Η Μ. ζει με το παιδί της σε μια μονοκατοικία
στο κέντρο της Αθήνας. Ακριβώς δίπλα στο σπίτι της λειτουργούσε για
δεκαετίες ένα μικρό ξενοδοχείο, το οποίο τα τελευταία χρόνια είχε
μαραζώσει και είχε φτάσει σε σημείο να μη λειτουργεί. Ο ιδιοκτήτης του,
ένας άνθρωπος προχωρημένης ηλικίας, δεν είχε χρήματα να το ανακαινίσει,
να φτιάξει ένα ξενοδοχείο μπουτίκ, κι έτσι όταν τον πλησίασε μια ΜΚΟ για
να της το παραχωρήσει ώστε να μένουν πρόσφυγες, η ιδέα τού φάνηκε καλή.
Την ίδια αντίδραση είχε και η Μ. που, μόλις το έμαθε, αισθάνθηκε υποχρεωμένη να δείξει το καλύτερό της πρόσωπο, αυτό ενός ανθρώπου με ενσυναίσθηση και ευαισθησίες, γενναιόδωρου και συμπονετικού. Οταν άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι πρόσφυγες και μετανάστες, τους υποδέχθηκε, τους καλωσόρισε, δήλωσε στους υπευθύνους της ΜΚΟ τη διάθεσή της να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Την πρώτη φορά που μάζεψε από την εσωτερική της αυλή μισοφαγωμένα φρούτα και άδεια κουτάκια αναψυκτικών, σκέφτηκε ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ομως οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες περνούσαν, και τα σκουπίδια προσγειώνονταν σχεδόν καθημερινά στην αυλή της, σκουπίδια που πετούσαν κάποιοι από τους νέους της γείτονες.
Μίλησε και ξαναμίλησε στους υπευθύνους, ευγενικά στην αρχή, έντονα στη συνέχεια, σε απελπισία και εκτός εαυτού κάποιες φορές, έπειτα σκέφθηκε ψύχραιμα, πρότεινε λύσεις.
Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα.
Την τελευταία φορά που τη συνάντησα βρισκόταν σε απόγνωση. Ο δικηγόρος της ετοίμαζε ένα εξώδικο, αλλά την ίδια την απασχολούσε κάτι άλλο: «Φοβάμαι μη με πουν φασίστρια...», έλεγε διαρκώς, και αναρωτιόταν αν έπρεπε να προχωρήσει με την αποστολή εξωδίκου.
Είναι ο φόβος της υπερβολικός;
Καθόλου. Το αντίθετο. Είναι πέρα ώς πέρα αληθινός. Δημιουργήθηκε συνειδητά και καλλιεργήθηκε συστηματικά απ’ όλους αυτούς που κατάφεραν, με την ανικανότητα, τις ιδεοληψίες, τις εμμονές τους και τις μονοδιάστατες ερμηνείες τους, να δημιουργήσουν «τον χειρότερο καταυλισμό προσφύγων του κόσμου», σύμφωνα με το τηλεοπτικό δίκτυο BBC. Τη Μόρια. Εκεί όπου καθημερινά συνθλίβεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τη Μόρια όπου οι βιασμοί, οι αυτοκτονίες, τα μαχαιρώματα είναι καθημερινότητα. Μια χωματερή ανθρώπων όπου το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δηλώνει πλέον ότι προτιμά να δει τον δρόμο της ανεργίας, παρά να εργάζεται κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Ολοι όσοι κουνούσαν το δάχτυλο σ’ εκείνους που διατύπωναν διαφορετική άποψη, ανησυχούσαν ή έστω προβληματίζονταν για το προσφυγικό, ουσιαστικά φρόντιζαν για το πώς θα καλύψουν τη δική τους μελλοντική ανεπάρκεια. Την εγκληματική τους ανικανότητα.
Αν τολμούσες να διεκδικήσεις μια κανονικότητα, ήσουν ρατσιστής.
Αν τολμούσες...
να αντιδράσεις, ήσουν φασίστας.
Αν τολμούσες να ψελλίσεις κάτι αντίθετο, έπαιρνες ως απάντηση ότι «οι πρόσφυγες λιάζονται στις πλατείες».
Πού είναι όλοι αυτοί σήμερα; Δεν ανησυχούν μήπως τους πουν φασίστες;
Την ίδια αντίδραση είχε και η Μ. που, μόλις το έμαθε, αισθάνθηκε υποχρεωμένη να δείξει το καλύτερό της πρόσωπο, αυτό ενός ανθρώπου με ενσυναίσθηση και ευαισθησίες, γενναιόδωρου και συμπονετικού. Οταν άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι πρόσφυγες και μετανάστες, τους υποδέχθηκε, τους καλωσόρισε, δήλωσε στους υπευθύνους της ΜΚΟ τη διάθεσή της να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Την πρώτη φορά που μάζεψε από την εσωτερική της αυλή μισοφαγωμένα φρούτα και άδεια κουτάκια αναψυκτικών, σκέφτηκε ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ομως οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες περνούσαν, και τα σκουπίδια προσγειώνονταν σχεδόν καθημερινά στην αυλή της, σκουπίδια που πετούσαν κάποιοι από τους νέους της γείτονες.
Μίλησε και ξαναμίλησε στους υπευθύνους, ευγενικά στην αρχή, έντονα στη συνέχεια, σε απελπισία και εκτός εαυτού κάποιες φορές, έπειτα σκέφθηκε ψύχραιμα, πρότεινε λύσεις.
Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα.
Την τελευταία φορά που τη συνάντησα βρισκόταν σε απόγνωση. Ο δικηγόρος της ετοίμαζε ένα εξώδικο, αλλά την ίδια την απασχολούσε κάτι άλλο: «Φοβάμαι μη με πουν φασίστρια...», έλεγε διαρκώς, και αναρωτιόταν αν έπρεπε να προχωρήσει με την αποστολή εξωδίκου.
Είναι ο φόβος της υπερβολικός;
Καθόλου. Το αντίθετο. Είναι πέρα ώς πέρα αληθινός. Δημιουργήθηκε συνειδητά και καλλιεργήθηκε συστηματικά απ’ όλους αυτούς που κατάφεραν, με την ανικανότητα, τις ιδεοληψίες, τις εμμονές τους και τις μονοδιάστατες ερμηνείες τους, να δημιουργήσουν «τον χειρότερο καταυλισμό προσφύγων του κόσμου», σύμφωνα με το τηλεοπτικό δίκτυο BBC. Τη Μόρια. Εκεί όπου καθημερινά συνθλίβεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τη Μόρια όπου οι βιασμοί, οι αυτοκτονίες, τα μαχαιρώματα είναι καθημερινότητα. Μια χωματερή ανθρώπων όπου το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δηλώνει πλέον ότι προτιμά να δει τον δρόμο της ανεργίας, παρά να εργάζεται κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Ολοι όσοι κουνούσαν το δάχτυλο σ’ εκείνους που διατύπωναν διαφορετική άποψη, ανησυχούσαν ή έστω προβληματίζονταν για το προσφυγικό, ουσιαστικά φρόντιζαν για το πώς θα καλύψουν τη δική τους μελλοντική ανεπάρκεια. Την εγκληματική τους ανικανότητα.
Αν τολμούσες να διεκδικήσεις μια κανονικότητα, ήσουν ρατσιστής.
Αν τολμούσες...
να αντιδράσεις, ήσουν φασίστας.
Αν τολμούσες να ψελλίσεις κάτι αντίθετο, έπαιρνες ως απάντηση ότι «οι πρόσφυγες λιάζονται στις πλατείες».
Πού είναι όλοι αυτοί σήμερα; Δεν ανησυχούν μήπως τους πουν φασίστες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου