Για όλα (ή σχεδόν) φταίει το σύνθημα: “ΕΟΚ – ΝΑΤΟ – ίδιο Συνδικάτο”.
Πέρασαν 40 χρόνια. Μείναμε, αδιάλειπτα μάλιστα, στο ΝΑΤΟ. Αγωνιζόμεθα να κρατηθούμε στην Ευρώπη.
Όμως, τότε, το σύνθημα “έπιασε”. Απέδειξε τους Έλληνες: αδιαπέραστους στο επιχείρημα, ευάλωτους στον εντυπωσιασμό (!!!).
Την σκυτάλη του “ύφους” σήμερα κρατά (γερά) ο κ. Τσίπρας. Εξ ίσου
θεατρικά εγείρει ζήτημα γερμανικών αποζημιώσεων. Ρητά ή (και) υποχθόνια,
υποστηρίζει, ότι εκ λόγων δουλοφροσύνης, οι “άλλοι”
δεν εισπράττουν ό,τι αυτός δύναται (!!!).
Η στάση “Τσίπρα” είναι
χιμαιρική: Όποιος δικαιούται λαμβάνειν δεν ζητά δανεικά. Ζητά το λαβείν
του. Άρα, εάν ο κ. Τσίπρας πίστευε ό,τι διαλαλεί, έπρεπε, τότε, κατά την
είσπραξη των δανεικών, να προβάλλει τις αντιρρήσεις του. Να φωνάξει
τότε δυνατά πως ό,τι το καταβαλλόμενο δεν είναι δανεικό. Είναι εξόφληση
χρεών (!!!).
Ούτως
ή άλλως, η μεταπολεμική Ελλάς έκρινε σωστό να διαγράψει τα κατοχικά
χρέη. Την πρωτοβουλία ανέλαβε, το Ε.Α.Μ., δια του υπουργού του Αλ.
Σβώλου. Και η πρωτοβουλία τυποποιήθηκε δια του ν. 18/44. Τον υπέγραψαν
τα μέλη της, εκείνης, της κυβέρνησης “Εθνικής Ενότητος”, υπό Γεώργιο
Παπανδρέου. Τον σεβάσθηκε η Ελληνική Ιστορία επί 70 χρόνια. Ανατροπή,
λοιπόν, ουδέν θα μας προσπορίσει. Απλώς θα σκορπίσει και τα ελάχιστα
ερείσματα αξιοπρέπειάς μας.
Η κοινή γνώμη ρυμουλκείται σε μέτωπο κατά της Τρόϊκα. Πρωταγωνιστής –
βέβαια – ομοίως ο κ. Τσίπρας. Αναδεικνύεται έτσι άλλη θεατρική διάσταση
της πολιτικής μας σκηνής. Και αυτό ασφαλώς διότι το πρόβλημα δεν είναι η
Τρόϊκα. Το πρόβλημα είναι ό,τι ο κ. Θ. Πάγκαλος ιστορεί
(λεπτομερέστατα) στο “Μαζί τα φάγαμε”.
Κατόπιν ήλθε η Τρόϊκα. Ήλθε ως φάρμακο, δριμύ ίσως. Αναντικατάστατο όμως. Προηγουμένως, Kaddafi, Κινέζοι και Ρώσοι μας είχαν διώξει (!!!).
Επί
τέλους: Εάν οικονομικώς ορθοποδήσουμε, θα εξαφανισθεί αμέσως η
“Τρόϊκα”. Ζητούμενο είναι λοιπόν, πάντα, να ορθοποδήσουμε. Τίποτε άλλο
(!!!).
Το δημοκρατικότερο όργανο της Ευρώπης είναι, ασφαλώς, το Ευρωκοινοβούλιο. Εκπροσωπείται (και) η Ελλάς. Αυτό, λοιπόν, το όργανο, με την από 13 Μαρτίου 2014 απόφασή του (Resolution) επί του “ρόλου”
της Τρόϊκα (…) στις χώρες υπό πρόγραμμα (σταθεροποίησης) της ζώνης του
“ευρώ”, διαπιστώνει – προειδοποιεί. Ειδικότερα:
Δια της υπ΄αριθμ. 5
παραδοχής, στην Ελλάδα, καταλογίζεται απάτη. Επί λέξει “fraude statistique”. Ότι, δηλαδή, υπό ψευδή στοιχεία δανειζόμασταν. Για όμοια πράξη ιδιώτη τα ελληνικά
δικαστήρια θα είχαν επιβάλλει ισόβια (!!!). Δια της υπ΄αριθμ. 36
παραδοχής εξαίρεται η επιτυχία της Ιρλανδίας να εξέλθει του
αναδιαρθρωτικού προγράμματος. Επίσης, εξαίρεται ανάλογη αναμενόμενη
επιτυχία της Πορτογαλίας. Για την Ελλάδα δεν προβλέπεται έξοδος. Στην
επόμενη υπ΄αριθμ. 38 παραδοχή, υπογραμμίζεται η δράση που αποσόβησε την
άτακτη κατάρρευση χωρών της ευρωζώνης. Για μας τονίζεται πως …«… το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας και προσαρμογής το εφαρμοσμένο στην Ελλάδα δεν εμποδίζει ούτε πτώχευση τακτική (ordonnè) ούτε συνέπειες μεταδοτικές σ΄άλλες χώρες …»…
Συμπερασματικά:
Η Ελλάς, για να σταθεί, πρέπει να επιστρέψει στην παραγωγή. Όχι οι
Γερμανοί, ή άλλοι δανειστές, αλλ΄ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου ήδη την
25.10.87 (προ 27 ετών – !!! – ) διαπίστωνε πως …«… η χώρα έχει υπερτροφικό δημόσιο τομέα (…). Έχουμε (…) διπλάσιο προσωπικό … απ΄ό,τι απαιτείται …»…
Εάν η ανισορροπία αυτή δεν εξαλειφθεί θα έχουμε και πάλι μείνει σε λόγια θεατρικά.
ΕΣΤΙΑ / Οικονομία / 02 Απριλίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου