εκτρωματικού νομικού και πολιτειακού σχήματος, μέσω του οποίου η Τουρκία θα ελέγχει πλήρως τον Βορρά και μερικώς τον Νότο.  

Στην επέτειο της τουρκικής εισβολής ο Ερντογάν μαζί με τον εκλεκτό του, τον Τουρκοκύπριο ψευδοπρόεδρο Τατάρ, έδειξαν ότι συνεχίζουν την επιθετικότητα και τη νεο-οθωμανική γραμμή και αδιαφορούν για τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και για τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Από τις δηλώσεις του Τατάρ κρατώ τρία σημεία που δείχνουν καθαρά τα τουρκικά σχέδια: 

Ο Ερσίν Τατάρ, που εξελέγη από τους εποίκους και όχι τόσο από τους Τουρκοκυπρίους, μεταξύ άλλων έκανε λόγο για ρατσιστική νοοτροπία των Ελληνοκυπρίων, εξαιτίας της οποίας δεν μπόρεσε από το 1963 μέχρι σήμερα, ούτε με το σχέδιο Ανάν, ούτε στο Κραν Μοντάνα, ούτε στη Γενεύη, να βρεθεί μια λύση στη βάση της ομοσπονδίας.

Τον Δεκἐμβριο του 1963 άρχισε η ανταρσία των Τουρκοκυπρίων με τη μυστική στήριξη Τούρκων αξιωματικών κατά της νόμιμης κυβερνήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία οδήγησε  στη χάραξη της πράσινης γραμμής στον χάρτη της Λευκωσίας και στον βομβαρδισμό αμάχων Ελληνοκυπρίων στην Τυλληρία το καλοκαίρι του 1964. Με την ανταρσία και την αποχώρηση Τουρκοκυπρίων υπουργών και βουλευτών από τα όργανα του Κυπριακού κράτους δόθηκε η ευκαιρία για την υλοποίηση ενός βήματος προς τη διχοτόμηση. Οι Τουρκοκυπριακοί πληθυσμοί συγκεντρώθηκαν σε ελεγχόμενες περιοχές-θύλακες, με αυστηρό διαχωρισμό από τους Ελληνοκυπρίους. Ήταν ένα από τα βήματα που είχε προτείνει το 1956 ο συνταγματολόγος Νιχάτ Ερίμ για να προετοιμάσει την εισβολή και την τουρκοποίηση της Κύπρου.

Το δεύτερο γεγονός που αναφέρει ο ψευδοπρόεδρος Τατάρ είναι η απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους Ελληνοκυπρίους. Και μόνο το γεγονός ότι ο Τατάρ θρηνεί, μας δείχνει πόσο καλή για τα εθνικά μας συμφέροντα ήταν η απόρριψη. Η Τουρκία πίστευε ότι με το σχέδιο Ανάν θα αποκτούσε δικαίωμα παρέμβασης και στην περιοχή που θα διοικούσαν οι Έλληνες της Κύπρου. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαλυόταν, θα επικρατούσε ακυβερνησία λόγω του δικαιώματος βέτο των Τουρκοκυπρίων και η Άγκυρα θα παρενέβαινε εμμέσως στις αποφάσεις της Ευρ. Ενώσεως ελέγχοντας το νέο κυπριακό μόρφωμα

Ευτυχώς που ο Κυπριακός Ελληνισμός είπε ΟΧΙ κατά 76% ακολουθώντας τη συμβουλή του αειμνήστου Τάσσου Παπαδόπουλου.

Το Κρανς Μοντανά ήταν το ελβετικό ορεινό κέντρο διακοπών όπου παρ΄ ολίγον να διακοπεί η ζωή της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2017. Η Τουρκία   ζητούσε και μετά από τη “λύση” του Κυπριακού να έχει δικαίωμα αστρατιωτικής παρουσίας και παρεμβάσεως. Αυτό δεν έγινε δεκτό από την Αθήνα και τη Λευκωσία και ο Τατάρ το θεωρεί ως μία χαμένη ευκαιρία για ένα ομοσπονδιακό  σχέδιο λύσης.

Ο νέος οθωμανισμός επιδεικνύει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Αμμόχωστο, διότι θυμάται την οθωμανική πολιορκία και κατάληψη της πόλης το 1571.  

Ο Ερντογάν αξιοποιεί όλους τους συμβολισμούς που θυμίζουν το οθωμανικό παρελθόν

Η Αθήνα και η Λευκωσία πρέπει...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Οι Κούρδοι ως «σωσίβιο» και η διεθνής θέση της Τουρκίας

 

Του ΜΑΡΚΟΥ ΤΡΟΥΛΗ

Είναι δεδομένο ότι ενόψει και των εκλογών στην Τουρκία ασκείται σημαντική πίεση στον Ερντογάν, μιας και η πολιτική επιβίωσή του κρίνεται αβέβαιη τα επόμενα χρόνια.  

Ωστόσο, θα πρέπει να είναι αυτό το βασικό ζήτημα που μας απασχολεί; Θα κρίνει η πολιτική επιβίωση ενός ανθρώπου την πορεία της τουρκικής στρατηγικής συμπεριφοράς τόσο έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου, όσο και έναντι των υπόλοιπων μετώπων;

    Η Τουρκία έχει οδηγηθεί στην άρθρωση μιας αναθεωρητικής στρατηγικής με εφαλτήριο δομικές παραμέτρους του διεθνούς συστήματος, οι οποίες ήρθαν και συνδέθηκαν με την προϊούσα πολιτική και ιδεολογική διαμόρφωση του κράτους και της κοινωνίας.

Με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν είναι αναθεωρητική λόγω του Ερντογάν, αλλά κατέστη αναθεωρητική επί Ερντογάν επειδή υπήρξαν οι δομικές προϋποθέσεις. Σίγουρα έχουν σημασία οι επιμέρους τακτικές ή και η ιδιοσυγκρασία του ηγέτη, αλλά η τάση είναι σταθερή και συγκεκριμένη: Τουρκική αναθεωρητική στρατηγική με πρώτες θιγόμενες προφανώς την Ελλάδα και την Κύπρο, πέραν κάθε επιμέρους τακτικής ή ιδιοσυγκρασίας του ηγέτη…

Η ρήση του αείμνηστου Νεοκλή Σαρρή παραμένει επίκαιρη: «Όσο η Τουρκία διατηρεί τις ίδιες οσμανικές δομές της, τόσο θα έχει τις ίδιες οσμανικές βλέψεις», με αυτό να σημαίνει ότι όσο αντιμετωπίζει τις ίδιες προκλήσεις, τα ίδια διακυβεύματα και τα ίδια προβλήματα (κουρδικό – κατακερματισμένο εσωτερικό – απουσία εσωτερικής συνοχής), και όσο αναγιγνώσκει το διεθνές περιβάλλον με τον ίδιο τρόπο βλέποντας επί παραδείγματι τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων ή της Μέσης Ανατολής ως «ευκαιρίες εδραίωσης σφαίρας επιρροής», τόσο θα συνεχίζει να είναι επιθετική πέραν της ηγεσίας της ή των όποιων κομματικών συσχετισμών.

Η εν λόγω διακηρυγμένη πρόθεση συνδέθηκε με μια συγκεκριμένη κατανομή ισχύος η οποία εκτιμήθηκε από την Τουρκία ότι την ευνοεί

Ποιες όμως είναι αυτές οι δομικές παράμετροι;

Πρώτον, η ίδια αυξάνει διαρκώς την ισχύ της, έχει σχεδόν εξαπλασιάσει το ΑΕΠ της τα τελευταία 20 έτη, ενώ καταφέρνει και παραμένει προσηλωμένη στα εξοπλιστικά προγράμματά της, παρά τις δημοσιονομικές πιέσεις, κάτι φυσικά που καταφέρνουν μόνο τα απολυταρχικά καθεστώτα. Είναι όμως επικίνδυνη εξαιτίας αυτού του στοιχείου. Μάλιστα, έχει αυτονομηθεί σε μεγάλο βαθμό και στο επίπεδο της αμυντικής βιομηχανίας, γεγονός εξίσου σημαντικό.

Δεύτερον, οι βασικοί εξισορροπητές της –για να μην πω «αντίπαλοι» ή οτιδήποτε τέτοιο– έχουν υποστεί μια ανεπανάληπτη καθίζηση. Οι Κούρδοι έχουν υποστεί πολλά επιχειρησιακά πλήγματα, η Συρία έχει σχεδόν εκμηδενιστεί ως αυτόνομος στρατηγικός δρων λόγω του εμφυλίου, και η Ελλάδα πέρασε μια οικονομική κρίση που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της.

Εντούτοις, το δραματικότερο στην περίπτωση της Ελλάδας είναι ότι έχει υιοθετήσει μια κατευναστική στρατηγική με την οποία ελπίζει σε κάποιον από μηχανής Θεό… Ενδεχομένως σε Δανούς κομάντο ή σε φινλανδικά αντιτορπιλικά, μιας που είμαστε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση…

Τρίτον, μετά τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη προέκυψε ένα χάος στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, το οποίο η Τουρκία πιστεύει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί. Το βλέπουμε στη Συρία, στη Λιβύη έως και στην Κεντρική Αφρική μέσω της SADAT ή στη Σομαλία. Προέκυψε, με άλλα λόγια, ένα κενό ισχύος, το οποίο η Άγκυρα εκτίμησε ότι μπορεί να καλύψει εν απουσία των Αμερικανών.

Τέταρτον, και σε ό,τι αφορά τη μετακύλιση του επιχειρησιακού βάρους των ΗΠΑ από τον Ατλαντικό και την Ευρώπη στον Ειρηνικό ελέω Κίνας, η κλασική θεωρία προσφέρει τις απαντήσεις. Η Μεγάλη Δύναμη, η οποία έχει πλανητικό ρόλο και είναι ηγέτιδα στην περιφέρειά της, έχει ως ύψιστη προτεραιότητα να μην υπάρξει άλλος αντίστοιχος περιφερειακός ηγεμόνας οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη.

Ο λόγος είναι ότι ένας τέτοιος περιφερειακός ηγεμόνας θα αυτονομείτο σε τέτοιο βαθμό, ώστε στο τέλος θα ήταν ανεξέλεγκτος και αδέσμευτος, πολλώ δε μάλλον όταν συζητάμε για τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και τα Βαλκάνια, που συγκροτούν από κοινού μια γεωγραφική ζώνη τεράστιας γεωπολιτικής αξίας.

Με βάση τα παραπάνω, η Τουρκία...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Πώς ερμηνεύονται οι εξελίξεις στην Τυνησία

 

Του Κώστα Ράπτη

Το “προεδρικό πραξικόπημα” στην Τυνησία, όπου την Κυριακή ο αρχηγός του κράτους Κάις Σαγιέντ απέπεμψε τον πρωθυπουργό Χισάμ αλ Μασίσι, ανέστειλε για 30 ημέρες τις εργασίες του κοινοβουλίου, ανέλαβε αυτοπροσώπως καθήκοντα γενικού εισαγγελέα και στέρησε τους βουλευτές από την ασυλία τους, μπορεί να ιδωθεί από πολλές οπτικές γωνίες.

Μπορεί έτσι να θεωρηθεί ως άλλη μία περίπτωση όπου η δημοκρατική ομαλότητα πέφτει θύμα της πανδημίας, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες όπου η αδυναμία αντιμετώπισης του κορονοϊού εκτόξευσε την λαϊκή δυσαρέσκεια, με αποτέλεσμα την πολιτειακή ανατροπή, όπως λ.χ. στην Αϊτή. Και πράγματι, η Τυνησία δοκιμάζεται από την πανδημία όσο καμία άλλη χώρα της Αφρικής, ενώ το γεγονός ότι η οικονομία της εξαρτάται από τον τουρισμό παρόξυνε προϋπάρχοντα προβλήματα, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν το τελευταίο διάστημα οι διαδηλώσεις εναντίον του κυβερνώντος ισλαμιστικού κόμματος Ενάχντα.

Μπορεί επίσης να διαβαστεί ως κλασικό παράδειγμα της πολιτικής οπισθοδρόμησης που βιώνουν χώρες οι οποίες μετεωρίζονται στα όρια της χρεωκοπίας, καθώς η Τυνησία διαπραγματεύεται το τελευταίο διάστημα την προσφυγή της στο ΔΝΤ, ωστόσο οι όροι που την συνοδεύουν, με πρώτες τις περικοπές κοινωνικών δαπανών συναντούσαν αντιστάσεις στο (εν αναστολή πλέον) κοινοβούλιο.

Τα απόνερα της “Άνοιξης”

Όμως τα γεγονότα της Τυνησίας αναπόφευκτα διαβάζονται από το διεθνές ακροατήριο υπό το πρίσμα της Αραβικής Άνοιξης του 2011. Και επ’ αυτού η ειρωνεία είναι διπλή.  

Η μόνη χώρα του αραβικού κόσμου η οποία χαρακτηρίζεται από το Freedom House ως δημοκρατική είναι από προχθές μία χώρα στην οποία η τύχη του εκλεγμένου πρωθυπουργού αγνοείται και το κοινοβούλιο έχει περικυκλωθεί από τεθωρακισμένα.  

Επιπλέον, η χώρα η οποία πρώτη έδωσε το σήμα της εξέγερσης το 2011, προσφέροντας το παράδειγμα στην Αίγυπτο για να ακολουθήσει λίγο μετά με την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ, μοιάζει τώρα σαν να μιμείται, με καθυστέρηση οκτώ ετών το αιγυπτιακό προηγούμενο της καθαίρεσης του εκλεγμένου προέδρου Μόρσι από τον στρατό το 2013.

Βέβαια στην Τυνησία την πρωτοβουλία των κινήσεων είχε όχι ο στρατός, αλλά ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάνοντας μια εξαιρετικά διεσταλμένη ερμηνεία των διατάξεων του Συντάγματος περί καταστάσεων έκακτης ανάγκης. Όμως, όπως και στην Αίγυπτο το 2013, η επέμβαση του βαθέος κράτους είχε έναν βαθμό λαϊκής αποδοχής και διευκολύνθηκε κατά φαινομενικά παράδοξο τρόπο από τις μαζικές αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις που την πλαισίωσαν.

Η Τυνησία είναι η αραβική χώρα με τους εντονότερους δεσμούς με την Ευρώπη και το ισχυρότερο εργατικό και γυναικείο κίνημα. Αυτός είναι και ο λόγος που απέφυγε τον κίδυνο του εμφυλίου πολέμου μετά το 2011 καθώς, με τη μεσολάβηση των οργανώσεων της τυνησιακής κοινωνίας των πολιτών (γενική συνομοσπονδία εργατών, εργοδοτικός σύνδεσμος, δικηγορικός σύλλογος κτλ.), οι οποίες ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, επιτεύχθηκε μια συμφωνία διαμοιρασμού της εξουσίας ανάμεσα στις κοσμικές πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του κορμού του προηγούμενου καθεστώτος Μπεν Άλι, και στον κύριο νικητή της “Αραβικής Άνοιξης”, ήτοι το ισλαμιστικό Ενάχντα.

Ωστόσο, το κοινωνικό πρόβλημα που βρισκόταν στην καρδιά του ξεσηκωμού του 2011, που ως γνωστόν πυροδοτήθηκε από την αυτοπυρπόληση ενός νεαρού μικροπωλητή στον υποβαθμισμένο Νότο της χώρας, ουδέποτε θεραπεύτηκε.

Την κληρονομιά της απογοήτευσης που άφησε η ημιτελής “Άνοιξη” στην τυνησιακή νεολαία αποτυπώνει από μιαν άλλη άποψη το θλιβερό ρεκόρ της Τυνησίας να εμφανίζει τον μεγαλύτερο κατ’ αναλογία πληθυσμού αριθμό στρατολογημένων στο Ισλαμικό Κράτος και παρόμοιες οργανώσεις.

Η πανταχού παρούσα διαφθορά απομυθοποίησε την αίγλη των ισλαμιστών, όταν αυτοί έπαψαν να είναι δύναμη αντιπολίτευσης, οι πληβείοι εξακολούθησαν να μένουν κοινωνικά ακάλυπτοι, ενώ τα μεσοαστικά στρώματα αδυνατούσαν να συμφιλιωθούν με την παραμονή του Ενάχντα στην εξουσία, έστω και σε “συγκατοίκηση” με άλλες δυνάμεις.

Γεωπολιτική διάσταση

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί η γεωπολιτική διάσταση, καθώς οπουδήποτε αναδείχθηκε μετά το 2011 η Μουσουλμανική Αδελφότητα (τυνησιακό παρακλάδι της οποίας είναι το Ενάχντα) οι δεσμοί με την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν αναπτύχθηκαν αλματωδώς, με αποτέλεσμα...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η κρίση στην Τυνησία και η Τουρκία

Από τον Σάββα Καλεντερίδη

Στις 25 Ιουλίου, την επομένη διαδηλώσεων που είχαν ξεσπάσει σε όλη την Τυνησία ως αντίδραση στην κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα μεσαία και τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας αλλά και στην κακή διαχείριση της κρίσης του κορονοϊού, ο πρόεδρος της χώρας Kays Said αποφάσισε να λάβει ριζοσπαστικά μέτρα.

Ανέστειλε τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, το οποίο φρουρούν τμήματα του στρατού, απέλυσε τον πρωθυπουργό και κήρυξε τον εαυτό του γενικό εισαγγελέα της χώρας. Ανακοίνωσε επίσης ότι θα διορίσει νέο πρωθυπουργό, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για τον σχηματισμό υπoυργικού συμβουλίου.

Αν και ο πρόεδρος της χώρας επικαλέστηκε το άρθρο 80 του Συντάγματος, πολλοί στο εσωτερικό, κυρίως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που εκφράζεται στην Τυνησία από το κόμμα En-Nahda, χαρακτήρισαν την κίνηση αυτή πραξικόπημα.

Όσον αφορά το εξωτερικό, η Τουρκία παρατηρεί τις εξελίξεις με έντονο προβληματισμό, ενώ όχι μόνο δεν κρύβουν τη χαρά τους, αλλά «πετούν τη σκούφια» τους η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Τον προβληματισμό της Τουρκίας αναπτύσσει σε άρθρο του που ανάρτησε στο προσωπικό του ιστολόγιο ο αρθρογράφος Fehmi Koru, μετριοπαθής ισλαμιστής και παλιός σύντροφος του Ταγίπ Ερντογάν, που το τελευταίο διάστημα έχει απομακρυνθεί από τον κύκλο των υποστηρικτών του.

Επειδή το θέμα της παρουσίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην κυβέρνηση της Τυνησίας, όπου κατείχε τη θέση του πρωθυπουργού με σοβαρή παρουσία στο Κοινοβούλιο, επηρεάζει τις ισορροπίες και στη γειτονική Λιβύη, όπου η Τουρκία στηρίζεται για να υλοποιήσει τα σχέδιά της για γεωπολιτικό έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου και μονομερή προέκταση της τουρκικής υφαλοκρηπίδας στα όρια του χάρτη της «Γαλάζιας Πατρίδας», έχει ενδιαφέρον να δούμε τι λέει ο Φεχμί Κορού για το θέμα:

Τίτλος: Έγραψα για το τι συνέβη στην Τυνησία, το οποίο ενδιαφέρει την Τουρκία

Οι μετρητές στο προσωπικό μου ιστολόγιο δείχνουν ότι τα άρθρα που γράφω για τα εσωτερικά της Τουρκίας διαβάζονται πολύ περισσότερο από τα άρθρα που αφορούν τη Συρία, το Ισραήλ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη ή την Τυνησία.

Οταν ο αναγνώστης βλέπει τον τίτλο του άρθρου, γυρίζει το κεφάλι του, μερικές φορές ο αριθμός των αναγνώσεων του άρθρου μειώνεται στο μισό.

Αυτή είναι η τρέχουσα πραγματικότητα που δυσκολεύομαι να καταλάβω. Οι εξελίξεις στις χώρες που προανέφερα στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σημαντικές για την Τουρκία και τους πολίτες της, από το αν η ημερομηνία των εκλογών θα καθυστερήσει ή όχι. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα και πιθανότατα θα αντιμετωπίσουμε αύριο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ζητημάτων που εμφανίζονται σε άλλες χώρες και σχετίζονται στενά με την Τουρκία. Έτσι είναι…

Φυσικά, είναι απαραίτητο να δώσουμε ένα ενδεικτικό παράδειγμα του τι εννοώ.

Ενα απρόσμενο πολιτικό γεγονός συνέβη στην Τυνησία. Ο πρόεδρος Kays Said διέκοψε απότομα τις εργασίες του Κοινοβουλίου, απέλυσε τον πρωθυπουργό, ανακοίνωσε ότι θα αντικαταστήσει τους υπουργούς Αμυνας και Δικαιοσύνης και κήρυξε νυχτερινή απαγόρευση της κυκλοφορίας στη χώρα. Ενοπλοι στρατιώτες, που έχτισαν ένα ανθρώπινο τείχος γύρω από το κτίριο της Εθνοσυνέλευσης, εμπόδισαν τους βουλευτές να εισέλθουν σε αυτό. Δεν επέτρεψαν στον πρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης Ρασίντ Γκανούσι, που ανήκει στο κόμμα En-Nahda, να εκπληρώσει το καθήκον του.

Ο πρόεδρος Said εξελέγη πριν από δύο χρόνια με την υποστήριξη των τριών μεγαλύτερων κομμάτων στην Εθνοσυνέλευση, της οποίας τη λειτουργία ανέστειλε και με την έγκριση του ηγέτη του κόμματος En-Nahda, που είναι ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, Ρασίντ Γκανούσι.

Η Τυνησία είναι μια χώρα γεωγραφικά μακριά από την Τουρκία. Μια χώρα 11.000.000 ανθρώπων στη Βόρεια Αφρική. Το μεταρρυθμιστικό κίνημα, που ονομάζεται Αραβική Ανοιξη, που προκάλεσε την ελπίδα ότι οι χώρες της περιοχής θα συναντηθούν επιτέλους με τη δημοκρατία, ξεκίνησε στην Τυνησία πριν από δέκα χρόνια και ο δικτάτορας της Τυνησίας Zeynelabidin bin Ali ήταν ο πρώτος που έχασε τη θέση του. Ενώ οι εξελίξεις που ακολούθησαν έσβησαν τις ελπίδες σε άλλες χώρες της περιοχής, η Τυνησία κατάφερε να συντάξει ένα δημοκρατικό Σύνταγμα με συναίνεση και να επιλύσει τις πολιτικές συγκρούσεις με συμφωνία. Σε κάθε σοβαρή σύγκρουση που ξέσπασε το Κόμμα En-Nahda και ο αρχηγός του Γκανούσι, γνωστοί ως «ήπιοι ισλαμιστές» από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ενήργησαν ανιδιοτελώς και συνέβαλαν στην επίλυση του προβλήματος προτού κλιμακωθεί η Αραβική Ανοιξη.

Στην Τυνησία τα πράγματα δεν πάνε καλά τα τελευταία χρόνια. Η χώρα, της οποίας η οικονομία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό, έχει υποφέρει πολύ κατά την περίοδο της πανδημίας. Η Τυνησία είναι μία από τις χώρες με τον μεγαλύτερο αριθμό κρουσμάτων και θανάτων. Δεν μπορεί καν να καλύψει τις βασικές ανάγκες και βρίσκεται στην πόρτα του ΔΝΤ. 

Ακούγεται ότι το ΔΝΤ απαιτεί από την κυβέρνηση να κόψει τη στήριξη που δίνει στην τιμή του ψωμιού, που είναι η πιο βασική ανάγκη του λαού της Τυνησίας, το ένα τρίτο των οποίων είναι γνωστό ότι είναι κάτω από το όριο της πείνας.

Αυτός είναι ο λόγος που επικαλείται ο πρόεδρος Kays Said για να δικαιολογήσει την παρέμβασή του στην πολιτική:

Η πανδημία και η οικονομία που επηρεάστηκε από αυτήν. Παρόλο που η παρέμβαση που έγινε στην πολιτική μοιάζει με απόφαση του προέδρου Said, ο στρατός είναι αυτός που παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο σε αυτό που συμβαίνει.

Ο πρόεδρος φαίνεται, αλλά ο στρατός είναι από πίσω

Για τον λόγο αυτόν η πρώτη αντίδραση των πολιτικών κομμάτων ήταν να δηλώσουν ότι έγινε «πραξικόπημα» και να καλέσουν τους υποστηρικτές τους να αντισταθούν. Ωστόσο, η En-Nahda άλλαξε στάση το βράδυ της πρώτης ημέρας. Το κόμμα ζήτησε από τους οπαδούς του να μείνουν μακριά από συγκρούσεις και να παραμείνουν ήρεμοι. Πάντως, η πρώτη αντίδραση στο πραξικόπημα έγινε από τον Γκανούσι, ο οποίος έφερε ως παράδειγμα την αντίσταση του λαού στην Τουρκία ενάντια στην απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του Ερντογάν, της 15ης Ιουλίου 2016.

Μάλιστα, σε αρκετά από τα άρθρα στον αραβικό Τύπο υπάρχουν παραλληλισμοί μεταξύ Τυνησίας και Τουρκίας, En-Nahda και AKP, Ρασίντ Γκανούσι και Ταγίπ Ερντογάν.

Μεταξύ αυτών που επισημάναμε με έκπληξη είναι άρθρα δύο σχολιαστών της εφημερίδας «Sark-ul Avsat», που ανήκει στη Σαουδική Αραβία, στα οποία εκφράζεται η προσδοκία ότι το «πραξικόπημα» θα είναι μόνιμο. Αυτή είναι μια προσδοκία που βασίζεται στον ισχυρισμό ότι η En-Nahda είναι το παράρτημα στην Τυνησία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η οποία είναι γνωστή ως «τρομοκρατική οργάνωση» από αυτούς που διαμορφώνουν την παγκόσμια πολιτική.

Και στα δύο άρθρα τονίζονται ιδιαίτερα οι σχέσεις του κόμματος En-Nahda με την Τουρκία. 

Στην πραγματικότητα, αυτό που είναι καταφανές είναι η ομοιότητα μεταξύ Τυνησίας και Αιγύπτου.

Στην Αίγυπτο ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι εκτοπίστηκε από τον στρατό, το κόμμα του, η Μουσουλμανική Αδελφότητα τέθηκε εκτός νόμου και οι ηγέτες και εξέχοντες υποστηρικτές του συνελήφθησαν. 

Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Τυνησία μοιάζει με το «πραξικόπημα» που πραγματοποίησε ο Αμπντέλ Φατάχ ελ Σίσι στην Αίγυπτο. Η μόνη διαφορά είναι ότι το «πραξικόπημα» στην Τυνησία έγινε από τον πρόεδρο και ο στρατός ήταν στο παρασκήνιο.

Από αυτή την άποψη, ενώ αυτό στην Αίγυπτο ονομάζεται «πραξικόπημα», αυτό στην Τυνησία μπορεί να ονομαστεί «μεταμοντέρνο πραξικόπημα».

Θα πετύχει το «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» του Kays Said και θα έχουμε πάλι ενός ανδρός αρχή, όπως στις εποχές του Ζεϊνελαμπιντίν μπιν Αλι (1987-2011) και του Χαμπίμπ Μπουργκιμπά (1956-1987);

Γνωρίζουμε ότι τα πραξικοπήματα δεν αποφασίζονται εν μια νυκτί. Έχουν μια προκαταρκτική προετοιμασία, συμπεριλαμβανομένης της εξασφάλισης απαραίτητης εξωτερικής στήριξης.  

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συζητήθηκε από την πρώτη κιόλας μέρα ότι πίσω από το πραξικόπημα στην Τυνησία ήταν μερικές χώρες με τους «συνήθεις υπόπτους».  

Η Τυνησία...

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ένα νέο «σχέδιο Μάρσαλ» των ΗΠΑ ενάντια στον κινεζικό Δρόμο του Μεταξιού


H τελευταία μετενσάρκωση του σχεδίου Μάρσαλ, η υπηρεσία για τη Διεθνή Αναπτυξιακή Χρηματοδότηση (DFC), αποτελεί προσπάθεια της Ουάσιγκτον να ανταγωνιστεί το Πεκίνο που εξαγοράζει φίλους επενδύοντας σε λιμάνια, οδικές αρτηρίες και άλλα έργα υποδομής. Ετσι ερμηνεύει η αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal την εν λόγω υπηρεσία που αναδιάρθρωσε και ενεργοποίησε η Ουάσιγκτον από το 2019 και τη χρησιμοποιεί για να επενδύσει έτσι ώστε να προωθεί όχι μόνο το εμπόριο αλλά και την εθνική ασφάλεια της υπερδύναμης.

Σύμφωνα με τη ναυαρχίδα του αμερικανικού Τύπου, η κυβέρνηση Τραμπ έσπευσε πρώτη να χρησιμοποιήσει την DFC συζητώντας με Ελληνες αξιωματούχους την εξαγορά ελληνικών ναυπηγείων και προσφέροντας στην Αιθιοπία δάνεια για να διασφαλίσει τον εξοπλισμό των δικτύων, αποφεύγοντας, όμως, τα δίκτυα της Huawei. Οπως τονίζει η WSJ, η κυβέρνηση Μπάιντεν επιδιώκει τώρα να αξιοποιήσει περαιτέρω την DFC για να εξουδετερώσει τη διπλωματία των εμβολιασμών και διάφορες άλλες στρατηγικές του Πεκίνου.

Τον περασμένο μήνα, άλλωστε, οι πλούσιες δημοκρατίες του G7 ανακοίνωσαν νέα πρωτοβουλία με τον αρκετά αποκαλυπτικό τίτλο «Χτίζουμε ξανά έναν καλύτερο κόσμο» και υποσχέθηκαν να διαθέσουν εκατοντάδες δισ. δολάρια για επενδύσεις σε χώρες που τις χρειάζονται. Η εν λόγω πρωτοβουλία έχει σχεδιασθεί για να προσφέρει προφανή εναλλακτική στις υποδομές που αναλαμβάνει να κατασκευάσει η Κίνα.

Μιλώντας στην αμερικανική εφημερίδα, αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν δήλωσαν πως η DFC αποτελεί το ισχυρότερο εργαλείο αυτής της πρωτοβουλίας, καθώς διαθέτει κεφάλαια ύψους 50 δισ. δολαρίων που υπερβαίνουν το άθροισμα των πόρων των άλλων έξι χωρών. Οι εν λόγω Αμερικανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν πως η DFC προσφέρει χρηματοδότηση με λιγότερους και καλύτερους όρους από το Πεκίνο, του οποίου οι πιστώσεις συνοδεύονται από υψηλούς τόκους, ακριβά ενέχυρα όπως τα λιμάνια μιας χώρας, την οποία δεσμεύουν παράλληλα να χρησιμοποιεί προμηθευτές από την Κίνα. Μιλώντας στη WSJ ο Νταλέεπ Σινγκ, σύμβουλος του Λευκού Οίκου, τόνισε πως η DFC έχει στόχο «να προσφέρει ένα καλύτερο προϊόν από τους εξαναγκαστικούς και σκοτεινούς όρους» που συνοδεύουν τις κινεζικές επενδύσεις.

Οπως τονίζει η αμερικανική εφημερίδα, η διάθεση της Κίνας να ενισχύσει τη διεθνή παρουσία της έχει υπαγορεύσει στην Ουάσιγκτον μια πλήρη αναδιάταξη της πολιτικής εξωτερικής βοήθειας. Και η DFC είναι απότοκος μιας σπάνιας στις ημέρες μας διακομματικής συναίνεσης στο Κογκρέσο τόσο επί κυβέρνησης Τραμπ όσο και επί Μπάιντεν. Η παροχή βοήθειας στις αναπτυσσόμενες χώρες εμπεριέχει εγγενείς κινδύνους και η DFC ενδέχεται να υπαναχωρήσει από τις προσφορές της προς Ελλάδα και Αιθιοπία αν υπάρξουν προβλήματα. Η Ουάσιγκτον έχει την εμπειρία του σχεδίου Μάρσαλ που προσέφερε βοήθεια για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με σκοπό να ενισχύσει τους δεσμούς των ΗΠΑ με τους συμμάχους της, να ανακόψει την εξάπλωση του κομμουνισμού και να ανοίξει νέες αγορές για τις αμερικανικές επιχειρήσεις.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, η οικονομική ενίσχυση διευρύνθηκε με πρωτοβουλίες όπως εκείνη για την αντιμετώπιση του AIDS το 2003 και τη βελτίωση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στην υποσαχάρια Αφρική. Ενισχύθηκε περαιτέρω όταν το Πεκίνο εγκαινίασε τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού, μια σύγχρονη εκδοχή του αρχαίου Δρόμου του Μεταξιού αποτελούμενη από ένα παγκόσμιο δίκτυο λιμένων, σιδηροδρομικών συνδέσεων και πολλών άλλων υποδομών που θα οικοδομήσουν οι κινεζικές επιχειρήσεις με χρηματοδότηση τουλάχιστον 400 δισ. δολαρίων από κινεζικές κρατικές τράπεζες.

Όπως τονίζει η αμερικανική εφημερίδα, Αμερικανοί πολιτικοί επισκέφθηκαν νοσοκομείο στο Μπενίν που χρηματοδοτούνταν από την Ουάσιγκτον για τα προγράμματα κατάρτισης και την κάλυψη σε φαρμακευτικό υλικό. Διαπίστωσε, όμως, πως έξω από το νοσοκομείο υπήρχε επιγραφή στα κινεζικά που καθιστούσε σαφές ότι η ανακαίνιση του νοσοκομείου ήταν έργο κινεζικής επιχείρησης. Η εμπειρία αυτή σε συνδυασμό με όσα τους είπαν Αφρικανοί πολιτικοί για τις ιδιαιτερότητες των κινεζικών υποδομών τούς έπεισαν πως η Ουάσιγκτον πρέπει να προσφέρει εναλλακτική στον κινεζικό Δρόμο του Μεταξιού.  

Μία από τις πρώτες πρωτοβουλίες της DFC ήταν στα τέλη του 2019 η απόφαση να χορηγήσει δάνειο ύψους 190 εκατ. δολαρίων σε επιχείρηση της Νεβάδα με στόχο τη δημιουργία της μεγαλύτερης στον κόσμο υποθαλάσσιας καλωδίωσης οπτικών ινών που θα συνδέει τις ΗΠΑ, τη Σιγκαπούρη, την Ινδονησία και το Παλάου, προσφέροντας εναλλακτική έναντι των υποθαλάσσιων δικτύων της Huawei.

To υπουργείο Εξωτερικών της Κίνας...

 

Σαν σήμερα (31/7/ΧΧΧΧ)

 

904: Οι Σαρακηνοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη.

1922: Ο 18χρονος Ραλφ Σάμουελσον είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που κάνει θαλάσσιο σκι.

1976: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν, προτείνει τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

1992: Ο Πύρρος Δήμας κατακτά το πρώτο του χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Συμμετέχει στην κατηγορία των 82,5 κιλών και σηκώνει 370 κιλά στο σύνολο



2017:  Πεθαίνει σε ηλικία 73 χρονών ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και ηθοποιός Σαμ Σέπαρντ .





2017: Πεθαίνει η  ηθοποιός ίνδαλμα του γαλλικού κινηματογράφου Ζαν Μορό, σε ηλικία 89 ετών
 
 
 
 
 
 
2020  Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών, αφήνοντας ένα μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό στον χώρο που επί δεκαετίες υπηρέτησε ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Άλαν Πάρκερ, που έβαλε την υπογραφή του σε δεκάδες επιτυχημένες ταινίες, με κορυφαίο το θρυλικό «Εξπρές του Μεσονυχτίου», 

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η αναπόφευκτη εχθροπάθεια των συντρόφων

 

Σχόλιο του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ για τις επιθέσεις που έχουν δεχθεί αθλητές, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί

Η Σάκκαρη είναι μόνο η τελευταία σε μια σειρά συμπολιτών που έχουν υποστεί επιθέσεις από τους συντρόφους, όχι για κάτι που είπαν εναντίον τους αλλά επειδή έτυχε να συνδεθούν με κάποιον τον οποίο οι σύντροφοι αντιλαμβάνονται ως εχθρό.  

Πριν από τη Σάκκαρη ήταν τα παιδιά της Κεραμέως, τα οποία δεν δέχθηκαν (ακόμα τουλάχιστον) επίθεση αλλά χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι σύντροφοι σε όποιον δεν είναι σαν κι αυτούς.

Φυσικά οι επιθέσεις είναι ακόμα πιο έντονες σε συμπολίτες που εκδηλώνουν την αντίθεσή τους με τους συντρόφους και, ειλικρινά, στα πολλά χρόνια που γράφω και μιλάω δημοσίως δεν θυμάμαι ποτέ άλλη παράταξη στην οποία το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» να είναι τόσο κυρίαρχο.

Από αθλητές και καλλιτέχνες μέχρι δημοσιογράφους και πολιτικούς οι σύντροφοι, όπου δεν μπορούν να δουν συμμάχους, δεν βλέπουν απλώς αντιπάλους αλλά εχθρούς και τους αντιμετωπίζουν ως τέτοιους.

Φυσικά υπάρχουν εχθροπαθείς και στα δεξιά (στο κέντρο πολύ σπάνια καθώς από τη «φύση» του είναι πιο συναινετικό και λιγότερο φανατισμένο) αλλά εκεί το μίσος για οτιδήποτε δεν μοιάζει δεν κυριαρχεί παρά μόνο στο άκρο της. Ένας δεξιός μπορεί π.χ. να χλευάσει τις πολιτικές τοποθετήσεις του Κραουνάκη, αλλά θα διαχωρίσει τα τραγούδια του τα οποία μπορεί και να συνεχίσει να απολαμβάνει. Για ρωτήστε κανέναν σύντροφο πόσο έχει πανηγυρίσει νίκη του Τσιτσιπά (ο οποίος δεν κάνει καν πολιτικές τοποθετήσεις) ή της Σάκκαρη (που έκανε το λάθος να τα φτιάξει με γιο πρωθυπουργού που δεν είναι ο Αλέκσης).

Φυσικά για αυτή τη γενικευμένη εχθροπαθή στάση υπάρχει εξήγηση.

Οι σύντροφοι ασπάζονται μια ιδεολογία η οποία έχει όλα τα γνωρίσματα μιας θρησκείας. Εκφράζει τη μοναδική και αναμφισβήτητη αλήθεια (ασχέτως αν εδώ και έναν αιώνα διαψεύδεται συνεχώς και παταγωδώς) για την πορεία της Ιστορίας κι έχει ως στόχο την με κάθε μέσο επιβολή της αλήθειας αυτής. 

Οι σύντροφοι, περισσότερο από πολιτικά όντα, είναι πιστοί. Μόνο που, σε αντίθεση με τους πιστούς που αντιλαμβάνονται όλους τους υπόλοιπους ως παραστρατημένους, οι σύντροφοι αντιλαμβάνονται την αντίθεση με τη μοναδική αλήθεια που κηρύσσουν ως αποτέλεσμα συναλλαγής. Μέσα στον απλοϊκό κόσμο της πίστης τους κυριαρχεί το σχήμα «αφού η αλήθεια είναι μια και τόσο φανερή, όποιος δεν την παραδέχεται δεν μπορεί να το κάνει επειδή δεν τη βλέπει, αλλά επειδή θέλει να την κρύψει». Άρα οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι ή όσοι δεν στέκονται στο πλευρό τους δεν έχουν απλώς μια άλλη άποψη, αλλά είναι εχθροί της μίας και μοναδικής αλήθειας και ως εχθροί της μιας και μοναδικής αλήθειας δεν μπορεί παρά να είναι και εχθροί των φορέων της μιας και μοναδικής αλήθειας.

Όλη η ιστορία της κομμουνιστικής αριστεράς είναι μια διαρκής εχθροπραξία, ένας διαρκής πόλεμος που, όταν δεν στρέφεται εναντίον των ιδεολογικών αντιπάλων, στρέφεται εναντίον των «αιρετικών» συντρόφων ακριβώς γιατί κομμουνιστική αριστερά χωρίς εχθρό δεν μπορεί να υπάρξει.

Στην Ελλάδα μέχρι πριν λίγες δεκαετίες τον ρόλο του εχθρού τον έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά η «κακιά δεξιά». Τώρα που δεν υπάρχει πια «κακιά δεξιά», τώρα που κανείς δεν τους απειλεί, τώρα που η «μοναδική αλήθεια» έχει αποδειχθεί ένα τραγικό ψέμα που πίσω του άφησε μόνο δυστυχία, οι σύντροφοι δεν έχουν ούτε μεγάλο «εχθρό» ούτε πραγματικό στόχο (καταλαβαίνουν ότι ο καπιταλισμός μάλλον δεν θα ανατραπεί από μια ιδεολογία που, όπου επιβλήθηκε, απέτυχε). Οι πιο σοβαροί από αυτούς παραδέχονται την πλάνη τους, αλλά οι υπόλοιποι συνεχίζουν και πια στρέφουν την εχθροπάθειά τους κατά πάντων. Εξ ου και τα συνθήματα του τύπου «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Εξ ου και οι γεμάτες μίσος επιθέσεις στον «άμαχο» πληθυσμό (ή στον «μαχόμενο» αλλά με χτυπήματα κάτω από τη μέση).

Συνεπώς και στη Σάκκαρη θα επιτεθούν και τα παιδιά της Κεραμέως θα βάλουν στο παιχνίδι και θα συκοφαντήσουν και θα βρίσουν και το χειρότερο είναι πως...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι …Ελεφάντη!

 

Γράφει ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Από τις πλέον απεχθείς μορφές μαύρης προπαγάνδας είναι η πολιτική στοχοποίηση μελών της οικογένειας πολιτικών πρόσωπων.

Πρόκειται καθαρά για την πιο σκληρή και αποτρόπαιη μορφή πολιτικής  αντιπαράθεσης. Δεν είναι μόνο ότι καταπατά και παραβιάζει κατάφορα την ιδιωτικότητα του βίου ενοχοποιώντας την συγγενική ιδιότητα, είναι κι ότι εκχυδαΐζει και απαξιώνει ολοκληρωτικά τον δημόσιο βίο.

Επιβάλλουν στο δημόσιο βίο την ελεεινότερη εκδοχή  αξιών, την απόλυτη βαρβαρότητα. 

Ο λόγος που το πράττουν είναι ξεκάθαρος: ζουν, αναπνέουν και τρέφονται με πολιτικές  ακαθαρσίες και  κοινωνικά  απόβλητα.

Έτσι, η πολιτική τους συνείδηση σχετίζεται στενά με κάθε τι βορβορώδες  απέχοντας έτη φωτός από την  δημοκρατία, τους θεσμούς, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ζουν και υπάρχουν σε βαθύ χάσμα με την αισθητική πρόσληψη του κόσμου. Κατά βάση, τα αποκυήματα του ολοκληρωτισμού χαρακτηρίζονται από την παντελή απουσία αισθητικής.

Αυτό ακριβώς είναι που τους εκβαρβαρίζει, που τους θέτει εκτός πολιτισμού

Αυτό που τους αποκτηνώνει είναι ότι αδυνατούν να κατανοήσουν πως μπορεί δυο νέοι να ερωτευθούν, να αγαπηθούν, να πιαστούν χέρι – χέρι, δίχως αυτό να καθορίζεται από τις «τρέχουσες ιδεολογικοπολιτικές συνθήκες», από την καταγωγή τους, από την οικογενειακή τους κατάσταση…  

Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι μπορεί να υπάρξει ζωή έξω από μια σκοτεινή και δολοπλόκο συνθήκη σκοπιμότητας, έξω από ότι καθορίζει  η Ιερά Εξέταση της κομματικής δεοντολογίας, έξω από αυτό που επιτάσσει  ο επαναστατικός δεκάλογος της σταλινικής ηθολογίας όπου όλες οι ζωές αποτελούν κτήμα του κόμματος και ο δημόσιος βιος ελέγχεται από τις μυστικές υπηρεσίες.

Αυτή η πραγματικότητα συναρπάζει την κυρία Ελεφάντη να ελέγχει την συνείδησή μας η KGB, να θέτει σε κομματική κρίση κάθε λεπτομέρεια του ιδιωτικού μας βίου η Stasi. Αυτό το όνειρο επιθυμεί να κάνει πραγματικότητα, να μεταλαμπαδεύσει στο νέο θαυμαστό κόσμο που επαγγέλλεται από τα υπερώα της κοσμοσωτήριας υπεροψίας της.

Σ’ έναν κόσμο τόσο πολύπλοκο, τόσο πληθωριστικά γενναιόδωρο σε αφορμές, αναρωτιέται  κανείς γιατί να επιλέγεται  μια εξαιρετικά ακραία εκδοχή της χυδαιότητας προκειμένου να ασκηθεί πολιτική κριτική.  

Πρόκειται για διαστροφή, για ψυχοπαθολογική διαταραχή, για πολιτικό βίτσιο;  

Προς τί αυτή η ακραία πρόκληση, προς τί όλη αυτή η εμμονή να φτιαχτεί μια ολόκληρη μιντιακή επιχείρηση προκειμένου να ενοχοποιηθεί η σύζυγος τού πρωθυπουργού, το παιδί του, ο σκύλος του, τα βατραχοπέδιλά του; 

Ποια γκεμπελική καινοτομία προωθείται και δοκιμάζεται σε βάρος της κοινωνικής αισθητικής;  Ή μήπως αυτός είναι ο στόχος; Μήπως, δηλαδή, όλο το χρεοκοπημένο ιδεολογικό εποικοδόμημα δεν έχει παρά να εκποιήσει  τα αποθέματα βάναυσου λαϊκισμού που του περίσσεψαν στις μουχλιασμένες κομματικές αποθήκες;  

Δυο μπορεί να είναι οι εξηγήσεις: