Από την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου η σύγκριση δημοκρατικών και αυταρχικών καθεστώτων ακολουθεί ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο: ναι μεν η δημοκρατία προσφέρει ελευθερία, όμως δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα αυταρχικά καθεστώτα σε αποτελεσματικότητα. Η σύγχρονη εκδοχή της αντίληψης αυτής αντιπαραθέτει τις δυτικές δημοκρατίες που υποτίθεται πως παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης, αν όχι παρακμής, με καθεστώτα σαν την Κίνα που, δίχως αντιπολίτευση και τους χιλιάδες περιορισμούς που δεσμεύουν τις δημοκρατίες, αναπτύσσονται αλματωδώς.
Εκείνο όμως που δεν γίνεται εξίσου αντιληπτό είναι πως η απουσία ελευθερίας καθιστά τα καθεστώτα αυτά εξαιρετικά ευάλωτα σε μεγάλες κρίσεις. Η ραγδαία εξάπλωση μιας θανατηφόρας επιδημίας στην Κίνα αναδεικνύει με τον σαφέστερο τρόπο τα σοβαρά μειονεκτήματα της αυταρχικής διακυβέρνησης.
Είναι φανερό πως η αρχική αντιμετώπιση του ιού από τις κινεζικές αρχές υπήρξε τραγικά ανεπαρκής και χαρακτηρίστηκε από υπέρμετρη ευθυνοφοβία και παράλυση. Οταν πρωτοεμφανίστηκε ο ιός στην πόλη Γουχάν, το διάστημα 31 Δεκεμβρίου -17 Ιανουαρίου, η πληροφόρηση υπήρξε αόριστη και παραπλανητική. Η Εθνική Επιτροπή Υγείας της Κίνας εξέδωσε την πρώτη της ανακοίνωση μόλις στις 19 Ιανουαρίου, ουσιαστικά «πετώντας το μπαλάκι» στις εντελώς απροετοίμαστες και ουσιαστικά αναρμόδιες τοπικές αρχές. Αυτές αντέδρασαν με σπασμωδικό τρόπο, απέφυγαν να πληροφορήσουν το κοινό και εξανάγκασαν τους πρώτους γιατρούς που έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου σε σιωπή. Μάλιστα, έναν από αυτούς, τον 34χρονο Λι Γουενλιάνγκ που τόλμησε να μιλήσει για τον ιό τον Δεκέμβριο, τον κατηγόρησαν για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Ο ίδιος μολύνθηκε από τον ιό και πέθανε πρόσφατα.
Η διαχείριση αυτή είχε δύο επιπτώσεις.
Δεύτερον, ένα τεράστιο κύμα καταστολής, που οι Αρχές εξαπέλυσαν στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος και να ελέγξουν την επιδημία, αλλά και την λαϊκή οργή. Τόσο στην ίδια τη Γουχάν, μια πόλη 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, όσο και στην ευρύτερη περιοχή όπου ζουν 50 εκατομμύρια, έχουν απαγορευθεί οι μετακινήσεις και έχουν επιβληθεί δρακόντειες ποινές για όσους τις παραβιάζουν.
Προφανώς και στις δημοκρατίες γίνονται αντίστοιχα λάθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου