Το δημόσιο χρέος ως
ποσοστό του ΑΕΠ εξελίσσεται σ΄εφιάλτη. Κατά Maastricht το ανώτατο όριό του
εξαντλείται στο 60% του ΑΕΠ. Μνημονιακώς
δεσμευθήκαμε για εξισορρόπηση στο 120% το 2020. Η
πραγματικότης εξοβέλισε τον στόχο.
Ελπίζουμε, απλώς, τότε (2020) να μην
υπερβαίνει το 136% (!!!). Πάμε για τρίτο μνημονιακό στόχο μετά την
αποτυχία (και) των δύο προηγουμένων. Η κακή πορεία του χρέους
αποτρέπει τον κ. Draghi
ν΄αγοράσει νέα ελληνικά ομόλογα δια της ΕΚΤ.
Θεωρούνται αναξιόπιστα (Εστία 29.10.). Η Ελλάς
έχει καταταγεί ως η τρίτη περισσότερο επικίνδυνη χώρα για
επενδύσεις. Προηγούνται: Ιράν και Ιράκ.
Είναι σε καλλίτερη μοίρα οι: Συρία, Λιβύη και Νιγηρία (!!!).
(Καθημερινή 30.10.).
Η εξέλιξη δυναμιτίζει την αρωγή της τρόικα. Αναμένονταν τα 31,5 δις τον Ιούλιο, 7 δις τον Σεπτέμβριο. Η χώρα στενάζει χωρίς πόρους. Η εξέλιξη μας θέτει - de facto - εκτός Ευρωζώνης. Είναι αδιανόητο ν΄ανήκουμε σε νομισματική ένωση της οποίας, όμως, αδυνατούμε να προμηθευθούμε το νόμισμα.
Ο Σύριζα, εξ άλλου, μετωπικά αρνείται τα πάντα. Συμβάλλει με διαρκείς κινητοποιήσεις στην εξάρθρωση του κράτους. Ο κ. Λαφαζάνης (Βήμα 4.11.) επαγγέλλεται συνεργασία με ΚΚΕ. Τονίζει πως ο Σύριζα δεν αποτελεί αστικό κόμμα (!).
Συμπέρασμα: Κεφάλαια εξωτερικού ανορθωτικά της οικονομίας
δεν αναμένονται.
Η τραχύτης των
καιρών είναι, παράλληλα, διάστικτη από
πατριωτικούς εξωφρενισμούς. Ότι, δηλαδή, η Ελλάς θα νικήσει και
λοιπή ηχηρά παροιμία. Πρόκειται για "θερβαντική σκιαμαχία". Η Ελλάς
μόνο αντίπαλο έχει τον εαυτό της. Αμιγώς ελληνική είναι η ευθύνη
της ανάδειξης κράτους πελατειακού και τεράστιου, χωρίς οιαδήποτε
δυνατότητα συντήρησής του. Από την έκρηξη της κρίσης, το 2010, η
Ελλάς πραγματοποίησε την ολέθρια επιλογή της υπερφορολόγησης του
ιδιωτικού τομέα, προς διατήρηση των πελατειακών εξαρτήσεων.
Καταληκτικά: η Ελλάς ευθύνεται διότι οι ικανότεροι των πολιτών της
αναζητούν διέξοδο για τους ίδιους, αλλά και για τις περιουσίες τους, εκτός Επικράτειας.
Χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν εξαπλωθεί στην Βαλκανική διότι
το ελληνικό οικονομικό περιβάλλον είναι
αφιλόξενο.
Η Ελλάς μεταπολεμικά
ανορθώθηκε ως χώρα, κυρίως, γεωργο-κτηνοτροφική. Διαθέταμε επί
πλέον ελαφρά βιομηχανία επεξεργασίας, μάλιστα, ημεδαπής παραγωγής:
λάδι, σταφίδα, καπνό κλπ. Επίσης και νηματουργίες, ως οργανώσεις
έντασης εργασίας. Από των μέσων του 60
είχε επιτυχώς προστεθεί και ο τουρισμός.
Τα ανθρώπινα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Το ελληνικό
πρότυπο, τότε, προκαλούσε θαυμασμό. Η
δραχμή μεταξύ 1954-1964 ήταν ισχυρό νόμισμα. Ηταν εφάμιλλη του
μάρκου, σ΄αξιοπιστία. Ηταν σταθερότερη
εκείνου (!). Ήδη από του 1958 αντιμετωπίσαμε, δυνατότητα (και)
άμεσης ένταξής μας στην ΕΟΚ, που λειτούργησε από 1.1.1959.
Αντιμετωπίσαμε, δηλαδή, δυνατότητα ένταξης χωρίς μεταβατική περίοδο
(!!!). Σ΄ελληνική διστακτικότητα οφείλεται το αναξιοποίητο της
δυνατότητας (αντί πολλών Κων. Καραμανλή Αρχείο κλπ. τομ.
3ος ιδίας σ. 376 επ.). Θριάμβευε, δηλαδή, η
Ελλάς σε πλαίσιο
διαρκούς σταθερής ανάπτυξης. Στήριγμα κεφαλαιοδοτικό
αποτελούσαν τα πρωτογενή, κυρίως,
πλεονάσματα. Όχι, δηλαδή, μέχρι του 1981, τ΄αλόγιστα
δάνεια.
Η επιτυχία
δείχνει τον δρόμο. Σ΄ό,τι πετύχαμε προ εξηκονταετίας,
εντυπωσιάζοντας τον κόσμο, πρέπει να επιστρέψουμε. Η προτρεπτική
δήλωση του Ελ. Βενιζέλου προ 85 ετών είναι επίκαιρη: …«… Η ελληνική γη και ο τίμιος μόχθος των Ελλήνων θ΄ανοίξουν για
το Έθνος νέους δρόμους ευτυχίας …»…
Η αριστερόστροφη σκέψη που επιμένει σε μέτρα προστατευτικά της εργασιακής αμοιβής είναι πολλαπλά ανιστόρητη. Σήμερα, προστασία ενεργών εργασιακών σχέσεων, σημαίνει εμπλοκή στις διαβουλεύσεις με την τρόικα. Άρα, ίσως, διακύβευση και, βέβαια, καθυστέρηση της βοήθειας, έτσι και επιδείνωση του ιδιωτικού τομέα, τελικά αύξηση απολύσεων (!). Συμπερασματικά, λοιπόν, η αριστερή πολιτική βοηθά τους κατά τεκμήριο ισχυρότερους. Αυτούς, δηλαδή, που εργάζονται. Καταστρέφει, όμως, τους πλέον αδύνατους. Αυτούς που, έτσι, γίνονται άνεργοι.
Επιβάλλεται προσγείωση στο
ότι είμεθα - πάντα - βαλκάνια χώρα. Εάν οι λοιπές είναι φθηνότερες,
εκείνες θα προτιμηθούν. Και θ΄αναπτυχθούν ταχύτερα. Γείτονές μας
είναι οι βασικοί ανταγωνιστές. Δεν είναι οι προηγμένοι και πλούσιοι
Ευρωπαίοι.
Η προβολή της απαράμιλλης
ομορφιάς της Ελλάδας (κλίμα, τοπίο, πνεύμα) για την ανάδειξη
υποδομών παροχής υπηρεσιών διακίνησης διεθνών προϊόντων, συνιστά
επόμενο ζήτημα. Ανάγεται στα
μετά την - ελπιζόμενη - σταθεροποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου