Να σας το πω διαφορετικά. Οσο σχέση έχει η Ελλάδα με την ευρωπαϊκή κανονικότητα, άλλο τόσο είμαι εγώ αστροναύτης. Το αξεπέραστο πρόβλημα αυτής της διαρκούς απόκλισης της Ψωροκώσταινας από τις Βρυξέλλες έχει σημειωθεί προ «αρχαιοτάτων» χρόνων. Για να καταλάβετε, είναι σαν κάποιος να έχει ξοδέψει στις πουτάνες 320 δισεκατομμύρια δανεικά λεφτά. Σαν να έχει μετατρέψει σε μαρουλόφυλλα και την τελευταία δεκάρα για την ανάπτυξη της χώρας!
Το πιο ακατανόητο είναι το γεγονός ότι ο Τσίπρας έχει μπερδέψει τον ρόλο του διαχειριστή με εκείνον του ρυθμιστή. Που σημαίνει ότι η Ελλάδα παριστάνει το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Φινλανδία. Και ούτε. Μαϊμού είναι. Σαν κάποιος με εισόδημα πεντακοσίων euros τον μήνα να προσπαθεί να επιβάλλει τους όρους του σε κάποιον που εισπράττει δύο με τρία χιλιάρικα.
Αδύνατον!
Πιο απλά, η θωράκιση μιας χώρας απαιτεί εύρωστη, παραγωγική οικονομία. Πράγμα που καταλαβαίνει και ένα νήπιο. Εχεις; Ε, τότε μπορείς. Δεν έχεις; Ε, τότε εκλιπαρείς. Απλά πράγματα!
Αφού, λοιπόν, δεν έχεις. Αφού έχεις στεγνώσει. Αφού χρωστάς. Αφού ζητάς. Αφού από κάτω είσαι, πώς είναι ποτέ δυνατόν να πιστεύεις ότι μπορείς να επιβάλεις κάποιους από τους όρους σου;
Φταίει ο Τσίπρας για την τριτοκοσμική καθοδική πορεία της οικονομίας;
Φυσικά όχι! Ομως φταίει επειδή δεν θέλει ή δεν μπορεί να αντιληφθεί την αδυσώπητη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θυμίζει τον μύθο του τζίτζικα και του μέρμηγκα. Ο πρώτος, στον χαβαλέ.
Το μυρμήγκι, χαμηλόφωνα και αδιάκοπα, στη δουλειά και τη συλλογή τροφής για τον χειμώνα!
Τουτέστιν, έχει δύο επιλογές.
Η πρώτη, να κατεβάσει τους τόνους, να σηκώσει τα μανίκια και να προσπαθήσει να αναδιοργανώσει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας.
Η δεύτερη, να φύγει από την Ευρωζώνη.
Ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει. Υπάρχει και η τρίτη λύση, αυτή προς τον «σοσιαλισμό», η οποία όμως μας αποχαιρέτησε την ώρα που εγκατέλειψε διά παντός αυτόν τον μάταιο κόσμο ο Ανδρέας Παπανδρέου!
Ελα όμως που ο Αλέξης επιμένει σε αυτή την τρίτη λύση. Δηλαδή από τη μια να υιοθετήσει μέτρα «αριστερής» στροφής και από την άλλη να παραμείνει μέλος στο κλαμπ μιας νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Και μάλιστα με άδεια ταμεία. Και μάλιστα με ξεχαρβαλωμένη την κρατική μηχανή!
Είναι σα να οδηγείς σκουριασμένο όχημα του ’80 με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τη μια στιγμή να στρίβεις αριστερά και την άλλη δεξιά! Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα σκοτωθείς!
Ανοχύρωτος. Ανίσχυρος. Απροστάτευτος. Ρακένδυτος. Ενας αριστερός Δον Κιχώτης. Με τον λαό σε ρόλο Σάντσο Πάντσα. Με την αυταπάτη και την ουτοπία σε ρόλο Δουλτσινέας. Η ρομαντική αφήγηση μιας εθνικής τραγωδίας!
Η κατάληξη ορατή:
Εδώ που τα λέμε, ο σύντροφος Δημήτρης Κουτσούμπας έχει δίκιο όταν μιλάει για καθαρές λύσεις. Μέσα στο συγκεκριμένο και δεδομένο καθεστώς όλα οδηγούν στην προσαρμογή και την υποταγή!
Ως εκ τούτου ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. Γιατί, αγαπητέ Αλέξη, με αριστερές πορδές δεν βάφονται κόκκινα καπιταλιστικά αβγά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου