"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Η απληστία, ο Ντοστογιέφσκι κι ένα κρεμμυδάκι

Tου Παντελη Μπουκαλα

Με το σύνθημα «Πρώτα ο άνθρωπος, μετά η απληστία» διαδήλωσαν λίγες ημέρες πριν μερικές χιλιάδες πολίτες στη Χάβρη της βόρειας Γαλλίας, ενόψει της συνόδου του G8 στην πόλη Ντοβίλ. Ορισμένοι, πραγματιστές, και νομπελίστες της οικονομίας ανάμεσά τους, είναι πολύ πιθανό να θεωρήσουν αφελές και ανώριμο το σύνθημα αυτό, που καταπώς φαίνεται έρχεται διεθνώς να πάρει τη θέση τού αμέσως προηγούμενου, «Πρώτα ο άνθρωπος, μετά τα κέρδη», δεδομένου ότι πολυεθνικές, τράπεζες, επενδυτικές εταιρείες, όσες αποτελούν μια εξουσία αφανή πλην υλικότερη και δεσποτικότερη και από το G8 ή το G20, δεν ικανοποιούνται πια με τα κέρδη, όσο μεγάλα, αλλά δρουν άπληστα εις βάρος όχι μόνο της μιας ή της άλλης χώρας, μικρής ή μεγάλης, αλλά του ίδιου του πλανήτη στο σύνολό του. Αλλοι, κυνικοί, θα έβρισκαν το ίδιο σύνθημα ανεδαφικά ρομαντικό, αφού οι ίδιοι ακολουθούν πια άλλες σχολές σκέψης, οι οποίες έχουν θέσει εκποδών τα αισθήματα και τα συλλογικά όνειρα, σαν κατάλοιπο της εποχής του προϊστορικού ανθρώπου.

Αλλοι πάλι, λάτρεις της ωμής γλώσσας της αγοράς, θα χαρακτήριζαν το σύνθημα αντιπαραγωγικό, αφού έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας και η προωθητική της μηχανή είναι η παντί τρόπω επιζήτηση του μέγιστου κέρδους, ό,τι κι αν θυσιάζεται, ανθρώπινες ζωές, εθνικές κυριαρχίες ή οικολογικές ισορροπίες. Τέλος, δεν θα έλειπαν και οι σκώπτες που θα διατείνονταν ότι ένα τέτοιο σύνθημα είναι μάλλον θρησκευτικής παρά πολιτικής τάξεως. Κι ωστόσο, ακόμα κι αν δεν ασπαστούμε την ιδέα πως η απληστία είναι ταυτόσημη του προπατορικού αμαρτήματος (το οποίο γεννήθηκε από τη λαιμαργία για γνώση και κυρίως για δύναμη, για κείνο το «έσεσθε ως θεοί»), παραμένει γεγονός το εξής: ο προσδιορισμός της απληστίας ως του αμαρτήματος με τις βαρύτερες και βαθύτερες κοινωνικές συνέπειες, και κατόπιν αυτού ως αυθεντικά πολιτικού, είναι πανάρχαιος και οικουμενικός.

Πολύ πριν από τον χριστιανισμό, λοιπόν, δηλαδή πριν ο Παύλος διατυπώσει στην Προς Τιμόθεον επιστολή του τη βεβαιότητά του ότι «ρίζα πάντων των κακών εστιν η φιλαργυρία», και πριν βέβαια από τον κατοπινό συνυπολογισμό της απληστίας στα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα, ο Θουκυδίδης θεωρούσε την πλεονεξία, συνώνυμη της απληστίας, υπεύθυνη για την πολιτική, οικονομική και ηθική τραγωδία που είχε προκαλέσει στις ελληνικές πόλεις ο εμφύλιος. Αφού πρώτα καταγράψει όσα δεινά προκάλεσε η στάσις, ο πόλεμος, σε μια Ελλάδα που είχε συγκλονιστεί ολόκληρη («παν το Ελληνικόν εκινήθη»), ο σοφός ιστορικός συμπεραίνει: «Πάντων δ’ αυτών αίτιον αρχή η διά πλεονεξίαν και φιλοτιμίαν». Στη μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου: «Αιτία όλων αυτών ήταν η δίψα της εξουσίας, την οποία γεννά η πλεονεξία και η φιλαρχία». Νωρίτερα κι από τον Θουκυδίδη, περί τους τρεις αιώνες, στο ινδουιστικό έπος «Μαχαμπχάρατα», η απληστία προσδιορίζεται ως «μέγας καταστροφέας της αξίας και της αρετής. 

Από την πλεονεξία εκπορεύεται η αμαρτία. Η ίδια η πλεονεξία είναι επίσης αιτία κάθε πονηρίας και υποκρισίας που υπάρχει στον κόσμο. Από την πλεονεξία πηγάζουν η απώλεια κρίσης, η εξαπάτηση, η αλαζονεία, η έπαρση και η μοχθηρία, όπως επίσης και η εκδικητικότητα, η απώλεια ευημερίας, η απώλεια αρετής και η ατιμία» (αντλώ το κείμενο από το βιβλίο «Απληστία - Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα» της Phyllis A. Tickle, μετάφραση Ευθυμία Μπέλση, εκδ. «Νεφέλη», 2005).

Ούτε χριστιανοί, ωστόσο, ή ινδουιστές ούτε γνώστες του Θουκυδίδη και μέτοχοι της θύραθεν παιδείας χρειαζόταν να είναι οι διαδηλωτές της Χάβρης κι όσοι άλλοι, παντού στον κόσμο, κινητοποιούνται από το κατά των απληστοκόρων σύνθημα ή άλλο ανάλογό τους. Θα αρκούσε η κοινωνική τους εμπειρία, όσο μικρή, για να τους πείσει πως η απληστία είναι το πολιτικότερο και κοινωνικά διαλυτικότερο αμάρτημα από τα εφτά της καθιερωμένης κατάταξης, αφού τα υπόλοιπα (η αλαζονεία, η λαγνεία, ο φθόνος, η οργή, η λαιμαργία και η οκνηρία ή ακηδία), περιορίζονται συνήθως στη ζώνη του προσωπικού. Οσοι ζουν, λόγου χάρη, σε κάποια από τις χώρες της διευρυνόμενης ομάδας των PIGS ξέρουν πολύ καλά πως όσα λέγονται υπέρ ενός «νέου πατριωτισμού» ουδόλως συγκινούν όσους εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για ν’ αβγατίσουν τα κέρδη τους απολύοντας ή περικόπτοντας τους μισθούς κι ας μη συντρέχει λόγος, την ίδια ώρα μάλιστα που καλούν τους απολυόμενους να «αρθούν στο ύψος των περιστάσεων», δηλαδή του σφαγείου

Και οι πολίτες του κόσμου γνωρίζουν, έπειτα και από τις αλλεπάλληλες τεκμηριωμένες καταγγελίες, ότι στη Φουκουσίμα παίχτηκε κορόνα - γράμματα η μοίρα όχι μονάχα μιας χώρας αλλά του πλανήτη, όπου στην πλευρά της κορόνας γραφόταν «μικρότερο κόστος» (με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται) και στην άλλη «μεγαλύτερο κέρδος»

Ούτε ανιστόρητο είναι, λοιπόν, το σύνθημα «Πρώτα ο άνθρωπος, μετά η απληστία» ούτε απολίτικο και συναισθηματικούλικο. Αντίθετα, συναιρεί ηθικές αξιώσεις, κοινωνικές διεκδικήσεις, πολιτικές απαιτήσεις και οικολογικές επιταγές. Και κατά κάποιον τρόπο έρχεται από τον κόσμο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και των «Αδερφών Καραμάζοφ», για να θυμίσει το αντιπαράδειγμα απληστίας που ζωγραφίζει εκεί ο συγγραφέας με μια ευρηματική παραβολή (παραθέτω από τη μετάφραση της Σταυρούλας Αργυροπούλου, εκδ. Πατάκη, 1999):

«Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό μια κακιά γυναίκα, μια στρίγκλα. Κάποτε πέθανε και πίσω της δεν άφησε ούτε μια καλοσύνη. Την περιαδράχνουν οι διαβόλοι και τη πετάνε μέσα σε μια λίμνη που έβγαζε φωτιές. Στάθηκε τότε ο φύλακας άγγελός της και βάλθηκε να σκέφτεται: “Πρέπει να θυμηθώ κάποια καλοσύνη της για να την πω στο Θεό”. 

Κάτι θυμήθηκε λοιπόν και λέει στο Θεό. “Εκοψε κάποτε από το μποστάνι της ένα κρεμμυδάκι και το έδωσε σε μια ζητιάνα”. 

Του αποκρίνεται τότε ο Θεός: Πάρε λοιπόν κι εσύ αυτό το κρεμμυδάκι και πέταξέ της το εκεί μέσα στη λίμνη, κι αν καταφέρει να το αρπάξει, τότε εσύ τράβα την. Κι αν καταφέρεις και τη σύρεις έξω από τη λίμνη, τότε θα πάει στον Παράδεισο, αν όμως σπάσει το κρεμμυδάκι, τότε θα μείνει εκεί που βρίσκεται τώρα”. 

Τρέχει στη γυναίκα ο άγγελος και της ρίχνει το κρεμμυδάκι: “Πιάσου, κυρά, από το κρεμμυδάκι κι εγώ θα σε βγάλω έξω”. Κι άρχιζε να τη σέρνει προσεχτικά έξω από τη λίμνη και κόντευε να τη βγάλει σχεδόν ολόκληρη έξω. Μόλις όμως είδαν κι οι άλλοι αμαρτωλοί που ήσαν κι αυτοί ριγμένοι στη λίμνη πως αυτήν την τραβούσε ο άγγελος έξω, γαντζώθηκαν όλοι πάνω της, για να τους βγάλει κι αυτούς μαζί της ο άγγελος. Μα η γυναίκα ετούτη ήταν κακιά, ήταν μια στρίγκλα κι άρχισε να τους κλωτσάει:Εμένα τραβάει ο άγγελος, όχι εσάς, δικό μου ήταν το κρεμμυδάκι, δεν ήταν δικό σας”. 

Μόλις είπε τούτα τα λόγια, το κρεμμυδάκι έγινε κομμάτια. Κι έπεσε πάλι η γυναίκα στη λίμνη και ίσαμε σήμερα καίγεται εκεί μέσα. Κι ο άγγελος άρχισε να κλαίει και έφυγε»...

Η «ολέθρια σχέση» πολιτικής - κράτους

Γράφει ο Γιάννης Λούλης

Ας απλοποιήσουμε τα περίπλοκα: Η τύχη της χώρας κρίνεται από το κατά πόσον θα συρρικνώσουμε το δημόσιο τομέα που έγινε θηλιά, για δεκαετίες, στην οικονομία. Εδώ πρέπει να επικεντρωθούν βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις. Αυτή τη συνταγή, εμείς πρώτοι οφείλαμε να την εφαρμόσουμε. Με εκτεταμένες και άμεσες ιδιωτικοποιήσεις. Με δραστικές περικοπές στην κρατική κραιπάλη, που περιλαμβάνει όργιο προνομίων στον ευρύ και στενό δημόσιο τομέα. Με άρση κρατικών ρυθμίσεων που εμποδίζουν το άνοιγμα της οικονομίας στον ανταγωνισμό, για να υπάρξει ανάπτυξη.

Με κλείσιμο άχρηστων οργανισμών. Με απολύσεις περιττού και μη αποδοτικού προσωπικού. Προφανώς τούτος ο δημόσιος τομέας, με τα χρέη του, έχει πνίξει τον ιδιωτικό τομέα, που μπορεί, με το δυναμισμό του, να μας βγάλει από την κρίση. Η άνοδος των εξαγωγών, που είναι ο πιο αισιόδοξος δείκτης της οικονομίας σήμερα, είναι χαρακτηριστικό δείγμα του δυναμισμού που πρέπει να απελευθερωθεί από τον πνιγηρό κρατικό εναγκαλισμό. Όμως ο εναγκαλισμός συνεχίζεται διότι οι μεταρρυθμίσεις είτε καρκινοβατούν είτε είναι άτολμες. 
 Για τη βαθύτατη σημερινή κρίση δεν ευθύνεται το Μνημόνιο, το οποίο δαιμονοποιούν οι λαϊκιστές της δεξιάς και της αριστεράς, συν το κρατικιστικό παλαιό ΠΑΣΟΚ. Ούτε μπορούσαμε φυσικά να αποφύγουμε μια αρχική φάση βαθιάς ύφεσης. Άλλωστε μόνο αν υλοποιήσουμε τις μεταρρυθμίσεις θα βγούμε από την ύφεση.

Υπάρχει όμως και μια επόμενη πραγματικότητα: Ο δημόσιος τομέας, με όλα τα πλοκάμια του, χτίσθηκε μέσα από πολιτικές αποφάσεις. Αυτές εξηγούνται από την «ολέθρια σχέση» πολιτικής και κράτους. Αυτή οδήγησε στη διόγκωση του δημόσιου τομέα, ειδικά τη δεκαετία του 1980, αρχικά από ένα μείγμα ιδεοληψιών και πελατειακής σκοπιμότητας.

Από τότε, στη θεωρία, ο χώρος της πολιτικής αναγνώρισε τις προγενέστερες στρεβλώσεις. Όμως όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις, ενώ θεωρούσαν το δημόσιο τομέα «μεγάλο ασθενή», συντήρησαν ό,τι είχε ήδη εδραιωθεί. Από τότε, μέχρι τη σημερινή κατολίσθηση της οικονομίας, οι πάντες μιλούσαν για «εκσυγχρονισμό» και «μεταρρυθμίσεις». Όσα έγιναν ήσαν σταγόνα στον ωκεανό. Σκόρπιες και άτολμες πρωτοβουλίες δεν έκοψαν τη θηλιά του κράτους.

Γιατί συνέβη αυτό; Λόγω ιδεοληψιών; Προφανώς, όχι. Καθώς από το 1990 και μετά, όλα τα ιδεολογήματα έχαναν έδαφος. Πολιτικές σκοπιμότητες απέτρεψαν τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα. Ουδείς ήθελε να χάσει το μπλοκ των ψηφοφόρων των ΔΕΚΟ και του στενού δημοσίου τομέα. Έτσι ούτε μισθοί πάγωσαν ούτε επιδόματα κόπηκαν. 

Παράλληλα, ο δημόσιος τομέας παρέμεινε όχημα που εξυπηρετούσε τους κομματικούς στρατούς. Ενώ οι κρατικοδίαιτοι κομματικοί συνδικαλιστές, όταν απειλούσαν με «κοινωνική αναταραχή», οδηγούσαν τους πολιτικούς σε ηττοπαθή αναδίπλωση. Γι' αυτό σήμερα, ενώ η κοινωνία ζητά, περισσότερο παρά ποτέ, τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, η πλειονότητα των πολιτικών αντιτάσσονται στην προοπτική αυτή. 

Όταν ο Γιάννης Ραγκούσης τόλμησε να μιλήσει για αξιολογήσεις υπαλλήλων του δημοσίου τομέα και μετά απολύσεις, συνάντησε αντιδράσεις συναδέλφων του. Γι' αυτό η λαϊκιστική ΝΔ επιστράτευσε τον έσχατο παραλογισμό οι απολυμένοι να αποτελούν «έμμισθη εφεδρεία» με τα λεφτά των φορολογούμενων!
 
Άρα για να σωθεί η χώρα πρέπει να διαρραγεί η «ολέθρια σχέση» πολιτικής και κράτους. Τούτη την ευθύνη οφείλει να αναλάβει εξ ολοκλήρου η κυβέρνηση. Με τα στελέχη εκείνα που έχουν θάρρος και αίσθηση χρέους. Στην προσπάθεια αυτή η κυβέρνηση, δεν θα βρει παρά ελάχιστους συμμάχους κατά μιας σχέσης που οδηγεί τη χώρα στη χρεοκοπία.

«Η Ελλάδα σε πλειστηριασμό»!

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Γροθιά στο στομάχι κάθε Ελληνα, που διατηρεί ακόμη υποτυπώδη ίχνη εθνικής αξιοπρέπειας, ήταν το χθεσινό φύλλο των "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" του Λονδίνου. Η κρυάδα άρχιζε από το κεντρικό θέμα της πρώτης σελίδας, από τις πρώτες λέξεις της αρχής της ανάλυσης: "Οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαπραγματεύονται μια συμφωνία που θα οδηγήσει σε πρωτοφανή εξωτερική επέμβαση στην ελληνική οικονομία, συμπεριλαμβανομένης της διεθνούς ανάμειξης στη συλλογή φόρων και την ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας σε αντάλλαγμα νέων δανείων διάσωσης για την Αθήνα", έγραφε η βρετανική εφημερίδα.

Ξένοι θα... μαζεύουν τους φόρους στη χώρα μας και ξένοι θα ξεπουλάνε την περιουσία του ελληνικού κράτους! Εφιαλτικό ακόμη και ως ιδέα, πόσω μάλλον ως πραγματικότητα.

Συναισθήματα φρίκης και ταπείνωσης θα καταλάμβαναν όποιον Ελληνα έβλεπε τον τίτλο του κύριου άρθρου της εφημερίδας αυτής: "Βγάζοντας την Ελλάδα σε πλειστηριασμό"!!! "Ενα ρωμαλέο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δεν είναι πανάκεια για τις αρρώστιες της Ελλάδας" επισημαίνουν οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" στο κύριο άρθρο τους και σπεύδουν να προειδοποιήσουν: "Οσο για την ιδέα να βάλουν ξένους υπευθύνους των ιδιωτικοποιήσεων, κινδυνεύει να πυροδοτήσει έκρηξη διαμαρτυρίας για τη χαμένη κυριαρχία, που μπορεί να υπονομεύσει την όλη προσπάθεια οικονομικής ανάκαμψης".

Δεν σταματάει εδώ ο διασυρμός της χώρας μας. "Μια τέτοια ανάμειξη συνιστά επίθεση κατά της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας", τονίζεται στη στήλη των οικονομικοπολιτικών σχολίων της εφημερίδας. "Αν η ελληνική διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων πρόκειται να ελέγχεται από το εξωτερικό, η νομιμότητά της θα υπονομευθεί θανάσιμα" προσθέτει ο σχολιαστής και γενικεύει: "Καθώς η κρίση της ευρωζώνης συνεχίζει να σέρνεται, τα πιο αδύναμα μέλη του μπλοκ αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν την κυριαρχία τους και την αξιοπρέπειά τους. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία παρέδωσαν τη δημοσιονομική ελευθερία τους όταν δέχθηκαν τους όρους των πακέτων σωτηρίας τους" υπογραμμίζει χωρίς περιστροφές.

Οι Βρετανοί δεν έχουν λόγο να εξωραΐσουν την πολιτική της Ευρωζώνης και έτσι δεν διστάζουν να τα λένε (και να τα γράφουν) έξω από τα δόντια. "Η διπλωματία των κανονιοφόρων εφευρέθηκε για να τρομοκρατήσει τους Ελληνες. Ο όρος δημιουργήθηκε όταν η Βρετανία έστειλε πολεμικά πλοία το 1850 να αποκλείσουν τον Πειραιά καθώς η ελληνική κυβέρνηση είχε αρνηθεί να αποζημιώσει έναν Βρετανό που είχε πέσει θύμα επίθεσης", γράφουν οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" και έρχονται στο προκείμενο: 

"Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης δημιουργεί μια σύγχρονη εκδοχή αυτής της πρακτικής" τονίζουν.

Σύγχρονη "διπλωματία των κανονιοφόρων" λοιπόν από την Ευρωζώνη εναντίον της χώρας μας στο οικονομικό επίπεδο, κατά τους Βρετανούς, οι οποίοι εκδηλώνουν μέχρι και τον οίκτο τους για τα όσα γίνονται εις βάρος της χώρας μας από τους Ευρωπαίους εταίρους.

"Αν οι Βρυξέλλες επρόκειτο να αφαιρέσουν βίαια τον έλεγχο των μοχλών της οικονομίας και της πολιτικής από τις εθνικές κυβερνήσεις, αυτό θα ισοδυναμούσε με ένα αξιοσημείωτο περαιτέρω βήμα προς μια δημοσιονομική ένωση. Μια τέτοια ένωση μπορεί να είναι μέρος της λύσης στην κρίση" γράφει η εφημερίδα. "Δεν πρέπει όμως να φορτωθεί στο πιο αδύναμο από τα κράτη - μέλη με την κάννη του όπλου στραμμένη εναντίον του" ενίσταται.

"Το αντίτιμο για τη συνεχιζόμενη υποστήριξη από την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι η σχεδόν απώλεια της οικονομικής (εθνικής) κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας" τονίζει ένας εκ των κορυφαίων αρθρογράφων της ίδιας εφημερίδας, ο Βόλφγανγκ Μινχάου, σε άλλο άρθρο του χθεσινού μαρτυρικού για την Ελλάδα φύλλου των "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς", το οποίο έχει και μια συνέντευξη που αφορά τη χώρα μας. "Είναι παραμύθι η δυνατότητα μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους" δηλώνει ορθά - κοφτά ο Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, Ιταλός και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. "Οι αποσταθεροποιητικές συνέπειες μιας ελληνικής αναδιάρθρωσης χρέους στην Ευρωζώνη και πέραν αυτής θα ήταν δραματικές" υποστηρίζει.

ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Βαρέλι δίχως πάτο θεωρούν τη χώρα
ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΟΙ από τους Βρετανούς είναι οι Γερμανοί - όχι μόνο σε οικονομικό ή πολιτικό, αλλά και σε δημοσιογραφικό επίπεδο. "Η Ελλάδα δεν έχει μόνο πρόβλημα ρευστότητας, η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη" γράφει ωμά σε σχόλιό της η "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" - ένα σχόλιο με τον αποκαλυπτικό των γερμανικών διαθέσεων τίτλο "Βαρέλι δίχως πάτο". 

Αναφερόμενη στο "κενό χρηματοδότησης" που παρουσιάζει το περυσινό Μνημόνιο και την ανάγκη νέου δανείου προς την Ελλάδα, η εφημερίδα αποφαίνεται κατηγορηματικά: "Η εμφάνιση αυτού του ελλείμματος δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά ότι απέτυχε το προ έτους πρόγραμμα βοήθειας και προσαρμογής του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης".

Με τους φόρους των άλλων

Tου Πασχου Μανδραβελη

Οι φόροι δεν μοιάζουν με τον θάνατο μόνο επειδή είναι αναπόφευκτοι. Μοιάζουν και επειδή είναι δυσάρεστοι. Υπό την έννοια αυτή, όλοι χειροκροτήσαμε την πρόταση του κ. Αντώνη Σαμαρά στο αποκαλούμενο «Ζάππειο ΙΙ» για χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές. Ειδικώς στην Ελλάδα η χαμηλή φορολογία είναι το άγιο δισκοπότηρο της οικονομίας. Αριστεροί, δεξιοί, φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές, όλοι είμαστε κατά των φόρων και υπέρ της ανάπτυξης.

Αυτό όμως αποτελεί ταυτοχρόνως και πρόβλημα. Κατά των φόρων δεν είναι μόνο οι Ελληνες· είναι και οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί και όσοι τέλος πάντων πληρώνουν (από τους... φόρους τους) μερικά δισεκατομμύρια για να ορθοποδήσει η Ελλάδα. Οπότε είναι σίγουρο ότι με χαρά η κ. Μέρκελ θα πάει στο Κοινοβούλιο της χώρας της και θα πει: «Ξέρετε η Ελλάδα έχει ακόμη κάποιες δυσκολίες και πρέπει να δώσουμε 60 δισ. ευρώ επιπλέον. Α, και να μην ξεχάσω! Θέλουν να πληρώνουν και λιγότερους φόρους...». 

Να σημειώσουμε ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις πληρώνουν περίπου 30% φόρο επί των αδιανέμητων κερδών, όταν οι ελληνικές πληρώνουν 20%. Περισσότερο, δε, και από την κ. Μέρκελ, θα χαρούν οι Ολλανδοί φορολογούμενοι, οι οποίοι έχουν ανώτατο συντελεστή εισοδήματος 52%, όταν στην Ελλάδα είναι 45%.

Η παντιέρα κατά των φόρων που σήκωσε ο κ. Σαμαράς -κι εξαιτίας της ναυάγησε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών- ακούγεται ευχάριστα στ’ αυτιά μας. Φέρνει στην επιφάνεια όμως κλασικές ελληνικές πολιτικές παθογένειες. 

Δείχνει ότι πολλοί Ελληνες πολιτικοί προτείνουν μέτρα κοιτώντας μόνο προς τα μέσα, δηλαδή την εκλογική τους πελατεία. Δεν λαμβάνουν υπόψη το διεθνές περιβάλλον (κάπως έτσι ομφαλοσκοπώντας δεν φτάσαμε στα σημερινά χάλια;). Δεν είναι ότι δεν κατανοούν τη λύση· δεν καταλαβαίνουν καν το πρόβλημα. Σήμερα, η Ελλάδα δεν διαπραγματεύεται με την τρόικα, διαπραγματεύεται με 15 διαφορετικά Κοινοβούλια που εκπροσωπούν 15 λογιών φορολογούμενους.

Επιπλέον αυτού: ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι λειτουργεί και στην Ελλάδα η αντίστροφη αναλογία «χαμηλότεροι συντελεστές, μεγαλύτερη φορολογική συνείδηση και περισσότερες επενδύσεις» (κάτι που δεν επιβεβαιώθηκε από την πρόσφατη εμπειρία), βραχυχρόνια θα υπάρξει διεύρυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Μέχρι να γίνουν οι επενδύσεις, να αποδώσουν κ.λπ., θα περάσουν χρόνια. Αν ζούσαμε με τα δικά μας λεφτά κι εκτός ΟΝΕ, το σενάριο θα λειτουργούσε με διευρυμένα ελλείμματα. Οταν όμως η καθημερινή επιβίωση της οικονομίας εξαρτάται από τα Κοινοβούλια που εκλέγονται από πολίτες οι οποίοι κατά κανόνα πληρώνουν περισσότερους φόρους από τους Ελληνες, είναι κομμάτι δύσκολο να πεισθούν ότι θα τους βγει σε καλό αν εμείς έχουμε χαμηλότερους συντελεστές. Η φυσιολογική τους αντίδραση θα είναι: «Αν έχουν έτσι τα πράγματα, να το κάνουμε εμείς. Να πληρώνουμε λιγότερους φόρους, να έχουμε μεγαλύτερη ανάπτυξη και υποσχόμαστε πως το μελλοντικό πλεόνασμα που θα παραχθεί από τη χαμηλότερη φορολογία θα το δίνουμε στους Ελληνες».

Δίκαιο δεν ακούγεται; Στο κάτω κάτω της γραφής, οι δικές τους επιχειρήσεις προσφέρουν μεγαλύτερες εγγυήσεις ότι θα κάνουν ανάπτυξη τη χαμηλότερη φορολογία από όσο έδειξαν στο πρόσφατο παρελθόν οι ελληνικές.

Το ντουλάπι του Θεού

Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ
(Απ τη στηλη "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ"

Το ντουλάπι του Θεού δεν είναι το κουτί της Πανδώρας. Ετσι όπως το 'φτιαξα εγώ στο φτωχό μυαλό μου, δεν περικλείει το σύμπαν. Είναι στην κουζίνα του τωρινού κόσμου, το ντουλάπι με τα εργαλεία για μαγείρεμα και τα λάδια, τις ζάχαρες, τ' αλάτι, τ' αλεύρι, το γάλα, τ' αυγά... Εχει μαχαίρια, και κουτάλες, και σουρωτήρια, και μεγάλες τσανάκες, και μπρικάκια του καφέ. Το ντουλάπι του Θεού είναι πείρα συλλογική, και γνώση, και πολλή αγάπη για να τρώνε και να σκέφτονται κι εντέλει να ζούνε ελεύθερα οι άνθρωποι.

Αυτό που μας ξεχωρίζει απ' τα ζώα παρότι είμαστε σαρκοφάγοι οι άνθρωποι, σ' ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πείνας των ζωντανών, είναι που επεξεργαζόμαστε την τροφή. Μαγειρεύουμε. Ψήνουμε. Στολίζουμε. Εχουμε τη νοητική ανάγκη, την έμφυτη πολιτισμική ικανότητα να επιθυμούμε τη μετατροπή του κορεσμού σε γεύμα. Κι ακόμα καλύτερα σε σύναξη, σε συμπόσιο. Να γινόμαστε συνδαιτυμόνες.

Ανοιξε το ντουλάπι του Θεού. Και μάθαμε πώς να χρησιμοποιούμε τα μαχαίρια όχι για να σώσουμε τη ζωή μας, αλλά για να την ομορφύνουμε πατώντας στις ανάγκες μας. Χρίσαμε πολιτισμό ως έλλογα όντα με στόχο και σκοπό την ευφροσύνη. Αν αγαπάω αυτήν την πατρίδα, ωρέ σύντροφοι, τη γλώσσα μας δηλαδή που λέει κι ο ποιητής, είναι γιατί μπορεί να μ' ανασταίνει με τις λέξεις. Πιπιλίστε την ευφροσύνη και θα με καταλάβετε.

Στην κουζίνα του Θεού, σήμερα, εδώ και τώρα μπήκαν κτήνη. Τη μαγάρισαν. Πάντα το έκαναν. Από τότε που οι άνθρωποι περπατήσαμε στα δυο ποδάρια κοιτώντας ψηλά. Ανοιξαν το ντουλάπι και πήραν τα μαχαίρια, τους μπαλτάδες, τα σιδερικά. Κι ύστερα πήραν και τα κλειδιά, να 'χουν να βάζουν μέσα τα καλούδια, να σκάει το ντουλάπι. Να περισσεύουν για να φάνε όλοι, να τρώνε μόνο οι κλειδοκράτορες και να γίνεται ό,τι μπαζώνεται ως πρώτη ύλη της τροφής, σκουληκιασμένο αλεύρι, πεθαμένα αυγά, ζάχαρη που μαύρισε και πίκρισε φαρμάκι σκέτο. Και να 'σου να μη χωράει άλλο ξινισμένο γάλα κι αλάτι πετρωμένο σαν ταφόπλακα της παστωμένης ευφροσύνης.

Σάπισε ο πλούτος στο ντουλάπι του Θεού. Και βρώμισε η κουζίνα σαν απόπατος. Κι απ' όξω στήθηκαν φρουροί να το κρατάνε σφραγισμένο. Μοίρασαν μαχαίρια. Που αστράφτουν μέρα νύχτα στα δώματα και τις κάμαρες του κόσμου. Τα πεινασμένα πετεινά του ουρανού έγιναν δράκοι. Οι νοικοκυραίοι φονιάδες. Οι φονιάδες ήρωες στη σήψη.

Μπήκαμε στο μαγερειό της κόλασης. Υπουλη πρόσκληση. Ελάτε να φάμε. Στρωμένο το τραπέζι. Το ντουλάπι του Θεού έχει απ' όλα τα καλά, φωνάζουν οι ντελάληδες κουνώντας τα κλειδιά. Να 'σου λοιπόν το σιδερικό στο χέρι του πεινασμένου. Τον είπαν πρόσφυγα και λαθρομετανάστη. Αυτόν που προσφεύγει στο ντουλάπι του Θεού χωρίς να φαντάζεται πως είναι κλειδωμένο. Παίζει δυο μαχαιριές, τρεις και δεκατρείς και πάλι μένει νηστικός, γιατί το θύμα δεν ήταν άμεσα ο αφεντικός. Δεν ήταν ο κλειδοκράτορας αλλά αυτός που έμπαινε στη σειρά να πεινάσει.

Να 'σου κι ο φοβισμένος. Ο συλλέκτης των σάπιων που ξεχειλίζουν απ' το ντουλάπι του Θεού. Αυτός ο μικρός, δήθεν πολιτισμένος, με την μπάκα φουσκωμένη απ' το βρωμόφαγο που οι κλειδοκράτορες του πέταξαν για να γίνει σκυλί και να ταΐζεται σαν Κέρβερος. Που ορμάει μες τη νύχτα και σφάζει όποιον πεινάει ως ξένος. Που χιμάει στα λεωφορεία και κατεβάζει τα γυναικόπαιδα και τα σαπίζει στο ξύλο με τις σιδερένιες κουτάλες και τους μπαλτάδες που άνοιγε το φύλλο η μάνα τους να φτιάξει πίτα μ' ό,τι είχε, να ευφρανθούν.

Το ντουλάπι του Θεού άνοιξε. Είναι καταμεσίς στο μαγερειό της κόλασης. Συμπόσιο αίματος. Το κλειδί της εργασίας στα χέρια μας είναι. Οσο δεν το κρατάμε εμείς ανθρώπινο κρέας θα μυρίζει και θα πεινάμε...

Επιτακτική η μείωση του στρατού κατοχής των κρατικοδίαιτων σφραγιδοφόρων


Είναι αναμφίβολο ότι για να λειτουργήσει μια Χώρα εύρυθμα, με τα όποια εθνικά, θρησκευτικά, πολιτιστικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της, χρειάζεται ένα μηχανισμό τήρησης και επιβολής νόμων και κανόνων. Επίσης μια Χώρα χρήζει μηχανισμού για την παροχή κάποιων απαραίτητων υπηρεσιών στους πολίτες της, όπως η βασική παιδεία, η βασική υγεία και πρόνοια, η προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της (άμυνα & διπλωματία), η τήρηση της τάξεως στο εσωτερικό της, η απονομή της Δικαιοσύνης, και η συλλογή των πόρων από την Κοινωνία για τη χρηματοδότηση των λειτουργιών του μηχανισμού αυτού. Ο μηχανισμός που τηρεί, επιβάλει και λειτουργεί τα παραπάνω ονομάζεται “Κράτος”.

Πρωταρχικός και μοναδικός σκοπός του Κράτους στα Δημοκρατικά Πολιτεύματα, όπως και στο δικό μας, είναι η βελτίωση της διαβίωσης των Πολιτών του, και όχι η καταδυνάστευσή τους προς όφελος των κρατικών υπαλλήλων.

Ακόμη και το βαθιά λαβωμένο από τις παρεμβάσεις πολιτικών νάνων Σύνταγμά μας ορίζει ότι: “Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.” (Μέρος Πρώτο, Τμήμα Α’, Άρθρο 1ο, Παράγραφος 3).

Δυστυχώς στην Ελλάδα από το 1974 ως σήμερα, στη διάρκεια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, το Κράτος παρερμήνευσε τον Σκοπό ύπαρξής του, και με ευθύνη πρωτίστως των Πολιτών που επέλεξαν τους πολιτικούς που το κυβέρνησαν, το Κράτος φαντασιώθηκε ότι εκείνο είναι η Χώρα, εκείνο είναι η Κοινωνία, εκείνο είναι η Οικονομία. Έτσι το Κράτος λειτούργησε αποκλειστικά υπέρ εαυτού και εις βάρος του Πολίτη ως να ήταν κάποιο απολυταρχικό καθεστώς η Δημοκρατία των Ελλήνων. Λάθος! Το Κράτος υφίσταται για να υπηρετεί τον Πολίτη, και όχι το αντίστροφο που ισχύει σήμερα.

Στη διάρκεια αυτών των 36 χρόνων το Κράτος της Ελλάδας γιγαντώθηκε. Με την σύμφωνη γνώμη των Ελλήνων Πολιτών, οι πολιτικοί συγκέντρωσαν στον κρατικό μηχανισμό λειτουργίες που καμία δουλειά δεν έχει το Κράτος να εκτελεί. Με την ίδρυση κρατικών οργανισμών για την εκτέλεση αυτών των λειτουργιών, οι πολιτικοί νάνοι που κυβέρνησαν την Ελλάδα, προσέλαβαν τους ψηφοφόρους τους δημιουργώντας και καλλιεργώντας μια αρρωστημένη οικονομική εξάρτηση ψηφοφόρου-πολιτικού, όπου όμως η χρηματοδότησή της γίνεται με πόρους που αφαιρούνται από την κοινωνία και τους υπόλοιπους Πολίτες που δεν συμμετέχουν στο φαγοπότι των κομματικών στρατών.

Η υπαλληλοποίηση των ψηφοφόρων, σε συνδυασμό με την διαφθορά που εξέθρεψε αυτή η νοσηρή σχέση ψηφοφόρων-πολιτικών, και οι συνεπακόλουθες λεηλασίες του δημοσίου ταμείου από αμφότερους, έφεραν τη Χώρα στη σημερινή στενωπό. Η Ελληνική Κοινωνία δεν μπορεί να σηκώσει στους ώμους της τόσο μεγάλο μέγεθος Κράτους, και ακόμα κι αν μπορούσε δεν θέλει!

Οποία η λογική, να εκ-βιάζεται η Κοινωνία σε απώλεια 500.000 θέσεων εργασίας από τον ιδιωτικό τομέα αποκλειστικά, στον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ενόσω οι δημόσιοι υπάλληλοι τελούν σε καθεστώς ασυλίας. Το Κράτος, ο βασικός υπαίτιος της σημερινής οικονομικής κρίσης, συνεχίζει να μισθοδοτεί τους υπαλλήλους του σε οργανισμούς ανύπαρκτους ή κυρίως άχρηστους; Οποία η λογική της μισθοδοσίας 40 κηπουρών στον Ευαγγελισμό, ένα νοσοκομείο που δεν έχει κήπο;

Για ποιόν λόγο να πρέπει το Κράτος να παράγει βενζίνη, να παράγει ηλεκτρικό, να παράγει ζάχαρη, να παράγει χαλιά; Μα φυσικά προκειμένου να διορίζει τους ψηφοφόρους του το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, και να διασφαλίζει την επανεκλογή του! Σε συνδυασμό με τον διορισμό κομματικών Ταλιμπάν σε θέσεις συνδικαλιστικών ηγεσιών τα κόμματα εξουσίας κατάφερναν να κατευθύνουν τις συμπεριφορές των διορισμένων ψηφοφόρων τους προσφέροντάς τους παράλογα προνόμια, και νομική ασυλία σε κάθε παραβατική, ληστρική και διεφθαρμένη πράξη των συχνά αναλφάβητων δημοσιοϋπαλληλικών τους λακέδων δια της διαφυγής με Ένορκη Διοικητική Εξέταση με την προστασία των συνδικαλιστών.

Από τσομπανόσκυλα, όμως, οι κομματικοί συνδικαλιστές μετετράπησαν σε απειλητικές αρκούδες, εκβιάζοντας ολοένα και μεγαλύτερες απολαβές για τα ασκέρια τους, απολαβές που αρχικά το Κράτος δανειζόταν στο όνομα της Κοινωνίας για να τους παρέχει, ενώ τώρα πια με την καραντίνα από τις αγορές πίνει το αίμα του Πολίτη με υπερφορολόγηση για να συνεχίζει να τους παρέχει.

Ο κυρίαρχος Λαός που ευαγγελίζεται το Σύνταγμά μας λέει ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να κουβαλάει στην πλάτη του τον γιγαντιαίο κρατικό μηχανισμό που εξέθρεψε το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, της ρεμούλας, και των επιτροπών κρατικών προμηθειών που απαρτίζονται από συνδικαλιστές! Με ποια τεχνογνωσία αποφασίζει ο συνδικαλισμένος κομματικός υπάλληλος του γκισέ εισιτηρίων για την επιλογή προμηθευτή βαγονιών αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ; Μήπως με αυτήν της μίζας; Αποκλειστικά;

Γιαυτό φτάσαμε εδώ! Οι έννοιες δημόσιος υπάλληλος και συνδικαλισμός είναι ασύμβατες.

Εξηγώ: ο δημόσιος υπάλληλος εργάζεται για το Κράτος. Το Κράτος προφυλάσσει τα συμφέροντα των Πολιτών του, άρα και των δημοσίων υπαλλήλων. Άρα ο συνδικαλισμός είναι άχρηστος για κρατικούς υπαλλήλους, εκτός αν θέλουν να εκβιάσουν προνόμια πέραν των όσων δικαιούνται στα πλαίσια του δημοσίου συμφέροντος. Μήπως το πρώτο βήμα εξυγίανσης του Κράτους πρέπει να είναι η κατάργηση του συνδικαλισμού στο δημόσιο τομέα, βάσει του ως τώρα ανέντιμου βίου του;

Το Κράτος στη σημερινή του παραμορφωμένη Καφκική εκδοχή, μαστίζεται από τερατώδη γραφειοκρατία. Αυτή πρέπει οπωσδήποτε να καταργηθεί, διότι κατασπαράσσει την υγιή δραστηριοποίηση και την παραγωγικότητα. Στην απέλπιδα προσπάθειά τους τα κόμματα που διόρισαν ασκέρια ψηφοφόρων τους, νομοθέτησαν διαδικασίες και σφραγίδες επί εγκρίσεων εις τη νιοστή, ταλαιπωρώντας αφόρητα τον Πολίτη, προκειμένου να δώσουν στους υπαλληλοποιημένους ψηφοφόρους τους τρόπους συναλλαγής και απόσπασης λύτρων από εκείνον.

Η Ελλάδα ήδη δεσπόζει ως η πλέον διεφθαρμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη θέση 78 της λίστας χωρών του Δείκτη Διαφθοράς της Διεθνούς Διαφάνειας, κάτω από το Βουνουάτου και στην ίδια κατάταξη με την Κολομβία των βαρώνων της κοκαΐνης! Είμαστε 22 (εικοσιδύο) θέσεις χαμηλότερα από την Τουρκία, και 50 (πενήντα) ολόκληρες θέσεις κάτω από την Κύπρο! Μητέρα της διαφθοράς είναι η γραφειοκρατία, που τόσο έντεχνα αποφεύγουμε να μειώσουμε ως Κράτος.

Όμως, από την κίβδηλη ευαγγελισθείσα το 2004 “Επανίδρυση του Κράτους” της προηγούμενης κυβέρνησης ως σήμερα, όχι μόνο δεν μειώνεται η παρεμβατικότητα των δημοσίων υπαλλήλων στην καθημερινότητα του Έλληνα Πολίτη, αλλά έχει αυξηθεί σημαντικά, με αποτέλεσμα την κατρακύλα της Χώρας στο Δείκτη Διαφθοράς από την 42η θέση το 2001 στη σημερινή κατάντια της 78ης θέσεως το 2010.

Η λειτουργία του Κράτους πρέπει να εξορθολογιστεί άμεσα. Η αλόγιστη συλλογή δικαιολογητικών για να βγάλουν άλλα δικαιολογητικά που θα χρησιμεύσουν για την έκδοση αδειών, μόνο μετά την υπογραφή από τον υπάλληλο-κλειδί που θα εισπράξει τα λύτρα από τον Πολίτη, πρέπει να καταργηθεί! Πρέπει να καταργηθεί άμεσα!

Σε πολιτισμένες χώρες ο Πολίτης δεν χρειάζεται την άδεια του Κράτους για να βάψει τη μάντρα του σπιτιού του, ούτε για να βάλει πισίνα στον κήπο του! Στη Χώρα μας, όπου η βαριά βιομηχανία μας είναι ο Τουρισμός και οι καλοκαιρινές διακοπές, οι πισίνες αναβαθμίζουν την ποιότητα των τουριστικών καταλυμάτων και βελτιώνουν την εμπειρία των διακοπών των τουριστικών επισκεπτών της Ελλάδος. Οι πισίνες λοιπόν στη Χώρα του ήλιου και της θάλασσας είναι είδος που κοντρολάρεται ασφυκτικά από πλειάδα κρατικών κανονισμών (πολεοδομία, δήμοι, ΔΟΥ) και υπόκειται φοροκυνηγητό με τη βοήθεια δορυφορικών φωτογραφιών!

Το Κράτος εμποδίζει την Κοινωνία να επενδύσει στη βελτίωσή της εισπράττοντας λύτρα από τις πισίνες, αντί να τις επιδοτεί στα πλαίσια της αναβάθμισης του Εθνικού Τουριστικού Προϊόντος μας όπως απαιτεί πλέον η διεθνής τουριστική αγορά, και όλοι οι ανταγωνιστές μας προσφέρουν στο προϊόν τους. Τραβεστί οικονομία μας έχουν καταντήσει οι σφουγγοκωλάριοι των συνδικαλιστών. Και εμείς το ανεχόμαστε ακόμα.

Άει στην ευχή πια με την παρεμβατικότητα των δημοσιοϋπάλληλων δυναστών μας! Άει στην ευχή! Σε λίγο θα ζητάνε να πάρουμε και άδεια για να πάμε στο μπάνιο!

Τι δουλειά έχει το Κράτος τόσο βαθιά εμπλεκόμενο μέσα στην καθημερινότητά μας; Πως το αφήσαμε να εκτραπεί τόσο πολύ; Ποιος ωφελείται από τη γραφειοκρατία;

Πέραν των βασικών λειτουργιών που είναι απολύτως απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία της Χώρας, το Κράτος πρέπει να συρρικνωθεί δραστικά και άμεσα, αξιοποιώντας τις διαδικτυακές νέες τεχνολογίες, αλλά κυρίως καταργώντας τη Βυζαντινο-Σοβιετική νοοτροπία ότι για να κανείς οτιδήποτε σε αυτή τη Χώρα πρέπει να πάρεις άδεια από ένα δημόσιο υπάλληλο που σφραγιδοφόρος θα σου αποσπάσει όσα περισσότερα λύτρα μπορεί, επειδή ο πολιτικός νάνος που τον διόρισε φρόντισε να τον θωρακίσει απέναντι στη Δικαιοσύνη.

Ω, ναι. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι πολιτικοί έχουν ψηφίσει νόμο που, άκουσον-άκουσον, απαγορεύει στον Δικαστή να ακούσει ή να δει ηχογραφημένα και βιντεοσκοπημένα ντοκουμέντα που να αποδεικνύουν παρανομίες που διαπράττουν πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί καταχραζόμενοι τις εξουσίες που ασκούν στο όνομα του Ελληνικού Λαού. Ω, ναι. Ο κατάπτυστος αυτός νόμος που ψηφίστηκε για να φιμώσει το Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και άλλους αποκαλυπτικούς δημοσιογράφους ισχύει ακόμα και σήμερα που πλέον ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της Χώρας ευαγγελίζεται ότι "δήθεν" θέλει να πατάξει τη διαφθορά. Αν ήθελε να ξεκινήσει να τον πιστεύει ο Πολίτης θα καταργούσε πρώτο αυτό το νόμο, όμως δεν το κάνει. Γιατί άραγε;

Γιατί μάλιστα στο Φ.Ε.Κ. τεύχος Α Νο. 97 της 29-4-2011, Νόμος 3961, Άρθρο 5 (σελίδα 2154) νομοθετήθηκε* ότι: “3. Κατά Υπουργού, εν ενεργεία ή μη, δεν επιτρέπεται η έκδοση εντάλματος βίαιης προσαγωγής, σύλληψης και προσωρινής κράτησης.”; Μα αυτό απαγορεύει στα όργανα της τάξεως και τους Δικαστές να διατάξουν την σύλληψη οποιουδήποτε εν ενεργεία ή πρώην υπουργού, ακόμα και αν πιαστεί επ’ αυτοφόρω να διαπράττει έγκλημα, βιασμό ή ακόμη και ανθρωποκτονία. Αυτή είναι η περίφημη ισονομία των Ελλήνων πολιτικών, ή μήπως είναι η σύγχρονη Ελληνική εκδοχή της “Φάρμας των Ζώων” του George Orwell;

Επί της ουσίας, το Ελληνικό Κράτος των 1.200.000 δημοσίων υπαλλήλων που κάνουν αβίωτο τον βίο των υπολοίπων δέκα εκατομμυρίων, πρέπει να συρρικνωθεί δραστικά. Μια μικρή αρχή θα είναι η αποκρατικοποίηση των ζημιογόνων ΔΕΚΟ.

Όμως δεν φτάνει αυτό. Πρέπει να μειωθεί και το μέγεθος του "Βαθέως Κράτους". Με τις προσφάτως μετεγκατασταθείσες πολεοδομίες στα νύχια της τοπικής αυτοδιοίκησης, μπορεί ο καθένας να φανταστεί τι φαγοπότι έχει να γίνει. Λες και ο μεσαιωνικός πολεοδομικός κώδικας που μηχανεύτηκε ο αλήστου μνήμης Α. Τρίτσης δεν έχει κρατήσει αρκετές δεκαετίες πίσω την ανάπτυξη της Χώρας, και θέλουμε τώρα να πάει αιώνες πίσω. Ο εκτός ΑΣΕΠ, προσληφθέντας αρχικά στην υπηρεσία καθαριότητος του Δήμου υπάλληλος, θα έχει ισχυρότερη γνώμη για την ιδιοκτησία του Πολίτη από τον ίδιον, και για να μην την επιβάλει θα πρέπει να εισπράξει λύτρα με τις πλάτες των πολιτικών και των δημάρχων. Ρε ουστ!

Το λογικό μέγεθος του κρατικού μηχανισμού για μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν θα πρέπει να ξεπερνά τους 300 χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, αν εξορθολογιστεί η γραφειοκρατία και η παρεμβατικότητα του Κράτους σε επίπεδα πολιτισμένης χώρας, και αξιοποιηθούν οι διαδικτυακές νέες τεχνολογίες.

Οι υπόλοιποι περισσεύουν και σιγά σιγά πρέπει να φεύγουν. Όμως κανένας από τους σημερινούς πολιτικούς δεν έχει "γόνατα" για να μειώσει τον αριθμό τους, ή την δημιουργικότητα για να το κάνει αναίμακτα.

Ευρύτατη παραφιλολογία για τη δήθεν επιδείνωση του οικονομικού κλίματος και της κατανάλωσης, αν μειωθούν οι θέσεις εργασίας στο δημόσιο, είναι απλά προ-φασιστικά δόγματα για τη διατήρηση του μοντέρνου στρατού κατοχής της Χώρας μας.

Δεδομένου ότι εξ ορισμού ο δημόσιος υπάλληλος δεν παράγει πρωτογενή προστιθέμενη αξία στην οικονομία, οι αμοιβές του αφαιρούνται από την τσέπη του Πολίτη, εφόσον πλέον δεν μπορεί η Χώρα να δανειστεί για να πληρώσει μισθούς για τον Οργανισμό Αποξήρανσης Λίμνης Κωπαΐδας! Άρα ό,τι καταναλώνει ο δημόσιος υπάλληλος έχει αφαιρεθεί από την τσέπη του Πολίτη, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να τα καταναλώσει ή να τα επενδύσει ο ίδιος αν δεν του αφαιρούσαν αυτούς τους πόρους βίαια.

Έχει μάλιστα αφαιρεθεί με βίαιο και εκβιαστικό τρόπο, με εκβιαστικές περαιώσεις και έκτακτες εισφορές, και προκαταβολή του 80% της φορολογίας της επόμενης χρονιάς, υπολογίζοντας ότι ο μικρομεσαίος θα έχει του χρόνου την ίδια κερδοφορία με φέτος, εν μέσω της δυσμενέστερης οικονομικής κρίσεως της Νεότερης Ελλάδος εν καιρώ ειρήνης.

Αποτέλεσμα αυτών είναι η απώλεια των 500.000 θέσεων εργασίας από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας μας, ενώ ο δημόσιος υπάλληλος εξοφλείται τον τρέχοντα μήνα στις 2 του μηνός, ως να εισέπραττε ενοίκιο ακινήτου.

Αν μειωθεί ο στενός δημόσιος τομέας έστω και κατά 250.000 θέσεις εργασίας μόνον (δηλαδή να παραμείνει τελικά στο μισό εκατομμύριο), ο ιδιωτικός τομέας θα δημιουργήσει τουλάχιστον ισάριθμες από την διαθεσιμότητα χρήματος που σήμερα σιτίζει τους κομματικούς κατοχικούς στρατούς για μηδενική παραγωγή υπεραξίας, όπως γινόταν και επί Γερμανικής Κατοχής στο Β´ΠΠ. Η ανάγκη αυτής της μείωσης είναι επιτακτική όχι μόνο για να αποκαταστήσει το αίσθημα δικαίου στην Κοινωνία, αλλά και για να δώσει αναπτυξιακή ανάσα στην οικονομία.

Πριν από αυτά όμως πρέπει απαραίτητα να γίνει κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου στη Χώρα, ώστε να πιαστούν οι φοροφυγάδες και οι διεφθαρμένοι, και να πληρώσουν. Χωρίς το τραπεζικό απόρρητο, η Εφορία θα μπορεί να φορολογήσει το αποτέλεσμα, και αν δεν μπορεί κάποιος να δείξει πώς έβγαλε τα χρήματα που έχει στην τράπεζα, απλά θα τα χάνει! Ας δούμε τότε ποιοι και πόσοι υπάλληλοι της πολεοδομίας Κυκλάδων (ή όποιων άλλων Δήμων) έχουν καταθέσεις 10.000.000€!

Η ευκαιρία της αποδέσμευσης 250.000 υπεράριθμων εργαζομένων από το Κράτος μπορεί με τα σωστά μέτρα να δημιουργήσει τεράστιο αναπτυξιακό δυναμικό. Πώς;

Απλούστατα, δεν θα γίνουν απολύσεις ή εθελουσία έξοδος πριν, πρωτίστως, μεταβληθεί το μισθολόγιο του δημοσίου ώστε να μην είναι πλέον προτιμητέα η εργασία στο δημόσιο. Ξεκινώντας από μισθό εισόδου 700€ το μήνα όπως ακριβώς στον ιδιωτικό τομέα, με πλαφόν τα 2.000€ το μήνα, ενώ αντίστοιχα πρέπει να μειωθούν και οι συντάξεις του δημοσίου, οι περίφημες εισφορές των οποίων αποτελούν απλά εγγραφές μελανιού σε χαρτί, διότι ποτέ το δημόσιο δεν έχει καταθέσει πουθενά τα χρήματα αυτά.

Σε δεύτερη φάση θα πρέπει να ορισθεί μια εθελουσία έξοδος, όπου η αποζημίωση θα είναι σε καλλιεργήσιμη Ελληνική γη.

Αν το δημόσιο προσφέρει ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας 10-30 στρέμματα αποζημίωση, με εναλλακτική επιλογή την πιθανότητα (αν δεν εμφανιστούν στην εθελουσία οι 250.000 που χρειάζεται να φύγουν) για κατευθείαν απόλυση με δικαιώματα επακριβώς όπως στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή 12 μήνες επίδομα Ο.Α.Ε.Δ. των 450€ μηνιαίως.

Συνδυαστικά μέτρα εξασφάλισης τρία χρόνια εισόδημα 600€ σε καθέναν που θα φύγει οικειοθελώς, συν μηδενική φορολογία για πέντε χρόνια σε οποία δραστηριότητα ξεκινήσει από τους εθελοντές που θα αποχωρήσουν, η Χώρα θα βιώσει μια από τις ισχυρότερες παραγωγικές της εξάρσεις. Αν δε, τους φροντίσει και με προτίμηση σε απόδοση παραγωγικών ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, τότε αντί το Κράτος να ξεπουλήσει σε ξένους τη γη του για να πληρώσει αργο-μισθούς, θα επενδύσει τη γη αυτή στους Έλληνες, με προνομιακή φορολογική μεταχείριση για μια πενταετία, για να μείνει και σε ελληνικά χέρια!

Αντί γης θα μπορούσε σε κάποιους να δώσει την αποζημίωση σε μετοχές των προς ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ, σε συνδυασμό με απόδοση της διοίκησης σε στρατηγικούς επενδυτές, που όμως θα κατέχουν λιγότερο από 20% των εταιριών αυτών αλλά θα ασκούν τη διοίκηση. Έτσι όχι μόνο θα παραμείνουν ελληνικές οι σημερινές ΔΕΚΟ, αλλά και τα μελλοντικά τους μερίσματα θα παραμείνουν εντός της Χώρας και θα καταναλωθούν ή θα αποταμιευθούν στην Ελλάδα, αντί να εξαχθούν ως λάφυρα στο εξωτερικό με αποικιοκρατικές διαδικασίες!

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: αποκρατικοποιήσεις και μείωση του στενού δημοσίου τομέως με αποτέλεσμα τη δραστική μείωση του υδροκέφαλου κράτους που μας κατασπαράσσει εδώ και δεκαετίες. Ταυτόχρονα με τη μείωση του κόστους, μια τεράστια ώθηση στην πρωτογενή παραγωγή της Χώρας, από τη στόχευση των αποζημιώσεων των εθελοντών, θα εκτινάξει τις εξαγωγές και θα μειώσει, αν μη τι άλλο, το ένα εκατομμύριο τόνους καλαμπόκι που εισάγουμε ενώ κάποτε το παράγαμε, συν ποιος ξέρει πόσους τόνους οπωροκηπευτικών, και χιλιάδες άλλων προϊόντων που η Χώρα μας μπορεί να φτιάξει.

Επιπλέον, η μείωση της υπερφορολόγησης σε ανθρώπινα επίπεδα θα φέρει πρόσθετη ανάπτυξη στην οικονομία.

Ο μόνος μονόδρομος που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα είναι η επιστροφή της κοινής λογικής και του μέτρου.
Σύντομα θα δούμε αν οι πολιτικοί μας διαθέτουν κάποιο από αυτά δύο, η απλά θα είναι τελικά περαστικοί από την πολιτική σκηνή της Χώρας.

*Φ.Ε.Κ. τεύχος Α’, Αριθ. 97 της 29-4-2011, Νόμος 3961, Άρθρο 5, σελίδα 2154

"Όχι ελικόπτερο αλλά ούτε αεροπλανοφόρο δεν σας σώζει"


Το ταγκό... της Ελλάδας με τη χρεοκοπία

Tης ZEZAΣ ZHKOY

Χωρίς να το ομολογεί κανείς... αλλά όπως διαπιστώνεται από τις εξελίξεις, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είπε την αλήθεια αλλά ούτε και τα μίντια, πως παρά το πακέτο οικονομικής διάσωσης των 110 δισ. από Ε. Ε. /ΔΝΤ, δεν αίρεται ο κίνδυνος χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους και της κήρυξης στάσης πληρωμών.

Με το ΔΝΤ να έχει ήδη αποφασίσει τη «στάση πληρωμών» προς την Ελλάδα, θεωρώντας ότι η χώρα δεν πληροί πλέον τις προϋποθέσεις που θα του επέτρεπαν να συνεχίσει τη χρηματοδότηση καταβάλλοντας την 5η δόση, η χώρα είναι στον γκρεμό. Οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο αναζητούν τρόπους για να καλύψουν τη «μαύρη» τρύπα που δημιουργείται, αλλά με ελάχιστες πιθανότητες, όπως προειδοποίησε ο επικεφαλής του Eurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. 

Η «στάση πληρωμών» του ΔΝΤ προς την Ελλάδα οφείλεται στο γεγονός ότι με βάση το καταστατικό του, το Ταμείο δεν μπορεί να στηρίζει χώρες για τις οποίες δεν έχει τις απαραίτητες εγγυήσεις ότι αποκλείεται στους επόμενους μήνες να «βαρέσουν κανόνι». Το ΔΝΤ εκτιμά ότι στην περίπτωση της Ελλάδας οι εγγυήσεις αυτές δεν υφίστανται πλέον για να επαναλάβει τις πληρωμές του, οι οποίες ως γνωστόν αναλογούν στο 30% των δανείων προς την Ελλάδα.

Δύο διάσημοι Aμερικανοί οικονομολόγοι έχουν προτείνει ήδη –από τις αρχές του έτους– για την Ελλάδα ένα «σενάριο Αργεντινής». Ομολογουμένως, όταν έμαθα το σενάριο ανατρίχιασα. Ομως, τώρα, με έχουν ζώσει τα φίδια. Στο γαλλικό περιοδικό «Μαριάν», ο διάσημος Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτζ (φίλος και σύμβουλος, ως γνωστόν, του Γιώργου Παπανδρέου) σε συνέντευξή του είπε: 
«Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγμα. Αφού υποτίμησε το νόμισμά της και αναδιάρθρωσε το χρέος της, πλήρωσε ένα υψηλό τίμημα. Γνώρισε όμως στη συνέχεια έξι χρόνια ανάπτυξης, που της επέτρεψαν να μειώσει το ποσοστό της φτώχειας από 40% σε 13%. Η ανεργία της είναι σήμερα μικρότερη από εκείνη που γνωρίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί να μη λύθηκαν όλα τα προβλήματά της, αλλά η κατάσταση είναι σήμερα αντικειμενικά καλύτερη από πριν. Βγαίνοντας από το ευρώ και αναδιαρθρώνοντας το χρέος τους, η Ελλάδα και η Ισπανία θα ανακτούσαν την ανταγωνιστικότητά τους. Δεν θα είχαν, βέβαια, πλέον πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, αλλά αυτό συμβαίνει ήδη με την Ελλάδα. Αυτό που τους συμβαίνει σήμερα είναι η χειρότερη δυνατή τιμωρία...».

Ανάλογες απόψεις έχει διατυπώσει και ο άλλος Aμερικανός νομπελίστας, ο Πολ Κρούγκμαν. Οι δύο οικονομολόγοι δεν μπορεί ασφαλώς να κατηγορηθούν για άγνοια. Ούτε για δόλο, ότι θα ήθελαν, ας πούμε, την κατάρρευση του ευρώ γιατί το είδαν από την αρχή με κακό μάτι. Το πιο σουρεαλιστικό απ’ όλα είναι ότι τους διαψεύδει ο υπουργός που τη δεκαετία του ’90 επεξεργάστηκε και εφήρμοσε τη λεγόμενη «στρατηγική της Αργεντινής» κατ’ απαίτησιν του ΔΝΤ. Και προειδοποιεί την Ευρώπη ότι μια τέτοια στρατηγική θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία!

Ο «μοιραίος» υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο διαψεύδει την άποψη ότι η υποτίμηση του πέσο βοήθησε να σταματήσει η ανάληψη χρημάτων από τις τράπεζες. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη: οι αναλήψεις πολλαπλασιάστηκαν, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να αναγκαστεί να μετατρέψει τον απλό περιορισμό στο ύψος των αναλήψεων («corralito») σε πλήρη κατάσχεση κάθε τύπου τραπεζικού λογαριασμού («corraln»). Οσο για την ταχεία ανάκαμψη μετά το 2003, ήταν αποτέλεσμα της πρωτοφανούς βελτίωσης στους όρους των εξωτερικών συναλλαγών. Και παρ’ όλα αυτά, ολόκληροι τομείς της οικονομίας κατέρρευσαν (ενέργεια, μεταφορές, κτηνοτροφία).

Ο εφιάλτης των δανειστών είναι μήπως αυτοί οι λαοί ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους και απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους να κάνουν ό, τι ακριβώς έκανε ο λαός της Αργεντινής, όταν είδε πως η λιτότητα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατέστρεψε την οικονομία της. Διαγράφοντας μονομερώς το 70% του εξωτερικού χρέους της, η χώρα ξανάγινε αξιόχρεη.

Η εμπειρία από τις χώρες που ακολούθησαν τον δρόμο της Αργεντινής έδειξε πως η διαγραφή ενός σημαντικού μέρους του χρέους μιας χώρας δεν κάνει την οικονομία της λιγότερο, αλλά περισσότερο αξιόπιστη, όπως διαπιστώνουν Αμερικανοί οικονομολόγοι. Οσο για τον δικαστικό δρόμο που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν οι δανειστές, υπάρχει μια βασική παραδοχή του διεθνούς δικαίου πως καμία κυρίαρχη χώρα δεν μπορεί να υποχρεωθεί να συνομολογήσει την οικονομική αυτοκτονία της, εξαναγκαζόμενη σε μέτρα λιτότητας που θα εξανδραποδίσουν τον λαό της. Τα κράτη είναι κυρίαρχα. Και όταν δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι κυβερνήσεις τους, το αντιλαμβάνονται οι λαοί τους.

Καθόλου εύκολη -θεσμικά- μια έξωση από την ευρωζώνη

Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ

Ορισμένες εφημερίδες, ιδίως αγγλοσαξονικές, έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν ότι η αποχώρηση της χώρας από την ευρωζώνη είναι η μοναδική λύση και θα είναι προς όφελος των Ελλήνων πολιτών...

Αλλά και παλαίμαχοι πολιτικοί, όπως ο Ζισκάρ ντ' Εστέν, πάλαι ποτέ φίλος της Ελλάδας, τάχτηκαν υπέρ αυτής της «λύσης». Βέβαια ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας αναγνωρίζει ότι η έξοδος της χώρας από το ευρώ θα είναι καταστροφική για τους Ελληνες.

Αυτό όμως δεν φαίνεται να τον στεναχωρεί και πολύ. Γι' αυτόν η Ελλάδα έπαιξε και έχασε. Συνεπώς πρέπει να πληρώσει. Αλλωστε, κατά τη γνώμη του, δεν θα είναι και μεγάλη απώλεια για την ευρωζώνη η αποχώρηση της Ελλάδας...

Τα πράγματα λοιπόν πήγαν πολύ πιο μακριά από την πολεμική που έχει αρχίσει εδώ και καιρό στους κόλπους της Ε.Ε. για την αναδιάρθρωση ή όχι του ελληνικού χρέους. Σε αυτό συνέτεινε και η δήλωση της επιτρόπου Μαρίας Δαμανάκη, στην οποία αναφέρεται ότι το σενάριο για την έξοδο «βρίσκεται πλέον στο τραπέζι». Η σύσταση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ να σταματήσουν τα σχόλια των κοινοτικών αξιωματούχων για την κρίση του ελληνικού χρέους αγνοήθηκε τελείως από τη σύγχρονη «Κασσάνδρα» Μαρία Δαμανάκη και τους χρησμούς της περί πιθανής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, βούτυρο στο ψωμί των αγορών και των κερδοσκόπων...

Ο επίτροπος Ολι Ρεν διέψευσε την Ελληνίδα συνάδελφό του, αλλά δεν είναι εύκολο να μαζέψει κανείς τα ασυμμάζευτα και η αμφιβολία άρχισε να κερδίζει έδαφος.  

Μήπως κάτι υπάρχει γύρω από αυτό το θέμα; Στο κάτω κάτω γιατί να αφήσει έτσι ξαφνικά η αρμόδια για την Αλιεία επίτροπος, Μ. Δαμανάκη, τα ψαράκια της και να πετάξει τη βόμβα της εξόδου από το ευρώ; Την έβαλε η Αθήνα; Πρόκειται για μια νέα μπλόφα, όπως το περιβόητο περίστροφο της κυβέρνησης ή απευθύνεται αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, με σκοπό να φοβίσει τον ελληνικό πληθυσμό ως προς την αποδοχή του προγράμματος εξυγίανσης;

Ο,τι και να κρύβεται πίσω από τη δήλωση της επιτρόπου, κανένα κράτος-μέλος ή ομάδα χωρών δεν μπορεί να «πετάξει» από την ευρωζώνη την Ελλάδα. Τουλάχιστον από θεσμικής πλευράς. Η Συνθήκη της Λισαβόνας μπορεί να παρέχει τη δυνατότητα σε ένα κράτος-μέλος να βγει από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά μέχρι εκεί... Δεν υπάρχει καμία αναφορά στα κείμενα της νέας Συνθήκης περί δυνατότητας εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη.

Υπάρχει βέβαια και η τεχνική πλευρά, όπως μια ομόφωνη απόφαση των εταίρων, που θα ασκήσει αφόρητη πίεση στο «μαύρο πρόβατο», εν προκειμένω την Ελλάδα, να φύγει από το μαντρί. Αυτό όμως θεωρείται αδιανόητο στις Βρυξέλλες.

Εκτός από την έλλειψη νομικής βάσης και το γεγονός ότι η έξοδος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από τη μια μέρα στην άλλη, πρόκειται για παραδοχή τραγικής αποτυχίας με τεράστιες επιπτώσεις για όλες τις χώρες, το ενιαίο νόμισμα, αλλά φυσικά και δραματικές συνέπειες για την Ελλάδα.

Η νέα δραχμή θα είναι υποτιμημένη κατά 30-50% σε σχέση με το ευρώ και το χρέος θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, δεδομένου ότι θα παραμείνει σε ευρώ. Ορισμένες φωνές που υποστηρίζουν στην Ελλάδα την έξοδο της χώρας από το ευρώ, ή έχουν ήδη μεταφέρει τα χρήματά τους στο εξωτερικό και είναι εν δυνάμει κερδοσκόποι ή έχουν άλλα συμφέροντα, ξένα για τον ελληνικό λαό.

Υπάρχουν και φωνές που προβάλλουν την αύξηση των εξαγωγών. Ποιες εξαγωγές; Στις προθήκες των ευρωπαϊκών μεγαλοκαταστημάτων τα ελληνικά προϊόντα είναι σπάνια και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτή η χρόνια εξαγωγική «γύμνια» από τη μια μέρα στην άλλη...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«Βad Βank» για τα ελληνικά ομόλογα

Δεν είναι μόνο το ισπανικό κίνημα «Democracia Real» που βρίσκει μιμητές στην Ελλάδα. Μία ακόμη πρακτική από τη χώρα της Ιβηρικής, την οποία εφαρμόζουν όχι οι «Ιndignados» αλλά οι ισπανικές τράπεζες, φαίνεται να κερδίζει έδαφος στη χώρα μας. Πρόκειται για τη δημιουργία «Βad Βank» («κακής» τράπεζας), η οποία θα αναλάβει τα προβληματικά στοιχεία του ενεργητικού των τραπεζών. 

Και ενώ στην Ισπανία τα στοιχεία αυτά είναι στεγαστικά δάνεια, τα οποία έγιναν προβληματικά από την κατάρρευση των τιμών των ακινήτων (το δάνειο είναι μεγαλύτερο από την αξία του ακινήτου), στην Ελλάδα είναι τα κρατικά ομόλογα που έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους οι τράπεζες.

Στην Ισπανία οι αποταμιευτικές τράπεζες (caja) δημιουργούν «Βad Βank» στην οποία μεταβιβάζουν «κακά», δηλαδή μη εξυπηρετούμενα, στεγαστικά δάνεια. Με τη διαδικασία αυτή δημιουργούν μια «καλή» τράπεζα, η οποία δεν είναι επιβαρυμένη από προβληματικά δάνεια και έτσι έχει τη δυνατότητα να βγει στις αγορές. Στα πρότυπα των προβληματικών, ισπανικών αποταμιευτικών τραπεζών (caja), το υπουργείο Οικονομικών μελετά προτάσεις για την εφαρμογή της ιδέας στα καθ΄ ημάς. Στην Ελλάδα το «τοξικό» κομμάτι των τραπεζών δεν είναι (ακόμη) τα στεγαστικά δάνεια αλλά το δημόσιο χρέος, το οποίο μάλιστα έχει το πλεονέκτημα ότι είναι χρηματοδοτήσιμο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Το στοιχείο αυτό διευκολύνει τα πράγματα, καθώς τα ελληνικά ομόλογα μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως ενέχυρο στην ΕΚΤ για την άντληση ρευστότητας. Ως εκ τούτου είναι ευκολότερη η χρηματοδότηση της Βad Βank.

Με τον τρόπο αυτόν, για παράδειγμα, θα μπορούσε να διευκολυνθεί η πώληση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (ΤΤ), το οποίο έχει στο χαρτοφυλάκιό του ομόλογα 5,2 δισ. ευρώ. Τα ομόλογα αυτά απομακρύνουν οποιονδήποτε σοβαρό υποψήφιο αγοραστή, καθώς ένα «haircut» της τάξεως του 50% θα σήμαινε ζημιές πάνω από 2,5 δισ. ευρώ και αντίστοιχη ανάγκη για κεφαλαιακή ενίσχυση. Με τη μεταφορά των ομολόγων του ΤΤ σε μια «κακή» τράπεζα, το επενδυτικό ενδιαφέρον θα μεγαλώσει, αποφέροντας μεγαλύτερα έσοδα στα κρατικά ταμεία, σημειώνουν τραπεζικοί κύκλοι.

Στα πρότυπα των Ισπανών θα μπορούσε να αποσχιστεί η «καλή» τράπεζα. Δηλαδή το ΤΤ θα μετατραπεί σε μια εταιρεία holding, η οποία θα έχει τα ομόλογα και τις μετοχές της «καλής» τράπεζας. Οι επενδυτές θα αγόραζαν μετοχές της «καλής» τράπεζας, η οποία θα ήταν απαλλαγμένη από τον κίνδυνο των ελληνικών ομολόγων. Στην «Βad Βank» θα μπορούσαν επίσης να ενταχθούν και προβληματικά στοιχεία των υπό κρατικό έλεγχο τραπεζών (Αγροτική, Αττικής κτλ.), διευκολύνοντας την ιδιωτικοποίησή τους. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύσει και για τις ιδιωτικές τράπεζες και να διευκολύνει όχι μόνο την επιστροφή τους στις αγορές, αλλά και έναν γύρο εξαγορών και συγχωνεύσεων για την ενίσχυση του συστήματος. 

ΒΗΜΑ

70.000 κατασχεμένα Ι.Χ. στα αζήτητα

Του ΣΠΥΡΟΥ ΡΕΚΚΑ

Οι τράπεζες πληρώνουν ακόμη μια λανθασμένη επιλογή τους. Εδωσαν δάνεια για αγορά αυτοκινήτου σε όποιον περνούσε έξω από τα καταστήματά τους και τώρα δεν ξέρουν τι να κάνουν τα αυτοκίνητα που έχουν κατασχέσει. Εκτιμάται ότι ο στόλος των κατασχεμένων αυτοκινήτων ξεπερνά τα 70.000, ενώ στο Ειρηνοδικείο Αθηνών καθημερινά υποβάλλονται γύρω στις 60 αιτήσεις κατασχέσεων.

Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια και το λανθασμένο τρόπο χορήγησης δανείων για αγορά καινούργιου είτε μεταχειρισμένου αυτοκινήτου. Τα στελέχη των τραπεζών ακολούθησαν μια τακτική που τώρα εξελίσσεται σε σημαντική απειλή για τον ισολογισμό των τραπεζών.

Οι δανειολήπτες, που αδυνατούν να πληρώσουν τις μηνιαίες δόσεις, έπειτα από τις νόμιμες διαδικασίες υποχρεώνονται να παραδώσουν το αυτοκίνητό τους στις τράπεζες. Η μεγαλύτερη μερίδα κατόχων αυτοκινήτων με οικονομικές δυσκολίες δεν έχουν απολέσει σημαντικό ποσό χρημάτων, γιατί στην πλειονότητά τους πλήρωσαν σχετικά μικρό αριθμό δόσεων με χαμηλή μηνιαία χρέωση. Ο μέσος όρος είναι 15 δόσεις με μηνιαίο τίμημα 150 ευρώ. Μάλιστα σε μερικά μοντέλα με κινητήρα άνω των 1.600 κ.εκ., αν υπολογιστεί το κόστος για την ενοικίαση του αντίστοιχου αυτοκινήτου από μια εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων, ίσως και να κέρδισαν ένα μικρό ποσό.

Βέβαια, την επόμενη ημέρα πρέπει να αναζητήσουν ένα άλλο αυτοκίνητο για να καλύψουν τις μεταφορικές τους ανάγκες. Η πρώτη επιλογή τους είναι τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα μικρού κυβισμού, που υπάρχουν στις μάντρες. Δεν είναι τυχαίο ότι έπειτα από πολλά χρόνια παρατηρείται άνοδος του όγκου των πωλήσεων των μεταχειρισμένων αυτοκινήτων που διατίθενται από τις μάντρες. Μέχρι πριν από ένα χρόνο τα αγόραζαν κυρίως οι μετανάστες. Οι τιμές παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα και η αποπληρωμή γίνεται με δόσεις στην πιστωτική κάρτα (άλλη πληγή του τραπεζικού συστήματος) είτε με γραμμάτια. Οσο για τον τόκο που βάζουν στις μάντρες, καλύτερα να μη μάθετε... Συνήθως την ημερομηνία γέννησης του υπαλλήλου την πολλαπλασιάζουν επί δύο. Και χρεώνουν ανάλογα τον πολίτη που έχει ανάγκη ένα αυτοκινητάκι.

Σε δυσκολότερη θέση βρίσκονται οι τράπεζες, γιατί ενώ είχαν προϋπολογίσει τα έσοδα από την καταβολή των μηνιαίων δόσεων, καθώς και το κέρδος από το ιδιαίτερα υψηλό επιτόκιο του δανείου (με τις ευλογίες του κράτους), καλούνται να διαχειριστούν πολλές δεκάδες χιλιάδες κατασχεμένα αυτοκίνητα.

Τα έξοδα για την κάλυψη των εξόδων της νομικής υπηρεσίας, ταξινόμηση, μεταφορά, αξιολόγηση της κατάστασής τους, εκτίμηση της τιμής πώλησης και φύλαξης, είναι μεγάλα. Ανάλογα με το αυτοκίνητο και το χρόνο παραμονής στις αποθήκες κυμαίνονται από 1.000 ευρώ έως 2.000 ευρώ.

Ακόμη ένας παράγοντας που πρέπει να υπολογιστεί και αποτελεί το μεγαλύτερο πονοκέφαλο των τραπεζικών υπαλλήλων είναι η μείωση της υπολειμματικής αξίας των αυτοκινήτων. Κάθε μήνας που περνάει τα αυτοκίνητα χάνουν ένα ποσοστό από την αξία τους, ενώ μόλις συμπληρωθεί ο χρόνος η μείωση είναι ιδιαίτερα σημαντική: από 10-30% ανάλογα με το μοντέλο.

Στο δυσμενές περιβάλλον προστέθηκε και η κατακόρυφη μείωση του εμπορικού ενδιαφέροντος για τα αυτοκίνητα με κινητήρα άνω των 1.600 κ.εκ. Οι τράπεζες δεν ξέρουν ποσά πολυτελή αυτοκίνητα διαθέτουν στις αποθήκες τους. Αναρίθμητα Porshe Cayenne, Mercedes ML, Jeep Grand Cherokee, BMW Χ5 και άλλα ακριβά αυτοκίνητα που τα αγόρασαν, κυρίως, όσοι νόμιζαν ότι «το ποτάμι θα φέρνει για πάντα μαύρο χρήμα». Μη δείτε τη φορολογική τους δήλωση... Αποροι.

Τώρα μάλιστα που αυξήθηκαν και τα τέλη κυκλοφορίας, εκτιμάται ότι θα περιοριστεί κι άλλο το εύρος των αυτοκινήτων που θα αγοράζουν οι υποψήφιοι αγοραστές.

Οι τράπεζες τους τελευταίους δύο μήνες υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τακτική. Αφού είδαν ότι οι κατασχέσεις δεν οδηγούν πουθενά, θυμήθηκαν το συμβιβαστικό πλαίσιο. Προτείνουν στους κατόχους αυτοκινήτων να μειωθεί το ύψος της δόσης, αρκεί να τα κρατήσουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή την κίνηση θα έπρεπε να την είχαν κάνει από πέρσι, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, γιατί θα υπήρχε διπλό κέρδος. Κερδισμένες θα ήταν και οι δύο πλευρές, οι καταναλωτές που ήθελαν να κρατήσουν τα αυτοκίνητά τους και οι τράπεζες. Τα κατασχεμένα αυτοκίνητα καταλήγουν σε εμπόρους που τα αγοράζουν σε δημοπρασίες. Μη ρωτάτε πόσο τα αγοράζουν και πόσο κερδίζουν...

Τι να προσέξετε αν αγοράσετε

Τι να προσέξετε αν αποφασίσετε να αγοράσετε ένα κατασχεμένο αυτοκίνητο.

1 Να το ελέγξει ο μηχανικός προσεκτικά σε όλους τους τομείς. Μερίδα κατόχων αυτοκινήτων «ξέσπασαν» πάνω στο αυτοκίνητο όταν έμαθαν ότι το χάνουν.

2 Αν είναι τρακαρισμένο, να υπολογίσετε την αξία της επισκευής.

3 Αν χρησιμοποιήθηκε σε νησί, να ελέγξει ο μηχανικός την κατάσταση του αμαξώματος.

4 Προσέξτε μερικές λεπτομέρειες, που μαρτυράνε τον τρόπο χρήσης του αυτοκινήτου: Τα πλαστικά προστατευτικά των πεντάλ. Τη στεφάνη του τιμονιού. Το κάθισμα του οδηγού. Τα γδαρσίματα στις πόρτες, στο σημείο όπου βρίσκονται οι μπετούγιες. Την κατάσταση της μοκέτας. Τη ρεζέρβα. Τα εργαλεία και το γρύλο.

5 Να κάνετε έρευνα αγοράς για τις τιμές πώλησης. Τα παζάρια πιάνουν αυτή την εποχή. Αποφύγετε τα γραμμάτια με το «ληστρικό τόκο» και τις πιστωτικές κάρτες με τον «εξωπραγματικό τόκο»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Γυάρος - Από τόπος εξορίας, "φιλέτο"

Προ των πυλών ο αποχαρακτηρισμός της νήσου ως ιστορικού τόπου, με στόχο την εκμετάλλευση του αιολικού δυναμικού.

Από τη Μαρίνα Μάνη

Επενδύσεις στη Γυάρο και τη Μακρόνησο - αρχής γενομένης από την πρώτη! Η «ιδέα» αυτή θα ξεσήκωνε και τις πέτρες πριν από λίγα χρόνια (όπως... και τις ξεσήκωσε, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε), αλλά, ως φαίνεται, η μεγάλη οικονομική περιπέτεια που περνά η χώρα λειτουργεί ως καταλύτης για να εμφανίζονται, πλέον, ως λογικές και αναγκαίες τέτοιες επενδυτικές λύσεις.

Το «πράσινο φως» αναμένεται να δοθεί σύντομα από το υπουργείο Πολιτισμού. Πώς; Με την αναοριοθέιηση της ιστορικότητας της Γυάρου.

Βάσει αυτής, θα ορίζονται ως «ιστορικοί τόποι» συγκεκριμένα σημεία του πάλαι ποτέ κολαστηρίου (π.χ., ο όρμος όπου βρίσκεται το κτίριο των φυλακών ή το νεκροταφείο όπου ετάφησαν οι αγωνιστές) και θα αποχαρακτηριστούν τα υπόλοιπα, ώστε να «φιλοξενήσουν» τις επενδυτικές δραστηριότητες.

Τη σχετική πρόταση έκαναν προ μηνών στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού εκπρόσωποι επιχειρηματικών φορέων που επιθυμούν διακαώς να δημιουργήσουν αιολικά πάρκα, επικαλούμενοι τους μεγάλης ισχύος τοπικούς ανέμους της περιοχής.

Στον αντίποδα; Το ΚΚΕ, ο σύνδεσμος Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων 1967-1974 και ο σύλλογος «Γυάρος - Ιστορική Μνήμη», οι οποίοι ζητούν να μην αλλάξει ο νόμος του 2001 (επί υπουργίας Ευάγγελου Βενιζέλου), που χαρακτήριζε «ιστορικό τόπο» ολόκληρο το νησί.

Οι «κόκκινοι» βουλευτές Σπύρος Χαλβατζής και Θανάσης Παφίλης κατέθεσαν, μάλιστα, και σχετική ερώτηση στη Βουλή, ενώ η (έγγραφη) απάντηση που έλαβαν την προηγούμενη Παρασκευή από το υπουργείο Περιβάλλοντος δείχνει ότι η επιχείρηση «επενδύσεις στη Γυάρο» προχωρά με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, ακριβώς επειδή δεν έχει δοθεί λύση στον ιστορικό αποχαρακτηρισμό. Σύμφωνα με την εν λόγω απάντηση, δεν έχει κατατεθεί φάκελος «μελέτης-έγκρισης περιβαλλοντικών όρων για την εγκατάσταση αιολικού πάρκου στη νήσο Γυάρο».

Μένει να δούμε εάν η κυβέρνηση θα κάνει το τελικό, τολμηρό βήμα ή εάν θα στείλει τις επενδύσεις... στην εξορία.

Από πλευράς κυβέρνησης, υπέρμαχος μιας τέτοιας εξέλιξης φέρεται ο αντιπρόεδρος, Θεόδωρος Πάγκαλος, θετικός είναι και ο υπουργός Πολιτισμού, Παύλος Γερουλάνος, ενώ τον δρόμο άνοιξε το δημοτικό συμβούλιο της Σύρου (όπου υπάγεται διοικητικά η Γυάρος), το οποίο ενέκρινε προσφάτως ψήφισμα υπέρ της εγκατάστασης μεγάλου αριθμού ανεμογεννητριών στο άνυδρο, ακατοίκητο ιστορικό νησί.

Στους πρωτοπόρους, πάντως, ανήκει ο Στέφανος Μάνος, ο οποίος, ως υποψήφιος ευρωβουλευτής το 2009, είχε προτείνει δημοσίως να ανοίξει ο επενδυτικός δρόμος και στη Γυάρο και στη Μακρόνησο...

Μεγαλόπνοα projects «παγωμένα» από το 2005
Από τον Χάρη Φλουδόπουλο

Από το 2005 έχουν υποβληθεί δύο αιτήσεις για την αξιοποίηση του αιολικού δυναμικού της Γυάρου, ενώ τα projects ουσιαστικά έχουν «παγώσει», καθώς υπάρχουν αρνητικές γνωμοδοτήσεις από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, καθώς υπήρξε αρνητική εισήγηση από την Αρχαιολογία. 

Το πρώτο «παγωμένο» σχέδιο προέρχεται από τον όμιλο της Ελλάκτωρ και αποτελείται από 6 πάρκα με συνολική προβλεπόμενη ισχύ 288 MW. Για να γίνουν αντιληπτά τα μεγέθη, αυτήν τη στιγμή βρίσκεται υπό κατασκευή πάρκο ισχύος 69MW, το οποίο και θα είναι το μεγαλύτερο αιολικό στην Ελλάδα.

Η δεύτερη αίτηση που έχει υποβληθεί προέρχεται από τον όμιλο της ΓΕΚ Τέρνα και αφορά αιολικό πάρκο προβλεπόμενης εγκατεστημένης ισχύος 100 MW. Και για τις αιτήσεις της ΓΕΚ Τέρνα υπάρχει αρνητική γνωμοδότηση της ΡΑΕ, η οποία επίσης βασίζεται στην αρνητική γνωμοδότηση της Αρχαιολογίας. 

Από τεχνικής πλευράς, η Γυάρος θεωρείται ως μια εξαιρετική τοποθεσία για την εγκατάσταση μεγάλων πάρκων ΑΠΕ, καθώς υπάρχει ισχυρότατο αιολικό δυναμικό, το νησί είναι ακατοίκητο, ενώ βρίσκεται σε σχετικά μικρή απόσταση από την ηπειρωτική Ελλάδα, δηλαδή το κόστος της διασύνδεσης που θα μεταφέρει την πράσινη ενέργεια είναι μικρότερο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ