"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Δεν λύνεις το πρόβλημα αν δεν εξαλείψεις τις αιτίες!


Χρειάστηκε να περάσει σχεδόν ένας χρόνος για να δοθούν στη δημοσιότητα τα ονόματα των μεγαλοφειλετών του δημοσίου! Έπρεπε να ασκηθεί πίεση από την τρόικα, να μεσολαβήσουν φήμες, διαρροές, ακόμη και καταγγελίες από “ανασχηματισμένους” υπουργούς, για να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη πως υπάρχουν μερικές χιλιάδες συμπολίτες μας, που χρωστούν στο δημόσιο μερικά δισεκατομμύρια ευρώ!

Οφειλές που προφανώς δεν προέκυψαν μέσα σε ένα βράδυ, αλλά αθροίστηκαν στο πέρασμα των χρόνων με την ανοχή ή ακόμη και την συνενοχή του κράτους. Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει για παραδειγματισμό (και για την ικανοποίηση του περί κοινού δικαίου αισθήματος) από την πρώτη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης και της επιβολής σκληρών μέτρων στην κοινωνία, χρειάστηκε να περάσει από σαράντα κύματα για να υλοποιηθεί.

Όσο καλόπιστος και να είναι κανείς, δικαιούται να υποθέσει πως μπορεί και να μαγειρεύτηκε η λίστα. Ακόμη και αν η πρόθεση του υπουργείου ήταν κάποιοι οφειλές να ζητήσουν διακανονισμό προκειμένου να αποφύγουν τη διαπόμπευση, το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ήταν υπερβολικά μεγάλο! 

Δεν συνέβη το ίδιο για τα δημοσιονομικά μέτρα που πήρε στο μεταξύ η κυβέρνηση. Όλα τα εξοντωτικά νομοσχέδια που βύθισαν στην ανέχεια την κοινωνία, αποφασίστηκαν και ψηφίστηκαν καθ' υπόδειξη της τρόικας, χωρίς διαπραγμάτευση και χωρίς χρονοτριβή, τα περισσότερα μέσα σε μια νύχτα.

Κάτω τα χέρια από τον Αρχηγό μου!

Του Χαριδημου Κ. Τσουκα (htsoukas@gmail.com)
Καθηγητή στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.

Το ύφος του δεν ήταν μόνο κλαψιάρικο, ως συνήθως· αυτή τη φορά είχε και κάτι το αγοραίο, το ελαφρώς μάγκικο. Κούνησε το κεφάλι, χαμογέλασε αυτάρεσκα και δήλωσε με στόμφο, σε ασύντακτα ελληνικά: «Οποιος επιχειρήσει να πειράξει τον Γ. Παπανδρέου, θα μετατρέψει τη χώρα σε μακελειό». 

Οχι, δεν ήταν η δήλωση ενός μπράβου ή κάποιου ανεγκέφαλου κομματοφρουρού. 

Μιλούσε σε τηλεοπτική εκπομπή ο κ. Λοβέρδος, υπουργός Υγείας, αναπληρωτής καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στον ελεύθερο χρόνο του και «δελφίνος» για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ!

Τι συνέβη; Μήπως απειλούσαν να «πειράξουν» τον κ. Παπανδρέου μπράβοι της νύχτας ή παρακρατικές οργανώσεις;  

Εξ όσων γνωρίζουμε, όχι. Ο οικονομικός εισαγγελέας κ. Πεπόνης, αφού μελέτησε τις καταγγελίες για αυθαίρετη διόγκωση του ελλείμματος το 2009 από την ΕΛΣΤΑΤ, απέστειλε τη σχετική δικογραφία στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Με βάση τον νόμο «περί ευθύνης υπουργών» (εδώ γελάμε...), ο κ. Πεπόνης ήταν υποχρεωμένος να το κάνει αυτό, από τη στιγμή που προέκυψαν στοιχεία σχετιζόμενα με πολιτικά πρόσωπα. Προσέξτε: ο κ. Πεπόνης δεν ζήτησε τη δίωξη του κ. Παπανδρέου. Ως όφειλε, ζήτησε από την προϊσταμένη αρχή να διαβιβασθεί ο φάκελος στη Βουλή, προκειμένου αυτή να εξετάσει ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του κ. Παπανδρέου.

Τι μας είπε όμως ο κ. Λοβέρδος; 

Ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο κ. Παπανδρέου είναι υπεράνω του νόμου! Κανένας εισαγγελέας δεν πρέπει να τον «πειράξει». Ολοι πίσω ρε, ο αρχηγός είναι πάνω απ’ όλα! Αν θέλατε μια ακόμη απόδειξη του χάσματος πολιτικής κουλτούρας που μας χωρίζει με την ανεπτυγμένη Ευρώπη, την έχετε. Δεν είναι τόσο σημαντικό να σχολιασθεί η σκοπιμότητα των δηλώσεων Λοβέρδου (η υπεράσπιση του γιου του ιδρυτή της επιχείρησης εμμέσως υποδηλώνει αφοσίωση στην επιχείρηση, με όλα τα οφέλη που μια τέτοια δημόσια διακήρυξη αποφέρει), όσο να καταδειχθεί το βαθύτερο μοτίβο στο οποίο παραπέμπει: τη συστηματική αμφισβήτηση της Δικαιοσύνης από την κομματοκρατία (και τα οργανωμένα συμφέροντα γενικότερα). Οι δικαστικές αποφάσεις εντάσσονται σκοπίμως στο πολιτικό παιχνίδι: χρησιμοποιούνται καιροσκοπικά από τα κόμματα για να κερδίσουν πόντους στον πολιτικό ανταγωνισμό. Ετσι, ο θεσμός της Δικαιοσύνης μονίμως αμφισβητείται και, φυσικά, ευτελίζεται· το συμβολικό του κεφάλαιο απομειώνεται.

Ποντίκια


Εβαλαν, λέει κόκκινες γραμμές για την σωτηρία των μισθών και των φτωχών. Σιγά τώρα που νοιάζονται για τους μεροκαματιάρηδες, τους ανέργους και τους σκληρά εργαζόμενους. Αν έστω και μισό δράμι ένιωθαν τύψεις και ενοχές, δεν θα είχαν ρίξει την χώρα στα τάρταρα και στα χέρια των καρχαριών και των νεοαποικιοκρατών. 

Από ανάλγητους, κυνικούς και αφασικούς, ουδεμία επαφή και σταγόνα συναισθήματος για τον ιδρώτα, τον μόχθο και τον πόνο των πολιτών. Οχι άνθρωποι αλλά υποζύγια είμαστε γι' αυτούς. Οι κόκκινες γραμμές μπήκαν για την δική τους σωτηρία

Ετσι ο Γιώργος μετά από δύο χρόνια θαμπώθηκε από την γοητεία της αντιμνημονιακής πολιτικής. Ο Σαμαράς, όχι είπε κι αυτός, γιατί υποτίθεται ότι θα επαναδιαπραγματευτεί τους όρους του Μνημονίου όταν με το καλό αναρριχηθεί στην εξουσία. Μα γιατί δεν το κάνει τώρα; Στην βράση κολλάει το σίδερο. Χαζός είναι να εισπράξει ι τον Nein των γερμανών και το κόμμα του να γκρεμιστεί ακολουθώντας τα ποσοστά του ΠαΣοΚ; 

Στον ίδιο χορό και ο Καρατζαφέρης. Αίλουρος κι αυτός. Ετσι βλέποντας το ποσοστό του να κατρακυλάει εγκατέλειψε την ρεαλιστική του στρατηγική και ακολούθησε κι αυτός την διγλωσσία την Νεοδημοκρατική. Εν ολίγοις, και επί της ουσίας, πέτσινο το «Οχι». Γιατί βασίζεται σε δύο επιχειρήματα εκτός Οικονομίας και σύμβασης Δανειακής:

Κόκκινες γραμμές ή κόκκινες δραχμές και βουλγαρικό δίκαιο...


Οι πλέον δυσοίωνες ειδήσεις των τελευταίων μηνών δεν είναι οι λαϊκίστικες πομφόλυγες κάποιων ανόητων Γερμανών πολιτικών για το διορισμό Ευρωπαίου επιτρόπου για τα δημοσιονομικά στην Ελλάδα, ούτε αν τα νέα ομόλογα θα είναι στο αγγλικό, το ελληνικό ή του Βουλγαρικό δίκαιο.

Οι πλέον δυσοίωνες ειδήσεις που προμηνύουν βαθύτερη κρίση και μεγαλύτερη ανέχεια, για μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού είναι οι παρακάτω:

Η ματαίωση από το διεθνές καρδιολογικό ινστιτούτο όλων των ιατρικών συνεδρίων στην Ελλάδα για τα επόμενα πέντε χρόνια, επειδή οι κινητοποιήσεις στο κέντρο και ο αποκλεισμός του αεροδρομίου από τους ταξιτζήδες απειλούσε την ομαλή διεκπεραίωση αυτών των συνεδρίων.

Η επί εβδομάδες κατάληψη του εργοστασίου της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, και το εγχείρημα της κατάληψης και του εργοστασίου της Θεσσαλίας από το ΠΑΜΕ παρά την αντίθετη απόφαση του συνδικάτου των εκεί εργαζομένων.

Η ματαίωση της πώλησης των ΕΝΚΛΩ γιατί η ΑΤΕ και η θυγατρική της υπαναχώρησε ζητώντας περισσότερα χρήματα για κάποιο ακίνητο. Αν η διοίκηση της ΑΤΕ έδειχνε την ίδια ευαισθησία και σ’ ό,τι αφορά τα θαλασσοδάνεια που έχει μοιράσει στα κόμματα θα μπορούσε να γίνει κατανοητή η σπουδή για την προάσπιση των συμφερόντων των μετόχων.

Ακόμη και για συμβολικούς λόγους ανατροπής του κλίματος αποχής των ξένων επενδύσεων από τη χώρα, οι διορισμένοι από το κράτος τραπεζίτες θα έπρεπε να βρουν τρόπο να προχωρήσει η πρώτη ξένη επένδυση μετά από χρόνια...

Η συνέχιση αυτών των ειδήσεων προμηνύει διεύρυνση των συσσιτίων για απόρους. Και επιδείνωση του προβλήματος.

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, τα περί κόκκινων γραμμών στο 13ο και 14ο μισθό είναι για γέλια και για κλάματα.

Όχι ο 13ος και 14ος μισθός θα χαθούν, αλλά θα συνεχίσει να αυξάνεται ο αριθμός και αυτών που χάνουν τον 1ο μισθό. Θα αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων.

Όσο αυξάνεται η ανεργία θα πιέζονται βάναυσα και οι μισθοί των υπολοίπων. Δεν χρειάζεται να το έχει προβλέψει κανένα φιλόσοφος ή οικονομολόγος πριν 200 χρόνια. Το επιτάσσει η κοινή λογική...

Μεταξύ Ιρλανδίας και Βουλγαρίας


Υπάρχει μια απορία σχετικά με τη συζήτηση που γίνεται με τους κατώτερους μισθούς.  

Πώς γίνεται η νεοφιλελεύθερη Ιρλανδία να έχει κατώτατο μηνιαίο μισθό 1.462 ευρώ (στοιχεία Eurostat Ιανουαρίου) κι εμείς -που χρόνια παλεύουμε μη γίνουμε Ιρλανδία- τρέχουμε τώρα να διατηρήσουμε τα 863 ευρώ; 

Πώς γίνεται η Βρετανία με όλη την παράδοση της Θάτσερ, που βδελυσσόμεθα, να έχει κατώτατο μισθό 1.139 ευρώ, ενώ εμείς που δώσαμε αγώνες κατά της επάρατης ιδεολογίας της να πληρωνόμαστε περίπου τα δύο τρίτα, κι αυτά να είναι απειλούμενα; 

Μήπως ήταν λάθος το εθνικό μας δόγμα «ε, δεν θα γίνουμε και Ιρλανδία» όπως είχε πει το 2002 ο κ. Σημίτης; Στο κάτω κάτω της γραφής υπάρχει τρόικα και στην Ιρλανδία, αλλά δεν ζητούν μείωση κατώτατων μισθών, παρόλο που είναι 60% μεγαλύτεροι των ελληνικών.

Επίσης στην Ιρλανδία δεν γίνεται καμιά διαπραγμάτευση περί απελευθέρωσης των επαγγελμάτων. Εχουν απελευθερωθεί εδώ και χρόνια και η οικονομία της έχει την ευελιξία να προσαρμοστεί στις συνθήκες της κρίσης πολύ πιο εύκολα και λιγότερο τραυματικά από την Ελλάδα. Εδώ η τρόικα ακόμη ψάχνει την κατάργηση των κατώτατων αμοιβών των μηχανικών. Αυτές καταργήθηκαν διά νόμου, αλλά τελευταία στιγμή μπήκε μια διάταξη που επιτρέπει στο ΤΕΕ να τιμωρεί πειθαρχικά όποιον μηχανικό θέλει να δώσει χαμηλότερες των... καταργημένων κατώτατων αμοιβών. Ούτε έχουν στην Ιρλανδία κανένα Βορίδη που να ψάχνει εκτός από τα πληθυσμιακά και περιβαλλοντικά κριτήρια για να κρατήσει κλειστό το επάγγελμα των ταξί (αλήθεια: αν το πρόβλημα είναι ο κυκλοφοριακός φόρτος και το περιβάλλον γιατί δεν μπαίνουν πληθυσμιακά κριτήρια και στα Ι. Χ.;).

Στην Ιρλανδία επίσης όταν ένας πολίτης ή ένας επιχειρηματίας αγοράζει ένα ακίνητο δεν έχει υποχρεωτική παράσταση και δεύτερου νομικού πέραν του συμβολαιογράφου. Συνήθως -και κυρίως στις μεγάλες αγοραπωλησίες- χρησιμοποιούν πολλούς δικηγόρους, αλλά δεν πληρώνουν υποχρεωτικά δικηγόρο για κάθε αγοραπωλησία άνω των 11.000 ευρώ! Το υποχρεωτικό χαράτσι δηλαδή υπέρ της συμπαθούς τάξεως των δικηγόρων, παρόλο που περιλαμβάνεται στο πρώτο Μνημόνιο, είναι ακόμη υπό διαπραγμάτευση με την τρόικα.

Επίσης οι επιχειρήσεις στην Ιρλανδία δεν είναι υποχρεωμένες να δημοσιεύουν ισολογισμούς σε δύο εφημερίδες, ένα υποχρεωτικό τέλος υπέρ των εκδοτών και των δημοσιογράφων. Γενικώς, στην Ιρλανδία δεν υποχρεούνται να πληρώνουν πολλά αφανή τέλη υπέρ τρίτων, τα οποία μπορεί το καθένα από αυτά να είναι μικρό, αλλά στο τέλος προκύπτει ένας διόλου αμελητέος λογαριασμός. Και δεν είναι μόνο τα λεφτά. Ολα αυτά τα τέλη πρέπει κάπως να πιστοποιούνται, που σημαίνει χαρτιά, υπογραφές, χρόνος, με μια λέξη: γραφειοκρατία.

Ολα αυτά, λοιπόν, δεν υπάρχουν στην Ιρλανδία και γι' αυτό ουδείς ασχολείται με τα 1.462 ευρώ που είναι ο κατώτατος μηνιαίος μισθός. Ασχολούνται με τα δικά μας 863 ευρώ γιατί βαρέθηκαν να ψάχνουν τους νόμους και τις υπουργικές αποφάσεις των Ρέππα, Βορίδη, Λοβέρδου, Χρυσοχοΐδη και λοιπών παλικαριών (48 έχουμε, μην τους ματιάξουμε) και ίσως να το πήραν απόφαση: αφού η Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, δεν θέλει να γίνει Ιρλανδία, αναγκαστικά θα γίνει Βουλγαρία.

Α! Να μην ξεχάσουμε. Την περασμένη εβδομάδα, η Ιρλανδία βγήκε στις αγορές...

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: 147 πολυεθνικές κυβερνούν τον κόσμο!


Ποιος κυβερνά τον κόσμο; Το κλασικό και σχεδόν γραφικό αυτό ερώτημα, που σε κάθε εποχή δέχεται διαφορετικές απαντήσεις, έχει την απάντησή του και στις μέρες μας: μόλις 147 επιχειρήσεις! Μπορείτε να απαντήσετε και 737 επιχειρήσεις, καθώς οι 147 πρώτες ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ οι 737 (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι 147) ελέγχουν το 80% της οικονομίας του πλανήτη! Είναι απίστευτη πραγματικά η συγκέντρωση του κεφαλαίου και η αλληλοδιασύνδεση των κολοσσιαίων επιχειρήσεων που κυριαρχούν στην υδρόγειο.

Οι πάντες υπέθεταν ισχυρότατη συγκέντρωση ελέγχου, αλλά τέτοιο πράγμα, μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις αλληλοδιαπλεκόμενες να έχουν συμμετοχή σε εταιρείες που εκπροσωπούν το 80% της παγκόσμιας οικονομίας από πλευράς κύκλου εργασιών, κανένας δεν το φανταζόταν. Γι' αυτό και έχει προκαλέσει παγκόσμιο σάλο, αίσθηση και συζητήσεις η πρωτοποριακή μελέτη τριών Ελβετών ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, που αποκάλυψε τα στοιχεία αυτά.

Ο Τζέιμς Γκλάτφελντερ, ο Στέφανο Μπατιστόν και η Στεφανία Βιτάλι, ειδικοί στα σύνθετα δίκτυα, ανέλαβαν ένα εξαιρετικής σημασίας και τεράστιου όγκου δουλειάς έργο. Αντλησαν τα στοιχεία της βάσης δεδομένων του ΟΟΣΑ για τις επιχειρήσεις (Οτβίς) για το έτος 2007, το οποίο τότε περιλάμβανε στοιχεία για 37 εκατομμύρια επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο (σήμερα περιλαμβάνει 44 εκατομμύρια εταιρείες).

Από αυτά τα 37.000.000 ξεχώρισαν 43.060 επιχειρήσεις, οι οποίες ανταποκρίνονται στα κριτήρια που θέτει ο ΟΟΣΑ για να οριστούν ως πολυεθνικές. Από εκεί και πέρα άρχισε η κοπιαστική και πρωτότυπη δουλειά των ερευνητών: ερεύνησαν τι ποσοστό συμμετοχής έχει η καθεμιά από τις μεγάλες αυτές επιχειρήσεις παγκόσμιας κλίμακας σε άλλες επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες.

Εκπληκτοι διαπίστωσαν ότι κάθε μία από αυτές τις 43.000 επιχειρήσεις είχε κατά μέσο όρο πακέτα μετοχών (όχι πλειοψηφικά, εννοείται) σε άλλες 20 επιχειρήσεις αυτής της κατηγορίας! Η αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους δηλαδή ήταν τεράστιας έκτασης, πέρα φυσικά από τις μετοχές εταιρειών μικρότερου μεγέθους που κατείχαν και οι οποίες αποκάλυψαν ένα δίκτυο 600.000 αλληλεξαρτώμενων εταιρειών.

Η περαιτέρω επεξεργασία των στοιχείων αυτών έφερε στο φως τις 147 προαναφερθείσες επιχειρήσεις (τα τρία τέταρτα των οποίων ανήκουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα, με πρώτη στον κόσμο τη βρετανική τράπεζα Μπάρκλεϊς) που εκπροσωπούν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Διαπιστώνεται έτσι η ύπαρξη «μιας οικονομικής υπερ-οντότητας στο παγκόσμιο δίκτυο των μεγάλων εταιρειών», όπως επισημαίνουν οι Ελβετοί ερευνητές.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΝΕΡΓΕΙΑ: «Πόλεμος» για τους δρόμους του φυσικού αερίου...

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Μια άνευ προηγουμένου μάχη πολιτική, διπλωματική και οικονομική είναι σε εξέλιξη, καθώς έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την οριστική επιλογή του Αζερμπαϊτζάν και της κρατικής εταιρείας πετρελαίου SOCAR του αγωγού μέσω του οποίου θα διοχετευθούν στην αγορά της Ευρώπης μέσω του Νότιου Διαδρόμου σχεδόν 10 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, από την εκμετάλλευση του μεγάλου κοιτάσματος Σαχ Ντενίζ της Κασπίας.

Ο Νότιος Διάδρομος είναι ένα μεγαλόπνοο σχέδιο για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Κασπία προς την Ευρώπη, παρακάμπτοντας και περιορίζοντας την ενεργειακή εξάρτηση της Γηραιάς Ηπείρου από τη Ρωσία.

Το γεγονός όμως είναι ότι οι περίκλειστες χώρες της Κεντρικής Ασίας όπως το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν και το Καζακστάν εμποδίζονται πρακτικά από τη Μόσχα ώστε να διοχετεύσουν μέσω του Αζερμπαϊτζάν το φυσικό αέριό τους προς την Ευρώπη. Και με τον τρόπο αυτό η Μόσχα κλείνει τη στρόφιγγα στον Νότιο Διάδρομο, περιορίζοντας τις ποσότητες μόνο σε αυτές που μπορεί να διαθέσει το Αζερμπαϊτζάν.

Η έκβαση αυτού του αγώνα δρόμου αφορά άμεσα τη χώρα μας, καθώς από τις τέσσερις προτάσεις που υπάρχουν για την κατασκευή αγωγών ο ένας, ο ITGI (Interconnector Turkey-Greece-Italy), στην κοινοπραξία του οποίου συμμετέχει και η ΔΕΠΑ, έχει την υποστήριξη της Ελλάδας. Ο αγωγός αυτός θα μεταφέρει 10 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, το οποίο θα φθάνει από την Τουρκία και μέσω ελληνικού εδάφους στις ακτές του Ιονίου και από εκεί με τον υποθαλάσσιο αγωγό «Ποσειδών» θα καταλήγει στην Ιταλία.

Ο Nabucco, που αποτελεί τη βόρεια εκδοχή του Νότιου Διαδρόμου με πολύ μεγαλύτερη χωρητικότητα (31 δις κ.μ.) και κόστος κατασκευής 18 δισ. δολάρια, θα ακολουθήσει τη διαδρομή Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία και θα καταλήγει στην Αυστρία.

Ο αγωγός αυτός έχει μεν την υποστήριξη της Κομισιόν, αλλά αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα βιωσιμότητας, καθώς η ποσότητα των 10 δισ. κυβικών μέτρων που μπορεί να διαθέσει το Αζερμπαϊτζάν καθιστά αντιοικονομικό το σχέδιο. Την περασμένη Δευτέρα μάλιστα η ανακοίνωση της γερμανικής εταιρείας RWE ότι επανεξετάζει τη συμμετοχή της στην κοινοπραξία του Nabucco προκάλεσε την κινητοποίηση των «αντίπαλων» κοινοπραξιών.


ΙΡΑΝ: Το εμπάργκο συσπειρώνει τους Ιρανούς γύρω από τους Αγιατολάχ

Του ΣΤΑΘΗ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗ

Το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφάσισαν ομόφωνα, στις Βρυξέλλες, να επιβάλουν εμπάργκο στο πετρέλαιο του Ιράν και να παγώσουν πολλούς λογαριασμούς της κρατικής τράπεζάς του. «Εξασφαλίσαμε έναν άνευ προηγουμένου αριθμό κυρώσεων» για το Ιράν, θριαμβολόγησε ο βρετανός υπουργός Γουίλιαμ Χέιγκ. Ο γερμανός ομόλογός του Γκύντο Βεστερβέλε «εξήγησε» ότι τα μέτρα αποσκοπούν στο «να πεισθεί η Τεχεράνη (...) να εγκαταλείψει το πυρηνικό πρόγραμμά» της ενώ ο γάλλος υπουργός Αλέν Ζιπέ έδειξε να μην αισιοδοξεί για την αποτελεσματικότητα των κυρώσεων, εκφράζοντας και τη γενικότερη επιφυλακτικότητα της Γαλλίας όπου «μόλις το 23% των Γάλλων πιστεύει ότι θα αποδώσουν» τα μέτρα, σύμφωνα με δημοσκόπηση του «Figaro». Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η κυρία Χίλαρι Κλίντον εξέφρασε την «ευγνωμοσύνη» της για την «απόφαση της Ευρώπης» χαρακτηρίζοντας τις κυρώσεις εναντίον του Ιράν «βαριά τραυματικές».

Οι νέες κυρώσεις δεν βρίσκουν σύμφωνους τους σοβαρούς αναλυτές και αρθρογράφους. Διότι είναι βέβαιο ότι θα συσπειρώσουν τους Ιρανούς γύρω από την «εθνική πυρηνική προσπάθεια» η οποία έχει γίνει «σύμβολο» του κύρους της χώρας και του κυβερνητικού ιερατείου της. Μιλώντας πρόσφατα σε σπουδαστές του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης ο Σαΐντ Τζαλίλι, ο ιρανός συνομιλητής στις εξαμερείς συνομιλίες για τα πυρηνικά, τόνισε την «απήχηση που έχει σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο» το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και ιδιαίτερα στη Συρία, τη Λιβύη, τη Γάζα και την Ινδονησία.

Ακόμη και οι «Financial Times», μολονότι υποστηρίζουν την απόφαση για το εμπάργκο, αναγνωρίζουν ότι «αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε αν οι κυρώσεις θα αποτρέψουν ή θα ενθαρρύνουν μια στρατιωτική κλιμάκωση» στην περιοχή.

ΚΥΠΡΙΑΚΟ: Η διαπραγμάτευση στο Green Tree... πορεία υποθήκευσης του μέλλοντος της Κύπρου

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ K. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ

Υπάρχει μια διάχυτη ανησυχία στη Λευκωσία αλλά και στην καθεύδουσα τον ύπνο του δικαίου Αθήνα ως προς τις επιπτώσεις, δηλαδή τις πραγματικές συνέπειες για την πορεία του Κυπριακού, από τη διαπραγμάτευση στο Green Tree και τους ατυχείς, όπως όλα δείχνουν, χειρισμούς του Προέδρου της Κύπρου.

Σε σχέση και με τις αναμενόμενες, όπως θα έπρεπε να ήταν και για τον Πρόεδρο, πιέσεις που ασκήθηκαν από τον βρετανικό και τον αμερικανικό παράγοντα για υποχρεωτική, εξαναγκαστική θα λέγαμε, πορεία διευθέτησης του Κυπριακού πριν από τον Ιούνιο, δηλαδή πριν από την ανάληψη της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κυπριακή Δημοκρατία.

Πολλά πράγματα από τις διαπραγματεύσεις δεν δημοσιοποιούνται, πλην όμως προσλαμβάνονται ως παραινέσεις και πιέσεις που εκδηλώνονται μεταξύ των γραμμών των κειμένων και των δηλώσεων των συμμετεχόντων στη διάσκεψη.

Είναι σαφής ο στόχος του αγγλοαμερικανικού παράγοντα και της Τουρκίας να προλάβουν να επιτύχουν μια λύση, χρησιμοποιώντας το εκβιαστικό δίλημμα της άρσης του διεθνούς ενδιαφέροντος για το Κυπριακό. Πρόκειται για έναν κλασικό εκβιασμό, που χρησιμοποιήθηκε και στο πλαίσιο του Σχεδίου Ανάν ανεπιτυχώς, αφού είναι γνωστό πως στη διεθνή πολιτική τίποτα δεν είναι στατικό και όλα κινούνται και διαμορφώνονται εάν έχει κάποιος στρατηγικό σχέδιο και ξέρει τι θέλει.

Η Κύπρος πρέπει να αποφύγει πάση θυσία τη θρυλούμενη και πολλάκις προτεινόμενη διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό, που με βάση τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ο σημερινός Πρόεδρος κατά τη διάρκεια της διετούς διαπραγμάτευσης με τους κατοχικούς ηγέτες Ταλάτ και Έρογλου, θα είναι εις βάρος της Κύπρου, θα οδηγήσει στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στη δημιουργία ενός «κράτους»-παρωδία, το οποίο θα σημάνει το τέλος της Κύπρου ως πολιτισμού και πολιτικής, ως κρατικής υπόστασης οργανωμένης δημοκρατικά και ευρωπαϊκά, αλλά και το τέλος ενός τμήματος του Ελληνισμού με 3.000 και πλέον χρόνια ιστορίας. 

TOYΡΚΙΑ: Η διπλωματία της Γιουροβίζιον -- Στέλνουν Εβραίο να πει το τουρκικό τραγούδι σε κίνηση - μήνυμα προς στο Ισραηλ

Το ίδιο το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επέλεξε φέτος τον τραγουδιστή που θα εκπροσωπήσει τη χώρα στη Γιουροβίζιον, αποκάλυψε τουρκική εφημερίδα. Επέλεξαν τον εβραϊκής καταγωγής Τζαν Μπονόμο για να στείλουν το μήνυμα ότι παρά το προβλήματα με το Ισραήλ, η Αγκυρα δεν έχει τίποτα με τους Εβραίους.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Χαμπέρτουρκ», πριν ανακοινωθεί το όνομα του Τζαν Μπονόμο, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών έστειλε επιστολή στην τουρκική κρατική τηλεόραση TRT. Η είδηση της εφημερίδας μπορεί να διαψεύστηκε και από το υπουργείο Εξωτερικών και από την TRT, ωστόσο πολλοί στην Τουρκία δεν μπορούν ακόμη να χωνέψουν ότι θα εκπροσωπήσει τη χώρα τους ένας Εβραίος ο οποίος μάλιστα μέχρι χθες ήταν άγνωστος στην Τουρκία!

Η πρώτη η οποία αντέδρασε ήταν η ακροδεξιά εφημερίδα «Γενί Ακίτ» με τον τίτλο «Την Τουρκία θα την εκπροσωπήσει Εβραίος». Η χώρα μοιράστηκε αμέσως στα δύο. Αυτοί που επικροτούσαν την επιλογή Μπονόμο και αυτοί που έβγαζαν όλο τον ρατσισμό που είχαν μέσα τους. Μάλιστα στην πρώτη τηλεοπτική εκπομπή στην οποία κλήθηκε ο Μπονόμο έπειτα από την ανακοίνωση της επιλογής του από την TRT, η ερώτηση ήταν: «Είσαι Εβραίος;». Η απάντηση που έδωσε ο Μπονόμο ήταν πως «η μουσική δεν έχει ούτε θρησκεία, ούτε γλώσσα, ούτε φυλή. Στην Τουρκία υπάρχουν 36 διαφορετικές εθνότητες και εμείς ως Εβραίοι είμαστε εδώ 540 χρόνια. Είμαι Τούρκος και θα εκπροσωπήσω την Τουρκία». 

ΤΟΥΡΚΙΑ: «Κρουαζιέρα» - πρόκληση στο Αιγαίο

Προκλητική βόλτα στο Αιγαίο έκανε αιφνιδίως χτες το βράδυ η τουρκική κορβέτα «Bandirma», προπαραμονή της επετείου της κρίσης στα Ιμια.

Η τουρκική κορβέτα, προερχόμενη από Ανατολική Μεσόγειο με κατεύθυνση το λιμάνι της Σμύρνης, αντί να ακολουθήσει την κανονική πορεία «Costa  Costa» των μικρασιατικών παραλίων, στο ύψος του Καστελόριζου ακολούθησε δυτική πορεία μεταξύ Κάσου και Κρήτης με κατεύθυνση την καρδιά των Κυκλάδων.

Στις 8.15 το βράδυ η «Bandirma» παραβίασε τα ελληνικά χωρικά ύδατα μεταξύ Μήλου και Φολεγάνδρου, ενώ στην περιοχή επικρατούσε κακοκαιρία με ισχυρούς ανέμους που έφταναν τα 9 μποφόρ. Ισως αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο η τουρκική φρεγάτα δεν τράβηξε βόρεια πορεία προς το Σούνιο, όπως το συνηθίζουν τελευταία τα τουρκικά πολεμικά πλοία που εμφανίζονται απροειδοποίητα στο Αιγαίο.

Η κορβέτα «Bandirma» πήρε ανατολική πορεία και αφού πέρασε μεταξύ Σίφνου και Αντίπαρου κινήθηκε προς την Τήνο και στη 1.15 μετά τα μεσάνυχτα πέρασε ανοιχτά της Μυκόνου και κατευθύνθηκε προς τον κόλπο της Σμύρνης.

Οσο η τουρκική κορβέτα έπλεε στο Αιγαίο, σκάφη του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής...

ΙΜΙΑ: «Γιατί κάναμε έτσι πίσω ; Πολεμήσαμε και νικηθήκαμε ;».

Toυ Ευστράτιου Ουζούνογλου
Ταξίαρχου ε.α.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μνήμη των μελών του πληρώματος του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού (Σημαιοφόρος Έκτορας Γιαλοψός και Αρχικελευστές Χριστόδουλος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος), που χάθηκαν εκείνη τη νύκτα κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, και στα χιλιάδες Ελληνόπουλα που, ενώ ήταν έτοιμα στις επάλξεις για την ύψιστη θυσία, έμειναν με το ερώτημα «Γιατί κάναμε έτσι πίσω ; Πολεμήσαμε και νικηθήκαμε ;».

Η χειμωνιάτικη νύχτα της 30 προς 31 Ιαν 1996 ήταν διαβολεμένη … Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο δυνατός βοριάς μαστίγωνε με το ψιλόβροχο τους «τυχερούς» που έβρισκε στο δρόμο του.
Και ήταν πολλοί …

Η Μονάδα, όπως και όλες οι άλλες Μονάδες του ακριτικού μας νησιού, από νωρίς το απόγευμα ήταν σε ετοιμότητα για άμεση εκκένωση του Στρατοπέδου και επάνδρωση του τομέα ευθύνης της.
Κοντά στα μεσάνυχτα η διαταγή που ήλθε με κωδικοποιημένο σήμα ήταν λιτή και κοφτή σαν τα αστροπελέκια που έφερνε μαζί της η καταιγίδα :

«Η Μονάδα να έχει ετοιμότητα με το πρώτο φώς για Άμυνα επί της τοποθεσίας της βάσει σχεδίων.».

Ο Διοικητής διάβαζε σιωπηλός το σήμα, ενώ οι Αξιωματικοί του περίμεναν με κομμένη την ανάσα.

Μία βαθειά αναπνοή και μία αποφασιστική φράση : «Ήρθε η ώρα. Φύγαμε !».

Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο …Το προσωπικό της Μονάδας, καλά εκπαιδευμένο και προετοιμασμένο για την ώρα αυτή, ξεχύθηκε από το Στρατόπεδο προς τις ακτές για να καταλάβει τις θέσεις μάχης και να προετοιμαστεί για να εκτελέσει την αποστολή του. Και ο τελευταίος στρατιώτης ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει. Πίσω έμεινε μόνο ο Υποδιοικητής της Μονάδας με 2-3 στρατιώτες, για την κατάταξη των ντόπιων εφέδρων, που ήδη είχαν αρχίσει να έρχονται, έτοιμοι για όλα

Ήξεραν όλοι καλά ότι η νύχτα θα ήταν μακριά, επειδή σε λίγες ώρες θα έπρεπε να κάνουν όσα προβλεπόταν από τα επιχειρησιακά σχέδια να γίνουν σε 3-4 μέρες.
Και ο παλιόκαιρος δεν βοηθούσε καθόλου.

Η προσπάθεια ήταν τιτάνια από όλους. Όλοι είχαν πάρει προσωπικά την υπόθεση Ο χρόνος σμικρύνθηκε σε απίστευτο βαθμό και τα πάντα υλοποιούνταν με μία ομαδική εργασία πρωτόγνωρης αποτελεσματικότητας. Οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν είχαν καμία σημασία.

Και ο Διοικητής ; Ένοιωθε πως είχε έλθει και η δική του ώρα. Και ο Σταθμός Διοικήσεως της Μονάδας δεν τον χωρούσε … Έπρεπε να βρεθεί μπροστά στην ακτή, κοντά στους άντρες του.
Άφησε στο πόδι του τον Λοχαγό του Λόχου Διοικήσεως, πήρε μαζί του ένα αυτόματο (έτσι να βρίσκεται, γιατί ένα πιστόλι τι να σου κάνει), ανέβηκε στο τζιπ και έφυγε …

Ξεκινώντας, ούτε που φανταζόταν το μεγαλείο που θα συναντούσε στο δρόμο του και πόσο αυτό το μεγαλείο θα τον σημάδευε για την υπόλοιπη ζωή του !!!

ΕΠΙΓΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ: "ΙΜΙΑ: Πετάει, πετάει η Σημαία???"


«Οι ισχυροί άνεμοι θα καταστρέψουν τη σημαία και η Ελλάδα δεν θα την αντικαταστήσει».
Απάντηση του Θ. Πάγκαλου στον  Αμερικανό τότε ομόλογό του Γουόρεν Κρίστοφερ ο οποίος ζητούσε επιτακτικά την απομάκρυνση της Ελληνικής σημαίας απο τα Ίμια  (Νο boats, no flags, no men on the islandsor in the proximity.) σύμφωνα πάντα με τα απόρρητα έγγραφα των Αμερικανών που πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΧΟΥ ΛΥΜΠΕΡΗ,  Ο ΟΠΟΙΟΣ ΈΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΙΜΙΑ:

Εκεί [Σ.Σ.: στο πρωθυπουργικό γραφείο] πρωτακούω, κατά τις 12:30 τη νύχτα, μία παρά, τον κ. πρωθυπουργό να λέει στον κ. Πάγκαλο, ο οποίος είχε έλθει από το ΜΕGΑ: «Θόδωρα, πού βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις;».
Εγώ πέφτω από τα σύννεφα. Είμαι Α/ΓΕΕΘΑ, διευθύνω τις Ένοπλες Δυνάμεις και δεν γνωρίζω ότι γίνονται διαπραγματεύσεις. Δεν γνωρίζω ποια είναι η πολιτική της κυβέρνησης εκείνη την ώρα.
Στη συνέχεια, μου λέει ο κ. πρωθυπουργός:

«Κύριε Λυμπέρη, είναι σοβαρό πράγμα για τις Ένοπλες Δυνάμεις να φύγει η σημαία;». Και του απάντησα:

«Πολύ σοβαρό, κύριε πρωθυπουργέ, μπορεί να πέσει και η κυβέρνηση γι’ αυτό το θέμα».

Απάντηση του κ. πρωθυπουργού: «Είστε συναισθηματικός και υπερβολικός».



Μιλούσαν με τους Αμερικανούς από άλλο καμαράκι. Ουδέποτε άκουσα τι έλεγαν και τι τους λέγανε.

Έρχεται ο κ. Αρσένης και μου λέει:
“Κύριε αρχηγέ, μου λέει εδώ ο Αμερικανός Α/ΓΕΕΘΑ ότι γι' αυτούς δεν είναι σοβαρό πράγμα να πάρουν το άγημα και τη σημαία”.

Προς στιγμήν λέω: “Μπας και κάνω λάθος και πάει η χώρα σε πόλεμο;”.
Του λέω: “Κύριε υπουργέ, όχι. Για μας είναι σοβαρό πράγμα. Αν θέλετε να κάνετε αυτό που σας λένε οι Αμερικανοί, κάντε το, αλλά εγώ δεν συμφωνώ να φύγει η σημαία”.

Είμαι ήδη 70 ώρες ξύπνιος. Και ακούω αυτά. Και απογοητεύομαι που δεν έχω μετάσχει στις διαπραγματεύσεις, το θεώρησα υποτιμητικό.

Έρχεται ο κ. Πάγκαλος και μου λέει: “Κύριε Λυμπέρη, δεν λες ότι την πήρε τη σημαία το κύμα και ο άνεμος να κλείνουμε την υπόθεση;”.

Και είπα:“Όχι”. Δεν συμφώνησα. Το ηθικό των Ενόπλων Δυνάμεων εκείνη την ημέρα ήταν υψηλό. Είχαμε τακτικό πλεονέκτημα. Δηλαδή (είχαμε) περισσότερα πλοία και περισσότερους πυραύλους. Από τις 1:05 π.μ. είχα δώσει εντολή στον Α/ΓΕΝ να στοχοποιηθεί ο τουρκικός στόλος. Και στοχοποιήθηκε...

"Επίγεια σοφία"

Αφιερωμένη στη μνήμη των Ελλήνων Ηρώων που έπεσαν σαν σήμερα στα ΙΜΙΑ πριν απο 16 χρόνια...

Ω ξειν’ αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.
Επιτύμβιο για τους 300 που έπεσαν στις Θερμοπύλαις .

Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα
Κωστής Παλαμάς, 1859-1943, Ποιητής

Παρά να αποθάνωμεν αδόξως, προτιμότερον να αποθάνωμεν ενδόξως αγωνιζόμενοι.
Θεοδώρα, 500-548 μ.Χ., Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου


Σαν σήμερα (31/1/ΧΧΧΧ)

1865: Το Αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει Συνταγματική τροπολογία που καταργεί την δουλεία.


1914: Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροoυγγαρία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία) γνωστοποιούν στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι παραχωρούν και νομικώς στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου, μόνον εφόσον αποσύρει τις δυνάμεις της από τη Βόρεια Ήπειρο και τη νήσο Σάσωνα.


1976: Απαγορεύεται στην Πλάκα η λειτουργία καταστημάτων που χρησιμοποιούν ενισχυτές ήχου.


1996: Κορυφώνεται η Κρίση στα Ίμια. Τρείς Έλληνες ήρωες (Καραθανάσης - Βλαχάκος - Γιαλοψός ) πέφτουν στο καθήκον με το ελικόπτερό τους υπέρ πατρίδος


2004: Για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά μεταμοσχεύονται σε άνθρωπο οκτώ όργανα (ήπαρ, στομάχι, δύο νεφρά, μικρό και μεγάλο έντερο, πάγκρεας και σπλήνα) Πρόκειται για την ιταλίδα Αλέσια Ντι Ματέο ή οποία ήταν βρέφος επτά μηνών. Η επέμβαση πραγματοποιείται απο τον έλληνα χειρουργό Ανδρέα Τζάκη στο Μαϊάμι. Η ασθενής θα ζήσει ακόμη ένα χρόνο.



1797: Γεννιέται ο Φραντς Σούμπερτ, αυστριακός συνθέτης.
1982: Γεννιέται η Έλενα Παπαρίζου,


1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

Για όνομα του Θεού, φύγετε!

Tου Aποστολου Δοξιαδη

Δεν ήμουν την περασμένη Κυριακή στην Παλιά Βουλή, στην εκδήλωση «Για την Ελλάδα, τώρα», αλλά γράφτηκε ότι η πιο ενδιαφέρουσα ομιλία ήταν της Αννας Διαμαντοπούλου και η πιο καλή παρέμβαση του Στέφανου Μάνου. 

Η υπουργός Παιδείας χειροκροτήθηκε θερμά από το κοινό, επειδή κατήγγειλε ξεκάθαρα συμπτώματα της πολιτικής μας παθολογίας αλλά, κυρίως, πρότεινε τολμηρές αλλαγές. Στη συνέχεια όμως ο Στέφανος Μάνος τής επεσήμανε: «Συμφωνώ απολύτως με τις αλλαγές που προτείνατε, αλλά θέλω να πω ότι αν, πιστεύοντάς τες, μένετε στο ΠΑΣΟΚ, αμφισβητώ την αξιοπιστία σας. Αν όμως μένετε γιατί νομίζετε ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να τις υλοποιήσει, τότε αμφισβητώ την ευθυκρισία σας».

Η Αννα Διαμαντοπούλου απετόλμησε γενναίες τομές με τον νέο νόμο για την ανώτατη παιδεία, και καθώς οι πολιτικοί που επιδεικνύουν τόλμη στις μέρες μας μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν θέλω να αμφισβητήσω ούτε την αξιοπιστία ούτε την ευθυκρισία της. (Αν θέλουμε να καταγγείλουμε πολιτικούς, προηγούνται πολλοί άλλοι στη λίστα.) Θέλω όμως να πω ότι, παρά ταύτα, συντάσσομαι απολύτως με την ουσία αυτού που είπε ο Στέφανος Μάνος, επιβεβαιώνοντας παράλληλα πόσο sui generis περίπτωση Ελληνα πολιτικού είναι ο ίδιος, γιατί ενώ, όπως κάθε άνθρωπος, έχει τα κουσούρια του, δεν έχει κανένα από τα κουσούρια που χαρακτηρίζουν τον τυπικό Ελληνα πολιτικό. Αρα, εν προκειμένω, σαφώς «δικαιούται διά να ομιλεί», διατηρώντας το ηθικό δικαίωμα να προκαλεί την κ. Διαμαντοπούλου, τον κ. Χατζηδάκη και όποιον άλλο δηλώνει εκσυγχρονιστής ή μεταρρυθμιστής, να το αποδείξει φεύγοντας από το κόμμα του.

Ιδανικά, βέβαια, η προτροπή θα έπρεπε να απευθυνθεί στα ίδια τα κόμματα, που τόσο πολύ κακό έχουν κάνει στην Ελλάδα. Θα ταίριαζαν εδώ θαυμάσια οι φράσεις που απηύθυνε ο Ολιβερ Κρόμγουελ στο «Μισερό Κοινοβούλιο» της Αγγλίας, το 1653 (το «Rump Parliament», που δημιουργήθηκε από την αναχώρηση της πλειοψηφίας), και επανέλαβε επακριβώς ο Λίο Εϊμερι, στη βρετανική Βουλή, τον Μάιο του 1940, λέγοντας στην κυβέρνηση του Νέβιλ Τσάμπερλαϊν: «Καθήσατε στις θέσεις σας πολύ περισσότερο από ό,τι άξιζε το όποιο καλό κάνατε. Φύγετε, να τελειώνουμε με εσάς. Για όνομα του Θεού, φύγετε!» (Λίγες μέρες μετά η κυβέρνηση του Τσάμπερλαϊν παραιτήθηκε, και ορκίστηκε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, επικεφαλής της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας που κέρδισε τον Πόλεμο.)

Η προτροπή ταιριάζει κουτί στα ελληνικά κόμματα σήμερα. Εδώ δεν έχουμε κόμματα-θεσμούς, όπως έχουν η Αμερική ή η Αγγλία. Αλλα τα κόμματα των αρχών του 20ού αιώνα, άλλα του Μεσοπολέμου, άλλα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, άλλα του ’50 - ’60, άλλα της Μεταπολίτευσης. Δεν πρέπει όμως να δούμε τις συνεχείς αλλαγές αρνητικά, αλλά ως προσαρμογές που προσπαθούν να εκφράσουν καλύτερα τη δική μας ρευστή πραγματικότητα. Με αυτή την οπτική, τα σημερινά κόμματα παράζησαν πολύ, και για το δικό τους το καλό και, κυρίως, το δικό μας. 

Mεταρρυθμίσεις και μυθοπλασίες

Γράφει ο Γιάννης Λούλης
www.johnloulis.gr

H αντιμετώπιση κάθε πραγματικότητας προϋποθέτει την αναγνώριση των δεδομένων που τη συνθέτουν. Tούτο ισχύει πιο επιτακτικά όταν το κομματικό σύστημα καλείται να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας του. Yπάρχει, όμως, πάντα και η προσφυγή στη μυθοπλασία. Eίναι η εύκολη λύση για παθογενή κομματικά συστήματα, όπως το δικό μας, που οδήγησε τον τόπο στο γκρεμό. Στις περιπτώσεις αυτές αναζητούνται άλλοι υπαίτιοι για την αποτυχία. Oι «ξένοι» είναι εύκολος στόχος.

Eτσι, εξηγείται η δαιμονοποίηση των εταίρων και δανειστών μας. Eκείνοι ευθύνονται -υποτίθεται- για τη βαθιά ύφεση στην οικονομία. Eίναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Aς σταθούμε στο κεντρικό πρόβλημα της οικονομίας. Tούτο διαφέρει από άλλες χώρες με οικονομικές δυσκολίες. Στη χώρα μας χρεοκόπησε ένα ολόκληρο οικονομικό μοντέλο ενός διογκωμένου, σπάταλου, ανίκανου και διεφθαρμένου πελατειακού κράτους. Aυτό χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στη συνέχεια συντηρήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις. H χώρα μπήκε στην ONE πάνω σε πήλινα πόδια. Στον πρώτο διεθνή σεισμό, το 2008, το οικοδόμημα ράγισε. Tο 2009 άρχισε να αποσυντίθεται.

Mε την καταστροφή επί θύραις, στο έλεος πλέον των δανειστών της, η χώρα όφειλε να κάνει δύο πράγματα: Nα μειώσει δραστικά τα ελλείμματα και να κάνει βαθιές τομές στον άρρωστο κρατικό τομέα. H συνταγή ήταν επίπονη. H ύφεση αναπότρεπτη. Eπρεπε να μπουν νέα θεμέλια. Eνώ η διαβόητη ανάπτυξη, περί της οποίας οι πάντες λαϊκίζουν ασύστολα, δεν θα έρχονταν ουρανοκατέβατα. Zητούμενο ήταν οι μεταρρυθμίσεις. Kαι επειδή αυτές σέρνονταν, ή δεν προχωρούσαν καθόλου, η ύφεση, όπως επισήμανε έγκαιρα ο Προβόπουλος, βάθυνε. Eφταιγε γι' αυτό η τρόικα; Aυτή, όμως, πίεζε για μεταρρυθμίσεις. Tο κομματικό σύστημα της χώρας ήταν εκείνο που δεν τις ήθελε. Διότι θίγονταν ένα ολόκληρο πελατειακό οικοδόμημα. Πρόσφατη μελέτη παραγωγικού φορέα δείχνει πως ενώ όντως πάρθηκαν με ευκολία εισπρακτικά μέτρα, μόνο το 10% των μεταρρυθμίσεων υλοποιήθηκαν! Δεν έγιναν ιδιωτικοποιήσεις. Δεν έκλεισαν άχρηστοι και πελατειακοί φορείς. Δεν άνοιξαν κλειστά επαγγέλματα. Aντί αναγκαίων απολύσεων στο δημόσιο τομέα, επελέγη η παλαιοκομματική ευρεσιτεχνία της «εφεδρείας». Συχνά η αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις έγινε στο όνομα της «καταπολέμησης της ύφεσης». Bαθαίνοντας την! Eτσι, ο μεγάλος ηττημένος της διετίας ήταν οι μεταρρυθμίσεις! Δηλαδή η μόνη προϋπόθεση για ανάπτυξη!

Το μνημόνιο δεν είναι τοτέμ!

Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ
(Από το "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ")

Οπως ξέρει ο σιδεράς τ' αμόνι του και τη φωτιά του, όπως ξέρει ο γεωργός το χώμα και τον καιρό, όπως ξέρει η νοσοκόμα να ξεσκατίζει τον κατάκοιτο ασθενή, όπως ξέρει το ζώο που είναι να πεθάνει ότι έχει ανάγκη από χώμα και το ψάχνει σ' οποιαδήποτε γωνιά, ακόμα κι αν έχει ανατραφεί σε καναπέδες και σώκλειστο, έτσι και οι γραφιάδες σαν κι εμένανε ξέρουμε τις λέξεις μέσα στις φράσεις τους. Τις ξέρουμε και τις δουλεύουμε και αποκομμένες και μισές και κρυμμένες και φανερές. Δοκιμάζουμε και γευόμαστε και τον πόνο και τη «δόξα» τους. 

Οπως τα μαχαίρια είναι οι λέξεις. Πονάνε, σκοτώνουν, σώζουν. Πυρακτώνονται και παγώνουν, σαπίζουν κι ανθίζουν, παρηγορούν ή ξεγελάνε, προδίνουν κι αποκαλύπτουν, άπειρες και συνάμα ποτέ αρκετές. Σ' αυτήν την τέχνη, σ' αυτήν τη δουλειά έμαθα να ζω με τις λέξεις όπως στη θάλασσα οι ναυτικοί. Με δέος όχι φόβο, αλλά και μ' εκείνη τη βαριά ευθύνη να λειτουργείς κυριολεκτικά σαν στεριανός πάνω στο νερό. Να κοιτάς τον ορίζοντα, αλλά να μην τον εμπιστεύεσαι χωρίς τ' άστρα. Κακά τα ψέματα, σύντροφοι, οι λέξεις όπως κι η θάλασσα απαιτούν, έστω με τον καιρό, έστω και με το ζόρι, με γινάτι κι αλμυρό ιδρώτα, δάκρυα κι ίσως αίμα, να 'χεις έναν εσωτερικό εξάντα για να μη χάνεσαι ούτε και να κρύβεσαι ανάμεσά τους. Ο εξάντας είναι εκείνο το σχολείο που ποτέ δεν τελειώνει. Κι είσαι τυχερός άμα φεύγοντας για το τελευταίο ταξίδι προλάβεις να καταλάβεις ότι τις λέξεις δεν τις έμαθες βεβαίως όλες ποτέ, αλλά και δεν αγνόησες καμία.

Στο κορδόνι της ζωής μας έρχονται και γεννιούνται και μπαίνουν μέσα μας, τυλίγονται γύρω μας, σαν καινοφανείς αστέρες λάμπουν και πεθαίνουν, ολοένα και μεγαλύτερες σε ένταση κι εμπειρία, οι λέξεις. Είναι φορές που νομίζω ότι ανοίγουν τα έγκατα της γης και χάσκουν σαν πολύσημες και εγκαυματικές πληγές τα ορυχεία των καιρών. Και έρχονται στην επιφάνεια του νου και της ζωής ανεπεξέργαστες λέξεις που καθορίζουν τις άλλες τις γύρω τους, φτιάχνοντας συνήθως τέρατα και πολύ πιο σπάνια, κάλλος συλλογικής έμπνευσης και χρήσης.

Ας πάρω τη λέξη του καμινιού των ημερών. Μνημόνιο.  

Τα άλογα του Εσκί Σεχίρ


Πέρυσι γνωρίσαμε τους «αγανακτισμένους», όμως την προηγούμενη εβδομάδα ακούσαμε, πρώτη φορά οι περισσότεροι, για τους «αποθαρρυμένους». 

Ετσι χαρακτηρίζει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO), στην ετήσια έκθεσή της («Παγκόσμιες Τάσεις στην Απασχόληση»), εκείνους που έχουν πάψει να αναζητούν εργασία, όχι από νωθρότητα, αλλά γιατί το θεωρούν μάταιο

Οι αποθαρρυμένοι εργαζόμενοι (discouraged workers) πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να προσληφθούν ποτέ και πουθενά. Ο αριθμός τους, σύμφωνα με την ΙLO, φτάνει τα 29 εκατ. παγκοσμίως και αν κάποιος τους προσέθετε στο σύνολο των επισήμως ανέργων, τότε το παγκόσμιο ποσοστό ανεργίας θα έφτανε από 6% σε 6,9%, ένα νούμερο που αντιστοιχεί σε περίπου 225 εκατ. ανθρώπους παραγωγικής ηλικίας.

Οι αποθαρρυμένοι είναι οι παραιτημένοι όχι από την εργασία τους αλλά από την ελπίδα να βρουν οποιαδήποτε δουλειά, οι αόρατοι, οι μη καταγεγραμμένοι άνθρωποι που δεν θεωρούνται κάτοικοι ούτε του παράδεισου της απασχόλησης ούτε της κόλασης της επίσημης ανεργίας. Οι ειδικοί επιστήμονες μπορούν να υπολογίσουν το πλήθος τους, όχι όμως να τους μετρήσουν κεφάλι το κεφάλι.

Οι αποθαρρυμένοι δεν στέλνουν βιογραφικά, δεν χτυπούν πόρτες, δεν αναζητούν «κονέ», δεν συνωστίζονται στο γραφείο του κομματάρχη, ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, είναι ένα απολίθωμα του παρελθόντος.  

Τι κάνουν, δεν ξέρω, όμως αυτός ο χαρακτηρισμός τους, στην έκθεση της ΙLO, μου θύμισε τα άλογα του Εσκί Σεχίρ, μια παλιά ιστορία από τη Μικρασιατική Εκστρατεία, όπως την έχω ακούσει από δεύτερο, τρίτο χέρι:

Μια κοινωνία - μίμος

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Είχε ως φαίνεται δίκιο ο Οσκαρ Ουάιλντ με την επιφανειακή παραδοξολογία του: «Η ζωή μιμείται την τέχνη». Αν και είναι σαφώς βέβαιο πως από την αρχαιότητα και από το έπος ήδη η λογοτεχνία και αργότερα το θέατρο μιμούνταν την πράξη, δηλαδή την πραγματικότητα, με τον καιρό, όταν η τέχνη, το έπος, το μυθιστόρημα, το θέατρο κ.λπ. άρχισαν να κωδικοποιούν τη συνταγή τους, να δημιουργούν τα λογοτεχνικά πρότυπα, τους θεατρικούς τύπους και χαρακτήρες, η ζωή, η πραγματικότητα και η ιστορία, μεγάλη και μικρή, έβρισκαν στα καλούπια της τέχνης πρότυπα μιμήσεως. 

Ηδη ο μαθητής του Αριστοτέλη, ο Θεόφραστος, διάδοχός του στο Λύκειο, βοτανολόγος στην ειδίκευσή του, ως χόμπι καλλιεργούσε την ανθρώπινη χαρακτηρολογική τυποποίηση. Ετσι, μας κληροδότησε τους «Χαρακτήρες» που εν συνεχεία τροφοδότησαν σειρά ανάλογων από τον Λαμπριγιέρ έως τον δικό μας Λασκαράτο.

Παράλληλα έναν αιώνα πριν από τον Θεόφραστο ο μέγας Αριστοφάνης, πέρα από τους κεντρικούς ήρωες των κωμωδιών του, στο δεύτερο μέρος της πολιτικής του κριτικής έβαλε να παρελαύνουν στη σκηνή κοινωνικοί τύποι - καρικατούρες της πολιτικής και ηθικής παθογένειας, προϊόντα των στρεβλώσεων των νόμων, διαπλεκόμενους με τους θεσμούς, εκμεταλλευτές των καταστάσεων και διεφθαρμένους στρατηγούς, εμπόρους, πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες μαζί με χαφιέδες, λαοπλάνους και νταβατζήδες γυναικών αλλά και συντεχνιών.

Ποιητές πληρωμένοι να δοξολογούν το καθεστώς και τους επιβήτορες της εξουσίας, έμποροι όπλων, ψευδομάρτυρες, μεταπράτες και τοκογλύφοι, πειναλέοι ιερείς και ψευδοπροφήτες, δειλοί στρατιωτικοί άκαπνοι και προαγωγοί. Ιδού το φάσμα των κοινωνικών τύπων που παρελαύνουν στους «Αχαρνείς», στους «Ορνιθες», στην «Ειρήνη», στον «Πλούτο». Και συχνά έχεις τη βεβαιότητα πως γνωστά και μη εξαιρετέα προσώπατα της δημόσιας ζωής κοπιάρουν τα αριστοφανικά υβρίδια.

Η οικονομική ομοιοπαθητική


Σε όλο τον κόσμο ξέρουν ότι για να γίνει βιώσιμο ένα χρέος δεν αρκεί το «κούρεμά» του. Πρέπει να σταματήσει και η τροφοδοσία του. Πρέπει το κράτος να ξοδεύει για τη λειτουργία του λιγότερα απ’ όσα εισπράττει.  

Να το πούμε αλλιώς. Αν το 2009 «κουρεύαμε» όλο το χρέος και συνεχίζαμε την ίδια πολιτική με 24 δισ. πρωτογενές έλλειμμα, ακόμη κι αν μάς χάριζαν μηδενικά επιτόκια, το 2019 θα είχαμε πάλι χρέος 100% του ΑΕΠ. Ακόμη κι αν η οικονομία δεν ήταν σε ύφεση 2% όπως ήταν το 2009.

Στο γεγονός ότι τα ελλείμματα τροφοδοτούν το χρέος συμφωνούν όλοι: αριστεροί και δεξιοί. Οι μόνοι που διαφωνούν είναι οι Ελληνες· αριστεροί και δεξιοί. Στη χώρα μας βρίσκουμε διάφορες έννοιες για να παραμερίζουμε τα προφανή

Ενα από αυτά είναι η «ανάπτυξη», η οποία ως γνωστόν στην Ελλάδα σημαίνει να παράγουν οι άλλοι τα προϊόντα κι εμείς να τα διακινούμε μεταξύ μας. Ας μην ξεχνάμε ότι την περίοδο 1995-2004, παρά τη μεγάλη ονομαστική ανάπτυξη της οικονομίας το χρέος διογκώθηκε από το 101% του ΑΕΠ το 1995, στο 114% του ΑΕΠ το 2004 (OECD Factbook 2009: Economic, Environmental and Social Statistics). Ειρωνική σημείωση: 8,5 δισ. από τα δανεικά που τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε να καλύψουμε φέτος, είναι ομόλογα του 2002, τότε που η ανάπτυξη έτρεχε με 3,8%. (Το μεγαλύτερο μέρος από τα δανεικά που σκάνε τους επόμενους μήνες, δηλαδή 14,5 δισ., είναι ομόλογα του 2009. Είναι αυτά για τα οποία ο κ. Χρυσοχοΐδης κλαίει που δεν πήραμε περισσότερα).

Σε όλο τον κόσμο, λοιπόν, συμφωνούν ότι για να εξυγιανθεί μια οικονομία πρέπει το κράτος να συμμαζέψει τις δαπάνες και τα έσοδα. Μόνο στην Ελλάδα διάφοροι διακηρύσσουν την οικονομική ομοιοπαθητική: η πληγή του ελλείμματος, που αιμορραγεί ακατάσχετα, θεραπεύεται ανοίγοντας μια μεγαλύτερη πληγή. Και αυτό το βαφτίζουν κεϊνσιανισμό.