ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η σταθερά του κοινού μας βίου

Tου Πασχου Μανδραβελη

Τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, ακόμη δεν ξέρουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε και πόσο τους πληρώνουμε. Προσπάθησε να το μάθει πρόσφατα ο βουλευτής της Ν.Δ. Ευάγγελος Μπασιάκος με ερώτηση στη Βουλή, αλλά πήρε από τον κ. Χρήστο Σταϊκούρα μια απάντηση στο περίπου. Οπως δημοσίευσε η «Καθημερινή», στο έγγραφο που εξέδωσε η 24η Διεύθυνση Λογαριασμών Δημοσίου, «δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία για τον αριθμό των δικαιούχων υπαλλήλων, ούτε για το ύψος της μισθοδοσίας των υπαλλήλων του λοιπού ευρύτερου δημόσιου τομέα».

Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο -και χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα- το 2005 από τον τακτικό προϋπολογισμό δόθηκαν για μισθούς και πρόσθετες παροχές 13,9 δισ. ευρώ, που αντιστοιχούσαν στο 7,2% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Το 2009, που ήταν το πιο χουβαρνταλίδικο έτος της πρόσφατης ιστορίας, αυτό το κονδύλι ανέβηκε στα 18,5 δισ. ευρώ ήτοι στο 8% του ΑΕΠ. Η εκτίμηση για το 2012 είναι ότι οι δαπάνες του κράτους για μισθούς και πρόσθετες παροχές (σημειώνουμε πάλι: χωρίς να υπολογίζουμε τον ευρύτερο δημόσιο τομέα) θα φτάσει στα επίπεδα περίπου του 2005, δηλαδή στα 13,7 δισ. ευρώ.

Με δεδομένο ότι το ΑΕΠ του 2012 είναι στο ύψος του 2005 (193 δισ. ευρώ), το ποσοστό επί του ΑΕΠ της δαπάνης για μισθούς και πρόσθετες παροχές του στενού δημόσιου τομέα παραμένει στο 7%. Κι αν χιονίζει και αν βρέχει, μία είναι η σταθερά του κοινού μας βίου: οι μισθοί και οι παροχές των υπαλλήλων της κεντρικής κυβέρνησης αθροίζουν πάντα ποσοστό περί το 7% του παραγόμενου πλούτου της χώρας.

Σύμφωνα με μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Evaluating Government Employment and Compensation, 2010) ο μέσος όρος των δαπανών για μισθούς κεντρικής κυβέρνησης στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης την περίοδο 200-2008 ήταν 5,2% του ΑΕΠ, δηλαδή κατά 2-3 ποσοστιαίες μονάδες μικρότερο από τις εγχώριες δαπάνες την περίοδο 2005-2012, χρονιές στις οποίες περιλαμβάνεται και η κρίση με τις αιματηρές υποτίθεται οικονομίες του δημόσιου τομέα. Ακόμη και η Αφρική πληρώνει λιγότερα: 6,5% του ΑΕΠ. Σιμά-κοντά στην Ελλάδα είναι η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία με 7,1%, αν λέει κάτι αυτό για τη χώρα μας.

Αυτό όμως που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι η σταθερότητα του ποσοστού του παραγόμενου πλούτου που πάει για μισθούς και παροχές των δημοσίων υπαλλήλων. Μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να κατηγορείται για ανικανότητα, αλλά τα καταφέρνει μια χαρά στην αναπαραγωγή του υπάρχοντος μοντέλου. Οχι μόνο ποιοτικά (με τις προσλήψεις «ημετέρων» πολιτευτών, όπου είναι δυνατόν να γίνουν αυτές), αλλά και ποσοτικά. Είτε οι Ελληνες παράγουν λιγότερα είτε καταναλώνουν περισσότερα, η ταρίφα για μισθούς του στενού δημόσιου τομέα είναι στάνταρ: 7%-8% του τζίρου της οικονομίας.

Τι κι αν όλοι υπόσχονται μείωση του κράτους; Τι κι αν άπαντες ορκίζονται στην κατάργηση δημόσιων φορέων και οργανισμών που δεν έχουν λόγο ύπαρξης; 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κάποιες «αξίες» είναι... παντοτινές

Πριν αλέκτορα φωνήσαι... το υπουργείο Οικονομικών «απαρνείται» τις αποφάσεις του, καθώς είναι ανεφάρμοστες! Πριν καλά καλά ξεκινήσει η υποβολή των φορολογικών δηλώσεων, από επίσημα χείλη γίνεται λόγος για... παράταση στις προθεσμίες.

Την περασμένη Παρασκευή «άνοιξαν» οι... πύλες του TAXISnet και υποτίθεται ότι οι φορολογούμενοι θα μπορούσαν να υποβάλουν μέσω internet τις δηλώσεις εισοδήματος.

Φευ! Δώρον άδωρον, καθώς μόλις προχθες δημοσιοποιήθηκε, σε ηλεκτρονική μορφή, το βιβλίο με τις οδηγίες συμπλήρωσης των εντύπων. Αλλά και πάλι οι δηλώσεις δεν μπορούν να συμπληρωθούν. Θα πρέπει να εκδοθεί... εγκύκλιος με ορισμένες κρίσιμες διευκρινίσεις, όπως για την αναγραφή των τόκων από τις καταθέσεις.

Καθώς ο χρόνος υποβολής των δηλώσεων είναι ένας μήνας, οι ειδικοί εκτιμούν ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να «πέσει» το TAXISnet από την υπερφόρτωση που θα δεχθεί, καθώς θα πρέπει να υποβληθούν έξι εκατ. φορολογικές δηλώσεις, περίπου 200.000 κάθε μέρα. Γνωρίζοντας προφανώς αυτά τα προβλήματα, ο αρμόδιος γενικός γραμματέας Εσόδων έσπευσε χθες να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να παραταθεί η προθεσμία υποβολής.

Δυστυχώς το «έργο» το έχουμε ξαναδεί πολλάκις. Κάθε χρόνο δίνεται παράταση στην παράταση. Παρά τις αναβαθμίσεις του, το σύστημα δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στον μεγάλο φόρτο, στον μεγάλο αριθμό των φορολογικών δηλώσεων. Και από την άλλη, οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών και φέτος αποδείχθηκαν απροετοίμαστες. Οι ίδιες παραβιάζουν τις αποφάσεις για τον χρόνο υποβολής των δηλώσεων, καθώς δεν είναι σε θέση να παρουσιάσουν αναλυτικές και κυρίως ακριβείς πληροφορίες για τη συμπλήρωση των εντύπων.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Καληνύχτα, Κεμάλ

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Χατζιδάκις μόλις είχε παραιτηθεί από τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος· αν δεν κάνω λάθος, είχε δηλώσει ότι απαγορεύει στο κρατικό ραδιόφωνο να μεταδίδει μουσική του, διότι τη μεταδίδει για να την κακοποιήσει.  

Το ωραίο στην υπόθεση δεν είναι η ίδια η απαγόρευση. Είναι η αιτιολογία. Θυμωμένος όπως ήταν με το κράτος του ανερχόμενου πασοκισμού, δήλωνε με τον τρόπο του ότι δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί τους. Οχι μόνον δεν χρειάζεται το κρατικό ραδιόφωνο, αλλά το θεωρεί και επιβλαβές για το έργο του.  

Υπερβολές θα μου πείτε. Ωραίες υπερβολές ενός ανθρώπου που ήξερε να υπερασπίζεται την ευαισθησία του όχι μόνον με τη μουσική του, αλλά και με τη δημόσια παρουσία του.

Το θυμήθηκα διαβάζοντας πως σε δημοτικό σχολείο η δασκάλα της μουσικής αντιμετώπισε την οργή γονέως αλλά και της διευθύντριας, επειδή έμαθε στα παιδιά να τραγουδούν τον «Κεμάλ». Οπως αποκαλύπτει, ο γονέας διαμαρτυρήθηκε στη διευθύντρια ότι η περί ης ο λόγος ασκεί φιλοτουρκική προπαγάνδα κι εκείνη την κάλεσε σε απολογία, αφού κατάσχεσε τις φωτοτυπίες με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, τις οποίες και έσκισε.  

Φαντάζομαι ότι αν ζούσαν και το μάθαιναν, ο μεν Γκάτσος θα αδιαφορούσε αρειμανίως, ο δε Χατζιδάκις θα προέβαινε σε δημόσια δήλωση απαγόρευσης ακρόασης της μουσικής του από τη διευθύντρια και τον γονέα λόγω περιορισμένης νοημοσύνης.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. 

Στην κορυφή της πυραμίδας ας τοποθετήσουμε τη μικρή θεά που ταλανίζει τη ζωή μας και ακούει στο όνομα βλακεία. Κανείς δεν θέλει να συγχρωτίζεται μαζί της, όμως εκείνη η άτιμη πάει και χώνεται παντού. Και όπως είχε πει και ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, αν θυμάμαι καλά, η βλακεία είναι ακατανίκητη. Ακριβώς κάτω από τη μικρή θεά υπάρχει το δυσάρεστο πρόσωπο της αμορφωσιάς. Οπου αμορφωσιά δεν σημαίνει απαραιτήτως άγνοια της ακριβούς χρονολογίας της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, η οποία ήταν ναυμαχία και έγινε πολύ πριν από το Βατερλώ, αλλά κυρίως και πρωτίστως αδυναμία κρίσης. Η διαφορά ενός αμόρφωτου από έναν μορφωμένο είναι πολύ απλή: ο πρώτος δεν διαθέτει τα μέσα για να επιλέξει, γιατί δεν αντιλαμβάνεται ακόμη κι αν ανήκει στον ευφυέστερο λαό του πλανητικού μας συστήματος. Στη βάση της πυραμίδας καταπλακώνονται από τα αδρανή υλικά της κορυφής οι μαθητές.

Τις προάλλες είχα γράψει για τον Φον Γερμανούχτεν, που σε λύκειο του Βόλου ανεβαίνει ως θεατρικό έργο για την τόνωση του αντιμνημονιακού φρονήματος των μαθητών. Η απαγόρευση του «Κεμάλ» είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, οι εκπαιδευτικοί αποδεικνύονται ακατάλληλοι για το έργο που έχουν αναλάβει.  

Αλήθεια, τι έγινε μ’ εκείνη την αξιολόγηση; Και θα ληφθεί υπ’ όψιν το μορφωτικό και διανοητικό επίπεδο των αξιολογουμένων, όταν καλή ώρα πραγματοποιηθεί;  

Διότι το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο γονιός. Αυτός μπορεί να βλέπει καθημερινά τον «Σουλεϊμάν» στην τηλεόραση για να μπορεί την επομένη στο καφενείο να επιτίθεται κατά των τουρκικών σειρών. Εξάλλου, όπως μου λέει φίλος σχολικός σύμβουλος, η Χρυσή Αυγή έχει βρει διάφορους τρόπους για να παρεμβαίνει στα δημοτικά.

Το πρόβλημα είναι η διευθύντρια. Συμφώνησε με τον γονέα ή απλώς δεν ήξερε τον Χατζιδάκι και δεν κατάλαβε; 

Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο.

Εν κατακλείδι: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τοξική ευαισθησία

Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ

(Από το "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)

Επηξα στα Αουσβιτς και τα γκούλαγκ αυτές τις μέρες. Η ελληνική συνομοταξία των ιδεολογικών ξενιστών, παίζει τα ρέστα της ανάμεσα στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το εφαρμοστόν ή μη του βουλευτικού μπούστου ή τη μοριοδότηση του τσαμπουκαλεμένου φρουρού του κλαμπ Βουλή, ώστε να μη μολύνουν την πίστα νονοί της νύχτας, ενδυματολογικά κουτσαβάκια και... Μαλάμω τα κουμπούρια σου... ανάθεμα τη φούρια σου.

Η τοξική ευαισθησία που χρησιμεύει στην υπερκατανάλωση λεκτικών γενόσημων - φαρμάκων της καπιταλιστικής κρίσης, προξενεί συστηματική αχρονία. Οχι ως φιλολογική επιλογή αλλά ως ασθένεια. Αυτήν της πολιτικής σκοπιμότητας. Μεταδοτική και απειλητική ως προς τα συμπτώματα. Είναι η αναγωγή της οπορτουνίστικης σκοπιμότητας σε θεραπεία των συμπτωμάτων κι όχι της αρρώστιας του καπιταλισμού. Να πεινάς σήμερα. Να μην έχεις και δουλειά. Τουλάχιστον όμως να μπορείς να αποφαίνεσαι περί των ομοιοτήτων μεταξύ ναζισμού - κομμουνισμού με όρους ανιστόρητου λάιφ στάιλ. Εμμεσα δε, ακόμα καλύτερα. Οπότε βαφτίζεις «φιλόσοφο» τον κύριο Ζίζεκ, σου 'ρχεται καπάκι και το «παγκαλίζειν εστί μπουρδολογείν», και κάπου ανάμεσα στις αποχρώσεις δέρματος της ράτσας των ανθρώπων, ξεχνάς το Γκουαντάναμο.  

Δεν είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι σωφρονιστήριο θέρετρο κάπου κοντά στον Κόλπο των Χοίρων. Εκεί μέσα υπάρχουν απεργοί πείνας κοντά εκατό μέρες. Πορτοκαλοντυμένοι κατάδικοι χωρίς δίκη. Μουσουλμάνοι. Αυτοί που μηδέποτε έγιναν θύματα «εχθροπάθειας», ρατσισμού και ξενοφοβίας. Σφάγια στον Καιάδα των ασύμμετρων απειλών.

Να μιλάς για τα «άκρα», αλλά στον παρόντα χωρόχρονο να μην μπορείς να ξεσκίσεις τη μάσκα των τοξικοευαίσθητων θυμίζοντάς τους το ταξικό μίσος που μπορεί ενδεχομένως να γεμίζει τις δίκαιες ψυχές των πακτωμένων γυναικόπαιδων - εργατών στις επενδυτικές φάμπρικες της καπιταλιστικής φρίκης στο Μπαγκλαντές, στην Ινδία, στην Κίνα, ή στα ορυχεία του Αδη στη Νότια Αφρική. Τα κανάλια και τα δίκτυα έπαιξαν τον Σύρο «αντάρτη» που τρώει την καρδιά του εχθρού του τη μια μέρα και την επόμενη ανακάλυψαν ήθη και έθιμα πολεμικού κανιβαλισμού εξωραΐζοντας την πράξη «πολιτισμικά». Οι δυο μαύροι σε αμόκ που πετσόκοψαν σα σφαχτάρι το φαντάρο στο Λονδίνο δεν εντάσσονται στην κατηγορία της πολιτισμικής ανάλυσης. Είναι τρομοκράτες. Στη Νιγηρία του πετρελαίου και του ορυκτού πλούτου, οι πεινασμένοι αναλύουν θρησκευτικές ομοιότητες και διαφορές με τις μαντσέτες, οπότε σύρραξη συμφερόντων βρωμάει.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι αδελφοί της κυρίας Ιγγλέζη

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Διέλαθε της προσοχής μας, αλλά αξίζει τον κόπο να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο κατά μία εβδομάδα. Θα το κάνουμε για να διαβάσουμε τη δήλωση που έκανε η κ. Αικατερίνη Θεοδώρου Ιγγλέζη, μετά την επίσκεψή της στις φυλακές Διαβατών, όπου είχε την τιμή να συναντήσει τους δύο κρατουμένους, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, για την καταδρομική επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής τον περασμένο Φεβρουάριο.

Παραθέτω αυτολεξεί τη δήλωση της περί ης ο λόγος κυρίας, η οποία τυγχάνει βουλευτίνα Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ: «Εκφράζω την αμέριστη (sic) συμπαράστασή μου στους δύο αγωνιστές αδελφούς (sic) μου που με στημένες κατηγορίες βρίσκονται πολιτικοί κρατούμενοι (sic) στις φυλακές Διαβατών γιατί συμμετείχαν σε ένα κίνημα που υπερασπίζεται τη ζωή, τον τόπο του και το μέλλον των παιδιών του». Η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε επίσης ότι το φρόνημα των κρατουμένων «παραμένει υψηλό», όπως και των υπόλοιπων κατοίκων της Χαλκιδικής που «δεν υποκύπτουν στις προσπάθειες της τρικομματικής κυβέρνησης να κάμψει και να ποινικοποιήσει το κίνημα ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής από τους χρυσοθήρες». Απέδωσε, δε, την προφυλάκιση των δύο στην πρόθεση του κράτους «να μπορεί να εκβιάσει το κίνημα».

Αμέριστη, λοιπόν, η συμπαράσταση της κυρίας βουλευτίνας στους αδελφούς «πολιτικούς κρατούμενους». Συγγνώμη, πάμε καλά; Αδελφοί της μπορεί να είναι - δεν ξέρω τα οικογενειακά τους κι ούτε μου πέφτει λόγος. Από πού κι ως πού, όμως, είναι «πολιτικοί κρατούμενοι» οι δύο κατηγορούμενοι για την επίθεση στις Σκουριές, όταν εισαγγελέας και ανακριτής έκριναν, βάσει του ποινικού νόμου, ότι πρέπει να κρατηθούν; 

Δέχομαι ότι, σε τούτη τη χώρα, η διάκριση μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας δεν είναι πάντα ερμητική. Η δημοκρατία μας είναι όντως προβληματική. Από τη στιγμή, όμως, που δεχόμαστε ότι υπάρχουν «πολιτικοί κρατούμενοι» αναλόγως του πολιτικού συμφέροντός μας, αμφισβητούμε ευθέως την ύπαρξη του δημοκρατικού πολιτεύματος.  

Αυτό ακριβώς δεν πράττουν διάφοροι αναρχικοί των Εξαρχείων, όταν μουντζουρώνουν τους τοίχους χαρακτηρίζοντας «πολιτικούς κρατουμένους» κάποιους τύπους που συνελήφθησαν να μπουκάρουν με καλάσνικοφ σε τράπεζες;  

Το ίδιο δεν ισχυρίζονται για τους εαυτούς τους και τα «παιδιά» της ληστείας στον Βελβεντό Κοζάνης; (Ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι παράδοξο ότι οι Αμερικανοί δεν αντιμετωπίζουν ως «παιδί» τον Τσερνάεφ, τον επιζήσαντα βομβιστή της Βοστώνης, ο οποίος δεν είναι καν είκοσι ετών;).

Αραγε, αυτό να εννοεί ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, όταν λέει ότι -όπως είπε προχθές σε παρουσίαση βιβλίου- ότι «μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι απλή αλλαγή διακυβέρνησης»; Αυτό εννοεί όταν μιλά για «αλλαγή καθεστώτος»; 

Εννοεί ότι θα το κάνουμε «γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια» και μετά βλέπουμε;  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ρεπούση ένα όνομα μια όζουσα πολιτική ιστορία

Γράφει ο ΚΛΥΔΩΝΑΣ

«Να αφήσουμε το παρελθόν στην ησυχία του. Εγώ δεν αναφέρθηκα στο ποιοι είναι οι εθνικοί μύθοι, αυτές είναι κατασκευασμένες ειδήσεις», υποστήριξε η βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Μαρία Ρεπούση, μετά το σάλο που δημιουργήθηκε περί εθνικού μύθου για τον «χορό του Ζαλόγγου». 

Πρόκειται για την απόφοιτο του ξενόγλωσσου αλλά επί ελληνικού εδάφους κολλεγίου, τον πολύτιμο λίθο του Σημίτειου εκσυγχρονισμού της διαπλοκής και της όζουσας ως βόθρος διαφθοράς, η οποία παντί τρόπω προκαλεί αξιοποιώντας τις προκλήσεις της ως αρνητική διαφήμιση δεδομένου ότι τίποτα το θετικό δεν έχει να προβάλλει. 

Απλώς ακούστε τη για να μην είμαι ο μόνος που εκ της επαγγελματικής διαστροφής που του κάνει τα νεύρα τσατάλια.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ήταν υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ και επιχαίρει για την Άλωση της Πόλης

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Ερχάν Ιμάμογλου ονομάζεται, κατέβηκε στις εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία στη Ροδόπη και ποστάρει σήμερα χαρούμενος στο Facebook της είδηση για την 560ή επέτειο από την "Κατάκτηση της Ισταμπούλ". Τα σχόλια περιττεύουν.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Εθνικός μύθος» ο χορός του Ζαλόγγου για τη Ρεπούση!!! - Ανδρέα Πετρουλάκη εσύ τί λές???

«Ταράζει» και πάλι τα νερά η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, με συνέντευξή της στο ραδιοφωνικό σταθμό Alpha 989. 

Η κυρία Ρεπούση ζητά να δοθεί το δικαίωμα υιοθεσίας και στους ομοφυλόφιλους, υπερασπίζεται τη θέση της για τις γενοκτονίες, επικαλούμενη τα σταλινικά εγκλήματα, χαρακτηρίζει, ουσιαστικά, «εθνικό μύθο« το χορό του Ζαλόγγου και, αναφερόμενη στο παλαιό βιβλίο της Ιστορίας, εξηγεί ότι δεν γράφτηκε ποτέ η λέξη «συνωστισμός», αλλά… το ρήμα!  

Αναλυτικότερα: «Εφόσον η Πολιτεία αναγνωρίζει το δικαίωμα της υιοθεσίας σε ετεροφυλόφιλους οφείλει να το αναγνωρίζει και σε ομοφυλόφιλους» δήλωσε αρχικά η Μαρία Ρεπούση. «Υπάρχει μια πολύ μεγάλη συζήτηση σε ό,τι αφορά την ανάγκη του παιδιού να ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο φύλο. Δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει στην Ελλάδα αυτή η ομοφοβία. Η διαφορετικότητα είναι δικαίωμα του καθενός. Η ταυτότητα του φύλου είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα» πρόσθεσε. 

Με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ τάχθηκε κατά της ποινικοποίησης της μνήμης: «Είμαι κατά της ποινικοποίησης της μνήμης. Το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε τις γενοκτονίες των Ποντίων και των Αρμενίων. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορική επιστήμη είναι υποχρεωμένη να δεχθεί τις πολιτικές αποφάσεις και μάλιστα να τιμωρούνται όσοι έχουν διαφορετική άποψη. Δεν έχω καμία επιφύλαξη με τη διάταξη που προτείνει το σχέδιο νόμου του Ρουπακιώτη» είπε χαρακτηριστικά. Μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό Alpha 989, η κυρία Ρεπούση σχολίασε: «Χώρες της Βαλτικής έχουν χαρακτηρίσει γενοκτονίες τα σταλινικά εγκλήματα. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα εγκλήματα της Βαλτικής γενοκτονίες; Δεν είναι ότι οι ιστορικοί αρνούνται αυτά τα εγκλήματα. Κορυφαίο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας είναι το Ολοκαύτωμα. Οι ιστορικοί, είμαστε πιο προσεκτικοί με τη χρήση των όρων. Δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν εγκλήματα». 

Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ επισήμανε ακόμη: «Δεν θέλουμε να ποινικοποιείται η ελεύθερη έκφραση ή η έκφραση άλλης άποψης. Είμαστε κατά της ποινικοποίησης της μνήμης, η πλειοψηφία είναι κατά» και, αναφερόμενη στην επιστολή που έστειλε, δήλωσε ότι «η επιστολή μου ήταν ιδιωτική που απευθύνθηκε σε συναδέλφους μου. Έλεγα ότι ενδέχεται στο υπό κατάθεση νομοσχέδιο να υπάρχει διάταξη για ποινικοποίηση της μνήμης. Ήταν μια επιστολή που έλεγε ‘’στο βαθμό που υπάρχουν αντίστοιχες προβληματικές διατάξεις έχετέ το υπόψη σας’’. Αν υπερασπίζομαι ό, τι υπερασπίζομαι, είναι γιατί δεν θέλω να βγαίνουν νόμοι για το τι θα λένε και θα γράφουν οι ιστορικοί». «Το πρόβλημα μ’ αυτό το σχέδιο νόμου το έχουν αυτοί που ασκούν ρατσιστική βία και αυτοί που παρακινούν σε ρατσιστική βία. Η Πολιτεία οφείλει να περιφρουρήσει αν ο λόγος είναι ρατσιστικός και οδηγεί σε πράξη βίας. Υπάρχει αναγκαιότητα να θωρακίσουμε τη Δημοκρατία» πρόσθεσε. 

Για τη Χρυσή Αυγή, η κυρία Ρεπούση δήλωσε πως «η ΧΑ υποσκάπτει τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος, χρησιμοποιώντας τα ίδια τα όπλα που της δίνει η Δημοκρατία». Ερωτηθείσα αν νιώθει θύμα, η κυρία Ρεπούση απάντησε: «Ασκείται μια τρομοκρατία στη δική μου περίπτωση. Η Δημοκρατία μας έχει να χάσει από αυτή την άσκηση πίεσης και τρομοκρατίας. Δεν αισθάνομαι θύμα. Οι τακτικές ιεράς εξέτασης έχουν περάσει. Διεκδικώ το δικαίωμά μου να απαντώ με το δικό μου τρόπο, δεν πρόκειται κανείς να με βάλει στη λογική του μαύρου-άσπρου. Καμιά φορά κάνω το λάθος να μιλώ στην πολιτική με ιστορικούς όρους. Διεκδικώ μια ιστορική καθαρότητα». 

Ερωτηθείσα δε, αν υπήρξε ο χορός του Ζαλόγγου, υποστήριξε ότι:  

ΤΟΥΡΚΙΑ: Νεο-οθωμανικό κρεσέντο από τον Erdogan

Του Κώστα Ράπτη

Η φράση του Kemal Atatürk “Ne mutlu Türküm diyene” (“Τί ευτυχής όποιος μπορεί να πεί: Είμαι Τούρκος”) βρίσκεται αναρτημένη σε όλα τα τουρκικά σχολεία. Όμως το τί θα πεί “είμαι Τούρκος” αποδεικνύεται ρευστό και αμφιλεγόμενο, αν κρίνουμε από τις ταυτοτικές διαμάχες των τελευταίων ημερών στη γείτονα.
Οι κεμαλιστές,οι αριστεροί και οι φιλελεύθεροι βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού διακρίνοντας πίσω από κάθε πρωτοβουλία της κυβέρνησης Erdoğan προσπάθειες “ισλαμοποίησης” της δημόσιας ζωής.
Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη είναι η διαδήλωση που διοργανώνεται το Σάββατο στο Kadıköy (Χαλκηδόνα) της Κωνσταντινούπολης ενάντια στην “κουλτούρα των απαγορεύσεων και του δεσποτισμού” που προωθεί το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Η διαδήλωση, στην οποία θα παραστεί και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας Kemal Kılıçdaroğlu, διοργανώνεται με αφορμή τον... προσφάτως ψηφισθέντα αντιαλκοολικό νόμο. Οι προβλέψεις του είναι παρόμοιες με αυτές πολλών ευρωπαϊκών χωρών και αμερικανικών πολιτειών (απαγόρευση πώλησης αλκοόλ από αυτόματα μηχανήματα, ή από καταστήματα λιανικής μετά το απόγευμα ή κοντά σε σχολεία ή τεμένη κ.ο.κ.), καθώς οι κυβερνώντες ξέρουν να παίζουν καλά το παιχνίδι της “πολιτικής ορθότητας” και άλλωστε απέσπασαν τα συγχαρητήρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τον εξίσου δρακόντειο αντικαπνιστικό νόμο που υιοθέτησαν με προσωπική επιμονή του Erdoğan το 2008. Στις επικρίσεις που δέχεται “αντιαλκοολικό μακαρθισμό”ο Τούρκος πρωθυπουργός απάντησε : “Στα δέκα χρόνια που είμαστε στην εξουσία, ποτέ δεν κάναμε παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής (...) Τέτοιοι νόμοι υπάρχουν παντού στον κόσμο. Δεν θέλουμε μια γενιά που να τρεκλίζει νύχτα και μέρα υπό την επήρεια αλκοόλ” - απειλή πολύ απομακρυσμένη, αν αναλογισθεί κανείς ότι το 85% των Τούρκων δεν πίνει.
Όμως ο Erdoğan έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα κατηγορώντας τους αντιπάλους του ότι αρνούνται κάτι που είναι σωστό μόνο και μόνο επειδή το προβλέπει η θρησκεία και ότι υπερασπίζονται την υφιστάμενη νομοθεσία περί αλκοόλ, η οποία επιβλήθηκε από “δυό μέθυσους”. Με δεδομένο ότι η χρήση αλκοόλ επιτράπηκε το 1924, επί των ημερών του Atatürk (ο οποίος, ως γνωστόν, πέθανε από κίρρωση του ήπατος) η δήλωση Erdoğan αγγίζει τα όρια της εθνικής βλαφημίας...
Προηγουμένως, προσφωνώντας το Παγκόσμιο Συνέδριο Πολιτικών κατά του Αλκοόλ (Global Alcohol Policy Conference 2013) στην Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο, ο Τούρκος πρωθυπουργός βρήκε την ευκαιρία να καταγγείλει τα κρατούντα επί της “μονοκομματικής περιόδου” (1923-1950) στην πατρίδα του. Ενώπιον 1.200 ειδικών υγείας από 53 χώρες ο πιστός μουσουλμάνος Erdoğan εξήγησε ότι στο πλαίσιο του “εκσυγχρονισμού από τα πάνω” που επιβλήθηκε “κατά τις πρώτες δεκαετίες της Τουρκικής Δημοκρατίας” η κατανάλωση αλκοόλ ενθαρρυνόταν με κάθε τρόπο, ακόμη και από τα σχολικά βιβλία. Προσπάθησαν να μας πείσουν, πρόσθεσε ο Erdoğan, ότι εθνικό μας ποτό είναι η μπίρα, ενώ στην πραγματικότητα είναι το (μη αλκοολούχο) αϊράνι...
Την ίδια ώρα, οι αυστηρές συστάσεις των υπαλλήλων του μετρό της Άγκυρας σε ένα διαχυτικό ζεύγος, προκάλεσαν την πρωτότυπη διαμαρτυρία περίπου (προφανώς κοσμικών) Τούρκων που έσπευσαν να φιληθούν δημοσίως στον υπόγειο της τουρκικής πρωτεύουσας, ενώ η αστυνομία τους κρατούσε σε απόσταση από την αντιδιαδήλωση περίπου 20 φιλο-ισλαμιστών.
Και οι “πολιτιστικοί πόλεμοι” συνεχίζονται: 

ΤΟΥΡΚΙΑ- ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ : «Η θρησκεία ορίζει τι είναι σωστό» λέει ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν

Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ

Παρελθόν και το «χάπι της επόμενης μέρας» στην Τουρκία, αφού δεν θα πωλείται ελεύθερα, αλλά μόνο με συνταγή. Πράγμα που εντάσσεται στο αυστηρό πλαίσιο ελέγχου το οποίο, εκτός από τον περιορισμό των εκτρώσεων, αρχίζει να επεκτείνεται τώρα και στην αντισύλληψη.

   

Εάν ληφθούν υπόψη οι δηλώσεις που έκανε προχθές ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, απαντώντας στην κατηγορία ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να περιορίσει την κατανάλωση του αλκοόλ για λόγους θρησκευτικούς, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέροντα.

«Η θρησκεία ορίζει το σωστό. Αν λοιπόν η θρησκεία ορίζει το σωστό, θα εναντιωθείτε επειδή το ορίζει η θρησκεία;» Αυτό είπε ο Ερντογάν και πρόσθεσε: «Γιατί δίνετε βάση σε ένα νόμο που έφτιαξαν δύο μεθύστακες και δεν σέβεστε αυτό που ορίζει η πίστη;»

Το χάπι της επόμενης μέρας συμπεριελήφθη στα φάρμακα που προϋποθέτουν συνταγή, στο πλαίσιο ρύθμισης σχετικά με τα συνταγογραφούμενα φάρμακα.

Ο εθνικός στόχος για «τρία παιδιά», που επαναλαμβάνει συχνά ο Ερντογάν, έχει ήδη συνδυαστεί πρόσφατα με νομοθετική ρύθμιση για περιορισμό των εκτρώσεων. Σε δημόσια νοσοκομεία είναι αδύνατον να κάνει μια γυναίκα έκτρωση, εκτός από σοβαρές περιπτώσεις υγείας.

Επιστολή που έστειλε μία γυναίκα και δημοσιεύτηκε πριν από τρεις μέρες σε στήλη της εφημερίδας «Χουριέτ» δείχνει το γενικότερο κλίμα που επικρατεί:   

ΤΟΥΡΚΙΑ: Συμφωνία με το Τουρκμενιστάν για τη μεταφορά αερίου στην Ευρώπη

Συμφωνία-πλαίσιο με το Τουρκμενιστάν για την μεταφορά στην Ευρώπη μέσω του τουρκικού εδάφους, φυσικού αερίου από την πρώην σοβιετική δημοκρατία της κεντρικής Ασίας, υπέγραψε  η Τουρκία.

Η συμφωνία υπεγράφη στην Ασγκαμπάτ, πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν, μεταξύ του Τούρκου Προέδρου Αμπντουλάχ Γκιουλ και του Τουρκμένου ομολόγου του Κουρμπανγκούλι Μπερντιμουχαμέντοφ.
"Αξιολογήσαμε σήμερα και υπογράψαμε συμφωνία για την μεταφορά των ενεργειακών πόρων μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη", δήλωσε ο Γκιουλ σε συνέντευξη Τύπου κατά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων.
"Για το Τουρκμενιστάν, η πρόσβαση στο δρόμο προς την Δύση είναι πολύ σημαντική και καταλήξαμε σε συμφωνία για να συνεργαστούμε", πρόσθεσε.
Καμία λεπτομέρεια δεν διέρρευσε σχετικά με το κείμενο της συμφωνίας αυτής, ενώ ο Τουρκμένος αντιπρόεδρος και υπεύθυνος για τον τομέα των υδρογονανθράκων αρνήθηκε να σχολιάσει σχετικά με το ζήτημα αυτό όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους
Η συμφωνία αυτή υπογράφηκε ενώ η Ευρώπη προσπαθεί να απαλλαγεί από την εξάρτησή της από τις παραδόσεις ρωσικού φυσικού αερίου ή τη διέλευση φυσικού αερίου από άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες από τη Ρωσία.
Το Τουρκμενιστάν, στο υπέδαφος του οποίου υπάρχουν τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, από την πλευρά του, επιδιώκει να αναδιατάξει σε μεγάλο βαθμό την διάταξη των αγωγών του για τις εξαγωγές, καθώς και αυτές εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την Ρωσία.
Η Ασγκαμπάτ διεξάγει συνομιλίες με τους Ευρωπαίους για την κατασκευή ενός αγωγού στην Κασπία για την μεταφορά φυσικού αερίου από το Τουρκμενιστάν και το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.
Το έργο αυτό, το οποίο προκαλεί οργή στην Μόσχα, αποτελεί μέρος του μεγαλύτερου έργου του «ενεργειακού διαδρόμου του νότου», του οποίου το σημαντικότερο έργο είναι ο αγωγός Ναμπούκο, ο οποίος θα συνδέει την Τουρκία με την Αυστρία, μέσω της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας.

TOYΡΚΙΑ: Επίθεση κατά τεθωρακισμένου στα σύνορα με τη Συρία

Τεθωρακισμένο όχημα του τουρκικού στρατού που εκτελούσε περιπολία κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία δέχθηκε επίθεση από ενόπλους που άνοιξαν πυρ κατά του στρατιωτικού οχήματος από τη συριακή πλευρά της μεθορίου, ανακοίνωσε  το Γενικό Επιτελείο των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Οι στρατιώτες ανταπέδωσαν άμεσα τα πυρά, επισημαίνεται στην ανακοίνωση.
Δεν υπήρξαν τραυματίες στο επεισόδιο που σημειώθηκε κατά μήκος της μεθορίου στη νότια τουρκική επαρχία Χατάι.
Οι ένοπλοι, τρία έως πέντε άτομα, κινήθηκαν βαθύτερα προς τη συριακή επικράτεια αφότου οι τουρκικές δυνάμεις επέστρεψαν τα πυρά.

BHMA

"Επίγεια σοφία"

Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους.

Σαρλ Ντε Γκωλ, 1890-1970, Γάλλος πρόεδρος

Ένα άδειο κεφάλι κουνιέται καταφατικά πιο εύκολα.

Zarko Petan, Σλοβένος θεατρικός συγγραφέας

Είμαστε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών. 

Βασίλης Ραφαηλίδης, 1934-2000, Δημοσιογράφος 

Σαν σήμερα (31/5/ΧΧΧΧ)

1907: Το πρώτο ταξί κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

1915: Ο Βενιζέλος στις εκλογές λαμβάνει τις 185 από τις 316 έδρες της Βουλής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Οι ψηφοφόροι τάσσονται με τη θέση του Βενιζέλου για έξοδο στον πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ».

1952: Ο Νικόλαος Πλαστήρας αναλαμβάνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.

1987: Βγαίνει στον αέρα ο πρώτος μη κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός. Πρόκειται για τον«Αθήνα 9|84».

1930: Γεννιέται ο Κλιντ Ίστγουντ

1809: Πεθαίνει ο αυστριακός συνθέτης Γιόζεφ Χάιδν

1905: Δολοφονείται κατά την προσέλευσή του στη Βουλή από τον χαρτοπαίκτη και λεσχειάρχη Αντώνη Κωσταγερακάρη ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης. Αιτία, η απόφαση του Δηλιγιάννη να κλείσει τις χαρτοπαικτικές λέσχες.

EΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: BBC και ΕΡΤ: καμία σχέση!

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ

Πριν από μια δεκαετία είχε ξεσπάσει σάλος στη Μεγάλη Βρετανία όταν το BBC, το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι, είχε κατηγορήσει τον τότε πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ ότι είχε παραπλανήσει το Κοινοβούλιο σχετικά με τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Το γραφείο του πρωθυπουργού ζήτησε να υπάρξει επίσημη συγγνώμη και το BBC απάντησε ότι δεν είχε να απολογηθεί για τίποτα!

Μπορούμε άραγε να φανταστούμε κάτι ανάλογο στην Ελλάδα; Τον πρόεδρο της ΕΡΤ για παράδειγμα να απαντά στον κ. Κεδίκογλου να κοιτάζει τη δουλειά του;  

Αστεία πράγματα. Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, η ΕΡΤ σε όλη τη διαδρομή της ήταν λίγο ή πολύ κυβερνητική. Και αν μη τι άλλο, με τη σημερινή κυβέρνηση έχουν γίνει βήματα προς τα πίσω καθώς και αυτές οι στοιχειώδεις διαδικασίες προστασίας της ανεξαρτησίας της -όπως ο διορισμός του προέδρου της με διεθνή διαγωνισμό- καταπατούνται. Οσο κι αν δεν ταιριάζει σε ένα προοδευτικό ιδεολογικό σχήμα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το άνοιγμα της τηλεοπτικής ενημέρωσης, με όλα τα αρνητικά του, οφείλεται κυρίως στην ιδιωτική τηλεόραση.

Η ιστορία με το BBC ωστόσο έχει και συνέχεια. Λίγες ημέρες μετά τη μετάδοση του ρεπορτάζ, η βασική πηγή στην οποία στηρίχθηκε η κριτική προς τον κ. Μπλερ, μην αντέχοντας την πίεση, αυτοκτόνησε. Παρενέβη η Δικαιοσύνη και ανώτατος δικαστικός ανέλαβε να διερευνήσει την υπόθεση. Το πόρισμά του ήταν καταπέλτης σε βάρος του BBC. Μέσα σε 24 ώρες πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος παραιτήθηκαν!

Είναι γνωστό ότι συχνά τα φαινόμενα απατούν. Και πίσω από τον θρίαμβο της ανεξαρτησίας κρυβόταν κακή δημοσιογραφία. Γιατί βέβαια η δημοσιογραφική ανεξαρτησία είναι αναγκαία συνθήκη για την αξιοπιστία και την αμεροληψία των ειδήσεων αλλά από μόνη της δεν επαρκεί.

Το θέμα προφανώς μας αφορά. Γιατί αυτή τη στιγμή στον τομέα της (τηλεοπτικής) ενημέρωσης μοιάζει να είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα δίπολο:  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Εσύ πόση ΕΡΤ θέλεις στη ζωή σου?

Toυ ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Ξυπνάω νωρίς. Και αυτόματα, κάνω το λάθος να πατήσω το τηλεκοντρόλ. Πέφτω σε πρωινή συζήτηση για το μέλλον της δημόσιας τηλεόρασης. Όπως σε όλες τις ανάλογες τηλεοπτικές συζητήσεις, σε μάχες που έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, λαϊκοί αγωνιστές δίνουν αγώνες για να υπερασπίσουν το κράτος, το δημόσιο, την ενημέρωση, την κρατική τηλεόραση, από την επίθεση των μνημονίων και των κερδοσκόπων. 

Θέλει κανείς να καταργήσει τη δημόσια τηλεόραση; Αμφισβητεί κανένας το ρόλο της; Τότε γιατί δεν μπορούμε να συζητήσουμε πραγματικά πόση και τι δημόσια τηλεόραση θέλουμε; Και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε γι’ αυτό;  

Ο κρατισμός και η κομματοκρατία έχουν γίνει τόσο απόλυτα κυρίαρχη ιδεολογία, ώστε όταν κάποιος τολμάει να θέσει τα απλά, λογικά ερωτήματα, αντιμετωπίζεται ως εχθρός του λαού.

Εσύ πόση ΕΡΤ θέλεις στη ζωή σου; Και πόσο είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις γι’ αυτό; Δηλαδή, τι άλλο προτιμάς να στερηθείς για να έχεις αυτή την τηλεόραση που έχεις; Γιατί όλα έχουν ένα αντίτιμο, δεν μας χαρίζουν τίποτα. 

Συζητάτε για 4,5 ευρώ το μήνα, λένε οι υποστηρικτές του λεφτά υπάρχουν. Αν τα 51 ευρώ το χρόνο δεν είναι να το κάνουμε θέμα, τότε γιατί μας ενοχλεί ο φόρος ακίνητης περιουσίας; Γιατί συζητάμε για τα 10 ευρώ το στρέμμα και μας φαίνεται χαράτσι; Αν είμαστε τόσο large γιατί μιλάμε για «ανθρωπιστική καταστροφή»;

Πριν λίγο καιρό διαπιστώσαμε ότι ο συνολικός τζίρος όλης της τηλεοπτικής αγοράς είναι μικρότερος από τα 300 εκατομμύρια που πληρώνει η ελληνική κοινωνία για τη δημόσια τηλεόραση, μέσω των λογαριασμών. Πράγμα που είναι υπερβολικό. Όμως κι αυτό είναι η μισή αλήθεια. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα 4 κανάλια της ΕΡΤ, οι 7 κεντρικοί και οι 19 περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί. Είναι ακόμα τα τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα της Βουλής, των δήμων, των κομμάτων, της εκκλησίας. Δεκάδες, δηλαδή, μέσα ενημέρωσης που συντηρούνται από το κράτος.

Δεν υπάρχει κανένα άλλο κράτος στον κόσμο που να έχει αυτή την πολυτέλεια. Ούτε στη Βενεζουέλα του Τσάβες δεν εκδίδει το κράτος τηλεοπτικά περιοδικά. Άρα, τα 300 εκατομμύρια είναι πολύ παραπάνω. Ούτε αυτό όμως τελειώνει εδώ. Γιατί σε όλα αυτά τα σιτιζόμενα από το δημόσιο χρήμα Μέσα, διοχετεύεται κι άλλο κρατικό χρήμα με ποικίλες μορφές. Κρατικές διαφημίσεις, κρατικές επιχορηγήσεις, χορηγίες από επιχειρήσεις που ελέγχονται από το κράτος. Δάνεια που παίρνουν με την εγγύηση του κράτους, τα οποία δεν πληρώνουν και φορτώνονται κι αυτά στο έλλειμμα. Δεν πληρώνουν εφορίες και ταμεία και δημιουργούν κι άλλες τρύπες στους δημόσιους φορείς. Δεν πληρώνουν ρεύμα, νερό, αφήνουν απλήρωτους τους λογαριασμούς και τα ελλείμματα προστίθενται συνεχώς στο μεγάλο που έχει πνίξει τη χώρα.

Με άλλα λόγια, μόνο σ’ αυτά τα 4 τελευταία χρόνια της κρίσης, ο λογαριασμός από τα Μέσα Ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται από το δημόσιο ξεπερνάει το «χαράτσι» της ΔΕΗ. Που λέμε ότι εξοντώνει την κοινωνία, ότι δυναμίτισε την αγορά στέγης και εκτόξευσε την ανεργία. Προτιμάμε να έχουμε κανάλι της Βουλής; Γούστο μας. Υποκριτές μόνο να μην είμαστε. Να λέμε ότι γίνεται να μην κόψουμε τίποτα. Γιατί αυτό ξέρουμε ήδη τι σημαίνει. Ποιοι το φωνάζουν. Αυτοί που δεν θέλουν οι ίδιοι να χάσουν τίποτα. Για να χάσουν όλοι οι άλλοι τα πάντα.

Έχει καμία σοβαρότητα αυτή η συζήτηση περί δημόσιας τηλεόρασης;  

Καμία. Στον καιρό της επικοινωνιακής κοσμογονίας είναι αστείο να μιλάμε για δεκάδες κρατικά ΜΜΕ. Δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο. Το αντίθετο. Οι υποστηρικτές του κρατισμού υπονομεύουν το ρόλο της δημόσιας ενημέρωσης. Τι εξυπηρετούν κάμποσα ΜΜΕ με τηλεθέαση μηδέν, 2, 3, 5%; Ένα μεγάλο δημόσιο κανάλι με 10-15% θεαματικότητα και ανταγωνιστικό θα ήταν και θα έδινε τον τόνο σε μια ενημέρωση που κυριαρχείται από ιδιωτικά συμφέροντα. Ένα μεγάλο κανάλι, ισχυρό, και 2-3 ραδιόφωνα θα ήταν υπεραρκετά σ’ αυτή τη χώρα που ο πληθυσμός της είναι όσος μιας πόλης της υφηλίου. Σε κάθε κανονική χώρα ακόμα και πρόβλημα να μην είχε, πόσο μάλλον αν είχε χρεοκοπήσει, το κράτος θα προκήρυσσε όλες αυτές τις άδειες, θα τις νοίκιαζε, και όχι μόνο θα εξοικονομούσε τις ζημιές αλλά θα είχε και ετήσια έσοδα, θα προσέλκυε επενδύσεις. Όχι εδώ. Εδώ υπερασπίζουμε τη δημόσια τηλεόραση και ενημέρωση. Οι λειτουργοί της οποίας απεργούν καθημερινά γιατί δεν πληρώνονται. Πράγμα που δεν εμποδίζει να προσλαμβάνουν κι άλλους ως «προσωπικό ειδικών θέσεων». Λεφτά υπάρχουν. Τα δικά σου.

Μήπως όμως η κουβέντα γίνεται για τους εργαζόμενους που θα χάσουν τις δουλειές τους;  

Κάποτε είχαν φτάσει τις 6-7 χιλιάδες, τώρα λένε ότι είναι περίπου 3 χιλιάδες στην ΕΡΤ. Λένε, γιατί με το ελληνικό δημόσιο ποτέ δεν ξέρεις τα νούμερα. Θα ’ναι και μερικές εκατοντάδες σε όλα τα άλλα, κομματικά, βουλευτικά, εκκλησιαστικά, δημοτικά. Πρώτα-πρώτα και ελάχιστα να κρατήσουμε, με την αρχοντιά και την ευρυχωρία αυτού του κράτους, οι μισοί θα μείνουν. Οι άλλοι μισοί δεν θα δουλέψουν στα ισάριθμα ιδιωτικά που θα αντικαταστήσουν τα κρατικά; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα συνταξιοδοτηθούν, που έχουν δεύτερες και τρίτες δουλειές και δεν θα μείνουν χωρίς δουλειά; Κι αν μείνουν και μερικές εκατοντάδες άνεργοι, σοβαρά τώρα, πιστεύετε ότι σ’ αυτή τη χώρα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων σπαταλώνται εκατοντάδες εκατομμύρια κάθε χρόνο σε σταθμούς μηδενικής ακροαματικότητας για να μη μείνουν άνεργοι 200-300 εργαζόμενοι; Να τους δώσουμε μια χρονιά όλη την εισφορά, να γίνουν όλοι εκατομμυριούχοι, να τελειώσουμε, να κάνουμε ό,τι και ο υπόλοιπος κόσμος.

Εννοείται ότι το πρόβλημα δεν είναι οι εργαζόμενοι. Ούτε καν η ενημέρωση, όλες αυτές οι κορόνες για επεμβάσεις της κυβέρνησης και δημόσια ανεξαρτησία γνώμης που λείπει από τα ιδιωτικά μέσα, είναι απλά συνθήματα. Και αντιφατικά μεταξύ τους. Ούτε τα κόμματα χρειάζονται μέσα ενημέρωσης κομματικά για να ακουστεί η φωνή τους, μηδενική απήχηση έχουν άλλωστε. Στην εποχή της ταχύτατης διάδοσης της πληροφορίας από παντού, με κάθε μέσον, η εικόνα των ελληνικών κρατικοδίαιτων ΜΜΕ έχει λήξει από τη δεκαετία του 1970. Τα υποτιθέμενα Μέσα του ευρύτερου κρατικού και κομματικού χώρου είναι μια ψυχρή μεταβίβαση δημόσιων πόρων στο πολιτικό σύστημα. Το οποίο διαχειρίζεται πάνω από 500 εκατομμύρια κάθε χρόνο, μοιράζει λεφτά, αναθέτει παραγωγές, διορίζει, αγοράζει πολιτική προστασία από τους δημοσιογράφους, τοποθετεί το κομματικό προσωπικό, δημιουργεί πολιτικό χρήμα. Γι’ αυτό μετά από 4 χρόνια ύφεσης, με 1,5 εκ. ανέργους, με μισούς μισθούς και συντάξεις, είναι ταμπού να αγγίξει έστω και ένα χρεοκοπημένο ραδιοφωνικό δημοτικό σταθμό, να κάνει ιντερνετική την τηλεόραση της Βουλής. Λεφτά υπάρχουν. Για όσους μπορούν να τα πάρουν.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κάποια όπλα είναι ανιχνεύσιμα μόνο από τη Δημοκρατία. Αρκεί να είναι ξύπνια...

 (Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ)

(Του ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ)

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Tα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχά σου...

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: H Διαμάντω η μετανούσα!

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Αφού πέρασε μέσα από τη δοκιμασία της «ταπείνωσης», το πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ αναζητάει την ψυχική και εκλογική κάθαρση, μέσα από την ενασχόλησή της με την «άλλη» (πολιτική) ζωή!  

Και κάπως έτσι, αθόρυβα και φυσικά, ανακαλύψαμε τη λύση στο πρόβλημα της ανεργίας: το μόνο που χρειάζεται είναι να φτιάχνουμε πολιτικά κόμματα.

 

Και στη συνέχεια να τα αφήνουμε να προσλαμβάνουν ανθρώπους να δουλεύουν εκεί ως στελέχη.

 

Οταν φτάσουμε μάλιστα στο σημείο κάθε Ελληνας να δημιουργήσει το δικό του κόμμα, τότε το όνειρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα έχει γίνει επιτέλους πραγματικότητα: μικρές επιχειρήσεις που ξεπηδούν από παντού!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κρίτων… άκριτος

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ

«Είναι ευκολότερο να πολεμάς για τις αρχές σου παρά να ζεις σύμφωνα με αυτές», είχε πει νομίζω ο Αντλερ, και το επιβεβαίωσε ο νεαρός φέρελπις ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κρίτων Αρσένης, που αποχώρησε από το κόμμα του αλλά κρατά την χρυσοφόρα θέση του έλληνα ευρωβουλευτή. 
Ο κ Αρσένης κατέκτησε την επίζηλη θέση του στους καιρούς της νεφελώδους νεοτερικότητας Παπανδρέου, όπου όποιος είχε οικολογικές ανησυχίες (λέγε με Μπιρμπίλη), αυτομάτως καταλάμβανε υψηλό οφίκιο στην αξιακή πυραμίδα των αξιωματούχων-φίλων του πρίγκηπος Γιώργου.
Συνετέλεσε φυσικά και το ότι ήταν γιος της Μαρίας Αρσένη, ενός ικανού κομματικού στελέχους, παπανδρεϊκής υφής, η οποία επί 30ετία έκανε… καριέρα ΠΑΣΟΚ! Νομάρχης Πιερίας, Γ.Γ. Νέας Γενιάς, περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, υφυπουργός Παιδείας, υφυπουργός Προεδρίας, βουλευτής, επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στον οργανισμό Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου, πρόεδρος στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Οργανισμού, κ.λπ.
Το πλούσιο βιογραφικό της ακολούθησε και ο γιος της Κρίτων, ο οποίος το εμπλούτισε, μεταξύ άλλων, εργαζόμενος για το υπουργείο Οικονομικών της…Τουρκίας, σύμφωνα με παλιά ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ, όπου πλέον δεν ανευρίσκεται στην αναζήτηση του google. Συμμετείχε μάλιστα στις διαπραγματεύσεις της γειτονική χώρας με το ΔΝΤ για την πορεία σταθεροποίησης της οικονομίας της (σ.σ. Ουδέν μεμπτόν, αφού άτομα υψηλής ειδίκευσης και διεθνιστικών αντιλήψεων, δεν υποχρεούνται να κατατρύχονται από παλιομοδίτικες εθνοκεντρικές αναστολές στην επαγγελματική τους ανέλιξη - και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά).
Κατά τη θητεία του ως ευρωβουλευτής, η προσήλωσή του στο αντικείμενό του υπήρξε παροιμιώδης. Εντυπωσιακή ήταν η ερώτησή του στο ευρωκοινοβούλιο, με την οποία ζητούσε να σταματήσουν οι έρευνες για πετρέλαιο στην Ελλάδα, επειδή θα ενοχλούντο τα δελφίνια και οι φάλαινες! Είχε υποστηρίξει συγκεκριμένα: «οι σεισμικές έρευνες με σόναρ, οι οποίες θα διεξάγονται καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου για ένα τρίμηνο, ενδέχεται να θέσουν σε κίνδυνο τα κητώδη, όπως τα δελφίνια και οι φάλαινες, ενώ είναι πιθανό να παρατηρηθούν μαζικοί ξεβρασμοί τους στις ακτές».
Το θέμα Κρίτων δεν θα μας απασχολούσε αν δεν ανέδυε μια κυνικότητα, γνωστή μεν στην πολιτική σκηνή και την πολιτική μας ιστορία, αλλά δυσάρεστη όταν προέρχεται από έναν νέο πολιτικό.  

Δεν συμφωνεί με την ιδιωτικοποίηση του νερού της Θεσσαλονίκης, των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων, την πώληση δημόσιας γης, αρχαιολογικών χώρων και νησιών, την απορύθμιση της νομοθεσίας και τον ευτελισμό της λειτουργίας του ΥΠΕΚΑ, όπως γράφει.
Υπέροχη διαφωνία, αλλά δεν συνοδεύεται από μια υπέροχη πράξη. Να παραδώσει την έδρα, να στερηθεί τα πολυτελή οφίκια που του παρέχει η ακριβοθώρητη έδρα των Βρυξελλών, και να στοιχηθεί με την κοινωνία των πολιτών, από την οποία λέει πως προέρχεται και στην οποία απευθύνεται, ως ίσος προς ίσον, ως ένας από όλους, παλεύοντας για κοινά οράματα που τον συνεγείρουν.
Ο κ. Αρσένης δεν έχει καν το επιχείρημα που θα είχε κάποιος βουλευτής της ελληνικής Βουλής, ότι παραμένει την έδρα του για να μην προδώσει τους ψηφοφόρους που τον τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους και του έδωσαν εντολή να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους.  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Και κλάααμααα τα δελφίνια!

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ε, ναι! Θα συνέβαινε και αυτό, κυρίες και κύριοι... Ο Κρίτων ο Αρσένης έφυγε από το ΠΑΣΟΚ. 

Εφυγε και πήρε μαζί του την καστανόξανθη αλογοουρά του (δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά – πάνε πακέτο), πήρε τα δελφίνια, τις φάλαινες, τα πουλάκια, τα λουλούδια, ενδεχομένως και το αρκουδάκι του. 

Πήρε και κάτι ακόμη: τον μισθό του ευρωβουλευτή, διότι ο Κρίτων δεν είναι και τελείως «Ακρίτων»! 

Πού θα ξαναβρεί τέτοιο μισθό;  

Το αξιοσημείωτο, εντούτοις, δεν είναι τίποτε από όλα τα παραπάνω. 

ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: 100.000 νεκροί Χριστιανοί κάθε χρόνο για την πίστη τους

Περίπου 100.000 Χριστιανοί σκοτώνονται κάθε χρόνο για λόγους που έχουν σχέση με την πίστη τους, κατήγγειλε αξιωματούχος του Βατικανού, μόνιμος παρατηρητής της Αγίας Έδρας στα Ηνωμένα Έθνη, μετέδωσε  ο ραδιοσταθμός του Βατικανού.

"Αξιόπιστες έρευνες" κατέληξαν "στο συγκλονιστικό συμπέρασμα" ότι "περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι σκοτώνονται κάθε χρόνο για λόγους που έχουν κάποια σχέση με την πίστη τους", κατήγγειλε ο Μονσινιόρος Σιλβάνο Μαρία Τομάζι κατά την 23η σύνοδο του διαδραστικού διαλόγου μεταξύ του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και της Ύπατης Αρμοστείας (για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα).
Σε αυτόν τον αριθμό των νεκρών προστίθενται και άλλα δεινά, κατήγγειλε ο Μονσινιόρος Τομάζι: χριστιανοί που εκτοπίστηκαν βίαια και αναγκάστηκαν να ανεχθούν την καταστροφή των τόπων λατρείας τους, βιασμοί και απαγωγές των ηγετών τους, όπως στη Συρία όπου δύο ορθόδοξοι επίσκοποι απήχθησαν κοντά στο Χαλέπι.
Η Μέση Ανατολή, η Αφρική και η Ασία είναι οι περιοχές όπου έλαβαν χώρα οι περισσότερες παραβιάσεις της θρησκευτικής ελευθερίας. Είναι "ο καρπός του σεχταρισμού, της μισαλλοδοξίας, της τρομοκρατίας και των νόμων του αποκλεισμού", σημείωσε.

ΤΟΥΡΚΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Πόλη που μας περιμένει

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Στις 29/5/2011, σε ειδική έκδοση της «δημοκρατίας» για την Κωνσταντινούπολη, δημοσιεύτηκε ένα εξαίσιο κείμενο του αλησμόνητου φίλου Νεοκλή Σαρρή, ο οποίος κατέγραψε εικόνες και συναισθήματα από μια επίσκεψή του στη γενέτειρά του:

«Ενα μεγάλο τμήμα όλου αυτού του πανοράματος το έβλεπα να εκτείνεται μπροστά μου, ενώ ένα άλλο τμήμα το θεωρούσα με τα μάτια της ψυχής μου. Αναδυόταν από τον μύχιο εαυτό μου, ενστάλαγμα συνείδησης και μνήμης περίτεχνο και μεγαλειώδες τέχνημα. Μέρα ηλιόλουστη, το βοσπορινό αεράκι μετέφερε θεσπέσιες και τόσο γνώριμες σε μένα οσμές, ενώ έφθαναν στ’ αυτά μου σπαράγματα από ήχους από την πολύβουη κοσμόπολη ανάμιχτους με ανατολίτικες μουσικές και το νωθρό εζάνι του μουεζίνη από κάποιο μιναρέ στο κάλεσμά του προς τους πιστούς για τη μεσημεριανή προσευχή...

Τα μάτια μου πλημμύρισαν… Ασυγκράτητος ο λυγμός μου, όσος ο πόνος μου βαθύς και ασίγαστος. Σε παραμυθία πρόστρεξαν οι καλές μου συνάδελφοι, η Κική Παπούλια με τη Μυρτώ Δραγώνα [...]. Αλλά ο πόνος ήταν αξεπέραστος. Είναι απαίσια και η σκέψη ακόμη να είσαι τουρίστας στον δικό σου τόπο, τον οποίο αποχωρίστηκες δίχως τη θέλησή σου».

Η Μητρόπολη

 «Γι' αυτούς, καθετί που έχει σχέση με την ιστορική μνήμη του γένους μας είναι μαύρη αντίδραση και στείρος “εθνικισμός”. Στο σκοτισμένο τους μυαλό το μικρόνοο, και στη στενόκαρδη μικροψυχία τους και την πολυπολιτισμική μωρία τους, τυφλωμένοι από το πάθος και τη βλακεία τους (να μη πω τίποτε άλλο), δεν ξέρουν τι μπορεί να σημαίνει η Κωνσταντινούπολη για κάθε Ρωμηό, συνειδητό και ασυνείδητο Ελληνα. Είναι τόσο αγράμματοι ιστορικά και συναισθηματικά βαθειά νυχτωμένοι, που ούτε μπορούν να τη συλλαβίσουν. Στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια για εθνική λοβοτομή, για πολιτικό και πολιτιστικό αυτοχειριασμό ταυτόχρονα. Λησμονείται σήμερα σκόπιμα ότι η Μητρόπολη του γένους μας ήταν από τα βάθη της Ιστορίας η Κωνσταντινούπολη. Και όπως παρατηρεί η Ελένη Αρβελέρ, οι Ελληνες είμαστε το μόνο βαλκάνιο έθνος που έγινε ανεξάρτητο κράτος δίχως την πρωτεύουσά του».