ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ποσό ζυγίζει τελικά η αξιοπρέπεια σύντροφοι;

Του Θοδωρή Γιάνναρου 

Η εκτέλεση κύριοι που μας κυβερνάτε και ο  θάνατος... δεν συμπεριλαμβάνει αυτό που εσείς εννοείτε... "αξιοπρέπεια". 

Η αξιοπρέπεια δεν είναι κάτι με το οποίο πεθαίνεις. Είναι κάτι με το οποίο μπορείς μόνο να "ζεις". Πολύ συχνά όμως, λέμε για κάποιον ότι έφυγε με... αξιοπρέπεια. Είναι μάλλον ένα από τα καπρίτσια του λόγου για να αμβλύνει σε αυτούς που μείνανε πίσω τον πόνο της απώλειας. Αυτό όμως, που κρύβεται μέσα στις λέξεις, είναι ότι ο συγκεκριμένος έζησε με αξιοπρέπεια μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του, όσο ακόμα μπορούσε να νοιώθει...

Η αξιοπρέπεια είναι, πρώτα απ' όλα, μια έννοια ποιοτική, που είτε την έχεις, είτε δεν την έχεις ή άκοσμα, ποτέ δεν θα αποκτήσεις.  

Σίγουρα η αρετή της αξιοπρέπειας, δεν έρχεται και φεύγει, ούτε είναι α λα καρτ, όπως εσείς κύριοι της "αριστερής" κυβέρνησης την σερβίρετε! Και όπως σε όλες τις έννοιες που συνοψίζουν κάποια ποιότητα, η ύπαρξη και η ανυπαρξία της, καθορίζεται από τις απαντήσεις σε μία σειρά ερωτημάτων!

Οι περισσότεροι που θα ερωτηθούν, θα απαντήσουν...  πως η αξιοπρέπεια ζει μέσα από τη συνείδηση...

Πόσο τεράστιο είναι, σύντροφοι, το λάθος του σκεπτικού αυτού...

Η αξιοπρέπεια δεν είναι κάτι το "ιδεατό", διότι ουσιαστικά είναι μόνο...  "υλική", που φυσικά και δεν τρώγεται, όπως μας προτρέπετε... ούτε μοιράζεται σε μερίδες για να χορτάσουν όλοι! Όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει θέμα επιβίωσης,  δε σκέφτεται καν την αξιοπρέπειά του. Πρωτίστως πρέπει να καλύψει τις άμεσες ανάγκες του και μετά όλα τα υπόλοιπα. Όταν μια μάνα δεν έχει φαγητό για τα παιδιά της, θα κάνει τα πάντα για να βρει λύσεις και ας ταπεινωθεί. Όταν ένας άνθρωπος έχει κάποιον άρρωστο και πάσχει οικονομικά, θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να βρει τα απαιτούμενα χρήματα.  Η αξιοπρέπεια, σίγουρα δεν καθορίζεται από τη συνείδηση των πολιτών, αλλά απο τις ανάγκες επιβίωσης και μόνο!

Καθορίζεται μόνο από τις υλικές σχέσεις, της κοινωνίας μέσα στην οποία παλεύουμε όλοι εμείς, οι παρατρεχάμενοι της μοίρας που μόνοι επιλέξαμε, να επιβιώσουμε κόντρα σε σας και τα σχέδιά σας. Και αυτή η ταξική κοινωνία έχει δύο πλευρές. Στη μία στέκονται κυβερνώντες, παρατρεχάμενοι και γλύφτες, ενω στην άλλη, όλοι οι υπόλοιποι -εμείς δηλαδή... 

Τα πράγματα, σύντροφοι, γίνονται υπερβολικά απλά! Γιατί τελικά η αξιοπρέπεια καθορίζεται από την απάντηση όχι σε πολλά, αλλά μόνο σε ένα και κύριο διπλό ερώτημα:

"Που ανήκεις; Με ποια πλευρά είσαι;".

Είναι το ερώτημα που απευθύνει ο εργαζόμενος σε αυτόν που του 'φαγε τη θέση. Στον κουκουλοφόρο των Εξαρχείων, πριν ρίξει τη μολότοφ στο μαγαζί και τον κάψει, επειδή τόλμησε να μην υπακούσει και εργαζόταν αντί να απεργήσει!  Στο μισθωμένο διαδηλωτή-αγανακτισμένο, που ζούσε στην ίδια γειτονιά, που ήταν και εκείνος φτωχός, σαν τον υπάλληλο που του έσπασε το κεφάλι με το μάρμαρο που στα τυφλά πέταξε... 

Eσύ, ρε φίλε, με ποια πλευρά είσαι ;

Ας είναι οι τόσες αυτοκτονίες για χαμένες αξιοπρέπειες, που μας πήραν αγαπημένους, η αφορμή να απαντήσουμε αντικειμενικά, τουλάχιστον στον εαυτό μας. Όχι τίποτε άλλο. Μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε, αν καταναλώνουμε την όποια ζωή μας, με λίγη έστω αξιοπρέπεια. 

Γιατί αν δεν έχουμε αυταπάτες, αν ξέρουμε σε ποια πλευρά ανήκουμε και σε ποια βαδίζουμε, τότε γνωρίζουμε σίγουρα και τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε για όλους αυτούς που ακόμα αναρωτιούνται, χωρίς να παίρνουν απάντηση... και να κάνουμε το βήμα!

Αξιοπρέπεια τελικά δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο, απο το άθροισμα των εν ζωή επιλογών μας...

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντας την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική". (Καβάφης)

Αν τύχει να τη χάσουμε και καμιά φορά. Κάπου θα βρίσκεται και θα μας περιμένει...