ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Στη χώρα του «τετραήμερου» της Πρωτομαγιάς

Toυ ΚΟΣΜΑ ΒΙΔΟΥ

Δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό πράγμα από μία αργία που πέφτει Τρίτη ή Πέμπτη. Χίλιες φορές την Τετάρτη, στη μέση της εβδομάδας. Τουλάχιστον τότε λειτουργεί ως ένα μικρό διάλειμμα μέσα στις πέντε ημέρες δουλειάς, ως ένα ιντερμέδιο που σπάει την κούραση και τη ρουτίνα. Ενώ η Τρίτη και η Πέμπτη μοιάζουν με σαδιστικό πείραμα, με παιχνίδι νεύρων για τον εργαζόμενο: Κυρίως επειδή τού στερούν την απόλαυση του ραχατλίδικου τετραήμερου που, κακά τα ψέματα, είναι μεγάλη. Βεβαίως, τη λύση την γνωρίζουμε όλοι: Παίρνεις άδεια την ενδιάμεση εργάσιμη ημέρα και ιδού οι μίνι διακοπές.

Αν πάλι δεν έχεις άδεια, ή δεν θέλεις να τη χαλάσεις και προτιμάς να την κρατήσεις για το καλοκαίρι (γιατί είσαι έξυπνος, μεγάλε!), παίρνεις άδεια από τη σημαία. Και έτσι, το κέντρο της Αθήνας (όπου εγώ κινούμαι, οπότε μπορώ να γνωρίζω) κάθε φορά που η αργία δεν κολλάει στο Σαββατοκύριακο, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο την… κολλάμε, παρουσιάζει την εικόνα που παρουσιάζει και σήμερα: Πόλης άδειας, έστω μισοάδειας, με τους μετανάστες ή τους τουρίστες να αναρωτιούνται «πού πήγαν όλοι οι άλλοι Δευτεριάτικα;».

Εχω μεγαλώσει παρακολουθώντας, όποτε καλούμαστε να διαχειριστούμε μια τέτοια «άβολη» αργία σαν τη φετινή Πρωτομαγιά (που εν προκειμένω δεν είναι αργία αλλά απεργία κλπ…), δεκάδες τηλεοπτικά ρεπορτάζ που χωρίς λύπηση μάς ξεμπροστιάζουν ως λαό: Με τους ρεπόρτερ να εισβάλουν σε δημόσιες υπηρεσίες για να επιβεβαιώσουν πως «κανένας δεν δουλεύει». Σχολίασε σήμερα και ο Δημήτρης Οικονόμου, στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΪ, την «παράδοση» του επιτόπιου ρεπορτάζ τις ημέρες των αργιών που στην πραγματικότητα δεν είναι αργίες. Ναι, ο Οικονόμου, όπως και ο Γιώργος Παπαδάκης (ΑΝΤ1) και οι συνεργάτες τους δούλευαν. Θα δουλεύουμε και την (Πρωτομαγιά εμείς οι δημοσιογράφοι, γιατί αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας. Δεν θα το κρύψω, ετούτος είναι ένας επιπλέον λόγος να σας κοιτάζω με μισό (φθονερό) μάτι, όλους εσάς που απολαμβάνετε την τετραήμερη αργία. Και έρχεται και η Δευτέρα 28 Μαΐου, οπότε η αργία του Αγίου Πνεύματος μπορεί και να γίνει τριήμερο… και κάτι, αν την Παρασκευή φύγετε δύο – τρεις ώρες πιο νωρίς από τη δουλειά, ή αν δεν πάτε καθόλου.  

Γιατί να μην την κάνετε τετραήμερη και αυτή; 

Θα είναι και η θάλασσα πιο ζεστή, γιατί ακόμα δεν λέει. Δωμάτιο, διαβάζω, δύσκολα βρίσκεις, τα περισσότερα είναι καπαρωμένα εδώ και καιρό!

Για να σοβαρέψουμε, στην πραγματικότητα δεν είναι κατάσταση αυτή. Εχουμε όλοι...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Στα π@π@ρι@ μας όλα»

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Toυ ΚΩΣΤΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ


Ας αφήσουμε για λίγο τη - δια της συνδικαλιστικής σόλας- βεβήλωση του οσίου και ιερού στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας όπου γεννήθηκε και πήρε σάρκα και οστά η γενιά των Αγανακτισμένων.  


Ο άντρας αυτός που θα τον ήθελε πελάτη κάθε γραφείο επικοινωνίας αφού κατάφερε ότι δεν έχει καταφέρει καμία ελληνική κυβέρνηση σε ολόκληρη την Ιστορία, να ενώσει τους πάντες εναντίον του, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό το μυστηριώδες νέφος που απλώνεται πάνω από την χώρα τα τελευταία χρόνια: Το νέφος που σηκώνουν τα ερείπια μιας Ελλάδας που έχει αρχίσει να αναστυλώνεται μαγικά και όμορφα, της Ελλάδας του «στα π@π@ρι@ μας όλα».


Και να σας πω και κάτι; Εντάξει, του την πέσαμε όλοι του τύπου με την κιλούμπα, την γιαλούμπα και την κομπολογιά αλλά κανείς μας δεν μπήκε στον κόπο αναρωτηθεί αν ο τυπάρας, πράγματι, ήξερε τι ήταν αυτό όπου ξαπόσταινε το κουρασμένο από τους αγώνες ποδάρι του. Μπορεί να ξέρει πως τη λένε αυτήν την τετράγωνη πέτρα που “μοιάζει με τάφο αλλά δεν είναι κάνα πτώμα μέσα” αλλά είναι τεράστιο ερώτημα αν ξέρει τι συμβολίζει. Και δεν ξέρει για τον ίδιο λόγο που αυτή η κοινωνία δεν ξέρει πολλά και κρίσιμα πράγματα. Γιατί είναι «στα π@π@ρι@ μας όλα».


Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι πολύ πιθανό, αν όχι σίγουρο, ότι έχει αποστηθίσει ίσαμε 463 διαφορετικές εξαιρέσεις στον νόμο περί αμοιβών συνδικαλιστικού προσωπικού και να μπορεί να τις απαγγείλει ασκαρδαμυκτί ανά πάσα ώρα και στιγμή όπου τον καλέσει το καθήκον. Και αυτό συμβαίνει, φυσικά, γιατί δεν τον ενδιέφερε να μάθει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Γιατί όταν είχε φτάσει εκείνη η κρίσιμη ηλικία για τον καθένα και όλοι μας κάναμε σχέδια επί επαγγελματικού προσανατολισμού, σπουδών ή άλλων επιλογών, κάποιοι βρέθηκαν τότε στο διάβα του και του είπαν: «Στα π@π@ρι@ σου όλα».


Όσο περισσότερο κοιτάς αυτήν την εμβληματική πλέον φωτογραφία, τόσο περισσότερο έχεις αυτήν την μυστηριώδη αίσθηση που τριβελίζει το μυαλό "που τον ξέρω, που τον ξέρω...". Ναι, αυτήν την αδιόρατη φαγούρα που σε πιάνει στο πάνω μέρος του κεφαλιού όταν είσαι απολύτως σίγουρος ότι κάπου τον έχεις ξαναδεί, κάπου τον έχει ξαναπετύχει, είσαι σίγουρος ότι έχεις μιλήσει κάπου, κάπως, μαζί του. Δεν μπορεί, αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος και κυκλοφορείς έξω στο ελληνικό φως της καθημερινότητας αποκλείεται να μην τον έχεις συναντήσει. Αποκλείεται να μην έχεις την οποιαδήποτε εμπειρία από αυτό το υβριδικό μοντέλο ανθρώπου και συμπεριφορών που  παράγεται στο παρανοϊκό εργαστήριο που λέγεται Ελλάς από από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. 

Και πως λέγεται το μοντέλο αυτό; Μα, φυσικά, είναι το γνωστό μοντέλο «στα π@π@ρι@ μας όλα».


Για αυτό και όσοι καλλιεργούν αυταπάτες ότι αυτή η χώρα έχει κάποια στιγμή ελπίδα να αρχίσει να περνιέται για κανονική, ας αναλογιστεί μερικούς από τους μεγάλους σταθμούς της ισορίας της. Όσο δύσκολα και αν πέρασε, όση φτώχεια και προσφυγιά και αν έζησε, όσο αίμα και διχασμό και αν πλήρωσε ή ξεχρέωσε με τα χρόνια, όσο φόβο και ανασφάλεια ζει τώρα, όσο την τιμωρεί ακόμα και ο ίδιος της ο εαυτός, πάντα...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μπουρδέλου νοσταλγία

Γράφει ο "'Αλκης η Κουφάλα"

Η Ελλάδα που χάθηκε (για πάντα;).
 

Η Ελλάδα που καλοπερνάγαμε με δανεικά και ξένο χρήμα.
 

Η Ελλάδα που νοσταλγούμε και, για αυτό, ψηφίσαμε Αλέκση και είπαμε ΟΧΙ στις κουφάλες τους Ευρωπαίους.
 

Για έναν καφέ στο Empire State Building με διακοποδάνειο ρε φίλε!
 

Για...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι 21.000 φορείς του Δημοσίου και η Σοβιετική Ελλάδα

Του Σάκη Μουμτζή

Προχθές, ο υπουργός Ν. Παππάς ανακοίνωσε πως θα συνδεθούν ψηφιακά οι 21.000 φορείς του Ελληνικού Δημοσίου. 

Η είδηση δεν βρίσκεται στην ψηφιακή διασύνδεση τους, αλλά στο γεγονός πως υπάρχουν αυτοί οι 21.000 κρατικοί οργανισμοί.

Και αν δεχτούμε, ακόμα, πως υπερέβαλε ως προς τον συγκεκριμένο αριθμό για να προσδώσει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο εγχείρημα του, μας έδωσε όμως μια τάξη μεγέθους.

Εννοείται, πως ακριβής καταγραφή αυτών των φορέων δεν έχει γίνει, και, εκτός απροόπτου, δεν θα γίνει. Θυμάμαι, το 2010, ο τότε πρωθυπουργός ανέθεσε στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να καταγράψει όλους αυτούς του οργανισμούς, ώστε στην συνέχεια να γίνει η αξιολόγηση της δραστηριότητας τους, εφ΄όσον υπήρχε δραστηριότητα.

Το αποτέλεσμα γνωστό. Ο Θ. Πάγκαλος πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε το μάταιο της προσπάθειας του, καθώς οι αρμόδιοι υπουργοί – όχι όλοι – δεν του έδιναν στοιχεία. Υπονόμευσαν μια διαδικασία πριν καν ξεκινήσει.

Από τα παραπάνω φαίνεται—για να είμαι δίκαιος—πως αυτό το φαινόμενο των κρατικών φορέων δεν είναι δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ. Εκκολάφθηκε και μεγάλωσε από την διακυβέρνηση των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων από το 1974.

Ηταν μια συνειδητή επιλογή δημιουργίας και συντήρησης ενός κομματικού στρατού, που απέβλεπε στην περαιτέρω παραμονή τους στην εξουσία. Αυτοί οι φορείς είχαν και έχουν διοικητικά συμβούλια, τα διοικητικά συμβούλια είχαν και έχουν γραμματείς και ιδιαιτέρες, αυτές είχαν και έχουν τους βοηθούς τους και κάπως έτσι σχηματιζόταν και εξακολουθεί να σχηματίζεται, πυραμιδοειδώς, ο κομματικός στρατός του αρμόδιου υπουργού.

Αυτός ο ιδιόμορφος κρατισμός έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα στην Ελληνική οικονομική σκέψη. Από τότε που οριστικοποιήθηκαν τα σύνορα του Ελληνικού κράτους, στα μέσα της δεκαετίας του 1920, έγινε φανερή η ανάγκη δημιουργίας κρατικών οργανισμών που θα διεκπεραίωναν υποθέσεις που δεν μπορούσε να διεκπεραιώσει ο ιδιωτικός τομέας.

Συγχρόνως, σχεδόν όλοι οι μεγάλοι Ελληνες οικονομολόγοι, γερμανοσπουδαγμένοι οι περισσότεροι, είχαν ασπασθεί την θεωρία του καπιταλισμού υπό κρατική διεύθυνση που κυριαρχούσε στην Γερμανία.

Η θεαματική ανάπτυξη της δεκαετίας του 50, βασίστηκε και στην λειτουργία αυτών των μεγάλων δημόσιων οργανισμών, που επιτελούσαν σοβαρό έργο σε όλους τους τομείς της οικονομίας μας. Ακόμα και στον τομέα των μελετών και των θεωρητικών αναζητήσεων.

Το τι έγινε στην συνέχεια είναι γνωστό.

Σήμερα, οι περισσότεροι από αυτούς τους οργανισμούς βρίσκονται σε μια φθίνουσα πορεία, άλλοι είναι ουσιαστικά άνευ αντικειμένου, οι περισσότεροι είναι με άδηλα οικονομικά στοιχεία, αλλά όλοι πληρώνονται από τον Ελληνα φορολογούμενο.

Μάλιστα, διαβλέπω και μια διστακτικότητα στην Νέα Δημοκρατία να θέσει «τα δάχτυλα επί των τύπων των ήλων». Υπάρχει μια αμηχανία για το τι κατάληξη θα έχουν αυτοί οι οργανισμοί.

Θα κλείσουν; Θα συγχωνευθούν; Θα διατηρηθούν λόγω του πολιτικού κόστους; 

 Ο φορολογούμενος θέλει απαντήσεις στο πού πηγαίνουν τα λεφτά του. Και, κυρίως, απαιτεί διαφάνεια.

Δηλαδή...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο Βύρων και το γένος των Πρωτοπαπάδων

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ


Το μυστήριο που ταλανίζει τους αρχαιολόγους από συστάσεως αρχαιολογίας λύθηκε. Τον ναό του Ποσειδώνος στο Σούνιο τον έχτισε ένας μακρινός πρόγονος του Χριστόδουλου Πρωτοπαπά, νέου προέδρου του ΕΛΔΟ. Το απεκάλυψε ο ίδιος με ανάρτησή του στο Διαδίκτυο, όπου δηλώνει υπευθύνως ότι «όταν εμείς κτίζαμε ναούς και γράφαμε κωμωδίες και τραγωδίες εσείς τρώγατε ωμό κρέας κουφάλες Ευρωπαίοι». Το λυρικό αυτό αυτοβιογραφικό κείμενο συνοδεύεται από φωτογραφία του ναού στο ηλιοβασίλεμα. 


Σύμφωνα με τις πηγές, το γένος των Πρωτοπαπάδων δραστηριοποιήθηκε στην Αττική κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. και σε αυτούς οφείλεται εν μέρει και ο χαρακτηρισμός του ως Χρυσού. Συγγενείς τρίτου βαθμού με τους Αλκμεωνίδες έπαιζαν τον δωρικό ρυθμό στα δάχτυλα. Η αντιζηλία τους με τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη τους ανάγκασε να κρατήσουν το οικογενειακό τους μυστικό, το οποίο μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά στους πρωτότοκους γιους (Laurentianus CXII 86). Η τοπική παράδοση του Σουνίου αναφέρει κάποιον Χριστόδουλο Πρωτοπαπά, ημιονηγό το επάγγελμα, ο οποίος, όταν είδε τον λόρδο Βύρωνα να χαράζει το όνομά του σε έναν από τους κίονες του ναού, φώναξε: «Τι κάνεις εκεί, ρε κουφάλα»! Εκτοτε η λέξη εντάχθηκε στην οικογενειακή τους παράδοση. Να παρατηρήσω απλώς ότι οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να τρώνε tartare, οι δε Πρωτοπαπάδες μπορεί να μην χτίζουν πλέον δωρικούς ναούς, τα πάνε όμως πολύ καλά στην παραγωγή κωμωδίας.

Οι Κριμιζήδες, αντιθέτως, δεν έχουν ιστορία. Ο τελευταίος Κριμιζής περνούσε έξω από τα γραφεία του ΕΛΔΟ, τους ρώτησε τι κάνουν εκεί μέσα και τους παρακάλεσε να τον προσλάβουν για πρόεδρο. Τους εξήγησε ότι η ΝASA έχει πολλά προβλήματα, περισσότερα και από το Χάρβαρντ, και αποφάσισαν να τον βοηθήσουν ως αναξιοπαθούντα ομογενή. Ομως ο ζωδιακός κύκλος προχώρησε και, ενώ τον Μάρτιο ο κ. Κριμιζής, ως εξαίρετος επιστήμων ήταν κατάλληλος να αναλάβει το έργο, τον Απρίλιο έπαψε να είναι κατάλληλος. Ο Ερμής γύρισε ανάδρομος και η κάθε κίνηση απαιτεί προσοχή. Οθεν και η δήλωση ετέρου επιφανούς: «Είναι εξαιρετικός επιστήμων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάνει και για πρόεδρος». Η Ελλάς διαθέτει Πρωτοπαπά.

Πώς την πάτησε ο κ. Κριμιζής;  


Μα είναι απλό: Οταν...

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ελληνική Υπηρεσία για τα UFO

Του Μανόλη Καψή

Μεγάλη απογοήτευση πήρα από την παραίτηση Κριμιζή από την ελληνική NASA. Ακόμα δεν το έχω χωνέψει. Γιατί, άλλωστε, εκ πρώτης όψεως, Κριμιζής και Παππάς έχουν πολλά κοινά σημεία.  

Και οι δυο έχουν δουλέψει πολύ. Ο ένας στην κανονική NASA ο άλλος στην Τ.Ο. Αμπελοκήπων. Ένα το κρατούμενο. 

Και οι δυο επίσης  έχουν δώσει το όνομά τους σε κάτι. Ο Κριμιζής σε έναν αστεροειδή, ο Παππάς στον νόμο που κατέπεσε σαν μετεωρίτης στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Εντάξει, δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Αλλά και ποιος μας λέει ότι και ο αστεροειδής δεν θα καταπέσει; Εκεί θα μείνει; Για πάντα;

Επίσης, και οι δυο είναι ειδικοί στην επικοινωνία. Δεν είναι; Ο ένας αναζητά δρόμους για την εξερεύνηση του σύμπαντος. Ο έτερος όμως έχει γονιδιακή επαφή με τις συγκοινωνίες, ως απόγονος της δρακογενιάς. Εντάξει, ο ΟΑΣΘ μπορεί να μην είναι και σαν το σύμπαν, αλλά μόλις ο κ. Στέλιος πάρει το τιμόνι της επιχείρησης, γιατί τώρα έχει μόνο τα κλειδιά, ο ΟΑΣΘ θα απογειωθεί. Στην κυριολεξία. Και θα τον βλέπει με τα κιάλια ο Κριμιζής. Τα ξέρει αυτά ο Νίκος Παπάς...

Γι' αυτό άλλωστε έβαλε "καπέλο" στον παγκοσμίου φήμης επιστήμονα, τον Γ.Γ. Ταχυδρομείων. Αυτός κι αν ξέρει από επικοινωνία. Ξέρετε πόσες επιστολές έχει στείλει; Χαμός.

Αλλά πάλι σκέφτομαι ότι η παραίτηση Κριμιζή από τη ΝΑSA-Παππά μπορεί να είναι μια πιο περίπλοκη ιστορία. Ίσως να έχει και ταξικό χαρακτήρα. Γιατί φυσικά το διάστημα το ελέγχουν οι Αμερικανοί και τα τσιράκια τους οι Ευρωπαίοι. Σωστά; Άσε τον ύποπτο ρόλο που παίζουν τα ούφο στο διάστημα. Αυτό θα το δούμε μετά. 

Πώς διαμορφώνεις μια αριστερή πολιτική στο διάστημα; 

Αυτό ήταν το ερώτημα που έθεσε ο Νίκος Παππάς στον Κριμιζή και αυτός δεν το απάντησε...  

Προσοχή, το ερώτημα δεν είναι απλό. Δυσκολεύεται ακόμα και η Αυλωνίτου που είναι ωραία, έξυπνη, μορφωμένη, με διδακτορικό και τη ζηλεύει και ο Λαζόπουλος. Καταλαβαίνετε; Γρίφος. Αλλά είπαμε, για τα ούφο θα τα πούμε μετά...

Εν πάση περιπτώσει, μαθαίνω από έγκυρη πηγή στο Μαξίμου (πιο έγκυρη δεν γίνεται, διπλανό γραφείο του Καρανίκα...) ότι ο Κριμιζής δεν ήξερε καν πού είναι το αριστερά στο διάστημα. Κόπηκε λοιπόν. Αυτά τα περί παραίτησης εμείς τα μασάμε.

Και αμέσως ο Νίκος Παππάς βρήκε τον σωστό άνθρωπο. Που ξέρει και από αριστερά, και από διάστημα, και έχει και τη χάρη του Αγίου Πορφυρίου. Πρωτοπαπάς φυσικά. Τι άλλο; Παπατζής;

Και όχι μόνο ξέρει και έχει και τη χάρη του Αγίου Πορφυρίου, αλλά έμαθε και το μεγάλο μυστικό. Πώς να συντμήσεις τον χρόνο. Εκεί που οι άλλοι παλεύουν με την κβαντική μηχανική και τους αλγόριθμους, αυτός θα τους προλάβει με τη συνταγή του Πορφυρίου. Τι χαζές ήταν οι καλόγριες; Πώς νομίζετε πρόλαβαν την πόρτα του μοναστηριού ανοιχτή; Και στον ελεύθερο χρόνο του, λέει, θα μεταφράσει και την επιγραφή στο μνημείο των πεσόντων της ΕΡΤ και θα λυθούν έτσι όλα τα μυστήρια του σύμπαντος. Πρωτοπαπάς είναι αυτός. Οι Πύλες του Ανεξήγητου έχουν ανοίξει. Κάνει παιχνίδι τώρα ο Πρωτοπαπάς ο Καυσοκαλυβίτης. Όχι, παίζουμε.

Γι' αυτό τελικά δεν ανησυχώ που παραιτήθηκε  ο Κριμιζής. Γιατί...

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Στολή παραλλαγής

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Αν τα μεταξωτά στρινγκ απαιτούν επιδέξια οπίσθια, τότε σίγουρα η στολή παραλλαγής δεν ταιριάζει σε τεράστιο πισινό επί του οποίου μπορούν τρεις να παίζουν πρέφα κι ένας να γράφει. Και αν το ράσο δεν κάνει τον παπά, τότε σίγουρα μια λοκατζίδικη φόρμα δεν κάνει καταδρομέα κάποιον άκαπνο, αγύμναστο και στρογγυλό, πέραν του ότι η όλη εικόνα μπορεί ενίοτε, υπό ορισμένη γωνία, να θυμίζει ουρακοτάγκο με στολή ναυάρχου.

Δεν ξέρουμε γιατί διάφοροι άνθρωποι αρέσκονται να ντύνονται μιλιτέρ, και μάλιστα των Ειδικών Δυνάμεων, εφόσον, ντυμένοι απλοί φαντάροι, έστω, με σακίδιο πραγματικό, πλήρη φόρτο μάχης  και ένα όπλο στο χέρι, δεν θα μπορούσαν να διανύσουν ούτε είκοσι μέτρα τρέχοντας χωρίς να πάθουν κάτι μεταξύ κλακάζ και ανακοπής.

Είναι μια εκδοχή της ροπής προς την παρενδυσία; 

Ποιος ξέρει - πάντως έχουμε στην γειτονιά έναν τέτοιο κύριο, ο οποίος, όταν αρχίσει η περίοδος του κυνηγίου, φοράει άρβυλα, γιλέκο παραλλαγής, μπεκατσοπαντέλονο, τζόκεϊ με λαχούρια, φισεκλίκια χιαστί, κρεμάει παγούρι αλουμινίου και μαχαίρι επιβίωσης στη στρατιωτική ζώνη, παίρνει μια καραμπίνα που είναι αμφίβολο αν έχει πυροβολήσει ποτέ, βγαίνει καμαρωτός έξω, στο πεζοδρόμιο, περπατάει τρία - τέσσερα τετράγωνα για να τον δούνε, και μετά επιστρέφει ηρωικά στο σπίτι.

Ισως επηρεάστηκε απ' την ταινία « Ο ελαφοκυνηγός», ή απ' την «Επιστροφή», ίσως όχι, ωστόσο κι ευτυχώς είναι ο πιο ακίνδυνος κυνηγός - την μόνη φορά που είδε ζωντανό αγριογούρουνο ήταν όταν είχαν εισβάλει μερικά μικρά κοπάδια απ' το Πανόραμα στην πόλη, τον Σεπτέμβριο, και είδε ένα απ' το παράθυρο να ψάχνει για κανένα υπόλειμμα καρπουζιού στους κάδους των σκουπιδιών.

Πάντως είναι μερικοί, κυρίως της επιδεικτικά αντιπολεμικής ιδεολογίας όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, που αν τύχει να πάρουν την εξουσία αρχίζουν να ντύνονται στρατιωτικά, με στολές παραλλαγής, τζόκεϊ και αρβύλια - και είναι πραγματικά  περίεργο, διότι ακόμα και ο Ιωάννης Μεταξάς που ήταν όντως στρατηγός και δικαιούνταν να είναι ολίγον στρατόκαυλος, αφότου έγινε δικτάτορας, ή αφότου διεύθυνε τον πόλεμο κατά των Ιταλών, δεν έχει φωτογραφιστεί με στρατιωτική στολή, παρά μόνο με κουστούμια, γραβάτες και συχνά με ρεντιγκότα. Ενώ βλέπουμε τον Φιντέλ, όταν ζούσε, τον Ραούλ, τον Τρότσκι, τον Στάλιν, τον Μάο, φωτογραφισμένους συνήθως με στολές του στρατού και με τζόκεϊ  όπως φοράει κάποιος άσχετος κράνος όταν μπαίνει σε καραγιαπί ή στα εργοτάξια της ΔΕΗ στην Κοζάνη.

Ο Ομηρος λέει πως το όπλο από μόνο του τραβάει τον άντρα, αλλά εντέλει μάλλον είναι απλώς η στολή, το πολεμικό φαίνεσθαι που γοητεύει αρκετούς εκ του ασφαλούς - μην ξεχνούμε και τα στρατιωτικά αμπέχονα, μετά την δικτατορία, που βοηθούσαν τους νέους στον υποτιθέμενο ταξικό πόλεμο και σε άλλες αυταπάτες, τα αρβύλια που συμπλήρωναν την πόζα, τα μούσια, που κι αυτά είχαν την συμβολική αναφορά τους στους καπεταναραίους και στον Γκεβάρα. Συν το ταγάρι που ήταν κάτι σαν μεταλλαγμένος γυλιός μάχης, όπως και τα πέδιλα, διότι το τακούνι και η γόβα ήταν αστικά αξεσουάρ, ταξικώς απορριπτέα, πολύ δεν περισσότερο τίποτα δαντέλες και διαφανείς κάλτσες με ραφή που εκπροσωπούσαν τον καπιταλισμό και την αντίδραση. (Η μη γραβάτα δεν είναι αναδρομική παραλλαγή του αμπέχονου;).

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος βλέπει τη στολή ερωτικά. Γράφει σε ένα ποίημά του:

 Με τι συστολή

 φοράς την στολή

 κι όταν την πετάς

 πετάς

Και ίσως είναι αλήθεια πως το μιλιτέρ ντύσιμο στην καθημερινή πολιτική ζωή εκπέμπει κάποια λίμπιντο, δυνάμει σαδομαζόχ - ο Χριστιανόπουλος, επίσης,  μιλάει για την παρακμή και την απομυθοποίηση της παλιάς, αντρικής αρβύλας που την θέση της πήραν τα κομψά, φλωρίστικα μποτάκια.

Στη δεκαετία 1950-1960 ο Ελληνικός Στρατός υποχρέωνε (και πολύ σωστά) τους αξιωματικούς που έπαιρναν τότε χθαμαλούς μισθούς, αν δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν και να φορούν ένα καλό κοστούμι εκτός στρατοπέδου, να ενδύονται την στολή εξόδου τους, καλοσιδερωμένη, άψογη, με βάση την φιλοσοφία που ονόμαζαν «φάουσα πενία». Δηλαδή λαμπερή ένδεια  (απ' το φάω: φέγγω), ώστε να κρατούν την αξιοπρέπειά τους.

Κάθε στολή κάτι σημαίνει, ακόμα και η «στολή» του αναρχικού. Αλλά, διάφορα  συστήματα παίρνουν τις ιδέες και τις μετατρέπουν σε μόδα, όπως το πρόσωπο του Τσε, ή τα τατουάζ του βαρυποινίτη, που τώρα τα χτυπάει στο μπράτσο του το κάθε τσουτσέκι που δεν έχει δει φυλακή ούτε με το κανοκιάλι.

Κάτι σημαίνουν όλα, ακόμα και η στολή του φούρναρη - αλλά, πια, ζούμε από καιρού μια παραφθορά των πάντων, όπως και της ρήσης που λέει «Μας είδανε αλευρωμένους, μας πέρασαν για μυλωνάδες», που καταλήγει στο: θα μας δούνε αλευρωμένους, άρα ίσως μας περάσουνε για μυλωνάδες. Το φαίνεσθαι, η παραλλαγή, και πες αλεύρι.

Είμαστε στο σημείο όπου η φαιδρότητα θέλει να εμφανιστεί ως γενναιότητα και δυνάμει ηρωισμός. Δειλαιογενναίοι δουλοπρίγκηπες σκιαμαχούν. Ντρολ ντε γκερ και αεράμυνα μετά από πολλή φασολάδα. Μικροί-μεγάλοι στο καφενείο. Και να είχες το παράστημα, να είχες το στυλ, να σου πήγαινε κάπως, να σου συγχωρήσουμε τη στολή παραλλαγής - έστω για λόγους καθαρά αισθητικούς.

Αλλά εδώ υπάρχει ακραία αντίφαση ακόμα και αισθητική, πέραν της ουσίας. Τι θα λέγαμε, ας πούμε, αν βλέπαμε έναν κροκόδειλο ντυμένο με ροζέ μπέιμπι-ντολ; Οτι είναι σέξι; 

Μπορεί - διότι περί ορέξεως σπανακοτυρόπιτα. Γούστα είναι αυτά. Κι εμένα μ' αρέσει ο σολομός με φινόκιο. Σ' άλλους αρέσει ο Πινόκιο.

Δηλαδή...

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Υφιστάμενη του Κούβελη η υποναύαρχος Μπουμπουλίνα

Toυ ΘΕΜΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ

Δεν μπορούν να φυλάξουν τα νησιά μας, άφησαν τα Ιμια στους Τούρκους, και προσβάλουν κατά τον πιο χυδαίο τρόπο μια από τις μεγαλύτερες μορφές του 1821, την Μπουμπουλίνα, κάνοντας τη, τιμητικά λέει, υποναύαρχο!

 

Με αυτήν την απόφαση του υπουργείου Εθνικής Αμυνης, δεν ξέρεις ειλικρινά σε τι βαθμό η γελοιότητα ξεπερνά την πολιτική αθλιότητα, δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις.  

Δηλαδή τώρα η Μπουμπουλίνα είναι υφιστάμενη του Κουβέλη, του περίλαμπρου πολέμαρχου, ο οποίος κατάφερε να χάσουμε από τον ορίζοντα και τις γαλλικές φρεγάτες που θα παίρναμε, με την ασχετοσύνη του;
 

Η Μπουμπουλίνα βύθιζε τους Τούρκους ενώ οι Συριζανέλ που την ... βραβεύουν πάνε στον πάτο την Ελλάδα. Έχουμε γίνει ο καρπαζοεισπράκτορας του Σουλτάνου κυριολεκτικά, είμαστε το ανέκδοτο του ΝΑΤΟ στρατιωτικά, υποχωρούμε σ' όλα τα μέτωπα ... ζήτω κραυγάζοντας, μας κατεβάζουν τις σημαίες και τα βρακιά όποτε γουστάρουν και για άλλοθι τυμβωρυχούμε στις πιο ιερές μορφές της ιστορίας μας;

 

Ε, κάντε λοιπόν και τον Καραϊσκάκη επιλόχια! Δεν μπορεί να αντιληφθεί κανείς σε τι πνευματική κατάσταση ήταν αυτοί που σκέφθηκαν και υπέγραψαν αυτή την ιεροσυλία, και πραγματικά αναρωτιέται κανείς αν τίθεται ζήτημα ψυχικής ισορροπίας, και δυνατότητες χειρισμού των τόσο κρίσιμων εθνικών θεμάτων σε περίοδο τέτοιας κρίσης.
 

Αν απλή ανοησία και ακρισία άφησε να προχωρήσει ο ... διορισμός της Μπουμπουλίνας σαν να ναι... Νοτοπούλου, ή θηλυκός Καρανίκας δηλαδή, πρέπει επειδή το κράτος έχει συνέχεια και τα γραπτά μένουν, να ανακληθεί εδώ και τώρα η απόφαση της ντροπής και να μην μείνει καν στα αρχεία. Να καεί, πριν σηκωθεί από τον τάφο της και τους κάψει η Αγία μορφή της Μπουμπουλίνας, όπως έκαιγε αληθινά τους Τούρκους, Μπουρλότοο!!

 

Στα σοβαρά τώρα, αυτή η υπόθεση...

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ητάνε μια φρεγάτα, παιδιά

Tης ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Γλάρο τη λέγανε, κάνε μια ψαλιδίτσα. Να είναι βαθιά - βαθιά όμως, να μην τον τσιγκουνεύεσαι τον πόνο.  

Στις ψαλιδιές σε θέλω κιμπάρη. Να τις σκορπάς, να κάνει κέφι η παρέα.  

Κι αν γίνει καμιά στραβή και ισιώσουν αίφνης τα πράγματα; 

Θα ξαναθυμηθούμε άραγε πώς είναι να γελάει κανονικά ο άνθρωπος ή θα μας βρουν με τον μορφασμό κοκαλωμένο στη μούρη; 

Κάποιοι θα τον ερμηνεύουν ως γέλιο, κάποιοι άλλοι σαν πάρεση του προσωπικού, αλλά μόνον εμείς θα ξέρουμε ότι  υπήρξαμε η πρώτη ιστορική γενιά που για λόγους επιβίωσης τα καταφέραμε να διαστρέψουμε εντελώς την αίσθηση του χιούμορ. Από το να φάμε τις σάρκες μας χίλιες φορές προτιμότερο να σαρκάζουμε με τον Κουβέλη και τον Καμμένο. Διότι κάθε ιστορική φάση έχει τα δίκια της, τα πώς και τα γιατί της. Θα μας συγχωρέσει ο μελλοντικός άνθρωπος, θα δεις. Αλλωστε, αυτοί οι μελλοντικοί είναι από τη φύση τους πολύ εύπιστοι. Ο,τι τους σερβίρεις το καταπίνουν. Με τους τωρινούς να δούμε τι θα κάνουμε τώρα που καταργείται το καλαμάκι και θα πρέπει να πίνουν τον φραπέ τους με το κουταλάκι του γλυκού ή με τα τσοπ στικς του κινέζικου.

Παίζοντας διαρκώς αμυντικοεπιθετικό σύστημα, χώρια που γεμίσαμε φρεγάτες, γεμίσαμε και εχθρούς. Δεν με πείθεις ότι το πλαστικό είναι ο Αρμαγεδδών του σύγχρονου κόσμου γιατί θα επικαλεστώ τον πρότερο έντιμο βίο του.  

Για να μην σας κρατάω σε αγωνία...

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: O γίγας Αρκάς "σβάζει με το βαμβάκι" τους εθνικούς μας τσαρλατάνους και τα κηφηνοθρεφτάρια που τους ψηφίζουν...

ΣΥΡΙΖΑίικου σουργελαράδικου κωμωδία

ΣΥΡΙΖΑίικης τσαρλατανοσυνομωσιολογίας κωμωδία

ΣΥΡΙΖΑίικου ηθικού πλεονεκτήματος κωμωδία

Υπαρκτου κρατικοδίαιτου κηφηνοκατσαπλιά ελληνισμού κωμωδία

Σαν σήμερα (30/4/ΧΧΧΧ)

311: H χριστιανική θρησκεία αναγνωρίζεται επίσημα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με διάταγμα του αυτοκράτορα Γαλέριου Βαλέριου Μαξιμιανού .

1803: ΟΙ ΗΠΑ αγοράζουν από τη Γαλλία την περιοχή της Λουϊζιάνας με τιμή 20 δολαρίων να τετραγωνικό μίλι. Συνολικό τίμημα 15 εκατομμυρια δολάρια

1821: Το Συνέδριο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο Λάιμπαχ (σημερινή Λιουμπλιάνα) αποδοκιμάζει την ελληνική επανάσταση.

1919: Επικυρώνεται στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού η αποστολή ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, με σκοπό  να προστατεύσει τον χριστιανικό πληθυσμό στην περιοχή και να επιβάλει την τάξη .

1925: Ο Ολυμπιακός, ενάμιση μήνα μετά την ίδρυσή του, δίνει τον πρώτο αγώνα του στο ποδηλατοδρόμιο, το κατοπινό στάδιο Καραϊσκάκη. Νικά τη γαλλική ομάδα του πλοίου «Ζαν Ντ' Αρκ» με 5-0.

1915: Γεννιέται ο ποιητής Νίκος Γκάτσος

1883: Πεθαίνει ο γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Εντουάρ Μανέ

1945: Αυτοκτονεί ο Αδόλφος Χίτλερ  και η  Εύα Μπράουν  μία ημέρα μετά το γάμο τους.

1989: Πεθαίνει ο ιταλός σκηνοθέτης και «πατέρας» του σπαγγέτι - γουέστερν Σέρτζιο Λεόνε

 

 

 

 

 

 

 

 2014: Πεθαίνει, σε ηλικία 71 ετών από πνευμονία ο Βρετανός ηθοποιός Μπομπ Χόσκινς.  

ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΣ ΙΔΕΑΣΜΟΣ: Το κράτος κατατρώγει (συνεχώς) το Εθνος

Η δίωξη κατά της ιστορικής μνήμης και το πλήγμα για τον Ελληνισμό από την υπόθεση της ΠΑΕ Ποντίων

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Από τον  Γιάννη Κουριαννίδη

Διευθυντή του περιοδικού «Ενδοχώρα»

Είναι γνωστή η περίπτωση της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού Θρυλόριο στον νομό Ροδόπης, με την επωνυμία ΠΑΕ Ποντίων Ροδόπης, η οποία αποβλήθηκε από το τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, επειδή στις φανέλες της ομάδας, οι οποίες δηλώθηκαν ως η επίσημη εμφάνισή της, αναγράφεται η φράση «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΠΑΝΤΑ ΤΙΜΩ», η οποία αναφέρεται στη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού από τους Τούρκους, συνοδευόμενη από φωτογραφίες-ντοκουμέντα της εποχής εκείνης.

Οι παράγοντες της ακριτικής ομάδας προχώρησαν σε ένδικα μέσα κατά της απαράδεκτης αυτής απόφασης, που τελικά, μετά την εκδίκαση και της σχετικής έφεσης, δεν απέφεραν τίποτε θετικό, αφού με την υπ’ αριθμ. 68/2017 απόφαση της Επιτροπής Εφέσεων της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ) απορρίφθηκε η έφεση και επικυρώθηκε η απόφαση αποβολής της ομάδας από το πρωτάθλημα.

Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως, το σκεπτικό της απόφασης του δικαστή κ. Σκουτέρη, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και τα εξής: «Η παρούσα επιτροπή κρίνει ότι οι αναγραφείσες στην εμφάνιση των ποδοσφαιριστών του εκκαλούντος σωματείου φράσεις (“ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΠΑΝΤΑ ΤΙΜΩ” και “Ο ΠΟΝΤΟΣ ΖΕΙ”) υπάγονται στην κατηγορία των σλόγκαν πολιτικής φύσεως, αφού με την υπόμνηση ενός ιστορικού, αδιαμφισβήτητου και διεθνώς αναγνωρισμένου ιστορικού γεγονότος, όπως είναι η Γενοκτονία των Ποντίων, συνδεομένης με τη γεωγραφική περιοχή της Θράκης και τον θρησκευτικό συγκερασμό των κατοίκων της, το εκκαλούν σωματείο επιδιώκει να περάσει πολιτικά μηνύματα (…)».

 

Εχει πράγματι ενδιαφέρον το «σκεπτικό» αυτό, για τους εξής λόγους:
 

• Τους Πόντιους αδελφούς μας τους έσφαξαν όχι κάποιοι μουσουλμάνοι χωρίς εθνικότητα, αλλά Τούρκοι μουσουλμάνοι.
 

• Η ελληνική Βουλή, καθώς και τα Κοινοβούλια άλλων χωρών αναγνώρισαν και καταδίκασαν την Τουρκία και όχι αόριστα κάποιους μουσουλμάνους για τη γενοκτονία. Από την Τουρκία ζήτησαν να απολογηθεί και να ζητήσει συγγνώμη για το απαράγραπτο έγκλημα της γενοκτονίας και όχι από την… Ισλαμική Διάσκεψη!
 

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω, αναρωτιέται κανείς εύλογα:
 

• Γιατί, άραγε, να αποτελεί «πολιτική πράξη» η υπόμνηση ενός «αδιαμφισβήτητου ιστορικού γεγονότος», και μάλιστα από μια ομάδα που το όνομά της (ΠΑΕ Ποντίων) είναι δηλωτικό της καταγωγής και της ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητάς της;
 

• Γιατί να είναι επικίνδυνο να γίνεται αναφορά στο γεγονός αυτό στη «γεωγραφική περιοχή της Θράκης»; Μήπως η γεωγραφική γειτνίασή της με την Τουρκία και η απροκάλυπτη διεκδίκησή της από τον «σουλτάνο» και τα «σύνορα της καρδιάς του» έβαλαν σε σκέψεις τον κ. Σκουτέρη;
 

• Γιατί να είναι επικίνδυνο να γίνεται η αναφορά αυτή λόγω του «θρησκευτικού συγκερασμού της Θράκης»; Μήπως ο κ. Σκουτέρης θεωρεί ότι υπάρχουν Ελληνες μουσουλμάνοι συμπατριώτες μας που θα προσβληθούν ή θα νιώσουν άσχημα από την υπόμνηση των τουρκικών εγκλημάτων σε βάρος του Ελληνισμού;
 

Αν κάποιος άλλος ποντιακός αθλητικός σύλλογος κάνει το ίδιο με τη δική του εμφάνιση, αλλά η έδρα του βρίσκεται σε άλλη περιοχή της Ελλάδας (λ.χ. στην Πελοπόννησο ή στα Επτάνησα), δηλαδή σε περιοχή που δεν γειτνιάζει με την Τουρκία ή δεν έχει τον ίδιο «θρησκευτικό συγκερασμό», η ενέργειά του αυτή θα συνιστά άραγε «πολιτική πράξη» ή εκεί θα είναι όλα καλά;

 

Τα ερωτήματα είναι φυσικά «ρητορικά». 

Οι απαντήσεις είναι προφανείς, όπως προφανές είναι και το αβάσιμο του «σκεπτικού» του κ. Σκουτέρη. 

Δυστυχώς, ο ελλαδιτισμός σε όλες τις εκφάνσεις του ήταν πάντοτε ανασταλτικός και πολέμιος του Ελληνισμού, δηλαδή της εξυπηρετήσεως των συμφερόντων του όλου (δηλαδή, του έθνους) απέναντι στη στενή εξυπηρέτηση των περιορισμένων συμφερόντων του επιμέρους (δηλαδή, του κράτους).

Στην οπτική αυτή ανήκει και η εν λόγω δικαστική απόφαση. Μια απόφαση που...