ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

«Δώσε το χέρι σου. Σφιχτή χειραψία». «Ανασηκωμένους τους ώμους. Μην καμπουριάζεις». «Όταν κάθεσαι τα πόδια να είναι κλειστά. Δεν κάθεσαι σε καφενέ! Και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια». «Όταν σε ρωτούν κάτι κρίσιμο μην κάνεις Αααα... Δείχνεις ότι δεν έχεις απάντηση». Κώδικες σωστής ανατροφής. Δώσαμε τόνους πτυχίων στα παιδιά μας αλλά ξεχάσαμε την έννοια ανατροφή. Και τα σχολεία διδάσκουν δήθεν...Κάτι σε μόρφωση αλλά όχι ανατροφή πια. 

Παρακολούθησα τον Αλέξη με τον Πρόεδρο Κλίντον. Αρχικά, την εικόνα με φωνή. Μετά χωρίς φωνή. 

Ο Αλέξης είναι ο σύγχρονος Ελληναράς. Όχι ο Έλληνας. Και δεν έχει να κάνει με τα αγγλικά του. Ο λαός μας συνεννοείται καλύτερα από πολλούς λαούς. Έχει να κάνει με στοιχειώδη που μαθαίνουν οι σύγχρονοι στα σχολεία και μετέπειτα στα Πανεπιστήμια. Την αληθινή έννοια «μόρφωση». Που διαχώριζε ανέκαθεν τον μορφωμένο από τον αμόρφωτο. 

Στα δικά μας «κέντρα εκπαίδευσης» οι καταληψίες επί σειρά ετών εκπαιδεύονταν στη χαζομαγκιά. Στην μαύρη τους την τύφλα για τα διεθνή. «Μανιέρες» περιφέρανε. Μακροσκελείς ατάκες του κερατά, διανθισμένες με κοινοτοπίες του κερατά «η πλουτοκρατία», «οι δολοφόνοι των λαών Αμερικάνοι»...

Φαιδρές μεγαλοστομίες από γενιά σε γενιά. Και οι γονείς καμάρωναν δήθεν «επαναστάτες». Μπουληδοεπαναστάτες. Και Πανεπιστήμια στην Αγγλία, με φαγητά σε τάπερ από Ελλάδα και στο καπάκι κι ένα μάστερ. Εξευτελίσαμε την έννοια του μάστερ. Μάστερ στην άγνοια. Άγνοια με δίπλωμα. Και επιστροφή για δουλειά στην οικογένεια ή σε οικογενειακό φίλο. Σε γνωστό πάντως. Πάντα ο γονιός να καθαρίζει απαριθμώντας τα προσόντα του τέκνου. Και μετά πάλι ο γονιός να καθορίζει το ντιλ της αμοιβής. «Είναι με τα καλά του που θα σε πληρώνει μόνο με τόσα λίγα. Εσύ έχεις και μάστερ!». 

Σε ποιο ελληνικό σχολείο διδάσκονται τα παιδιά debαte; Σε ελάχιστα ιδιωτικά, για να είμαι δίκαιη. Σε ποιο ελληνικό σχολείο μαθαίνεις τον τρόπο που πρέπει να σταθείς απέναντι σε ακροατήριο για να παρουσιάσεις εργασία;

Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο. Ένα «Πάμε μωρέ και βλέπουμε!». Αυτό ήταν το ρεζουμέ της συνέντευξης που μαρκάριζε τον αέρα.  

Πού πας με προσόν το «Τόλμη και Γοητεία» φιλαράκο; Χάθηκαν οι γόηδες στον πλανήτη Αμερική; 

Πού πας απροετοίμαστος; 

Πώς θα πουλήσεις στον ναό της αγοράς; Με χάχανα και χαμόγελο και Ε Α α Ε;  

Αφού δεν ξέρεις το προϊόν σου; Ποιο είναι το προϊόν σου; 

«Το ανθρώπινο δυναμικό». Κλασική περίπτωση. Όλη η έγνοια μας οι «Προσλήψεις». Το θέμα είναι να τακτοποιήσουμε κόσμο! Γενικώς και αορίστως. 

Σε τι αντικείμενο;  

Κάτι θα βρούμε μωρέ! 

Με ποια κατεύθυνση; 

Προς τα κάπου. 

Με ποιο και πόσο κράτος; 

Αυτό που ΘΑ φτιάξουμε ΙΣΩΣ. Αυτό το άτιμο «μωρέ» που μας καταδιώκει.

Και από την άλλη, η Γιάννα:

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Ε σιγκνίφικαλ γκιφτ του γκλόμπαλ σιβιλαϊζέισον»

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ιδίως μετά την τρίτη εκλογική νίκη του (μετρώ και το δημοψήφισμα), ακούω όλο και πιο συχνά ότι οι αντίπαλοί του υποτιμούν τον Τσίπρα και τον αντιμετωπίζουν με ένα είδος πολιτισμικής υπεροψίας, ενώ αυτός έχει μυαλό και το αποδεικνύει. Ούτως ή άλλως, η υπεροψία είναι πάντα η λάθος προσέγγιση σε οτιδήποτε. Ομως το πολιτισμικό πρόβλημα, δηλαδή τα κενά γνώσεων και εμπειριών, χωρίς τις οποίες ο Τσίπρας δυσκολεύεται να καταλάβει τον σημερινό κόσμο, πράγματι υπάρχει και έχει σημασία, διότι είναι τεράστιο.  

Το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και το μέγεθος του κινδύνου που αυτό συνεπάγεται, αποκαλύφθηκαν στη δημόσια συζήτησή του με τον Κλίντον.

Το λάθος του Τσίπρα δεν ήταν ότι δεν ήξερε αγγλικά για να τα βγάλει πέρα. Ηταν, μάλλον, ότι επέλεξε να μετάσχει σε μια διαδικασία στην οποία η άριστη γνώση της γλώσσας ήταν προϋπόθεση και μάλιστα, διαδικασία, την οποία μετέδιδε απευθείας το CNN. Ολο αυτό, όμως, ο Τσίπρας το είδε σαν κάτι απλό, χωρίς σπουδαίες συνέπειες: ένα ρίσκο ισοδύναμο με μια μπλόφα στην πόκα. (Ισως επειδή, όπως έχω παρατηρήσει, μία από τις δραστηριότητες με τις οποίες τους αρέσει στην Αριστερά να χάνουν τον χρόνο τους είναι παίζοντας χαρτιά...).

Να συνοψίσω τη συζήτησή τους όσο καλύτερα μπορώ. 

Η εισαγωγή του Κλίντονος ήταν τόσο κολακευτική, ώστε προς στιγμήν εγώ νόμισα ότι δούλευε τον συνομιλητή του. (Εκ των υστέρων και δεδομένου ότι η συζήτηση κατέληξε σε φιάσκο, αυτή η αμφισημία της κολακείας σώζει κάπως το γόητρο του Κλίντονος). Αφού παρουσίασε μία περίληψη της ελληνικής περιπέτειας, τον ρώτησε πού πάει τώρα η κυβέρνηση του. Ο Τσίπρας δεν κατάλαβε, δεν απάντησε.  

Τον ρώτησε έπειτα αν, μετά τη συμφωνία με τους εταίρους, άνοιξε ο δρόμος για επενδύσεις στην Ελλάδα. Ούτε αυτό το κατάλαβε ο Τσίπρας, απάντησε με γενικότητες. 

Τον ρώτησε κατόπιν αν έχει ένα κατάλογο των επενδύσεων που θα ήθελε. Πάλι δεν κατάλαβε ο Τσίπρας, του είπε... πόσο ωραία χώρα είναι η Ελλάδα! (Αξιομνημόνευτη από το σημείο αυτό της συνομιλίας, η ωραία φράση του Τσίπρα: «Γκρηζ χαζ ε σιγκνίφικαλ λοκέισον ιν δε γουότ»).

Ο Κλίντον τον πίεσε να γίνει συγκεκριμένος και αναφέρθηκε σε κάποια γερμανική επένδυση σε ανεμογεννήτριες που ετοιμάζεται στη Βόρειο Ελλάδα. «Στη Βόρειο Ελλάδα;». Ηταν το μόνο που ψέλλισε ο Τσίπρας, προφανώς ήταν και το μόνο που είχε καταλάβει. 

Ξανά ο Κλίντον έσπευσε να τον βοηθήσει και τον ρώτησε αν οι επενδυτές μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς ότι θα πετύχουν τις αποδόσεις των κεφαλαίων που επιδιώκουν. Πλήρης η αμηχανία του Τσίπρα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε από την πίεση να πει οπωσδήποτε κάτι, για να διασκεδάσει την εντύπωση του κοινού ότι δεν καταλαβαίνει τον συνομιλητή του, άρχισε να λέει πόσο διεφθαρμένη χώρα είναι η Ελλάδα. Εδώ, το καλύτερο που είχε να προσφέρει σε υποψήφιους επενδυτές ο Τσίπρας ήταν η διαβεβαίωση, σε άψογα νέγρικα αγγλικά: «Δέι ντον χαβ νάθιν του λουζ».

Στο σημείο αυτό, καθώς το φιάσκο έπαιρνε επικίνδυνες διαστάσεις, ο Κλίντον έκανε την ηρωικότερη από τις προσπάθειές του για τη διάσωση του πρωθυπουργού Τσίπρα. «Λέτε, δηλαδή, ότι δεν είναι απαραίτητο για τους επενδυτές να περιμένουν να συμβούν οι αλλαγές, (σ.σ. τα μέτρα κατά της διαφθοράς, δηλαδή). Αυτό δεν είναι το μήνυμά σας;». 

Εκτός από το μόνιμο χαμόγελο της φρίκης, ο Τσίπρας απάντησε με ένα «χμμμ», που προκάλεσε (για έκτη φορά, αλλά ακολούθησαν και άλλες...) γέλια στο κοινό.  

Εκεί, ο Κλίντον κατάλαβε ότι, με τέτοιο στουρνάρι για συνομιλητή, όφειλε τουλάχιστον να σώσει επειγόντως τον εαυτό του από την ξεφτίλα. Και το έκανε με ένα αστείο:  

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Ανάλυση ενός Διασυρμού

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

                  

Όχι, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τόσο γελοίος όσο ήταν ο Ούγκο Τσάβες. 

Ούτε είναι απωθητικός, όπως ο Ιρανός πρώην πρωθυπουργός Μ.Αχμαντινετζάντ. 

Δεν προκαλεί την οργή και την απέχθεια που προκαλούσαν δικτάτορες τύπου Μουαμάρ Καντάφι. 

Απλώς, ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι το υποπροϊόν μίας δήθεν αστικής τάξης η οποία, επειδή σήμερα βρίσκεται σε πλήρη κατάρρευση, μόνον αυτόν θα μπορούσε να έχει διεθνή εκπρόσωπό της.

Κατά συνέπεια, η αδυναμία του Έλληνα πρωθυπουργού να καταλάβει τί τον ρωτούσε ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον στην μεταξύ τους τηλεοπτική συνομιλία δεν χρήζει βαθύτερης ανάλυσης.

Εξάλλου, ελάχιστοι από αυτούς που ψήφισαν τον κ. Αλ. Τσίπρα θα παρακολούθησαν το σόου που διοργάνωσε η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία χρηματοδοτεί εν μέρει το Ίδρυμα Κλίντον και όχι μόνον. Συνεπώς, στο εσωτερικό μέτωπο η μορφωτική και παιδευτική αδυναμία του πρωθυπουργού μάλλον δεν θα έγινε αντιληπτή.  

Αλλά, και αν γινόταν, κανέναν δεν θα ενοχλούσε. Αντιθέτως, μία κοινωνία που δεν διαβάζει και θεωρεί την απαιδευσιά προτέρημα, βλέπει ως «δικό της παιδί» τον κύριο πρωθυπουργό.

Από την άλλη μεριά, γιατί αυτή η κοινωνία να ενοχληθεί που ο κ. Αλ. Τσίπρας εξευτέλισε την χώρα του στα μάτια κάποιων ξένων επενδυτών;  

Ενδιαφέρθηκε ποτέ η ελληνική κοινωνία για την προσέλκυση επενδύσεων; 

Αστεία πράγματα. Κατανάλωση με δανεικά, αρπαγή και εκβιασμοί είναι το «όραμα» των αποκαλούμενων «μη προνομιούχων» Ελλήνων, που σε ποσοστό πάνω από 90% σιτίζονται από το Δημόσιο. 

Γιατί λοιπόν οι Έλληνες αυτοί να θέλουν επενδύσεις; 

Τα δανεικά τούς ενδιαφέρουν και γι αυτά τούς μιλούσαν και τούς μιλάνε ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης.

Στην ελληνική εσωστρεφή και αντιφιλελεύθερη κοινωνία η ευημερία δεν νοείται ως προϊόν της παραγωγικής εργασίας και της ορθολογικής σκέψης, αλλά ως αποτέλεσμα αρπαγής. Σήμερα, λοιπόν, ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος δεν ενδιαφέρεται για επενδυτικά σχέδια και παραγωγικές δραστηριότητες αλλά για νέους τρόπους δανεισμού, που να δημιουργούν και νέες δυνατότητες λεηλασίας.

Υπό αυτές τις κοινωνικές συνθήκες: 

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το γέλιο των επενδυτών και ο τραγικός κ. Τσίπρας

Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Ήταν κι εκείνο το γέλιο των παριστάμενων πολιτικών, επενδυτών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης... Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ήταν τραγικός στην συνομιλία του με τον Μπιλ Κλίντον κατά την διάρκεια του 10oυ ετήσιου συνέδριό του Clinton Global Initiative που έγινε την Κυριακή (27.9.2015).

Αμήχανος, αδυνατούσε να απαντήσει σε συγκεκριμένες ερωτήσεις του πρώην προέδρου των ΗΠΑ· ερωτήσεις, μάλιστα, που ήταν χαλαρές πάσες για να σκοράρει ο Έλληνας πρωθυπουργός. «Αν δειπνήσω με ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα και θα ήθελαν να επενδύσουν εκεί, που θέλετε να τους ζητήσω να επενδύσουν; Έχετε κατάλογο επιθυμητών επενδύσεων;», ρώτησε ο Κλίντον και ο Έλληνας πρωθυπουργός μουρμούρισε κάποια μπερδεμένα για τους παριστάμενους επενδυτές (κάποιοι υπολογίζουν ότι η συνολική περιουσία όσων άκουσαν και γέλασαν με τον κ. Τσίπρα στο ξενοδοχείο Σέρατον της Νέας Υόρκης ξεπερνά τα 100 δισ. ευρώ).  

Τι θα μπορούσε να τους πει; 

Για τις πρωτοβουλίες του κ. Σκουρλέτη στις Σκουριές ή για τις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε -μα κάθε...- επένδυση στην Ελλάδα;

 

Δεν ήταν τα αγγλικά η βασική αναπηρία του κ. Τσίπρα. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι βρέθηκε σε άγνωστα νερά, αναγκασμένος να συζητήσει πρώτη φορά στα σοβαρά -χωρίς συνθήματα και περίτεχνες κορώνες- για τις οικονομικές προοπτικές της χώρας. Κι αυτός απάντησε τσάτρα-πάτρα, όπως μίλησε στην Λάρισα· λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα αγόρια και κορίτσια που αποτελούν τον μεγαλύτερο πλουτοπαραγωγικό πόρο της χώρας. 

 Το βασικό πρόβλημα του κ. Τσίπρα και ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι  

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: To δικό μας μπουμπούκι και ο ταλαντούχος κύριος Ρέντσι (ή διαφορετικά η νύχτα και η μέρα...)

Του ΤΑΚΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Αν η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο του ιδρύματος Κλίντον ήταν καταστροφική, αυτή του Ματέο Ρέντσι ήταν λυτρωτική. 

Όχι τόσο για τον ίδιο, ο Ιταλός πρωθυπουργός, εξάλλου, δεν έχει και πολλά δαιμόνια να τον κυνηγούν και να χρειάζεται να απαλλαγεί από αυτά. Λυτρωτική για όσους την παρακολούθησαν.

Ο Ρέντσι έκανε κάτι που λίγοι άνθρωποι στον πλανήτη θα τολμούσαν. Μίλησε σε αμερικάνικο έδαφος με θετικό τρόπο για τη Ρωσία. Για την ακρίβεια με μη αρνητικό, κάτι που -όμως- στην αμερικανική διπλωματία ισούται με θετικό πρόσημο. Ο Ρέντσι αρνήθηκε να δαιμονοποιήσει τον Πούτιν και εξέθεσε τη δική του ατζέντα στο παγκόσμιο κοινό. Σε πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς, σε στελέχη εταιρειών, σε εκπροσώπους θεσμών κι οργανισμών. Σε πρώην πλανητάρχες (βλ. Κλίντον) και σε σημαντικούς επιχειρηματίες. (βλ. Θόδωρος Αγγελόπουλος και Γιάννα Αγγελοπούλου).

Η σύγκριση των δύο πρωθυπουργών ήταν χαοτική. Το μόνο κοινό που είχαν και οι δύο είναι τα σχετικά ανεκτά αγγλικά τους (ο Τσίπρας έχει βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα, αισθητά). Ο Ρέντσι, όμως, είχε όλο το πακέτο: Κατάρτιση, μόρφωση, γνώσεις για τ ο τι γίνεται αυτή την στιγμή στον κόσμο και -κυρίως- σχέδιο κι όραμα για τα μελλοντικά βήματα της Ιταλίας και της Ευρώπης. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που μίλησε με ιδιαίτερα καυστικό λόγο στις Συνόδους Κορυφής, ασκώντας σκληρή κριτική στους ομολόγους του, και -ταυτόχρονα- ο ίδιος άνθρωπος που υπερασπίστηκε μέχρι τέλους την ΕΕ σε ένα πάνελ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Κοινώς, ήξερε πώς πρέπει να συμπεριφερθεί. Ο Ρέντσι είχε -κυρίως- θάρρος. Πολιτικό θάρρος που δεν το συναντάς εύκολα στους καιρούς της αποστειρωμένης διπλωματίας.

Έβλεπες:

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Απορία Τσίπρα... γέλως

Γράφει ο ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣ

Είναι κάποιες στιγμές που βγάζεις το καπέλο στους επικοινωνιολόγους του Μαξίμου.  

Πώς νομίζετε ότι δικαιολόγησαν την ομολογουμένως απογοητευτική εμφάνιση του Αλ. Τσίπρα στη συζήτηση που είχε με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον; 

Οταν, δηλαδή, ο κ. Κλίντον ρώτησε για τις επενδύσεις στην Ελλάδα και ο Πρωθυπουργός απάντησε αορίστως, χαμογελώντας και γενικώς. Πού να τον καταλάβεις μ' αυτή την προφορά;  

Λένε λοιπόν ότι ο κ. Κλίντον ομιλεί τη διάλεκτο του Νότου με τη χαρακτηριστική προφορά του και πολλές φορές ούτε οι Αμερικανοί τον καταλαβαίνουν! Και ότι το συνηθίζει αυτό να το κάνει ο κ. Κλίντον, είτε οι συνομιλητές του είναι Αμερικανοί είτε ξένοι. Ενώ (πάλι λένε) ο Μπαράκ Ομπάμα είναι διαφορετικός. Οταν μιλάει σε ξένους, είναι πολύ προσεκτικός. Ομιλεί καθαρά για να τον καταλαβαίνει ο συνομιλητής του. 

Αυτό εξηγεί πολλά πράγματα:

Πρώτα απ' ολα τα περίφημα non paper που περιέγραψαν  με λεπτομέρειες τους σύντομους (σχεδόν στιγμιαίους) διαλόγους που είχε ο αμερικανός πρόεδρος με τον Πρωθυπουργό. Ακόμη και όταν ο πρόεδρος Ομπάμα είπε στη Μισέλ ότι ο κ. Τσίπρας κέρδισε απανωτές εκλογές στην Ελλάδα.  

Και, δεύτερον, δεν άφησαν ούτε μία λέξη του αμερικανού προέδρου όταν μιλούσε με τον κ. Τσίπρα χωρίς να την καταλάβουν, να τη μεταφράσουν και να τη μεταφέρουν πάραυτα στην Ελλάδα. Να σημειώσω ότι υπήρχε στην αίθουσα διερμηνέας και όμως έκριναν ότι δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί.

Ο Τσίπρας, ο Κλίντον και ο ηγέτης

Ισως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο από τη συμμετοχή του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στο πάνελ του Ιδρύματος Κλίντον ήταν το «πηγαδάκι» που σχηματίστηκε αμέσως μετά με τον Μπιλ Κλίντον και τον Ματέο Ρέντσι. 

 

Ο κ. Τσίπρας είχε ήδη αποχωρήσει από την αίθουσα και οι Κλίντον και Ρέντσι σχολίαζαν την εμφάνισή του. Ηταν προσεκτικοί, απέφυγαν τους χαρακτηρισμούς αλλά δεν έκρυψαν την ουσία.  

 

Το πρόβλημα για τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ ήταν το ποιος μπορεί στην Ελλάδα να γίνει... ηγέτης: 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πόσες πιθανότητες έχει ο Τσίπρας να να γίνει Αντρέας? Οσες η Μαρί Λεπέν να γίνει Ντε Γκολ ή ο Πέπε Γκρίλο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ! - Ο ΣΥΡΙΖΑ ως... νέο ΠΑΣΟΚ

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Μπορεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ η Κεντροαριστερά του αύριο; 

Εχει ήδη πάρει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, έχει υπογράψει και θα εφαρμόσει Μνημόνιο, απαλλάχθηκε από τους ακραίους του Λαφαζάνη, το επόμενο βήμα είναι να γίνει ένα κανονικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.  

Οχι; 

 Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με τη σύντομη απάντηση: ο Τσίπρας έχει τόσες πιθανότητες να γίνει Αντρέας όσες η Μαρί Λεπέν να γίνει Ντε Γκολ ή ο Πέπε Γκρίλο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Για πολλούς λόγους.

 

Ο πρώτος είναι τα στελέχη του. Παρά το ότι υπάρχει ένας σοσιαλδημοκρατικός πυρήνας κοντά στην ηγεσία, η πλειονότητα ανήκει σε μια υβριδική μαρξιστική Αριστερά η οποία παραμένει προσκολλημένη σε πολιτικές της δεκαετίας του '70: υψηλοί φόροι, κρατισμός, εχθρότητα στις μεταρρυθμίσεις και σε ό,τι έχει σχέση με επιχειρήσεις. Το υβριδικό προκύπτει από τη συμπόρευσή της με πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είχαν ιδεολογικοποιήσει τα συντεχνιακά προνόμια ταυτίζοντάς τα με μια δήθεν αριστερή πολιτική.

Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με τον πρώτο και έχει να κάνει με την πολιτική. Ηδη από το 1981 στο ΠΑΣΟΚ υπήρχε η αντιπαλότητα ανάμεσα στον «λαϊκισμό» και τον «εκσυγχρονισμό», όπως ονομάστηκε αργότερα η πολιτική των μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής σταθερότητας. Και ακόμα και όταν ο πρώτος φαινόταν κυρίαρχος, υπήρχε πάντοτε ο έλεγχος της πραγματικότητας που επέβαλλε, για παράδειγμα, ήδη από το 1982 την ανατροπή της πολιτικής των παροχών. Στις κυβερνήσεις μετά το 1993, τόσο αυτές του Ανδρέα όσο και του Κ. Σημίτη, ο εκσυγχρονισμός επικράτησε ολοκληρωτικά.

 

Αντίστοιχο ρεύμα δεν υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη που πήρε από το ΠΑΣΟΚ, όταν δεν είναι απλοί καριερίστες, βρίσκονταν στο περιθώριο της πολιτικής του: ορισμένοι συνδικαλιστές παλαιάς κοπής και άλλοι απλώς γραφικοί. Και πάντως κανείς δεν ανήκε στον κύκλο των στελεχών που προσδιόρισαν τη φυσιογνωμία του Κινήματος. Από τον Αλέξη Μητρόπουλο και την Τζάκρη έως τον Παναγούλη και τον Κοτσακά είχαν περιθωριακό ρόλο. Αντιθέτως, στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά ισχυρό το ρεύμα του «εθνολαϊκισμού». Και εδώ βρίσκεται ο τρίτος και πιο ουσιαστικός λόγος.

 

Από το 2012 και μετά, αυτό που παρακολουθούμε είναι η ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ριζική ασυνέχεια με το παρελθόν. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι λάθος να αναζητούμε συνέχειες. Ο κ. Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές ακριβώς γιατί αρνήθηκε τη συνέχεια και προσαρμόστηκε στο πνεύμα των καιρών. Εξέφρασε τον θυμό, τη μισαλλοδοξία, την αντίληψη ότι όλοι είναι εχθροί και συνωμοτούν εναντίον μας. Και όλα αυτά μέσα από μια δήθεν ταξική σκοπιά που δικαιολογούσε κάθε είδους αυθαιρεσία. Ο,τι έκανε και ο κ. Καμμένος από μια ακροδεξιά σκοπιά. Η συνύπαρξή τους δεν είναι καθόλου τυχαία. Η συμμαχία τους είναι παρά φύσιν αν τη δούμε μέσα από τη σκοπιά μιας παραδοσιακής Αριστεράς. Αλλά μόνο αυτό δεν έχουμε μπροστά μας, όσο και αν πολλοί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να το δουν και εξεγέρθηκαν για την υπουργοποίηση του Δημήτρη Καμμένου.

 

Η εξουσία, βέβαια, αλλάζει κόμματα και ανθρώπους. Ο κ. Τσίπρας έχει δείξει εξαιρετική ικανότητα προσαρμογής. Αν και όταν, όμως, αλλάξει τη ρητορική του, κάτω από την πίεση της πραγματικότητας, θα γίνει και αυτός ευάλωτος στο είδος της πολεμικής που τόσο αποτελεσματικά υιοθέτησε.

Η ασυνέχεια, φυσικά, λειτουργεί προς όλες τις κατευθύνσεις:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κομμουνιστοδεξιά

Της ΛΩΡΗΣ ΚΕΖΑ

Σύμφωνα με τον συντηρητικό, αστικό μύθο «θα έρθουν οι κομμουνισταί να σας πάρουν τα σπίτια». 

Ψέματα. Δεν παίρνουν σπίτια. Οι κομμουνισταί παίρνουν τις συντάξεις. 

 Βεβαίως η πρόθεση να περικοπούν όσες βρίσκονται στον προθάλαμο της πλουτοκρατίας, δηλαδή όσες είναι πάνω από χίλια ευρώ, δεν είναι εντελώς κομμουνιστική. Είναι κομμουνιστοδεξιά. Εξηγούμε: στη διανομή του χρήματος υπάρχει ισότητα. Θα παίρνουν όλοι τα ίδια, θα παίρνουν όλοι από λίγα. Στην καταβολή εισφορών υπήρξε ανισότητα. Κάποιοι έδωσαν πολλαπλάσιες εισφορές. Πρόκειται για όσους εργάστηκαν επί σαράντα χρόνια, όσους απέφυγαν τα μαύρα εισοδήματα, όσους δεν  ανήκαν σε ομάδα προνομιούχων.

Θεωρητικά η ιδέα της αναδιανομής είναι υπέροχη. Βάζουν οι ευκατάστατοι κάτι παραπάνω, βάζουν οι πτωχοί κάτι λιγότερο αλλά όλοι έχουν πρόσβαση σε γιατρούς και φάρμακα, όλοι εισπράττουν μια αξιοπρεπή σύνταξη. Είναι μάλιστα αποδεκτό ότι εκείνοι που πλήρωσαν πολλά, θα πάρουν παραπάνω. Τα σενάρια που ακούγονται (αυτά που διαψεύδονται από τον αρμόδιο υπουργό Εργασίας Γιώργο Κατρούγκαλο) αφορούν οριζόντιες περικοπές, δηλαδή «όποιος παίρνει πάνω από χίλια, θα του κόψουμε το 11%». Με αυτόν τον τρόπο θα σωθεί το σύστημα.

Είναι περισσότερο από προφανές ότι η κομμουνιστοδεξιά είναι ανήθικη και αδίστακτη μπροστά στην αδικία. Τι εννοούμε. 

Δεν είναι ίδια όλα τα «χιλιάρικα και κάτι». Κάποιοι παίρνουν σύνταξη πριν ακόμη εμφανίσουν την πρώτη ρυτίδα. Οι συνταξιούχοι της Ολυμπιακής για παράδειγμα, εργάστηκαν ελάχιστα χρόνια και αντί να τοποθετηθούν σε θέσεις στο δημόσιο όταν φαλίρισε η εταιρία, έλαβαν εξωφρενικά υψηλές συντάξεις. Εξωφρενικά υψηλό ποσό είναι αυτό που δεν ανταποκρίνεται στις εισφορές, δεν ανταποκρίνεται στην ηλικία. Δεν νοείται η σαραντάρα αεροσυνοδός που πήρε σύνταξη καταχρηστικά να συγκρίνεται με τον εξηνταπεντάρη έμπορο που πλήρωσε ένσημα επί τέσσερις δεκαετίες. Δεν νοείται γενικώς να παίρνουν σύνταξη υγιή άτομα νεαρής ηλικίας_ τελεία και παύλα.

Γενικώς στην κομμουνιστοδεξιά το κράτος παίρνει τα χρήματα από τους δήθεν προνομιούχους για να τα διανείμει κατά το δοκούν, όπως στις αγροτικές συντάξεις. Να αποσαφηνίσουμε όμως κάτι: 

Δεν είναι αγρότισσα όποια γυναίκα τάιζε τις κοτούλες της στο χωριό, δεν νοείται να έχουν απαιτήσεις όσοι ουδέποτε πλήρωσαν ένα ένσημο. Πράγματι, είναι υπερβολικά χαμηλή η αγροτική σύνταξη σε αληθινά νούμερα_ με τριακόσια ευρώ δεν βγαίνει ο μήνας. Είναι όμως χαριστικά τριακόσια ευρώ, έτσι, για το τίποτα. 

Οι μεταρρυθμίσεις λοιπόν γίνονται υπέρ εκείνων που δεν πλήρωσαν ποτέ ταμείο ή πλήρωσαν για ελάχιστα χρόνια, οι μεταρρυθμίσεις γίνονται σε βάρος των κορόιδων που χαρακτηρίζονται «πλούσιοι».

 

Τι θέλουμε να πούμε:  

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι κατά ΣΥΡΙΖΑ πλούσιοι των 1.000 €

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΠΡΟΥΝΗ

Πολλοί πολίτες ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας πως πέρα από τo μνημονιακό πρόγραμμα το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει θα δείξει ένα διαφορετικό κοινωνικό πρόσωπο σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας επαναλάμβανε διαρκώς στην προεκλογική περίοδο ότι πρώτο του μέλημα είναι η κοινωνική δικαιοσύνη.
Βαριές κουβέντες. Η εξίσωση της "κοινωνικής δικαιοσύνης" είναι δυσεπίλυτη. Και υποκειμενική γιατί εξαρτάται από τις παραμέτρους που βάζει το κάθε κόμμα.
Οι ιδεοληψίες της αριστεράς είναι γνωστές. Οποιος έχει υψηλή φορολογική δήλωση πρέπει να... χτυπηθεί!  

Τώρα όμως μαθαίνουμε και ποιο είναι το κατά ΣΥΡΙΖΑ όριο που χωρίζει τους φτωχούς από τους πλούσιους. Μόλις στα 1.000 €, άντε κάτι παραπάνω.
Οι ίδιοι πολιτικοί που θα νομοθετούσαν τον βασικό μισθό στα 751 €, τώρα θεωρούν ρετιρέ τα... 1.000 €, άρα και "έχοντες" οπότε πρέπει να πληρώσουν και μεγαλύτερους φόρους.

"Επίγεια σοφία"

Αυτοί που δεν μπορούν να γελάσουν με τον εαυτό τους, αφήνουν αυτήν τη δουλειά στους άλλους.

Αγνώστου

Το σύμπαν γελάει πίσω από την πλάτη σου.

Αγνώστου

Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες.
Αλβέρτος Αϊνστάιν,   Εβραίος Φυσικός 

  

Σαν σήμερα (30/9/ΧΧΧΧ)

1846: Ο δρ Γουίλιαμ Μόρτον χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον αιθέρα ως αναισθητικό για την εξαγωγή δοντιού, στο Τσάρλεστον της Μασαχουσέτης.

1922: Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη συμφωνία της Διάσκεψης των Μουδανιών, με την οποία δίδεται στους Τούρκους και η Ανατολική Θράκη μέχρι τον Έβρο.

1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλεται σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Χέρφιλντ του Λονδίνου.

1955: Σκοτώνεται σε τροχαίο ο Τζέιμς Ντιν.

1978: Πεθαίνει ο Λαυρέντης Διανέλος.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι συγγενείς των άλλων...- Είναι η μοίρα των Αριστερών να κατακτούν τα πάντα με το σπαθί τους και των Δεξιών με ρουσφέτι;

Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Πήρε την «επίζηλη θέση» του ωρομίσθιου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας η κ. Περιστέρα Μπαζιάνα επειδή είναι σύζυγος πρωθυπουργού;  

Μάλλον όχι. Από το ρεπορτάζ προκύπτει ότι είχε όλα τα τυπικά προσόντα και –όπως λέει ο πρύτανης– ήταν «καλύτερη από τους υπόλοιπους υποψήφιους». Νομίμως και ηθικώς, λοιπόν, πήρε τη θέση.

 
Αλλά τότε γιατί όσα έκανε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης στη ζωή του οφείλονται στο γεγονός ότι ήταν γιος πρωθυπουργού;  

Είναι η μοίρα των Αριστερών να κατακτούν τα πάντα με το σπαθί τους και των Δεξιών με ρουσφέτι; 

 Ή μήπως η Αριστερά, έχοντας το επικοινωνιακό πλεονέκτημα, δημιούργησε το ψευδεπίγραφο «ηθικό πλεονέκτημα», με αποτέλεσμα να κόβει και να ράβει την πραγματικότητα στα μέτρα της;
 

Βεβαίως, εκ των πραγμάτων οι συγγενικές σχέσεις παίζουν κάποιο ρόλο. Παντού και πάντα· ακόμη και στα μπαρ ο συγγενής ενός πορτιέρη μπαίνει πιο εύκολα μέσα. Oμως, το κυνήγι των συγγενών πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει.  

Η κ. Μπαζιάνα «δεν είναι του αντρός της», όπως ο κ. Μητσοτάκης «δεν είναι του πατρός του». Και οι δύο πρέπει να κρίνονται αυστηρά, αλλά όχι λόγω συγγένειας.

 
Εχει μακρά ιστορία συκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων ο ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα τώρα να λούζεται τα περιττώματα που πέταξε στον ανεμιστήρα. 


Δυστυχώς, από τότε που η Αριστερά έχασε το ιδεολογικό πλεονέκτημα, μοιράζει απλώς χαρακτηρισμούς για όλους τους άλλους. «Των εργολάβων» ο ένας, «των διαπλεκομένων» ο άλλος, και όλοι οι υπόλοιποι «φασίστες» ή γερμανοτσολιάδες. Μην αναφερθούμε στα άλλα αισχρά που έγιναν τα πέντε χρόνια του μνημονίου.

 
Ο έρπης του λαϊκισμού που καλλιέργησε επί μακρόν η ριζοσπαστική Αριστερά έγινε πανδημία.  

KOINΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο νταβαντζής της κοινωνίας είναι η αριστερά

Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ


Για την παρδαλή αριστερά του Τσίπρα και τις δημοσιογραφικές ντουντούκες του, όπως και για τον λοιπό παρασιτικό συρφετό των ιντελιγκέντσηδων, το όπλο είναι η ονοματοδοσία προσώπων, ιδεών, θέσεων. 


Κι η Δεξιά για χρόνια κάθεται σαν την κότα, αποδεχόμενη αυτή την αυθαίρετη εξουσία των εκπροσώπων του «προοδευτικού» ολοκληρωτισμού.  


Με μια φράση, οι φασίστες της αριστεράς ορίζουν το «καλό» και το «κακό» κι η δεξιά «μασάει» κι απολογείται.



Αν λάτρεψες τον Μάο, τον Χότζα, τον Στάλιν, διαλέξτε δικτάτορα φονιά του λαού του κι άλλων λαών, αν έπαιξες στα όρια της τρομοκρατίας με τις «απαραίτητες δόσεις βίας», που έγραφε ένας ηλίθιος στην «Αυγή», αν πέταγες μολότωφ για να κάψεις ζωντανούς «μπάτσους», αν έκαψες κι έσπασες μαγαζιά, έβαλες φόκο στην Ελληνική Σημαία, ονειρεύεσαι φωναχτά Μελιγαλάδες, τα ‘χεις πλάκα τα γαλόνια της «προόδου».  


Σε μια φυσιολογική κοινωνία, αν ήθελες να κάνεις την πατρίδα σου Ρουμανία του Τσαουσέσκου, Αλβανία του Χότζα, ή θαύμαζες τον πατερούλη Ιωσήφ που καθάρισε 20.000.000, θα ντρεπόσουν, θα σε κογιονάρανε κι οι γάτες στα κεραμίδια.  


Εδώ, στην χώρα που κυβερνά η Ξουλίδου κι ο Φίλης ο αρνητής της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μ. Ασίας, το να ‘χεις στο μητρώο σου πέρασμα από την οποιαδήποτε κτηνώδη παραφυάδα της ιδεολογίας που άλεσε σαν μηχανή του κιμά εκατομμύρια αθώους και τις ελευθερίες του μισού πλανήτη, θεωρείται τεκμήριο «δημοκρατικότητας».



Η μέθοδος τους απλή: 


Όποιος διαφωνεί μαζί τους είναι φασίστας, χρυσαυγίτης, ρατσιστής, ακροδεξιός κλπ. Το τραγουδάκι παίζεται πάντα το ίδιο, σαν να τους ρίχνεις κέρμα, μόλις τους τρίψεις στα μούτρα την απύθμενη υποκρισία τους.  


Πρόκειται για έναν πνευματικό και ψυχικό δωσιλογισμό, μια κοινωνική πανούκλα, αφού αυτοί οι «προοδευτικοί» φασίστες ευθυγραμμίζονται με πάγιες θέσεις του τουρκικού και σκοπιανού σωβινισμού, πιστεύουν σε «καλή» βία, αναγνωρίζουν «καλούς» δικτάτορες, εκστασιάζονται να χτυπούν την εθνική μας ταυτότητα, την διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.  


Άμα φίλε μου είσαι σφαγμένος Πόντιος, Σμυρνιός, ο Αριστοτέλης Γκούμας ή αγνοούμενος της Κύπρου, δεν σε πιάνει η ευαισθησία των συντρόφων. Ούτε καν gay δεν είσαι και είσαι κι Έλληνας. Όσο πιο μακρινό γεωγραφικά ή μειοψηφικό το πρόβλημα, τόσο μεγαλώνει η οργισμένη αλληλεγγύη του κατιμά της «προόδου».  


Εγώ λέω απλά, πως αν ασελγείς σε βάρος της πλειοψηφίας και παριστάνεις την Μητέρα Τερέζα των μειοψηφιών, είσαι απλά για νέφτι και ντενεκέδια δεμένα στην ουρά. Υποκριτής κι ανάξιος σεβασμού.



Ο Τσίπρας και το ΚΚΕ μαλώνανε ποιος είναι η συνέχεια του …ΕΑΜ, η επαναστατική ντεκαπάζ της Ρένας δάκρυζε για την «ιερή σκυτάλη» των Κορυσχάδων, πιτσιλισμένη με το αίμα αδελφών αλλά αυτό παρελήφθη. 


Κανείς δεν τους μάζεψε να τους πάει στην κλινική του Σινούρη για τον προκατακλυσμιαίο λόγο τους.



Η διχαστική κι εμφυλιοπολεμική χυδαιολογία τους για γερμανοτσολιάδες, δωσίλογους, η εξομοίωση κάθε αντιπάλου με ταγματασφαλίτες, χρυσαυγίτες κλπ, είναι πάγια μέθοδος, που κι όταν δεν την κάνουν οι από πάνω, αναλαμβάνουν οι από κάτω στα ΜΜΕ, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι όταν πάρουν την απάντηση, ωρύονται για «ακροδεξιό» λόγο.



Λοιπόν, υπάρχουν δυο ειδών φασίστες: 

KOINΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Εκθεση ιδεών και Αριστερά

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση για τη διαχρονική συνέπεια των πολιτικών προτιμήσεων του οποιουδήποτε. 

 Επειδή ανήκω σ’ αυτήν τη γενιά για την οποία η αριστερή ένταξη υπήρξε εξίσου υποχρεωτική με το φροντιστήριο για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, όταν ακούω κάποιον να μου λέει πως, σε αντίθεση με εμένα, αυτός παρέμεινε πιστός στις ιδέες του, αναρωτιέμαι αν θα έλεγε το ίδιο για τον έρωτα ή για τον τρόπο που προσπαθούσε να σκεφτεί όταν έγραφε έκθεση ιδεών. Ενας άνδρας που στα πενήντα του έχει τις ίδιες αντιλήψεις που είχε στα δεκαεφτά του για τις σχέσεις του με τις γυναίκες, για παράδειγμα, είτε έχει ελλειμματική εμπειρία είτε δεν έχει καταλάβει τίποτε. Κοινώς δεν έχει ζήσει τη ζωή του.

 

Δεν αναφέρθηκα τυχαία στην έκθεση ιδεών:

Στην εποχή μου ήταν το μάθημα των μαθημάτων. Εκεί κρινόταν και η επάρκεια των γνώσεων, και η χρήση της γλώσσας και οι δυνατότητες της κρίσης. Ή, τουλάχιστον, έτσι έπρεπε να είναι, αφού όλοι μας ξέραμε πως και σ’ αυτό το μάθημα η επιτυχία και ο καλός βαθμός εξαρτιόταν από την εφαρμογή μιας πολύ συγκεκριμένης τεχνικής και την αναπαραγωγή μιας πολύ συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα εκθεσάδικα όλης της χώρας ανθούν. Και δεν είναι τυχαίο ότι πολλούς εξηπάτησαν οι επιδόσεις τους στον τομέα. Επειδή είχαν καλό βαθμό στην έκθεση πίστεψαν πως μπορούν να γίνουν συγγραφείς, με ολέθρια συνήθως αποτελέσματα.

 

Δυστυχώς ή ευτυχώς, όσοι από τη γενιά μου ασχολήθηκαν με την πολιτική δεν είχαν τη δύναμη, ή την ικανότητα, να ασχοληθούν με κάτι δημιουργικό και πιο προσωπικό. Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τη λέξη επάγγελμα. Πολλοί από εμάς ακολούθησαν μια επαγγελματική σταδιοδρομία, διέπρεψαν όμως σε άλλους τομείς, άσχετους με το επάγγελμά τους. Αυτό μπορεί να φαίνεται αδιανόητο για οργανωμένες κοινωνίες, όμως δεν είναι για τη χαοτική ελληνική. Η ενασχόληση με την πολιτική, όμως, πρόσφερε τόσες συγκινήσεις, και τόσες ευκολίες που δεν σου άφηνε περιθώρια για τίποτε άλλο.

Ας ξεκινήσω από τις συγκινήσεις.  

Ολες μαζί συμπυκνώνονται σε μία, στην αναγνωρισιμότητα. Σ’ αυτήν συνέτειναν και οι κλιματικές συνθήκες, που επέτρεψαν την άνθηση της καφενόβιας δημοκρατίας. Δεν ήταν και λίγο να είσαι τριαντάρης και να εμφανίζεσαι στην αγορά του καφενείου ως υποψήφιος βουλευτής ή κομματικό στέλεχος. Κάποιος Αμερικανός μού είπε τις προάλλες πως αυτό που τον εντυπωσίασε στη Γαλλία είναι η μεγαλοπρέπεια των υπουργικών γραφείων. Παράδοση Βερσαλλιών. Θα έλεγα πως το αντίστοιχο φαινόμενο σ’ εμάς είναι η αυταρέσκεια όσων ασχολούνται με την πολιτική. Η βεβαιότητα πως θα βρεθούν στο κέντρο της προσοχής ό,τι κι αν πουν. Αυτό στην Αριστερά ενισχύεται και από την αντιδημοκρατική παράδοση των κομμουνιστικών κομμάτων. Τα μέλη τους και η ιεραρχία τους κατέχουν την «αλήθεια» και γι’ αυτό βρίσκονται στην πρωτοπορία, ως εκ τούτου στο καφενείο έχουν έναν άσο κρυμμένο στο μανίκι.

Και τώρα στις ευκολίες. 

Κι εδώ θα τις συμπυκνώσω, χάριν ευκολίας, σε μία. Οταν ξέρεις πως ό,τι λες θα τραβήξει την προσοχή, επειδή το λες στο όνομα ενός κόμματος ή μιας πολιτικής, τότε δεν χρειάζεται να κουραστείς. Αρκεί να επαναλαμβάνεις μια ζωή αυτό που κάποτε είπες και σου έδωσε την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του πολιτικού. Είναι και ζήτημα συνέπειας: τον κόσμο τον κατάλαβες από νωρίς, τον κόσμο τον εξήγησες από τα νιάτα σου, οπότε δεν χρειάζεται να κοπιάσεις για να προσπαθήσεις να μορφωθείς σαν τους ανίδεους. Φτάνει να ασχολείσαι «με τα κοινά», κοινώς να μπορείς να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια στο καφενείο. Κι αν βρεις και καμιά έξυπνη ατάκα, τόσο το καλύτερο και για την ατάκα και για σένα. Δεν φταις εσύ αν ο κόσμος αλλάζει. Ας πρόσεχε ο κόσμος.

Χωρίς βέβαια να παραγνωρίζω τον καιροσκοπισμό, που κι αυτός είχε τα ιδεολογικά του ερείσματα.  

Αν θεωρείς πως όλος ο καπιταλισμός και η αγορά είναι ένα σύστημα κλεπτοκρατίας, τότε γιατί να μην κλέψεις κι εσύ; 

 Είπαμε, είμαστε αριστεροί. Δεν είμαστε ηλίθιοι, ίνα μη είπω άλλο τι. Κι αν έφαγες και καμιά σφαλιάρα στα νιάτα σου από την αστυνομία, τότε δικαιούσαι να μη φοράς γραβάτα, για να σε ξεχωρίζουν ακόμη πιο εύκολα στο γραβατωμένο πλήθος.

Πολύ απλά τα βλέπω τα πράγματα, θα μου πείτε.  

Για να τα απλουστεύσω όμως ακόμη περισσότερο, θα υπενθυμίσω και την παράμετρο «έκθεση ιδεών»:

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι φαντασιώσεις της Αριστεράς

Γράφει ο Νίκος Μουζέλης 

Ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στην LSE.

Στο παρόν κείμενο δεν θα ασχοληθώ με τις συγκεκριμένες διαμάχες που οδήγησαν στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ (ευρώ - δραχμή, μνημόνιο - αντιμνημόνιο κ.τ.λ.). Θα εξετάσω πιο γενικά / επιγραμματικά τρεις βασικές ιδεοληψίες / φαντασιώσεις που αφορούν μερικούς κύκλους της Αριστεράς, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και πιο γενικά. Ενα τέτοιο θέμα μπορεί να φανεί χρήσιμο, μια και διακινείται μια ρητορεία η οποία οικειοποιείται τα βασικά διακυβεύματα της Αριστεράς. 

Η κατάρρευση του καπιταλισμού έρχεται. 

Η ιδέα πως ο καπιταλισμός λόγω συστημικών αντιφάσεων πνέει τα λοίσθια είναι παλιά. Τη βλέπουμε, για παράδειγμα, στον ντετερμινιστικό ιστορικό υλισμό όπου το καπιταλιστικό σύστημα εννοιολογείται μηχανιστικά, σαν ένα σύστημα που αναπτύσσεται στη βάση σιδηρών εξελικτικών νόμων που καθορίζουν τη μελλοντική πορεία του. Εδώ η κινητήριος δύναμη είναι λιγότερο οι φορείς δράσης και περισσότερο οι αντινομίες του συστήματος που θα οδηγήσουν σε ένα τελειωτικό κραχ. Τέτοιου είδους θεωρίες ξαναζωντάνεψαν στην περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008 (βλ. π.χ. Wolfang Streeck, 2014).  

Το βασικό επιχείρημα αυτών των θεωριών είναι ότι πριν από την κρίση η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δημιούργησε τερατώδεις ανισότητες - σε βαθμό που μια μικρή πλουτοκρατία (1/100 του πληθυσμού) τείνει να κατέχει ή να ελέγχει ένα τεράστιο ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου. Επιπλέον, οι παραγόμενοι πόροι κατευθύνονται όλο και περισσότερο στον χρηματοπιστωτικό τομέα όπου τα κέρδη είναι υψηλά, άμεσα και συχνά μη φορολογούμενα. Αυτή η κατάσταση δεν είναι δυνατόν να συνεχισθεί αφού βάζει σοβαρά εμπόδια στη διευρυμένη αναπαραγωγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Νομίζω πως η παραπάνω ανάλυση της νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας είναι σωστή αλλά η πρόβλεψη περί άμεσης καπιταλιστικής κατάρρευσης λανθασμένη.

 
Ο καπιταλισμός δεν είναι βέβαια αιώνιος, αλλά δεν πρόκειται να καταρρεύσει άμεσα.  

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης η υφήλιος κυριαρχείται από τρεις τύπους καπιταλισμού: 

Τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό των ΗΠΑ, 

Τον αυταρχικό καπιταλισμό της Κίνας και 

Τον ημι-σοσιαλδημοκρατικό / «σοσιαλφιλελεύθερο» καπιταλισμό της Βορειοδυτικής Ευρώπης. 

Ο τελευταίος έχει μια μακρά ιστορία κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και που μέσω της ευρωζώνης (αν αυτή δεν διαλυθεί και ενοποιηθεί πολιτικά και κοινωνικά) μπορεί να εξελιχθεί ως τρίτος παίκτης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Με την παγκοσμιοποίηση η αλληλοσύνδεση μεταξύ των τεράστιων αυτών κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών εντείνεται ραγδαία. Αυτό σημαίνει πως μια σειρά από προβλήματα είναι κοινά μεταξύ τους. Δεν μπορούν να λυθούν παρά μόνο με τη συνεργασία και των τριών κυρίαρχων παικτών στην παγκόσμια αρένα. Κοινά προβλήματα όπως η περιβαλλοντική καταστροφή που δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα μόνο μέρος του πλανήτη, ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων, η τρομοκρατία, τα διεθνή εγκληματικά δίκτυα κ.τ.λ.  

Σε αυτόν τον κατάλογο πρέπει κανείς να προσθέσει τον έλεγχο των παγκόσμιων οικονομικών κρίσεων. Βεβαίως, όσο ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι κυρίαρχος, θεωρώ πως οι παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Μπορεί όμως να ελεγχθούν πολύ πιο γρήγορα και λιγότερο καταστροφικά όταν υπάρξει συστηματική συνεργασία μεταξύ των τριών υπερδυνάμεων.

 
Μπορεί βεβαίως κάποιος να υποστηρίξει πως οι συστημικές αντιφάσεις του καπιταλισμού συνδέονται άμεσα με την ταξική πάλη και με κινητοποιήσεις άλλων φορέων που στοχεύουν στην υπέρβαση, βίαιη ή λιγότερο βίαιη, ενός συστήματος που δεν είναι μόνο εξαιρετικά άδικο αλλά και παράλογο. Στη σημερινή συγκυρία όμως οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο είναι αδύνατες. Τα συνδικάτα συνεχώς συρρικνώνονται, τα νέα κοινωνικά κινήματα δεν έχουν ούτε γερές ρίζες ούτε σημαντικό δυναμισμό. Οσο για τις κινητοποιήσεις τύπου Σιάτλ, Γένοβας, «Αγανακτισμένων» κ.τ.λ., παρ' όλες τις νέες επικοινωνιακές τεχνολογίες έχουν εφήμερο χαρακτήρα.

 
Τελικά, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο καπιταλισμός θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια ακόμα. Μέσα στα όρια που θέτει, υπάρχουν όμως πιθανότητες προοδευτικών εξελίξεων, όπως το πέρασμα από τον βάρβαρο νεοφιλελευθερισμό σε έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Ο σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα

 
Με σοσιαλισμό εδώ δεν εννοώ τον όρο που συχνά χρησιμοποιούν μερικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αναφέρομαι σε έναν κοινωνικό σχηματισμό όπου τα κύρια μέσα παραγωγής δεν ελέγχονται κατά τον γνωστό καπιταλιστικό τρόπο, αλλά με συλλογικά όργανα όπως οι συνεταιρισμοί. Η ιδέα πως το πέρασμα από τον καπιταλιστικό σε έναν μετακαπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε μία μόνο χώρα χαρακτηρίζει κυρίως, αλλά όχι μόνο, κύκλους της άκρας Αριστεράς, και στη χώρα μας και πιο γενικά. Στο σημερινό νεοφιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο, ένα πλαίσιο όπου η αυτονομία του κράτους - έθνους έχει μειωθεί σημαντικά, η μόνη περίπτωση επιβίωσης μιας μη καπιταλιστικής οικονομίας είναι η πλήρης απομόνωση (π.χ. η περίπτωση της Βόρειας Κορέας). Παντού αλλού ο καπιταλισμός κυριαρχεί ή τείνει να κυριαρχήσει (π.χ. Κούβα).

 
Ο Τρότσκι πριν από πολλά χρόνια είχε σωστά τονίσει πως ο σοσιαλισμός / κομμουνισμός δεν είναι εφικτός σε μία μόνο χώρα.  




Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Ούτε ο δημοκρατικός σοσιαλισμός της δραχμής όπως τον ονειρεύεται μέρος της Αριστεράς, ούτε ένας νέος «υπαρκτός σοσιαλισμός» στον οποίο στοχεύει το ΚΚΕ είναι εφικτοί στόχοι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως κάθε προσπάθεια προοδευτικής αλλαγής εξαφανίζεται. Ηδη στη χρυσή εποχή της σοσιαλδημοκρατίας (1945-1975) παρατηρούμε όχι την κατάργηση του καπιταλισμού αλλά τον εξανθρωπισμό του. Για πρώτη φορά στην Ιστορία της νεωτερικότητας όχι μόνο αστικά και πολιτικά, αλλά και κοινωνικά δικαιώματα εξαπλώθηκαν προς τα λαϊκά στρώματα. Για πρώτη φορά παρατηρούμε τον συνδυασμό οικονομικής ανάπτυξης, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και σχετικής κοινωνικής δικαιοσύνης. Με την άνοδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αυτός ο συνδυασμός καταργείται. Αλλά πολλά από τα επιτεύγματα της πρώιμης μεταπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας επιβιώνουν. Το κράτος πρόνοιας, για παράδειγμα, όπως αυτό αναπτύχθηκε στην περίοδο 1945-1975, συρρικνώθηκε σε έναν βαθμό αλλά δεν εξαφανίστηκε. Ιδίως στις σκανδιναβικές χώρες, παρ' όλη την επιρροή του νεοφιλελευθερισμού, η κρατική πρόνοια παρέχει σχεδόν σε όλον τον πληθυσμό έναν ανθρώπινο, αξιοπρεπή και δημοκρατικό τρόπο ζωής. Αρα ο πιο προφανής και εφικτός σκοπός της Αριστεράς σήμερα είναι ένας δεύτερος εξανθρωπισμός του καπιταλισμού.

 
Με άλλα λόγια, αν κανείς δεχθεί πως ο καπιταλισμός δεν καταρρέει στα χρόνια που έρχονται και πως θέτει όρια στο τι είναι δυνατόν και στο τι δεν είναι, μέσα σε αυτά τα όρια, ο στόχος της τωρινής Αριστεράς πρέπει να είναι ένας δεύτερος καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Δηλαδή η δημιουργία μιας σοσιαλδημοκρατίας που θα αποβάλλει τα νεοφιλελεύθερα στοιχεία που έχει σήμερα, ακολουθώντας νέες προοδευτικές στρατηγικές. 


Αρα, το πραγματικό δίλημμα για την Αριστερά σήμερα δεν είναι καπιταλισμός ή μετακαπιταλισμός, αλλά νεοφιλελεύθερος ή νεοσοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός. Βέβαια, η Αριστερά σιχαίνεται τον όρο σοσιαλδημοκρατία. Πιστεύει πως η «αληθινή» σοσιαλδημοκρατία πέθανε με την άνοδο του θατσερισμού. Η τωρινή σοσιαλδημοκρατία έχει ταυτιστεί με τον νεοφιλελευθερισμό. Το πρόβλημα όμως δεν είναι θέμα ορολογίας. Είναι το επιχείρημα πως μέσα στον σύγχρονο καπιταλισμό υπάρχουν δυνατότητες για μια προοδευτική αλλαγή του. Αν αυτό το ονομάσουμε νεοσοσιαλδημοκρατία ή κάτι άλλο είναι δευτερεύουσας σημασίας. Για παράδειγμα, αντί για νεοσοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό θα μπορούσαμε να μιλάμε για «καπιταλισμό όπου οι αγορές δεν κυριαρχούν απόλυτα αλλά ελέγχονται από το κράτος και την κοινωνία των πολιτών με σκοπό τον παραπέρα εκδημοκρατισμό της χώρας». Με άλλα λόγια, το πρόβλημα της ορολογίας είναι βασικό μόνο για αυτούς που πιστεύουν πως δεν υπάρχει χειρότερος και καλύτερος καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός, κατά μονοδιάστατο τρόπο, είναι «κακός». Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Η μονοδιάστατη θεώρηση του καπιταλισμού

 
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που βιώνουμε σήμερα έχει μια σειρά από βάρβαρα χαρακτηριστικά. 




 Παράγει τεράστιο πλούτο που όμως κατανέμεται κατά τελείως απαράδεκτο τρόπο. 




Οι αρνητικές επιπτώσεις ενός τέτοιου συστήματος είναι γνωστές: φτώχεια, παρασιτισμός, περιθωριοποίηση μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού και μαζική ανεργία - ανεργία που δεν μειώνεται, ακόμη και με ραγδαία ανάπτυξη.

Υπάρχει όμως και μια άλλη, πιο θετική πλευρά του καπιταλισμού, μια πλευρά που η Αριστερά είτε αγνοεί είτε συστηματικά αποκρύπτει. Ανέφερα πιο πάνω τα επιτεύγματα της καπιταλιστικής σοσιαλδημοκρατίας στην πρώιμη μεταπολεμική περίοδο. Μια ακόμα πιο εκπληκτική επιτυχία τη βλέπουμε στον κινεζικό αυταρχικό καπιταλισμό. Το άνοιγμα της Κίνας στις παγκόσμιες αγορές στη δεκαετία του '70 και η στόχευση στις εξαγωγές οδήγησαν τη χώρα σε εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτό βέβαια οδήγησε σε τεράστιες ανισότητες - κυρίως στον αστικό χώρο. Συγχρόνως όμως οδήγησε στη ριζική μείωση της απόλυτης φτώχειας (από το 40% στο 20% περίπου). Αυτό σημαίνει πως περίπου μισό δισεκατομμύριο άτομα που ζούσαν στην πλήρη εξαθλίωση έχουν σήμερα μια υποφερτή διαβίωση. Σημαίνει επίσης πως για πρώτη φορά στην ιστορία της Κίνας, οι αγρότες δεν πεθαίνουν από πείνα σε περιόδους ξηρασίας. Σε ποιο άλλο κοινωνικό σύστημα έχουμε δει μια παρόμοια κοσμογονική αλλαγή σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;

 
Συμπερασματικά: