Του Γιώργου Κράλογλου
Βαριά βιομηχανία είχαμε, πριν την κάνουμε δημόσια αφοδευτήρια. Ο δε κορονοϊός μας δείχνει τα όρια του τουρισμού στην οικονομία. Ας μην τα ξεπερνάμε...
Η κομψότερη ερμηνεία που μπορεί να αποδώσει (ήμερες σαν αυτές που περνάμε) τον χαρακτηρισμό (και από παράγοντες της αγοράς) του τουρισμού ως "βαριά βιομηχανία" της Ελλάδας είναι ότι πρόκειται για υπερβολές με συντεχνιακές σκοπιμότητες...
Ασφαλώς και σε καμία περίπτωση δεν θα υποβάθμιζα τη σοβαρότατη σημασία της συμμετοχής του τουρισμού στην αλυσίδα της προσπάθειας για την οικονομική μας ανάκαμψη, όπως και το μέρος της θέσης που επαξίως δικαιούται στην αλυσίδα των κινήσεων για την παραπέρα ανάπτυξη.
Αλλά ως εκεί. Γιατί αν η Ελλάδα παραιτηθεί από την (εκ νέου) διεκδίκηση της θέσης που της αξίζει στον βιομηχανικό χάρτη της Ευρώπης, μέσα από ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο νέας εκβιομηχάνισης, ας προετοιμαζόμαστε, από τώρα, να πάρουμε θέση, ως απέραντο γηροκομείο, στις αυλές, στα σκαλοπάτια και στις παραλίες του τουρισμού της Ευρώπης.
Η ελληνική ιδιωτική βαριά βιομηχανία, από τον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας μέχρι την ναυπηγική, τη μεταλλουργική, τη μεταλλευτική, τη σιδηρουργική, τη χημική και τη βιομηχανία ξύλου και χαρτιού ήταν ικανή να κρατήσει και να μεγαλώσει τα εδάφη που με την αξία της κατάκτησε και στην Ευρώπη.
Δυστυχώς όμως υπήρξε θύμα (ανεξάρτητα από τη συγκυρία εισόδου στην ΕΟΚ και τις πετρελαϊκές κρίσεις της 10ετίας του 1970) ενός απαράδεκτου και (σε πολλά επίπεδα) εκδικητικού και άθλιου πολιτικού παιχνιδιού σε βάρος της.
Θύμα της σοσιαλιστικής "σκυταλοδρομίας" του δικομματισμού και της μανίας του κομματικού ελέγχου της οικονομίας με ένα και μοναδικό στόχο άσχετο από την οικονομική ανάπτυξη του τόπου. Τους διορισμούς δεκάδων χιλιάδων κομματικών πελατών. Και τη διαπλοκή με διορισμούς πρώην αφισοκολλητών σε θέσεις κρατικών βιομηχάνων να καμάρωναν και ως διακεκριμένα μέλη των διοικήσεων βιομηχανικών Οργανώσεων (τρομάρα τους...).
Και αυτό βεβαίως και το είχαν καταλάβει πολυεθνικές, με εξαιρετική συμμετοχή στην ελληνική βιομηχανική πραγματικότητα, όπως και οι διεθνείς πετρελαϊκές εταιρίες που προγραμμάτισαν την αποχώρησή τους από την Ελλάδα (σταδιακά από το 1980 μέχρι και το 1995) αλλά ίσως και να αναθεωρούσαν απόψεις αν ο κομματισμός δεν τους είχε βάλει στα πόδια τους τον ελεγχόμενο εργατοπατερισμό, ως συνδικαλιστικό κίνημα...
Μεγάλα ονόματα πολυεθνικών (όπως η Pirelli ή η Goodyear στις οποίες είχαμε αναφερθεί σε πρόσφατο σημείωμά μας) ασφαλώς και σχεδίαζαν μετακινήσεις σε μεγαλύτερες αγορές, αλλά το πρόσχημα για τη "μετανάστευση" από την Ελλάδα, το προκάλεσαν οι επαγγελματίες "σοσιαλιστές" που παρίσταναν τους εργατοπατέρες. Που έφθασαν μέχρι την Ιταλία και αλλού για να ανατρέψουν τις αποφάσεις λουκέτου των πολυεθνικών (όταν διαπίστωσαν τη γκάφα τους), αλλά βρήκαν πόρτα...
Πόρτα βρήκε και η Ελλάδα, όταν, από το 1995 και μετά, παρίστανε την φιλοεπενδυτική χώρα για να μας κουβαληθούν ως "τζάκια" κατάπτυστοι διεθνείς απατεώνες που έφτιαξαν τα θεμέλια της διαπλοκής.
Μια ματιά στα 3-4 απομεινάρια (μόνο για λόγους επιχειρηματικής επιμονής και ίσως και συναισθηματικούς) της ελληνικής βαριάς βιομηχανίας (που κρατάνε μια χαρά τόσο στον παραγωγικό τομέα όσο και στην εξωστρέφεια και μπράβο τους) αρκεί για να απορήσει κανείς, ποιος ο λόγος που η Ελλάδα (μόνο η Ελλάδα μέσα στην Ε.Ε.) δεν κράτησε την θέση που της άξιζε στο ευρωπαϊκό βιομηχανικό στερέωμα.
Η απάντηση, από την πραγματική βιομηχανική ιστορία του τόπου μας, είναι ακόμη πιο πικρή από το ερώτημα.
Η σημερινή βιομηχανική μας ανυπαρξία και η καθήλωση της βαριάς ελληνικής βιομηχανίας (σε όλα τα επίπεδα) είναι πολιτικό πρόβλημα στο 90% και μόνο 10% συγκυριακό (από την ένταξη στην ΕΟΚ και από τις πετρελαϊκές και άλλες οικονομικές κρίσεις).
Η ελληνική βαριά και μεγάλη βιομηχανία (με 1.000.000 και πλέον θέσεις εργασίας, στην κορύφωσή της) είχε τον δυναμισμό να διασφαλίσει ισχυρότερη οικονομική παρουσία της Ελλάδας στην Ε.Ε. (όπως όλα τα άλλα κράτη-μέλη συμπεριλαμβανομένων και των πρώην κομμουνιστικών), αν δεν ήταν θύμα πολιτικής "σφαγής" με μοναδικό "έπαθλο" τον κρατισμό, τους διορισμούς και τη διαπλοκή.
Βαριά βιομηχανία είχαμε, πριν την κάνουμε δημόσια αφοδευτήρια. Ο δε κορονοϊός μας δείχνει τα όρια του τουρισμού στην οικονομία. Ας μην τα ξεπερνάμε...
Η κομψότερη ερμηνεία που μπορεί να αποδώσει (ήμερες σαν αυτές που περνάμε) τον χαρακτηρισμό (και από παράγοντες της αγοράς) του τουρισμού ως "βαριά βιομηχανία" της Ελλάδας είναι ότι πρόκειται για υπερβολές με συντεχνιακές σκοπιμότητες...
Ασφαλώς και σε καμία περίπτωση δεν θα υποβάθμιζα τη σοβαρότατη σημασία της συμμετοχής του τουρισμού στην αλυσίδα της προσπάθειας για την οικονομική μας ανάκαμψη, όπως και το μέρος της θέσης που επαξίως δικαιούται στην αλυσίδα των κινήσεων για την παραπέρα ανάπτυξη.
Αλλά ως εκεί. Γιατί αν η Ελλάδα παραιτηθεί από την (εκ νέου) διεκδίκηση της θέσης που της αξίζει στον βιομηχανικό χάρτη της Ευρώπης, μέσα από ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο νέας εκβιομηχάνισης, ας προετοιμαζόμαστε, από τώρα, να πάρουμε θέση, ως απέραντο γηροκομείο, στις αυλές, στα σκαλοπάτια και στις παραλίες του τουρισμού της Ευρώπης.
Η ελληνική ιδιωτική βαριά βιομηχανία, από τον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας μέχρι την ναυπηγική, τη μεταλλουργική, τη μεταλλευτική, τη σιδηρουργική, τη χημική και τη βιομηχανία ξύλου και χαρτιού ήταν ικανή να κρατήσει και να μεγαλώσει τα εδάφη που με την αξία της κατάκτησε και στην Ευρώπη.
Δυστυχώς όμως υπήρξε θύμα (ανεξάρτητα από τη συγκυρία εισόδου στην ΕΟΚ και τις πετρελαϊκές κρίσεις της 10ετίας του 1970) ενός απαράδεκτου και (σε πολλά επίπεδα) εκδικητικού και άθλιου πολιτικού παιχνιδιού σε βάρος της.
Θύμα της σοσιαλιστικής "σκυταλοδρομίας" του δικομματισμού και της μανίας του κομματικού ελέγχου της οικονομίας με ένα και μοναδικό στόχο άσχετο από την οικονομική ανάπτυξη του τόπου. Τους διορισμούς δεκάδων χιλιάδων κομματικών πελατών. Και τη διαπλοκή με διορισμούς πρώην αφισοκολλητών σε θέσεις κρατικών βιομηχάνων να καμάρωναν και ως διακεκριμένα μέλη των διοικήσεων βιομηχανικών Οργανώσεων (τρομάρα τους...).
Και αυτό βεβαίως και το είχαν καταλάβει πολυεθνικές, με εξαιρετική συμμετοχή στην ελληνική βιομηχανική πραγματικότητα, όπως και οι διεθνείς πετρελαϊκές εταιρίες που προγραμμάτισαν την αποχώρησή τους από την Ελλάδα (σταδιακά από το 1980 μέχρι και το 1995) αλλά ίσως και να αναθεωρούσαν απόψεις αν ο κομματισμός δεν τους είχε βάλει στα πόδια τους τον ελεγχόμενο εργατοπατερισμό, ως συνδικαλιστικό κίνημα...
Μεγάλα ονόματα πολυεθνικών (όπως η Pirelli ή η Goodyear στις οποίες είχαμε αναφερθεί σε πρόσφατο σημείωμά μας) ασφαλώς και σχεδίαζαν μετακινήσεις σε μεγαλύτερες αγορές, αλλά το πρόσχημα για τη "μετανάστευση" από την Ελλάδα, το προκάλεσαν οι επαγγελματίες "σοσιαλιστές" που παρίσταναν τους εργατοπατέρες. Που έφθασαν μέχρι την Ιταλία και αλλού για να ανατρέψουν τις αποφάσεις λουκέτου των πολυεθνικών (όταν διαπίστωσαν τη γκάφα τους), αλλά βρήκαν πόρτα...
Πόρτα βρήκε και η Ελλάδα, όταν, από το 1995 και μετά, παρίστανε την φιλοεπενδυτική χώρα για να μας κουβαληθούν ως "τζάκια" κατάπτυστοι διεθνείς απατεώνες που έφτιαξαν τα θεμέλια της διαπλοκής.
Μια ματιά στα 3-4 απομεινάρια (μόνο για λόγους επιχειρηματικής επιμονής και ίσως και συναισθηματικούς) της ελληνικής βαριάς βιομηχανίας (που κρατάνε μια χαρά τόσο στον παραγωγικό τομέα όσο και στην εξωστρέφεια και μπράβο τους) αρκεί για να απορήσει κανείς, ποιος ο λόγος που η Ελλάδα (μόνο η Ελλάδα μέσα στην Ε.Ε.) δεν κράτησε την θέση που της άξιζε στο ευρωπαϊκό βιομηχανικό στερέωμα.
Η απάντηση, από την πραγματική βιομηχανική ιστορία του τόπου μας, είναι ακόμη πιο πικρή από το ερώτημα.
Η σημερινή βιομηχανική μας ανυπαρξία και η καθήλωση της βαριάς ελληνικής βιομηχανίας (σε όλα τα επίπεδα) είναι πολιτικό πρόβλημα στο 90% και μόνο 10% συγκυριακό (από την ένταξη στην ΕΟΚ και από τις πετρελαϊκές και άλλες οικονομικές κρίσεις).
Η ελληνική βαριά και μεγάλη βιομηχανία (με 1.000.000 και πλέον θέσεις εργασίας, στην κορύφωσή της) είχε τον δυναμισμό να διασφαλίσει ισχυρότερη οικονομική παρουσία της Ελλάδας στην Ε.Ε. (όπως όλα τα άλλα κράτη-μέλη συμπεριλαμβανομένων και των πρώην κομμουνιστικών), αν δεν ήταν θύμα πολιτικής "σφαγής" με μοναδικό "έπαθλο" τον κρατισμό, τους διορισμούς και τη διαπλοκή.
Και σήμερα...
αντί να δούμε το χάλι και την κατάντια, στο μείγμα της οικονομίας μας, "βαφτίζουμε" βαριά βιομηχανία τον τουρισμό μας, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Καλά λένε ότι στην Ελλάδα μεγάλη μπουκιά φάε..., μεγάλο λόγο να μη λες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου