Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ
Δίγλωσση χώρα. Ολοι -αλλά μόνο ανεπισήμως- παραδεχόμαστε το χούι μας
«να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Στα δύσκολα, στην πίεση, η πρώτη
μας τάση είναι να τρώει ο ένας τον άλλον. Διδαχθήκαμε σχεδόν από τα
γεννοφάσκια μας την εθνική κατάρα της διχόνοιας: Τη διδαχτήκαμε, αλλά
δεν τη μάθαμε.
Να ψοφήσει, λοιπόν, η κατσίκα του βουλευτή με τον
προκλητικά υψηλό μισθό.
Και γιατί η δική μου; Λέει ο βουλευτής. Ας
ψοφήσει καλύτερα η κατσίκα του δημοσιογράφου!
Ορέ, αφήστε το ζωντανό μου
κάτω, ωρύεται ο κονδυλοφόρος, το σωστό είναι να ψοφήσει η κατσίκα του
νταλικέρη.
Οπα, πετάγεται ο φορτηγατζής. Κάτω τα χέρια από την ασπρούλα
μου, δεν κοιτάτε καλύτερα την κατσίκα του φαρμακοποιού;
Η
συνέχεια είναι γνωστή και θα ήταν κωμική, αν δεν ήταν τόσο τραγική υπό
το φως των συνθηκών:
Εν τω μεταξύ, οι λύκοι κάνουν
πάρτι μέσα στο μαντρί - αλλά ποιος έχει χρόνο να διώξει τον λύκο;
Εμείς
παλεύουμε να παραμείνει η δική μας κατσίκα, η τελευταία ζωντανή της
στάνης...
Με την εντελώς παράλογη ελπίδα ότι την τελευταία στιγμή ο
λύκος θα μεταλλαχθεί σε βετζετέριαν. Γίνεται;
Δεν γίνεται, όσο υπάρχουν
λύκοι.
Και όσο υπάρχουν «κατσίκες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου