ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: KKE κι ανέλεγκτο καπιταλιστικό χρήμα

Καλά τα λόγια αλλά τα κομμουνιστικά malls σαν το Σπίτι του Λαού συντηρούνται με παράδες, οι οποίοι δεν ελέγχονται
 

    Από τον Παναγιώτη Λιάκο

 
Η Δικαιοσύνη, η Βουλή και η περί του ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων επιτροπή, τα κατεστημένα ΜΜΕ και τα θερμοκήπια παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας λειτουργούν προσχηματικά. Αν λειτουργούσαν ουσιαστικά, θα προστάτευαν τη λειτουργία της δημοκρατίας. Οι πολιτικολογούντες που έχουν θεσμικό ρόλο αντί να δηλώνουν τη χαρά τους για την (άνευ αντιπάλου) επανεκλογή του Κουτσούμπα στη Γενική Γραμματεία του ΚΚΕ, αντί να αερολογούν, θα έπρατταν τα δέοντα για ένα θέμα που έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον: τον έλεγχο των οικονομικών της βιοτεχνίας μεταποίησης μαρξικών υποπροϊόντων, που ονομάζεται ΚΚΕ.

Το Κόμμα δηλώνει υπερηφάνως ότι δεν τηρεί τον νόμο και κρατάει κρυφά τα ονοματάκια των… χορηγών του, και η Βουλή επιμένει να είναι συνένοχος στην παρανομία, αφού δεν πράττει τα δέοντα σε βάρος του ΚΚΕ.  

Η κατάσταση της εξωφρενικής και προκλητικής ασυλίας της οποίας χαίρει το ΚΚΕ κρατάει χρόνια. Εγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 3/2/2018 για τον νόμο για τα οικονομικά των κομμάτων:

«Με τον νόμο αυτό απαιτείται η ονομαστικοποίηση οποιασδήποτε ενίσχυσης στο κόμμα, από τα μέλη, τους φίλους και οπαδούς, δηλαδή και με κουπόνια, με την υποχρεωτική αναγραφή όλων των προσωπικών στοιχείων του ενισχυτή σε αυτά, δηλαδή όνομα, επώνυμο, αριθμό φορολογικού μητρώου ή αριθμό αστυνομικής ταυτότητας και στο στέλεχος και στο απόκομμα! Μάλιστα, με τελευταία τροποποίηση του νόμου, οι κυρώσεις για την περίπτωση της μη αναγραφής όλων των παραπάνω στοιχείων είναι πολύ σοβαρές, με την επιβολή προστίμου που φτάνει μέχρι 50% της τελευταίας κάθε φορά κρατικής χρηματοδότησης του κόμματος. Το ΚΚΕ, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει, δεν πρόκειται να δώσει τα ονόματα και τα προσωπικά στοιχεία των μελών, των φίλων, των οπαδών και όσων ανθρώπων καλής θέλησης το στηρίζουν οικονομικά από το υστέρημά τους, επειδή εκτιμούν τη δράση του και τους αγώνες του».

Το ΚΚΕ παραδέχεται την ενσυνείδητη παραβίαση της νομοθεσίας για τα οικονομικά των κομμάτων, αλλά από την άλλη πλευρά δεν έχει επιβληθεί πρόστιμο που θα φτάνει το 50% της κρατικής χρηματοδότησης του κόμματος. 

 

Και πληρώνουν οι απόγονοι των σφαγιασθέντων του Μελιγαλά, του Φενεού και των Δεκεμβριανών τα...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Υποκρισία της Αριστεράς

Διδάκτωρ Πληροφορικής 
(twitter: @kritikopoulos)
 

Μία από τις θεμελιώδεις αρχές της Αριστεράς, στην οποία βασίστηκε για να αναπτύξει όλες τις παραφυάδες της (λιμπεραλισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός κ.ο.κ.), είναι η απέχθεια προς την ιδιοκτησία και η περιφρόνηση προς τον πλούτο

Ιστορικά αυτή η τοποθέτηση βασίζεται σε πολιτικές θεωρίες του Ελβετού φιλόσοφου Ζαν-Ζακ Ρουσό, ο οποίος επηρέασε συθέμελα τη Γαλλική Επανάσταση. Θεωρούσε ότι ο άνθρωπος έχει από τη φύση του «ευγενή» χαρακτηριστικά, τα οποία έχουν εκφυλιστεί λόγω του θεσμού της ιδιοκτησίας.

Στον αντίποδα, η Δεξιά πιστεύει (βάσει πολιτικών θεωριών του 16ου αιώνα από τον Αγγλο φιλόσοφο Τόμας Χομπς) ότι ο άνθρωπος, ως ον, έχει απληστία, επιθυμεί διακαώς και συνεχόμενα να έχει ιδιοκτησία και πόρους, και δεν γίνεται κάποιο πολιτικό σύστημα να περιορίσει αυτή την εγγενή τάση του.

Ο Μαρξ στη συνέχεια των θεωριών του Ρουσό ανέπτυξε την κομμουνιστική θεωρία πάνω στην απέχθεια της Αριστεράς προς την ιδιοκτησία. Το κράτος βάσει της μαρξιστικής θεωρίας πρέπει να φροντίζει αποκλειστικά για την κατανομή των πόρων, ενώ ο πολίτης, ιδανικά, δεν πρέπει να έχει καμία ιδιοκτησία.

Παρόλο που η εφαρμογή αυτών των εξωπραγματικών και αντίθετων προς την ανθρώπινη φύση θεωριών κατέληξαν σε τραγικά αποτελέσματα στον ρουν της ανθρώπινης Ιστορίας κατά τον 20ό αιώνα (εκατομμύρια νεκροί, δυστυχία, λιμός, απολυταρχικό και δολοφονικό κράτος, οικονομικός μαρασμός και στο τέλος πλήρης κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη), η νέα Αριστερά, που την αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, δεν έχει ξεφύγει από τη βασική αρχή της απέχθειας προς την ιδιοκτησία.

Πάντα βάλλει κατά της «πλουτοκρατίας», ευαγγελιζόμενος ένα «φιλολαϊκό» προφίλ κόμματος, που φροντίζει για τη μεταφορά πλούτου από τους έχοντες προς τους φτωχότερους.

Πόσο υποκριτικό είναι όμως όταν το ζευγάρι των Αχτσιόγλου – Τζανακόπουλου ξεχνάει κάθε αρχή που πρεσβεύουν ιδεολογικά και διαφημίζουν τις άκρως δαπανηρές διακοπές τους σε πανάκριβο ξενοδοχείο της Πελοποννήσου;

Πόσο χλευαστικό είναι προς τον ψηφοφόρο της Αριστεράς όταν ο Τσίπρας νοικιάζει πανάκριβη απομονωμένη βίλα δίπλα στη θάλασσα στο Σούνιο; 

Πόση κοροϊδία αποτελεί το γεγονός ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν από τα πιο πλούσια Ε9 (δήλωση ακινήτων) στη Βουλή;

«Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια» λέει η αρχαία ρήση. Από τη στιγμή που οι ηγέτες της ελληνικής νέας Αριστεράς...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αποκλείει η πολιτική την αξιοπρέπεια;

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Ο πολιτισμός μας (τρόπος του βίου) σήμερα, γέννημα της Δυτικής Ευρώπης και παγκοσμιοποιημένος πια, θεμελιώνεται στην προτεραιότητα των ατομικών επιλογών, όχι στην προτεραιότητα των σχέσεων κοινωνίας.

Η φράση αυτή αρκεί για να εγκαταλείψει η πλειονότητα των αναγνωστών την ανάγνωση της επιφυλλίδας. Θα συνοδεύει την εγκατάλειψη κάποιος μορφασμός ή και ο ψίθυρος: «φιλοσοφίες»! – λέξη, που στην περίπτωση αυτή σημαίνει: φλυαρίες νοηματικών αναλύσεων, άχρηστη ενασχόληση της σκέψης με διασαφηνίσεις δίχως χρηστικό (ωφέλιμο) αποτέλεσμα.

Δεν έχουμε βοήθεια σήμερα, ούτε καν πρόκληση να αντιληφθούμε ότι η επιλογή είναι ενέργημα που προϋποθέτει μόνο την ατομική, νοητική και βουλητική, ικανότητα – αποφασίζεται και ενεργείται από το άτομο: τη νόηση, βούληση, ενστικτώδη επιθυμία του ατόμου.  

Τον ανεμπόδιστο, άσχετο, εγωτικό χαρακτήρα της επιλογής τον χαρακτηρίζουμε σήμερα «ελευθερία».  

Ο τρόπος του συλλογικού μας βίου (ο «πολιτισμός» μας) υπηρετεί, πριν από κάθε τι άλλο, την απεριόριστη δυνατότητα ατομικών επιλογών, την κατασφαλίζει ως «δικαίωμα» – και αυτό το λέμε «ελευθερία»: Να μπορώ να διαλέγω τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες, την ιδεολογία και το κόμμα που με γοητεύει, τις ηθικές μου προτιμήσεις, τις μεταφυσικές μου παραδοχές – ό,τι προκρίνει η επιθυμία μου και καταξιώνει η λογική μου.

Η εμπειρία των γενεών, από καταβολής του ανθρώπινου είδους, μάλλον βεβαίωνε ότι η κάθε ατομική θέληση λειτουργεί με αυτονομία και χωρίς περιορισμούς, είναι ένα «ξέφραγο αμπέλι» ορμών, επιθυμιών, ορέξεων. Επομένως, η συνύπαρξη των ανθρώπων, αναγκαία και κοινά επιθυμητή για λόγους κυρίως χρηστικούς, γινόταν αδύνατη, χωρίς αμοιβαίες παραιτήσεις από συγκρουόμενες επιθυμίες. Για να συνυπάρξουμε οι άνθρωποι, έχουμε ανάγκες διαιτησίας, συμβάσεων, οριοθετήσεων τουλάχιστον της συμπεριφοράς. Ετσι ώστε να κοινωνηθεί η ανάγκη, να γίνεται η συνύπαρξη σχέση.
 

Γεννήθηκαν λοιπόν οι συμβάσεις, οι νομοθεσίες, τα συστήματα (θεσμοί) Δικαίου, οι ποινές, τα «σωφρονιστήρια», η κωδικοποίηση της Ηθικής

Εξαίρεση, σε αυτή την πανανθρώπινη απαίτηση κωδικής χρησιμοθηρίας, ήταν οι Ελληνες: ο μόνος λαός που κατάλαβε και προσέλαβε τις σχέσεις, όχι σαν οριοθέτηση (περι-ορισμό) της εγωτικής αυθαιρεσίας, αλλά ως θελημένο και επιδιωκόμενο τρόπο («τάξη») αρμονικής («λογικής») συνύπαρξης. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία οι νόμοι – κανόνες της οργανωμένης συμβίωσης απέβλεψαν στην πραγματοποίηση όχι του χρησίμου, αλλά του αληθούς.
 

Αληθινό για τους Ελληνες δεν είναι το ακριβές, αυτό που ορίζεται από κάποια αυθεντία ή με σύμβαση ως ορθό, γνήσιο, πρέπον.  

Αληθινό είναι «το κοινή πάσι φαινόμενον», αυτό που όλοι εμπειρικά γνωρίζουν και αναγνωρίζουν την υπαρκτική του ταυτότητα. 

Οι Ελληνες ήταν ο μόνος λαός που κατάλαβε το γεγονός της σχέσης, όχι σαν οριοθέτηση της εγωτικής αυθαιρεσίας με προκαθορισμένους και συντονισμένους φραγμούς, αλλά ως τον «τρόπον της του παντός διοικήσεως» (Ηράκλειτος), τρόπο σοφής αρμονίας και τάξης, που καθιστά το σύμπαν «κόσμον» – κόσμημα θαυμαστό. Και το κάλλος (ο τρόπος της συμπαντικής αρμονίας και τάξης) δεν μεταβάλλεται, δεν φθείρεται, δεν πεθαίνει – δηλαδή «αληθεύει», είναι η «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξη.

Η ελληνική μοναδικότητα μέσα στην ιστορία σαρκώνεται σε τρόπο βίου: νοηματοδότησης του βίου και θεσμών λειτουργίας του βίου. Δεν έχει να κάνει με συναισθηματισμούς και φολκλορικές γραφικότητες. Αυτή η συνείδηση της ελληνικότητας αποδείχθηκε, για δύο αιώνες τώρα, δυσεπίτευκτος στόχος, ακατόρθωτος, δυσεκπλήρωτος – η πολιτική αφελληνισμού των Ελλήνων ασκήθηκε με όλη την απανθρωπία που χαρακτηρίζει τη Δύση στις επιδιώξεις της.  

Κορυφαίο επίτευγμα αυτής της πολιτικής, ισοδύναμο (σε «άλλο» πεδίο) με τη Μικρασιατική Καταστροφή, είναι η συναίνεση των Ελλαδιτών για την ιστορική τους εξαφάνιση, διά στόματος Κωνσταντίνου Καραμανλή λέγοντος: «Να γίνουμε Ευρωπαίοι, για να γίνουμε επιτέλους άνθρωποι».

Σαράντα επτά χρόνια μετά την απαλλαγή από τη μικρονοϊκή Δικτατορία των Συνταγματαρχών, μια μερίδα της (ακόμα ή περίπου) ελληνόφωνης ελλαδικής κοινωνίας ξέρει πια να αναγνωρίζει, πόσοι και ποιοι υπουργοί κάθε κυβέρνησης εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα. Ποιοι πανάσχετοι με την εκπαιδευτική λειτουργία της κοινωνίας και τον σχεδιασμό των προοπτικών του κράτους αναλαμβάνουν να υπουργήσουν την Παιδεία, να καθορίσουν την ποιότητα του μέλλοντος των Ελλήνων.  

Γιατί κάθε κυβέρνηση από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 έως και τον ΣΥΡΙΖΑ διεκπεραιώνει την ακόρεστη βουλιμία «συμμάχων» μας για «στρατιωτικές βάσεις» στην Ελλάδα – στη Σούδα της Κρήτης, στη Λάρισα, στον Βόλο, στην Αλεξανδρούπολη, στο Ακτιο.


Και το ακραία προκλητικό:  

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ιδρώστε, πληβείοι

 


Από τον Φαήλο Μ. Κρανδιδιώτη

Αυτό με τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ από τη Λειψία, που τελικά δεν έχουν κλιματισμό για τους επιβάτες και δεν κυκλοφορούν όταν κάνει πολλή ζέστη, είναι μεγάλη επιτυχία όλων των εμπλεκομένων!

Η πολιτική φεουδαρχία, πληβείοι ψηφοφόροι της Ν.Δ., σας έχει γραμμένους.  

Ξέρετε γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε αν έχουν κλιματισμό προτού τα πάρουν; 

 Γιατί ποτέ δεν έχουν μπει σε λεωφορείο, μόνο όταν φωτογραφίζονταν για λόγους δημοσίων σχέσεων. Η Mercedes τους, τα SUV, έχουν κλιματισμό, οπότε στους δίδυμους αδένες τους, μετά συγχωρήσεως.

Για να κατανοείς ένα πρόβλημα, πρέπει να το έχεις ζήσει, να το έχεις βιώσει στο πετσί σου. 

Οταν ζεις μέσα στη γυάλα και έχεις κάνει τη διαδρομή μαμά – μπαμπάς, κολέγιο, κυριλέ ξένο πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακές Έμφυλες Σπουδές για τα δικαιώματα του πιτσιλωτού αμφιφυλόφιλου κοάλα, θητεία στο Τάγμα Γκομενοφυλακής Κολωνακίου και μετά δημαρχία ή Βουλή, υπουργείο κ.λπ., τι να σκαμπάσεις από αυτούς που συνωστίζονται στα ΜΜΜ.  

Τους βλέπανε τα αρχοντόπουλα μέσα από τα σπορ αυτοκίνητα όταν γυρίζανε από το κλάμπινγκ. 

Το 1983, πρωτοετής, φιλοξενούσα φίλο μου καλοαναθρεμμένο, εκ των Νοτίων Προαστίων του κλεινού άστεως και αριστερό, αλλά οι φίλοι είναι φίλοι.

Επιστρέφαμε στο σπίτι μου, ημιυπόγειον λουξ στις 40 Εκκλησιές, Σκοπού 5, έναντι του σχωρεμένου κινηματογράφου Αίαντος, έπειτα από βαριά κραιπάλη και αθλιότητες, από αυτές που αν δεν κάνεις στα 18, δεν έχεις ψυχή. Ανεβαίναμε ποδαράτοι την Αγγελάκη για να πάμε να ισιώσουμε τα κόκαλά μας και να συνέλθουμε από τα ξίδια. Ηταν κοντά εξίμισι, χειμώνας, και στις στάσεις υπήρχε πολύς κόσμος. Ο φίλος μου κοντοστάθηκε και έκπληκτος μου λέει «Τι είναι όλοι αυτοί, ρε; Έγινε κάτι;», στην αρχή δεν κατάλαβα και μου ξαναλέει με ειλικρινή απορία «Έγινε κάτι, ρε; Πού πάνε όλοι αυτοί τέτοια ώρα;»

Κοίταξα γύρω μου τον εργατόκοσμο, άντρες, γυναίκες, αγουροξυπνημένους, να περιμένουν το λεωφορείο, κοίταξα τον αστροπέλεκα και του έδωσα μια φιλική κατραπακιά, «δεν ξέρεις πού πάνε, ρε μαλέα;» τον ρώτησα, «όχι» μου απάντησε, ειλικρινώς. Απορούσε στα αλήθεια, παρά την κατάχρηση από τις «μπόμπες» που ήπιαμε, έβλεπα την ειλικρινή διάπλατη απορία στα μάτια του.  

«Στη δουλειά πάνε, πριγκιπέσα μου, πού θες να πηγαίνουν; Εμείς κοπροσκυλιάζαμε, αυτοί πάνε στη δουλειά».  

Η λάμπα του Κύρου Γρανάζη άναψε πάνω από το γλυφαδιώτικο κεφάλι του. «Α, ναι, ρε, βέβαια»! Έγινε ξαφνικά πολύ χαρούμενος που θυμήθηκε πως ο περισσότερος κόσμος δουλεύει και λύθηκε η απορία του. Το ότι κάποιοι, πολλοί, ξυπνούν αχάραγα και πάνε στη δουλειά, ενίοτε κακοπληρωμένη, το ξεχνούσε, δεν ήταν μια οικεία πληροφορία.

Έτσι είναι, ό,τι δεν βιώνεις σού είναι ξένο, αν όχι ακατανόητο, πάντως δεν σε απασχολεί.

Ενα από τα βασικά προβλήματα της χώρας είναι πως διοικείται από μια ψευτοελίτ, μια φεουδαρχία από πολιτικούς και οικονομικούς κοτζαμπάσηδες, δουλόφρονες στον αριστερόστροφο μηδενισμό, με σοβιετικές κρατικές δομές και γραφειοκρατία δεινόσαυρο, που τώρα ίσα που του γρατζουνάμε λίγο το πετσί του, βελτιώνοντας προβλήματα που λιμνάζουν από την Πλειστόκαινο. Ο πατέρας μου, 92, μεγάλωσε με Καραμανλή, Μητσοτάκη, Παπανδρέου, εγώ, 56, το ίδιο, και ακούω τον αστροπέλεκα Κώστα Καραμανλή τον Γ’, υπουργό, βλέπω τον Κυριάκος ΜητσοτάκηςΠρωθυπουργό, ο ΓΑΠ έχει μεγάλο σόι, καρπεροί όλοι, και βλέπω την κληρονομική Δημοκρατία των Κολλητών να συνεχίζεται και τις κόρες μου να φτάνουν στην ηλικία μου και να κρίνουν τις τύχες τους τα ίδια ονόματα, εκτός αν κάνουμε κάτι, αν εσείς κάνετε κάτι.  

Είναι φυσιολογικό, υγιές για μια κοινωνία να έχει στον σβέρκο αυτό το ντεμέκ λίμπρο ντ’ όρο;  

Κατηγορηματικά όχι! Προφανώς και ανάμεσα στα σόγια της πολιτικής φεουδαρχίας θα υπάρχουν και κάποιοι που αξίζουν. Μην είμαστε ρατσιστές. Αλλά σίγουρα αυτό το στενό και στημένο παιχνίδι βλάπτει σοβαρά την Πατρίδα.

Η διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μας, πατριωτικό καθήκον. Διότι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ NoυΔοΣΥΡΙΖΑίικα ΚΗΦΗΝΟΑΓΡΑΜΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Tο παλιάμπελο της ΔΑΚΕ και της ΟΛΜΕ

 

Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Ο αιφνιδιασμός της ΟΛΜΕ δεν πέτυχε. 

Το δικαστήριο έκρινε παράνομη τη στάση εργασίας που η Ομοσπονδία είχε ανακοινώσει το βράδυ της περασμένης Παρασκευής. Τέλος καλό, όλα καλά. 

Ωστόσο, παρά την αίσια έκβαση, έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε τα κίνητρα που υπαγόρευσαν την απόφαση της ΟΛΜΕ, όπως και τη λογική που τη διέπει.

Στη σχετική ανακοίνωση της ΟΛΜΕ αναφέρονται, κατ’ αρχάς, η αντίθεση του συνδικαλιστικού οργάνου με τον «αντιπαιδαγωγικό και βαθιά ταξικό χαρακτήρα» του θεσμού των πρότυπων σχολείων, καθώς επίσης και με «τον τρόπο διαχείρισης των εξετάσεων», ο οποίος κατά την ΟΛΜΕ «ξεπερνά τα όρια». Τα όρια αυτά, διευκρινίζεται στη ολιγόλογη ανακοίνωση, είναι ότι η επιτήρηση των εξετάσεων «επιβάλλεται ως υποχρεωτική και άμισθη». Για τις ώρες που θα διαρκέσει η διαδικασία, τους προσφέρεται ως ανταμοιβή μία επιπλέον ημέρα άδειας, ενώ οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους θα προτιμούσαν ένα επιμίσθιο. Ιδού, λοιπόν, ο (ακούσιος) παιδαγωγικός χαρακτήρας της απεργίας: ποτέ μην κάνεις κάτι παραπάνω στη δουλειά σου, εφόσον δεν πληρώνεσαι γι’ αυτό!

Δεν κήρυξαν όμως τη στάση εργασίας μόνο για τον εαυτό τους, δηλαδή για το νοούμενο με τη στενή έννοια συμφέρον του κλάδου. Προφανώς τους απασχολεί το συμφέρον των πολλών και αδύναμων, γι’ αυτό και προτάσσεται στην ανακοίνωση η αντίθεσή τους με τον «αντιπαιδαγωγικό και βαθιά ταξικό χαρακτήρα του θεσμού». Πώς εξυπηρετείται όμως αυτό το συμφέρον, εμποδίζοντας τις εισαγωγικές εξετάσεις σε πρότυπα και πειραματικά; 

 Αυτό πραγματικά θα άξιζε τον κόπο να μας το εξηγήσει το ΔΣ της ΟΛΜΕ, δεδομένου ότι ο θεσμός τον οποίο πολεμούν απευθύνεται στους πολλούς και τους οικονομικά αδύναμους, αφού όποιος έχει την άνεση να πληρώνει 1.000 ή και περισσότερα ευρώ τον μήνα μπορεί θαυμάσια να στείλει το παιδί του σε ένα από τα γνωστά ιδιωτικά σχολεία, όπου το παιδί θα αποκτήσει και χρήσιμες γνωριμίες για το μέλλον του – σωστά;

Αν η αντιπαλότητά τους ήταν, πράγματι, με το «ταξικό» σχολείο, τότε ο στόχος του αγώνα τους θα έπρεπε να ήταν το ιδιωτικό σχολείο. Η ΟΛΜΕ όμως στρέφεται κατά των παιδιών εκείνων που οι οικογένειές τους δεν έχουν μεν την οικονομική δυνατότητα για να αγοράσουν τις υπηρεσίες ενός καλύτερου σχολείου, αλλά τα ίδια τα παιδιά έχουν τη μαθησιακή δυνατότητα για υψηλότερου επιπέδου εκπαίδευση. Αυτή την κοινωνική αδικία έρχεται να αποκαταστήσει το κράτος μέσω του θεσμού των προτύπων και πειραματικών. Διότι ποιος αμφιβάλλει ότι είναι αδικία να μπορείς το καλύτερο, αλλά να μην έχεις τα οικονομικά μέσα για να το αποκτήσεις; Ο συγκεκριμένος θεσμός φιλοδοξεί να γεφυρώσει το χάσμα των ίσων ευκαιριών ανάμεσα στα παιδιά του δημόσιου και του ιδιωτικού σχολείου.

Σε αυτό ακριβώς αντιτίθεται η ΟΛΜΕ με την απόπειρα σαμποτάζ των εξετάσεων.  

Επιλέγουν, φαίνεται, τη διαιώνιση της αδικίας εις βάρος των ικανών, αλλά οικονομικά αδύναμων. Οτι με τον τρόπο αυτόν λειτουργούν υπέρ των οικονομικά ισχυρότερων είναι κάτι που ίσως δεν τους περνά καν από τον νου – ενδεχομένως να μην τους απασχολεί καθόλου. Αντί των ίσων ευκαιριών, αυτοί προτιμούν την εξίσωση προς τα κάτω, την ισοπέδωση με τον κατά το δυνατόν χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Αν αυτό δεν είναι αδικία, τότε τι είναι αδικία;

Και, τέλος πάντων, αν τα μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ ανήκαν στις παρατάξεις της Ακρας Αριστεράς, ίσως να το καταλάβαινα. Σε αυτή την περίπτωση, θα είχαν τουλάχιστον τα ιδεολογικά κίνητρα για να πολεμούν την κοινωνική ανέλιξη μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Ομως ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Θ. Τσούχλος είναι και πρόεδρος της ΔΑΚΕ, της προσκείμενης στο κυβερνών κόμμα συνδικαλιστικής παράταξης!  

Δεν είναι τρελό; 

Ειλικρινά τον λυπάμαι τον άνθρωπο, πρέπει να ζει ένα ψυχολογικό μαρτύριο, αν πολιτικά πρόσκειται στη ΝΔ και συγχρόνως υποστηρίζει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των κομμάτων της Ακρας Αριστεράς. Ας τον διαγράψουν, να βρει την υγειά του ο άνθρωπος! Είναι σαν να ζει αιχμάλωτος μέσα σε ένα σώμα διαφορετικού φύλου από εκείνο που ο ίδιος αισθάνεται. Είναι απάνθρωπο.

Ακόμη προτιμότερο, νομίζω, θα ήταν...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΑΓΡΑΜΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τι ζόρι τραβάει η ΟΛΜΕ με τα Πρότυπα Σχολεία;

 

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Την Παρασκευή η ΟΛΜΕ προκήρυξε στάση εργασίας «για όσους/ες εμπλέκονται στις εξετάσεις των Πρότυπων Σχολείων». 

Η υπουργός Κεραμέως προσέφυγε στη δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη έκρινε παράνομη τη στάση εργασίας και καλώς εχόντων των πραγμάτων οι εξετάσεις στα Πρότυπα διεξάγονται ή διεξήχθησαν (εξαρτάται τι ώρα με διαβάζετε) κανονικά.

Το πιο ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία δεν είναι το ότι κάποιοι εργατοπατέρες προσπαθούν να τινάξουν στον αέρα το μέλλον και τον προγραμματισμό χιλιάδων παιδιών και των οικογενειών τους. Το πιο ενδιαφέρον είναι η απέχθεια των εργατοπατέρων για τα Πρότυπα Σχολεία. Τόσο μεγάλη ώστε η ανακοίνωση της στάσης εργασίας να ξεκινά με τη φράση «Είναι γνωστή η πλήρης αντίθεση της ΟΛΜΕ στο θεσμό των Προτύπων Σχολείων, λόγω του αντιπαιδαγωγικού και βαθιά ταξικού χαρακτήρα τους».

Και μόνο από αυτή τη φράση καταλαβαίνουμε πως ο στόχος της ΟΛΜΕ είναι να σαμποτάρει τη λειτουργία των Πρότυπων σχολείων, αλλά επειδή το σαμποτάζ μόνο του δεν ακούγεται ως καλός λόγος για στάση εργασίας, στην ίδια ανακοίνωση οι καθηγητοπατέρες λένε πως η στάση γίνεται και επειδή «η συμμετοχή των εκπαιδευτικών σε αυτήν την διαδικασία επιβάλλεται ως υποχρεωτική και άμισθη από την διοίκηση». Η δε ανακοίνωση τελειώνει ως εξής: «Κηρύσσουμε τρίωρη στάση εργασίας τη Δευτέρα 28.6.2021 και ώρα 11πμ-2μμ για όσους και όσες επιθυμούν να μην εμπλακούν στις εξετάσεις των Πρότυπων (επιτηρητές/τριες κλπ) προκειμένου να καλυφθούν συνδικαλιστικά και να εκφράσουν με αυτό τον τρόπο την αντίθεσή τους στο θεσμό των Προτύπων, στην υποχρεωτικότητα και στην άμισθη επιτήρηση» (εδώ ολόκληρη).

Ξεκινώντας από την απαίτηση για «αμοιβή» να θυμίσω ότι οι καθηγητές που επιτηρούν τις εξετάσεις δεν είναι άμισθοι. Αμείβονται όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι καθηγητές που θα επιτηρήσουν θα πληρωθούν κανονικά το μεροκάματό τους. Αυτό που οι συνδικαλιστές ζητούν είναι μια εργασία λίγων ωρών να πληρωθεί επιπλέον, παρότι δεν θα είναι επιπλέον εργασία. Η επιτήρηση θα είναι η εργασία τους για την ημέρα εκείνη. Οι καθηγητές δηλαδή που θα επιτηρήσουν, δεν θα πάνε μετά να διδάξουν σε κάποια τάξη, τα σχολεία άλλωστε είναι κλειστά. Το γιατί λοιπόν για μια εργασία λίγων ωρών που δεν προστίθεται σε άλλη εργασία οι καθηγητοπατέρες απαιτούν έξτρα λεφτά και θεωρούν ως «άμισθη» την εργασία αν αυτά τα έξτρα λεφτά δεν δοθούν, είναι ένα από τα μυστήρια του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού ο οποίος μάλλον συνηθίζει να απαιτεί υπερωρίες για μη υπερωριακή εργασία.

Αλλά, όπως έχουμε καταλάβει, το παραμύθι περί «άμισθης» εργασίας είναι απλώς ένα μικρό ξεκάρφωμα, καθώς η ΟΛΜΕ, όπως η ίδια λέει, είναι πλήρως αντίθετη με τα Πρότυπα Σχολεία. Τραβάει μεγάλο ζόρι. Και το ζόρι της είναι απολύτως κατανοητό.

Τα Πρότυπα Σχολεία έχουν φτιαχτεί προκειμένου παιδιά που οι οικογένειές τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα στείλουν σε ένα καλό ιδιωτικό, να φοιτήσουν σε σχολεία που να προσεγγίζουν τα ιδιωτικά ή τουλάχιστον να είναι πολύ καλύτερα από τα συνήθη κρατικά. Δηλαδή, με έναν τρόπο, είναι όντως ταξικά: είναι φτιαγμένα για να βοηθούν τα λιγότερο τυχερά (από οικονομικής απόψεως) παιδιά. Και έτσι συμβάλλουν και σε κάτι που είναι απαραίτητο για μια υγιή κοινωνία: στην κοινωνική κινητικότητα

Προφανώς και προβλήματα έχουν και θα υποφέρουν από κυβερνητικές αστοχίες, αλλά η ύπαρξη και η λειτουργία τους είναι απολύτως ωφέλιμες για την κοινωνία και θα ήταν ωραίο αν οι ενστάσεις της ΟΛΜΕ ήταν ιδέες για να γίνει ακόμα πιο ωφέλιμη.

Αλλά, όπως καταλαβαίνετε από την ανακοίνωση, η ΟΛΜΕ δεν τα θέλει καθόλου τα Πρότυπα. Δεν ενδιαφέρεται για τις ιδέες και τις λύσεις που θα τα κάνουν ακόμα καλύτερα.  

Δεν θέλει να υπάρχουν, δεν θέλει τα παιδιά των ακριβών ιδιωτικών να έχουν τον παραμικρό ανταγωνισμό

Και, όπως έγραψα παραπάνω, η στάση της είναι κατανοητή.

Βλέπετε τα Πρότυπα βάζουν τον πήχη ψηλά. Παρά τα προβλήματά τους, αποδεικνύουν πως υπάρχει η δυνατότητα για βελτίωση της κρατικής Παιδείας. Μόνο που η καλύτερη κρατική Παιδεία θα απαιτεί καλύτερους καθηγητές και οι καλύτεροι καθηγητές με τη σειρά τους θα απαιτούν καλύτερους εκπροσώπους και η απαίτηση για καλύτερους εκπροσώπους θα σημάνει το τέλος των καθηγητοπατέρων. 

Θα σημάνει το τέλος των συνδικαλιστών που πιστεύουν ότι ο βασικός σκοπός της Εκπαίδευσης είναι η απασχόληση των δασκάλων και των καθηγητών και όχι η μόρφωση των μαθητών.  

Θα σημάνει το τέλος των συνδικαλιστών που αντιμετωπίζουν την αξιολόγηση όπως ο Δράκουλας το σκόρδο.  

Θα σημάνει το τέλος των συνδικαλιστών που αντιλαμβάνονται τα παιδιά ως ομήρους που μπορούν ανά πάσα στιγμή να τους απειλήσουν προκειμένου να ικανοποιηθούν συντεχνιακά τους αιτήματα.  

Θα σημάνει το τέλος των συνδικαλιστών που δεν θέλουν να δεχτούν το ότι να είσαι καθηγητής ή δάσκαλος όχι απλώς έχει υποχρεώσεις, αλλά έχει υποχρεώσεις πολύ περισσότερες από άλλα επαγγέλματα. 

Θα σημάνει το τέλος των συνδικαλιστών που μπερδεύουν τη δουλειά του εκπαιδευτικού με τη δουλειά ενός εργαζόμενου σε μια τυχαία βιοτεχνία. 

Θα σημάνει το τέλος των συνδικαλιστών που...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΑΓΡΑΜΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τα 13.200 "ολιγαρχόπουλα" της "ελίτ", που θέλουν και Πρότυπα σχολεία...

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΡΑΛΟΓΛΟΥ

 Είμαστε ή δεν είμαστε ελληνική σοβιετία; 

Κατάντησε η κοινωνία μας έρμαιο στην ιδιωτική οικονομία; 

Να το πούμε. Όχι να στηρίζουμε τα Πρότυπα σχολεία...  Να μην πατήσει το πόδι του δάσκαλος της κρατικής συντεχνίας, στις σημερινές εξετάσεις των "ολιγαρχόπουλων" της "ελίτ" και των συμφερόντων..., που είχαν και το θράσος να καταθέσουν 13.200 αιτήσεις για να πάνε, λέει, σε Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία...

Στο κάτω-κάτω δεν είναι και δύσκολο αυτό που ζητάμε.

Πρόσφατα έγιναν οι εξετάσεις των "ολιγαρχόπουλων"
. Στάση εργασίας είπαν (για να φανεί και ο λόγος της αντίστασης...). Κοντά-κοντά με το Σαββατοκύριακο έπσαν. Τι ζητάμε... Τριήμερο γίνεται το καθισιό. Άσχημα είναι;

Μήπως και θα χαθεί ο κρατικός μισθός... Εδώ δεν χάθηκε όταν σκουπίζαμε τον κορβανά να δώσουμε επιδόματα στους άνεργους. Στους μισθούς του Κρατιστάν θα κολλήσουμε; Τι σοβιετία είμαστε;

Εκείνο που έχει σημασία είναι ο αγώνας. Η πλέρια αντίστασή μας στα σχολεία για την "ελίτ". Στα σχολεία για τους λίγους... Στα ταξικά σχολεία...

Αγώνας ενάντια στην παραπλάνηση της κοινωνίας που κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα της αριστείας...

Ταξικό γνώρισμα για τους άθλιους της Ευρώπης, που δεν αρμόζει στο ελληνικό Κρατιστάν...

Αγώνας ενάντια σε όσους πάνε να καταστρέψουν και να διαλύσουν συντεχνίες της σοβιετίας μας. Λες και είναι ανεξέλεγκτες... Δεν είναι ελεγχόμενες από το κόμμα...


Το πώς θα τις καταστρέψουν είναι γνωστό. Με την αξιολόγηση. Χαρακτηριστικό δυτικό γνώρισμα. Αξιοκρατία και αξιολόγηση.

Και πού όλα αυτά;  

Στη μοναδική "δυτική σοβιετία" που κρατιέται με νύχια και με δόντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πού ζει μόνο από τα Ταμεία της και από τα φτηνά δανεικά της...

Και ποιους θέλουν να αξιολογήσουν; 

 Τους κρατικούς δασκάλους στα Πρότυπα και στα Πειραματικά. Έλεος...

Και το κόμμα που τους διάλεξε τι κάνει; Δεν κάνει αξιολόγηση; Δεν μετράει (από εκλογές σε εκλογές) πόσες ψήφους κουβαλάει ο καθένας; Δεν μετράει κεφάλια συμμετοχής συντρόφων στα συλλαλητήρια για λευτεριά στην Αφρική...; Για λευτεριά στους (πιθανούς) σκλαβωμένους εξωγήινους..., του Άρη;

Δηλώνουμε ως στήλη, ευθέως και απερίφραστα, ότι δεν έχουμε την παραμικρή πρόθεση να διορθώσουμε εμείς την πολιτική μας σκηνή. Το κρατικοδίαιτο συντεχνιακό μοντέλο της, εδώ και 45 χρόνια, ή τον αναχρονισμό του ακόμη και σε σχέση με τις εξελίξεις στα διπλανά μας, πρώην κομμουνιστικά κράτη.

Δεν θα μάθουμε εμείς τους πολιτικούς πώς να κάνουν τη δουλειά τους. Δική μας δουλειά είναι να παρατηρούμε και να μεταφέρουμε τα όσα συμβαίνουν. Αυτά που βλέπει ο κόσμος και γελάει αλλά οι πολιτικοί κάνουν πως δεν τα βλέπουν... Γιατί έχουν πολιτικό κόστος. Στοιχίζουν στην παρουσία τους στη Βουλή.

Αυτό κάνουμε και στο σημερινό μας σημείωμα. Περιγράφουμε τη μορφή του "αγώνα", που ετοιμασαν κόμματα και κρατικές συντεχνίες για να πεταχτεί στα σκουπίδια μια μεταρρύθμιση (επιβαλλόμενη μεταρρύθμιση) που επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση στην παιδεία,  το 2020, με το νόμο 4692.

Γι' αυτό και στεκόμαστε μόνο σε ένα σημείο. Στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών στα Πρότυπα και τα Πειραματικά Σχολεία.

Στα Σχολεία που πηγαίνουν τα παιδιά μας μόνο αν θελήσουν. Αν το διαλέξουν. Πού σημαίνει ότι έτσι και νιώσουν "δυτική καταπίεση και όχι την ελευθερία του γνωστού πρώην σοβιετικού καθεστώτος..." μπορούν να μην πάνε. Δεν τους υποχρεώνει κανείς.

Με τη μεταρρύθμιση, του νόμου 4692 του 2020 οι νεοεισερχόμενοι κρατικοί εκπαιδευτικοί στα Πρότυπα και Πειραματικά τοποθετούνται με μονοετή θητεία και εφόσον αξιολογηθούν θετικά, με τετραετή θητεία.


Αξιολογούνται επίσης στη διάρκεια του τελευταίου έτους της όποιας θητείας τους από Επιστημονικό Εποπτικό Συμβούλιο, από τον ΣΕΕ και από τον Διευθυντή.

Ο κρατικός δάσκαλος-Διευθυντής του Πρότυπου και Πειραματικού
  σε συνεργασία και με τη διδασκαλική ιεραρχία των Σχολείων συντάσσουν, στην αρχή του έτους, προγραμματισμό δράσεων και στο τέλος του έτους έκθεση εσωτερικής αξιολόγησης, που δημοσιοποιούνται και στην ιστοσελίδα του σχολείου.


"Αγώνας" λοιπόν (συντεχνιακός και πολιτικός) ενάντια στη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση.  

ίπλα στον "αγώνα" να σκίσουμε τη μεταρρύθμιση στο εργασιακό. Στον παραδίπλα "αγώνα" ενάντια και στη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό. Στην παρακάτω μεταρρύθμιση των ιδιωτικοποιήσεων σε μεταφορές, λιμάνια,  αεροδρόμια. 

Εμείς...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΑΓΡΑΜΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δέκα αλήθειες για το ελληνικό σχολείο

 

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΜΠΟΥΚΑ

Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα σχολεία της χώρας; 

Νευρώσεις, αδιέξοδα, έλλειψη οράματος, εμμονή στην παράδοση και αποκλεισμός της εκπαιδευτικής κοινότητας από μία εξωσχολική πραγματικότητα που εξελίσσεται ραγδαία. Χωρίς όμως, το σύστημα  να μπορεί να την παρακολουθήσει.

Καταγράφω δέκα αλήθειες της παθογένειας της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

- Η δομή σε ολόκληρο το σύστημα είναι ως τώρα, συγκεντρωτική. Το υπουργείο Παιδείας δεν μπορεί να ελέγχει από το Μαρούσι πως λειτουργεί ένα σχολείο στην Φλώρινα. Μπορεί μόνο να εκπονεί κατά το ήμισυ της εκπαιδευτικής διαδικασίας  ένα στοιχειώδες «εθνικό πρόγραμμα». Τα σχολεία πρέπει κάποτε να περάσουν στην τοπική αυτοδιοίκηση και στις τοπικές κοινωνίες. Να αυτονομηθούν και να καταθέτουν το δικό τους πρόγραμμα προς έγκριση στο Υπουργείο.

-  Το ελληνικό σχολείο αδιαφορεί για τον πολιτισμό της κοινωνίας που μεγαλώνει ο μαθητής. Αδιαφορεί για την ηλεκτρονική  και ψηφιακή αγωγή του. Την σεξουαλική του διαπαιδαγώγηση, την πολιτική του παιδεία, την μιντιακή αγωγή, την διατροφή, την άσκηση, την ψυχική του υγεία  και πολλά άλλα που αποτελούν τη ζωή του νέου ανθρώπου. Επιμένει ανεπιτυχώς, στην παράδοση και στις «ρίζες».

- Δεν υφίσταται στα αλήθεια, διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού σχολείου. Και τα δύο ακολουθούν το κοινό πρόγραμμα του Υπουργείου. Υπάρχει μόνο το άγχος της κοινωνικής καταξίωσης της Μεταπολίτευσης που ωθεί τους γονείς να καταφεύγουν στην ιδιωτική εκπαίδευση. Η καλύτερη οργάνωση του συστήματος θα οδηγούσε στην άμβλυνση των φαντασιώσεων της ελληνικής οικογένειας…

- Δεν υπάρχει δωρεάν δημόσιο σχολείο. Κάθε μαθητής στοιχίζει ετησίως, από 2.500 έως 4.500 ευρώ. Κάποτε πρέπει να γίνει μια επίσημη καταγραφή και να σταλεί η απόδειξη στους γονείς με την ένδειξη: «Τόσα πληρώνω ως κράτος για το παιδί σου κάθε χρόνο. Στα κρατάω από τους φόρους και σου παρέχω αυτές τις υπηρεσίες». Το πρόβλημα θα είχε λυθεί, αν κάθε οικογένεια μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δικό της voucher για όποιο σχολείο επιθυμούσε. Τουλάχιστον όμως, ας πληροφορηθεί πως τίποτα δεν είναι τζάμπα στο κράτος….

- Κάθε αξιολόγηση που στηρίζεται σε «τυπικά προσόντα» είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Το διδακτορικό στην Φυσική μπορεί να κάνει κάποιον καλύτερα εξειδικευμένο στην επιστήμη του αλλά όχι καλύτερο δάσκαλο ή διευθυντή σχολείου… Μέχρι τώρα η «αριστεία» προέκυπτε κυρίως από τα τυπικά προσόντα.

- Η επαγγελματική εκπαίδευση  είναι υποβαθμισμένη γιατί έχει «ιδεολογικοποιηθεί» από το πολιτικό σύστημα, ως «λαικό σχολείο» και χώρος καταφυγής «αδυνάτων». Η σύνδεση του σχολείου με την αγορά εργασίας οφείλει να ξεκινήσει πρώτα από την αναβάθμιση των τεχνικών και επαγγελματικών σχολείων.

- Ο συνδικαλισμός της ΟΛΜΕ και διάφορων άλλων ομάδων είναι παρωχημένος και έχει ελάχιστη επιρροή στην εκπαιδευτική κοινότητα. Φαίνεται από την αμελητέα συμμετοχή των εκπαιδευτικών στις απεργίες. Ο δημοκρατικός εκσυγχρονισμός της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη αιρετών θα φέρει στο προσκήνιο απαλλαγμένους από ιδεοληψίες εκπροσώπους.

- Ακόμα και οι νέοι εκπαιδευτικοί δεν επιλέγονται με ρεαλιστικά κριτήρια. Ο σύγχρονος μαθητής έχει ανάγκη από τον δάσκαλο που θα του μάθει να διαχειρίζεται τις γνώσεις, τις ιδέες και τις πληροφορίες. Κανένα απρόσωπο σύστημα επιλογής δεν μπορεί να τον επιλέξει.

- Οι εκπαιδευτικές μονάδες δεν απολαμβάνουν τον απαραίτητο σεβασμό από τις τοπικές κοινωνίες. Τα σχολεία πρέπει να διοικούνται από Συμβούλια στα οποία θα κληθούν να συμμετάσχουν άτομα κύρους και αναγνωρισμένα πρόσωπα που θα βοηθούν και θα στηρίζουν τον διευθυντή.

- Τα σχολεία έχουν ανάγκη από ιδιωτικούς πόρους για να αναπτύξουν περισσότερες δραστηριότητες. Μπορούν να τα αναζητήσουν στις χορηγίες. Υπό τον έλεγχο του Υπουργείου ή της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το νέο σχολείο κινείται προς...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΑΓΡΑΜΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: ΑΕΙ: ενοικιαζόμενα ή τεχνοβλαστοί;

Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, βουλευτής Ν.Δ. Α΄ Αθηνών, αν. καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Η είδηση ανέφερε την αντίθεση του Συλλόγου Ιδιοκτητών Ενοικιαζομένων Διαμερισμάτων και Δωματίων Ψαχνών στο κλείσιμο δύο τμημάτων του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) στην Εύβοια.  

Τι ακριβώς είναι αυτά τα δύο τμήματα που αναστάτωσαν τον δραστήριο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, σύλλογο;  

Περιλαμβάνονται σε έναν κατάλογο 37 τμημάτων που ιδρύθηκαν το 2019 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ολα (πλην ενός) υπάρχουν μόνο στα χαρτιά. Σε όλες τις περιπτώσεις, χωρίς εξαίρεση, δεν χρησιμοποιήθηκαν για την ίδρυσή τους ακαδημαϊκά κριτήρια, ούτε υπήρξαν μελέτες σκοπιμότητας ή βιωσιμότητας.

Επί παραδείγματι, ουδείς αναρωτήθηκε πώς θα επηρεάσει η ίδρυση τμήματος «διατροφής και διαιτολογίας» στα Ψαχνά τα εννέα αντίστοιχα πανεπιστημιακά τμήματα που λειτουργούν ήδη στη χώρα. Για να γίνει πιο συγκεκριμένο: τι συνέπειες θα έχει για το υψηλού επιπέδου τμήμα «τροφίμων και διατροφής» του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που λειτουργεί στη Λήμνο, η λειτουργία ενός τμήματος με το ίδιο αντικείμενο μόλις 90 χλμ. από το κέντρο της Αθήνας;

Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημανθεί κάτι που αποσιωπάται σχετικά με την άκριτη σπορά πανεπιστημιακών τμημάτων το 2019: καταλήξαμε στην περαιτέρω γιγάντωση των ΑΕΙ που βρίσκονται στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας εις βάρος κυρίως ακριτικών πανεπιστημίων. Εν μια νυκτί το 2019, και μέσω βουλευτικών τροπολογιών της τελευταίας στιγμής, διεγράφησαν εθνικές στρατηγικές δεκαετιών που βρίσκονταν πίσω από την ίδρυση πανεπιστημίων όπως αυτά του Αιγαίου ή του Δημοκριτείου στη Θράκη. Ηταν σε αυτό το πλαίσιο που βρέθηκε και το Πανεπιστήμιο Αθηνών –ένα όνομα-κράχτης ως προς την ποιότητα και την επιστημονική βαρύτητα– στα Ψαχνά Ευβοίας. Εκεί είχε ιδρυθεί το 1986 το ΤΕΙ Χαλκίδας, που το 2013 έγινε ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας και το 2019 εντάχθηκε στο ΕΚΠΑ.

Ο σύλλογος ιδιοκτητών των ενοικιαζομένων στα Ψαχνά που διαμαρτύρεται για τα δύο τμήματα έχει μια ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο (psachna.gr) που δείχνει υψηλό επαγγελματισμό. Εκεί βρίσκονται καταγεγραμμένα όλα τα ακίνητα των μελών του συλλόγου που προσφέρονται προς ενοικίαση στην περιοχή με φωτογραφίες και στοιχεία. Είναι σαφές ότι οι άνθρωποι κάνουν με σοβαρότητα τη δουλειά τους. Είναι περισσότερο σαφές, όμως, ότι παρά τον επαγγελματισμό τους δεν δικαιούνται να έχουν άποψη για τα ακαδημαϊκά κριτήρια αποφάσεων που αφορούν την τύχη ενός πανεπιστημιακού τμήματος.

Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται από την παρέμβαση του συλλόγου είναι τι είδους ανάπτυξη περιμένουμε από ένα πανεπιστημιακό τμήμα.  

Σε μικρές πόλεις είναι σαφές ότι οι τοπικές κοινωνίες προσβλέπουν στα οφέλη που συνδέονται αποκλειστικώς με τη διαμονή και την εστίαση. Είναι χαρακτηριστική η φράση πολλών δημοτικών αρχόντων που ζητούν την ίδρυση πανεπιστημιακών τμημάτων λέγοντας: «Εμείς ένα τμήμα θέλουμε ας διαλέξει το υπουργείο Παιδείας τι τμήμα θα μας στείλει».

Το πανεπιστήμιο δεν είναι, ωστόσο, μόνο καφετέριες και ενοικιαζόμενα για τους φοιτητές. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Βρίσκεται σε μια περιοχή που καλείται να αλλάξει εντελώς το μοντέλο αναπτύξεως που βασίστηκε επί δεκαετίες στον λιγνίτη. Το ΑΕΙ μπορεί να εξελιχθεί σε βασικό πυλώνα αναπτύξεως. Το επιστημονικό δυναμικό και οι απόφοιτοί του αποτελούν εκ των πραγμάτων πόλο έλξεως εταιρειών. Εάν μάλιστα γίνει δεκτή από την Ε.Ε. η επενδυτική πρόταση της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας για την ανάπτυξη τεχνολογίας υδρογόνου και την ευρεία καθημερινή χρήση του στην περιοχή, το πανεπιστήμιο θα έχει βασικό ρόλο στην υλοποίηση.

Γενικότερα, πάντως, η πιο καλή απάντηση για τον τρόπο που μπορούν να συμβάλουν τα πανεπιστήμια στην ανάπτυξη όλης της χώρας είναι...

 

ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: 13χρονη Κρητικοπούλα πρώτευσε σε Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό

 

Διέξοδο στην καραντίνα βρήκε μέσα από τη συγγραφική πένα μια 13χρονη Κρητικοπούλα, όμως δεν φανταζόταν, όταν άρχιζε τη συγγραφή του ιστορικού διηγήματός της, πως αυτό θα της χάριζε την πρώτη θέση στον 17ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό!

Η Μαρίτα Δατσέρη, που μόλις τελείωσε την πρώτη τάξη στο 5ο Γυμνάσιο Ηρακλείου, έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον Βιζυηνό και τον Καβάφη. Όμως δείχνει να έχει επαρκές ταλέντο για να απολαμβάνουν και την ίδια οι αναγνώστες αργότερα!

Στον 17ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, τον οποίο προκήρυξε η Ενωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, η Μαρίτα Δατσέρη συμμετείχε με ένα διήγημα στο οποίο συνομιλεί με όλες τις ηγετικές μορφές του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα.

«Στο διήγημά μου τα πορτρέτα των ηρώων του 1821 ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μου. Είναι ζωντανοί, στέκονται μπροστά μου και συνομιλούν μαζί μου. Περιγράφω όσα μου λένε. Με παραπέμπουν ο ένας στον άλλον και από τα απομεινάρια της μάχης στο Σούλι βρίσκομαι στη θάλασσα και στον Κανάρη, και αμέσως μετά δίπλα στον Κολοκοτρώνη και στη Μαντώ Μαυρογένους που κοιτάζει τον Υψηλάντη!» περιέγραψε η μαθήτρια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Όπως εξήγησε, το γράψιμο την έκανε να νιώσει απελευθερωμένη από την καραντίνα και την απομόνωση.

«Εγώ τουλάχιστον έτσι προσπάθησα να ταξιδέψω και σε αυτό με βοήθησε το διήγημα που έγραψα. Εξαιτίας αυτού κατάφερα αρκετές στιγμές να ξεχάσω τη μουντή καθημερινότητα» είπε η 13χρονη Μαρίτα, η οποία παροτρύνθηκε από τις καθηγήτριές της Μαρία Μάρκου και Χαρίκλεια Πεδιαδίτου και εμπνεύστηκε από μια εργασία των Νέων Ελληνικών και από τα πορτρέτα των ηρώων στον διάδρομο του σχολείου της που κάποιοι θέλουν να εξαφανίσουν…

Σε αυτούς που επιδιώκουν ηθελημένα ή αθέλητα να «γιατρευτούμε» από τη λεγόμενη προγονολατρία και την αναφορά στους εθνικούς ήρωες, η 13χρονη μαθήτρια απαντά αποστομωτικά:

«Νιώθω ότι...

 

Σαν σήμερα (30/6/ΧΧΧΧ)

 

1912: Παγκόσμιο ρεκόρ για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο. Με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» πετά με μέση ταχύτητα 110 χιλιομέτρων την ώρα

1934: «Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Ο Χιτλερ επιβάλλεται,στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας σκοτώνοντας 77 στελέχη του κόμματος ή κατ' άλλους 400

1936: Εκδίδεται το ιστορικό ερωτικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα Παίρνει ο Άνεμος»,

1993: Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης της «Πολιτικής Άνοιξης».
 
 
 

1997: Το Χονγκ Κονγκ ενώνεται με την Κίνα.

1958: Γεννιέται η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου


2020 Πέθανε ο ηθοποιός Διονύσης Μπουλάς.

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΝουΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο παράδεισος του νταραβερτζή


Toυ ΠΕΤΡΟΥ ΛΑΖΟΥ

Η απόφαση της κυβέρνησης να επιδοτηθεί ο εμβολιασμός των νέων 18-25 ετών με €150/άτομο, είναι βαθιά προβληματική.
Για τον απλούστατο λόγο ότι εφαρμόζει κίνητρο για την υλοποίηση μιας ενέργειας η οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. 

Ο εμβολιασμός (όλων και όχι μόνο των νέων) είναι πρώτον η απόλυτη εφαρμογή του ενστίκτου καθώς εξυπηρετεί απόλυτα το ίδιο συμφέρον του ατόμου για την επιβίωσή του και δεύτερο αποτελεί καθήκον προς την κοινωνία η προστασία των αδυνάτων. Τουλάχιστον έτσι μας μάθαιναν στο ελληνικό σχολείο παλιότερα...

Ο ορισμός αμοιβής για την εφαρμογή ενός θεμελιώδους, αρχέγονου ενστίκτου και την τέλεση ενός ύψιστου κοινωνικού καθήκοντος, υποβαθμίζει και προσβάλλει τους πάντες.  

Πρώτα απ’ όλους, τους ίδιους νέους που με "δόλωμα", με "καρότο" αν θέλετε, μερικές δεκάδες ευρώ καλούνται να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να θέλουν αυθόρμητα να πραγματοποιήσουν, μετά την κυβέρνηση που με €150 προσπαθεί να "εξαγοράσει" τη διάθεση και την θέληση της νεολαίας. Πραγματικά πολύ "φθηνό" και πολύ "λίγο".

Τέλος, η απόφαση υποβαθμίζει ολόκληρη την κοινωνία καθώς αφενός επιβραβεύεται μια νοοτροπία που επιβάλλει να παραβλέπονται αρχές και αξίες έναντι χρηματικού τιμήματος (κάποιοι θα μπορούσαν να το πουν εξαγορά συνείδησης) και αφετέρου αποδεικνύεται αδύναμη να καθοδηγήσει τους μελλοντικούς της πυλώνες και να τους θεμελιώσει σε βάσεις πολύ πιο στέρεες, από ένα χαρτζιλίκι-τσοντάρισμα στις διακοπές της νεολαίας.  

Δηλαδή τι θα πρέπει να γίνει αν π.χ. αύριο το πρωί, τα πιτσιρίκια κάθε οικογένειας αρχίσουν ν’ απαιτούν επιπλέον χαρτζιλίκι π.χ.  για να πλένουν τα δόντια τους πρωί και βράδυ; Ή για να διαβάζουν τα μαθήματά τους; 

Άδικο θα έχουν να παραδειγματιστούν από την απόφαση της κυβέρνησης;

Οι υπερασπιστές της απόφασης επικαλούνται την απροθυμία των νέων και την ανάγκη να τους δοθούν κίνητρα για να εμβολιαστούν. Γεγονός το οποίο, με την αναφορά του και μόνο, δείχνει πόσο προβληματική είναι η κατάσταση. Είναι οι ίδιοι που σε διαφορετικές στιγμές αναρωτιούνται, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους, γιατί οι νέοι "κάθονται στις καφετέριες και περιμένουν να τους βάλει ο μπαμπάς στο Δημόσιο"...

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εάν θεωρήσουμε πως ήταν απαραίτητη η παροχή κάποιου κινήτρου για να εμβολιαστούν οι νέοι, υπήρχαν δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) άλλοι τρόποι. Από τη διοργάνωση πάρτι μέχρι την πραγματοποίηση κληρώσεων με "αντικείμενα του πόθου" αυτών των ηλικιών.

Διότι είναι πολύ διαφορετικό να δώσεις από €150 σε 1.000 νέους από το δώσεις σε όλους την ευκαιρία να κερδίσουν π.χ. 2 super cars με τα έξοδα τους πληρωμένα και απαλλαγμένα φορολογίας για τα επόμενα 5 χρόνια! Ή να μπουν στην κληρωτίδα υποτροφίες για προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές σε μεγάλα ξένα αλλά και ελληνικά πανεπιστήμια! Ή η δυνατότητα πραγματοποίησης κάποιας "τρελής" επιθυμίας! Ή, ή, ή, ή...

Πάμπολλοι οι τρόποι να δοθούν πραγματικά κίνητρα, χωρίς να υπάρξει ούτε η παραμικρή αίσθηση συναλλαγής. Όπως είπε κάποτε και μια ψυχή: "Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο".

Δυστυχώς όμως, κάποιοι πολύ "φορτωμένοι" από τα βάρη της εξουσίας...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΝουΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η εκπόρνευση της νεολαίας

  

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε πανικό και προσπαθεί να εξαγοράσει χρόνο πληρώνοντας 150 ευρώ (σε είδος) τους νέους, με λεφτά των γονέων τους – κι αυτά τα λεφτά θα τα πληρώσουν εκείνοι που δεν έχουν για να παραμείνουν στην εξουσία οι πλούσιοι γόνοι που τους υπερφορολογούν. Τα 150 ευρώ ο κ. Μητσοτάκης θα τα «δώσει» με αντίτιμο έναν εμβολιασμό για τον κορονοϊό.


Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να δικαιολογήσει την απόφασή του λέγοντας: «Με την πρώτη δόση εμβολιασμού θα αποκτούν μία προπληρωμένη κάρτα ύψους 150 ευρώ για ταξίδια και για πολιτιστικά δρώμενα. […]Οι νέοι μας θα κάνουν πιο εύκολα διακοπές. Πρόκειται για μία οφειλή προς τη νεολαία, ένα “ευχαριστώ” για την επιμονή τους και την υπομονή τους».

Οι παραπάνω δηλώσεις ήταν πολλά τετριμμένα λόγια, τα οποία προσπάθησαν να συγκαλύψουν μια χυδαία πρόθεση: Η πολιτική εξουσία, αναλαμβάνοντας ρόλο παρηκμασμένου και έκφυλου Ρωμαίου αυτοκράτορα, προσφέρει θεάματα (χωρίς άρτο) στους νέους, με αντάλλαγμα εκείνοι να διαθέσουν το σώμα τους πραγματοποιώντας μια ιατρική πράξη.

Το πολιτικό μήνυμα που στέλνει στην κοινωνία και ειδικά στους νέους ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ανήθικο και μαζί και γελοίο. Αντί να πείσει με επιχειρήματα -κάτι που τον δυσκολεύει ιδιαίτερα λόγω ελλιπούς πολιτικής κατάρτισης-, χρησιμοποιεί το χρηματικό αντάλλαγμα. Εξαγοράζει συνειδήσεις και σώματα μαζί και ουσιαστικά μαθαίνει τους νέους να εκπορνεύονται.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι η οφειλή στη νεολαία είναι μια δωροεπιταγή 150 ευρώ. 

Αυτή την εικόνα σχημάτισε ως γόνος, κληρονόμος της εξουσίας: ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάτσουν να χειροκροτήσουν, να ψηφίσουν, να εμβολιαστούν αντί χρηματικού αντιτίμου. 

Ολα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη αποτιμώνται σε χρήμα και όλα πωλούνται και αγοράζονται.  

Αν ήθελε να ξεπληρώσει οφειλή στη νεολαία...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο άνθρωπος που έδινε ανοιξιάτικα επίδομα για να εξαγοράσει ψήφους και ανενδοίαστα τα βάφτιζε 13η σύνταξη Χριστουγέννων, κατηγορεί τον Μητσοτάκη για το 150ρι !!!

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ

Υπάρχουν απόψεις και απόψεις για το 150άρι που δίνει η κυβέρνηση στους νέους για τον εμβολιασμό. 

Χαμένος κόπος η συζήτηση.

Υπήρξαν και άλλοι πριν από μας διδάξαντες.  

Στο Ισραήλ με το green pass. Στη Νέα Υόρκη με τον δήμαρχο να προσφέρει μέσω συλλόγων 200 δολάρια σε κάθε εμβολιασμένο, ενώ εταιρείες πρόσφεραν δώρα από… μαριχουάνα, αναψυκτικά και μπύρες, ως δωρεάν ενοικίαση ιστιοσανίδων! Στο Χονκ Κονγκ δόθηκε ημερήσια άδεια τους δημοσίους υπαλλήλους. Στο Μάι Τάι της Ταυλάνδης υπήρξε λοταρία με …. αγελάδες. Στο Μακάο -ως πιο κοσμοπολίτικο- έδωσαν δωροεπιταγές. Στη Μόσχα ο δήμαρχος έβαλε σε κλήρο αυτοκίνητα. Στη φτωχή Σερβία ο πρόεδρος Βούτσιτς ανακοίνωσε βοήθεια 3.000 δηναρίων (25 ευρώ) για επιβράβευση. Στο Πεκίνο έδιναν δυο καρτέλες… με αυγά, και σε διάφορες περιοχές της αχανούς χώρας δόθηκαν άλευρα, χαρτομάντηλα, δωρεάν εισιτήρια σε πάρκα, κλπ. Στην Ινδία συλλογικά οι χρυσοχόοι δώριζαν στις εμβολιασμένες, σκουλαρίκια μύτης, ενώ στην Ινδονησία, ως πιο αυταρχικοί βρήκαν τον τρόπο αλλιώς: Μείωση επιδομάτων στους ανεμβολίαστους!

Αυτά είναι λίγες, και απλώς ενδεικτικές, από τις δεκάδες ευφάνταστες πρωτοτυπίες που εξήντλησαν επίσημοι φορείς και μεγάλες εταιρίες σε όλο τον κόσμο, προκειμένου να προσελκύσουν σε εμβολιασμό (τα ανωτέρω είναι πληροφορίες από σοβαρές πηγές, όπως Fortune, Forbes, Guardian, Reuters, κ.α.)

Και πουθενά για τέτοιες πρωτοβουλίες δεν σήκωσε κουρνιαχτό η αντιπολίτευση, επειδή συναισθανόταν την αδήριτη ανάγκη να παρακινηθούν οι λαοί να εμβολιαστούν.

Δεν μας απασχολεί το θέμα από την... βιοηθική του πλευρά, καθώς τέτοια πλευρά για μας δεν υφίσταται, αφού εναπόκειται αβίαστα στην ελεύθερη βούληση των νέων της χώρας μας. Άλλωστε τη «βιοηθική» την ανέλαβε η φιλοσοφία των ελληνικών social media, και την πολιτική αντίθεση ο Τσίπρας.

Ο άνθρωπος που έδινε ανοιξιάτικα επίδομα για να εξαγοράσει ψήφους και ανενδοίαστα τα βάφτιζε 13η σύνταξη Χριστουγέννων, κατηγορεί τον Μητσοτάκη για το 150ρι. Τώρα θυμήθηκε την κοινωνική αλληλεγγύη που δεν εξαγοράζεται;

Όταν ήταν φίσκα οι ΜΕΘ το κόμμα του έκανε πορείες, δεχόμενος ο ίδιος το ρίσκο. Δεν υπήρξε πουθενά τέτοια αντιπολίτευση. Υπήρξαν πολιτικές αντιθέσεις για τον ιό και πορείες από ακροδεξιά κόμματα (όπως η AFD της Γερμανίας). Αλλά εκείνοι πίστευαν ότι ο ιός ήταν μούφα. Κόμμα που να πιστεύει ότι ο ιός όντως υπάρχει και την ίδια στιγμή να καλεί σε συγκεντρώσεις, μόνο ένα στον πλανήτη!

Λογικό να εξακολουθεί να κάνει… αντιπολίτευση του «ιού». Θα το έκανε και στα πάνω του, πόσο μάλλον τώρα που είναι στριμωγμένος.

Η πανσπερμία του ΣΥΡΙΖΑ τώρα φαίνεται.  

Οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν την απομάγευση του Τσίπρα, και αυτό το εισπράττουν τα στελέχη. Και προβάλουν τις δικές τους αντιρρήσεις, το ίδιο ανορθολογικές με του Τσίπρα, αλλά τουλάχιστον διαθέτουν το τεκμήριο της πολιτικής «ειλικρίνειας» - συνυφασμένο φυσικά με τις ιδεολογικές τους εμμονές.

Σαν την περίπτωση του Ελληνικού, ας πούμε. Ο κόσμος θέλει δουλειές, εύχεται να ανοίξει το Ελληνικό, αλλά ο Φίλης, ο Δρίτσας, ο Τσακαλώτος κ.α. ήταν αντίθετοι. Και όσο για τον προβληματισμό που εξέφραζαν, εάν είναι σωστή η επένδυση, 4,5 χρόνια ήταν κυβέρνηση. Ας εφάρμοζαν τη δική τους πρόταση, βασισμένη στη μελέτη του δικού τους Μπελαβίλα. Αυτοί δεν έκαναν εντελώς τίποτα, και τη ώρα που πήγαινε να ανοίξει το έργο έλεγαν όχι!

Ή σαν προχθές πάλι, που στελέχη της αριστερής πτέρυγας («Ομπρέλα» και «53» - βαριά ονόματα που πέρασαν από υπουργοί, όπως Φίλης, Τσακαλώτος, Σκουρλέτης, Βίτσας, Βούτσης, κ.α.) στο Πολιτικό Συμβούλιο απαίτησαν να μην ψηφίσει το κόμμα την οικονομική ενίσχυση για την Fraport.

Το γεγονός ότι ήταν δική τους σύμβαση, δεν τους πτόησε. Αφού πέρασαν από τις άνετες υπουργικές πολυθρόνες, τώρα που τις έχασαν ξαναβρήκαν τον αντισυστημικό εαυτό τους, σύμφωνα με τον οποίο οι συμβάσεις του αστικού κράτους (υπογεγραμμένες από τους ίδιους) δεν διέπονται από την ηθική της συνέπειας, και δεν δεσμεύουν τους υπογράψαντες… εκπροσώπους του λαού (έτσι θεωρούν εαυτούς, όχι επειδή είναι κοινοβουλευτικοί πατέρες, απλώς επειδή είναι αριστεροί!).

Τελικά, έσυραν τον Τσίπρα στο «παρών», κάτι που αποτελεί εσωκομματική ήττα του. Καταδεικνύει ότι δεν είναι ο άλλοτε πανίσχυρος. Είναι αναγκασμένος να συμβιβάζεται με τους συντρόφους του.

Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι καιροί που δεν του άρεσε η απόφαση των συνέδρων και έβαλε ένα ολόκληρο συνεδριακό σώμα να ψηφίσει κατά τη βούλησή του!

Συνάμα όμως καταδεικνύεται και...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: «Αυτό το Facebook μπορεί να μας εξηγήσει;»

 


Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΟΥΛΓΕΡΙΔΗ

Προς στιγμήν, ενσκήπτει ο πειρασμός: αναρωτιέσαι αν όντως το Facebook επέβαλε τριήμερη αφωνία στον Παύλο Πολάκη ή αν πρόκειται για αυτοσχέδιο τρολάρισμα που θα ζήλευαν οι Μόντι Πάιθον της νέας εποχής.  

Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων, όμως, όταν ο ίδιος ο παθών ξέσπασε με το ακοπιάριστο ύφος του προσθέτοντας στα περασμένα μεγαλεία και εκείνο της λογοκρισίας στον προσωπικό του λογαριασμό;  

Ο μέχρι πρότινος προνομιακός χώρος για την απύλωτη ψυχοσύνθεση έβαλε βέτο στη «φωνή του λαού». Παρέλαβε κήρυκα και παρέδωσε «καρυδωμένο λαρύγγι».

Από μία άλλη οπτική, η σύγκρουση αυτή άργησε. 

Ο Πολάκης δεν τη φοβόταν. Αντιθέτως, ίσως και να τη χρειαζόταν. Μέσα στην – συγκρατημένη για τα κυβικά του – παράγραφο πρόλαβε να χωρέσει πολλά από τα παραπονεμένα λόγια ενός που τον φιμώσανε.  

Πρώτα απ’ όλα, την καταγγελία για «δολοφονία χαρακτήρα», που εσχάτως έχει πέσει σαν σπίθα στα σπαρτά του Facebook. O κανόνας μάλιστα λέει ότι επικαλούνται δολοφονία χαρακτήρος όσοι προηγουμένως έχουν ξιφουλκήσει κατά διαφόρων χαρακτήρων. Στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, ο Νίκος Μωραΐτης ένιωσε την ψυχρή ανάσα των «δολοφόνων» ύστερα από δική του ανάρτηση, όπου κατάφερε να χωρέσει στην ίδια πρόταση το όνομα της υπουργού Πολιτισμού με την περιγραφή «ντυμένη ψυγείο» και να της χρεώσει το χουντικό κιτς που έχει κατακλύσει όλη τη χώρα (ευτυχώς όχι ακόμη το έντεχνο τραγούδι, το έντεχνο χιούμορ και τον «έντεχνο» σχολιασμό της επικαιρότητας).

Ο Πολάκης χώρεσε επίσης τη θεωρία περί «κομμάτων – μπαταχτσήδων», χωρίς την οποία επικρατεί ξεραΐλα στο ψηφιακό δικαστήριο («επιστρατεύτηκαν τα γνωστά νεοδημοκρατικά τρολ των (καταχρεωμένων στις τράπεζες) υπογείων της Πειραιώς») και την πάντα επίκαιρη αιχμή προς την ελίτ της τεχνολογίας: «Αυτό το Facebook μπορεί να μας εξηγήσει πώς στοιχειοθετείται η παράβαση των όρων που «αφορούν σε παρενόχληση και εκφοβισμό» στις αναρτήσεις μου;». Με δεδομένη την πολυπραγμοσύνη του Μαρκ Ζάκερμπεργκ, εδώ έχουμε καραμπινάτη περίπτωση «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Ψεκαστικά τσιτάτα

Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε κι αυτό: στρέφονται εναντίον των social media όσοι νομιμοποίησαν τη γραμμή πυρός τους. Καταγγέλλουν τις ανθρωποφαγικές τάσεις πρόσωπα που καταγγέλλονται ότι πρωτοστατούν στις ψηφιακές πυρές. Με ένα τσιτάτο ψεκαστικό. Με έναν κανιβαλικό εξυπνακισμό. Με υπότιτλους που εξαργυρώνονται στο μελλοντικό ταμείο. Με μνησικακία και εχθρότητα ακαταπαύστως.

Το ζήτημα θα ήταν μεμονωμένο έως και αδιάφορο εάν δεν συνιστούσε ένα παράλληλο σύμπαν στο είδος αντιπολίτευσης που ασκείται στη χώρα. Μέχρι να συγκροτηθεί ένα ρεαλιστικό πλάνο, αντιπολίτευση είναι ό,τι παράγει θόρυβο. Από το εργασιακό και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ως τα ντεφιλέ μόδας και το έγκλημα στα Γλυκά Νερά.

Ακόμη και η πολακική ερμηνεία για τους εμβολιασμούς (στο όνομα της οποίας πάντως ο πρώην υπουργός έβαλε και εναντίον συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ «που το παίζουν παντογνώστες»). Παραγνωρίζεται έτσι ένας βασικός κανόνας της επικοινωνίας, σύμφωνα με τον οποίο ο βόμβος επικαλύπτει το μήνυμα.  

Ο Πολάκης φωνασκεί εναντίον του απρόσωπου Facebook, όπως και άλλοι «αναξιοπαθούντες» πριν από αυτόν. Το μήνυμα χάνεται μέσα στη χοάνη. Ξεχνιέται.  

Κι ύστερα...

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το δίλημμα του «μισού κόμματος»

 

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Μιλώντας στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας είπε μια ωραία κουβέντα.

«Περνάμε σε μια νέα φάση, όπου η πανδημία είναι παρούσα αλλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της».

Εχει δίκιο. Πρόσθεσε όμως ότι «ξεπαγώνει ο πολιτικός χρόνος και ανοίγει η πολιτική αντιπαράθεση» και ότι τώρα πλέον «θα κριθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί της επόμενης κάλπης» (23/6).

Σε αυτό δεν ξέρω αν έχει δίκιο αλλά έπρεπε να το πει. Αν μη τι άλλο για να διασκεδάσει την εντύπωση ότι στην «επόμενη κάλπη» πάει χαμένος από τα αποδυτήρια.

Διότι το βασικό πρόβλημα του Τσίπρα δεν είναι το πάγωμα του πολιτικού χρόνου (που ασφαλώς ισχύει…) αλλά η επόμενη κάλπη.

Μια κάλπη που θα είναι με απλή αναλογική και για την οποία κανείς έως τώρα δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς επιδιώκει.

-Να διαμορφώσει έναν «συνασπισμό εξουσίας» απέναντι στον Μητσοτάκη; Αλλά με ποιους; Και πώς θα προκύψουν συσχετισμοί εξουσίας σε μια Βουλή απλής αναλογικής;

-Ή να διασφαλίσει μια καλή (και καθαρή…) δεύτερη θέση ώστε μετά «βλέποντας και κάνοντας»;

Να πάει δηλαδή με τους άλλους της αντιπολίτευσης ή να πάει εναντίον των άλλων της αντιπολίτευσης;

Η σύγχυση φαίνεται καλύτερα αν κοιτάξει κανείς τους απέναντι.

Διότι ο Μητσοτάκης δεν έχει τέτοιες σκοτούρες. Η στρατηγική του είναι σχεδόν μονόδρομος: μια στρατηγική αυτοδυναμίας.

Με την ασφάλεια του φαβορί επανέφερε το παλαιότερο και λιγότερο αναλογικό εκλογικό σύστημα. Ετοιμάζεται για «εκλογές δύο γύρων». Και έχει καταστήσει σαφές ότι αυτό θα επιδιώξει. Απλά πράγματα.

Γι΄ αυτό άλλωστε (σε αντίθεση με τον Τσίπρα) ελάχιστο ενδιαφέρον δείχνει για την εσωκομματική αναμέτρηση στο ΚΙΝΑΛ. Αλλο μαγαζί.

Την πολυτέλεια αυτήν δεν τη διαθέτει ο Τσίπρας.

Σε ένα «σύστημα ενάμισι κόμματος» (όπως είναι το σημερινό…) είναι προφανές ότι το «μισό κόμμα» έχει μεγάλη δυσκολία να αναπτύξει μια πειστική στρατηγική.

Για να μείνει στο παιχνίδι πρέπει να δείχνει ότι είναι στο παιχνίδι ενώ την ίδια στιγμή όλοι ξέρουν ότι δεν είναι.

Αν προσπαθήσει μόνο του, δύσκολα θα πείσει την κοινωνία. 

Αν προσπαθήσει με άλλους, δύσκολα θα πειστούν οι άλλοι να ακολουθήσουν.

Γι΄ αυτό κι ο Τσίπρας (που αντιλαμβάνεται ότι δεν τον ακούν ηλίθιοι…) είπε περίπου ότι «τίποτα δεν έχει κριθεί» διότι στη χώρα επικρατούσαν ειδικές συνθήκες. Κι ότι «τώρα θα διαμορφωθούν οι εκλογικοί συσχετισμοί».

Είναι η θεωρία της «νέας φάσης». Παρόλο που τίποτα προς το παρόν δεν προμηνύει ότι θα είναι ευνοϊκότερη για την αντιπολίτευση από την προηγούμενη.

Το θέμα φυσικά δεν είναι ρητορικό. Κακά τα ψέματα, πλησιάζοντας στις εκλογές τα κόμματα πρέπει να αποκαλύψουν τι ζητούν από τους ψηφοφόρους.

Και ο μεν Μητσοτάκης έχει μια σαφή στρατηγική και ένα συγκεκριμένο αφήγημα. Οποιος πειστεί, θα τον ψηφίσει.

Αντιθέτως δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο τι ακριβώς θα πει ο Τσίπρας την κρίσιμη στιγμή.  

Ψηφίστε με να κυβερνήσω; 

Μόνος; Με κάποιους άλλους; 

Ψηφίστε με να αντιπολιτευτώ; 

Ψηφίστε με να φύγει ο Μητσοτάκης;  

Αλλά τότε...