ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σήφης για Πρόεδρος Δημοκρατίας…

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Το πολιτικό σύστημα διδάσκει παντού σκοπιμότητα και αμοραλισμό. Είναι φανερό πλέον, ότι συγκρατούνται οριακά να μην ξεφύγουν σε χονδροειδείς γραφικότητες. Έχουν ήδη διαλύσει νόμους, θεσμούς, σύμβολα και προχωρούν ακάθεκτοι στην αποδόμηση της Δημοκρατίας. Δεν ήταν πάντα τόσο «γλαφυρή» η επιλογή του προσώπου για την Προεδρία. Ακόμα και η περίπτωση Σαρτζετάκη, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, δεδομένου του συμβολισμού στην υπόθεση Λαμπράκη.
Από τότε όμως, τα πρόσωπα που επελέγησαν, αποτέλεσαν σύμβολα «πολιτικής εξυπηρέτησης» και όχι τόσο συναδέλφωσης των Ελλήνων. Ακόμα και η αξιοπρεπής θητεία του Στεφανόπουλου δεν μπορεί να δικαιολογήσει την «εκδούλευση» στην κομματική σταθερότητα…  

Ως πότε όμως, το πολιτικό σύστημα θα «διαπαιδαγωγεί» τους Έλληνες με αρχές αμοραλισμού και χρησιμοθηρίας, με σοβαρό πλέον κίνδυνο, η κατάσταση να ξεφύγει τελείως;
Νομίζω ότι οι φραγμοί στην διαχείριση των θεσμών έχουν καταργηθεί και ο ένας παρασύρει τον άλλον. Οι μεν, ελέω αριστεράς, «πεφωτισμένοι» νομιμοποιούν την αντίδραση, αφού θεωρούν εαυτούς «επαναστάτες». Οι δε Σαμαρικοί (υπάρχει πλέον Ν.Δ..; ), με το άλλοθι του «θεματοφύλακα» έχουν επιδοθεί σε μαγειρέματα, τάζοντας από δω κι από κει (σε βουλευτές κυρίως), λαγούς με πετραχήλια.
Αλλά το ζήτημα δεν είναι ποια καρικατούρα θα συμβολίζει το απόλυτο τίποτα του σύγχρονου Έλληνα. Το κακό δεν περιορίζεται στον γυάλινο κόσμο της κομματοκρατίας. Διαχέεται παντού και μολύνει θεσμούς και συστήματα:

Στα σχολεία μεγαλώνουν γενιές από ανθρωπάκια που κυνηγούν τους βαθμούς, εθισμένα στον ατομικισμό και στη φαντασίωση. 

Στα πανεπιστήμια, θέλουν πτυχίο χωρίς εξετάσεις.., στη ΔΕΘ ξέχασαν εδώ και χρόνια, ότι είναι έκθεση για επιχειρήσεις και οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούν ότι νόμος είναι μια αναφορά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.  

Γενικότερα, η χρησιμοθηρία και ο νεποτισμός βασιλεύουν παντού, με πρώτο δάσκαλο τα κόμματα και τους τυχοδιώκτες κρατικοδίαιτους πολιτικούς.
Και τι πειράζει; 

Ξέρω ΄γω; Ας υποθέσουμε ότι ακόμα δεν πειράζει πολύ… Γιατί ο ήλιος, οι θάλασσες και η εξωστρέφεια μας κάνουν να καταπίνουμε πολλά. Στο μέλλον όμως;  

Για πόσο μπορεί να συντηρηθεί ένας λαός γεμάτος γελωτοποιούς , καιροσκόπους και κουτοπόνηρους;  

Πως θα αντιδράσει η κοινωνία σε έναν νέο εθνικό κίνδυνο ή σε μια οικονομική κρίση, χωρίς υποστήριξη;  

Μήπως με την πρώτη επώδυνη πίεση θα φαγωθούμε και μεταξύ μας;
Η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας αποδεικνύει την ατολμία του συστήματος να αλλάξει και να βελτιωθεί. Γιατί αν ήθελαν θα παρέπεμπαν τον συμβολισμό στην ουσία και στον λαό.  

Η αποκατάσταση του κύρους της αρχηγίας του κράτους μόνο με απευθείας εκλογή θα έρθει και όχι με μηχανορραφίες.  

Ως τώρα, η απαξίωση των θεσμών συνεχίζει να οδηγεί τον κόσμο στο μηδενισμό και στην έλλειψη εμπιστοσύνης. Κανένας πια δεν εμπιστεύεται κανέναν και όλοι μιμούνται σχολαστικά την κουλτούρα του πολιτικού συστήματος. Σχεδόν όλα τα υποσυστήματα που ελέγχονται από το κράτος, υιοθετούν  μηχανισμούς κατακερματισμού του δικαίου, ανάλογα με την εξυπηρέτηση των αξιωματούχων τους. Σε οργανισμούς, ταμεία, νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια και υπηρεσίες, εφαρμόζεται η ίδια τακτική διάσωσης  μιας ιδιότυπης ελίτ που διαχειρίζεται την εξουσία.

Το ίδιο συμβαίνει και στα εσωτερικό των ίδιων των κομμάτων, παλιών και νέων… Αναζητούνται συνήθως κενά πρόσωπα ή ακόμα και καρικατούρες που θα «συμβολίσουν» το απόλυτο τίποτα, μην τυχόν και θιγεί το πολιτικό σύστημα. Έτσι, η αναξιοκρατία εμπεδώνεται ως αξιακός κώδικας, αποτρέποντας από τη διεκδίκηση της  έμπρακτης πολιτικής, σημαντικούς ανθρώπους που θα ήθελαν να προσφέρουν. Οι σοβαροί έχουν την αίσθηση του κινδύνου και κρατούν ασφαλείς αποστάσεις από τις μαύρες τρύπες των πονηρών. Οι διαθέσιμοι είναι πάντα τα ψώνια που δεν κατανοούν το πόσο αναλώσιμοι είναι για τα τερτίπια της  εξουσίας.
Αν λοιπόν από τον Στασινόπουλο και τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, καταλήξαμε να επιθυμούμε για Πρόεδρο, τον κυρ Φώτη τον  «συμπαθητικούλη», υποψιάζομαι ότι είναι ζήτημα χρόνων η επόμενη πρόταση να είναι ο Σήφης ο Κροκόδειλος. Άλλωστε, ποιος ξέρει; Μπορεί να μην είμαστε και τόσο μακριά από τη  βαρβαρότητα των κοινωνιών που θεοποιούσαν τα  ζώα - celebrities της εποχής.
Απ΄ό τι ξέρω, ήταν πανίσχυρα ιερά σύμβολα που «ένωναν» ιθαγενείς και  υπηκόους. Κυρίως όμως, εξασφάλιζαν ισόβια εξουσία για τα αφεντικά τους….