Από τον Φαήλο Μ. Κρανδιδιώτη
Αυτό με τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ από τη Λειψία, που τελικά δεν έχουν κλιματισμό για τους επιβάτες και δεν κυκλοφορούν όταν κάνει πολλή ζέστη, είναι μεγάλη επιτυχία όλων των εμπλεκομένων!
Η πολιτική φεουδαρχία, πληβείοι ψηφοφόροι της Ν.Δ., σας έχει γραμμένους.
Ξέρετε γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε αν έχουν κλιματισμό προτού τα πάρουν;
Γιατί ποτέ δεν έχουν μπει σε λεωφορείο, μόνο όταν φωτογραφίζονταν για λόγους δημοσίων σχέσεων. Η Mercedes τους, τα SUV, έχουν κλιματισμό, οπότε στους δίδυμους αδένες τους, μετά συγχωρήσεως.
Για να κατανοείς ένα πρόβλημα, πρέπει να το έχεις ζήσει, να το έχεις βιώσει στο πετσί σου.
Οταν ζεις μέσα στη γυάλα και έχεις κάνει τη διαδρομή μαμά – μπαμπάς, κολέγιο, κυριλέ ξένο πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακές Έμφυλες Σπουδές για τα δικαιώματα του πιτσιλωτού αμφιφυλόφιλου κοάλα, θητεία στο Τάγμα Γκομενοφυλακής Κολωνακίου και μετά δημαρχία ή Βουλή, υπουργείο κ.λπ., τι να σκαμπάσεις από αυτούς που συνωστίζονται στα ΜΜΜ.
Τους βλέπανε τα αρχοντόπουλα μέσα από τα σπορ αυτοκίνητα όταν γυρίζανε από το κλάμπινγκ.
Το 1983, πρωτοετής, φιλοξενούσα φίλο μου καλοαναθρεμμένο, εκ των Νοτίων Προαστίων του κλεινού άστεως και αριστερό, αλλά οι φίλοι είναι φίλοι.
Επιστρέφαμε στο σπίτι μου, ημιυπόγειον λουξ στις 40 Εκκλησιές, Σκοπού 5, έναντι του σχωρεμένου κινηματογράφου Αίαντος, έπειτα από βαριά κραιπάλη και αθλιότητες, από αυτές που αν δεν κάνεις στα 18, δεν έχεις ψυχή. Ανεβαίναμε ποδαράτοι την Αγγελάκη για να πάμε να ισιώσουμε τα κόκαλά μας και να συνέλθουμε από τα ξίδια. Ηταν κοντά εξίμισι, χειμώνας, και στις στάσεις υπήρχε πολύς κόσμος. Ο φίλος μου κοντοστάθηκε και έκπληκτος μου λέει «Τι είναι όλοι αυτοί, ρε; Έγινε κάτι;», στην αρχή δεν κατάλαβα και μου ξαναλέει με ειλικρινή απορία «Έγινε κάτι, ρε; Πού πάνε όλοι αυτοί τέτοια ώρα;»
Κοίταξα γύρω μου τον εργατόκοσμο, άντρες, γυναίκες, αγουροξυπνημένους, να περιμένουν το λεωφορείο, κοίταξα τον αστροπέλεκα και του έδωσα μια φιλική κατραπακιά, «δεν ξέρεις πού πάνε, ρε μαλέα;» τον ρώτησα, «όχι» μου απάντησε, ειλικρινώς. Απορούσε στα αλήθεια, παρά την κατάχρηση από τις «μπόμπες» που ήπιαμε, έβλεπα την ειλικρινή διάπλατη απορία στα μάτια του.
«Στη δουλειά πάνε, πριγκιπέσα μου, πού θες να πηγαίνουν; Εμείς κοπροσκυλιάζαμε, αυτοί πάνε στη δουλειά».
Η λάμπα του Κύρου Γρανάζη άναψε πάνω από το γλυφαδιώτικο κεφάλι του. «Α, ναι, ρε, βέβαια»! Έγινε ξαφνικά πολύ χαρούμενος που θυμήθηκε πως ο περισσότερος κόσμος δουλεύει και λύθηκε η απορία του. Το ότι κάποιοι, πολλοί, ξυπνούν αχάραγα και πάνε στη δουλειά, ενίοτε κακοπληρωμένη, το ξεχνούσε, δεν ήταν μια οικεία πληροφορία.
Έτσι είναι, ό,τι δεν βιώνεις σού είναι ξένο, αν όχι ακατανόητο, πάντως δεν σε απασχολεί.
Ενα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι πως διοικείται από μια ψευτοελίτ, μια φεουδαρχία από πολιτικούς και οικονομικούς κοτζαμπάσηδες, δουλόφρονες στον αριστερόστροφο μηδενισμό, με σοβιετικές κρατικές δομές και γραφειοκρατία δεινόσαυρο, που τώρα ίσα που του γρατζουνάμε λίγο το πετσί του, βελτιώνοντας προβλήματα που λιμνάζουν από την Πλειστόκαινο. Ο πατέρας μου, 92, μεγάλωσε με Καραμανλή, Μητσοτάκη, Παπανδρέου, εγώ, 56, το ίδιο, και ακούω τον αστροπέλεκα Κώστα Καραμανλή τον Γ’, υπουργό, βλέπω τον Κυριάκος ΜητσοτάκηςΠρωθυπουργό, ο ΓΑΠ έχει μεγάλο σόι, καρπεροί όλοι, και βλέπω την κληρονομική Δημοκρατία των Κολλητών να συνεχίζεται και τις κόρες μου να φτάνουν στην ηλικία μου και να κρίνουν τις τύχες τους τα ίδια ονόματα, εκτός αν κάνουμε κάτι, αν εσείς κάνετε κάτι.
Είναι φυσιολογικό, υγιές για μια κοινωνία να έχει στον σβέρκο αυτό το ντεμέκ λίμπρο ντ’ όρο;
Κατηγορηματικά όχι! Προφανώς και ανάμεσα στα σόγια της πολιτικής φεουδαρχίας θα υπάρχουν και κάποιοι που αξίζουν. Μην είμαστε ρατσιστές. Αλλά σίγουρα αυτό το στενό και στημένο παιχνίδι βλάπτει σοβαρά την Πατρίδα.
Η διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μας, πατριωτικό καθήκον. Διότι...
