ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Λίγα λόγια για το Πολυτεχνείο "κατόπιν εορτής"...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
dtheodoro@hotmail.com

Έχουν περάσει σαράντα πέντε χρόνια

Είναι πολλά για εμάς που ζούμε και πολύ λίγα για αυτούς που έρχονται πίσω από μας …

Ο καθένας έχει τον τρόπο του να διαβάζει την ιστορία και πάνω από όλα έχει τον τρόπο του να διαβάζει τα γεγονότα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν παρόν

Πάντα ο μύθος παραμονεύει και δυστυχώς κάνει τα χατίρια σε όλους

Σιγά μη την γλύτωνε το «Πολυτεχνείο»

Και είναι σίγουρο ότι δεν την γλύτωσε

Όλοι έκαναν τις προσπάθειες τους από τις πρώτες μέρες και το αποτέλεσμα τους έχει δικαιώσει όλους

Όσοι αυτήν την στιγμή επιβουλεύονται το «Πολυτεχνείο» και όσοι το υπερασπίζονται φοβάμαι ότι έχουν πέσει στην ίδια παγίδα

Το «Πολυτεχνείο» είναι πολύ δύσκολο να υπακούσει σε μονοσήμαντες ερμηνείες και δυστυχώς όλα τα πολιτικά γεγονότα διαχρονικά με αυτόν τον τρόπο τα ερμηνεύουμε

Οι εορταστικές εκδηλώσεις οι λιτανείες και τα εξαπτέρυγα κάθε φορά κατακερματίζουν το νόημα

Η γενιά του Πολυτεχνείου φεύγει……

Κάποιοι άφησαν υποθήκες σε όσους καταλαβαίνουν

Οι υπόλοιποι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πώς χάθηκε ένα ταλέντο

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΟΛΩΣΗ

Από μικρός, το όνειρό μου ήταν να γίνω σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Πρότυπό μου, ήταν ο πρωτοπόρος Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ αρχικώς και μετά ο Αχιλλέας Μαδράς, του οποίου το όνομα αν το διαβάσεις ανάποδα, προκύπτει το…  «σαρδάμ». Αργότερα, μου άρεσε και ο Καραγκιόζης.

Μέχρι να πάω σχολείο, έφτιαχνα πρόχειρες θεατρικές σκηνές, χρησιμοποιώντας φορέματα της μητέρας μου, που τα έκοβα και τα έκανα αυλαίες και σκηνικά,  για τα θέατρα που σκάρωνα. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα δεν το έμαθα ποτέ. Θυμάμαι όμως ότι η μακαρίτισσα η μάνα μου, μού είχε αργάσει το τομάρι στο ξύλο και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Τότε βλέπετε δεν υπήρχαν οι ΜΚΟ να με σώσουν. Όταν γύριζε  ο πατέρας μου από την δουλειά, του έκανα τα παράπονα μου και ακολουθούσε δεύτερο ημίχρονο ξύλου… Είναι γεγονός, ότι τότε οι άνθρωποι ήταν απαίδευτοι. Πάντως το ηθικόν δίδαγμα όλων αυτών, ήταν ότι η τέχνη απαιτεί θυσίες.

Όταν πήγα στο Δημοτικό, άρχισε να φαίνεται το ταλέντο μου, κυρίως στην υποκριτική. Ο πρώτος ρόλος που μου ανέθεσαν, στην Τρίτη τάξη, ήταν στην Χριστουγεννιάτικη παράσταση, να κάνω ένα πρόβατο που στεκόταν δίπλα στη φάτνη, που κάποια  στιγμή έλεγε  «Μπε». Συμπαθητικός διάλογος, αλλά  τα πράγματα βελτιώθηκαν αφού στην Τετάρτη, μου ανέθεσαν το ρόλο ενός βοδιού, πάλι στη φάτνη, που μούγκριζα τρεις φορές. Αργότερα στην Πέμπτη τάξη και στην αποκριάτικη γιορτή, έπαιξα τον ρόλο της λαγάνας, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία.

Στο Γυμνάσιο, οι καθηγητές μου είδαν το ταλέντο μου και στην γιορτή της 25ης Μαρτίου μου ανέθεσαν τον ρόλο του Βεληγκέκα και έλεγα όλο «πο για - πο για» και στο τέλος με έσπασαν στο ξύλο οι συμμαθητές μου, που νόμισαν ότι ήμουν κρυφοτουρκαλβανός. Πάλι ήταν εμφανής η απουσία των ΜΚΟ…

Στις 28 Οκτωβρίου που γιορτάζαμε το ΟΧΙ που είπε ο λαός (!!!) έπαιξα έναν ιταλό στρατιώτη, που έλεγε: «Mamma mia. Με φάγανε». Προφανώς τα ιταλικά του μεταφραστή, φθάνανε μέχρι το Mamma mia. Στο διάλειμμα πάλι ξύλο γιατί, λέει, αφού ήμουν ιταλός στρατιώτης, δεν μπορεί, θα είχα  σκοτώσει Έλληνες. Τότε ήταν έγκλημα να σκοτώνεις Έλληνες. Τώρα είναι απλώς προοδευτισμός.

Μόλις τελείωσα το γυμνάσιο (λύκειο δεν είχαμε τότε), έδωσα 4 φορές εισαγωγικές εξετάσεις εδώ, αλλά δεν ‘’μπήκα’’ πουθενά. Τότε για να ‘’μπεις’’ σε ανωτάτη σχολή, έπρεπε να γράψεις από 10 κι’ απάνω. Σήμερα, αρκεί το 2.
Είδε κι’ απόειδε ο πατέρας μου κι’ αποφάσισε να με στείλει στο εξωτερικό, να σπουδάσω γιατρός. Τι γιατρός, που εγώ δεν μπορούσα να σπουδάσω μήτε άλογο. Πάντως βρήκα ένα θεατρικό εργαστήρι, που αναλάμβανε να κάνει τα ψώνια ψωνάρες. Εκεί γνώρισα και τον μεγάλο Γιαν Φαμπρ. Εκείνον τον ανεκδιήγητο Βέλγο, που πυροβόλαγε τις γάτες για πλάκα και που μας είχε φέρει ο υπουργός πολιτισμού (και καλά) του ΣΥΡΙΖΑ Μπαλτάς, για να μας εκπολιτίσει. Πήρα πολλά απ’ αυτόν, ιδίως από τα παλλόμενα πέη…

Όταν γύρισα στην Ελλάδα, ο γέρος μου, ζήτησε το πτυχίο για να το κορνιζάρει και να μου ανοίξει το ιατρείο. Μόλις έμαθε τα καθέκαστα, παρά λίγο να μου ανοίξει το λάκκο.

Έτσι έφυγα από το σπίτι και κατέβηκα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα Εξάρχεια, πριν τα… καθαρίσει ο Χρυσοχοίδης  (πώς;). Εκεί βρήκα τον παράδεισό μου και άρχισα να ανεβάζω παραστάσεις σε θέατρα των 10 θέσεων, με 2 θεατές και ένα ηθοποιό. Φυσικά εμένα. Δεν μπορείς να πεις ότι απαυτόθηκα στο χρήμα, ούτε ότι η καριέρα μου εκτοξεύτηκε, αλλά ήταν μια αρχή. Έτσι σκέφτηκα να εμφανισθώ στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΚΚΕ και απευθύνθηκα στο Περισσό. Εκεί με ρώτησαν διάφορα πράγματα για την μέχρι τότε ζωή μου και με έβαλαν να απαγγείλω μερικά αποσπάσματα από το «Κεφάλαιο». Ευτυχώς τα είχα μάθει όταν σπούδαζα (λέμε τώρα) γιατρός στο εξωτερικό.  

Στο πρώτο φεστιβάλ, μου είπαν ότι θα κάνω ένα μέλος του κόμματος και με έντυσαν κούτσουρο. Στο δεύτερο μου ζήτησαν να ντυθώ Λένιν, στο τρίτο Παπαρήγα και στο τέλος Κουτσούμπας.

Ομολογώ ότι ψιλοαπογοητέυτηκα, διότι είδα ότι το ταλέντο μου δεν είχε εκτιμηθεί δεόντως. Έτσι έκανα την αυτοκριτική μου. Ξέρετε αυτό που κάνουν οι προοδευτικοί (!) που είχαν εκτελέσει καμιά εκατοστή πατριώτες στον συμμοριτοπόλεμο και κάνουν την αυτοκριτική τους και… αθώος ο κατηγορούμενος. Έτσι λοιπόν κατέληξα ότι για να ‘’φανώ’’ έπρεπε να παρουσιάσω κάτι πρωτοποριακό. Έστω και κόντρα στο ρεύμα της εποχής. 

Το ερώτημα είναι τι.

Στην αρχή είπα να ανεβάσω ένα έργο που Αφγανοί θα μεταδίδουν τον πολιτισμό τους στους Έλληνες και όποιον δεν προσέχει στο μάθημα να τον περνάνε λεπίδι. Ήτανε λίγο μακάβριο και το άφησα. 

Μετά σκέφτηκα να ανεβάσω ένα δράμα, που η κεντρική του ιδέα θα είναι η κ. Ντόρα να τρώει σουβλάκια και στον κ. Κουμουτσάκο να μη δίνει. Σκέφτηκα όμως, ότι θα ξεσηκωθούν οι κουλουράδες και οι τυροπιτάδες, επειδή θα κάνω διαφήμιση στα σουβλάκια εις βάρος των προϊόντων τους. Έτσι, το άφησα κι’ αυτό.

Είπα να ετοιμάσω και ένα πορνό, που να δείχνει πώς οι λαθρομετανάστες θα συντελέσουν στην λύση του δημογραφικού μας προβλήματος, που είπε και ο πρωθυπουργός. Αλλά φοβήθηκα ότι μπορεί ο κ. Χρυσοχοίδης να έφερνε τον 15χρονο γιό του να το παρακολουθήσει και το άφησα.

Είχα πέσει σε τέλειο μπλακ άουτ, όταν...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΑΛΗΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο πρωτογονισμός του «ασύλου»

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Ο Μπαμπινιώτης ορίζει: «Λειτουργικός αναλφαβητισμός είναι η ελλιπής γνώση της μητρικής γλώσσας (λεξιλογίου, γραμματικής κ.λπ.) που μειώνει την ικανότητα και αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας. Γενικότερα, είναι η άγνοια στοιχείων που επιτρέπουν σε κάποιον να προσανατολίζεται σωστά στην κοινωνία, να κατανοεί τον κόσμο και την εποχή του επαρκώς».

Το αντίστοιχο λήμμα στο Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας, της Ακαδημίας Αθηνών, λέει για τον λειτουργικό αναλφαβητισμό: «Είναι η έλλειψη βασικών δεξιοτήτων που σχετίζονται με το διάβασμα, το γράψιμο και την αρίθμηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει κάποιος τα προβλήματα της καθημερινής ζωής».

Και οι δυο αυτοί λεξικολογικοί ορισμοί παραπέμπουν σε ένα κρίσιμο κοινωνικό σύμπτωμα: Στην περίπτωση ατόμων ή περιθωριακών μειονοτικών ομάδων, που αδυνατούν να κατανοήσουν τις λέξεις της καθημερινής γλώσσας με το νόημα που τους αποδίδει η ετυμολογική τους σύσταση, η ιστορική τους χρήση και η κοινωνική πρακτική. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η ζωή δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κώδικα κοινής συνεννόησης, είναι αδύνατο να κοινωνηθούν οι ανάγκες, να υπάρξει συλλογικός βίος, αδύνατο να συνεννοηθούμε για τα κοινά μας προβλήματα, χωρίς επαρκή γλωσσική κατάρτιση.

Ομως η διδασκαλία των λεγόμενων «γλωσσικών μαθημάτων» στο σχολείο υποβαθμίζεται θελημένα, προγραμματικά και ακατάσχετα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ωσάν να μην έχει αντιληφθεί η ελλαδική κοινωνία ότι άνθρωπος χωρίς γλώσσα είναι άνθρωπος χωρίς σκέψη, άβουλος και αστόχαστος, έρμαιο των ενστίκτων του και της κάθε προπαγάνδας. Για να είναι αρεστή μόνο και όχι οικοδομητική και καρποφόρα η εκπαιδευτική πολιτική κάθε κυβέρνησης, ευτελίζονται τα γλωσσικά μαθήματα – τα παιδιά ασκούνται σε παιγνιώδεις εκφραστικές επιλογές, δεν μαθαίνουν πουθενά πώς χτίζεται μια αποδεικτική σύνθεση, πώς συγκροτείται ένα επιχείρημα, πώς κρίνεται η γνωστική βεβαιότητα και διαφέρει από την απατηλή εντύπωση.

Τα κόμματα και η αγορά θέλουν άσκεφτους καταναλωτές εντυπώσεων, με καταργημένη τη σκέψη, την κρίση, τη θέληση. 


 Διερωτηθήκαμε ποτέ, γιατί αυτό το αστρονομικό κόστος κάθε μέρα ενός δεύτερου, «αθλητικού» δελτίου ειδήσεων σε κάθε κανάλι.  


Γιατί απλόχωρες και λαμπρές εγκαταστάσεις γηπέδων δίπλα σε τρισάθλια σχολικά κτίρια ή σε υπερμεγέθη σχολεία - στρατώνες, εφιάλτες για την παιδική ψυχολογία


Δεν πονηρευόμαστε ότι είναι για τους ίδιους λόγους, που κάθε κυβέρνηση δίνει άδειες λειτουργίας σε περίπου τριάντα τηλεοπτικά κανάλια και σε πολλαπλάσια ραδιόφωνα, μόνο για να πουλάνε μικρο-πραμάτειες της συμφοράς και της ντροπής – εικόνα όχι τριτοκοσμική, αλλά εσκεμμένης καφρίλας, συλλογικής ευτέλειας και εκβαρβάρωσης.

Η εξηλιθίωση των «μαζών» ποιον συμφέρει; 


Ολοφάνερα και αποκλειστικά: τους πολιτικούς και την αγοράΘέλουν και οι δυο τον οπαδό ή τον καταναλωτή ηλίθιο, έρμαιο των εντυπώσεων. Δίχως γλώσσα, δηλαδή δίχως σκέψη και κρίση, να του υπαγορεύουν «πληροφόρηση» και «απόψεις» η προπαγάνδα και η διαφήμιση. Τόσο στη θεσμική συγκρότηση όσο και στη λειτουργία της σχολικής και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης θεωρείται «προοδευτικός» ο μηδενισμός της συνεννόησης, η ανυπαρξία σχέσεων κοινωνίας, αυτονόητη η βία επιβολής της ατομοκεντρικής ασυδοσίας. Και όχι απλώς θεωρείται. Γίνεται όπλο μάχης ο «λειτουργικός αναλφαβητισμός», μπαϊράκι για την επιθετική κατάργηση της κοινωνικής συνοχής, για την έμπρακτη ακύρωση του οποιουδήποτε κώδικα συνεννόησης.

Τι σημαίνει η λέξη «δικαίωμα», με ποιο νόημα την προίκισε η ετυμολογική της σύσταση, η ιστορική της χρήση, η κοινωνική πρακτική; 


«Δικαίωμα» ονομάζουμε την ατομική αξίωση που κατοχυρώνεται από κάποιο θεσμοθετημένο Δίκαιο. Ενας, συμφωνημένος από όλους, Κώδικας Δικαίου κατοχυρώνει τις ατομικές απαιτήσεις, τις καθιστά «εξαναγκαστές κατά πάντων», περιορίζοντας -  οριοθετώντας όμως την αμετρία της εγωκεντρικής αυθαιρεσίας.

Μεταφερθείτε τώρα στην τρέχουσα νεοελληνική καρικατούρα: Ο εντεταλμένος θεσμός εφαρμογής του κοινωνικού Δικαίου (η αστυνομία) εντοπίζει μέσα σε χώρους ιδρύματος κοινωνικού (σε πανεπιστήμιο) συγκεντρωμένο υλικό, προορισμένο για την τέλεση κακουργημάτων (τραυματισμό ή και θανάτωση συνανθρώπων). Η στοιχειώδης λογική απαιτεί ανίχνευση - έρευνα, αστυνομική και διοικητική, η πρυτανεία κρίνει ότι απαιτείται διακοπή της λειτουργίας του πανεπιστημίου για μια εβδομάδα.

Κάποια ομάδα φοιτητών διαφωνεί με την απόφαση της πρυτανείας


Δεν διαδηλώνουν τη διαφωνία τους ούτε την καταθέτουν με γραπτό κείμενο. Σπάζουν τις κλειδαριές και προχωρούν σε «κατάληψη» του πανεπιστημιακού κτιρίου. 


Πώς δικαιολογούν την αυθαιρεσία τους; 


Μπήκε, λένε, η αστυνομία στο πανεπιστήμιο, επομένως παραβιάστηκε το ακαδημαϊκό «άσυλο»!  


Τι είναι το «άσυλο»;  


Δεν έχουν ορισμό, δεν καταλαβαίνουν. Ο πρωτογονισμός τους προβάλλει την ενστικτώδη επιθυμία, όχι τη λογική διασάφηση. «Ασυλο θα πει, να μην μπαίνει ποτέ η αστυνομία στο πανεπιστήμιο, ούτε για να αναχαιτίσει έγκλημα»αυτό ορίζει ο πρωτογονισμός.

Ποιος θα τους διδάξει, τώρα πια, τη στοιχειώδη λογική των ορισμών; 


Ασυλο λέμε...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πότε θα μεγαλώσετε, σύντροφοι;

Γράφει ο ΔΡΑΣΤΗΣ

Θα περίμενε κανείς ότι μετά από μία δεκαετία μεγάλης ταλαιπωρίας, όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, τουλάχιστον οι ενήλικες, θα είχαν αποκομίσει ορισμένα διδάγματα και θα είχαν αντιληφθεί τι ήταν αυτό που μας οδήγησε στο να γίνουμε οι ζήτουλες της Ευρώπης και τα πειραματόζωα των διάφορων "μάγων" των οικονομικών επιστημών, αλλοδαπών και ημεδαπών.

Έφταιγε απλά ότι ξοδεύαμε ως κράτος πολύ περισσότερα από αυτά που βγάζαμε. Και θα έπρεπε να το περιμένουμε, ότι κάποτε αυτοί που μας δάνειζαν θα ζήταγαν πίσω τα δανεικά.

Ακόμη περισσότερο, μετά από τέσσερα και μισό χρόνια "αριστερής" κυβέρνησης, όλοι θα έπρεπε να έχουν καταλάβει ότι τα φούμαρα περί "επαναστατικότητας" και "αντίστασης" που πούλαγε η Αριστερά για δεκαετίες δεν ήταν παρά το δόλωμα για να τσιμπάνε οι αφελείς και αναξιοπαθούντες με μόνο σκοπό να επωφελούνται με αξιώματα και θέσεις εξουσίας οι επιτήδειοι ηγέτες του "κινήματος" και οι παρατρεχάμενοί τους.

Όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν οι μαγικές επαναστατικές συνταγές του Γιάνη του μερακλή που μας έβγαλαν από την οικονομική καραντίνα, ούτε οι μαρξιστικές θεωρίες του Ευκλείδη, αλλά η εφαρμογή των μνημονίων. Δεν ήταν ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ήταν εθελόδουλοι, αλλά ότι δεν είχαμε τη δύναμη ως χώρα να απαιτήσουμε και να λάβουμε διαφορετική μεταχείριση. Με την ουρά στα σκέλια γύρισε ο Τσίπρας τον Ιούλιο του 2015 και αναδείχθηκε ως ο πιο επιτυχημένος μνημονιακός πρωθυπουργός και ως ο πιο πειθήνιος και υπάκουος "συνεργάτης" της κυρίας Μέρκελ στα χρόνια που ακολούθησαν.

Όσο για τα εσωτερικά ζητήματα, ο ευτελισμός αξιών και θεσμών ήταν ίσως η μόνη συνεπής πολιτική πρακτική που ακολουθήθηκε στο διάστημα που κυβέρνησαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Απαξίωση της Αριστείας, χάρες στους πάσης φύσεως εγκληματίες με αποφυλακίσεις και μειώσεις ποινών, παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη με στόχο τους πολιτικούς αντιπάλους, ευνουχισμός της Αστυνομίας και κλονισμός του αισθήματος ασφάλειας, ανοχή στους μπαχαλάκηδες και τους καταληψίες, κωλυσιεργία στις μεγάλες επενδύσεις στα όρια της δολιοφθοράς.

Από όλα αυτά λοιπόν τι μας έμεινε; 

Σε τι αλλάξαμε; 

Τι μάθαμε εμείς, τι διδάξαμε στα παιδιά μας;  

Φαίνεται ότι κάποιοι δεν έμαθαν και δεν κατάλαβαν τίποτε. Αιώνιοι έφηβοι, κολλημένοι σε ανώριμες απόψεις και ανεφάρμοστες ή ακόμη και καταστροφικές θεωρίες για την οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική, την ανθρώπινη φύση.

Το νιώσαμε λίγο τον περασμένο Ιούλιο, όταν ο πιο αναξιόπιστος, ασυνεπής και ανίκανος πολιτικός αρχηγός που έλαβε το πρωθυπουργικό αξίωμα μεταπολιτευτικά, ανταμείφθηκε με ένα ποσοστό άνω του 30% στις βουλευτικές εκλογές.  

Αναρωτηθήκαμε τότε, εμείς οι υπόλοιποι, για ποιο λόγο, ποιοι είναι αυτοί που επικροτούν την αποθέωση του λαϊκισμού, της ανευθυνότητας και της υποκρισίας;

Το καταλάβαμε και πριν από λίγες εβδομάδες όταν δύο χούφτες ασεβείς, ανεπίγνωστοι, ηθοποιοί τετάρτης κατηγορίας παρεισέφρησαν στην μαθητική παρέλαση και προσπάθησαν να εξευτελίσουν τον παραδοσιακό εορτασμό της εθνικής επετείου αντιγράφοντας παλαιομοδίτικα σκετσάκια της δεκαετίας του ’70. Οι συγκεκριμένες βρήκαν μεγάλη υποστήριξη από "προοδευτικούς" δημοσιογράφους και πολιτικούς, αφού όπως ειπώθηκε ο σκοπός τους ήταν να καταγγείλουν τον αναχρονιστικό και μιλιταριστικό θεσμό της παρέλασης των μαθητών. Οι ίδιοι άνθρωποι βέβαια δεν θα τολμούσαν ποτέ να κάνουν κάτι παρόμοιο στην καθιερωμένη παρέλαση των ομοφυλοφίλων, ούτε καν να σχολιάσουν το θέαμα στο γνωστό πια gay parade. Οι ίδιοι πάλι, δεν έχουν σκεφτεί ποτέ εν έτει 2019 να χαρακτηρίσουν ξεπερασμένα τα ογκώδη και πολυέξοδα κομματικά συνέδρια, απομεινάρια μίας γραφειοκρατικής, συγκεντρωτικής αντίληψης του περασμένου αιώνα που γνώρισε κάποτε μεγάλες δόξες στις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού.

Το αντιληφθήκαμε και όταν οι βαρύμαγκες βουλευτές, πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, αρνήθηκαν να αποδεχθούν τον αποκλεισμό τους από την εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο της προσπάθειας χειραγώγησης της Δικαιοσύνης και απείλησαν με τσαμπουκάδες μέσα στη Βουλή αν κάποιος τους αναγκάσει να πειθαρχήσουν στην απόφαση της πλειοψηφίας, αυτοί οι "ανυπόταχτοι".

Το σκεφτήκαμε και όταν ακούσαμε τις απειλές των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, ότι θα μας βυθίσουν στα σκοτάδια έτσι και η Κυβέρνηση τολμήσει να καταργήσει τη μονιμότητα των υπαλλήλων της ΔΕΗ, λες και είναι δικό τους το ρεύμα και το δίνουν όπου θέλουν.

Το καταλαβαίνουμε καλύτερα τώρα, όπου...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μια χώρα ερειπίων

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Πόσα «μοναδικά αρχιτεκτονικά σύνολα» υπάρχουν στην Ελλάδα; 


 Απειρα. Για την ακρίβεια, ολόκληρη η χώρα είναι ένα «μοναδικό αρχιτεκτονικό σύνολο» και είναι απορίας άξιον γιατί το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων δεν χαρακτηρίζει όλη τη χώρα «διατηρητέα», έτσι ώστε να μην υπάρξει καμία επιβλαβής πρόοδος. Να σημειώσουμε ότι μετά το 1989 κάθε πρόοδος είναι «επιβλαβής», αφού τίποτε δεν εντάσσεται πλέον στο μεγάλο σοσιαλιστικό όραμα της «ευεργετικής προόδου».

Σύμφωνα λοιπόν με όσα διαβάζουμε, το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί σφόδρα «για το μέλλον ενός μοναδικού αρχιτεκτονικού συνόλου του παλαιού εργοστασίου της ΠΥΡΚΑΛ», διότι «αποτελεί μοναδικό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του Μεσοπολέμου στη χώρα μας (...) καθώς διαθέτει μεταξύ άλλων τεχνικές προστασίας από εκρήξεις πυροτεχνικών, κτήρια του Μεσοπολέμου με ιδιαίτερες οικοδομικές και αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, ειδικό τεχνολογικό εξοπλισμό σπάνιο για την εποχή του» (19.11.2019). Με βάση αυτό το σκεπτικό, η τέως υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά, δύο ημέρες πριν από τις εκλογές (Παρασκευή 5.7.2019), υπέγραψε απόφαση για τον χαρακτηρισμό όλης της περιοχής ως «ιστορικού τόπου». 


Η νέα υπουργός Λίνα Μενδώνη αποφάσισε να αναπέμψει την απόφαση και άρχισαν ο γνωστός αριστερός κλαυθμός και η «εντονότατη ανησυχία» του ΣΥΡΙΖΑ... «Ιστορικός τόπος» ένα εργοστάσιο του Μποδοσάκη, όταν στην Ελλάδα ρημάζουν τόσοι αρχαιολογικοί χώροι;  


Θα συμφωνήσουμε ότι η Ελευσίνα, όπου βρίσκεται το παλιό εργοστάσιο της ΠΥΡΚΑΛ, είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένη περιοχή και χρειάζονται σοβαρές παρεμβάσεις για να γίνει εκεί η ζωή ανθρώπινη και να ξαναβγεί η Περσεφόνη «στου κόσμου το μπαλκόνι». Αυτό θα ήταν ένα εύλογο επιχείρημα. Το πρόβλημα είναι ότι η ιστορία και η αρχιτεκτονική κληρονομιά εργαλειοποιούνται συνεχώς και παντού για να εμποδιστούν οι αναγκαίες για τη χώρα επενδύσεις.

Το 2005 οι κάτοικοι της Καβάλας είχαν ξεσηκωθεί για τη διατήρηση άλλων δύο «μνημείων βιομηχανικής κληρονομιάς», που ήταν δύο σιλό σιτηρών. 


Το 2006 ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος ζήτησε ο χώρος του παλιού εργοστασίου της Κολούμπια στη Ριζούπολη να περιέλθει στο υπουργείο Πολιτισμού και να γίνει (τι άλλο;) Κρατικό Μουσείο Ελληνικής Δισκογραφίας. Να σημειώσουμε ότι τότε είχαν κριθεί διατηρητέα η πύλη εισόδου και το πρώτο στούντιο της εταιρείας, που προοριζόταν να γίνει μουσείο, αλλά ο αγώνας γινόταν για να κηρυχθεί ολόκληρη η έκταση «ιστορικός τόπος».  


Με προσφυγές και χρονοτριβές, φτάσαμε στο 2009, ήρθε η κρίση, η επένδυση δεν προχώρησε. Τώρα ρημάζουν όλα. Στην Αλεξάνδρας καταρρέουν όλα τα προσφυγικά οικήματα, επειδή με πολλούς αγώνες δεν προχώρησε η πρόταση να συντηρηθούν κάποια από αυτά και να αναβαθμιστεί η υπόλοιπη περιοχή, και δεν ξέρουμε αν επιβίωσαν οι κορμοράνοι που ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι είχε ανακαλύψει στον Ελαιώνα.

Μην ξεχνάμε ότι πάλι από τον ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ (ΝουΔο)ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Εθνική διαστροφή Αλβανολαγνείας…


Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η Νέα Δημοκρατία ψηφίστηκε από τους Έλληνες για να εφαρμόσει την πολιτική Κοτζιά στα Βαλκάνια, σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό συμβαίνει σήμερα.

   Τιμά και σέβεται τη Συμφωνία των Πρεσπών, χαριεντίζεται με τον Ζάεφ, ταυτόχρονα όμως αγκαλιάζει με στοργή και την αναιδή κυβέρνηση των Τιράνων, που σε κάθε ευκαιρία στρέφεται κατά της ελληνικής μειονότητας.

Η πολιτική αυτή παραπέμπει ευθέως σε εθνικό μαζοχισμό. Και δεν αποφασίζεται από τον Δένδια, που κάνει ό,τι μπορεί για να μαζέψει τα μπόσικα, ιδίως στα ελληνοτουρκικά.Υπαγορεύεται, δυστυχώς, από πιο ψηλά. 

Προσωπικά, βρίσκω πλέον σκανδαλώδη τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της Αλβανίας του αλητήριου Έντι Ράμα.

Είπαμε, κατευνασμός προς την Τουρκία και φινλανδοποίηση κάτω από την τεράστια σκιά του Ερντογάν. Χρόνια τώρα έχουμε καταλάβει ότι αυτό κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Φρόντισαν να μας αφοπλίσουν για να πληρώνουν τους Γερμανούς και τώρα τρώνε τις φάπες από τους απέναντι αδιαμαρτύρητα.  

Με τους Αλβανούς, όμως; Τόσο μακριά φτάνει η εθνική διαστροφή των πολιτικών μας; Να παριστάνουν τους πρόθυμους ατζέντηδες στην ευρωπαϊκή πορεία ενός απολύτως δυσλειτουργικού κράτους, φωλιάς εγκληματιών και ναρκεμπόρων; 

Τρέχει τώρα ο Κυριάκος να διασφαλίσει ότι μαζί με τα Σκόπια θα μπει στον ευρωπαϊκό προθάλαμο και η Αλβανία.  

Μα, εξηγήστε μου, για ποιον λόγο αυτή η διευκόλυνση; 

 Για τα Σκόπια υπάρχει, δυστυχώς, συμβατική υποχρέωση που απορρέει από τη Συνθήκη των Πρεσπών. Φρόντισε και έδεσε τα χέρια της η κυβέρνηση. Για την Αλβανία όμως;

Πολύ ορθά η Γαλλία, που έχει πλημμυρίσει εσχάτως από Αλβανούς κακοποιούς-μέλη της διεθνούς ναρκο-μαφίας, θέλει να κρατήσει τη χώρα αυτή μακριά από τις ευρωπαϊκές δομές, αφενός για να μην αποκτήσουν δικαιώματα Ευρωπαίου πολίτη οι κάτοικοί της και, αφετέρου, επειδή αντικειμενικά δεν αποτελεί κανονικό κράτος.  

Είναι ένα βαλκανικό φέουδο, προπύργιο παραβατικών συμπεριφορών και διαφθοράς, χωρίς κανόνες Δικαίου, χωρίς διάκριση εξουσιών, χωρίς το παραμικρό θεσμικό υπόβαθρο μία μπανανία, όπου ο πρωθυπουργός παίζει φάπες με τον πρόεδρο και ο ένας πάει να καταργήσει τον άλλον, προκηρύσσοντας ή μπλοκάροντας εκλογές-μαϊμού.  

Είναι ντροπή για τον σύγχρονο πολιτισμό να μπει αυτό το κράτος-καρικατούρα σε ευρωπαϊκή τροχιά μόνο και μόνο επειδή θέλουν να το αρμέξουν και να το καταστήσουν δορυφόρο οι άπληστοι Γερμανοί.

Επιπλέον, όμως, η Ελλάδα έχει και δικούς της λόγους για να μπλοκάρει την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας: τη μοναδική «ζωντανή» μειονότητα σε όμορη χώρα, που καθημερινά ταλαιπωρείται και διώκεται.  

Επομένως γιατί δεν συντάσσεται ο Κυριάκος με τη θέση της Γαλλίας, της Ολλανδίας και πολλών άλλων χωρών για την αποσύνδεση των περιπτώσεων Σκοπίων και Αλβανίας (decoupling), με τη δεύτερη να μένει έξω από την αφετηρία της ευρωπαϊκής ένταξης; 

 Γιατί επιμένει να παριστάνει τον μπάτλερ του Ράμα, χαϊδεύοντας και προωθώντας τις παντελώς αστήρικτες ευρωπαϊκές φιλοδοξίες του;  

Νομίζει μήπως ότι ...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ιδέες περί συνεκμετάλλευσης? Ουδεμία έκπληξη!!!

Του ΜΑΡΚΟΥ ΤΡΟΥΛΗ

Όποιος ασχολείται και μελετά τα θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και διατείνεται ότι «πέφτει από τα σύννεφα» ακούγοντας περισπούδαστες αναλύσεις για την ανάγκη συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, λυπάμαι αλλά διατηρεί υποκριτική στάση. Θα πει ψέματα όποιος ισχυριστεί ότι δεν ανέμενε συν τω χρόνω τέτοιου περιεχομένου παρεκκλίσεις. 

Όπως έχουμε επισημάνει ξανά, η ορθολογική χάραξη στρατηγικής με τη δημιουργία ενός αναλόγως ορθολογικά διαρθρωμένου μηχανισμού παροχής συμβουλευτικού έργου και λήψης αποφάσεων οφείλει να είναι προτεραιότητα ενός κράτους που αν μη τι άλλο θέλει να επιβιώσει.

    Τι σημαίνει «ορθολογικά»;

Ως γρανάζια μιας κρατικής μηχανής, της οποίας την επιβίωση και ενδεχομένως τη διεύρυνση θα πρέπει να επιδιώκουν αταλάντευτα, βάσει προσμετρήσεων κόστους και οφέλους. Του εθνοκρατικού κόστους και του εθνοκρατικού οφέλους. 

Ως επικουρικοί θεσμοί μιας εντολοδόχου εξουσίας, η οποία λειτουργεί με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και –για να το πούμε απλά– πληρώνεται από τους φόρους που καταβάλλονται από τους πολίτες. Τους πολίτες της Ελλάδας.
Οι ΗΠΑ, καθώς εξετάζουν κατ’ ενιαίο τρόπο τον στρατηγικό χώρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης, δεν ενδιαφέρονται για τις επιμέρους ενδεχόμενες παραχωρήσεις. Υπό όρους ηθικής και νομιμότητας, η αλλαγή καθεστώτος κυριαρχίας στη Ζουράφα, στο Καστελόριζο, στην Παναγιά των Οινουσσών ή ακόμη και στην Κύπρο ή στις θαλάσσιες ζώνες είναι για την Ουάσινγκτον σαν να κάνει αίτημα ο αντιπεριφερειάρχης Αργολίδας για να ενταχθούν στη δικαιοδοσία του οι Σπέτσες ή η Ύδρα.

Θα ήταν σημαντική μια πιθανή αλλαγή κυριαρχίας αν ο θιγόμενος προκαλούσε κόστος στις ΗΠΑ και επέλεγε πελατειακές σχέσεις αντί «πρόσδεσης στο άρμα του αντιπάλου» όπως θα το έθετε ο Μερσχάιμερ. 

Δεν με προστατεύετε από τον τουρκικό αναθεωρητισμό; 

Αγοράζω όπλα από την Κίνα, αναστέλλω άλλες εμπορικές ή οικονομικές συμπράξεις, ζητώ την απομάκρυνση της Σούδας – ή τουλάχιστον αρχικά προχωρώ σε μια δήλωση δυσαρέσκειας.  

Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων: αρχή μου είναι το εθνικό συμφέρον της χώρας μου ή το εθνικό συμφέρον άλλης χώρας, η οποία με έχει πείσει ότι η εξυπηρέτηση του συμφέροντός της είναι προς όφελός μου (βασικά ατομικού, μιας και γι’ αυτές τις κατηγορίες δεν υπάρχει κάτι άλλο);

Θέλουν οι Αμερικανοί να σκέφτονται έτσι οι σύμμαχοί τους; 

Προφανώς όχι, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα χρειαστεί να αναλάβουν κόστος για να συνεχίσουν να έχουν στρατηγικά οφέλη. Αν είναι δυνατή η εξάλειψη κάθε εσωτερικής αντίστασης ή διάθεσης αυτονόμησης, προκειμένου να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους απρόσκοπτα, τότε αυτό είναι ευχής έργον για εκείνους.

    Αγοράζουν στη χαμηλότερη δυνατή τιμή, για να μην πούμε «τζάμπα».

Πώς όμως συντελείται μια τέτοια στρατηγική; 

Βασική πτυχή της στρατηγικής είναι η αποσαφήνιση των διατιθέμενων μέσων και η ορθολογική –όπως ήδη αναφέρθηκε– επίκλησή τους

Στην περίπτωση των ΗΠΑ, η ιδανική τέτοια συστάδα μέσων ακούει στον όρο «ήπια ισχύς», μέσω της οποίας καλλιεργείται μια δεδομένη στρατηγική εικόνα σε αντιπάλους και συμμάχους. Πρόκειται για την εικόνα του ισχυρού, του οποίου το συμφέρον συμπίπτει με το δικό μας, καθώς ρητορικά το ενδοκρατικό σύστημα εξομοιώνεται με το διακρατικό προς όφελος ακριβώς του ισχυρού.

Οι δίαυλοι εκπλήρωσης της ως άνω διαδικασίας είναι ινστιτούτα, ιδρύματα, πανεπιστημιακές σχολές, προσεγγίσεις ανθρώπων της πολιτικής ή της στρατιωτικής ηγεσίας, συναλλαγές με εκπροσώπους της οικονομικής ελίτ κ.ο.κ. Ιδανικοί δίαυλοι, καθώς προσφέρουν τη νομιμοποίηση αυτών των παρεκκλίσεων, ελέω μεγαλόσχημων καθηγητικών τίτλων ή αντίστοιχα μέσω δωρεών-ξεροκόμματων που πολυδιαφημίζονται από τα φίλια ΜΜΕ. Συνεπώς, ουδεμία έκπληξη, μιας και οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε ότι είναι προς το συμφέρον μας επί παραδείγματι: ο αγωγός East Med να διέρχεται την Τουρκία και –γιατί όχι;– εκείνη να μεταπωλεί και το κυπριακό φυσικό αέριο στα κράτη-μέλη της ΕΕ, ή στα κοιτάσματα νότια της Κρήτης να εκτελούν εργασίες κανονικότατα οι τουρκικές –κρατικές κιόλας!– εταιρείες υδρογονανθράκων.

Με γνώμονα το ορθολογικό κριτήριο, οι Μεγάλες Δυνάμεις θέτουν σε προτεραιότητα την αύξηση της επιρροής διά της ήπιας ισχύος, το ζήτημα είναι...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Για να ξέρουμε τι ζητάει το Πακιστάν στην Κύπρο και το Αιγαίο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ

Το τελευταίο διάστημα, εκτός της παράνομης μετανάστευσης, που είναι μακράν η σοβαρότερη απειλή όχι απλώς για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρο τον ελληνισμό, δύο σχετικά νέα και σε πολλούς άγνωστα ζητήματα απασχολούν τους Έλληνες.

Το ένα είναι οι δηλώσεις του Αμερικανού Νίκολας Μπερνς, ο οποίος υπηρέτησε σε ανώτατα κλιμάκια του αμερικανικού ΥΠΕΞ αλλά και ως πρέσβης στην Αθήνα, όπου, σύμφωνα με Έλληνες διπλωμάτες, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, αφού αφενός υπηρέτησε την πατρίδα του, αφετέρου σεβάστηκε τη χώρα που τον φιλοξένησε.

Ο Νίκολας Μπερνς, λοιπόν, απαντώντας σε ερώτηση του δημοσιογράφου Αθανάσιου Έλλις «εάν η Ελλάδα μπορεί να βασιστεί στις ΗΠΑ σε μια κρίσιμη στιγμή αντιπαράθεσης με την Τουρκία», απάντησε:

    «Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν η Ελλάδα χρειαστεί τη στήριξη των ΗΠΑ σε θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, δεν νομίζω ότι θα την έχει από τον πρόεδρο Τραμπ».

Το δεύτερο θέμα είναι η παρουσία του πολεμικού ναυτικού και αεροπορίας στην Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο, και η ξεκάθαρη δήλωση του πρωθυπουργού του Πακιστάν Ίμραν Χαν, ο οποίος είπε ότι «Η Τουρκία έχει στηρίξει τη θέση του Πακιστάν στο θέμα με το Κασμίρ, και το Πακιστάν υποστήριξε τη Τουρκία στο Κυπριακό πρόβλημα».

Όπως γίνεται αντιληπτό, τα δύο ζητήματα είναι αλληλένδετα. 

Γι’ αυτό θα κάνουμε μια αναδρομή στην «Επιχείρηση βαρβαρότητας» –και όχι ειρήνης– της Τουρκίας στην Κύπρο, και την κατάσταση που επικρατούσε διεθνώς για το θέμα την πρώτη ημέρα της απόβασης:

    Ο τότε πρωθυπουργός του Πακιστάν Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο, στο μήνυμα που έστειλε στον Ετζεβίτ για την επιχείρηση έλεγε: «Το Πακιστάν στηρίζει ανεπιφύλακτα την επιχείρηση ειρήνης που ξεκίνησε η Τουρκία, για να σταματήσει την παραβίαση». Στο μήνυμα ανέφερε επίσης ότι ο λαός και η κυβέρνηση του Πακιστάν έτρεφε πάντα αδελφικά αισθήματα για τους Τούρκους, και ότι αυτή τη δύσκολη στιγμή όλοι οι Πακιστανοί βρίσκονται ανεπιφύλακτα στο πλευρό της Τουρκίας.1

    Ο πρόεδρος της Συρίας Χαφέζ Άσαντ, με τη σειρά του, σε ανακοίνωση που έκανε για την επιχείρηση ανέφερε ότι στηρίζει τη στάση της τουρκικής κυβέρνησης και δείχνει κατανόηση στην επιχείρηση.2

    Το υπουργείο Εξωτερικών της Ολλανδίας ανακοίνωσε ότι δείχνει κατανόηση στην επιχείρηση.3

    Στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των χωρών μελών της Κοινής Αγοράς (πρόδρομος της ΕΟΚ-ΕΕ), ο υπουργός Εξωτερικών της Δυτικής Γερμανίας, Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ, δήλωσε ότι υπεύθυνη για τα γεγονότα στην Κύπρο είναι η Ελλάδα.4

    Το ραδιόφωνο του Βερολίνου ανέφερε ότι «το σχέδιο απόβασης των Τούρκων είναι υπέροχο».

    Επίσης το Ραδιόφωνο της Μόσχας μετέδιδε ζωντανά τα εξής: «Οι Τούρκοι ήλθαν στην Κύπρο τις πρωινές ώρες. Η Τουρκία […] έκανε χρήση του πιο φυσικού της δικαιώματος, ως τελευταία λύση, και πραγματοποίησε απόβαση στο Νησί».

    Το Ραδιόφωνο των Τιράνων μετέδιδε ζωντανά ότι το κράτος και το έθνος της Αλβανίας, όπως όλα τα έθνη του κόσμου, υποστηρίζουν την Τουρκία στο θέμα της Κύπρου και αντιμετωπίζουν πολύ θετικά την επιχείρηση που ξεκίνησε, συμπληρώνοντας ότι η Αλβανία είναι στο πλευρό του αδελφού κράτους της Τουρκίας.

    Τη δεύτερη μέρα των επιχειρήσεων οι αντιδράσεις ήταν οι εξής:

    Ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο δήλωσε: «Είμαι έτοιμος να πάω στον πόλεμο και να πολεμήσω ώμο με ώμο με τους Τούρκους στρατιώτες […] δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία».

    Την ίδια μέρα ο επιτετραμμένος της Λιβύης στην πρεσβεία στην Άγκυρα, Σουλεϊμάν Ατάικα, που υποσχέθηκε την παροχή πετρελαίου στην Τουρκία, πήγε στο ΥΠΕΞ και έκανε κάποιες συνομιλίες.

    Μια ομάδα Πακιστανών που κατοικούσε στην Άγκυρα διοργάνωσε διαδήλωση για τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων, δηλώνοντας ότι στηρίζουν την επιχείρηση των Τούρκων αδελφών τους στην Κύπρο. Οι Πακιστανοί κρατούσαν στα χέρια τους πλακάτ με τα εξής συνθήματα που ήταν γραμμένα στα τουρκικά, τα ούρντου και τα αγγλικά: «Είμαστε στο πλευρό του τουρκικού έθνους», «Το αίμα μας για το τουρκικό έθνος», «Το Πακιστάν και η Τουρκία είναι αδέλφια», «Το πακιστανικό έθνος είναι δίπλα στο τουρκικό έθνος».5

    Εν τω μεταξύ ο ξένος Τύπος κάλυπτε εκτενώς την επιχείρηση. Η αγγλική The Sunday Times, σε άρθρο της με τίτλο «Μια επικίνδυνη αλλά δίκαιη επιχείρηση», έγραφε ότι «Η επιχείρηση που κάνει η Τουρκία στην Κύπρο είναι μια δίκαιη ενέργεια που πηγάζει από τα δικαιώματα που της δίνουν οι συμφωνίες και γίνεται για να διαφυλάξει τα εθνικά της συμφέροντα».6

    Η επίσης αγγλική The Observer έγραψε ότι τουρκική ενέργεια εναντίον του αιματηρού πραξικοπήματος που ανέτρεψε τον Μακάριο «είναι μια κατανοητή και αποδεκτή αντίδραση».

    Η Sunday Telegraph έγραφε ότι «όσο και αν μας λυπεί, η επιχείρηση θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση», ενώ η Sunday Mirror έγραφε ότι «Η Τουρκία έκανε χρήση του δικαιώματός της, για να εγκατασταθεί στην Κύπρο μια νόμιμη κυβέρνηση».7

    Η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα του Κουβέιτ Times σε κύριο άρθρο της έγραφε ότι η επιχείρηση της Τουρκίας δεν είναι επίθεση, και ότι η ενέργεια αυτή είναι απολύτως δίκαιη, αφού δεν είχαν μείνει άλλοι δρόμοι για να προστατευτούν τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Επιπλέον έγραφε ότι το Κουβέιτ και οι άλλες αραβικές χώρες δεν υποστηρίζουν την Τουρκία μόνο επειδή είναι μουσουλμανική χώρα, αλλά και γιατί το δίκαιο είναι με το μέρος της.8

    Η γαλλική Le Monde έγραφε ότι «Η επιδίωξη της Τουρκίας δεν είναι να πολεμήσει με την Ελλάδα, αλλά να φέρει στο νησί το δίκαιο και τη δικαιοσύνη».9

    Αμέσως μετά τη βύθιση του «Kocatepe», στις 21 Ιουλίου 1974, το Πακιστάν έστειλε ένα νοσοκομείο εκστρατείας στην Τουρκία, το ίδιο και το Ιράν, το οποίο έστειλε επιπλέον και ένα βαγόνι γεμάτο υγειονομικό υλικό.10

    Ο πρόεδρος του Επαναστατικού Συμβουλίου της Λιβύης, συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι, τηλεφώνησε στον επιτετραμμένο της Τουρκίας στην Τρίπολη και τον διαβεβαίωσε ότι είναι έτοιμος να στείλει στην Τουρκία ανταλλακτικά και κάθε άλλη βοήθεια.11 Μετά από αυτό η Λιβύη όντως προμήθευσε με τα απαραίτητα ανταλλακτικά την Τουρκία.12

    Αυτές ήταν ορισμένες από τις αντιδράσεις και τις αναφέραμε για τους εξής λόγους:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Αναθεωρητική δυναμική


Δεν έκρυψε τον «θαυμασμό» του ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προς τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλά επί της ουσίας δεν υπήρξε αξιόλογη προσέγγιση επί των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σε διμερές επίπεδο οι δύο χώρες. Αυτό, ωστόσο, δεν μειώνει τη σημασία της συναντήσεως των δύο ηγετών, στην Ουάσιγκτον.

Βεβαίως, στην Αθήνα, αρμόδιοι κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες σταθμίζουν τις ενδεχόμενες συνέπειες του «θαυμασμού», που εξέφρασε ο κ. Τραμπ στον Τούρκο πρόεδρο, στα ελληνικά συμφέροντα. Ορθώς προβληματίζονται και ασχολούνται στην Αθήνα. Αυτή είναι η δουλειά τους, άλλωστε. Αλλά τα πράγματα ίσως να είναι πιο περίπλοκα.

Πέρα από τα ελληνοτουρκικά, λοιπόν, και τα διηνεκή προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κύπρος μετά την τουρκική εισβολή, υπάρχει νέα κρίσιμος παράμετρος, που αφορά τον επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων οι οποίες είχαν διαμορφωθεί στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ή μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Κοινό στοιχείο της αναπροσαρμογής αυτής, που κατά ορισμένους διέπεται από πνεύμα «αναθεωρητικό», είναι η πρόταξη των εθνικών συμφερόντων έναντι της αντιλήψεως περί «συλλογικότητος» που υποτίθεται ότι ίσχυε.

Η πολιτική που εφήρμοσε ο κ. Τραμπ ευθύς μετά την είσοδό του στο Λευκό Οίκο, «Πρώτα η Αμερική», και η δριμεία –αν και δικαία– κριτική του προς τη Γερμανία, αλλά και στη συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων εταίρων των ΗΠΑ, εκλόνισε την αντίληψη «συλλογικότητος» της Συμμαχίας, η οποία εστηρίζετο υλικώς πρωτίστως, εάν όχι περίπου αποκλειστικώς, στην Ουάσιγκτον.

Παράλληλα, η Τουρκία, μετά τη θηριώδη οικονομική ανάπτυξή της –αν και οι επιπτώσεις της κρίσεως έχουν αρχίσει να είναι πλέον εμφανείς–, σε συνδυασμό με την καταθλιπτική στρατιωτική υπεροχή της, διεκδικεί την αναγνώρισή της ως αδιαμφισβητήτου περιφεριακής δυνάμεως και στη θάλασσα, μετά την επίσημη διατύπωση του στρατιωτικού δόγματος από τον υπουργό Αμύνης Χουλουσί Ακάρ περί «Γαλάζιας Πατρίδος», που πέραν του Αιγαίου και της Κύπρου περιλαμβάνει την Ανατολική Μεσόγειο και επεκτείνεται έως τη Λιβύη.

Τέλος, η Ρωσία, υπό τον «διαχρονικό» της πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, έχει επιτύχει κάθοδο θεαματική προς Νότο και εδραίωση της στρατιωτικής της παρουσίας έως τη Συρία, εν μέρει αναιρώντας στην πράξη την αναγκαστική συρρίκνωση που υπέστη μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως.

Σε αυτές τις όντως ανατρεπτικές αλλαγές που συντελούνται και οι οποίες στηρίζονται στην προβολή στρατιωτικής ισχύος, η Ελλάς δεν έχει άλλη διέξοδο από το να αναζητεί ερείσματα σε θεσμικές «συλλογικότητες» – το διεθνές δίκαιο, τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. Σε περιβάλλον όπου κυριαρχεί πνεύμα αναθεωρητισμού, η χώρα μας δεν έχει άλλη δυνατότητα από το να εμμένει σε μία πολιτική status quo, αν και ευρίσκεται γεωγραφικώς εγγύτατα –εάν όχι μέσα– στο μάτι ενός κυκλώνος.

Κάποιοι προβάλλουν το ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου με την Τουρκία. 

Δεν πρόκειται περί αυτού. Ο κίνδυνος ευρίσκεται...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Βαλκάνιοι ηγέτες σε περιδίνηση


Η άρνηση του Συμβουλίου Κορυφής της Ε.Ε. να αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία προκάλεσε  πίκρα και απογοήτευση στις κοινωνίες των υποψηφίων χωρών της Δυτικής Βαλκανικής και οι πολιτικές ελίτ αναμένεται μετά βεβαιότητος ότι  πρώτες θα πληρώσουν το μάρμαρο

Μια γενιά πολιτικών μετά τον πόλεμο ανήλθε και ευδοκίμησε στην εξουσία επενδύοντας στο ευρωπαϊκό όραμα, το οποίο τα ισχυρά κέντρα της Ευρώπης προέβαλαν –και σωστά– ως την εναλλακτική στους πολέμους και στη φτώχεια, για την αρμονική συμβίωση των εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων και τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Με την ψυχρολουσία Μακρόν όμως, οι ηγέτες, σχεδόν όλοι δηλαδή που είχαν επενδύσει στην Ευρώπη, αισθάνονται πλέον το έδαφος κάτω από τα πόδια τους να υποχωρεί και το πολιτικό μέλλον τους διαγράφεται αβέβαιο. 

Ο Ζόραν Ζάεφ στη Βόρεια Μακεδονία, ετοιμάζεται να πιει πρώτος το πικρό ποτήρι της άρνησης των φίλων και συμμάχων, οδεύοντας, εκτός απροόπτου, σε ήττα στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Απριλίου, στις οποίες αναγκάστηκε να προσφύγει μετά την  αρνητική απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής. 

Ο θεωρούμενος φιλοευρωπαϊστής Αλβανός Εντι Ράμα, αιωρούμενος στη δίνη παρατεταμένης εσωτερικής πολιτικής κρίσης ήδη, και βυθισμένος στα σκάνδαλα, χωρίς ευρωπαϊκή χείρα βοηθείας δύσκολα θα επιβιώσει στην πρωθυπουργία στις εκλογές.

Στο Βελιγράδι ο απρόβλεπτος πρόεδρος Βούτσιτς, που και αυτός είχε ποντάρει σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή προοπτική, πλέον δεν το έχει σε τίποτα να κουρνιάσει στη «στοργική» αγκαλιά της Ρωσίας και, κυρίως, να μπλοκάρει τις όποιες προοπτικές διευθέτησης του κοσοβαρικού ζητήματος.  

Τα ίδια ισχύουν και για τους ηγέτες στο Κόσοβο, στο Μαυροβούνιο και στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, που και αυτοί πορεύονται με οδηγό το ευρωπαϊκό άστρο, το οποίο όμως τρεμοσβήνει.  Με τις όποιες πρωτοβουλίες τους οι τρεις ηγέτες –Ράμα, Ζάεφ, Βούτσιτς– για ένα μεταξύ τους «μίνι Σένγκεν», με σκοπό τη διατήρηση και  αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής ελπίδας, πολύ δύσκολα θα πείσουν ότι είναι πράγματι καλοδεχούμενοι στο ευρωπαϊκό σπίτι (Ε.Ε.). 

Με το «λάβαρο» της Ευρώπης αναγκαστικά σε υποστολή, η μεταπολεμική φιλοευρωπαϊκή πολιτική γενιά στα Δυτικά Βαλκάνια φαίνεται...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Βαλκανική σύνοδος μικρών προσδοκιών

Εκδότης του περιοδικού «Άμυνα και Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη


Πρωτοβουλία διοργάνωσης ειδικής συνόδου για τα δυτικά Βαλκάνια και την ευρωπαϊκή προοπτική τους αναλαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση, επιλέγοντας την οδό της άνευ (αυστηρών) όρων στήριξης της Αλβανίας και των Σκοπίων και της αντιπαράθεσης με αρκετούς εταίρους στην Ε.Ε.

Η βαλκανική σύνοδος πιθανότατα θα διοργανωθεί στο πρώτο τρίμηνο του 2020, ώστε αφενός να έχει προχωρήσει η αρχική περίοδος ανάληψης καθηκόντων της νέας Κομισιόν υπό την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και αφετέρου να υπάρχουν ικανά χρονικά περιθώρια «ζυμώσεων» μέχρι τις επόμενες διαδικασίες που συνδέονται με τα Τίρανα και τα Σκόπια. Μεταξύ αυτών, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον Μάρτιο, το δεύτερο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η σύνοδος κορυφής Ε.Ε. – Δυτικών Βαλκανίων τον Ιούνιο, και η σύνοδος του Berlin Process αργότερα το καλοκαίρι του 2020.

Η ελληνική πρωτοβουλία απευθύνεται (πέραν της Αλβανίας και των Σκοπίων) και προς τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, τη Βοσνία, καθώς και προς τις χώρες της βαλκανικής χερσονήσου που είναι ήδη μέλη της Ε.Ε. Κρίσιμο νομικό και διπλωματικό ζήτημα θα αποδειχθεί η πρόσκληση ή μη της Δημοκρατίας του Κοσόβου, λόγω της μη αναγνώρισής της από πέντε μέλη της Ε.Ε. (ανάμεσά τους και η Ελλάδα) και του κινδύνου επίκλησης σχετικών αναλογιών στο Κυπριακό. Επίσης, ο σχεδιασμός της Αθήνας προβλέπει -αυτονόητα- τη συμμετοχή της Κομισιόν και ίσως τρίτων χωρών εκτός Βαλκανίων.

Η παρούσα πρωτοβουλία θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης του Ιουνίου 2003 επί Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου (με διευθυντή Βαλκανικών Υποθέσεων στο υπουργείο Εξωτερικών τον πρέσβη Αλ. Μαλλιά), η οποία εδραίωσε τις στενότερες σχέσεις Ε.Ε. – Βαλκανίων και τη σταθεροποίηση στα βόρεια σύνορά μας μετά την αιματηρή δεκαετία του ’90. Δυστυχώς, βέβαια, οι συσχετισμοί ισχύος είναι πολύ διαφορετικοί συγκριτικά με το 2003, όταν η Ελλάδα και η οικονομία της αναπτύσσονταν εντυπωσιακά και οι βαλκανικές κυβερνήσεις αποδέχονταν τους όρους της Αθήνας, ενώ σήμερα οι πρωθυπουργοί της Αλβανίας Έντι Ράμα και των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ δίνουν αόριστες υποσχέσεις στον ομόλογό τους Κυρ. Μητσοτάκη, χωρίς να εκτιμούν την ελληνική χείρα φιλίας.

Παράλληλα, τίθενται ερωτήματα για τις αντιδράσεις των άλλων εταίρων έναντι της ελληνικής πρωτοβουλίας. 

Η Γερμανία προφανώς θα ταχθεί υπέρ της πρωτοβουλίας, καθώς επιθυμεί ταχεία πρόοδο στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις και είναι γνωστή η θεωρία του Βερολίνου πως η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί ιδανικό μοντέλο για την επίλυση των διαφορών στα Βαλκάνια και για άλλες χρονίζουσες κρίσεις διεθνώς. 

Κατά παρόμοιο τρόπο, θετική αναμένεται και η στάση της Ιταλίας, που υιοθετεί περίπου το σύνολο των εσωτερικών και εξωτερικών επιλογών της κυβέρνησης Ράμα και κυριαρχεί στην Αλβανία, έχοντας την ίδια φιλοδοξία και για το Κόσοβο και τα Σκόπια.

Αντίθετα, η Γαλλία, που πρωταγωνίστησε στο βέτο κατά των Τιράνων και των Σκοπίων τον Οκτώβριο, είναι σαφές ότι θα δυσαρεστηθεί με την ελληνική πρωτοβουλία, ακόμα κι αν δεν υπάρξουν επίσημες ανακοινώσεις και σχολιασμοί. Ο κ. Ζάεφ έσπευσε να παρέμβει στις σχέσεις Αθήνας – Παρισιού, δηλώνοντας την περασμένη Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη ότι «ο κ. Μητσοτάκης μού υποσχέθηκε πως θα μας βοηθήσει» και «θα μιλήσει με όλους τους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Εμανουέλ Μακρόν». Φυσικά, προς απόδειξη της διαχρονικής διγλωσσίας και αναξιοπιστίας όλων των ηγετών των Σκοπίων από το 1991 έως σήμερα, το «ευχαριστώ» προς τον κ. Μητσοτάκη ήρθε την Κυριακή. Το υπουργείο Εξωτερικών των Σκοπίων εξέδωσε μια απειλητική ανακοίνωση ότι η διαφημιστική εκστρατεία προστασίας των ελληνικών προϊόντων αποτελεί «μονομερή προσέγγιση που θα μπορούσε να υπονομεύσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη και να έχει αρνητικό αντίκτυπο»!

Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τα αιτήματα των Σκοπίων και των Τιράνων, ο κ. Μακρόν δεν δείχνει διάθεση να αλλάξει στο παραμικρό τη γενικότερη πολιτική του για τη διεύρυνση, όπως αποδεικνύεται από το «σκληρό» γαλλικό non paper προς τις άλλες κυβερνήσεις της Ε.Ε., που διέρρευσε προχθές.

Επιπρόσθετα, καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν ότι, σε αντίθεση με την καλλιεργούμενη εικόνα περί απομόνωσης του Παρισιού και επηρεασμού του κ. Μακρόν από τις εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητές του, η Γαλλία έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την υποστήριξη τουλάχιστον της Αυστρίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Σλοβενίας και της Σουηδίας, δημιουργώντας ένα πολύ ισχυρό μέτωπο.  

Και το ερώτημα, που μάλλον ξεπερνά τις διπλωματικές δυνατότητες της Ελλάδας, είναι...

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ: Οι λόγοι της παραίτησης του διοικητή της 114 ΠΜ στη Τανάγρα

Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΗΤΑ

Ένας εξαίρετος αξιωματικός με πολλές ώρες πτήσεις, άριστες εντυπώσεις στο προσωπικό του και υψηλό εθνικό φρόνημα. Αυτός ήταν ο διοικητής της 114 ΠΜ. 

Παραιτήθηκε

Ο διοικητής της 114 ΠΜ στη Τανάγρα παραιτήθηκε για δύο βασικούς λόγους. 

Ο πρώτος ήταν οι επανειλημμένες αναφορές προς την ηγεσία της ΠΑ για τα προβλήματα διαθεσιμότητας που υφίστανται με τα αεροσκάφη των 331 και 332 Μοιρών 

Ο δεύτερος η έντονη εμπλοκή της 114 στη διαχείριση του μεταναστευτικού.

Όπως αναφέρουν ασφαλείς πληροφορίες, η 114 ΠΜ είχε φτάσει να ασχολείται περισσότερο με το μεταναστευτικό παρά με τις αεροπορικές επιχειρήσεις.


Πρόκειται για πολύ σοβαρή παραίτηση από έναν εξαίρετο αξιωματικό που παραιτήθηκε για λόγους αξιοπρέπειας και ευθιξίας θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξει τη δυσαρέστηση του προς τη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.

Το πρόβλημα των παραιτήσεων για τη ΠΑ εντείνεται όλο και περισσότερο αφού το προσωπικό και οι Ιπτάμενοι διαμαρτύρονται.  

Ο διοικητής της 114 είχε προωθήσει δεκάδες αναφορές για το ζήτημα της τεχνικής υποστήριξης στις 331 και 332 Μοίρες. Έφτασε στο αμήν.

Τον διοικητή της 114 ΠΜ τον είχαμε γνωρίσει και πρόκειται για πραγματικά ένα πολύ αξιόλογο Ιπτάμενο και Αξιωματικό της ΠΑ που αποφάσισε να φύγει όχι για μια καλύτερη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα αλλά επειδή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.

Μπράβο του και ας μην τελείωσε τη καριέρα του όπως θα έπρεπε. 

Ας παραδειγματιστούν άλλοι ανώτατοι των τριών κλάδων που έχουν δεχθεί...

Σαν σήμερα (30/11/ΧΧΧΧ)

1925: Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φοράνε κοντά φουστάνια στις εξόδους τους.
1958: Υποβάλλεται στην κυβέρνηση Καραμανλή η μελέτη για την κατασκευή του Μετρό των Αθηνών, το οποίο θα κατασκευαστεί προσεχώς και κατά τμήματα. Το «προσεχώς» σήμαινε 33 χρόνια.
1979: Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.
1835: Γεννιέται ο Μαρκ Τουέιν, αμερικανός συγγραφέας
1871: Γεννιέται ο Ουίvστον Τσόρτσιλ, βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
1900: Πεθαίνει ο Όσκαρ Ουάιλντ, ιρλανδός συγγραφέας. («Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι») 

2013 Πεθαίνει σε ηλικία 65 ετών ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής, που έκανε καριέρα σε Ολυμπιακό και Ολυμπιακό Βόλου Τάκης Συνετόπουλος

2013: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο μερικανος ηθοποιος, Πολ Γουόκερ, σταρ των ταινιών δράσης «Μαχητές των δρόμων» (Fast & Furious) .


2015:  Αφήνει  την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου νοσηλευόταν έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο ο γνωστός ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας 








2017: Πεθαίνει σε ηλικία 98 ετών , ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης, ο παλαιότερος έμπορος της Αθήνας, μια από τις πιο ευπρεπείς και ευγενικές προσωπικότητες της πόλης.
Tαυτισμένος με την οικογενειακή επιχείρηση της οδού Ερμού, έδινε το παρών καθημερινά στο ομώνυμο, κλασικό κατάστημα του σημαντικότερου εμπορικού δρόμου της πρωτεύουσας παραδίδοντας μαθήματα ζωτικότητας και απαράμιλλου στιλ