Για να ξεχαστώ κάθισα να μελετήσω την επικαιρότητα. Διαβάζοντας κατάλαβα αμέσως πως το Ιδρυμα Μποδοσάκη έκανε ένα λάθος: δεν έπρεπε να χορηγήσει 1,5 εκατ. ευρώ στο γνωστό σχολείο του Βόλου για τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό των μαθητών, αλλά για αγορά εκατοντάδων αντιτύπων του «Κεφαλαίου» του Μαρξ, το «Τι να κάνουμε» του Λένιν, αλλά κυρίως το «Μαρξισμός και προβλήματα γλωσσολογίας» του Στάλιν (ο πατερούλης ήξερε κι από γλωσσολογία – ίσως και από καρδιοχειρουργική) και να τα μοιράσει δωρεάν στους νεαρούς βολιώτες πιονιέρους της μελλοντικής επανάστασης που θα έρθει μαζί με την έλευση του Ιεχωβά. Τότε ήταν βέβαιο πως οι καθηγητές του ΣΥΡΙΖΑ θα δέχονταν τη δωρεά του ιδιώτη, εφόσον έτσι κι αλλιώς από τα λεφτά των ιδιωτών πληρώνονται μέσω φόρων – ίσως κάποιοι να κάνουν και ιδιαίτερα σε ιδιώτες χωρίς απόδειξη. Ποιος το ξέρει;
Με τη λογική αυτή δεν θα έπρεπε και να αμείβονται εφόσον πληρώνονται από τα χρήματα των γονέων των μαθητών – τουλάχιστον όσων δεν δουλεύουν στο Δημόσιο, αλλά στον ιδιωτικό χώρο. Αλλά όχι, διότι ο μισθός δεν έχει σημασία με βάση τη γνωστή επιλεκτική, διπολική αντίληψη. Τα καλά και συμφέροντα. Και όταν κάποιοι ιδιώτες βγάζουν χρήματα, οι εν λόγω ενοχλούνται. Οταν δίνουν, χορηγούν χρήματα, πάλι ενοχλούνται. Τι θέλουν εν έτει 2018 και μέσα στην Ευρώπη; Ακατανόητο. Ο κ. Μπέος συγκριτικά είναι μάλλον εκατό χρόνια μπροστά. Πρωτοπορία.
Κι όμως: θέλουν κρατική τηλεόραση που όμως πληρώνεται από ιδιώτες, κράτος που πληρώνεται από ιδιώτες, επιχειρήσεις που στήνουν ιδιώτες, σχολεία που πληρώνουν οι ιδιώτες, αλλά να μην υπάρχουν ιδιώτες. Κάποιοι αντίστοιχης άποψης κατήγγειλαν ιδιωτική (βέβαια) καπνοβιομηχανία διότι δίνει γενναιόδωρα μπόνους στους εργαζομένους. Αν δεν τους πλήρωνε πάλι θα την κατήγγελλαν.
Με βάση αυτή την παράνοια ασκείται και η εξουσία σήμερα. Τα καλά του Γιώργη τα θέλουμε, τον Γιώργη δεν τονε θέλουμε. Λογική πλιάτσικου: να τους τα αρπάξουμε και να τα μοιράσουμε εμείς στους δικούς μας, ως επιταγές απόρων κορασίδων, για να μας ξαναψηφίσουν. Μια συνείδηση έναντι μιας τυρόπιτας – και με ξένα λεφτά. Ηταν δίκαιο και έγινε πράξη.
Εχω στο σπίτι κάποιους τόμους του μακεδόνα δικανικού ρήτορα Πολύαινου, που έζησε στη Ρώμη τον 2ο αι. π.Χ., με τον τίτλο «Στρατηγήματα». Στα βιβλία αυτά ο συγγραφέας καταγράφει όλα τα ιδιοφυή στρατηγήματα από τη μυθική εποχή του Πάνα ώς τα χρόνια του. Οι τόμοι έχουν για πρώτη φορά επανεκδοθεί (από Ελληνες) το 1809, με επιμέλεια του Αδαμάντιου Κοραή, και γράφουν στο εσώφυλλο το εξής συγκινητικό: «Φιλοτίμω δαπάνη των ΑΔΕΛΦΩΝ ΖΩΣΙΜΑΔΩΝ, παιδείας ένεκα των την Ελλάδα φωνήν διδασκομένων Ελλήνων».
Εκτοτε δεν έχουν ξανατυπωθεί τουλάχιστον εν Ελλάδι, ποτέ, από κανένα ελληνικό κράτος – πρόκειται προφανώς για άγνωστο έλληνα συγγραφέα στους περισσότερους. Και αν δεν υπήρχαν οι αδερφοί Ζωσιμάδες για να αναλάβουν τα έξοδα της έκδοσης δεν θα ήξεραν τον Ελληνα Πολύαινο παρά ελάχιστοι εντός της χώρας – έξω προφανώς και τον ξέρουν. Κι εγώ από τύχη τον απέκτησα. Χάρη κυρίως στους ευεργέτες αδερφούς Ζωσιμάδες, πάμπλουτους έμπορους από την Ηπειρο που έδρασαν στο Λιβόρνο και στη Ρωσία.
Τους γνωρίζουν λοιπόν τους ευεργέτες οι εν λόγω καθηγητές;
Αν όχι ας πάρουν το βιβλίο του Στέφανου Μπέττη, βραβευμένο και από την Ακαδημία Αθηνών με τίτλο «Ζωσιμάδες και η συμβολή τους στην νεοελληνική αναγέννηση». Και άραγε μαθαίνουν στα παιδιά για τον Ζώη Καπλάνη, τον Αβέρωφ, τους Μπενάκηδες και τόσους άλλους γενναιόδωρους μαικήνες και ευεργέτες του ελληνικού έθνους – αλλά όχι, αυτοί δεν ήταν επαναστάτες, που έδωσαν τα πάντα για την ελληνική υπόθεση, παρά μόνο ο Ερνέστο. Και ο οδηγός λεωφορείου της Βενεζουέλας.
Αλλά από ιδιώτες με χορταρολίβαδα δέχονται να βάλουνε λεφτά για να αναλάβουν φιλικά τους ΜΜΕ – εκεί δεν τους πειράζει το ιδιωτικό χρήμα. Ο,τι παράγει σανό είναι καλό.
Κι αν κάποιο άλλο γενναιόφρον ίδρυμα στείλει αντί κομπιούτερ, καμιά χίλιους τόνους αχυρόμπαλες στο σχολείο του Βόλου, θα γίνουν δεκτές με χαρές και χλιμιντρίσματα;
Ισως. Αρκεί να είναι ο σωστός ιδεολογικός σανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου